Κως

Το ψυχρό αεράκι του νησιού, έκανε το δέρμα μου να ανατριχιάσει. Τα λεπτά κυλούσαν βασανιστικά, η εμφανής ανησυχία μου ολοένα και γιγαντωνόταν, μα ο Κενάν δεν φαινόταν πουθενά. Οι ακανόνιστοι χτύποι της καρδιάς μου επέστρεψαν για να μείνουν, καθώς το προαίσθημα πως κάτι κακό του είχε συμβεί, είχε εδραιωθεί πλέον μέσα μου για τα καλά. Με γρήγορες και αμήχανες κινήσεις εξαιτίας του άγχους μου, σηκώθηκα, φορώντας τα ρούχα μου και κατευθύνθηκα στην απόμερη γωνιά όπου βρισκόταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητο.

Τα πόδια μου ξεκίνησαν να τρέμουν, όταν κατόρθωσα να διακρίνω μέσα στο σκοτάδι, ένα χέρι πεσμένο στην άσφαλτο. Προχωρώντας μισό βήμα ακόμη και φωτίζοντας με τον φακό του τηλεφώνου, αντίκρισα το πιο σοκαριστικό θέαμα της ζωής μου. Ο Κενάν, βρισκόταν αναίσθητος στην άσφαλτο, με το σώμα του να έχει υιοθετήσει ένα σχήμα ακανόνιστο, ενώ τον περίβαλε μία άλικη λίμνη, κοινώς ήταν πνιγμένος στον ίδιο του το αίμα. Στη θέα του οι κραυγές μου ξεχύθηκαν στην ερημία, ενώ ταυτόχρονα πάλευα να καταλάβω αν είχε ακόμη σφυγμό. Προς στιγμιαία μου ανακούφιση, το σώμα του ήταν ακόμη ζεστό.

«Κενάν μου..» τον φώναζα κλαίγοντας γοερά, όταν σαν από μηχανής Θεός, έκαναν την εμφάνισή τους τα φώτα ενός διερχόμενου αυτοκινήτου.Δίχως να το σκεφτώ καλύτερα, πετάχτηκα στην άσφαλτο σαν εξαγριωμένο ζώο, κάνοντας απελπισμένα νοήματα στον οδηγό να σταματήσει. Για την ακρίβεια, ήταν ένα νέο ζευγάρι που επέστρεφε από την βόλτα του. Ελαττώνοντας σταδιακά ταχύτητα, σταμάτησαν μπροστά από το δικό μας όχημα και ο νεαρός άνοιξε το τζάμι του παλεύοντας να καταλάβει τι μου είχε συμβεί. «Τον χτύπησαν, τον μαχαίρωσαν...Δεν ξέρω τι του έκαναν..» τραύλισα και είδα την μικροκαμωμένη κοπέλα δίπλα του να αναστατώνεται.

Οι δυό τους πετάχτηκαν έξω από το όχημά τους και μόλις αντίκρισαν τον Κενάν, η κοπέλα έβαλε τα κλάματα.

«Άκουσέ με, βοήθα να τον μεταφέρουμε στο πίσω κάθισμα και θα τον πάμε στο Γενικό νοσοκομείο του νησιού. Γρήγορα γιατί έχει χάσει πολύ αίμα» μου φώναξε ο νεαρός και ευθύς όλοι μας τον σηκώσαμε προσεκτικά και τον τοποθετήσαμε στα πίσω καθίσματα, ενώ παράλληλα, κάθισα και εγώ δίπλα του βαστώντας του το κεφάλι. Αμέσως ξεκινήσαμε με προορισμό το νοσοκομείο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να πληκτρολογήσω μέσα στον πανικό μου, τον αριθμό της ΄Ηλιας. Μόλις άκουσα την φωνή της, ξέσπασα εκ νέου σε λυγμούς.

«Ελάτε γρήγορα στο Γενικό Νοσοκομείο..» ήταν ο επίλογος του διαλόγου μας και την άκουσα να μιλά στον Μετίν και εκείνος να βάζει τις φωνές.

Τερμάτισα αμέσως την κλήση, καθώς αυτό που προείχε για εμένα, ήταν η ζωή του. Η ζωή του υπέροχου αυτού ανθρώπου που χαροπάλευε ακροβατώντας επάνω σε ένα λεπτό σχοινί.Το πόρισμα των ιατρών, δυσοίωνο. Ο Κενάν, εκτός από την μαχαιριά χαμηλά στην μέση, είχε δεχτεί και μία πιο ψηλά στην σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα να υπάρξει κάκωση. Ωστόσο, έπρεπε να διαπιστωθεί, αν ήταν ατελής ή πλήρης η βλάβη. Με τον Κενάν σε κωματώδη κατάσταση, το έργο των γιατρών δυσκόλευε. Δέκα λεπτά αργότερα και με το ζευγάρι να έχει αποχωρήσει, είδα να μπαίνουν ο Μετίν, σε σχεδόν έξαλλη κατάσταση, μαζί με την Ήλια που ήταν εμφανώς συντετριμμένη. Ο Μετίν από την αναστάτωσή του, απευθυνόταν στους ιατρούς στα τούρκικα, ενώ εκείνοι πάλευαν μάταια να τον καθησυχάσουν.

«Τι συνέβη; Τι έγινε;» με ρώτησε η φίλη μου.

«Δεν ξέρω. Είχε πάει απλώς να μου φέρει το μπουφάν μου και δεν επέστρεψε ποτέ. Όταν τον αναζήτησα, τον βρήκα στην κατάσταση που σου περιέγραψα» τελείωσα, όταν είδα τον γιατρό να μου κάνει νόημα.

«Είσαι η κοπέλα του;» με ρώτησε και ένευσα θετικά.

«Θα μπει άμεσα χειρουργείο, ωστόσο, υπάρχει μία περίπτωση να..» πήγε να πει και τον διέκοψα.

«Όχι!Μην μου πείτε πως δεν θα ξυπνήσει..» πήγα να φωνάξω, όταν τον είδα να νεύει αρνητικά με ολοφάνερη τη θλίψη στο πρόσωπό του.

«Αυτό που εννοώ, είναι πως υπάρχει περίπτωση να μην ξανασηκωθεί, να μην περπατήσει. Η ζημιά, έγινε σε ένα πολύ ευαίσθητο σημείο του σπόνδυλου. Λυπάμαι, μα τουλάχιστον θα σωθεί η ζωή του» τελείωσε κοιτάζοντάς με με οίκτο.

Εκείνη τη στιγμή άδειασα. Σαν το γυάλινο δοχείο γεμάτο με νερό, που ξαφνικά γίνεται θρύψαλα, ενώ οι λέξεις του ιατρού αντηχούσαν στο κεφάλι μου σαν εφιαλτικό βουητό. ''Υπάρχει περίπτωση να μην σηκωθεί''.Ήταν τόσο οδυνηρό, που το μυαλό μου πάλευε να το απωθήσει, ωστόσο η ρωγμή στην ψυχή μου, είχε ήδη σχηματιστεί. Δεν κατάλαβα πότε έφθασαν ο Κάλιχ με την Άρτεμις, η οποία άνοιξε τα χέρια της διάπλατα για να με κλείσει στην αγκαλιά της. Εκεί κούρνιαζα κάθε φορά που κάτι με στεναχωρούσε. Στην δυνατή αγκαλιά της φίλης μου.

«Τι θα κάνω αν δεν περπατήσει ποτέ ξανά; Δεν θα το αντέξω αν πάθει κάτι! Τον...Τον αγαπώ» ομολόγησα και η Άρτεμις, απλώς συνέχισε να με βαστά στην αγκαλιά της.

«Έχε πίστη και θα πάνε όλα καλά. Θα το δεις. Ο Κενάν θα γίνει καλά» με παρηγόρησε, μα το άτιμο το ένστικτο, μου ψιθύριζε μαύρα λόγια.

Το χειρουργείο κράτησε ένα δίωρο. Ένα δίωρο βασανιστικό και ατελείωτο. Όλοι μας, καθόμασταν σιωπηλοί, ο καθένας βυθισμένος στις δικές του σκέψεις. Ώρες αργότερα, είδα το χάραμα από το μισάνοιχτο παράθυρο να ξεπροβάλει φέρνοντας μαζί του ελπίδες κάλπικες. Η Ήλια κοιμόταν στην αγκαλιά του Μετίν που τώρα φαινόταν ωχρός, χαμένος στον κυκεώνα των δικών του σκέψεων. Η πόρτα μπροστά μας άνοιξε και ο γιατρός είπε πως μπορούσε να εισέλθει μονάχα ένας. Είδα τον Μετίν να σηκώνεται, ωστόσο στο τέλος αποφάσισε να μου παραχωρήσει τη θέση του.

Καθώς εισερχόμουν, πάλεψα να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου. Ο Κενάν, δεν έπρεπε να καταλάβει τίποτε. Τον είδα ξαπλωμένο, με τα μάτια κλειστά, μα όταν άκουσε τον θόρυβο, αναδεύτηκε ελαφρώς, ανοίγοντάς τα. Στη θέα μου, πάλεψε να χαμογελάσει, όσο του επέτρεπαν οι πόνοι από την επέμβαση.

« Κενάν μου; Είσαι καλά;»τον ρώτησα πιάνοντας το χέρι του, εκείνο που είχε τον ορό.

«Είμαι μία χαρά πριγκίπισσα. Φοβήθηκα πολύ και για εσένα, μήπως έρθουν να σε βρουν. Δεν μπόρεσα να τους σταματήσω, δεν πρόλαβα..» μονολόγησε σχεδόν, όταν είδα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να σφίγγονται, τόσο από τον πόνο, όσο και από την ανησυχία «Ξέρεις, το παράξενο είναι πως πονάω μονάχα χαμηλά στην κοιλιά. Τον πόνο στην πλάτη και στα πόδια δεν τον νιώθω, βασικά φοβάμαι πως δεν νιώθω τα πόδια μου..» μου είπε και εγώ έπνιξα τα δάκρυά μου για να μην τον αναστατώσω.

«Ίσως είναι από την νάρκωση. Ναι, αυτό είναι σίγουρα. Θα δεις πως μόλις περάσει λίγη ώρα θα αισθάνεσαι όπως πριν. Τουλάχιστον, είσαι ζωντανός» του είπα όσο πιο φυσικά μπορούσα.

« Η σκέψη σου με κράτησε. Μέσα στον πόνο, σκεφτόμουν πως θα ήθελα να σε ξαναδώ με κάθε κόστος και πως δεν είχε έρθει η ώρα να φύγω. Τελικά τα κατάφερα, σε είδα» μου χαμογέλασε και εγώ του άφησα ένα φιλί στο χέρι προτού με φωνάξει ο ιατρός να αποχωρήσω.

Κλείνοντας πίσω μου την πόρτα, τον κοίταξα στα μάτια επιτρέποντας στα δάκρυά μου να χυθούν ελεύθερα.

«Δεν...δεν νιώθει τα πόδια του» τραύλισα και είδα τον ιατρό να ακουμπά το χέρι του στον ώμο μου.

«Αυτό, δεν είναι καλό σημάδι, ωστόσο αυτό το παλικάρι έχει θέληση για ζωή. Δεν σας το είπα πριν, μα η κατάσταση ήταν κρίσιμη.Κάτι όμως του έδωσε δύναμη να το παλέψει. Πιστεύω λοιπόν, πως ακόμη και αν επιβεβαιωθεί το χειρότερο σενάριο, εκείνος θα αγωνιστεί ξανά με όλες του τις δυνάμεις» ήταν οι τελευταίες του κουβέντες προτού εισέλθει ξανά στο δωμάτιο του Κενάν.