Ο Μετίν κοιμόταν σε όλη τη διάρκεια της πτήσης. Αντιθέτως, ο Κενάν είχε κολλήσει το πρόσωπό του στο οβάλ παράθυρο, απολαμβάνοντας τη στιγμιαία θέα της θάλασσας που γλυκολαμπύριζε, λίγο πριν το αεροπλάνο πάρει τον δρόμο του ίσια, για τον διεθνή αερολιμένα Αθηνών. Ο ήλιος που αντανακλούσε στην κυανή επιφάνεια των ματιών του, τα έκανε να μοιάζουν ακόμη πιο ζωηρά σαν χάντρες ψεύτικες, τονίζοντας την αντίθεση με το πυκνό εβένινο μαλλί του. Επιτέλους ένιωθε ελεύθερος, μακριά από την πατρίδα του και από τα βάσανα, τα οποία σε συνδυασμό με τις αναμνήσεις, στοίχειωναν την καθημερινότητά του. Με το βλέμμα του, προσπάθησε να βρει τον πολυφημισμένο λόφο της Ακρόπολης ενώ ταυτόχρονα χαμογέλασε σε αυτήν την κίνηση του άκρατου ενθουσιασμού του. Είχε όλο το απόγευμα μπροστά του να εξερευνήσει την πόλη μετά τη συνάντηση με τους Έλληνες στον Πειραιά.

Η εταιρεία, δεν είχε τσιγκουνευτεί ούτε μισή τούρκικη λύρα και τους είχε κλείσει, ένα δίκλινο στο King George, στην πλατεία Συντάγματος. Οι δυο τους έμοιαζαν ενθουσιασμένοι κοιτάζοντας στα κλεφτά, το κτήριο της Βουλής, καθώς προχωρούσαν προς το ξενοδοχείο. Το δωμάτιό τους, ήταν πραγματικά υπέροχο. Ο Κενάν, άλλαξε σε δευτερόλεπτα, φορώντας το μαύρο του κοστούμι, με σκούρο γκρίζο γιλέκο από μέσα. Ετοίμασε στα γρήγορα τα χαρτιά τους και κατέβηκαν ξανά στην είσοδο του ξενοδοχείου, καθώς τους περίμενε το ταξί που θα τους μετέφερε στον Πειραιά.

«Ούτε έναν καημένο καφέ δεν πρόλαβα να γευτώ» έσκουξε ο Μετίν με παράπονο.

«Θα μας κεράσουν ελπίζω οι γείτονες, καφέ ελληνικό» του απάντησε ο Κενάν, ο οποίος φαινόταν να έχει ξαναβρεί το χιούμορ και την όρεξή του, με τον Μετίν να αντιλαμβάνεται ευθύς αυτήν την αλλαγή.

«Σε βλέπω καλύτερα. Πιο ευδιάθετο» του είπε και ο Κενάν αναστέναξε.

«Χρειαζόμουν ένα διάλειμμα, αδερφέ μου. Μερικές φορές, νιώθω τύψεις και ενοχές για κάποιες σκέψεις μου, ωστόσο εμείς είμαστε φίλοι από παιδιά και ξέρεις πολύ καλά, πως την αδερφή σου, δεν μπορώ να την δω διαφορετικά» ξεκίνησε να του λέει.

«Τότε, το καλύτερο είναι να σταματήσει όλο αυτό όσο ακόμη είναι νωρίς. Θα ήθελα ο άνδρας που θα παντρευτεί τη Σεϊντά, να την αγαπήσει και να είναι ερωτευμένος μαζί της. Δεν της αξίζει κάτι άλλο. Γνωρίζω πολύ καλά, πως εκείνη είναι τρελά ερωτευμένη μαζί σου, ωστόσο από την στιγμή που δεν αισθάνεσαι το ίδιο, θα μιλήσω εγώ στον πατέρα μου, προσπαθώντας να του αλλάξω γνώμη. Η Τουρκία είναι απέραντη και είμαι βέβαιος, πως το ΄΄καντέρ΄΄ σου, ή αλλιώς, η μοίρα σου, βρίσκεται κάπου εκεί έξω και σε περιμένει» πρόφερε ο Μετίν και είδε τον Κενάν να γελά.

«Πάλι καλά, που μιλάμε τούρκικα, αλλιώς ο οδηγός θα μας είχε παρεξηγήσει με αυτά που λέμε» τον πείραξε, μέχρι που έφθασαν στον πολύβουο Πειραιά.

«Η κίνησή του στους δρόμους, μου θυμίζει τη πατρίδα» σχολίασε ο Μετίν, καθώς το αυτοκίνητο ήταν σταματημένο ένα τέταρτο στο ίδιο σημείο. Έπειτα από είκοσι ολόκληρα λεπτά, είχαν επιτέλους φθάσει στην εταιρεία με την γυάλινη τζαμαρία.

                                                            ------------------------------------------------
Η ημέρα εκείνη για εμένα θα ήταν ιδιαιτέρως δύσκολη. Δούλευα στον πρώτο όροφο, ενώ ο πατέρας μου στον τρίτο. Είχα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά για να βγάλω κάποια επείγοντα τιμολόγια, έχοντας πάντοτε στο μυαλό μου την σύσκεψη που θα ξεκινούσε από στιγμή σε στιγμή. Κοίταξα το ρολόι εμμονικά σχεδόν. Κανονικά έπρεπε να είχαν έρθει. Τι το πέρασαν εδώ πέρα δηλαδή; Είμαστε γραφείο σοβαρό, με εξίσου σοβαρούς υπαλλήλους και μερικοί έχουμε και πρόγραμμα. Ετοιμάστηκα λοιπόν, κακήν κακώς να ανέβω στον τρίτο και να αφήσω στον πατέρα μου τα τιμολόγια, παρέα με τα παράπονά μου για την καθυστέρηση, όταν εισερχόμενη ανάλαφρα και χαρωπά, παρατήρησα από το τζάμι του χώρου του, πως οι επισκέπτες από τα ξένα ήταν ήδη εκεί. Τελικά, αν έπρεπε κάποιος να τα ακούσει, αυτός ήταν ο πατέρας μου, που θεώρησε ασήμαντο το να με ειδοποιήσει εγκαίρως. Φορώντας το πιο θελκτικό μου χαμόγελο για τους συνεργάτες μας, μπήκα στο γραφείο του. Στη θέα όμως του ενός άνδρα, το σάλιο μου στριφογύρισε στον λαιμό μου άτιμα πνίγοντάς με, προτού στεγνώσει τελείως, ενώ η ματιά μου αντάμωσε για δευτερόλεπτα, με δύο τεράστια, κυανά μάτια, τα οποία καρφώθηκαν στα δικά μου, με μία ελαφριά δόση περιφρόνησης. Τα χείλη μου για ώρα πάλεψαν να αποφύγουν το κύρτωμα του χαμόγελου.

Προσπαθώντας όπως-όπως να συμμαζέψω την ντροπή και τις αμήχανες γκριμάτσες μου και να φερθώ σαν επαγγελματίας, πήρα την καρέκλα με τα ροδάκια από το γραφείο του πατέρα μου και την έσυρα σαν ψόφιο κουφάρι, μέχρι το στρογγυλό, γυάλινο τραπέζι του χώρου, όπου υποδεχόμασταν όλους μας τους καλεσμένους για να συζητήσουμε. Οι παρευρισκόμενοι, έμοιαζαν να έχουν βυθιστεί σχεδόν απόλυτα στη συζήτησή τους και εγώ πελαγωμένη, πάλευα να τους ακολουθήσω, ενώ ταυτοχρόνως λοξοκοιτούσα τον άντρα, με το μαύρο κοστούμι και το πιο όμορφο πρόσωπο που είχα δει ποτέ μου. Για λίγο ξέχασα και τη συνάντηση και το θέμα και ξεκίνησα να κάνω υποθέσεις για την ηλικία του, ή το όνομά του, μέχρι που παρατήρησα μία επαγγελματική του κάρτα να κείτεται μπροστά στον λογιστή μας. Στραβολαιμιάζοντας ελαφρώς, διάβασα με δυσκολία το όνομα ΄΄Κενάν΄΄. Πάλι καλά που αναγραφόταν με κεφαλαία και έντονα γράμματα, καθώς δεν κυκλοφορούσα ποτέ με τα γυαλιά μου.

Η συζήτηση συνεχιζόταν και ο Κενάν κοιτούσε σοβαρά και αποκλειστικά τον πατέρα μου και τον λογιστή μας. Εγώ πάλι, έμοιαζα με μία απρόσκλητη, η οποία καλύτερα να είχε υποδυθεί την κοπέλα που σέρβιρε τον καφέ, καθώς έτσι θα αισθανόμουν πιο χρήσιμη. Παρά το γεγονός πως είχα και εγώ τα δικά μου χαρτιά μαζί και τις δικές μου προτάσεις, ο πατέρας μου ως συνήθως, δεν υπολόγιζε κανέναν. Όση ώρα μιλούσε ο άνδρας από την Ανατολή, εγώ τον παρατηρούσα προσεκτικά. Ήταν ευγενικός, το ίδιο και ο συνάδελφός του, ο οποίος ίσως και να ήταν ένα σκαλί πιο πρόσχαρος, καθώς ο Κενάν, παρά την ευγένειά του και τα ΄΄ευχαριστώ΄΄ του στον πατέρα μου για τη συνεργασία καθώς και τα κομπλιμέντα προς την τούρκικη αεροπορική, είχε και πάλι έναν τόνο κοφτό και μία αδιόρατη σκοτεινιά.

Κοιτάζοντας για πολλοστή φορά το ασημένιο ρολόι του τοίχου, εκείνη η συνάντηση μου φάνηκε αιώνας. Ένας αιώνας, ο οποίος πέρασε και όλοι ήταν έτοιμοι να σηκωθούν. Τότε, πρόσεξα εκείνον τον μυστηριώδη άνδρα να με κοιτάζει για πρώτη φορά, σαν να είχε αποτραβηχτεί από κάποιον λήθαργο παρατηρώντας την παρουσία μου.

«Εσύ, ποια είσαι; Δεν μας συστήθηκες» ακούστηκε η φωνή του, η οποία προς μεγάλη μου ταραχή, είχε άξαφνα μία χροιά πιο ζεστή.

«Είμαι η κόρη του κυρίου Πετράκη» του απάντησα δειλά και χαμογέλασε.

«Με λένε Κενάν» ανταπάντησε και άπλωσε το χέρι του για χειραψία, δίνοντάς μου ταυτόχρονα και την επαγγελματική του κάρτα.

Με όλους μας τους συνεργάτες συνέβαινε αυτό, καθώς είδα και τον Μετίν, όπως ήταν το όνομα του συναδέλφου του, να μου δίνει και εκείνος με τη σειρά του τη δική του. Τότε, σε κλάσματα του δευτερολέπτου και με κινήσεις ταχύτατες, τινάχτηκα και άρπαξα μία δική μου κάρτα από το γραφείο του πατέρα μου, δίνοντάς την με τη σειρά μου στον Κενάν. Για λίγο, τον είδα να κοντοστέκεται και να την κοιτάζει με μία έκφραση απορίας σχηματισμένη στο πρόσωπό του.

«Πώς ακριβώς προφέρεται το όνομά σου;» με ρώτησε ντροπαλά.

«Και στα ελληνικά και στα αγγλικά, ακούγεται το ίδιο. Είναι Ιλεάνα» του απάντησα και τον είδα να μου χαμογελά.

Ειλικρινά, είχε σε κλάσματα μεταλλαχθεί σε έναν άλλο άνθρωπο. Έχοντας στηθεί όρθια, στην πόρτα του χώρου του γραφείου του πατέρα μου, εκείνος έτεινε το χέρι του για δεύτερη φορά, προκειμένου να με χαιρετήσει.

«Χάρηκα πολύ» μου είπε και χαμογέλασα ΄΄Εγώ να δεις. Και όχι μόνο εγώ δηλαδή, αλλά και όλες οι γυναίκες του γραφείου και των δύο ορόφων. Δεν βλέπεις κάθε μέρα στη ζωή σου, ένα τέτοιο εμφανισιακό θαύμα΄΄

Από την τζαμαρία του τρίτου ορόφου, τον είδα να αποχωρεί και εγώ επέστρεψα αμέσως στο γραφείο μου στον πρώτο. Για κάποιον λόγο, αδυνατούσα να συγκεντρωθώ, ενώ τα δάχτυλα μου έπαιζαν με την μικρή, επαγγελματική του κάρτα. Ήταν ένας όμορφος άντρας, δεν χωρούσε καμία αμφιβολία γι'αυτό. Ωστόσο, είχε τύχει να δω και άλλες φορές στη ζωή μου, εξίσου εντυπωσιακούς ανθρώπους και των δύο φύλων. Αυτό όμως που με είχε τραβήξει σε εκείνον, ήταν η ψυχρότητά του τα πρώτα λεπτά, σε συνδυασμό με τη μεγάλη του αλλαγή, όταν γύρισε να με κοιτάξει μετά τη λήξη της συνάντησης. Είχε κάτι το ευγενικό και απόμακρο. Σου έδινε να καταλάβεις πού ήταν τα όριά του, δίχως να πει ούτε μία λέξη. Κενάν Μπουρκάσλι, έγραφε η κάρτα και από κάτω το προσωπικό του μέιλ.

΄΄Ιλεάνα, σοβαρέψου΄΄ μάλωσα τον εαυτό μου και ξεκίνησα να κοιτάζω για νυφικό, καθώς ήταν η ώρα του διαλείμματος στη δουλειά και εγώ έπρεπε να αποφασίσω να ασχοληθώ στα σοβαρά με την πιο όμορφη μέρα της ζωής μου.