Νωρίς το πρωί, βρέθηκε στα γραφεία των τούρκικων αερογραμμών, προκειμένου να ζητήσει επείγουσα άδεια από τον Ονούρ, ευχόμενος να μην έβλεπε τον χώρο για τελευταία φορά εξαιτίας αυτού.

«Πόσο επείγουσα είναι αυτή η άδεια;» ρώτησε τον Μετίν στενεύοντας τα μάτια του, ο οποίος τώρα στραβοκατάπινε με δυσκολία.

«Δεν θα σας πω ψέματα, γιατί σας σέβομαι. Πρόκειται για τον Κενάν. Όπως διαπιστώσατε και ο ίδιος, μετά από το ατύχημα που τον άφησε παράλυτο, δεν θέλει να έχει επαφή με κανέναν, δεν τρώει και γενικά έχει πέσει σε κατάθλιψη σε σημείο που έχω αρχίσει να ανησυχώ. Ωστόσο, έχω την εντύπωση πως στην Ελλάδα, βρίσκεται το γιατρικό του, της ψυχής του φυσικά, γιατί σωματικά ακόμη δεν δέχεται να ξεκινήσει φυσιοθεραπείες»τελείωσε και είδε τον Ονούρ να χαμογελά με νόημα. Αγαπούσε και εκτιμούσε τον Κενάν για το φιλότιμό του, για την θέλησή του να δουλέψει πετυχαίνοντας τον έναν στόχο μετά τον άλλο.

«Γνωρίζεις πόσο αγαπώ τον Κενάν. Είναι ένα σπουδαίο παιδί και ειλικρινά στεναχωρήθηκα πολύ με αυτό που έγινε. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να σου αρνηθώ να πας στην Ελλάδα, αλλά μονάχα για δύο ημέρες» του είπε και ο Μετίν δεν έπαψε λεπτό να τον ευχαριστεί.

«Teşekkürler» σχεδόν του ψιθύρισε.

«Rica ederim» απάντησε ο Ονούρ και ο Μετίν βγήκε από το κτήριο τρέχοντας, προκειμένου να επιστρέψει στο διαμέρισμα και να ετοιμάσει τα απαραίτητα πράγματά του.

Φυσικά, στον Κενάν θα έλεγε απλώς πως πηγαίνει ένα ταξίδι για δουλειά, ενώ έπρεπε να τον πείσει να μείνει στο πατρικό του εκείνες τις ημέρες, προκειμένου να υπάρχει κάποιος για να τον προσέχει. Όπως ακριβώς το περίμενε, η γκρίνια και η άρνηση του Κενάν ήταν απερίγραπτα. Γενικότερα ο φίλος του είχε μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο τελευταία, κάτι αγνώριστο. Γεμίζοντας στα γρήγορα την μικρή του βαλίτσα, ξεκίνησε για το αεροδρόμιο Ατατούρκ, με την ελπίδα πως τελικά δεν θα επέστρεφε μόνος ή τουλάχιστον, θα επέστρεφε με ορισμένες απαντήσεις που θα αφορούσαν το μέλλον του φίλου του.

Αθήνα

Η σημερινή ημέρα, ήταν ιδιαίτερα αγχωτική καθώς καρτερούσαμε από στιγμή σε στιγμή τους γονείς του Έκτορα. Φυσικά είχα σηκωθεί από πολύ νωρίς, παίρνοντας άδεια από την δουλειά, προκειμένου να τακτοποιήσω το διαμέρισμα, ώστε να είναι κατάλληλο να υποδεχτεί τον Ιωσήφ και την Χρυσούλα. Σε τρανή αντίθεση με τους δικούς μου γονείς, εκείνοι ήταν ιδιαίτερα ζεστοί και ταπεινοί θα έλεγα άνθρωποι, το ίδιο και τα δύο μικρότερα αδέρφια του Έκτορα. Καθώς λοιπόν τακτοποιούσα τον χώρο, στο μυαλό μου γυρνούσε από την μία, η υποψία της γυναικείας κολόνιας και από την άλλη το μαράζι μου για την κατάσταση του Κενάν. Ήθελα όσο τίποτε να βρεθώ δίπλα του, ωστόσο η ζωή και η καθημερινότητά μου, δεν μου το επέτρεπαν. Ευτυχώς σε λίγη ώρα, ήταν κανονισμένο να περάσει η Άρτεμις για να με πάρει και να κατεβούμε στην Κηφισιά, σε έναν μεγάλο οίκο προκειμένου να κοιτάξουμε για νυφικά.

Το χαρακτηριστικό της κορνάρισμα, με έκανε να αναπηδήσω ευτυχισμένη και να αρπάξω με μία κίνηση την τσάντα μου, ώστε να βρεθώ να κατεβαίνω με φόρα τα σκαλοπάτια. Η φίλη μου, μου άνοιξε την πόρτα παριστάνοντας τη σοφερίνα μου και εγώ την αγκάλιασα σφιχτά. Προτού ξεκινήσουμε ωστόσο, εκείνη πήρε το σοβαρό της ύφος και με ρώτησε :

«Είσαι βέβαιη πως θέλεις να χαραμίσεις αυτή τη στιγμή; Θέλω να πω, είναι μοναδικό να βλέπεις τον εαυτό σου με νυφικό και εγώ ξέρω πως το κάνεις με κρύα καρδιά. Άλλον αγαπάς και αυτός ο άλλος σε χρειάζεται αυτήν τη στιγμή που μιλάμε» μου είπε σαν να είχε διαβάσει το υποσυνείδητό μου.

«Θα το ξεκαθαρίσω, σου το υπόσχομαι, μα δεν μπορώ τώρα καθώς έρχονται οι γονείς του Έκτορα και αν υπάρχει κάποιος που δεν φταίει σε όλη αυτή την ιστορία, είναι εκείνοι. Να δω με τι μούτρα και τι κουράγιο θα αντικρίσω αυτούς τους ανθρώπους, γνωρίζοντας πως έχω κάνει έρωτα με κάποιον άλλο, πως έχω απατήσει τον γιό τους» μουρμούρισα με κομμένη ανάσα.

«Στα λόγια μου έρχεσαι. Από το να νιώθεις τύψεις για τις πράξεις σου, το καλύτερο είναι να πεις την αλήθεια και ας μην σου ξαναμιλήσουν. Η άλλη επιλογή είναι να ζήσεις μία ζωή συμβατική, αφήνοντας πίσω τον αληθινό σου έρωτα. Τα ίδια λέω και στην άλλη, αλλά εκείνη πια παριστάνει την κουφή και την ανήξερη» μειδίασε με νόημα και εγώ γέλασα. Το κομμωτήριο όπου δούλευε η φίλη μου, ήταν σχετικά κοντά στη δουλειά μου και μου είχε υποσχεθεί, πως θα έπαιρνε άδεια, προκειμένου να έρθει στην δραματική μου πρόβα. Έτσι την αποκαλούσε και δεν είχε και άδικο.

Η Ήλια ετοιμαζόταν πυρετωδώς για την πρόβα του τελευταίου δράματος της φίλης της. Είχε μαζέψει τις βούρτσες και όλα της τα εργαλεία του κομμωτηρίου, δίνοντας εντολή στην αντικαταστάτριά της, να αναλάβει εκείνη την επόμενη πελάτισσα. Όποτε συνέβαινε αυτό, οι κυρίες στην αναμονή αγανακτούσαν, μιας που η Ήλια ήταν από τις καλύτερες υπαλλήλους του μαγαζιού. Τη στιγμή ακριβώς που έβγαινε, έπεσε επάνω σε έναν ξανθό νεαρό, που της φάνηκε σχετικά οικείος, αλλά δεν ήταν και σίγουρη από πού ακριβώς τον γνώριζε. Εκείνος, στάθηκε για λίγο και την κοίταξε με ένα χαμόγελο ζεστό και ειλικρινές.

«Από κάπου σε ξέρω» της είπε έχοντας μία χαλαρή, πειρακτική διάθεση.

«Κοίτα να δεις σύμπτωση. Από κάπου σε ξέρω και εγώ. Τελοσπάντων, από πού γνωριζόμαστε εμείς οι δύο;» κατέληξε να τον ρωτά η κοπέλα, όταν επιτέλους της ήρθε στο νου η εικόνα του συγκεκριμένου ατόμου.

Τον είχε παρατηρήσει στην Κω, να κάθεται μαζί με τους φίλους του την ημέρα που είχε βγει μονάχη της με τον Μετίν.

«Από το βλέμμα σου το βαθυστόχαστο, αντιλαμβάνομαι πως με θυμήθηκες, γιατί εγώ και να ήθελα να σε ξεχάσω, η αλήθεια με εμποδίζει το καροτένιο χρώμα του μαλλιού σου που σου ταιριάζει απόλυτα. Πέτρος» της συστήθηκε και εκείνη του έδωσε πρόσχαρα το χέρι της.

«Ήλια. Ωστόσο Πέτρο μου, όσο και να χάρηκα με την τυχαία μας γνωριμία και συνάντηση, θα πρέπει να φύγω ευθύς αμέσως, καθώς παντρεύω την φίλη μου και σε λίγο είναι η πρόβα της του νυφικού» του εξήγησε εν συντομία και απολογήθηκε.

«Ω, πάλι καλά λοιπόν που πρόκειται για την φίλη σου και όχι για εσένα» της είπε με νόημα εκείνος δίχως να χάνει την ευκαιρία της προσέγγισης.

«Και κάπου εδώ σε χάνω. Αλήθεια, τι ακριβώς σου δίνει την εντύπωση πως οδεύω προς την εκκλησία;» τον ρώτησε θέλοντας απελπισμένα να βάλει τα γέλια.

«Ο όμορφος νεαρός που σε συνόδευε και που σε κοιτούσε μέσα στα μάτια εκείνο το βράδυ» της απάντησε.

«Μου συνέβη τέτοιο αξιοσημείωτο γεγονός και δεν το θυμάμαι;» έθεσε την ερώτηση πιο πολύ στον ίδιο της τον εαυτό, όταν κατάλαβε πως ο Πέτρος εννοούσε εμφανέστατα τον Μετίν. Καθότι φυσικά δεν θα τον έβλεπε ξανά, προσπέρασε εντελώς το σχόλιο του όμορφου νεαρού απέναντί της, για το γεγονός πως ο Μετίν την κοιτούσε μέσα στα μάτια. Τις πλείστες των φορών, το βλέμμα του αντανακλούσε μάλλον την ενόχληση, παρά οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα

«Ήταν απλώς ένας φίλος, φίλου φίλης μου. Μην το ψάχνεις» τελείωσε.

«Τότε, αυτό σημαίνει πως θα μπορούσα να σου ζητήσω το τηλέφωνό σου προκειμένου να σε ξαναδώ;» την ρώτησε ελαφρώς ντροπαλά και φυσικά εκείνη, δεν μπήκε στον κόπο να αρνηθεί.

«Εννοείται, όλο δικό σου. Σημείωνε» πρόφερε πρόσχαρα και μόλις τελικά χωρίστηκαν, η Ήλια ήταν σχεδόν βέβαιη πως η μέρα της είχε ξεκινήσει υπέροχα.

Καθώς ο Πειραιάς είχε ελάχιστους χώρους στάθμευσης και πολύ κίνηση, η κοπέλα προτίμησε να πάρει τον ηλεκτρικό που θα την οδηγούσε κατευθείαν στην Κηφισιά και από εκεί θα συνέχιζε με τα πόδια. Ενώ προχωρούσε ανάμεσα στο πλήθος, πρόσεξε μία πολύ γνωστή φιγούρα να κατεβαίνει από το τρένο βαστώντας μία βαλίτσα. Εκείνη τη στιγμή, το αίμα της στράγγιξε και ένιωσε ένα παράξενο, ακανόνιστο καρδιοχτύπι. Μα, γιατί αισθανόταν έτσι κάθε φορά που τον αντίκρυζε; Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε τίποτε άλλο να επιδείξει πλήν του ομολογουμένως αχώνευτου χαρακτήρα του .Ποιος να ήταν ωστόσο ο λόγος της επίσκεψής του και γιατί συγκεκριμένα στον Πειραιά; Είχε μήπως τίποτε ανοιχτούς λογαριασμούς με τη δουλειά της φίλης της;

Δίχως καθυστέρηση, μπήκε μπροστά του, ανακόπτοντάς του την πορεία. Εκείνος, καθώς δεν την είχε προσέξει, ετοιμαζόταν να την βρίσει όταν ύψωσε το βλέμμα του και κάρφωσε τα τεράστια, καστανά του μάτια πάνω της.

«Εσύ;» ήταν η μόνη λέξη που του ξέφυγε.

«Αυτήν την ερώτηση, την θέτω εγώ, γιατί πατάς το πόδι σου στα πάτρια εδάφη. Εσύ, τι γυρεύεις εδώ;» τον ρώτησε.

«Την Ιλεάνα. Είναι σχετικά επείγον να της μιλήσω» απάντησε ο Μετίν κοφτά ξαφνιάζοντάς την.

* ευχαριστώ
* παρακαλώ