Πετάχτηκε απ τον ύπνο της ταραγμένη. Η Σιμώνη έριξε μια ματιά δίπλα στο ρολόι. Τέσσερις τα ξημερώματα. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Το χέρι στο στήθος αφουγκραζόταν τους τρελούς χτύπους της καρδιάς της. Το νερό από το ποτήρι της, την συνέφερε αρκετά.

"Τι όνειρο Θεέ μου!", ψέλλισε. Το έφερε ξανά στα μάτια της, μπροστά της ολοζώντανο.

Η ίδια ως μπαλαρίνα! Σε ένα σουρεαλιστικό ονειρικό χώρο. Δεν μπορούσε να τον ορίσει. Σαν κορυφή ενός αρχαίου κτιρίου. Και εκείνη να χορεύει όμορφα, αέρινα. Και να ακροβατεί με το ραβδί της πάνω στην άκρη ενός μαρμάρινου κράσπεδου. Στο όριο. Κάτω, μια απέραντη μαβιογάλαζη θάλασσα. Και στο λύγισμα αυτό να χάνει την ισορροπία της και να.... το κενό! Η απέραντη θάλασσα, ο σκούρος ουρανός.

Ανασηκώθηκε στο μαξιλάρι της, άναψε το φως στο πορτατίφ, προσπάθησε να ηρεμήσει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Δημήτρη! Καλημέρα", ακούστηκε η φωνή της στα αυτιά του αγαπημένου της.

"Έλα Σιμώνη, τι έκπληξη είναι αυτή πρωινιάτικα γλυκιά μου ;"

"Σου έχω νέα ευχάριστα"

"Για αυτό κελαϊδάς καλή μου;"

"Να στα πω ή θα σε διακόψω από κάποια τραπεζική σου σύμβαση ;" τον ρώτησε χαμογελώντας.

"Ευκαιρία να γεμίσω λίγο ομορφιά την άνοστη επαγγελματική μου ρουτίνα"

"Άκου, έχω κάποια νέα για τη δουλειά, πετάω απ τη χαρά μου!"

"Το νιώθω καρδιά μου".

"Λοιπόν ετοιμάσου για τραπέζωμα μετά τη δουλειά"

"Κοιτάζω ήδη το ρολόι μου".

Η Σιμώνη έκλεισε το τηλέφωνο. Άνοιξε το παράθυρο του διαμερίσματός της στο Ίλιο. Ένας γλυκός ζεστός ήλιος του Μάρτη την χάιδεψε φιλικά σε όλο της το σώμα. Άρχισε να μαζεύει τα πράγματα για την υπηρεσία της. Αρχαιολόγος από αγάπη στο επάγγελμα. Σε αυτό στάθηκε τυχερή. Έκανε το όνειρό της πράξη. Και το ζούσε. Αυτόν τον καιρό ήταν στην ομάδα του Ιορδάνη Ρώμα, καθηγητή Αρχαιολογίας και Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο. Η ομάδα μελετούσε και χαρτογραφούσε ιστορικά κάστρα του κόσμου. Τα μάτια της έλαμπαν από χαρά. Είχε τόσα πράγματα να πει στον Δημήτρη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Πως ήταν η μέρα σου;" τον ρώτησε ενώ περίμεναν τον σερβιτόρο να πάρει την παραγγελία τους. Το μικρό ταβερνάκι στην Πλάκα τους αγκάλιαζε όμορφα και γραφικά.

"Πως να είναι βρε αγάπη μου η μέρα ενός τραπεζικού ; κάτι ανάμεσα σε γκρίνιες, παράπονα, και συμβάσεις"

Ο Δημήτρης, στα τριανταέξι του, συμπαθητικός γλυκός, στέναζε στον κόμπο της γραβάτας του. Τα καστανά μάτια της Σιμώνης τον κοίταζαν επίμονα. Τα κόκκινα μαλλιά της μαζεμένα σε έναν όμορφο κότσο στο πίσω μέρος φανέρωναν το γλυκό της πρόσωπο.

"Λοιπόν δεν θα μου πεις ; τόσες ώρες περιμένω".

Πήρε φόρα γεμάτη ενθουσιασμό, λες και δεν την κρατούσε τίποτα.

"Πάω ταξίδι!"

Ο Δημήτρης έμεινε πάνω στα μάτια της.

"Πού;"

"Σκωτία!"

"Αν είναι δυνατόν, πως;"

Με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά ξεκίνησε να τον ενημερώνει:

"Λοιπόν ο δικός μας, ο Ρώμας, ο καθηγητής κλήθηκε από έναν συνεργάτη του στην Σκωτία καθηγητή σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι"

"Τι θα κάνετε;" ρώτησε με ενθουσιασμό ο Δημήτρης.

"Θα πάμε ψηλά Βόρεια, σε μια μικρή πόλη, θα επισκεφτούμε το κάστρο του Eilean Donan, τέρμα Θεού..."

"Μα αυτό είναι θαυμάσιο! Είναι το όνειρό σου να επισκεφτείς ένα από αυτά τα κάστρα"

"Ναι..."

"Ζηλεύω", της είπε γλυκά για να της αγκαλιάσει τα χέρια της τρυφερά με τα δικά του.

"Εσύ στα χάιλαντς και εγώ στα γκισε! Απαπα μήτε στον ...εχθρό σου" της είπε χαμογελώντας.

"Έλα..." του έκανε ναζιάρικα.

"Σε πειράζω καρδιά μου, ξέρεις ότι αγαπώ τα όνειρά σου και θέλω να σε ακολουθώ στη χαρά. Τι έχει το πρόγραμμα εκεί;"

"Θα μείνουμε σε ένα μοτέλ δίπλα στο κάστρο, τώρα θα δούμε, μάλλον τρεις με τέσσερις μέρες, θα το μελετήσουμε από κοντά καθώς έχει μεγάλη αρχαιολογική και ιστορική σημασία για τον Κέλτικο κύκλο. Θα είναι μια ζωντανή εμπειρία σε όλα τα μέρη του, στην ιστορία του, στην αρχιτεκτονική του"

"Πότε σε χάνω;" την ρώτησε γλυκά.

"Σήμερα είναι Τρίτη, φεύγουμε Παρασκευή"

"Άρα έχουμε προετοιμασίες! Και ....λίστα"

"Τι λίστα τον ρώτησε απορημένη"

"Ε με αδειανά χέρια θα γυρίσεις; θέλω αναμνηστικά για τη φωλιά μας"

Γέλασαν με την καρδιά τους. Μέσα σε μια ανοιχτή αγκαλιά που στέγαζε τον έρωτά τους και φώλιαζε τα όνειρά τους. Και το απομεσήμερο τους βρήκε να τελειώνουν το γεύμα τους με άσπρο κρασί στα ποτήρια τους γεμάτοι συναισθήματα.

Το βράδυ την βρήκε αργά να αρχίζει σιγά-σιγά να τακτοποιεί το έγγραφο υλικό που θα πάρει μαζί της στο ταξίδι. Μια κουραστική αλλά και γεμάτη μέρα την βρήκε να αφήνεται στην αγκαλιά του Μορφέα περασμένες μία τη νύχτα.

Όμως ένα ακόμα όνειρο ήρθε να ταράξει τον ύπνο της. Το ίδιο μάλιστα όνειρο της προηγούμενης νύχτας. Μόνο που αυτή τη φορά μια καινούργια παρουσία ήρθε να προστεθεί. Η Μορφή μιας νέας γυναίκας, θολής, ακαθόριστης, να βγαίνει μέσα απ τον ουρανό πέρα στο βάθος. Μια γυναικεία μορφή που σαν κάτι ήθελε να της πει αλλά τελικά χάθηκε μέσα στην ομίχλη. Το μόνο έντονο ήταν η μακριά κόκκινη κορδέλα που ανέμιζε από το ένα της χέρι στον κυματισμό του ανέμου και του κορμιού της.

Ξύπνησε πάλι με την ίδια αγωνία. Δεν ήταν φοβισμένη αλλά σίγουρα ταραγμένη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Βδομάδα κύλησε με την Σιμώνη να τρέχει εδώ και εκεί τακτοποιώντας εκκρεμότητες και τα πράγματα που θα έπαιρνε μαζί της στο ταξίδι. Και με τις αντίστοιχες συναντήσεις της ομάδας στην υπηρεσία. Όλοι μαζί ήταν δώδεκα αρχαιολόγοι του τμήματος συν τον επικεφαλής καθηγητή. Την Πέμπτη το βράδυ όλα ήταν έτοιμα. Με τον Δημήτρη είχαν βγει για ένα ποτό σε ένα μπαράκι και την νύχτα θα την περνούσαν μαζί στο σπίτι της. Ο Δημήτρης θα την πήγαινε το πρωί στο αεροδρόμιο.

Εκείνο που αγαπούσε στον σύντροφό της ήταν ο τρόπος του να μοιράζεται μαζί της κάθε στιγμή. Μια υγιής σχέση που ανέπνεε με τα όνειρά τους.

Η Προχωρημένη νύχτα τους βρήκε ολόγυμνους στο κρεβάτι. Τα κορμιά τους είχαν αφεθεί στην νιρβάνα που αφήνει μια έντονη ηδονική ερωτική επαφή.

Όμως κάπου εκεί ανάμεσα στο σκοτάδι της νύχτας που φεύγει και στο φως της μέρας που ανατέλλει ο Δημήτρης ένιωσε το σώμα της Σιμώνης να αρχίζει να τρέμει και να ριγεί.

Η Ίδια εικόνα ερχόταν να ταράξει τον ύπνο της. Το ίδιο παράξενο όνειρο. Ακριβώς το γνωστό σκηνικό. Η μπαλαρίνα, ο χορός, η ακροβασία στο κενό. Η θάλασσα, η κατακόκκινη κορδέλα. Όμως αυτό το βράδυ, η ακαθόριστη γυναικεία ονειρική μορφή σαν να της φάνηκε να έγινε πιο συγκεκριμένη. Και ο ταραγμένος ύπνος της έσπασε κάτω απ την μακρινή φωνή αυτής της γυναίκας "Μείνε μακριά της...", ναι, σαν ψίθυρος βγαλμένος μέσα απ τα κατάβαθα του γκριζόμαυρου ουρανού ."Μείνε μακριά της..."

Ο Δημήτρης είδε την Σιμώνη να πετάγεται έντονα στο πλάι του. Την αγκάλιασε τρυφερά προστατευτικά.

"Αγάπη μου τι έγινε;"

Ένιωθε την καρδιά της να φτερουγίζει.

"Πάλι τα ίδια" του είπε ξέπνοα προσπαθώντας να επικοινωνήσει με το παρόν της.

"Έλα ηρέμησε! Άγχος έχεις" της είπε κλείνοντάς την τρυφερά στην αγκαλιά του.

Η Σιμώνη ανασηκώθηκε. Το ρολόι έδειχνε κοντά έξι ξημερώματα. Έξω άρχιζε να χαράζει.

"Κάτι ήθελε να μου πει αυτή τη φορά Δημήτρη"

"Ποιος ;", την κοίταξε απορημένος.

"Αυτή η Γυναίκα, αυτή η απόμακρη παρουσία, σαν να με καλούσε να μείνω μακριά της..."

"Έλα βρε Σιμώνη μου τώρα. Σε παρακαλώ, τα όνειρα γίνονται εμμονές", της είπε διακριτικά γιατί δεν ήθελε να γίνει πιεστικός, "έλα να κοιμηθούμε λίγο ακόμα, σε καμιά ώρα πρέπει να σηκωθούμε"

Την τράβηξε στην αγκαλιά του. Εξωτερικά την ένιωθε πιο χαλαρή. Όμως δεν μπορούσε να δει τα μάτια της που έμεναν ορθάνοιχτά κοιτώντας στο πουθενά μέσα στην κρεβατοκάμαρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Πτήση τους κράτησε περίπου τέσσερις ώρες και ήταν τέλεια. Μέσα σε όμορφο κλίμα και διάθεση. Ο καθηγητής τους ήταν έξω καρδιά και πολύ προσιτός άνθρωπος. Έφτασαν εκεί μεσημέρι. Ένα πανέμορφο Εδιμβούργο τους περίμενε. Ο σύνδεσμος του καθηγητή ΜακΦάλαντ τους υποδέχτηκε χαρούμενος. Έφαγαν στην πόλη και αργά το μεσημέρι ένα ωραιότατο πούλμαν τους παρέλαβε για το μαγικό, όπως αποδείχτηκε ταξίδι με τελικό προορισμό το Eilean Donan. Μια υπέροχη διαδρομή μέσα από μια κατάφυτη Σκωτσέζικη φύση βουτηγμένη στο πράσινο, στα πρώτα σημάδια της Άνοιξης αλλά και στο επιβλητικό της περιοχής με τα δάση και τα Χάιλαντς να τους μαγεύουν. Μετά από πέντε ώρες έφτασαν στην αποστολή τους. Είχε πια σκοτεινιάσει στα Βορειοδυτικά της Σκωτίας πέρα ψηλά. Το πανέμορφο φιορδ του Loch λαμπύριζε με τα ήρεμα νερά του στο φεγγαρόφωτο μέσα στην απόλυτη σιωπή. Αντίκρυ τους ο σκούρος όγκος από το τεράστιο πανύψηλο επιβλητικό κάστρο του Eilean Donan.

Ο Καθηγητής Άλαν ΜακΦάλαντ, ένας 59χρονος αεικίνητος κλασικός Βρετανός. Επιβλητικός με την πατροπαράδοτη ευγένεια και αμεσότητα. Η συνάντηση των ομάδων έγινε σε κλίμα άριστο.

"Κύριε Καθηγητά, να σας γνωρίσω την κ. Σιμώνη Αυγεροπούλου, την επικεφαλής της ομάδας μας εδώ" είπε ο Ρώμας στον συνάδελφό του προχωρώντας και στις λοιπές συστάσεις.

Αφού τακτοποίησαν τα πράγματά τους στο πανέμορφο μοτέλ, το βράδυ τους βρήκε στη μεγάλη σάλα για φαγητό. Οι νύχτες του Μάρτη στην Βόρεια Σκωτία ήταν παγερές, γεμάτες υγρασία και το τζάκι άναβε για τα καλά.

"Πολύ γλυκός ο ΜακΦάλαντ παρά τα χρονάκια του", ψιθύρισε η 29χρονη Μαριλένα στην υπόλοιπη παρέα. Οι άλλοι μουρμούρισαν χαμογελώντας

"Τίποτα αρσενικό δεν σου ξεφεύγει!" πετάχτηκε ο Κώστας, ο πρεσβύτερος των συναδέλφων, ένα παιδί στα 35του γεμάτο χιούμορ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Από το δωμάτιο της Σιμώνης μέσα στο σκοτάδι της ολόφωτης νύχτας σχηματίζονταν απέναντι ο σκούρος όγκος του κάστρου. Χτισμένο σε μια νησίδα γης που ενώνονταν στη στεριά με μια πέτρινη παλιά τοξωτή γέφυρα. Τα ψηλά του τείχη πρόβαλλαν μέσα στο φεγγαρόφωτο λες και άγγιζαν ψηλά τον ουρανό. Κάποια σύννεφα άρχιζαν να παίζουν κρυφτό με το φεγγάρι και αλλόκοτες σκιές σχηματίζονταν στο κάστρο φτάνοντας ως μέσα το δωμάτιό τους. Το θρόισμα στα μεγάλα πανύψηλα δέντρα έφτιαχνε τη δική του μουσική από τις πνοές που έδινε ο δυνατός Βοριάς της νύχτας. Η Σιμώνη έμενε με την Μαριλένα στο δωμάτιο σε δύο μονόκλινα. Ήταν τέτοια η κούραση της ταλαιπωρίας του ταξιδιού που κοιμήθηκαν σχεδόν με τα ρούχα.

Όμως μια ακόμα νύχτα η Σιμώνη θα είχε την ίδια επίσκεψη. Το ίδιο όνειρο. Με τις ίδιες εικόνες και παραστάσεις. Και εκείνη τη γυναικεία μορφή λίγο πιο έντονη αυτή τη φορά. Μια όμορφη παρουσία. Και πάλι εκείνη η φωνή. "Μείνε μακριά!...". Αυτή τη φορά λίγο πιο καθαρά.

"Όχι πάλι τα ίδια!" έσπασε τη σιωπή της νύχτας στο δωμάτιο η πνιχτή φωνή της Σιμώνης καθώς μια ακόμα φορά πετάχτηκε από το κρεβάτι της προκαλώντας εύλογα την έκπληξη της Μαριλένας δίπλα της. Κράτησε με τα χέρια το πρόσωπό της. Ένας ξαφνικός κεραυνός αυλάκωσε τον ουρανό φωτίζοντας απόκοσμα το κάστρο. Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί γρήγορα και η καταιγίδα ζύγωνε από τα Δυτικά.

(Συνεχίζεται...)

Που οδηγεί την Σιμώνη αυτό το παράξενο όνειρο; ποια είναι αυτή η μυστηριώδης γυναίκα που την απομακρύνει από κοντά της; 

Η συνέχεια και το τέλος στο 2ο κεφάλαιο