ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο

Μόλις κατέβηκα στο ισόγειο βρήκα την οικογένεια μου και τους φίλους μου, σ' ένα μεγάλο, στρογγυλό, τραπέζινα τρώνε πρωινό και να μιλάνε. Ήταν τόσο απορροφημένοι στην κουβέντα τους, που δεν με κατάλαβαν. Πάντως ότι κι αν συζητούσαν, πρέπει να ήταν πολύ καλό, γιατί γελάγανε και τα πρόσωπά τους έλαμπαν από χαρά!

Αποφάσισα να μην τους διακόψω, και πήγα να σερβιριστώ από τον, πλούσιο, μπουφέ του ξενοδοχείου. Η αλήθεια είναι ότι, δεν είχα και πολλή όρεξη, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να φάω για να έχω ενέργεια.

Αποφάσισα να φάω δύο φέτες με βούτυρο και μέλι, μαζί με ένα ποτήρι γάλα. Νομίζω είναι αρκετό, για να με κρατήσει μέχρι το μεσημέρι.

Έβαλα μηχανικά το φαγητό στο πιάτο μου. Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς. Σκεπτόμουν περισσότερο το όνειρό μου. Μεταμόρφωση ; Τι σήμαινε αυτό; Ποιος το είπε; Εγώ τι ρόλο παίζω σε όλα αυτά; Γιατί άλλαξε η όψη μου; Τόσα πολλά ερωτήματα, κι όμως καμία απάντηση. Ερωτήματα που με βασάνιζαν κι έκαναν το κεφάλι μου να πονάει. Κι ύστερα, σκεπτόμουν τον Άγγελο. Φάνηκε να ξαφνιάζεται με την εμφάνισή μου, κι όμως, παρά την ελλιπή απάντηση που του έδωσα, φάνηκε να ικανοποιείτε!; Τι συμβαίνει; Με ρώταγα χωρίς να περίμενα ή να έβρισκα απάντηση.

Καθώς πήγαινα προς τους υπόλοιπους, ένιωσα να χτυπάω πάνω σε έναν ώμο.

'' Ωχ συγγνώμη! Ήμουν αφηρημένη...'' μουρμούρισα και οι λέξεις βγήκαν αυτόματα από το στόμα μου.

'' Ιωάννα;!''

Μια έκπληκτη φωνή, γνώριμη...

'' Α, καλημέρα Στέφανε!'' είπα.

'' Είσαι καλά'' με ρώτησε με έγνοια.

''Εχμ.. ναι, απλώς πετούσα λίγο στα σύννεφα'' αστειεύτηκα.

Γέλασε.

'' Τι λες λοιπόν να ετοιμαστείς για προσγείωση στον πλανήτη Γη, και να έρθεις να φάμε πρωινό;'' Πρότεινε, χωρίς να σταματήσει το γέλιο του.

'' Ε, εντάξει! Πάμε!'' είπα κι ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου. Νιώθω καλά με τον Στέφανο. Με κάνει να ξεχνιέμαι.

Τον ακολούθησα, κι ένιωθα τα εξεταστικά του μάτια επάνω μου. Μάλλον κι εκείνος είχε Παρατηρήσει τις.. 'αλλαγές' μου.

Όταν φτάσαμε στο τραπέζι, όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου. Βλέμματα γεμάτα έκπληξη, θαυμασμό και περιέργεια.

''Είσαι κούκλα!'' είπε άφωνη η Χριστίνα. Όλοι έγνεψαν δείχνοντας ότι συμφωνούσαν.

'' Ε... ευχαριστώ..'' τραύλισα αμήχανα. Ποτέ δεν μου άρεσε, ιδιαιτέρα, να μου κάνουν κομπλιμέντα για την εμφάνισή μου. Ένιωθα και νιώθω άβολα.

'' Λοιπόν Ιωάννα,'' μίλησε ο Αλέξης βγάζοντας με από την δύσκολη θέση, '' λέγαμε εδώ με τα παιδιά να πάμε σήμερα το βράδυ για μπάνιο στην θάλασσα''.

''Ναι, θα είναι τέλεια!'' αναφώνησε όλο χαρά η Νικολέτα.

''Λοιπόν, τι λες; Είσαι μέσα;'' ρώτησε ο Στέφανος.

''Εντάξει!!!''

Κάθισα στο τραπέζι και τους άκουγα σιωπηλή να κάνουν σχέδια για το βράδυ. Όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι, γελάγανε και πειράζανε ο ένας τον άλλον. Μετά από λίγο, έκοψα επαφή με την πραγματικότητα. Δεν σκεπτόμουν τίποτα, απλώς ήθελα λίγες στιγμές ησυχίας. Τα πάντα γύρω μου διαδραματίζονταν σαν βουβή ταινία.

Καθώς λοιπόν 'σάρωνα' τον χώρο, είδα τον Άγγελο. Γαμώτο! Δεν ήθελα να τον βλέπω, να του μιλάω, αλλά κυρίως δεν ήθελα να είμαι κοντά του, διότι δεν άντεχα την ένταση των συναισθημάτων που μου προκαλούσε.

''Καλημέρα σ' όλους!'' είπε κεφάτα.

''Καλημέρα!'' απάντησαν όλοι μαζί, σαν χορωδία. Εγώ δεν μίλησα.

''Λοιπόν, τι λέγατε;'' Ρώτησε και κάθισε δίπλα μου. Να πάρει!

Έχωσα το κεφάλι μου στις χούφτες των χεριών μου. Ξαφνικά το κεφάλι μου πόναγε τρομερά κι ένας οξύς πόνος διαπερνούσε το στομάχι μου.

'' Ιωάννα τι έπαθες;'' Η αναστατωμένη φωνή της Χριστίνας με έκανε να σηκώσω τα μάτια μου, για να διαπιστώσω πως όλα τα βλέμματα ήταν καρφωμένα πάνω μου.

Ξανά!

'' Έχω πονοκέφαλο'' αναστέναξα, ''πάω στο δωμάτιό μου'' Είπα κι έκανα να σηκωθώ, αλλά τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Πήγα να πέσω, αλλά την τελευταία στιγμή, πρόλαβε και με κράτησε ο Άγγελος.

'' Έλα θα σε πάω στο δωμάτιό σου'' είπε.

Ωχ!

'' Εμ, όχι δεν πειράζει.. μπορώ και μόνη μου'' είπα και για να τον πείσω πήγα να κάνω ένα βήμα αλλά τα πόδια μου δεν ακολουθούσαν. Ευτυχώς με συγκράτησε έγκαιρα και πρόλαβε την πτώση μου. Δεν υπήρχε τρόπος τώρα να του φέρω αντίσταση , βρισκόμουν στην αγκαλιά του. Τα μάγουλά μου κοκκίνισαν από την ντροπή δημιουργώντας ένα κόμπο στον λαιμό μου, κάνοντάς με ανίκανη να μιλήσω.

'' Εμένα δεν μου φαίνεσαι καλά πάντως, επιμένω να σε πάω στο δωμάτιό σου'' είπε ο Άγγελος.

''Εντάξει..'' παραδόθηκα, '' τουλάχιστον, όμως, άσε με να περπατήσω.''

''Όχι, δεν είσαι καλά, θα σε πάρω αγκαλιά'' και με μια αστραπιαία κίνηση με σήκωσε και με πήρε αγκαλιά σαν να ήμουν νύφη.

''Eμείς Ιωάννα, πάμε έξω για φαγητό και ψώνια. Θα γυρίσουμε προς το απογευματάκι, εντάξει; Ρώτησε η μητέρα μου. Μόλις της έγνεψα, στράφηκε προς τον Άγγελο.

''Μπορείς να μείνεις να προσέξεις την κόρη μου, ή θα έρθεις μαζί μας;'' Τον ρώτησε με καλοσύνη.

'' Δεν έχω κανένα πρόβλημα να φροντίσω την Ιωάννα. Θα ήταν χαρά μου!'' της απάντησε, χαρίζοντας της ένα υπέροχο χαμόγελο.

Η απάντηση του με ξάφνιασε, ομολογώ. Περίμενα να φέρει οπουδήποτε αντίσταση, να ψάξει να βρει μια δικαιολογία που θα τον έβγαζε από αυτή την υποχρέωση, και τέλος να πει κάτι του στυλ: '' Εμ, λυπάμαι πολύ, αλλά έχω μια πολύ σημαντική δουλεία να κάνω''

Ίσως τελικά να τον είχα παρεξηγήσει. Ίσως δε μου φερόταν καλά επειδή δε με γνώριζε καλά.

''Ωραία. Γεια σου Ιωάννα, γεια σου Άγγελε.'' Είπε η μητέρα μου. Κι έφυγαν.

Και τώρα μείναμε οι δυο μας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Διπλα ειναι ο Τony Oller στο ρολο του Αγγελου :)