Η αναστασία έτριψε τα μάτια της για να σιγουρευτεί πως δεν έβλεπε όνειρο.

"Όχι, δεν είμαι όνειρο. Πες μου τώρα, γιατί μου το κάνεις αυτό;" τη ρώτησε  Δημήτρης με παράπονο.

"Τι σου κάνω;"

"με στενοχωρείς που πληγωνεις τον Μιχάλη. Είμαι ψυχή και καταλαβαίνω τι σκέφτεστε εσεις οι ζωντνοί και τι νιώθετε. Νιώθει πως σ' αγαπάει, Αναστασία. Κι εσύ τον αγαπάς. Γιατί λοιπόν, δεν του λες 'ναι';"

"Γιατί φοβάμαι πως θα ναι σαν να προδίδω εσένα."

"Δεν με προδίδεις. Κανείς δεν απατάει τους νεκρούς. Και, όπως είπες και πριν, δεν μπορείς να με αγγίξεις, τον Μιχάλη όμως μπορείς. Γι αυτό παντρέψου τον και κάνε παιδιά μαζίτου."

"Κι όταν πεθάνω, θα ξαναείμαστε μαζί;"

"Θα ξαναείμαστε, μαζί με την κόρη μας, όμως εσύ είσαι πολύ νέα για να πεθάνεις. Μην κάνεις λοιπόν τέτοιες σκέψεις. Τώρα, μου υπόσχεσαι αυτό πουείπαμε με τον Μιχάλης;"

"Ναι, αγαπη μου, το υπόσχομαι!" του απάντησε δακρυσμένη.

"Εγω φεύγω τώρα. Θα τα ξαναπούμε μόνο όταν...ξέρεις!" Έκελισε την πόρτα πίσω το κια έφυγε.

"Αντίο, αγάπη μου." ψιθύρισε η Αναστασία. Έπλυνε το πρόσωπο της και πήγε στο δωμάτιο του Μιχάλη. Χτύπησε την πόρτα.

"περάστε." ειπε ο Μιχάλης. Η αναστασία πήρε μια αθιά ανάσα και μπήκε μέσα. Είδε τον Μιχάλη να κάθεται στο κρεβάτι και να κοιτά το πάτωμα,

"Ποιος είσαι και τι θέελεις;" ρώτησε.

"Αγάπη μου, άλλαξα γνώμη. Θέλω να είμαι για πάντα  μαζί σου."

"Αλήθεια;"

"Ναι! Θέλω να παντευτούμε!"

Η μητέρα του και η αδελφή του, μιας και ήταν το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας, τον ρωτούσαν συνέχεια πότε θα παντρευτει και πότε θα νοικοκυρευτεί. Εκείνος όμως δεν εμπιστευόταν τον έρωτα, λόγω τους γεγονότος του θανάτυ της αδελφης του. Όταν όμως είδε την Αναστασία, κατάλαβε πως αυτη ήταν η ιδανική γυναίκα για εκείνον.

Το βράδυ έκαναν έρωτα και κοιμήθηκαν μαζί και το άλλο πρωί κατέβηκαν μαζί στο πρωινό. Ο Μιχάλης παρουσίασε τη μέλλουσα γυναίκα του στη μητέρα του και στην αδελφή του. Εκείνες την ενέκριναν με χαρά. μετά από λίγους μήνες, την επόμενη Άνοιξη δηλαδή, παντεύτηκαν και έκαναν αμέσως ένα παιδί. Ήταν κοριτσάκι και το βάφτισαν Λίνα.