Αφιερωμένο στην @evikargi που ηθελε τη συνεχεια

Όταν πλέον όλοι οι υπόλοιποι είχαν αποχωρήσει, η Ήλια έμεινε μαζί με τον Μετίν, παίρνοντας ξανά το τρένο απευθείας για τον Πειραιά. Ήθελε να του πει πολλά πράγματα, αλλά δεν ήξερε από πού στο καλό έπρεπε να ξεκινήσει. Η τελευταία τους στιγμή μαζί, αναβίωνε ξανά και ξανά στη φαντασία της, μέχρι που άκουσε τη φωνή του.

«Η αλήθεια είναι, πως σου πήγαινε πολύ το λευκό φόρεμα. Ήταν απλό και λιτό. Εγώ πάντοτε για κάποιον λόγο πίστευα, πως όταν παντρεύεσαι τον έρωτα της ζωής σου, όσο πιο απλή είναι η τελετή και το φόρεμα, τόσο το καλύτερο θα φαντάζει. Εξάλλου, η αγάπη και τα συναισθήματα της στιγμής, φτάνουν για να στολίσουν τόσο τα πρόσωπα, όσο και τον χώρο γύρω σας» της είπε και για λίγο την οδήγησε σε σκέψεις όμορφες και ανέμελες.

Στο κύμα το αφρισμένο που έσκαγε στην ακρογιαλιά και σε έναν γάμο, με απλά, λευκά λουλούδια για στολισμό, σε ένα εκκλησάκι με φόντο το ηλιοβασίλεμα. Φυσικά όλες αυτές οι εικόνες θα ίσχυαν, στην περίπτωση που τελικά έβρισκε τον έρωτα της ζωής της. Η μοίρα ωστόσο, είχε λοξοδρομήσει επικίνδυνα, υφαίνοντας σχέδια που ούτε η ίδια τους η φαντασία δεν ήταν ικανή να πλάσει.

«Λοιπόν, καθόλου δεν σου το είχα να είσαι τόσο ρομαντικός» τον πείραξε η κοπέλα προσπαθώντας να ελαφρύνει το τεταμένο κλίμα που είχε δημιουργηθεί λίγα λεπτά νωρίτερα.

«Κάποτε, ίσως και να ήμουν. Ωστόσο, αυτό που συνέβη τότε το γνωρίζει μονάχα ο Κενάν. Από την ημέρα εκείνη, κατέβασα για τα καλά τα ρολά του έρωτα» της απάντησε και η Ήλια για λίγο έμεινε να το σκέφτεται.

«Ήταν δηλαδή τόσο σοβαρό;» τον ρώτησε.

«Ήταν, αλλά θα προτιμούσα να μην το συζητήσω. Τουλάχιστον όχι εδώ, καθώς πολλοί καταλαβαίνουν αγγλικά και πιθανότατα να ακούνε. Η προσωπική μου ιστορία δεν είναι παραμυθάκι για να διασκεδάσει τον κόσμο» πρόφερε κοφτά και στην συνέχεια γύρισε το βλέμμα του ξανά προς το παράθυρο.

Φθάνοντας πια στον Πειραιά, έσυραν την μικρή βαλίτσα μέχρι λίγο πιο πάνω από το Δημοτικό Θέατρο. Της Ήλιας της άρεσε να πηγαίνει βόλτα στο Μικρολίμανο, αλλά και στο κεντρικό λιμάνι από όπου έφευγαν τα πλοία. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που είχε επιλέξει τον Πειραιά για τόπο διαμονής της, εκτός από το γεγονός πως ήταν κοντά στη δουλειά της. Είχε τη θάλασσα να τον φιλά και αυτή του η ιδιότητα, του χάριζε αυτομάτως ένα άνοιγμα, μία μυρωδιά αλλιώτικη, μία γεύση αλμυρή. Προσομοίαζε με ένα τούνελ προς την ελευθερία, όπου μπορούσε κάποιος να κατευθυνθεί, αδημονώντας να δραπετεύσει από τις σκοτούρες της ημέρας.

Το διαμέρισμά της, ήταν στον τρίτο όροφο και οι δυο τους ανέβηκαν από τα σκαλιά, καθώς ο Μετίν ρίχνοντας μία ματιά στον ανελκυστήρα, αρνήθηκε κατηγορηματικά να μπει με τον φόβο πως θα έμενε εκεί κλεισμένος για πάντα. Από την άλλη, ο χώρος του έμοιαζε μικροσκοπικός, στενός. Δεν επιθυμούσε σε καμία περίπτωση να το ρισκάρει. Μόλις εισήλθαν στο διαμέρισμα, το βλέμμα του πλανήθηκε στη ρομαντική διακόσμηση της κοπέλας με το ροζ και τα χρώματα της γης να επικρατούν με σχετική διακριτικότητα. Συγκεκριμένα, το μάτι του καρφώθηκε σε έναν πίνακα που ήταν τρισδιάστατος. Απεικόνιζε μία μπαλαρίνα και η τούλινη φούστα της, ήταν ραμμένη επάνω στο κάδρο. Ο νεαρός το πλησίασε και άγγιξε προσεκτικά τη φούστα σαν να ήταν φτιαγμένη από το πιο ευαίσθητο υλικό.

«Είναι διαφορετικό από όσα έχω δει μέχρι τώρα» σχολίασε σχεδόν μιλώντας στον εαυτό του.

«Η διαφορετικότητά του, έγκειται στο γεγονός πως ήθελα να γίνω επαγγελματίας χορεύτρια. Για την ακρίβεια ονειρευόμουν να σπουδάσω μπαλέτο στην Γαλλία, ωστόσο ένας τραυματισμός, μικρός μεν, σημαντικός δε για το σώμα μου, μου στέρησε το όνειρο. Δεν πειράζει όμως, συνεχίζουμε γιατί στη ζωή δεν πρέπει ποτέ μας να το βάζουμε κάτω. Είμαι αρτιμελής και έχω την υγεία μου. Τα άλλα όλα με το καλό θα έρθουν. Λοιπόν, τι θα ήθελες να σου μαγειρέψω;» τον ρώτησε ευδιάθετα.

Ο Μετίν ωστόσο είχε μείνει πίσω, στην προηγούμενη προσωπική της ομολογία που αφορούσε το χαμένο της όνειρο.

«Θα ζήσω; Ή είναι ένας πλάγιος τρόπος για να με βγάλεις από την μέση;» την πείραξε σχολιάζοντας την προθυμία της να μαγειρέψει, για να εισπράξει τελικά ένα σκούντημα.

«Αν σου αρέσει η ομελέτα με τα λαχανικά, ευχαρίστως. Είναι εύκολο και γρήγορο. Μέχρι τότε, έλα να σου δείξω το δωμάτιό σου και να σου στρώσω το κρεβάτι» του είπε και μαζί εισήλθαν στο δωμάτιο, αφήνοντας τη βαλίτσα στην άκρη και στρώνοντας καθαρά σεντόνια. Κατόπιν,η κοπέλα ευθύς κατευθύνθηκε στην κουζίνα και ξεκίνησε να ετοιμάζει τις ομελέτες, στρώνοντας παράλληλα το τραπέζι.

«Νοικοκυρά. Τυχερός ο μελλοντικός σου άντρας που θα σε σηκώσει το πρώτο βράδυ του γάμου. Ελπίζω μονάχα να έχει τις αναλογίες μου» της πέταξε πειρακτικά και τελικά κάθισαν να φάνε, με την Ήλια να του προσφέρει λίγο ημίγλυκο κρασί.

«Ξέρω πως δεν πίνεις, αλλά σήμερα θα κάνεις την εξαίρεση» επέμεινε και ο Μετίν ελαφρώς απρόθυμα, πήρε το χαμηλό ποτηράκι και δοκίμασε.

«Ωραία γεύση και μυρωδιά. Μπράβο, πρωτότυπη επιλογή» της είπε και εκείνη σηκώθηκε να μαζέψει το τραπέζι όταν πλεόν είχαν τελειώσει.

«Ωπ, κάθισε κάτω αμέσως. Εγώ θα αναλάβω να καθαρίσω και να πλύνω τα πιάτα. Εσύ μου πρόσφερες το σπίτι σου, το δωμάτιό σου, μαγείρεψες, δούλεψες το πρωί, νομίζω πως φτάνει. Να ξέρεις πως στην Τουρκία μία τέτοια συμπεριφορά είναι κάπως ασυνήθιστη. Οι γυναίκες μπαινοβγαίνουν στις κουζίνες και ειδικά όταν έχουν επίσκεψη στο σπίτι. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, σηκώθηκα να βοηθήσω την μητέρα μου με τους καφέδες και ο πατέρας μου, μου χτύπησε παραδειγματικά το χέρι που βαστούσε το φλιτζάνι. Φυσικά ο καυτός καφές χύθηκε επάνω μου. Πλέον οι γονείς μου δεν ζουν μαζί και ίσως να είναι καλύτερα έτσι» της είπε προτού την αφήσει για να πάει στην κουζίνα και να συμμαζέψει τον χαμό που είχαν δημιουργήσει.

Η Ήλια τον κοιτούσε από απόσταση και η καρδιά της έχασε έναν χτύπο. Η εικόνα του άντρα που συνέβαλε και εκείνος στην καθαριότητα του σπιτιού, ήταν κάτι που της άρεσε και εκτιμούσε απεριόριστα. Αυτή τη στιγμή, τον έβλεπε μπροστά της, να φορά ένα κοντομάνικο, λευκό μακό και ένα τζίν παντελόνι, ενώ αναρωτιόταν παράλληλα, τι ήταν εκείνο που του είχε συμβεί στο παρελθόν κάνοντας τη διάθεσή του να χαλάσει αμέσως μόλις αναφέρθηκε σε αυτό. Έχοντας ολοκληρώσει με τις δουλειές, κάθισε και εκείνος στον καναπέ μαζί της, χαζεύοντας τα προγράμματα στην τηλεόραση.

«Δεν καταλαβαίνω ελληνικά» διαμαρτυρήθηκε και εκείνη τελικά την έκλεισε, δίνοντας χώρο στον διάλογο που θα την βοηθούσε να τον κατανοήσει καλύτερα.

«Είπες πως το ατύχημα του Κενάν δεν ήταν ληστεία. Η αλήθεια και εγώ το ίδιο πιστεύω, ωστόσο δεν ξέρω πού ακριβώς να στραφώ για να ψάξω τον ένοχο. Φοβάμαι μερικές φορές ακόμη και να το σκεφτώ» του είπε η κοπέλα.

«Το σίγουρο είναι, πως από τη στιγμή που δεν ήταν ληστής, τότε με κάποιον είχε προηγούμενα, ή για κάποιον λόγο δεν ήθελε τη σχέση. Ας πούμε, αποκλείεις το γεγονός να ήταν σταλμένος από τον άντρα της; Ειλικρινά, αν μάθω πως ο φίλος μου έπαθε κάτι εξαιτίας της, δεν ξέρω τι θα γίνει. Ωστόσο, θα ήθελα να αποφασίσει. Μπορεί να είναι παιδική σου φίλη, αλλά και ο Κενάν σημαίνει πολλά για εμένα. Είναι αδερφός μου σχεδόν, μεγαλώσαμε μαζί στην ίδια γειτονιά και τον αγαπώ σαν αίμα μου. Γνωρίζει τα πάντα για εμένα» της είπε και έχοντας σηκωθεί από τον καναπέ, πλησίασε ξανά τον πίνακα με την χειροποίητη μπαλαρίνα «Κάποτε έκανα και εγώ όνειρα, αλλά γκρεμίστηκαν σε ένα βράδυ. Μέχρι και σήμερα, όποτε μιλώ και σε όποιον μιλώ, πάντοτε αναφέρω πως έχω μία μικρή αδερφή, τη Σεϊντά. Η αλήθεια είναι πως είχα και έναν αδερφό, μεγαλύτερο, που όμως σκοτώθηκε σε τροχαίο αρκετά χρόνια πριν. Τον έλεγαν Εμίρ και ήταν ο αγαπημένος γιός του πατέρα μου. Εμένα με είχε σε δεύτερη μοίρα, γιατί δεν συμπεριφερόμουν σαν άντρας όπως συνήθιζε να σχολιάζει, επειδή βοηθούσα την μητέρα μου στην κουζίνα και έκανα δουλειές για να ξεκουράζεται. Με τον Εμίρ είχαμε καλές σχέσεις, αλλά σαν αδέρφια δεν ήμασταν πολύ κοντά. Είχαμε και διαφορετικούς χαρακτήρες. Εγώ λοιπόν, είχα για χρόνια μία σχέση, από έφηβος. Ήταν η πρώτη μου κοπέλα και η πρώτη μου εμπειρία σε όλα τα επίπεδα. Ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί της και ήθελα μετά από έξι χρόνια σχέσης, να το πάμε ένα βήμα παρακάτω. Το σκεφτόμουν δηλαδή χρόνια πριν και μάζευα χρήματα, ενώ παράλληλα σπούδαζα, κάνοντας δύο και τρείς δουλειές. Αυτές τις οικονομίες τις είχα συγκεντρώσει με πολύ κόπο και την ημέρα που ετοιμάστηκα να της δώσω το δαχτυλίδι, την βρήκα σε ένα σημείο που είχε θέα τον Βόσπορο και ήταν το ΄΄δικό μας΄΄ σημείο, να φιλιέται παθιασμένα με τον αδερφό μου. Από εκείνη την στιγμή, ο κόσμος μου κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο. Εκείνη την έφτυσα και σε εκείνον δεν ξαναμίλησα ποτέ, μέχρι που έμαθα για το ατύχημα. Ήταν και η τελευταία φορά που έκλαψα στη ζωή μου γιατί κυριολεκτικά, τα είχα δώσει όλα για εκείνη. Δεν ήμουν πλούσιος και σαν φοιτητής δούλευα μέχρι αργά, στερούμενος βόλτες με φίλους για να της αγοράσω μία μέρα το δαχτυλίδι. Από τότε, είμαι μόνος μου» τελείωσε και η Ήλια βούρκωσε.

Είχε περάσει και εκείνη δυσκολίες, είχαν καταρρεύσει και τα δικά της όνειρα κάποτε και μπορούσε έστω και λίγο να τον καταλάβει. Τον είδε να πλησιάζει ξανά και να κάθεται στον καναπέ κοιτάζοντάς την μέσα στα μάτια με παράπονο. Εκείνη, άπλωσε απλώς το χέρι της και χάιδεψε τον ώμο του απαλά προσπαθώντας να διαβάσει τη γλώσσα του σώματός του. Όταν ένιωσε πως της άφηνε το περιθώριο, έσκυψε ελαφρώς και χώθηκε στην αγκαλιά του, με εκείνον να κρύβει το πρόσωπό του στα μαλλιά της, ώσπου ο ήχος του κινητού της, της απέσπασε την προσοχή. Ήταν ο Πέτρος και ο Μετίν κατάλαβε πως κάποιος άντρας την ζητούσε. Ακουγόταν η φωνή του από την άλλη άκρη της γραμμής.

«Εγώ πάω να ξαπλώσω» της ανακοίνωσε και χάθηκε μελαγχολικά στο δωμάτιό του.