Εκείνη

Θαλερές σκιές με ακολουθούν αγάπη της αγάπης μου φωτιά

και εγώ φοβάμαι να μεγαλώσω

Είμαι ακόμα μικρό παιδί πάνω σε κούνιας καμομένης τα δάκτυλα,

παίζω με τα λινάρια και τα χαλινάρια της Καλυψούς.

Ανήσυχο πνεύμα μέσα σε σκοτάδια καταμεσής πελάγου

του έρωτα σου φτερωτά άλογα.

Ακόμα και ο Ηρακλής το έβαλε στα πόδια

του τίναξε τα μυαλά του το πιστόλι του Νέστορα.

Μην ανησυχείς για εμένα

και για του σεβντά τα δάκρυα

Είμαι ακόμα στην αρχή του χωραφιού του Δία

μιας μυθολογία που πλάθεται όπως το κουβάρι.

Δεν έχω χρόνο να δω αν με αγαπάς

και το ρολόι στο χέρι του Ιάσονα ξέφτισε.

Τα πλήκτρα στο πιάνο του Μπετόβεν χάλασαν

σκούριασαν και σκονίστηκαν.

Δώσε μου ένα πόθο γυάλινο σε μια καρέκλα κούνιας

να θυμηθώ πως ήταν η αθανασία μακριά σου.