ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21ο

Κάθομαι ξαπλωμένη στο δωματιό μου, και κοιτάω το ταβάνι, με μία μάλλον χαμένη έκφραση. Εδώ και κανά δύωρο, έχω γυρίσει πίσω στον πύργο. Με έφερε ο Ντέιμον, πετόντας.. για δεύτερη φορά μέσα στην μέρα.

Κοιτάω το φόρεμα που είναι τώρα κρεμασμένο, λίγα μέτρα μακρυά από το κρεββάτι μου.

"Ότι πρέπει δηλαδή για μια πριγκίπισσα ε;"

"Το μόνο που μένει τώρα είναι να βρει τον πρίγκιπα."

"Είναι ελεύθερη η θέση;"

"Πριγκίπισσα.."

Μπορώ ακόμα να ακούσω την φωνή του στο κεφάλι μου, κι επίσης μπορω να πω με σιγουριά, πως δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτά τα λόγια.. και γενικότερα αυτή την μέρα.

Η συμπεριφορά του, πραγματικά με έχει μπερδέψει.. υπερβολικά πολυ!
Δεν μπορώ να καταλάβω, αν το ενδιαφέρον του, όντως είναι τόσο αληθινό όσο φαίνεται. Μοιάζει ειλικρηνής όταν μου μιλάει, παρόλαυτα, δεν μπορώ να αφεθώ. Γιατί αν όντως παίζει μαζί μου; Ή ακόμα χειρότερα, αν πίσω από αυτό κρύβεται ο Όρεν;

Ξεφυσάω, και νιώθω απογοητευμένη, γιατί το μυαλό μου δεν είναι παρά ένα σκόρπιο κουβάρι σκέψεων. Είναι τόσα πολλά νέα δεδομένα, μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, κι αδυνατώ να βάλω σε μία σειρά και το παραμικρό!

Όπως και να'χει, το μόνο στο οποίο μπορώ να καταλήξω, είναι ότι δεν μπορώ, δεν πρέπει, να αφήσω τα συναισθήματα μου να με αποσπούν από την πραγματικότητα. Ότι δεν μπορώ να ψάξω κάν μέσα μου, για το αν ενδιαφέρομαι για τον Ντέιμον. Δεν νομίζω εξάλλου, πως έχω την δύναμη για κάτι τέτοιο. Μία φορά την πάτησα, δευτερη.. όχι ευχαριστώ!

Ο ουρανός, αρχίζει να χάνει το γαλάζιο χρώμα του, και παραδιδεται στις πορτοκαλοκόκκινες αποχρώσεις του ήλιου που δύει. Λογικά η ώρα είναι περιπου 7.

Όλα μοιάζουν ήρεμα, κι ο μόνος ήχος που ακούγεται, είναι η ανάσα μου.

Θέλω τόσο πολύ να πάω στον κήπο, αλλά για να πω την αλήθεια, δεν είναι και στα σχεδιά μου μια πιθανή συνάντηση με την Ορόρα. Πρέπει να βρω άλλο τρόπο, διότι, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, εχω ανάγκη να πάω εκεί.

Βγήκα στο μπαλκόνι και σκύβοντας λίγο μπόρεσα να διακρίνω σχεδόν το 1/3 του κήπου.
Μόνο αν μπορούσα απλά να πάω εκεί με τα φτερά μου! Δεν ξερώ πως να τα κάνω να εμφανιστούν, δεν ξέρω καν αν πρέπει να πω κάτι, ή αν αρκεί μια σκέψη.

Έκλεισα τα μάτια μου όταν φύσηξε ένα απαλό αεράκι.

Μόνο αν μπορούσα να πετάξω..

Ένιωσα κάτι να γαργαλάει το πρόσωπό μου. Άνοιξα τα μάτια και κάτι εμπόδιζε την όραση μου.

Το πήρα στο χέρι μου, κι έμεινα να το κοιτάω παγωμένη.
Ένα μωβ φτερό, αρκετά μεγάλο όσο μία παλάμη, κι αρκετά απαλό, όπως ένα λούτρινο αρκουδακι, έλαμπε, ακόμα και από τις λιγοστές ακτίνες ηλίου που είχαν απομείνει.

Γύρισα να μπω ξανά στο δωμάτιο, όμως παραδώξως, η μπαλικονόπορτα ηατν κλειστή κι όπως διαπίστωσα και στη συνέχεια, κλειδωμένη.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου παραξενεμένη και κοίταξα όλο ευθεια μπας και δω κάποιον μέσα στο δωμάτιο να μου ανοίξει. Το γυαλί όμως ακόμα και με το λιγοστό φως του ηλίου, μοίαζει πλέον περισσότερο με καθρέπτη. Κι όταν αντικρίζω την αντανάκλαση μου, απλά μένω σοκαρισμένη.

Τεράστια, όμοια στο μέγεθος με αυτά της Ορόρας, φτερά ξεφυτρώνουν από την πλάτη μου, φτάνοντας σε μάκρος, μέχρι τους αστραγάλους μου. Το χρώμα τους είναι μωβ, όπως και το φτερό που περεργαζόμουν προ λίγου.

Κρύβουν τον ήλιο από πίσω μου και γύρω μου δημιουργήται μία σχεδόν απόκοσμη λάμψη.

Τι στο καλό πια;!

Κοιτάζομαι ακόμα έκπληκτη στο τζάμι, και χαϊδεύω απαλά το ένα φτερό χωρίς να σκέφτομαι τίποτα συγκεκριμένο. Λες κι ακόμα κι οι σκέψεις μου σώπασαν μπροστά σε αυτό.

Άρχισα κι άκουγα έναν επαναλαμβανόμενο ήχο. Σαν αυτόν που κάνει μια σακούλα πατατάκια όταν θες να φας κρυφά, αλλά φυσικά πάντα θα ακουστείς.
Ναι, ακριβώς ένας τέτοιος ήχος.

Στην αρχή ανεπαίσθητα, και στην συνέχεια όλο και πιο έντονα.  Μετά από λίγο κατάλαβα ότι προέρχεται από την πλευρά του κήπου. Από τον κήπο, στα σίγουρα.

Δεν μπορώ να μπω στο δωμάτιο μου και να πάω εκεί για δύο πολύ σημαντικούς λόγους: πρώτον, είναι κλειδωμένα... δεύτερον, πως στο καλό θα εξηγήσω τα φτερά μου;! Τα οποία δεν είναι ούτε μαύρα, όπως του Ντέιμον, μα ούτε και λευκά όπως και της Ορόρας.
Είναι μωβ. Μωβ!

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να πάω.

Κοίταξα λίγο το ύψος, κι έκλεισα τα μάτια απότομα πισωπατώντας μερικά βήματα. Είναι πολύ ψηλά.

Έλα Ιωάννα, μπορείς. Απλά πήδα. Κλείσε τα μάτια. Μην σκέφτεσαι. Απλά κάντο.

Ανεβαίνω στα χοντρά μαρμάρινα κάγκελα του μπαλικονιού και κοιτάω ευθεία. Ο ήλιος έχει δύσει σχεδόν εντελώς. Μόνο ένα μικρό μέρος του φένεται.

Το βλέπω να χάνεται και μετράω.

3.. παίρνω βαθιά ανάσα

2.. κλέινω τα μάτια

1

Πέφτω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Heyyyyyya!! ^^
Λοιπόν ξέρω ότι έχω να βάλω (τι πρωτοτυπο;) ΠΑΛΙ πολύ καιρό και ναι ξέρω ότι αυτό το κεφάλαιο ειναι λιιιιγο (έως πολύ) μικρότερο από τ' άλλα! :3

Ελπίζω να εξιλεωθώ αμα σας αναφερω ότι στο επόμενο κεφάλαιο θα εμφανιστεί ένα πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο ο Αγγ- γκούχου! :)

Τέλος πάντων, παρόλο το μικρό μήκος του κεφαλαίου, εύχομαι να σας άρεσε! <3

Όσο για το επόμενο, δεν έχω ιδέα πότε θα μπει, και πρίν με σκοτώσετε, το θέμα είναι ότι δίνω δύο πτυχια και δεν προλαβαινω να κάνω τιποτα! :/ και τώρα εμεινα ξύπνια για για να γράψω (5:40 πμ Ο.ο)

Άμα σας άρεσε το κεφάλαιο κάααααντε μου την χαρη να αφησεται ένα σχόλιο και να μου πειτε τη γνώμη σας, για σημεια που σας άρεσαν ή όχι, για τυχόν απορίες κτλ!

Love you all! ^-^