O Kενάν βάδιζε σε μία σχετικά άδεια πλατεία Συντάγματος. Η ώρα ήταν περασμένη και για λίγο στάθηκε σε ένα παγκάκι, χαϊδεύοντας αμήχανα τα μαλλιά του. Μετά από πάρα πολύ καιρό, είχε περάσει όμορφα και το κυριότερο, είχε μιλήσει για όλα εκείνα που αγαπούσε, για τα μικρά και τα μεγάλα, όπως για παράδειγμα μία βόλτα στον Πύργο του Γαλατά. Οι δυο τους, είχαν μία καλή χημεία και η αλήθεια του έκανε εντύπωση, αν σκεφτεί κανείς πως το ίδιο πρωινό, η ίδια κοπέλα είχε εισβάλλει σαν τον σίφουνα στην αίθουσα, αμίλητη και αγέλαστη. Σηκώθηκε εκ νέου για να προχωρήσει κοιτάζοντας το ξενοδοχείο που έμεναν ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν, πως θα ήταν όμορφη ιδέα να την έβλεπε και αύριο για έναν καφέ. Ωστόσο, η παρουσία του Μετίν από την μία και το γεγονός πως η κοπέλα ήταν δεσμευμένη από την άλλη, δεν του άφηναν απολύτως κανένα περιθώριο. Έχοντας ο ίδιος στο μυαλό του τον υπέροχο δεσμό του με την Μπινάζ, αδυνατούσε να διανοηθεί πως θα γινόταν το τρίτο πρόσωπο σε μία σχέση. Αύριο λοιπόν, θα περνούσαν απλώς με τον φίλο του από την εταιρεία της, για να βάλουν τις τελευταίες υπογραφές και κατόπιν θα αναχωρούσαν για το αεροδρόμιο.Έπειτα από δέκα λεπτά βάδισμα, έφτασε τελικά μπροστά από την πόρτα του δωματίου του, όπου τον υποδέχτηκε ένας Μετίν συνοφρυωμένος.

«Πού ήσουν τόσες ώρες Κενάν; Σε έχω πάρει σίγουρα τέσσερα τηλέφωνα, καθώς είχα ξυπνήσει και αναρωτιόμουν αν βρισκόσουν εδώ κοντά, ώστε να περάσεις να φάμε κάτι στο εστιατόριο. Κοντεύει μεσάνυχτα» του διαμαρτυρήθηκε και η αλήθεια ήταν πως ο Κενάν είχε βάλει το κινητό στο αθόρυβο. Τον πλημμύρισαν για λίγο οι ενοχές, κυρίως για το γεγονός πως ο φίλος του είχε μείνει νηστικός.

«Η αλήθεια, σου χρωστώ μία συγγνώμη γιατί ξεχάστηκα και παρασύρθηκα από την αθηναϊκή ομορφιά» αποκρίθηκε διπλωματικά και ο Μετίν ζάρωσε ελαφρώς τα φρύδια του.

«Ελπίζω πως όταν αναφέρεσαι στην αθηναϊκή ομορφιά, εννοείς τα κτήρια και τα μνημεία» του είπε με νόημα και ο Κενάν για λίγο πάλεψε να κρύψει την αμηχανία του. «Κενάν...δεν πιστεύω να έμπλεξες με καμιά εδώ....» πετάχτηκε ο Μετίν.

«Νομίζω πως γίνεσαι υπερβολικός. Τόσα όμορφα κορίτσια έχουμε στην πατρίδα μας, τι να τις κάνω τις Ελληνίδες; Εξάλλου, έχουμε τόσες διαφορές κουλτούρας και θρησκείας που πραγματικά κάτι τέτοιο, θα ήταν αδύνατον» προσπάθησε να κρύψει την αλήθεια, για να τον συμπληρώσει ο Μετίν στην πρότασή του.

«Και σχεδόν απαγορευμένο. Οι γονείς σου, θα πάθαιναν εγκεφαλικό αν μάθαιναν ποτέ κάτι τέτοιο, άσε που οι πατεράδες μας δεν θα ξαναμιλούσαν ποτέ. Εγώ, υπόσχομαι να σου κάνω πλάτες και να σε στηρίξω στην περίπτωση που βρεις μία κοπέλα δική μας, αλλά για Ευρωπαία με διαφορετική θρησκεία, δεν θέλω καν να ακούσω, ειδικά αν είναι από εδώ. Οι έχθρες μας καλά κρατούν, με εξαίρεση τον τομέα της δουλειάς που είναι άλλο κομμάτι» του πέταξε και για λίγο ο Κενάν, ένιωσε σαν να τον είχαν στήσει στον τοίχο. Μισούσε τις οπισθοδρομικές, ρατσιστικές αντιλήψεις. Ίσως αυτό που τον κρατούσε πίσω στο να ανοιχτεί σε έναν έρωτα διαφορετικό, να ήταν ο φόβος.

«Και όμως Μετίν, εγώ δεν πιστεύω πως οι λαοί μας είναι τόσο διαφορετικοί. Οι πολιτικοί ευθύνονται για όλα...» του απάντησε.

«Κενάν, νομίζω πως η συζήτηση πρέπει να τελειώσει. Έχεις φάει κάτι, ή να παραγγείλω στο δωμάτιο;» τον ρώτησε ο φίλος του και εκείνος ένευσε αρνητικά.

«Καλώς τότε, θα παραγγείλω» ακούστηκε ξανά η φωνή του Μετίν, αλλά το μυαλό του Κενάν, φτερούγιζε ακόμη στον λόφο του Φιλοπάππου και σε όλα τα όμορφα συναισθήματα που είχε νιώσει, ξεκλειδώνοντας ένα κομμάτι της ψυχής του εκείνες τις λίγες ώρες.

----------------------------------------

Κοιμήθηκα ελάχιστα εκείνο το βράδυ. Πιο πολύ γιατί σκεφτόμουν πως η γλυκιά, κουραστική μου ρουτίνα είχε μόλις διαταραχθεί. Ναι, για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα συναντήσει απρόσμενα έναν άντρα που είχε όλο το πακέτο. Την ομορφιά και έναν χαρακτήρα απίστευτο και ονειροπόλο. Η θηλιά γύρω από τον λαιμό μου έσφιγγε και καταριόμουν τον εαυτό μου, που δεν είχα μέχρι σήμερα βρει το θάρρος να σπάσω αυτή τη συνήθεια. Αντιθέτως, βυθιζόμουν ολοένα και περισσότερο σε αυτήν, καθώς είχα γνωρίσει και τους γονείς του Έκτορα, αλλά και τα δύο του αδέρφια που ήταν εξαιρετικά παιδιά. Όλοι τους, έδειχναν να με λατρεύουν, ενώ οι γονείς μας τα πήγαιναν περίφημα. Καθώς ο Έκτορας, καταγόταν από νησί, είχαμε κλείσει ξενοδοχείο για όλους τους καλεσμένους που θα έρχονταν στο γάμο μας. Τα πάντα είχαν δρομολογηθεί και εγώ έμενα άπραγη να παρακολουθώ μία παράσταση που δεν μου ανήκε. Τελευταία βέβαια ανησυχούσα πως είχα φτάσει στο σημείο να απουσιάζω ακόμη και με τον ρόλο του θεατή.

Ωστόσο, πως θα τολμούσα να εκφράσω στους δικούς μου τις ανησυχίες μου; Πως δεν ήμουν έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα; Πως θα κοιτούσα στα μάτια τον Έκτορα και την οικογένειά του που με είχε αγκαλιάσει σαν δικό της παιδί; Αυτό θα ήταν τουλάχιστον αχαριστία, να τρέχουν όλοι για ένα γάμο πολυέξοδο και πριγκιπικό, ενώ εγώ να τραβιέμαι στα σοκάκια με έναν Τούρκο που τυχαία γνώρισα στη δουλειά. Τελικά οι τύψεις μου με κούρασαν και με βοήθησαν να βυθιστώ σε έναν ύπνο βαθύ, για να με υποδεχτεί το επόμενο πρωί και τα καράβια του Πειραιά. Από όσο είχα πληροφορηθεί, οι δύο άντρες των τουρκικών αερογραμμών, θα περνούσαν ξανά για μία τελευταία υπογραφή. Περιττό να πω, πως καθυστέρησα μισή ώρα, καθώς περιποιούμουν τον εαυτό μου στον καθρέπτη ασυνείδητα.

«Καλημέρα αγάπη μου. Έχει έξοδο επίσημη σήμερα;» ακούστηκε η φωνή του πατέρα μου, ο οποίος δεν άντεξε να παραβλέψει την ομολογουμένως υπερβολική περιποίηση.

«Όχι καλέ, απλώς σηκώθηκα με όρεξη και αποφάσισα να ντυθώ λίγο καλύτερα. Ε, ολόκληρη διευθύντρια, δεν μπορεί να κυκλοφορεί μονίμως με ένα τζιν και ένα πουλόβερ» διαμαρτυρήθηκα δήθεν και εκείνος γέλασε.

Το βλέμμα μου ωστόσο, έπεφτε διαρκώς επάνω στο ρολόι του τοίχου, του οποίου ο δείκτης είχε καρφωθεί τώρα στο ένα. Από το βάθος του ορόφου μου, χαιρετούρες και εκείνη η χαρακτηριστική, τουρκική προφορά, έφτασαν στα αφτιά μου, την ώρα που κάποιοι πάλευαν να μιλήσουν αγγλικά. Σηκώθηκα επάνω και είδα τον Κενάν να με καρφώνει με εκείνο το φουρτουνιασμένο βλέμμα που σε μαγνήτιζε και κατόπιν σε φυλάκιζε εκεί για πάντα. Με πλησίασε ντροπαλά δίνοντάς μου το χέρι του και προφέροντας ένα :

«Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω» συνοδευόμενο από ένα χαμόγελο.

Τη στιγμή που ο Μετίν είχε απομακρυνθεί, απλά έσκυψε κοντά στο αυτί μου, συμπληρώνοντας την κουβέντα του με την λέξη ΄΄πάλι΄΄.

«Και εγώ χαίρομαι» του απάντησα και καθώς κρατούσα το χέρι του, χάιδεψα με τον δείκτη μου την θερμή του παλάμη. Ένιωσα τα δάχτυλά του να ανταποκρίνονται στην κίνηση για δευτερόλεπτα και το βλέμμα του να σκοτεινιάζει. Λέξη δεν ειπώθηκε και εγώ συνόδευσα αμήχανα και τους δύο στον τρίτο όροφο, συνειδητοποιώντας πως ο Μετίν, ήταν ελαφρώς ψυχρός μαζί μου. Μιλούσε στον Κενάν αποκλειστικά στα Τούρκικα, μοιάζοντας να μην λαμβάνει υπόψιν του την παρουσία μου ούτε στο ελάχιστο.

Ο πατέρας μου, είχε ετοιμάσει ήδη τα συμβόλαια, ενώ τους υποδέχτηκε με θερμότητα. Από την ώρα που καθίσαμε, ο Κενάν πάλευε να αποτραβήξει το βλέμμα του από εμένα, δίχως αποτέλεσμα. Για μία στιγμή και ενώ όλοι ήταν απασχολημένοι, διαβάζοντας προσεκτικά τους όρους, τον είδα να παίρνει μία δεύτερη κάρτα του και να γράφει μία πρόταση επάνω. Δευτερόλεπτα αργότερα, μου την έδωσε με τρόπο. Από πίσω έγραφε ΄΄σεν ταμ γκιουζέλ΄΄ και από κάτω την μετάφραση ΄΄είσαι πολύ όμορφη΄΄ στα αγγλικά. Χαμογέλασα, το ίδιο και εκείνος, ωστόσο κανένας μας δεν είχε προσέξει το βλέμμα καχυποψίας του πατέρα μου που είχε καρφωθεί επάνω μας, παρατηρώντας σχολαστικά την κάθε μας κίνηση.