ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο

Η πόρτα έκλεισε πίσω τους, με ίσως λίγο περισσότερη δύναμη από όση ήταν απαραίτητη.

Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τα τον Άγγελο στα μάτια. Ήμουν ακόμη στην αγκαλιά του, κι απ' ότι κατάλαβα δεν είχε σκοπό να με αφήσει. Όμως , όσο να 'χει, η κατάσταση ήταν άβολη.

'' Εχμ, Άγγελε, μπορείς να με αφήσεις τώρα''

''Ω όχι αυτό αποκλείεται! Δεν είσαι καλά, κατέρρευσες. Δεν μπορώ να σε αφήσω είτε το θες, είτε όχι'' είπε κοιτώντας με στα μάτια.

'' Ναι, αλλά εγώ σου είπα να με αφήσεις κάτω. Δεν είμαι κανένα αδύναμο κοριτσάκι!''

'' Απ' ότι φαίνεται είσαι'' είπε με ένα στραβό χαμόγελο.

'' Ουφ είσαι ανυπόφορος!'' είπα κι άρχισα να τινάζομαι μέσα στην αγκαλιά του.

Κατέλαβε μεγάλη προσπάθεια να με κρατήσει και (ουάου) είναι πολύ δυνατός. Άρχισα να τον χτυπάω στο στήθος, αλλά δεν φάνηκε να πτοήθηκε καθόλου. Μάλιστα, αμφιβάλλω αν ένιωσε έστω τα χτυπήματά μου.

'' Έλα μικρή! Σταμάτα να χτυπιέσαι!" είπε κάπως ενοχλημένος.

Ειλικρινά; Σχεδόν δεν τον άκουσα! Συνέχισα να κουνιέμαι πέρα-δώθε κι εκείνος προσπαθούσε να με συγκρατήσει. Χα! Τελικά κατάφερα να του ξεφύγω. Όμως δεν πρόλαβα να κάνω και πολλά βήματα, κι ένιωσα τον Άγγελο να με τραβά από τον καρπό. Με γύρισε έτσι ώστε να τον βλέπω. Και ξαφνικά ήμασταν κοντά. Πολύ κοντά.

" Τι έχεις πάθει, μου λες;" φώναξε εκνευρισμένος.

''Εγώ τι έχω πάθει; Σοβαρά; Αναλογίσου την συμπεριφορά σου απέναντί μου, και δεν μιλάω μόνο για σήμερα, και τότε θα βρεις μόνος σου την απάντηση! Δεν μου είσαι τίποτα και δεν μπορείς να μου δίνεις εντολές, ούτε να με τραβολογάς!'' του αντιγύρισα, με μισόκλειστα τα μάτια μου. '' Όχι, δώσε μου ένα, μόνο ένα λόγο, που μου φέρεσαι έτσι!'' με κοίταξε αλλά δεν μου απάντησε. ''Έ; Για πες μου;!'' του είπα.

Δεν μου απάνταγε, ούτε καν με κοίταζε! Έλεος αυτό το παιδί!

Σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά μου. Τόσο οικία αίσθηση, να κοιτάω τα μάτια του...

Όμως παρόλη τη ζάλη που μου είχε προκαλέσει το βλέμμα του, ευτυχώς επικράτησε η λογική.

"Πρέπει να φύγω. Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνω από το να κοιτάω εσένα.''

Γέλασε κι ένα στραβό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του.

'' Δεν το νομίζω. Πιστεύω πως είμαι χμ, αρκετά ενδιαφέρον θέαμα'' είπε περιπαικτικά.

'' Τέτοια αλαζονεία ε; Χάχα σου τα λένε πολύ αυτά και τα πιστεύεις;" τον ρώτησα ειρωνικά. Και βέβαια ήταν όμορφος αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να του το πω. Ποτέ. Εξάλλου, όποιος κι αν φερόταν σαν αυτόν θα έχανε αυτόματος την γοητεία του.

'' Όχι μόνο πολλοί. Αλλά και πολλές'' είπε και με κοίταξε πονηρά.

Ξεφύσημα ειρωνικά. '' Ε τότε πήγαινε σ' εκείνες τις πολλές να σου το πούνε, για να γίνεις ακόμη πιο βλάκας απ' ότι είσαι. Μπράβο βρε'' είπα και τον χτύπησα στον ώμο. Πω μιλάμε, είχε μείνει!

Εκμεταλλευόμενη λοιπόν την έκπληξή του, του έριξα ένα τελευταίο χαμόγελο ικανοποίησης κι έφυγα, για το δωμάτιό μου.

Άκουσα βήματα πίσω μου, και ξεφύσηξα αγανακτισμένη.

'' Έλα τώρα ρε Ιωάννα.. μην θυμώνεις!

'' Απλώς άσε με ήσυχη''

Δεν τον άκουγα πια πίσω μου. Ουφ επιτέλους, μπορώ να χαλαρώσω. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και σωριάστηκα στο κρεββάτι μου. Αναστέναξα και αφέθηκα στα απαλά σκεπάσματα. Αλλά με την αναστάτωση και τον θυμό που μου είχε προκαλέσει ο Άγγελος, δεν μπορούσα παρά να νιώθω νευρική.

Σηκώθηκα και πήγα προς το μπαλκόνι. Έκατσα στην άκρη κι άρχισα να κουνάω τα πόδια μου. Ο αέρας φύσηξε τα μαλλιά μου και με δρόσισε. Ένα μεγάλο γκρίζο σύννεφο είχε καλύψει τον ήλιο. Λες να βρέξει; Μπα καλοκαίρι είναι...

" Συγγνώμη.."

" Χριστός και Παναγία! Τι θες εδώ Άγγελε; Με τρόμαξες!" του είπα. Παραλίγο να πέσω από το μπαλκόνι!

"'Ήρθα να σου ζητήσω συγνώμη"

" Και.. πώς μπήκες μέσα; Νόμιζα πως είχα κλειδώσει.''

"Το ξέρω μικρή, ότι είχε κλειδώσει, αλλά έχω τα δικά μου μυστικά'' είπε και μου έκλεισε το μάτι.

'' Αν θες να τα πάμε καλά, μην με λες μικρή! Ίδια ηλικία είμαστε!" Έλεος πια!

Με κοίταξε με σηκωμένο το φρύδι και είπε: " Καλά... τα λέμε, μικρή!"

Κι έφυγε πριν προλάβω να τον πετύχω με το μαξιλάρι.

ΑΓΓΕΛΟΣ

Ουάου , πολύ οξύθυμη μας βγήκε! Δεν θα μπορέσει να ανταποκριθει στις υποχρεώσεις της ως..

Αμάν αυτό το κινητό! Ωχ! Η Ορόρα!

" Έλα Ορόρα, τι έγινε;"

" Εδώ όλα μια χαρά.. εκεί τι γίνεται; Πώς τα πάτε;"

" Με μισεί" είπα κι ένα γελάκι μου ξέφυγε. Είμαι σίγουρος πως έχει ανοίξει διάπλατα τα μάτια!

" Μα πας; Καλά; Πρέπει να τελειώνουμε με αυτό το θέμα! Αν δεν μπορείς γύρνα πίσω!'' Φώναξε.

'' Όπα ηρέμησε! Μην ξεχνάς πως μονο αν θέλει θα γυρίσει πίσω. Δικία της είναι η επιλογή''

'' Mα γι αυτό είσαι εσύ εκεί. Για να την πείσεις. Μου λείπει.." είπε θλιμμένα.

" Εντάξει Ορόρα. Το ξέρω.. αλλά μην τολμήσεις να στείλεις κανέναν άλλο. Δεν μου αρέσει να μπλέκονται στα πόδια μου''

ΟΡΟΡΑ

Έκλεισα το τηλέφωνο με τον Άγγελο. Πφφ μακάρι να τελειώνει γρήγορα αυτή η ιστορία. Πρέπει να έρθει εδώ. Εδώ ανήκει. Αχ μου λείπει τόσο πολύ!

'' Κυρία μπορείτε να έρθετε λίγο; Σας ζητάνε.''

'' Εντάξει Μαριλλένα. Έρχομαι σε 2 λεπτά. Μπορείς να πηγαίνεις.''

'' Μάλιστα κυρία''

Χάθηκε στους διαδρόμους. Αναστέναξα και σηκώθηκα από το χορτάρι. Πόσο μου αρέσει να περνάω χρόνο στον κήπο...

Ίσιωσα το βαθυγάλανο φόρεμά μου και μπήκα μέσα, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, προκαλώντας λίγο αέρα. Όταν τον είδα πάγωσα!