Ο Ηλιοφώτιστος ουρανός της επόμενης μέρας έσπρωξε στα βάθη της μνήμης την χθεσινή νύχτα για την Σιμώνη.

"Βρε παιδιά, χθες χάλαγε από κόσμος από καταιγίδα και σήμερα έχουμε ήλιο", σχολίασε ο Κώστας στην ομάδα που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την πρώτη της επίσκεψη στο κάστρο.

"Η Άνοιξη στην Σκωτία και μάλιστα στα Βόρεια, όπως εδώ, δεν έχει καμία πρόβλεψη και καμία σχέση με τη ...λογική", τους εξήγησε ένας Βρετανός συνάδελφός τους.

Η ατμόσφαιρα ήταν όμορφη, γεμάτη προσμονή και αγωνία. Στο σαλόνι συγκεντρώθηκαν όλοι γύρω στις εννέα το πρωί. Η Ελληνική ομάδα με τον Ρώμα επικεφαλής, και η Βρετανική. Ξεκίνησαν με τα πόδια.

Το κάστρο έστεκε λουσμένο στο φως του ήλιου που λαμπύριζε κάτω στο στενό θαλάσσιο κανάλι. Η πέτρινη τοξωτή γέφυρα ήταν πανέμορφη και επιβλητική. Διέθετε τρία τόξα. Έφτασαν στην κεντρική πύλη εισόδου. Τα πελώρια τείχη έστεκαν μπροστά στα αποσβολωμένα μάτια τους. Η Σιμώνη άρχισε να νιώθει το δέος. Είναι άλλο πράγμα να μελετάς τα κάστρα στα ...χαρτιά και άλλο να διαβαίνεις τη στράτα τους.

Το Eilean Donan είχε δύο τεράστια κτίρια με κεραμωτές σκεπές. Το ένα στην άκρη του τείχους προς τη θάλασσα και το άλλο πολύ ψηλότερο στο κέντρο του.

Ήταν καιρός η ομάδα να δοκίμαζε τις γνώσεις της στα Αγγλικά από εδώ και πέρα.

Ο Καθηγητής Άλαν ΜακΦάλαντ τους υποδέχτηκε με περισσή ευγένεια και διάθεση.

Η πρώτη επαφή με το κάστρο θα είχε μια αναλυτική περιήγηση στα βασικά του μέρη. Ξεκίνησαν. Τα σημειωματάρια, τα τάμπλετ και τα κινητά με τις κάμερες πήραν φωτιά.

Περπάτησαν στην αυλή στο εσωτερικό του κάστρου. Ένιωθαν σαν μικρά ασήμαντα όντα μπροστά στον επιβλητικό του όγκο. Μια ανατριχίλα κυρίευε την Σιμώνη σε κάθε της βήμα. Είχε ήδη αρχίσει να νιώθει παράξενα. Λες και σε κάθε γωνιά, σε κάθε σιδερένιο παράθυρο και καταπακτή θα ξεπηδούσαν παλιές μορφές της ιστορίας, θρύλοι και παραδόσεις. Άκουγε με μεγάλη προσοχή την περιγραφή και την "παράδοση" του ΜακΦάλαντ και τις υποσημειώσεις του Ρώμα και σημείωνε συνεχώς.

Ο Ήλιος είχε ανέβει πια ψηλά στον ουρανό σαν ανέβηκαν στις επάλξεις στα τείχη. Περπάτησαν περιμετρικά. Στην συνέχεια κινήθηκαν προς τη μεριά της θάλασσας.

Η Σιμώνη άρχισε να νιώθει παράξενα. Το βλέμμα της κινήθηκε ψηλά στον ουρανό. Ο ήλιος τη ζάλισε. Ξαφνικά μέσα της ένιωθε ένα συναίσθημα φυγής. Σαν να ξεμάκραινε κάπου, σαν να έφευγε από αυτόν τον χωρόχρονο.

"Τι μου συμβαίνει; τι Απατηλή αίσθηση είναι αυτή ;"μονολόγησε σκεπτική. Το μυαλό της δεν ήταν εκεί. Το κορμί της ένιωθε να ελαφραίνει με έναν παράξενο και απόκοσμο τρόπο. Το κεφάλι της γύριζε σαν υπνωτισμένη. Τα βήματά της την έσπρωχναν αργά πάνω τα τείχη. Αν ήταν καλά θα είχε ήδη δει ότι είχε ξεκοπεί εντελώς από την ομάδα και κινούνταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Και τότε, ναι τότε! Στο βάθος του ορίζοντα προς τη θάλασσα, "κάτι" την τράβηξε προς τα εκεί. Ένιωθε μια "άλλη", προσπάθησε, έδινε μάχη μεταξύ της λογικής και αυτού του απόκοσμου βιώματος που ένιωθε αλλά όλα έχαναν τον έλεγχό τους. Περπατούσε λες υπνωτισμένη στην άκρη του τείχους. Από κάτω της έχασκε η θάλασσα ακίνητη σαν λίμνη. Ένιωθε σαν να χόρευε, αυτήν την αίσθηση είχε. Μια κίνηση που είχε βήματα κλασικού χορού. Απείχε ελάχιστα μέτρα από το τέλος του τείχους. Ούτε καν έβλεπε ότι το άνοιγμα εκεί την οδηγούσε κατ' ευθείαν στην αγκαλιά του γκρεμού. Λίγα μέτρα ακόμα... δύο... ένα...

(Συνεχίζεται...)

Ποια δύναμη είναι αυτή που τραβά την Σιμώνη στο βάραθρο; Ποια είναι αυτή η ξένη "παρουσία" που μπαίνει στο μυαλό της. Θα καταφέρει άραγε να σωθεί;   Η Συνέχεια στο 3ο Κεφάλαιο που έρχεται...