Σειρά Lust:

• Συναισθησία (#Book 1)
• Αναισθησία (#Book 2)

~~~

Ντέμιαν/Ρωσία.

Μετά από αρκετό καιρό, μετά το τέλος του Συναισθησία.

Αρπάζω τους καρπούς της, καταπίνω με δυσκολία και τη σταματάω από το να χτυπάει το στήθος μου, γιατί θα πληγωθεί.

«Λιάνα!»

«Είσαι μαλάκας!» φτύνει τις λέξεις κοντά στο πρόσωπό μου. «Μήπως φοβάσαι να είσαι ευάλωτος μπροστά μου;» Προσπαθεί να με κλωτσήσει, αλλά την σπρώχνω στον τοίχο, παλεύοντας να μην ενδώσω στη θερμότητα του σώματός της. «Ήμουν εκεί, με πήγες εκεί! Σε παρακαλώ, Ντέμιαν, μην μας το κάνεις αυτό, μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου».

«Θέλω να μπεις στο αεροπλάνο, να πας σπίτι σου και να συνεχίσεις τη ζωή σου».

«Δεν θέλω μια ζωή χωρίς εσένα».

«Δεν σου αξίζει αυτό, Λιάνα, δεν σου αξίζει να ανέχεσαι τις μαλακίες μου, τις αλλαγές...»

Δεν με καταλαβαίνει και εγώ δεν μπορώ να της εξηγήσω σωστά.

«Δεν μπορείς να μου λες τι μου αξίζει ή δεν μου αξίζει!» μου φωνάζει, «δεν σου άξιζαν τα δάκρυά μου, οι κρίσεις πανικού μου, αλλά με ανέχτηκες επειδή σήμαινα κάτι για σένα, επειδή με αγαπούσες!»

«Σ' αγαπώ, μωρό μου, σ' αγαπώ... Σ' αγαπώ, Λιάνα, γι' αυτό θέλω να είσαι ασφαλής από μένα, από την αυτοκαταστροφή μου».

«Αν με αγαπούσες όπως λες, δεν θα με έσπρωχνες μακριά». Τα δάκρυα γλιστρούν ξανά από τα μάτια της, «αν με αγαπούσες πραγματικά, θα ήξερες ότι αυτό πονάει και τους δυο μας. Ντέμιαν, μην είσαι πεισματάρης, εγώ...»

«Λιάνα», προφέρω το όνομά της με αποφασιστικότητα. «Σ' αγαπώ αρκετά ώστε να ξέρω ότι το να βρισκόμαστε ο ένας κοντά στον άλλο αυτή τη στιγμή δεν είναι καλό και ότι θα είσαι καλύτερα στο σπίτι παρά εδώ».

Αρνείται.

«Είσαι ένας ηλίθιος, υπερόπτης, αλαζόνας, καταραμένος, ανεγκέφαλος κυρίαρχος!»

«Το ξέρω, μωρό μου».

«Αυτή τη στιγμή, νιώθω μόνο μίσος για σένα, Ντέμιαν».