Προσοχή πολύ σκληρές εικόνες σε αυτό το κεφάλαιο το παραμύθι γίνεται θρίλερ.

Το πάτωμα ήταν κόκκινο και βαφοταν όλο και πιο κόκκινο καθώς η Αναστασία πλησίαζε με τρόμο το νεκρο κορμι της κόρης της.έβγαλε μια κραυγή τον είδε ότι το κεφάλι της είχε κοπεί και είχε κυλήσει δύο μέτρα παραπέρα.

Η Αναστασία κοίταξε τη μητέρα της νη μπορώντας να πιστέψει ότι το έκανε αυτή.

"Μαμα; τι έπαθε η βιολετα;" ρώτησε έχοντας χασει για λίγο τα λογικά της. Η φατιμα την κοιτούσε με μάτια κατακόκκινα και αίματα παντού στο φόρεμα της. Όταν κατάλαβε τι είχε γίνει, έφυγε τρέχοντας απ το δωμάτιο.

Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε ως την αίθουσα του θρόνου είχε πάθει σοκ και δεν ήξερε τι έκανε...άρπαξε ένα σπαθί που ήταν στερημένο στον τοίχο.

"Όχι! Τι κάνεις; είσαι καλα; σε παρακαλώ, μην το κάνεις." Άκουσε τη φωνή της φατιμα πίσω της, καθώς την εκλιπαρούσαν να πιστέψει ότι δεν το είχε κάνει εκείνη. Η Αναστασία τη σκότωσε με το σπαθί. Ύστερα λιποθύμησε και πάνω στην ώρα έφτασαν και οι φρουροί.

Όταν συνήλθε διέταξε να πετάξουν το σώμα της φατιμα στον γκρεμό και να θάψουν την κόρη της με τιμές μιας βασίλισσας. Μετά την κηδεία ήταν σαν νεκρή. Δεν έτρωγε δεν κοιμόταν και τριγυρνούσε στο παλάτι σαν το φάντασμα χωρίς να έχει διάθεση να κάνει τίποτα. Μια νύχτα αποφάσισε ότι δεν άντεχε να ζει άλλο σε εκείνο το μέρος με όλες αυτές τις αναμνήσεις. Ντύθηκε φτωχικά και το έσκασε απ το παλάτι. Πήγε στο πιο κοντινό βουνό και πήγε να πήδηξε από τον γκρεμό όπου είχαν πετάξει τη φατιμα. Δεν ήξερε τι έκανε, ονως δεν ήθελα άλλο τη ζωή της. Μια γυναικεία φωνή πρόλαβε να ακούσει και την τράβηξε λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της.

Ξύπνησε σε μια άμαξα στο κάθισμα της οποίας βρισκόταν ξαπλωμένη και σκεπασμένη νε μια κουβέρτα. Απέναντι ήταν άλλο ένα καθίσμα. Ειζε ξημερώσει για τα καλά άκουγε φωνές.

"Μα, μαμά, φεύγουμε σε λίγο για το βασίλειο μας. Που θα τη παμε;" ήταν η ίδια γυναικεία φωνή νε χθες.

"Να τη ρωτήσουμε τι θέλει να κάνει, μόλις ξυπνήσει. Αν δεν ξυπνήσει, ας την πάρουμε μαζί." Αυτή ήταν μια άλλη φωνή. Έπειτα είδε να μπαίνει μια γυναίκα με μαύρα μαλλιά στην άμαξα και να γονατίζει δίπλα της.

"Γεια!" Της είπε. "Με λένε Άννα και μαζί με τη μητέρα μου και τον αδελφό μου μένουμε στο μεγάλο βασίλειο, πηγαίνουμε ονως με την άμαξα μας εκδρομές παντού. Χθες βράδυ είχαμε έρθει σε αυτό το βουνό έξω από την πόλη σου, και σε είδα να πας να...αυτοκτονήσεις...γιατί πήγες να το κάνεις αυτο;" τη ρώτησε ήρεμα. Η Αναστασία τότε θυμήθηκε γιατί πήγε να το κάνει και ξέσπασε σε κλάματα.

Μπήκε και η μητέρα της Άννας τότε μέσα. Ήταν ολόιδιο με την κόρη της, μόνο λίγο μεγαλύτερη και λίγο ψηλότερη. Προσπάθησαν να την ηρεμήσουν και η Λίνα, έτσι έλεγαν τη μητέρα της Άννας, της έδωσε λίγο απ το ζεστό τσάι που είχαν σε ένα φλασκι..