Σε όλη τη διάρκεια του φαγητού, το κλίμα που επικρατούσε ήταν ευχάριστο. Η γιαγιά μου λάτρευε να αφηγείται ιστορίες από την ζωή της, αλλά και από την ζωή της οικογένειάς της. Ο Μετίν φάνηκε να έχει χαλαρώσει ελαφρώς και τότε, καθώς έκανε μία κίνηση αυθόρμητη να αρπάξει ένα ποτήρι με λίγο νερό, φάνηκαν μερικές βαθιές αμυχές στο σημείο της παλάμης του. Το βλέμμα μου κατευθύνθηκε στιγμιαία προς τα εκεί, για να αποτραβηχτεί εκ νέου, όταν τον είδα να το αντιλαμβάνεται και να κρύβει το σημείο εκείνο σχηματίζοντας γροθιά. Ευτυχώς, το τηλέφωνό μου χτύπησε την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν την επίθεση της αμηχανίας και στην άλλη άκρη της γραμμής, ακούστηκε η φωνή της Ήλιας, η οποία γνώριζε για την άφιξή του και καθώς δεν οδηγούσε, της είχα υποσχεθεί πως θα την έφερνα εγώ, καθώς βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας και η αγωνία της για τον νεαρό είχε εκτιναχθεί στα ύψη. Κανείς μας ωστόσο δεν γνώριζε μέχρι εκείνη τη στιγμή, τι ακριβώς ήταν αυτό που τον απασχολούσε. Τι ταλάνιζε τον εύθραυστο ψυχισμό του.

Για λίγο τους άφησα μονάχους με την γιαγιά Ελένη, η οποία εξακολουθούσε να του αφηγείται την τραγικότητα της ιστορίας του ξεριζωμού της οικογένειάς της. Στο άκουσμα της λέξης ΄΄οικογένεια΄΄, ο Μετίν κατέβασε και άλλο το βλέμα του.

«Ξέρετε εγώ, καθώς επίσης και ο αδερφικός μου φίλος ο Κενάν, μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά στην Αττάλεια. Οι μανάδες μας, μας πήγαιναν τα καλοκαίρια μέχρι τη θάλασσα και παίζαμε, όταν ακόμη οι αδερφές μας ήταν μωρά της αγκαλιάς. Στην Τουρκία, η θέση της γυναίκας δεν είναι ακόμη ξεκάθαρη καθώς μιλάμε για ένα μουσουλμανικό κράτος. Εγώ όμως είχα ιδιαίτερη αδυναμία στην μητέρα μου και βλέποντας την συμπεριφορά του πατέρα μου που την πίκραινε, ανέπτυξα μία τελείως διαφορετική στάση. Ενώ ο μεγάλος μου αδερφός, ακολουθούσε πιστά τα χνάρια του πατέρα μου σε όλα, εγώ βοηθούσα την μητέρα μου ακόμη και στο σπίτι, πράγμα που εξόργιζε τον πατέρα μου καθώς για εκείνον τέτοιες συμπεριφορές άρμοζαν μονάχα σε γυναίκες. Ποτέ του δεν με συμπάθησε, απλώς....Αδυνατώ να χωνέψω κάποια πράγματα...»ξεκίνησε και έσφιξε τις γροθιές του σε σημείο να ματώσει ξανά η πληγή στην παλάμη του.

Η Ελένη το πρόσεξε, ωστόσο η έκφρασή της παρέμεινε γαλήνια. Μονάχα πήρε το χέρι του στο γέρικο δικό της και τοποθέτησε λίγο βρεγμένο χαρτί.

«Όλοι μας κουβαλάμε έναν σταυρό στη ζωή μας. Όλοι έχουμε ίσως κάποια μέλη της οικογένειας, τα οποία έχουν αμαυρώσει τη ζωή μας. Δεν είσαι μόνος σου σε αυτό» του απάντησε και εκείνος κοίταξε το ματωμένο του χέρι. «Μην νιώθεις τύψεις για τις επιλογές των άλλων. Εσύ έχεις διαχωρίσει την θέση σου και όποιος αρνείται να το δει, τότε αρνείται να δει και εσένα. Από το λίγο που μιλήσαμε, μου φαίνεσαι καλό παιδί και εύχομαι το ίδιο να ισχύει και για τον Κενάν, μιάς που αντιλαμβάνομαι πως είναι εκείνος που διεκδικεί την καρδιά της εγγονής μου» τελείωσε χαμογελώντας.

«Ο Κενάν είναι ένας υπέροχος άντρας, καλύτερος από εμένα. Δεν του αξίζω σαν φίλος» της απάντησε και εκείνη συνοφρυώθηκε.

«Τι του έκανες;» τον ρώτησε.

«Του κρύβω ένα μυστικό πολύ βαρύ γιατί φοβάμαι μήπως τον χάσω. Προσπάθησα να βάλω τέλος στη ζωή μου όταν το πληροφορήθηκα...»ξεκίνησε να της λέει και εκείνη τον χτύπησε απαλά στο πρόσωπο, σαν να τον μάλωνε.

«Παιδί μου, έχεις τρελαθεί; Στον χριστιανισμό η αυτοχειρία θεωρείται μεγάλο αμάρτημα, ωστόσο ξέχωρα από τις θρησκείες, η υπεκφυγή καταστάσεων θεωρείται δειλία. Πρέπει να του εμπιστευθείς το μυστικό και αν σε ακούσει, τότε είναι αληθινός φίλος και αξίζει να είναι δίπλα σου. Αν όχι, τότε θα προχωρήσεις παρακάτω δίχως αυτόν. Ό,τι και να σε βασανίζει, η ζωή σου είναι δώρο και δεν αξίζει να την πετάξεις. Είσαι νέος ακόμη, μπορεί στο μέλλον να δημιουργήσεις μία όμορφη οικογένεια και όλα όσα στερήθηκες, ή ακόμη και τα λάθη από τα οποία έμαθες, να τα αποφύγεις και να δώσεις στην οικογένειά σου το καλύτερο που μπορείς. Μην σε ξανακούσω να μιλάς για αυτοκτονία. Άλλοι θα έδιναν τα πάντα για να έχουν μία ημέρα ζωής, τη στιγμή που λιώνουν στα νοσοκομεία από ανίατες ασθένειες. Εσύ έχεις τη δυνατότητα να κάνεις μία νέα αρχή. Άρπαξε την ευκαιρία και πέταξε όσα σε βαραίνουν από τη στιγμή που τα δικά σου χέρια, είναι καθαρά» του είπε και ο Μετίν βουρκωμένος την αγκάλιασε.

«Σε ευχαριστώ. Κανένας και ποτέ δεν μου έχει μιλήσει έτσι. Κανένας δεν μου έχει δείξει την αξία μου μέχρι τώρα. Μακάρι να ήσουν δική μου γιαγιά, ή μακάρι να ζούσε εκείνη για να μπορεί να με συμβουλεύει. Η Ιλεάνα είναι τυχερή που σε έχει» πρόφερε και εκείνη του έδειξε την πόρτα.

«Στη ζωή μου δεν την έκλεισα ποτέ και σε κανέναν. Είναι πάντα ανοιχτή για εσένα και θέλω να το γνωρίζεις. Μου υπόσχεσαι πως θα δεις τα πράγματα διαφορετικά;» τον ρώτησε και εκείνος ένευσε καταφατικά, όταν ακούστηκαν κλειδιά και εισήλθα μαζί με την Ήλια, η οποία είχε φορέσει εκείνο το λευκό φόρεμα που της είχε κάνει δώρο. Αν και ήταν καλοκαιρινό και ο καιρός δεν είχε τινάξει από επάνω του τη δροσιά της Άνοιξης, εκείνη είχε αποφασίσει να το βάλει και να του κάνει έκπληξη.

«Μετίν, καλησπέρα» του είπε διστακτικά και ο νεαρός την πλησίασε και στάθηκε μπροστά της διορθώνοντας την μία της ράντα.

«Σου πάει πολύ, μα θα κρυώσεις» της είπε και τρίβοντας ελαφρώς τα χέρια της, της έδωσε να φορέσει μία λεπτή, γκρίζα ζακέτα.

«Συγγνώμη..»ξεκίνησε να του λέει και εκείνος της έκανε νόημα να σωπάσει.

«Ας το αφήσουμε για την ώρα. Έχουμε καιρό να συζητήσουμε» της απάντησε και είδα την φίλη μου να χαμογελά.

Κωνσταντινούπολη

Ύστερα από προτροπή του ίδιου του Κάλιχ, ο Κενάν είχε μετακομίσει στην έπαυλη, όπου συνέχιζε τις φυσιοθεραπείες. Στην δουλειά του τα πράγματα κυλούσαν ομαλά, ωστόσο αδυνατούσε να βγάλει από το μυαλό του το γεγονός πως ο φίλος του είχε προβεί σε μία τέτοια ενέργεια. Για κάποιον λόγο, υπήρχε ένα κομμάτι της ιστορίας που έμενε κενό και ο Κενάν είχε αποφασίσει να ανακαλύψει την αλήθεια, γνωρίζοντας πως ο Κάλιχ είχε αρκετή δύναμη για να βγάλει στην επιφανεια αρκετά πράγματα. Περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή που ο Κάλιχ είχε μεταφερθεί στο διπλανό γραφείο για φωτοτυπίες, αποφάσισε να ψάξει τα δύο μπροστινά συρτάρια του προσωπικού του γραφείου, δίχως όμως αποτέλεσμα. Ήταν κλειδωμένα. Νιώθοντας τύψεις, προσπάθησε να περιμένει μέχρι το απόγευμα και έπειτα από την φυσιοθεραπεία, θα τον παρακαλούσε για τελευταία φορά να ανοίξει τα χαρτιά του. Δεν του άρεσε καθόλου η ύπαρξη μυστικών, καθώς ήταν βέβαιος πως ο καβγάς του Μετίν με τον Εζέλ, ήταν στην ουσία κάτι πολύ παραπάνω από μία απλη διαφωνία.

Παρα το γεγονός πως ο Μετίν εμφάνιζε ένα σκληρό πρόσωπο, συχνά σκληρότερο και από εκείνον, αλλά και τον Κάλιχ, ο Κενάν γνώριζε πως ήταν υπερβολικά ευαίσθητος. Ήταν ένας άνθρωπος που την έννοια της φιλίας και της οικογένειας, όπως επίσης και των πρέπει, τα είχε πολύ ψηλά στη συνείδησή του. Για να μην του αναφέρει τίποτε απολύτως, τα πράγματα ήταν ιδιαιτέρως σοβαρά. Πράγματι, κατά τις οκτώ το βράδυ και μόλις αποχώρησαν οι φυσιοθεραπευτές, αποφάσισε να του μιλήσει. Η Άρτεμις εξάλλου βρισκόταν στην πίσω πλευρά του κήπου που φυσικά φυλασσόταν,και έτσι θα είχαν λίγο χρόνο να κουβεντιάσουν οι δυό τους. Ο Κάλιχ, κατευθυνόταν στον επάνω όροφο, στο προσωπικό του γραφείο όπου φυλούσε, όλα του τα χαρτιά και τα στοιχεία, όταν τον βρήκε ένα ξαφνικό μπλακ άουτ. Ο διάδρομος σκοτείνιασε και ο ίδιος θεώρησε πως είδε μία σκιά να κινείται απότομα, καθώς ένιωσε ένα αεράκι ακριβώς από πίσω του. Κατόπιν μία γροθιά προσγειώθηκε στο πρόσωπό του απότομα και ένας άντρας που φορούσε μαύρη κουκούλα για να κρύψει τα χαρακτηριστικά του, τον πλησίασε απειλητικά.

«Σε είχαμε προειδοποιήσει Κοζτζούογλου να μην μπερδευτείς» μούγκρισε ο άντρας και ο Κάλιχ παλεψε να αντισταθεί μέσα στο σκοτάδι, όταν ένιωσε μέσα στον ώμο του έναν οξύ πόνο και ξεκίνησε να φωνάζει. «Λέγε πού έχεις τα στοιχεία. Από τη στιγμή που παραβιάσαμε την άμυνά σου, μπορούμε να το ξανακάνουμε. Δεν είσαι μόνος σου, είναι και ο φίλος σου ο παράλυτος και δεν θα ήθελες να του καταφέρουμε το τελειωτικό χτύπημα, επομένως σκάσε και συνεργάσου» μούγκρισε ο άντρας και κρύος ιδρώτας έσταξε από το πρόσωπο του νεαρού. Πώς στο ανάθεμα είχε παγιδευτεί έτσι;