Εκείνη

Καράβια των ματιών σου τα πελάγη

κι είμαι ακόμα ναυαγός στο νησί του πόθου σου

Αμέτρητες οι συλλαβές μου για σένα

χωρίς μέτρο η ποίηση μου και είμαι ακόμα στο ξωκκλήσι σου

Πόνος, πόθος, καημός

αποκαήδια και δανδής ο μεγαλοπρεπής θεός σου

Στα πόσα δάκρυα άραγε μια αγάπη πεθαίνει

και ξανά ζει το c'est la vie της;

Τα παιδιά βγήκαν έξω στο χώμα το βρεγμένο

κούνια της ψυχής σου και πλάστης της ζωής σου

Μην ξερνάς την πολυπόθητη αγάπη μας

Μην βλαστημάς του πόθου τον ιδρώτα μας

και τα φιλιά του ονείρου θερινής νυκτός μας

Είναι ακόμα ο κένταυρος της καρδιάς σου

πεινασμένος.