"Είναι επικίνδυνα εκεί!"

Η δυνατή φωνή στα Αγγλικά την επανέφερε στην πραγματικότητα. Σαν να πάγωσε τον βηματισμό της. Στο ένα μέτρο μπροστά της η πτώση. Ανατρίχιασε. Γύρισε απότομα πίσω αναζητώντας την πηγή της φωνής.

"Πρέπει να προσέχετε!", της είπε πάλι δυνατά.

"Έντμοντ Ράιζ" της συστήθηκε. Είδε μπροστά της να την πλησιάζει ένας επιβλητικός ηλικιωμένος άντρας. Το ρυτιδωμένο του πρόσωπο μαρτυρούσε χωρίς δεύτερη σκέψη κλεισμένη την έβδομη δεκαετία στη ζωή του. Ξεχτένιστα πλούσια κοκκινωπά μαλλιά και καλό ντύσιμο.

Της άπλωσε το χέρι του. Για πρώτη φορά η Σιμώνη επανήλθε στην πραγματική ζωή αντιλαμβανόμενη τι πήγαινε να γίνει.

"Σιμώνη Αυγεροπούλου", του απάντησε κλείνοντας με το χέρι της το δικό του.

"Είστε Ελληνίδα ;" την ρώτησε.

"Το καταλάβατε ;"

"Μελετούσα Αρχαία Ελληνικά στη δουλειά μου αλλά ξέρω για σας και την ομάδα σας"

Την κοιτούσε επίμονα αλλά με ένα γλυκό ύφος στα μάτια. Λες και προσπαθούσε να ξεχωρίσει κάτι από μακριά. Άφησε το χέρι και της έδειξε το μέρος στο οποίο περπατούσε.

"Περπατούσατε όπως εκείνη..." της είπε. Η Σιμώνη τον κοίταξε παράξενα.

"Τι θέλετε να πείτε;"

Άπλωσε το βλέμμα του με μια παράξενη θλίψη κάτω στα τείχη.

"Τρεις αιώνες πριν, εδώ, ακριβώς αυτή τη διαδρομή, σαν τη δική σας..."

"Ποια; τι θέλετε να πείτε;"

Την έπιασε από τον ώμο ευγενικά. Της γύρισε κατεύθυνση. Ξεκίνησαν να περπατούν.

"Μην δίνετε σημασία. Έφαγα τα χρόνια μου ως καθηγητής αρχαιολογίας. Ταξιδεύω με τις εμμονές μου. Μένω κάπου εδώ κοντά πια. Αυτό το κάστρο είναι σαν το δεύτερο σπίτι μου. Γνωρίζω για αυτό κάθε του ιστορία..."

"Θα μου πείτε τι εννοούσατε για αυτήν την γυναίκα;"

"Νιάτα! Όλα θέλετε να τα μαθαίνετε αμέσως" της είπε με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο.

Η Σιμώνη δεν ήθελε να μείνει το ερώτημά της αναπάντητο. Την στιγμή που ετοιμαζόταν να επανέλθει πιο έντονα...

"Σιμώνη! Σιμώνη! Που είσαι βρε κορίτσι μου; που χάθηκες; για όνομα του Θεού σε ψάχνουμε παντού". Οι φωνές δύο-τριών συναδέλφων της λίγα μέτρα πιο εκεί διέκοψαν την κουβέντα της.

"Έλα! Μαζευόμαστε στο κεντρικό κτίριο, ο καθηγητής μας περιμένει!" της φώναξαν.

Εκείνη έριξε μια τελευταία ματιά στον Έντμοντ. Εξακολουθούσε να την κοιτάζει με προσοχή χαμογελώντας. Ακολούθησε τους συναδέλφους της. Έμοιαζε λίγο σαν χαμένη. Όμως το πρόγραμμά της δεν μπορούσε να περιμένει και απαιτούσε την προσοχή της.

"Θα σας ξαναδώ", του είπε φεύγοντας.

Ο Έντμοντ την παρακολούθησε που χάθηκε κατεβαίνοντας τις μεγάλες πέτρινες σκάλες στα τείχη.

"Λες και είναι εκείνη! Ίδια!" μονολόγησε φωναχτά. Από την δερμάτινη τσάντα του έβγαλε ένα παλιό ογκώδες βιβλίο. Το ξεφύλισε. Στάθηκε σε ένα κεφάλαιο. Οι γραμματοσειρές πρόδιδαν παλιές γραφές. Το χέρι του σταμάτησε σε μια σελίδα. Στάθηκε με προσοχή σε μια εικόνα, κάτι ανάμεσα σε σχέδιο και ζωγραφική. Ήταν μια γυναίκα. Τα μάτια του δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από εκεί.

(Συνεχίζεται)

Σε ποια άραγε ιστορία αναφέρεται αυτός ο παράξενος παλιός αρχαιολόγος; Τι είχε συμβεί στο κάστρο πριν τρεις αιώνες και τι σχέση μπορεί να έχει με το σήμερα; Και, ποια είναι εκείνη η γυναίκα στην οποία αναφέρεται;