Η νευρικότητα με κατατρώει.

«Χρειάζεστε τίποτα, κύριε Κάρσον;» Ο Ντόριαν είναι πιο γρήγορος από εμένα για να συνέλθει και να κοιτάξει τον Άλεξ.

«Ήθελα να σας ρωτήσω αν θα μπορούσατε να μου προτείνετε κάποια κείμενα για να διευρύνω την ανάγνωση», το αγόρι μας κοιτάζει και τους δύο με κάποια σύγχυση, αλλά συνέρχεται για μα μιλήσει.

Ο Ντόριαν γνέφει καταφατικά και πριν του απαντήσει, με κοιτάζει.

«Αν έχετε τελειώσει με τις ερωτήσεις, μπορείτε να φύγετε, δεσποινίς Μπλοντέ».

«Σίγουρα», μουρμουρίζω ενώ συνέρχομαι από τη λιποθυμία μου και ισιώνω γρήγορα τη φούστα μου, με τις φανταστικές τσακίσεις. «Λοιπόν, ναι... Αντίο. Ευχαριστώ για τη βοήθεια, καθηγητά».

«Έι...» Ο Άλεξ με σταματάει, πιάνοντάς με από το μπράτσο και μου χαμογελάει λίγο αναιδώς. «Ισχύει ακόμα το αυριανό, σωστά;»

Το κάνει να ακούγεται σαν ραντεβού και αν δεν το είχα πει στον Ντόριαν από πριν, θα ανησυχούσα για την αντίδρασή του. Ωστόσο, δείχνει αδιάφορος και βαριεστημένος.

«Ναι», λέω αργά. «Πρέπει να πάω αλλιώς θα αργήσω στη δουλειά», δικαιολογούμαι και φεύγω, χωρίς να κοιτάξω πίσω, γιατί φοβάμαι μήπως είμαι πολύ προφανής με αυτά που κάναμε ο καθηγητής και εγώ εκεί μέσα.

Ακούω τον Ντόριαν να λέει κάτι στον συμφοιτητή μου και την απάντησή του προτού είμαι πολύ μακριά. Αφήνω πίσω μου το πανεπιστήμιο και αρχίζω να περπατάω προς τη δουλειά, που στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο μακριά. Έχω περάσει μερικά τετράγωνα όταν ένα αυτοκίνητο αρχίζει να οδηγεί αργά ακριβώς δίπλα μου. Ένα αυτοκίνητο που γνωρίζω πολύ καλά.

«Ανέβα», μου λέει ο Ντόριαν, «υποσχέθηκα ότι θα σε πάρω».

Κοιτάζω τριγύρω, φροντίζοντας να μην βλέπω κανέναν που ξέρω, και μετά μπαίνω στο αυτοκίνητο.

«Είπε κάτι ο Άλεξ...;»

«Ήθελε απλώς να μάθει τι να διαβάσει», μου λέει σιγανά, αξιολογώντας με. «Γιατί;»

«Για μια στιγμή νόμιζα ότι μας είδε», παραδέχομαι.

«Το να σε βλέπει μαζί μου σε ανησυχεί;»

«Με ανησυχεί μήπως κάποιος από εμάς χάσει τη θέση του στο πανεπιστήμιο. Εσύ ως καθηγητής και εγώ ως φοιτητής», καθαρίζω το λαιμό μου. «Νομίζω ότι έχω χρόνο να ζητήσω αλλαγή καθηγητή και...»

«Όχι».

«Όχι;»

«Κάνεις τα μαθήματά μου ενδιαφέροντα, οπότε δεν πρόκειται να σε χάσω ως φοιτήτρια», μουρμουρίζει. «Δεν είναι μια επιλογή», δεν λέω τίποτα για λίγα δευτερόλεπτα πριν μου μιλήσει. «Τέλος πάντων, αν και είμαι σίγουρος ότι το γκόλντεν ριτρίβερ δεν μας είδε, μπορεί να υποψιάζεται κάτι», μουρμουρίζει.

«Γιατί;»

«Γιατί νομίζεις ότι το έκανε τόσο ξεκάθαρο ότι θα σε συναντούσε αύριο το βράδυ;»

«Ντόριαν...»

«Εκτός από το γεγονός ότι είναι προφανές ότι θέλει να σε γαμήσει, ήθελε να σημαδέψει μια περιοχή που δεν του ανήκει», γρυλίζει.

«Όχι βέβαια, δεν ανήκω σε κανέναν».

«Μου ανήκεις», λέει. «Είσαι δική μου, θα έπρεπε να το γνωρίζεις μέχρι τώρα».

Βγάζω ένα νευρικό γέλιο.

«Φυσικά, ναι. Ό,τι πεις».

«Αμφιβάλλεις, μήπως;»

Ανασηκώνω τους ώμους.

«Όχι», λέω ψέματα.

Ο Ντόριαν δεν λέει τίποτα, μέχρι που σταματάει το όχημα στην πόρτα της δουλειάς μου.

«Θα έρθω να σε βρω στην έξοδο», ορίζει.

«Μπορώ να φύγω μόνη μου», μουρμουρίζω.

«Όχι», με αφήνει χωρίς πολλά περιθώρια απάντησης όταν αρνείται και πιάνει το πηγούνι μου με λίγη δύναμη πριν καλύψει το στόμα μου με το δικό του. Τα χείλη του με κυριαρχούν και, παρόλο που κάναμε σεξ πριν λίγη ώρα, τον θέλω περισσότερο. «Θα έρθω για σένα στις οκτώ», επαναλαμβάνει.

«Όπως θες», ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγω έξω και πριν κατέβω, σκάβει τα δάχτυλά του στο μηρό μου που εκτίθεται από τη τζιν φούστα που φόρεσα σήμερα. «Τι συμβαίνει;» Τον κοιτάζω με περιέργεια, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί με σταματά.

«Κάθε φορά που φοράς μια φούστα, θα σε πηδάω στην τάξη, Καλέντουλα, οπότε σκέψου το δύο φορές πριν τη φορέσεις ξανά».

Δεν λέει τίποτα άλλο και βγαίνω από το αμάξι βιάζοντας να πάω στη δουλειά. Η Μπέθανι και ο Νόρμαν μιλούν ζωηρά και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, αν και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι την υπόσχεση του Ντέμιαν.

Ίσως θα έπρεπε να φοράω πιο συχνά φούστες.

•••

Η μέρα μου δεν ήταν πολύ σημαντική και δεν υπάρχει τίποτα να σχολιάσω γι' αυτό, εκτός από το ότι δεν υπήρχε πολύς κόσμος και είχα λίγο χρόνο να προχωρήσω με μία ιστορία για το μπλοκ όπου ανεβάζω τις σεξουαλικές μου διαστροφές.

Στις οκτώ, όπως υποσχέθηκε, ο Ντόριαν βρίσκεται στην πόρτα του βιβλιοπωλείου, φορώντας ένα πολύ πιο χαλαρό ρούχο. Το τζιν του σφίγγει τα πόδια και το πουκάμισο δείχνει τους μύες στα χέρια του και χαίρομαι να τον παρακολουθώ για λίγα δευτερόλεπτα πριν αποχαιρετήσω το ζευγάρι και τον πλησιάσω.

Δεν διστάζει πολύ να με φιλήσει, αδιαφορώντας για το ποιος μπορεί να μας δει. Το χέρι του αρπάζει το πίσω μέρος του λαιμού μου και με κρατάει πάνω του πριν προλάβω να απομακρυνθώ, και όταν είναι ικανοποιημένος, με κοιτάζει για λίγο πριν μου ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου.

«Τι κύριος, καθηγητά».

Μου χαρίζει ένα μονόπλευρο χαμόγελο.

«Πεινάς;» με ρωτάει, αφού περικυκλώσει το αυτοκίνητο και καθίσει πίσω από το τιμόνι.

«Λίγο», λέω, αν και πραγματικά πεθαίνω να φάω κάτι. «Μπορούμε να πάμε σπίτι μου, μπορώ να ετοιμάσω κάτι εκεί».

Κουνάει καταφατικά το κεφάλι και οδηγεί στο σπίτι μου. Το χέρι του χτυπά στο τιμόνι, με τον ρυθμό του τραγουδιού που παίζει στο στερεοφωνικό καθώς οδηγεί προς το κτήριο μου. Μόλις φτάσουμε εκεί, όταν μπαίνουμε και οι δύο στο χώρο, μπαίνουμε στο ασανσέρ για να ανεβούμε τους ορόφους που μας χωρίζουν από το διαμέρισμά μου.

«Πώς ήταν η δουλειά;»

«Βαρετή», παραδέχομαι. «Δεν υπήρχαν αγορκα που να δήλωναν την αγάπη τους με βιβλία, ούτε μητέρες εφήβων ούτε...»

«Τα αγόρια δηλώνουν την αγάπη τους με βιβλία;» με ρωτάει με λίγη διασκέδαση. «Πώς γίνεται αυτό;»

«Δεν σου συμβαίνει να δεις ένα βιβλίο και να σκεφτείς κάποιον; Λοιπόν... για μένα, το να δίνεις ένα βιβλίο σε άλλο άτομο είναι δήλωση αγάπης», με κοιτάζει χωρίς να πει τίποτα, αλλά ξύνει το πηγούνι του καθώς ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος. «Πότε θα γράψεις το ποίημα που μου υποσχέθηκες;»

«Δεν το υποσχέθηκα ποτέ».

«Φυσικά και ναι!» του τσιρίζω, όταν είμαστε ήδη μέσα στο χώρο. «Είπες ότι θα το κάνεις».

«Μη μου φωνάζεις, Καλέντουλα», με επιπλήττει, «και σταμάτα να ουρλιάζεις σαν κακομαθημένη και ιδιότροπη κοπέλα, επειδή δεν μου αρέσει».

Συνοφρυώνομαι.

«Φυσικά και σου αρέσει».

«Όχι».

«Ναι!»

Τσιμπάει τη γέφυρα της μύτης του και με κοιτάζει.

«Αν οι γονείς σου δεν τελείωσαν με το μεγάλωμα σου, δεν είνα δικό μου πρόβλημα, οπότε σταμάτα να φέρεσαι σαν μωρό γύρω μου για λίγα δευτερόλεπτα», κοιταζόμαστε και οι δύο, με τα μάτια μας να παλεύουν για δύναμη και πριν το καταλάβω, κάθομαι στο πάτωμα με τα χέρια σταυρωμένα. «Τι κάνεις;»

«Ένα ξέσπασμα».

«Γιατί;»

«Γιατι έτσι».

Ξεφυσάει.

«Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με αυτό τώρα», παραπονιέται. «Επέστρεψε στον ενήλικο εαυτό σου, Καλ, γιατί δεν θέλω παιχνίδια».

«Γιατί όχι;»

«Γιατί πριν σε γαμήσω, θα σου φτιάξω δείπνο», μου γρυλίζει. «Θα μείνεις στο έδαφος ή θα με βοηθήσεις;»

Για λίγα δευτερόλεπτα, μπαίνω στον πειρασμό να διαλέξω την πρώτη επιλογή αλλά σηκώνομαι. Πριν προλάβω να κάνω ένα βήμα, με πιάνει από τα μαλλιά σφιχτά και μου χτυπάει τον πισινό.

«Έι!» τσιρίζω.

«Δεν μου αρέσουν τα κακομαθημένα παιδικά ξεσπάσματα, Καλέντουλα», σφυρίζει κοντά στο πρόσωπό μου, «αλλά αν πρόκειται να συνεχίσεις με αυτή τη στάση, θα σου φερθώ όπως σου αξίζει, έγινα ξεκάθαρος;»

«Μάλιστα κύριε».

Μου κλέβει ένα φιλί.

«Ας ετοιμάσουμε το βραδινό», λέει και μου αφήνει τα μαλλιά. Τοποθετεί το μπράτσο του γύρω μου και με καθοδηγεί στην κουζίνα, που συνδέεται με το σαλόνι και ανάμεσα στους δυο μας, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το φαγητό, μιλώντας για βλακείες. Προλαβαίνω ακόμη και να παραπονεθώ για τις εργασίες που άφησε για το αυριανό μάθημα.

Σχεδόν είκοσι λεπτά αργότερα χτυπάει το τηλέφωνό του. Προλαβαίνω να δω το όνομα της Αμέλια στην οθόνη πριν απομακρυνθεί για να απαντήσει. Ωστόσο, μπορώ να ακούσω τις απαντήσεις του.

Δεν λέει τίποτα αξιοσημείωτο, η αλήθεια να λέγεται. Μόνο μερικά εντάξει... Σύμφωνοι... Θα σε δω εκεί... όχι, αυτό όχι.

Όταν τελειώσει, επιστρέφει στην κουζίνα και πιέζει τη λεκάνη του στη δική μου προτού μου φιλήσει το λαιμό ενώ ανακατεύω τα πράγματα στο τηγάνι. Τα χέρια του ενώνονται στην κοιλιά μου και με αγκαλιάζει από πίσω, ενώ εγώ προσπαθώ να αγνοήσω τον τρόπο που του ανταποκρίνεται το σώμα μου.

«Τα αποτελέσματα του τεστ πατρότητας θα βγουν σε δέκα μέρες, απ' ότι φαίνεται», μου λέει, πιέζοντας το στόμα του στο λαιμό μου.

«Αυτό είναι υπέροχο», του χαμογελάω φευγαλέα και με λίγη ανακούφιση που τελικά αυτό επιλύθηκε, γιατί ξέρω ότι, αν και δεν το έχουμε μιλήσει, είναι κάτι που τον ενοχλεί. «Πώς είναι ο Μπόρις;»

Αναστενάζει.

«Υποτίθεται ότι θα τον δω αυτό το Σαββατοκύριακο», λέει, «αλλά... δεν ξέρω».

«Όταν σου δώσουν τα αποτελέσματα και... υποθέτοντας ότι είναι θετικό και ο Μπόρις είναι γιος σου», καθαρίζω τον λαιμό μου και τολμώ να ρωτήσω: «Τι θα γίνει με εμάς;»

«Για τι πράγμα μιλάς;»

«Θα αλλάξουν τα πράγματα ή θα θέλεις να σταματήσεις να με βλέπεις;»

Η σύγχυση χρωματίζει τη φωνή του.

«Γιατί να το ήθελα αυτό;»

«Επειδή θα είχε ένα γιο», επισημαίνω.

«Και λοιπόν;»

«Και λοιπόν... δεν ξέρω».

Δεν είναι ότι δεν γνωρίζω ότι ένας άντρας μπορεί να ισορροπήσει την πατρότητα και τη σεξουαλική του ζωή, αλλά γνωρίζοντας πόσο σχολαστικός είναι στα πράγματα, δεν ξέρω πόσο μπορεί να συμπεριλάβει έναν γιο και μία υποτακτική στο ίδιο μοτίβο. Λοιπόν, ναι, είναι σίγουρα ένα θέμα συζήτησης, νομίζω.

Ο Ντόριαν αναστενάζει πριν πιέσει τα χέρια του στους γοφούς μου, τραβώντας με μακριά από το τηγάνι και γυρνώντας με για να τον αντιμετωπίσω.

«Το να έχω παιδί δεν πρόκειται να σε βγάλει από τη ζωή μου», επισημαίνει αργά. «Θα είσαι ακόμα το κακομαθημένο μου κορίτσι».

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής, καθαρίζει το λαιμό του. «Θα κάνεις κάτι την Τρίτη της επόμενης εβδομάδας;»

Αρνούμαι.

«Γιατί;»

Αναστενάζω.

«Αν είσαι ελεύθερος, θα ήθελα να με συνοδεύσεις κάπου».

«Πού;» ρωτάω με περιέργεια. Ο Ντόριαν είναι συνήθως πολύ άμεσος με τα πράγματα και αυτή του η στάση με εκπλήσσει.

Απομακρύνεται από εμένα και τσιμπάει τη γέφυρα της μύτης του ενώ περιμένω απάντηση.

«Σήμερα πήγα στο γιατρό», τον κοιτάζω με λίγο φόβο και πριν προλάβω να ρωτήσω γιατί, συνεχίζει: «Αποφάσισα να κάνω βαζεκτομή και θα την κάνουν την επόμενη Τρίτη», εξηγεί. «Παρόλο που δεν είναι καν με πλήρη αναισθησία, πρέπει να πάω με κάποιον».

«Θα είμαι εκεί».

Δεν αμφιβάλλω. Το λέω χωρίς να το σκέφτομαι και ένα μικροσκοπικό κομμάτι μου νιώθει ευφορία γιατί με έλαβε υπόψη του για να τον συνοδεύσω. Θα μπορούσε να είχε ρωτήσει το Ντέμιαν ή κάποιον άλλο φίλο του στο κλαμπ, ακόμα και τον αδερφό του, αλλά ρώτησε εμένα.

Γνέφει αργά πριν μουρμουρίσει ένα ευχαριστώ.

Τελειώνουμε την προετοιμασία του δείπνου και τρώμε σε μια άνετη ησυχία, την οποία διακόπτει λίγο αργότερα.

«Τι θα γίνει με το αυτοκίνητό σου;»

«Αύριο το πρωί, πριν το πανεπιστήμιο, θα έρθει ο μηχανικός να το πάρει και να αλλάξει τη σύνδεση του συμπλέκτη», του λέω, «και νομίζω και τα τακάκια των φρένων».

«Τον ξέρεις;»

«Τον μηχανικό;» γνέφει. «Ήταν συμμαθητής μου στο σχολείο, είμαστε φίλοι».

«Καλώς», παίρνει μια μπουκιά φαγητό και ξαναμιλάει. «Θα πας στο σπίτι του Άλεξ αύριο;»

«Ναι, αυτός και η Έμμα μου ζήτησαν βοήθεια», του θυμίζω. «Καμιά συμβουλή, καθηγητά;»

Μου χαρίζει ένα ελαφρύ χαμόγελο.

«Το συγκείμενο είναι πάντα σημαντικό, Καλ».

«Θα το έχω υπόψη μου», χαμογελάω και μετακινώ το ποτήρι με το κρασί που ανοίξαμε για να συνοδεύσουμε το δείπνο. «Θα έπρεπε να κάνουμε πρόποση».

«Πρόποση, γιατί;»

«Γιατί θα σου κόψουν τους όρχεις».

«Καλέντουλα!» με μαλώνει.

Γελώ.

«Λυπάμαι αλλά είναι αλήθεια. Ας κάνουμε πρόποση για το θάνατο των σπερματοζωαρίων σου», σηκώνω το ποτήρι μου και η εξαγριωμένη ερυθρότητα στο πρόσωπο του Ντόριαν με τρομάζει λίγο. Δεν ντρέπεται, είναι προφανές, είναι έξαλλος μαζί μου που το είπα αυτό.

«Σταμάτα να λες τόσες βλακείες ή αυτός που θα πεθάνει, θα είναι η αξιοπρέπειά σου όταν σε τιμωρήσω».

Του χαμογελάω και πίνω λίγο από το κρασί.

«Δεν έχω αξιοπρέπεια, καθηγητά. Μου αρέσει να με ταπεινώνουν, ξεχνάς;»

Χαμογελάει.

«Τελείωσε το δείπνο σου, Καλέντουλα».

«Προς τι η βιασύνη, καθηγητά;» τον ρωτάω καθώς βάζω αργά το φαγητό στο στόμα μου.

«Η βιασύνη είναι ότι θέλω να σε πάω στο κρεβάτι, να ανοίξω τα πόδια σου και να σε γαμήσω», μου γρυλίζει.

«Χρειαζόμαστε λίγο χρόνο πέψης».

«Μπορείς να χωνέψεις με τον μέλος μου στο στόμα σου», επισημαίνει.

Το δείπνο δεν απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο. Μετά χτυπάει ξανά στο τηλέφωνό του άλλη μια κλήση και αφιερώνω χρόνο για να κάνω ένα γρήγορο ντους. Πραγματικά δεν μου παίρνει περισσότερα από λίγα λεπτά για να διώξω το αίσθημα βρωμιάς πριν φύγω από το μπάνιο και πάω στο δωμάτιό μου.

Ο Ντόριαν κάθεται στην άκρη του στρώματος και το βλέμμα του διατρέχει το σώμα μου, καλυμμένο μόνο από μια πετσέτα. Μερικές σταγόνες πέφτουν από τα βρεγμένα μαλλιά μου, πάνω από την κλείδα μου και κάτω από το στήθος μου.

«Γιατί με κοιτάς τόσο πολύ, καθηγητά; Μήπως σου αρέσω;»

Δεν λέει τίποτα, αλλά μου κάνει χειρονομίες να πλησιάσω, μέχρι να είμαι ανάμεσα στα πόδια του.

«Βγάλ’ την», δίνει ένα τράβηγμα στο ύφασμα που με καλύπτει και αφήνω την πετσέτα να πέσει πριν με φέρει πιο κοντά στο σώμα του και κοιτάξει το πρόσωπό μου για λίγα δευτερόλεπτα πριν περάσει αργά τα χέρια του πάνω από το στήθος μου και μετά απομακρύνεται. Σκύβει για να περάσει τη γλώσσα του πάνω από τις σταγόνες νερού στο σώμα μου. Χωρίς πολλή καθυστέρηση, σηκώνει το στόμα του στο δικό μου και με φιλάει, στερεώνοντας με με τα χέρια του στους γοφούς μου πριν σηκωθεί και με ένα από τα χέρια του, αφαιρέσει τα σκεπάσματα από το κρεβάτι μου. «Έλα, Καλ».

«Θα κοιμηθούμε;» τον ρωτάω με σύγχυση.

«Ναι».

«Είπες ότι θα με γαμήσεις», παραπονιέμαι.

Μου χαμογελάει και πιάνει το πιγούνι μου, πιέζοντας τα δάχτυλά του στο σαγόνι μου.

«Είπα πήγαινε για ύπνο, Καλέντουλα, γιατί δεν υπακούς;»

Ξεφυσώντας, το κάνω. Ανεβαίνει από πάνω μου και μου ανοίγει τα πόδια. Ανοιγοκλείνω τα μάτια προς την κατεύθυνση του και τον κοιτάζω.

«Τι θα κάνεις;»

«Ό,τι θέλω», μου λέει. Περνάει το χέρι του πάνω από το μάγουλό μου πριν με φιλήσει και ρίξει το άλλο του χέρι στον μηρό μου. «Κράτα τα πόδια σου χωριστά και τα μάτια σου ανοιχτά, κακομαθημένο», διατάζει, ενώ σταματά το χέρι του στο λαιμό μου. Απλώς το αφήνει εκεί, χωρίς να κάνει τίποτα καθώς τα δάχτυλά του γλιστρούν κατά μήκος του εσωτερικού των μηρών μου, σέρνοντας τα μέχρι το αιδοίο μου. Τα γλιστράει μέσα από τις πτυχές μου, χωρίς να πάρει τα μάτια του από τα δικά μου. «Άνοιξε», ανοίγω τα χείλη μου, χωρίς να πάψω να τον κοιτάζω, και αφήνει το σάλιο του να πέσει στη γλώσσα μου, πριν γλιστρήσει τα δάχτυλά του ανάμεσα στα δόντια μου, μαζεύοντας την υγρασία. Φέρνει τα μακριά του δάχτυλα στο πίσω μέρος του λαιμού μου και πρέπει να αναγκάσω τον εαυτό μου να μην θέλει να κάνει εμετό.

Το αίσθημα της ασφυξίας με αναγκάζει να αναπνεύσω από τη μύτη μου καθώς γαμάει το στόμα μου με τα δάχτυλά του, πριν σταματήσει και φέρει τα ίδια δάχτυλα στον εσωτερικό μηρό μου.

Τα γλιστράει πάνω από την κλειτορίδα μου, η υγρασία λιπαίνει το δέρμα μου, και χαμογελάει. Δεν λέει τίποτα, αλλά ξεκαθαρίζει ότι του αρέσει τα βογγητά μου, γιατί η έκφρασή του πλαταίνει και όταν το ίδιο μου το σώμα παράγει υγρασία, γλιστράει το ένα του δάχτυλο μέσα μου. Μετά προσθέτει άλλο ένα και άλλο καθώς ο αντίχειράς του τρίβει την κλειτορίδα μου.

«Θεέ μου...» Κλείνω τα μάτια και σταματάει.

«Άνοιξε τα μάτια σου, Καλέντουλα. Θέλω να με κοιτάζεις», βλεφαρίζω και εντοπίζω τα σκούρα μάτια του. «Αυτό είναι, καλό κορίτσι», σκύβει και με φιλάει. «Μου αρέσει όταν με υπακούς, κακομαθημένο κοριτσάκι», μου δαγκώνει ελαφρά το μάγουλο και κουνάει τα δάχτυλά του μέσα μου. «Μια μέρα θα βάλω όλη μου τη γροθιά εδώ», σκάβει τα δάχτυλά του πιο δυνατά μέσα μου. «Θα με αφήσεις να το κάνω, Καλ;» Κουνώ το κεφάλι μου αργά, αρχίζοντας να θολώνω από την πίεση των δακτύλων του στο λαιμό μου. «Τι καλό κορίτσι», με φιλάει ξανά και αυτή τη φορά, δεν σταματά. Συνεχίζει να με φιλάει και να κουνάει τα δάχτυλά του μέσα μου, χωρίς να με αφήνει να αναπνεύσω, από το στόμα του και από το χέρι του στον λαιμό μου, μέχρι που η πίεση στην κοιλιά μου μεγαλώνει πάρα πολύ και βλεφαρίζω πολλές φορές.

«Σε παρακαλώ...» Κουνώ τον γοφό μου στο χέρι του και σταματάει για να μου δώσει ένα χαστούκι με την παλάμη στον κόμπο των νεύρων. Κάνοντας όλο τον πόνο να διασκορπιστεί στο σώμα μου.

«Ακίνητη, κακομαθημένο», με επιπλήττει. «Άνοιξε περισσότερο τα πόδια σου».

Το κάνω και συνεχίζει ξανά, μέχρι που δεν μπορώ να συγκρατηθώ και όταν είμαι έτοιμη να τελειώσω, ό,τι και να πει εκείνος, σταματάει.

Με γυρίζει και με αφήνει μπρούμυτα, λίγο πριν πιάσει ένα από τα μαξιλάρια μου και το βάλει κάτω από τη λεκάνη μου, σηκώνοντας τον κώλο μου ψηλά.

Χωρίς να μπορώ να το προβλέψω, αρχίζει να χτυπά τον κώλο μου με τις παλάμες του και ο πόνος με καταστρέφει. Δεν είχα φτάσει ποτέ σε κορύφωση ενώ με χτυπούσαν στους γλουτούς, αλλά ο πόνος αντηχεί ακριβώς στα ίδια σημεία με τον ερεθισμό και δεν μπορώ να συγκρατήσω τον οργασμό μου.

«Αφέντη...»

«Δεν σου έδωσα την άδεια να τελειώσεις».

«Συγγνώμη», λαχανιάζω όταν χτυπάει ξανά τον πισινό μου, πιο δυνατά αυτή τη φορά. Δεν σκοπεύει να μου δώσει ευχαρίστηση, αλλά πόνο. Για λεπτά που αισθάνονται αιώνια, συνεχίζει να χτυπά το χέρι του στο δέρμα μου.

Απλώνει τα πόδια μου πιο πολύ και κινείται στο στρώμα μέχρι να είναι δίπλα στο κεφάλι μου και με το μόριο του να βρίσκεται στο πρόσωπό μου.

«Άνοιξε το στόμα σου», το κάνω και ρουφάω το μέλος του μέχρι να είναι τελείως όρθιο. Εκεί, κινείται και φτάνει στο κομοδίνο μου, όπου ο ίδιος άφησε κάποια πράγματα και τον βλέπω να αφήνει προφυλακτικά και λιπαντικά ακριβώς δίπλα στο κεφάλι μου. Πιάνει τα χέρια μου και τα φέρνει ώσπου καθένα από αυτά είναι στα οπίσθιά μου και μου λέει: «Κράτα τα χωριστά».

Νευρικά, το κάνω. Η προσμονή να μάθω τι θα κάνει μου προκαλεί άγχος καθώς μου βάζει λίγο λιπαντικό ανάμεσα στα πόδια.

«Ντόριαν...»

Χτυπάει τον πισινό μου.

«Πότε σου έδωσα την άδεια να χρησιμοποιήσεις το όνομά μου, κακομαθημένο;» Ξεστομίζει. «Μην μιλήσεις αν δεν είναι για να πεις την λέξη σου».

Καταπίνω χωρίς να πω τίποτα όταν γλιστράει το ένα του δάχτυλο ανάμεσα στους σφιγμένους μύες του πρωκτού μου. Παρόλο που έχω χρησιμοποιήσει βύσματα και ο Ντόριαν με προετοίμαζε για αυτό, έκανα πρωκτικό σεξ μόνο μία φορά και ήταν φρικτό.

Διάολε, και μόνο η σκέψη να τον έχω εκεί μέσα με τρομάζει λίγο.

Μένω σιωπηλή και σκεφτική καθώς συνεχίζει να με αγγίζει και να με προετοιμάζει ενώ σκέφτομαι να τον σταματήσω.

Διάολε όχι. Ναι; Όχι... Ίσως, θα μπορούσα...

«Καλ;» Σταματάει για λίγο αν και δεν απομακρύνει τα χέρια του από το σώμα μου. «Φαίνεσαι σκεπτική, θέλεις να μου πεις κάτι;»

Ανοιγοκλείνω τα μάτια.

«Πώς το ξέρεις;» μουρμουρίζω.

«Τι πράγμα;»

«Ότι θέλω να σου πω κάτι αλλά…»

«Δεν μπορεί να υπάρχουν αλλά», επισημαίνει. Τα χέρια του κάνουν αργά μασάζ στο κοκκινισμένο δέρμα του κώλου μου και κλείνω τα μάτια μου. «Πες μου τι σκέφτεσαι».

Καταπίνω σκληρά πριν αρνηθώ, παρόλο που η αυταρχικότητα στη φωνή του με αναγκάζει πρακτικά να είμαι ειλικρινής.

«Δεν είναι κάτι σημαντικό».

«Δεν είναι αυτή η απάντηση που θέλω», μουρμουρίζει ήρεμα καθώς συνεχίζει να με αγγίζει. «Πες μου».

Παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν ομολογήσω:

«Έκανα πρωκτικό σεξ μια φορά και δεν ήταν καλό», παραδέχομαι. «Φοβάμαι ότι θα έχει την ίδια αίσθηση. Δεν το θέλω αυτό στο μυαλό μου».

Δεν θέλω μια κακή εμπειρία μαζί σου, θέλω να του πω, αλλά δεν τολμώ.

«Εντάξει...» Γλιστρώντας το δάχτυλό του στη σπονδυλική μου στήλη, συνεχίζει να μιλάει. «Τι συνέβη;»

«Δεν ήταν ευχάριστο και τέλος».

«Μα δεν έχεις προβλήματα με τα βύσματα», επισημαίνει και αρνούμαι. «Μόνο με τα μόρια;»

«Ίσως», ο ήρεμος τρόπος με τον οποίο μου μιλάει με αποτρέπει από το να γίνω νευρική. Ο Ντόριαν δεν πρόκειται να με τιμωρήσει ή να με δυσφημήσει επειδή έχω πρόβλημα με οποιοδήποτε είδος πράγματος. Διάολε όχι, εκείνος ενδεχομένως θα με αναγκάσει να το αντιμετωπίσω.

Για λίγα δευτερόλεπτα δεν λέει τίποτα.

«Θα με αφήσεις να το δοκιμάσω και αν δεν σου αρέσει να το σταματήσουμε;» ρωτάει αργά. «Δεν θα ήθελα να έχεις μια κακή εμπειρία», προσθέτει. «Θέλω να το αλλάξω αυτό, θα με αφήσεις;»

Γνέφω αργά και το σώμα του καλύπτει το δικό μου καθώς φιλάει τον ώμο μου, δαγκώνοντας το δέρμα μου. Αφήνει ένα ίχνος από φιλιά μέχρι τη μέση και λίγο πιο κάτω και μετά βάζει τα χέρια του εκατέρωθεν του κεφαλιού μου. Κρατιέται πάνω μου αφότου έβαλε προφυλακτικό, καθώς οδηγεί το μόριο του μέσα μου, σταματώντας όταν η άκρη διαπερνάει τους μύες.

Μου ξεφεύγει ένα βογγητό.

«Περίμενε».

«Καλ...;»

«Καλά είμαι», βιάζομαι να του πω γιατί είναι αλήθεια. «Απλώς...» σιωπώ. Δεν ξέρω τι στο διάολο να πω.

Μπαίνει λίγο πιο βαθιά χωρίς να πει τίποτα.

«Μίλα μου», ζητάει, ξύνοντας το στόμα του στο αυτί μου, «πες μου πώς νιώθεις».

«Δεν ξέρω».

«Να σταματήσω;» αρνούμαι. «Τότε πες μου κάτι αλλιώς θα σταματήσω αν δεν είσαι σε θέση να μου μιλήσεις».

Με αναγκάζει να το κάνω και οι λέξεις ρέουν καθώς κινείται μέχρι να είναι εντελώς μέσα μου. Του λέω συνέχεια πράγματα που δεν ακούω καν καθώς μου γαμάει τον κώλο για πρώτη φορά και είμαι σίγουρη ότι η αίσθηση είναι πολύ συντριπτική για να ακούσω τη δική μου φωνή.

Φέρνει το ένα του χέρι κάτω από το σώμα μου και τσιμπάει την κλειτορίδα μου πριν τελειώσει και με κάνει να τελειώσω κι εγώ. Ποτέ δεν ένιωσα παραμελημένη με τον Ντόριαν, πάντα υπήρχε κάτι που καθιστούσε σαφές ότι ήταν υπεύθυνος και προσεκτικός, αλλά το σεξ ήταν πάντα λίγο απότομο. Σήμερα, όμως, παίρνει το χρόνο του, λες και έχει να κάνει με κάποιον εντελώς παρθένο, που δεν έχει κάνει καν στοματικό σεξ.

Νιώθω τον ιδρώτα να τρέχει στο σώμα μου καθώς το γυμνό στήθος του Ντόριαν πιέζει την πλάτη μου μόλις τελειώσουμε και οι δύο και τα χείλη του κινούνται πάνω-κάτω στο λαιμό μου καθώς φιλάει απαλά την επιφάνεια.

«Ήταν πολύ άσχημα, μωρό μου;» Δεν υπάρχει αμφιβολία, δεν είναι ένας άπειρος εραστής, που αμφιβάλλει για τις επιδόσεις του.

Είναι ένας κυρίαρχος που προσπαθεί να σκαλίσει τον εγκέφαλό μου σαν να είναι ένας καταραμένος θεραπευτής, αλλά οι νευρώνες μου έγιναν χυλός.

Νομίζω ότι αρνούμαι, αν και δεν είμαι πραγματικά σίγουρη. Τα χείλη του μου αποσπούν την προσοχή καθώς βγαίνει από μέσα μου και μου ξεφεύγει ένα βογγητό. Δεν ξέρω αν ήταν από έκπληξη ή από πόνο.

Το δέρμα μου αναριγεί καθώς ο Ντόριαν τοποθετείτε δίπλα μου και απομακρύνει τα μαλλιά από το πρόσωπό μου. Μου χαρίζει ένα ελαφρύ χαμόγελο πριν γείρει λίγο και με φιλήσει, πριν τυλίξει το χέρι γύρω απ' το σώμα μου και με τοποθετήσει από πάνω του. Το ζεστό, γυμνό δέρμα του συγκρούεται πάνω στο δικό μου καθώς αναπνέω αργά.

«Δεν ήταν τόσο άσχημα», παραδέχομαι.

«Το βλέπεις;» πιέζει το στόμα του στο δικό μου για λίγο πριν αναστενάξει. «Κοιμήσου, Καλ».

«Αύριο έχω μαθήματα με ένα πικρόχολο καθηγητή», μουρμουρίζω, «και δεν είσαι εσύ».

«Νομίζω ότι ζηλεύω που αποκαλείς έναν άλλον άντρα πικρόχολο, Καλέντουλα, αυτή η λέξη μου ανήκει».

Γελάω και κινώ τα χείλη μου πάνω στο στήθος του, μέχρι να κρυφτώ στην κλείδα του και αναπνέω ήρεμα μέχρι να με πάρει ο ύπνος.