Το μεσημέρι τους βρήκε στο κεντρικό παλιό κτίριο του κάστρου. Εκεί μια από τις παλιές θολωτές του αίθουσες είχαν μεταμορφωθεί πλέον και λειτουργούσαν σαν Ιστορικό μουσείο. Η Διάλεξη του καθηγητή Μακ Φάλαντ ήταν εκπληκτική και αυτά που έπαιρναν σαν γνώσεις ξεπερνούσαν κάθε προσδοκία τους. Κάποια στιγμή μετά το μεσημέρι ο κύκλος της πρώτης μέρας είχε τελειώσει. Ενθουσιασμένοι και πλήρεις μάζεψαν τα πράγματά τους και κατηφόρισαν προς τις καταπακτές όπου θα ήταν το τελευταίο μέρος της σημερινής τους επίσκεψης.

Μια ακόμα εμπειρία, αυτή τη φορά, με μεγαλύτερο δέος τους περίμενε. Πολλά μέτρα κάτω απ τη γη, στα υπόγεια του κάστρου. Εκεί όπου το σκοτάδι πλέον έσπαγε μόνο με τον προσεκτικό ήπιο φωτισμό , που προσομείωνε το φως με αυτό των παλιών πυρσών. Κελιά, αίθουσες, μουσεία, σκάλες, διάδρομοι. Αγάλματα, πίνακες ζωγραφικής και σχέδια συμπλήρωναν την διακόσμηση μαζί με μεσαιωνικό οπλισμό.

"Σιμώνη τι έπαθες ;" την ρώτησε ξαφνικά η Μαριλένα δίπλα της.

Είχε μείνει σαν να είχε παγώσει μπροστά σε έναν μαρμάρινο τάφο με το γλυπτό μιας γυναίκας από πάνω του. Η Σιμώνη ένιωσε την ίδια ανατριχίλα που ένιωσε και στα τείχη. Μια ανατριχίλα που έγινε μεγαλύτερη σαν κάτι να της έλεγε ότι η μορφή αυτού του γλυπτού άγγιζε σε ομοιότητα τη μορφή της γυναίκας στα όνειρά της.

"Σιμώνη! Τι έπαθες παιδί μου;"

"Τίποτα..." κατάφερε να ψελλίσει ενώ τα μάτια της ήταν πάνω στο άγαλμα.

"Εσύ είσαι κίτρινη σαν λεμόνι!" της είπε η φίλη της.

Ο όμιλος της ομάδας είχε σταματήσει παρακάτω και ο καθηγητής ΜακΦάλαντ την πλησιάσε.

"Πάθατε τίποτα;" την ρώτησε γεμάτος ενδιαφέρον.

"Κύριε καθηγητά. Τι είναι αυτός ο τάφος; Ποια είναι αυτή η γυναίκα;"

Ο Καθηγητής χαμογέλασε αλλά με μιας σοβάρεψε.

"Είναι ο τάφος της Λαίδης Έλινορ, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της νεώτερης ιστορίας του κάστρου, μα ...γιατί ρωτάτε;"

"Πείτε μου σας παρακαλώ!"

"Η Ιστορία αναφέρεται στα 1705. Μια νεαρή γυναίκα εποχής πολύ αγαπητή στην περιοχή με μεγάλη ιστορία. Σκοτώθηκε στα 32 της χρόνια όμως..."

"Πως ;" τον ρώτησε.

"Κύριε Καθηγητά έχετε μια επείγουσα κλήση!" τους διέκοψε η φωνή ενός νεαρού άντρα που φάνηκε ξαφνικά.

"Με συγχωρείτε κ. Αυγεροπούλου, πρέπει να φύγω, θα μιλήσουμε..."

Η Μαριλένα δίπλα κοιτούσε τη φίλη της με έντονη απορία. Δεν μπορούσε να εξηγήσει την ένταση που έβλεπε ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.

"Στα χρόνια μου..." ψιθύρισε η Σιμώνη.

"Ποια χρόνια σου; τι λες;" αντέδρασε η Μαριλένα με τη φίλη να απαντά μάλλον στον εαυτό της παρά στην ίδια.

"Σκοτώθηκε στα τριάντα δύο, δηλαδή στην ηλικία μου!"

Η Σιμώνη προσπάθησε να ηρεμήσει από τα γεγονότα της ημέρας. Μίλησε με τον Δημήτρη, ξεκουράστηκαν στο Μοτελ και είχαν μπροστά τους το βράδυ τους ελεύθερο για οτιδήποτε. Μέσα της όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει. Έπρεπε να μάθει. Το βράδυ νωρίς πήγαν με τους συναδέλφους τους στο μικρό μπαράκι που είχε μέσα ο χώρος διαμονής τους. Η Σιμώνη κάποια στιγμή απευθύνθηκε στην υποδοχή.

"Γνωρίζετε κάποιον κύριο Έντμοντ Ράιζ ; έναν ηλικιωμένο άντρα ;"

Η κοπέλα χαμογέλασε.

"Ποιος δεν γνωρίζει τον γέρο Έντ! μορφή του κάστρου"

"Που μπορεί κανείς να τον βρει;"

"Αν δεν είναι εδώ γύρω τότε θα τον βρείτε λογικά σπίτι του, δεν είναι μακριά από εδώ"

"Μπορείτε να μου δείξετε ;"

"Σιμώνη τι πας να κάνεις;" πετάχτηκε απορημένη η Μαριλένα δίπλα της.

"Θα σου πω...", της είπε.

Πήρε τις εύκολες οδηγίες για το σπίτι του.

"Θα έρθεις μαζί μου;" ρώτησε την Μαριλένα.

"Παιδί μου θα μου πεις τι θα κάνεις;"

"Έλα θα σου εξηγήσω στο δρόμο".

(Συνεχίζεται...)

Μια σκιά απέκτησε ταυτότητα και ιστορία! Η Λαίδη Έλινορ λοιπόν. Άραγε πως σκοτώθηκε και γιατί; Τι ελπίζει ότι θα μάθει η Σιμώνη από τον γέρο Έντ;