Φώτα. Πόσο μου άρεσε να χαζεύω τα πολύχρωμα φωτάκια, καθώς νυχτώνει.

«Καλυψώ!» η φωνή της καλύτερης μου φίλης, με επανέφερε στην πραγματικότητα.

«Τι σκέφτεσαι πάλι, μπορείς να μου πεις;» ρώτησε και γύρισα το κεφάλι μου, κοιτάζοντας την από πάνω μέχρι κάτω.
«Που θα πας πάλι;» αναρωτήθηκα, βάζοντας μια τούφα από τα μαλλιά μου, πίσω από το αυτί μου.

«Στο πάρτυ ενός παιδιού από το σχολείο. Αλήθεια, πόσο καιρό έχεις να πατήσεις το πόδι σου εκεί;» με πλησίασε και κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι, βάζοντας το χέρι της στον ώμο μου. «Απλά, έχω δηλώσει συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό και–» σταμάτησα απότομα, όταν είδα τα γουρλωμένα της μάτια.

«Γράφεις;» ρώτησε με θαυμασμό και εγνευσα καταφατικά, γελώντας αμήχανα. «Από μικρό κοριτσάκι, έγραφα.»

«Και γιατί δεν μου το είπες;» ξεφυσιξα, κοιτάζοντας τριγύρω. «Απλά δεν το θεώρησα και τόσο σημαντικό.»

«Θα μου διαβάσεις κάποιο απόσπασμα;» σηκώθηκα από το κρεβάτι και την κοίταξα κατάματα. «Τώρα, τώρα ;» ρώτησα αγχωμένη και εκείνη εγνευσε καταφατικά, κοιτάζοντας την ώρα στο κινητό της.

«Απλά... Δεν το έχω τελειώσει ακόμα. Σου υπόσχομαι ότι από την άλλη εβδομάδα που θα το έχω τελειώσει όμως, θα στο διαβάσω.» αποκρίθηκα και εκείνη σηκώθηκε, πλησιάζοντας με. «Είμαι πολύ περίεργη να δω, τι στο καλό έχεις γράψει. Τώρα θα πρέπει να φύγω γιατί με περιμένουν. Τα λέμε!»

Βγαίνοντας έξω από το δωμάτιο, εστίασα την προσοχή μου στον δρόμο, έξω από το παράθυρο, παρατηρώντας τα διάφορα φωτάκια που φαινόταν τριγύρω.

Γράψε Καλυψώ!
Τα μάτια μου έκλεισαν και η μορφή του ήρθε ξανά στο μυαλό μου, κάνοντας με να χαμογελάσω.

«Τα πράσινα μάτια του εστίασαν τριγύρω όταν έπεσαν πάνω της και φάνηκαν να χάνονται εκεί για λίγο. Ήταν τόσο όμορφος, όσο ένα μπουκέτο από τα αγαπημένα της λουλούδια.»

Ξανά άνοιξα τα μάτια μου και κατευθύνθηκα στο γραφείο μου, ανοίγοντας το μικρό τετράδιο και κοιτάζοντας την λευκή σελίδα.

«Η ανάσα της κόπηκε σαν πλησίασε κοντά της. Ήξερε ότι ήταν εκείνος ο ένας. Το ήξερε από την κοφτή τους ανάσα. Το αισθανόταν όταν όλα τα άκρα της ανατριχιαζαν, καθώς την πλησίαζε. Η φωνή του ακούστηκε σαν μελωδία στα αυτιά της, φωνάζοντας της με όλη του την ψυχή να μείνει εδώ, εδώ μαζί του. “Σε χρειάζομαι!” δύο λέξεις αρκούσαν για να κάνουν την καρδιά της να τρέξει μαραθώνιο, όπως και τον κόμπο στο στομάχι της να δεθεί σφιχτά, κάνοντας της να χάσει την ανάσα της για λίγο. Την χρειαζόταν. Την είχε ανάγκη. Και αυτό της έφτανε για να ζήσει. Για να προσπαθήσει. Για να το παλέψει.»

Και άλλα δάκρυα.
Συνέχισε Καλυψώ!

«Ήθελε τόσο πολύ να διώξει τα σκοτάδια του. Ήθελε τόσο πολύ να γίνει το φως στο δρόμο του ή έστω το φεγγάρι στον ουρανό του. Και έπειτα ας γινόταν χίλια κομμάτια. Και έπειτα ας γινόταν ένα με το κενό. Δεν τον λάτρευε απλώς, - πώς γίνεται να μην τον λατρέψεις;- ένιωθε κάτι πιο έντονο από μια απλή λατρεία. Ήταν αγάπη; Προτιμούσε να μην προφέρει εκείνη την λέξη καθώς γνώριζε καλά ότι ήταν πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Ήταν έρωτας; Εκείνη δεν γνώριζε ακόμη, κάτι την κρατούσε πίσω. Ήταν ο φόβος της μην πληγωθεί; Ήταν ο φόβος της μήπως τον χάσει; Πώς μπορείς να ερωτευτείς κάποιον που δεν ξέρεις και τόσο καλά; Πιστεύεις στον κεραυνοβόλο έρωτα;»

Βαθιά ανάσα.
Συνέχισε Καλυψώ!
Μπορείς..

«Ερωτεύεσαι λόγια; Ερωτεύεσαι στιγμές; Ερωτεύεσαι μελωδίες; Τι σημαίνει άραγε το να είσαι ερωτευμένος; Τρελαίνεσαι σαν πλησιάζει κοντά σου; Τρελαίνονται οι αισθήσεις σας, σαν έρχεστε σε επαφή; Ο έρωτας είναι μια κινούμενη παραζάλη. Μια γλυκιά ζάλη, όχι από το γλυκό κρασί, αλλά από τα χείλη του, το άρωμα του, την φωνή του, το χαμόγελο του, το γέλιο του, τα μάτια του, όλα. Ο έρωτας είναι αυτή η τρέλα του μυαλού, αυτή η αγωνία και αυτό το πάθος. Αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι που ποτέ δεν ξέρεις που θα καταλήξει και που θα τελειώσει. Ο έρωτας μπορεί να είναι τοσο κτητικός, με όλες σου τις αισθήσεις να τρελαίνονται και να ουρλιάζουν ότι τον θέλεις μόνο για εσένα. Ο έρωτας είναι αυτός και μόνο αυτός!»

Το χέρι σταμάτησε, αυτόματα.

Τα φωτάκια από το παράθυρο άρχισαν να εξαφανίζονται, αφήνοντας πίσω τους, το πορτοκαλί του ήλιου.

Ξημερώνει σε λίγο.
Ώρα για ύπνο!