ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20ο

"Τι, δεν χαίρεσαι που με βλέπεις;" Κρυφογελασε

"Δεν θα το έλεγα!" Απάντησα ειρωνικά.

"Ω μα έλα τωρα πριγκίπισσα! Αφού.." Τον διέκοψα προτού συνεχίσει, μια και απο το βλέμμα του, κατάλαβα την συνέχεια της φράσης.

"Τι διάολο θες απο μενα Ντέιμον; Την τελευταία φορά μου πουλουσες παραμύθια, και μην το αρνηθείς, οποτε πες μου επιτέλους ξεκάθαρα τι θες!" Ξέσπασα

"Δεν ηταν παραμύθια" απάντησε σοβαρός, αγνοώντας τα υπόλοιπα που ειπα. Φυσικά!

"Αρνούμαι να κάνω αυτη την συζήτηση τωρα." Του έκοψα την φορά, πριν αρχίσει αυτη την κουβέντα.

"Καλα.. Για αλλο ήρθα, ούτως ή άλλως!"

"Δηλαδή" σήκωσα το φρύδι μου.

"Λοιπόν, σου εχει μιλησει η Ορόρα για τον Ορεν, να υποθέσω."

Πάγωσα.

"Αν κατάλαβα απο το ύφος σου, ναι" συνέχισε. "Το θεμα ειναι οτι εχει κατι να σου προτείνει."

Μου έδωσε εναν κιτρινοπο φάκελο, με μια κόκκινη στρογγυλή σφραγίδα απ'εξω, που στο κέντρο ειχε ενα φτερό.
Το περιεργάστηκα για λιγο, και τελικά, άνοιξα διστακτικά τον φάκελο.

"Αγαπητή Ιωάννα,
Έμαθα για την άφιξη σου στον κοσμο μας, και θα ήθελα να σε καλοσωρισω κι επισήμως! Γνωριζω βεβαια, οτι θα εχεις ακούσει κάποια πράγματα για 'μενα, αλλα τι θα έλεγες να διαπιστώσεις απο μονη σου την αληθεια;
Την ερχόμενη Παρασκευή, θα λάβει χώρα στο παλάτι μου, ένας χορός, με αφορμή το πέρασμα απο το καλοκαίρι στο φθινόπωρο. Η παρουσία σας θα μείνει μυστική απο τους υπόλοιπους καλεσμένους. Μπορει να σας συνοδέψει ενα άτομο· εξαιρήται η Ορόρα.
Σε μια πιθανή κουβέντα μεταξύ μας, αυτο το άτομο, θα πρεπει να αποχωρήσει.
Τελος θα παρακαλούσα, η συναντηση μας αυτη, περα απο το άτομο που θα σας συνοδέψει, να μείνει μυστική, και κυρίως απο την Ορόρα!

Με εκτίμηση,
Ορεν."

Διάβαζα την επιστολή αυτη, ξανά και ξανά. Ηταν φαινομενικά, μια αθώα πρόταση. Γιατι ομως τόση μυστικότητα;
Καλα, δεν υπήρχε περιπτωση να πω οτιδήποτε στην Ορόρα ούτως ή αλλως.
Γιατι ομως θέλει να με γνωρίσει; Και πως ξερει οτι εχω φτάσει; Μπορει να το ξερω καιρό, πως γνωριζει την διαμονή μου εδω, αλλα μετα τα τελευταία γεγονότα, ήλπιζα, να ειναι ακομα ενα ψέμα της Ορόρα.

"Λοιπόν;" Η φωνή του Ντέιμον με έβγαλε απο τις σκέψεις μου.

Τον κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα, χωρίς να μιλάω.

"Θα το σκεφτώ" ειπα μονο.

"Τουλάχιστον, δεν το απέρριψες αμέσως. Κατι ειναι κι αυτο!"
Φανηκε να ειναι ικανοποιημένος απο την απάντηση μου.
"Οποτε τα λεμε πριγκίπισσα" γύρισε την πλάτη του κι άρχισε να απομακρύνεται.

"Ντέιμον! Περίμενε!" Σταμάτησε αλλα δεν γύρισε προς το μέρος μου.
Έτρεξα κοντά του και μολις ένιωσε οτι τον πλησίασα αρκετα γύρισε όλο του το σώμα, κοιτώντας με. Δεν έβγαλε άχνα.

Κι ετσι οπως ήμασταν, έμεινα να τον παρατηρώ. Τα μαλλιά του ηταν πιο μαύρα κι απο τη νύχτα. Στην πραγματικότητα, έμοιαζαν με μετάξι. Ναι μετάξι· γυάλιζαν, φαίνονταν γεμάτα ζωη, και τοσο απαλά. Τι αίσθηση θα ειχαν άραγε κάτω απο τα δάχτυλα μου;
Κι έπειτα τα ματια του. Ηταν πανέμορφα. Τοσο ανοιχτόχρωμα, μυστήρια· εντελώς απόκοσμα. Και μετα τα χείλη του...

Νοητά χαστούκισα τον εαυτο μου. Μα γιατι τα σκέφτομαι αυτα;!
Έστρεψα για λίγα δευτερόλεπτα το βλέμμα μου σε κατι λουλούδια. Ηταν όμορφα.

Έπειτα τον ξανακοιταξα έντονα.
"Θέλω μια χαρη"

Έσμιξε τα φρυδια του απορημένος.
"Τι χάρη;"

"Ειναι αρκετα σημαντικό για μενα, και θέλω να ξερω οτι μπορω να σε εμπιστευτώ.. Και φυσικά οτι θα με βοηθήσεις."

"Εμ αυτο δεν μπορω να σου το υποσχεθώ" απάντησε διστακτικά.

"Σε παρακαλώ.." Τον κοίταζα βαθιά στα ματια, προσπαθώντας να τον πείσω με το βλέμμα μου. Εξάλλου λενε οτι τα ματια μπορουν να πουν πολλα περισσότερα, και με ενα ειληκρινες βλέμμα, κερδίζεις τον άλλον. Πραγματικα το εύχομαι.

Ξεφυσηξε έντονα μα τελικά είπε, "καλα εντάξει.. Πες μου."

"Ουφ ευχαριστω!" Τον αγκάλιασα σφιχτά, χωρίς να το καταλάβω. Αλλα μεγαλύτερη ηταν η έκπληξη οταν με αγκάλιασε πίσω.
Απομακρύνθηκα αργά, καθώς ένιωθα τοσο αμήχανη, που δεν ένιωθα οτι μπορουσα να ελέγξω με απόλυτη ευκολία το σώμα μου.

Ξερόβηξα και κοίταξα κάτω.
"Εμ.. Ναι.. Σορρυ για αυτο."

"Δεν πειραζει," μου έκλεισε το μάτι "πες μου, λοιπόν, τι θες να μάθεις πριγκιπισσα;" Η άνεση και η χαλαρότητα του ηταν έντονη. Αρκετα έντονη. Σχεδον προσποιητή...

"Θέλω να πάμε σε ενα μέρος, που δεν θα μπορει να μας εντοπίσει κανένας. Βλέπεις αυτο το κουτί μου κρατάω; Θέλω να το ανοίξω, αλλα χωρίς κανένας να υποψιαστεί οτι το εχω. Μπορείς ν με βοηθήσεις;"

"Φυσικά και μπορω!" Απάντησε γρήγορα.

"Οτι ομως δούμε, θέλω να ειναι μεταξύ μας. Ενταξει;"

Απλα κούνησε το κεφαλι του καταφατικά, χωρίς να πει κατι αλλο.

"Ωραια. Που θα πάμε λοιπόν; Και βασικα, πως θα πάμε; Εννοώ δεν νομιζω να εχεις κανα αμάξι ή κατι τετοιο εδω περα, ετσι;"
Αστειεύτηκα.

Χαμογέλασε με το δικό του μοναδικό και ειρωνικό χαμογελο.
"Ω πριγκιπισσα, με υποτιμάς! Αυτα ειναι για τους ανθρώπους μωρο μου, εγω ειμαι πιο... Εξελιγμένος!"

Μισόκλειστα τα ματια μου, " μη με λες μωρο σου! Δεν σου ανήκω!"

Εκανε μια κίνηση με το χέρι του σαν να μην δίνει καθολου σημασία στα λεγόμενα μου. "Οτι πεις!"

"Τωρα που το ξεκαθαρίσαμε λοιπόν, που και πως θα πάμε τελικά;"

Χαμογέλασε στραβά -γι ακόμη μια φορα- και με πλησίασε.
Ηρθε απο πίσω μου και κόλλησε επάνω μου. Ανατρίχιασα, κι εμεινα ακίνητη, κι ένιωθα οτι απο στιγμή σε στιγμή θα λιποθυμήσω απο την τοσο κοντινή επαφή.

Έσκυψε στο αυτί μου, κι ένιωσα την ανάσα του πανω μου.
"Πετώντας!" Ψιθύρισε αργά.

Μεσα σε δευτερόλεπτα, με ειχε αρπάξει απο την μεση, και αγνοώντας την τσιρίδα μου, με έσφιξε πιο πολυ κάνοντας με γι ακόμη μια φορα ν'ανατριχιασω.
Ένιωσα το έδαφος ν'αποχωριζεται το έδαφος, και μετα απο λιγο, ήμασταν σε αρκετα μεγάλο ύψος, πανω απο τον τεράστιο Πύργο.

Κοιτούσα εκστασιασμένο τα πάντα απο κάτω μου, κι ειμαι σίγουρη οτι τα ματια μου γυάλιζαν απο ενθουσιασμό. Είναι πραγματικά μοναδικό θέαμα, να βλέπεις τα πάντα τοσο μικροσκοπικά, και ταυτόχρονα να νιώθεις τον αέρα να φυσάει με μανία το πρόσωπο σου.

"Ειναι πανέμορφα." Ειπα σιγανά.

"Το ξερω!"

Γύρισα αργά το κεφαλι μου. Ενα χαμογελο στόλιζε το πρόσωπο του. Εννοώ, τον εχω δει τόσες φορες να χαμογελάει, αλλα πάντα με ειρωνικό ή αλαζονικό τροπο.
Αυτη την φορα ομως.. Τωρα, ειχε ενα τοσο ήρεμο και γαλήνιο χαμογελο, που σιγουρα ηταν άξιο θαυμασμού! Ηταν ενα πραγματικό χαμογελο, αληθινό όσο δεν πέρνει!

Αυτομάτως, χαμογέλασα κι εγω, γιατι ηταν τοσο όμορφος ο τρόπος που γέλαγε, που σε προκαλούσε να τον μιμηθεις.

Μετα απο λιγο, έκοψε ταχύτητα κι άρχισε να κατεβαίνει προς ενα τεράστιο δέντρο.
Περάσαμε μεσα απο τα φύλλα και τα κλαδιά, χωρίς ωστόσο να πάθουμε ούτε γρατζουνιά και μετα απο λιγο, ένιωσα τα ποδια μου να ακουμπούν και παλι σε κατι στέρεο.

Αφού με άφησε απο την αγκαλια του, σήκωσα το κεφαλι μου, και κοίταξα προσεκτικά γύρω μου.
Φαινεται πως, κάποιος ή κάποιοι, ειχαν φτιάξει ενα ξύλινο δάπεδο ανάμεσα απο τα χοντρά κλαδιά διαφόρων δέντρων. Ειχαν στερεώσει ξύλα πανω στους κορμούς, και σε μια άκρη υπήρχε ενα σπιτάκι. Μια μικρή ξύλινη καλύβα, με δυο παράθυρα, ενω σχεδον ολη ηταν περικυκλωμένη απο λεπτούς κορμούς άλλων δέντρων.

Έριξα ενα έκπληκτο βλέμμα στον Ντέιμον, που χαμογελούσε αυτάρεσκα. Πρωτότυπο, σκέφτηκα.
"Σου αρεσει;" Πρόλαβε να με ρωτήσει πριν προλάβω ν'ανοιξω το στόμα μου.

"Βασικα ημουν έτοιμη να σου πω οτι ειναι φανταστικά!"

"Το ξερω, το ξερω πριγκιπισσα" Στριφογυρίσα τα ματια μου.

"Τι ακριβώς ειναι εδω; Εννοώ, γιατι βρισκόμαστε εδω ούτως ή αλλως;"

"Εδω, ειναι το παλιο μου σπιτι. Εγω το εχω φτιάξει" είπε απλα.
Εγω αρκέστηκα στο να τον κοιτάω, λες και μολις μου είπε οτι η Γη ειναι τετράγωνη.

"Μα..μα, νόμιζα οτι έμενες απο πάντα στο παλάτι του Ορεν"

"Έμενα και μενω στο παλάτι. Απλα, πριν απο αρκετα χρονια, οταν ένιωθα να πνίγομαι εκει μεσα, δεν ειχα πουθενα να πάω. Ετσι, μια μερα που ειχα τσακωθεί άσχημα με την μητερα μου, ανακάλυψα τυχαία αυτο το μέρος. Εμεινα εδω δυο μερες, με μονη ασχολία, την κατασκευή όλου αυτού" εκανε μια κυκλική κίνηση με το χέρι του " κι έκτοτε οταν θέλω την ησυχία μου, ερχομαι εδω. Κανεις αλλος δεν ξερει αυτο το μέρος. Γι αυτο θα ήθελα να μη το πεις σε κανέναν." Τον έβλεπα για πρώτη φορα τοσο σοβαρό.

"Μην ανησυχείς, δεν θα προδώσω το μυστικό σου" του ειπα με ολη μου την ειληκρινεια, και χαμογέλασα.

"Ωραια." Μου ανταπέδωσε το χαμογελο.

Μείναμε για λιγα λεπτά σιωπηλοί. Εγω θαύμαζα το τοπίο, κι εκείνος ηταν βυθισμένος στις σκέψεις του, κοιτάζοντας μονο προς τα κάτω.
Τα πάντα ηταν ήσυχα, λες κι ολη έννοια της σιωπής, γεννήθηκε σε αυτο το μέρος. Ηταν η πρώτη φορα που αγάπησα την έννοια αυτη. Γιατι δεν ηταν αυτη η εκκωφαντική σιωπη, που σε γεμίζει ένταση. Αντίθετα, σου ρουφούσε τον αρνητισμο, κι εβγαζε οτι θετικό είχες μεσα σου.
Καθε δευτερόλεπτο, το κράταγα μεσα μου, σαν ενα μονάκριβο θησαυρό. Κλείδωσα την καθε εικονα, στον μεγάλο φάκελο των αναμνήσεων μου, αλλα σε ενα ξεχωριστό σημείο.

"Μενει κι η μητερα σου στο κάστρο του Ορεν;" Τον ρώτησα μετα απο λιγο.

"Η μητερα μου, ειναι παντρεμένη με τον Ορεν." Είπε ήρεμα.
Εγω, γι'ακόμη μια φορα, μεσα σε μολις λιγα λεπτά, τον ξανακοιταζα άφωνη.

"Πως;! Δηλαδή.. Εμμ.. Εσυ.. Ο Ορεν ειναι ο πατερας σου;;"

Γέλασε με την ψυχή του για λιγα λεπτά. Μα τι στο καλό;! Πως γινεται να γελάει με μια τέτοια ερώτηση; Και ποσο μαλλον, οταν βλέπει το πως περιμένω την απάντηση του!

"Οχι οχι, "έπνιξε ακομα ενα γελακι" οχι δεν ειναι. Παντρευτήκανε οταν εγω ημουν 12 χρονων. Ο πατερας μου, εχει πεθάνει."

"Οου.. Λυπάμαι, δεν έπρεπε να ρωτήσω, μαλλον." Δεν ειναι οτι έφταιγα ακριβώς, αλλα λογικά η ανάμνηση αυτη, καθε αλλο παρα ευχάριστη θα του ειναι.

"Μην απολογησαι. Δεν έκανες κατι. Εξάλλου, αυτο εγινε οταν ημουν μωρο. Δεν εχω δει καν φωτογραφία του. Δεν ειναι οτι ειχα, εχω ή θα εχω ποτέ καποιο δέσιμο μαζι του. Απλα για μενα υπάρχει σαν έννοια." Σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα.

"Μαλιστα.." Δεν ηξερα τι αλλο να πω. Πρεπει να εχει περάσει δυσκολα στην ζωη του, αν και φαινομενικά, τα ειχε ολα έτοιμα. Τελικά, καποιες φορες δεν αρκεί να εχεις μονο πλούτη, ή να ζεις σε ενα παλάτι..

"Τελος παντων, ασε αυτο το θεμα." Είπε.

Απλα κούνησα το κεφαλι μου, δείχνοντας του οτι συμφωνώ μαζι του.

"Να ανοίξουμε τωρα το κουτί;" Ειπα σπάζοντας τον πάγο και την αμηχανία που ειχε αρχίσει αν σχηματίζεται ανάμεσα μας.

"Μην εισαι βιάστηκα πριγκιπισσα! Τ'οτι δεν ξερει κανεις αυτο το μέρος, δεν σημαίνει οτι δεν πρεπει να είμαστε προσεκτικοί!"
Με έπιασα χαμηλά απο την μεση και με έσπρωξε πρις το σπιτάκι.

Το άγγιγμα του, τοσο ξαφνικό, με εκανε ν'ανατριχιάσω.
Αυτόματα, έκανα ενα βήμα πιο μπροστά, ετσι ώστε να μην με αγγίζει.
Τον ακουσα που χαχάνισε σιγανά, και αρπάζοντας με, με τοποθέτησε αυτη την φορα εντελώς μεσα στην αγκαλια του.

Και καπως ετσι, προχωρησαμε σιωπηλοί προς τα εκει, με αυτον να με κρατάει σφιχτά, σαν να φοβάται οτι θα εξαφανιστω με τον αέρα, κι εμενα σφιγμένη, παγωμένη δίπλα του.

Στο εσωτερικό της καλύβας, τα μόνα πράγματα που υπήρχαν, ηταν ένα μικρό ξυλινο τραπεζάκι, και στο βάθος, ενα απο τα δυο παράθυρα που ειχα διακρινει πριν, και απο κατω ενα τεράστιο κρεββάτι. Επιανε το ενα τρίτο της καλύβας και πανω του υπηρχαν διαφορα μαξιλαρια, ενω ηταν καλυμενο απο ενα πολυχρωμο παπλωμα.

Χωρις να πω τιποτα, ετρεξα ενστικτωδως και ,σαν παιδι, με ενα σαλτο βρεθηκα πανω του σαν χλαπατσα.

Ακουσα τον Ντέιμον να γελαει και μαλλον ηταν μεταδοτικο, γιατι σχηματιστηκε ενα χαμογελο και στο δικο μου προσωπο, κι αρχισα κι εγω με την σειρα μου να γελαω, με τροπο που ειχα να κανω, εδω και πολλα χρονια.

Έκατσα οκλαδόν και ξερόβηξα θεατρινίστηκα, προσπαθώντας, και καλά, να το παίξω σοβαρή. Πνίγοντας ένα ακόμα γελάκι, σωριάστηκε κι αυτός δίπλα μου, κι έμεινε για λίγο ανάσκελα κοιτόντας το ταβάνι.

"Η σημερινή μέρα είναι πολύ περίεργη." Πέταξε ξαφνικά.

"Τι εννοείς;"

"ΤΙποτα" σηκωθηκε και κάθισε παρόμοια με μένα "άντε, ας δούμε λοιπόν επιτέλους, τι περιέγχει το μυστηριώδες κουτί!"

"Ώρες ώρες, με τρομάζεις... πραγματικά!"

Δεν το σχολίασε, ούτε καν χαμογέλασε με το συνηθησμένο του στραβό χαμόγελο.

Πήρα το κουτί από δίπλα μου, και το έβαλα ακριβώς στην μέση. Το άνοιξα αργά, κι έμεινα να κοιτάω με ανοιχτό το στόμα το περιεγχόμενό του.
Κοίταξα τον Ντέιμον, απλά για να βεβαιωθώ πως δεν ήμουν η μόνη έκπληκτη. Και τελικά ένιωσα ανακούφιση όταν είδα το ξαφνιασμένο βλέμμα του.

Μέσα στο κουτί, υπήρχε ενα υπέροχο, σε αποχρώσεις του χρυσού και του καφεκόκκινου. φόρεμα. Το έβγαλα αργά απο το κουτί και συνέχισα να το κοιτάω εκστασιασμένη καθώς, όσο ξεδιπλώνονταν, τόσο πιο όμορφο φάνταζε στα μάτια μου.
Σηκώθηκα στα γόνατα και το κράταγα, παρατηρόντας και την παραμικρή λεπτομέρια. Με απίστευτη τεχνική, ήταν ραμμένα πορτοκαλοκίτρινα φύλλα, αληθινά φύλλα, τα οποία ξεκίναγαν από το σημείο που το φόρεμα αγκάλιαζε τη μέση, και περικυκλώνοντας τον κορμό, έφταναν μέχρι το μπούστο, και μετά ξέφευγαν λίγο πάνω από τους ώμους, σαν ατίθασα κλαδιά.
Από την μέση και κάτω, το φόρεμα άνοιγε σε γραμμή Α και το ύφασμα ήταν λουσμένο με την χρυσή και καφεκόκκινη απόχρωση που διέκρινα με το που άνοιξα το κουτί.

"Είναι τόσο όμορφο.. μοιάζει σαν κομμάτι από παραμύθι." μουρμούρησα.

"Ότι πρέπει δηλαδή για μια πριγκίπισσα ε;" δεν έχασε την ευκαιρία να σχολιάσει ο Ντέιμον.

"Ω σταμάτα πια!"

"Το μόνο που μένει τώρα είναι να βρει τον πρίγκιπα." Συνέχισε απτόητος.

Τα διαπεραστικά μάτια του έπεσαν πάνω μου, κι αισθάνθηκα λες και μου έκαψαν, στιγμιαία την σάρκα.

"Είναι ελεύθερη η θέση;"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Heyyyyy guys! Μετά από λιγουλάαααακι καιρό, επέστρεψα! Η αληθεια είναι ότι αυτή την περίοδο είναι λίγο πιεστηκά τα πράγματα, και γενικά συνέβησαν πολλά και δεν είχα ούτε την έμπνευση αλλά ούτε και την κατάλληλη διάθεση για να γράψω.. προτίμησα λοιπόν να γραψω κατι πιο προσεγμένο, κι ας έπερνε χρόνο! Εύχομαι τουλάχιστον το αποτελεσμα να ειναι μια καλή ανταμοιβη για τον χρόνο που περιμένατε! :)

Οπόοοοοτε, για να δούμε, αυτό το κεφάλαιο, είχε αρκετές εξελιξεις!

Ο πολυαγαπητός (;) μας Ντέιμον επέστρεψε! Και μάλιστα μετέφερε κι ένα γράμμα απο τον Όρεν...χμμμ... Θα πάει τελικά η Ιωάννα; Κι αν ναι με ποιον; Και τι γίνεται με τον Άγγελο τελικά;

Επιιισης, τι πιστεύετε για την συμπεριφορα του Ντέιμον; Είναι έτσι όπως φαίνονται τα πράγματα ή κρυβεται κάποιο συμφέρον;

Περιμενω με πολυ ανυπομονησια τις απόψεις σας, κι αν θέλατε να πατησετε κι αυτό το όμορφο αστερακι θα είμαι καπως ετσι ~> :D

Και btw, αυτό είναι το 20ο κεφάλαιο!! Είμαι λιγουλααακι σε φάση, ΟΥΑΟΥ!!
^.^

Love ya angels! :*