Η Εβελίνα,τριάντα δύο χρονών, παντρεμένη εδω και τέσσερα χρόνια με τον Νεκτάριο.

Η Ελενη, πενήντα πέντε χρονών, παντρεμένη με τον Λεωνίδα, αρκετά χρόνια τώρα. Οι γονείς του Νεκτάριου!

Δυο γυναίκες, δυο άντρες. Ενα κοινό και μια διαφορά!

"Αγάπη μου τι έγινε γιατί είσαι έτσι;" τον ρώτησε η Εβελίνα,φαινόταν χλωμός, κουρασμένος μα πάνω απο ολα θλιμμένος.Κάθισε στον καναπέ πιάνοντας το κεφάλι του με τα χέρια του, κατι ψιθύριζε την ωρα που εκείνη κάθισε πλάι του. Το απαλό της άγγιγμα σαν μαγικό χάδι τον ηρέμησε, οχι τοσο βέβαια για να ξεχάσει το πρόβλημα που τους είχε εμφανιστεί

"πες μου τι συμβαίνει αγαπη μου. Ανησυχώ! " προσπάθησε για ακομα μια φορα να τον κάνει να ανοιχτεί. Ο Νεκτάριος πολλες φορες κρατούσε μεσα του τα προβλήματα,δεν ήθελε να την επιβαρύνει με τα δικά του.Ηταν αντρόγυνο μα σε καμια περίπτωση δεν επιθυμούσε να την στεναχωρεί, ειδικά για θέματα δουλειάς. Περνούσαν δύσκολα μιας και πρόσφατα την είχαν απολύσει απο την εταιρία και ο μόνος που δούλευε ήταν εκείνος.Οχι πια! Τον είχαν απολύσει κάνοντας λόγο για περικοπές και αναγκαστικές απολύσεις

"Με απέλυσαν κορίτσι μου. Παει! Εμεινα και εγω χωρις δουλειά. " απάντησε απογοητευμένος, με ενα σφιχτό κόμπο να δημιουργείται στο λαιμό του

Τι θα έκαναν τώρα; δεν είχαν βοήθεια απο κανέναν.

Οι γονεις της Εβελίνας δυστυχώς ζούσαν μακριά,με οτι είχαν βέβαια τους βοηθούσαν σε αντίθεση με τους γονείς του.Δεν είχαν σχέσεις,μόνο με την μητέρα του μιλούσε κάπου κάπου άλλωστε ο άνανδρος δεν της επέτρεπε να του μιλάει.Την είχε κλεισμένη στο χωριό χωρίς καν κανονικό φαί,την άφηνε να τρώει οτι περίσσευε,την είχε αποκόψει απο όλους και απο όλα χωρίς τίποτα χωρις επικοινωνία.Ετσι γιατί το ήθελε εκείνος.Ο Νεκτάριος είχε κάνει προσπάθειες να την πάρει απο εκεί,δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έμενε ακόμα μαζί του.

Γιατί;

"Σε παρακαλώ μαζι θα το αντιμετωπίσουμε και αυτο. Σε παρακαλώ μην το αφήσεις να μας σκοτώσει.Μπορούμε Νεκτάριε αρκεί να είμαστε μαζί" δάκρυσε,το ήξερε πως δεν ήταν εύκολο μα ήξερε ακόμα καλύτερα πως αν ενας απο τους δυο παραιτούνταν ολα θα τελείωναν

"ειμαι άχρηστος Εβελίνα. Θυμάσαι τι σου υποσχέθηκα οταν σου ζήτησα να με παντρευτείς; οτι θα έχεις μια τέλεια ζωή και τώρα δεν έχεις τίποτα, την βλέπεις πουθενά; ΟΧΙ,γιατί εξαιτίας μου δεν υπάρχει." δεν άντεχε,

"Σε παντρεύτηκα γιατί σε αγαπούσα και αγαπάω. Η τέλεια ζωή δεν έρχεται ετσι αγάπη μου. Σε αυτή την εποχή που ζούμε όπου οι μισοί άνθρωποι μπορούν να ανταπεξέλθουν ευτυχία είναι να εχεις τον άνθρωπο σου κοντά, να ξερεις πως όταν τον χρειαστείς θα ειναι εκει να σε βοηθήσει ,να σε αγκαλιάσει, να σου πει μια καλη κουβέντα.

Ευτυχία και τέλεια ζωή πλέον δεν είναι τα πλούτη,τα ταξίδια αλλα η δύναμη να μπορέσεις να σηκωθείς και να παλέψεις,να μην πέσεις και παραιτηθείς γιατί ετσι απλά αποφάσισαν να μας αναγκάσουν άλλοι να κάνουμε.Για εμένα η ευτυχία, η τέλεια ζωή που μου χάρισες και χαρίζεις  ειναι που με αγαπάς και εισαι μαζί μου.. " τελείωσε με περισσότερα δάκρυα να έχουν στολίσει το πρόσωπο της.

Εννοούσε καθε της λέξη.Τόσοι άνθρωποι είναι άνεργοι,τόσοι άνθρωποι παλεύουν για ενα κομμάτι ψωμί, για ενα καλύτερο αύριο

Ο Νεκτάριος την κοιτούσε επίσης βουρκωμένος, αυτη την γυναίκα την είχε επιλέξει οχι απλα επειδή την αγαπούσε σαν τρελός αλλά γιατί ήξερε πως να τον φέρνει στα λογικά του.

"Εχεις τοσο δίκιο ψυχή μου. Συγγνώμη!" την έκλεισε στην ζέστη του αγκαλιά που τόσο είχε ανάγκη και έπειτα την φίλησε τρυφερά στα χείλη. Κάθισαν καλύτερα στον καναπέ μεσα στην σιωπή αγκαλιασμένοι. Ηθελα χρόνο και οι δυο να σκεφτούν καθαρά.

Θα προσπαθούσαν.Θα έκαναν οτι είναι εφικτό για να ανέβουν ξανά!

***

"Ελένη!Που εισαι μωρή;" έβγαλε τα βρώμικα παπούτσια του, τα βρώμικα ρούχα του περιμένοντας την γυναίκα του ή μάλλον καλύτερα την δούλα του οπως την είχε καταντήσει να φέρει τα ρούχα του

Η δύσμοιρη Ελένη έκανε τεράστια υπομονή για χάρη του παιδιού της.Μάζευε ενα γερό κομπόδεμα για να του δώσει, τοσα χρόνια μόνο για τον γιο της πάλευε και έμενε μαζι με αυτο το τέρας που είχε για άντρα,αν έφευγε θα της έπαιρνε ολη την περιουσία. Μια περιουσία που άνηκε στον γιο της και έπρεπε να την κερδίσει πίσω.Δεν θα τον άφηνε αλλο να την σκορπά απο εδώ και από εκεί.Είχε βάλει ηδη δικηγόρους για να λύσουν το θέμα άλλωστε όλα θα τελείωναν σε λίγο καιρό.

Δεν έμενε μαζι του γιατί ένιωθε αγάπη.Η αγάπη της για εκείνον είχε χαθεί απο την πρώτη στιγμή που σήκωσε χέρι πάνω του.Πέθανε αυτόματος για εκείνη.

"Οταν θα σε φωνάζω θα έρχεσαι αμέσως.Τι έκανες παλι;που χαζευες χαζή γυναίκα" ειπε την κακία του για ακομα μια φορά.

Η Ελένη δεν του έδωσε σημασία,
απάντησε ενα ξερό συγγνώμη που σε καμία περίπτωση δεν εννοούσε και γύρισε στην κουζίνα θέλοντας να τον αποφύγει.

Οταν δεν τον θύμωνε δεν ασχολιόταν μαζι της,έτσι τα τελευταία χρόνια καπως είχε ηρεμήσει,πήγαινε με τα νερά του εκτος απο τις φορές που γυρνούσε μεθυσμένος απο τον καφενείο,τότε γινόταν το τέρας που τόσο μισούσε

Μολις βεβαιώθηκε πως κοιμήθηκε αποφάσισε να πάρει τον γιο της. Είχε μέρες να του μιλήσει "γιε μου, μονάκριβε μου πως είσαι;" ήθελε να βάλει τα κλάματα, ποσο της έλειπε. Ποσο της έλειπε να την αγκαλιάζει, πόσο; μονο η ιδια γνώριζε

"καλα ειμαι μάνα. Καλά! " δεν ήθελε απο την μεριά του να της πει τίποτα, οχι ακόμα τουλάχιστον. Μα η κυρά Ελένη εύκολα τον καταλάβαινε, εκείνη τον είχε γεννήσει, ένιωθε πότε ήταν καλα και πότε οχι

"Μίλα μου αγόρι μου. Ξερω πως έχεις κάτι.Δεν μπορείς να κρυφτείς απο την μάνα σου.Επαθες κατι; η Εβελίνα;" προσευχόταν απο μεσα της ολα να είναι καλα.Δεν θα άντεχε το παιδί της να έχει κάτι,δεν το αντέχει μια μάνα αυτό

"Μάνα μου, μην ανησυχείς για μένα. Εσύ πες μου. Πως εισαι; δεν πιστεύω αυτο το σκουπίδι να σε χτύπησε.. " σιχαινοταν το καθίκι αυτο, δεν τον αποκαλούσε πατέρα.Τόσες φορές τον είχε στείλει στην φυλακή,δεν τον φοβόταν αλλα έκανε πίσω για χάρη της μάνας του αλλιώς θα είχε φτάσει μέχρι και να τον σκοτώσει

"Οχι αγοράκι μου.Δεν μου δίνει σημασία πλέον. Είμαι καλα. Ολα θα τελειώσουν γιε μου.Θα δεις σε λίγο καιρό" του είπε με ενα αινιγματικό νόημα που ο ιδιος δεν κατάλαβε, την ρώτησε τι ήθελε να πει μα δεν πρόλαβε να του εξηγήσει.Εκλεισε το τηλέφωνο γρήγορα για να μην την δει.

"Φεύγω. Παω στον καφενείο. Θα αργήσω" δεν την ένοιαζε πλέον, και που της έδινε αναφορά μάταιο ήταν. Για εκείνη αυτός ο άντρας που κάποτε είχε ερωτευτεί πολυ δεν υπήρχε. Είχε πεθάνει!

Μολις έφυγε,γύρισε στο σαλόνι. Εβγαλε απο το συρτάρι που είχε κρυμμένες τις εξετάσεις της και έμεινε να τις κοίτα. Εκει. Μόνη σε ενα άδειο σπίτι με άδεια καρδιά...

***

"Μωρό μου,θα βγω μια βόλτα με τον Αλέξη.Δεν θα αργήσω..σε πειράζει;" δεν ήθελε να την αφήσει μόνη της, είχε ανάγκη ομως να βγεί. Να προσπαθήσει να ξεχάσει έστω και για ενα βράδυ τα πρόβλημα τα  και αυτά που θα ακολουθούσαν

"Οχι,αγάπη μου.Να πας,θα πω στην αδερφή μου να έρθει απο εδώ να καθίσουμε για να μην είμαι μόνη" του απάντησε χαμογελώντας απαλά.
Γνώριζε πως θα χρειαζόταν χρόνο μέχρι να συνηθίσει τα νέα δεδομένα, ήταν αποφασισμένη ομως να παλέψει και για τους δύο.

"εισαι η καλύτερη ψυχή που εχω γνωρίσει μάτια μου.Σε ευχαριστώ που υπάρχεις στην ζωή μου" μεσα της χαμογελούσε, ενα κομμάτι της όμως  φοβόταν.Φοβόταν πως τωρα ολα θα άλλαζαν.Φοβόταν μήπως ο Νεκτάριος έχανε τον έλεγχο,τον εαυτό του

"σε αγαπάω πολύ.Υποσχέσου μου πως δεν θα αφήσεις οτι συμβαίνει να μπεί ανάμεσα μας" τον παρακάλεσε,δεν θα άντεχε στην ιδέα να τον χάσει

"Υπόσχομαι μωρό μου.Υπόσχομαι! "
αποκρίθηκε φίλωντας την

Μια υπόσχεση δυνατή που δεν κατάφερε να κρατήσει γιατί οι δαίμονες του ήταν δυνατότεροι και τον οδήγησαν σε λάθη

Απο εκείνη την στιγμή ο φόβος της πραγματοποιηθηκε.Ο Νεκτάριος άρχισε να βρίσκει συντροφιά στο ποτό Τα βραδιά έβγαινε μόνος ή με τον Αλέξη που δεν συμφωνούσε και καθε φορα προσπαθούσε να τον σταματήσει απο το ποτό

Ολα είχαν μια τροπή που κανεις δεν ήθελε. Ομως τα προβλήματα σε ρίχνουν εύκολα στον πάτο.. πολυ εύκολα

"Νεκτάριε, πάλι μεθυσμένος γύρισες;" τον περίμενε ολη νύχτα. Δεν γινόταν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Οσα είχαν πει τα είχε πάρει ο αέρας και ο Νεκτάριος αποδείκνυε το αντίθετο.

Που ήταν η αγάπη του; που ήταν οτι μαζί θα τα ξεπερνούσαν ολα;που ήταν οι υποσχέσεις του; που;

"Τι θες ρε Εβελίνα;να μην σε ενοχλεί τι κάνω εγω,μην νοιάζεσαι για μένα. Αλλωστε το είπε και η αδερφή σου" σαστισμένη τον κοίταξε,

Η αδερφή της δεν τον συμπαθούσε, απο την πρώτη μέρα της έλεγε πόσο κακο θα εκανε στον ευατό της αν τον παντρευτεί.Η Νικολέτα, ήταν μεγαλύτερη απο εκείνη, μόνη της. Η Εβελίνα δεν της έδινε σε κανένα απο τα λεγόμενα της σημασία, είχε καταλάβει πως την ζήλευε που η ίδια είχε βρεί τον άνθρωπο της ενώ εκείνη είχε μόλις χωρίσει.Τα εκανε ολα επειδή είχε πληγωθεί. Καταλάβαινε μέχρι και εκείνη

"Μωρό μου ξερεις πως ποτέ δεν της δίνω σημασία.Οτι λεει τα πιστεύει μονο εκείνη.Στο εχω αποδείξει άπειρες φορές, εχω τσακωθεί για σενα άπειρες φορές με την αδερφή μου και της το εχω ξεκαθαρίσει"του είπε ψύχραιμη,δεν την άφηνε να δηλητηριάζει την σχέση της με τον άντρα της.Σε καμία περίπτωση.

"Εχει δίκιο την τρέλα μου.Ολα αυτα τα χρόνια έχει δίκιο που με βρίζει.Δεν σου προσφέρω τίποτα.ΤΙΠΟΤΑ" μιλούσε παράλογα,ήταν μεθυσμένος για αυτο τα έλεγε.Ναι,ήταν μεθυσμένος, δεν τα πίστευε.

"Σε παρακαλώ αγάπη μου.Μην τα λες αυτά" δακρυζοντας προσπάθησε να τον πλησιάσει

"Παράτα με. Η αλήθεια ειναι και εσύ μια άχρηστη είσαι.Τοσο καιρό δεν μπορείς να βρεις μια δουλειά" ήρθε επιθετικά κοντά της "ολα απο μενα τα περιμένεις,άχρηστη" ξανα είπε χαστουκιζοντας την δυνατά.

Επιασε το μάγουλο της κοιτάζοντας τον σοκαρισμένη,είχε απλώσει χέρι πάνω της.Δακρυσμένη ακόμα με μια μεγάλη κοκκινίλα να κοσμεί το μάγουλο της, τον κοιτούσε βαθιά στα μάτια. "Μην τολμήσεις να με ακουμπήσεις ξανα! " δεν ανεχόταν κανείς να την αγγίζει με τέτοιο τρόπο.Κανείς,ουτε ο άντρας της.

"Αλήθεια ε;μάθε λοιπόν πως είμαι άντρας σου και εχω καθε δικαίωμα πάνω σου" εφερε το πρόσωπο του ακομα πιο κοντά της,την έσπρωξε με δύναμη προς τον τοίχο.Μια κραυγή πόνου ξέφυγε απο τα χείλη της,την έπιασε απο τα μαλλιά με ενα ακομα δυνατό χαστούκι να ακούγεται
"ειμαι άντρας σου και θα κάνεις οτι θέλω,άχρηστη" της είπε ξανα, με μια κίνηση επιτέθηκε στα χείλη της. Αρχισε να την φιλά και να την αγγίζει βίαια χωρίς να υπολογίζει τις φωνές της.Πάλευε να τον διώξει,όντας δυνατότερος και μεγαλωσομος δεν μπορούσε.

Δεν αναγνώριζε τον άνθρωπο που είχε μπροστά της.Δεν ήταν ο δικός της Νεκτάριος αυτός.Δεν ήταν ο άντρας της.Δεν ήταν!Εκλαιγε,φώναζε μα ο Νεκτάριος δεν σταματούσε.Δεν πρόλαβε να την αγγίξει παραπάνω.
Κατάφερε να τον διωξει,να τον χτυπήσει ελαφρά ισα να την αφήσει με ενα αντικείμενο,που εκείνη την στιγμή ούτε που κατάλαβε τι ήταν

Γιατί; γιατί;

Μετα απο την αποτρόπαιη αυτή πράξη με οση δύναμη της είχε απομείνει σηκώθηκε για να κανει ενα μπάνιο. Ηθελε να καθαριστεί απο τα βίαια αγγίγματα του. Γιατί της το είχε κάνει αυτο; γιατί;

Ο Νεκτάριος ηταν αναίσθητος ακομα μεθυσμένος λογικά στο πάτωμα.
Ενιωθε μίσος για τον άντρα της...
Μισος για τον άντρα που τα είχε καταστρέψει ολα σε μια στιγμή

Δεν θα έμενε ούτε λεπτό εκει μεσα. Μαζεψε οπως όπως καποια ρούχα, πριν φύγει γύρισε να τον κοιτάξει. Αφησε το γράμμα και έφυγε ετσι απλά. Γιατί η Εβελίνα δεν δεχόταν την βία. Δεν επέτρεπε στον ευατό της να δέχεται την βία.Ετσι ειχε μάθει και αν έπρεπε να διαλέξει,θα επέλεγε την ελευθερία οσο και να τον αγαπούσε.
Ετσι ηταν και δεν θα άλλαζε

Ο Νεκτάριος ξύπνησε με ενα βαρύ πόνο στο κεφάλι του,αμυδρές εικόνες άρχισαν να ξετυλίγονται. Σηκώθηκε βαριεστημένα,έψαξε την Εβελίνα, μέχρι που βρήκε το γράμμα της

Νόμιζα πως μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι ακομα και με τα προβλήματα. Είχαμε πει πως μαζί θα το περάσουμε.Μου το είχες υποσχεθεί

Νόμιζα πως με αγαπούσες

Σου έδωσα τα πάντα και μου χάρισες σε μια στιγμή τόσο πόνο που με εκανες να σε μισήσω

Τα τελευταία βραδιά σε περίμενα να γυρίσεις, να με κλείσεις στην αγκαλιά σου και να μου πεις πως με αγαπάς. Δεν ζητούσα τίποτα παραπάνω από μια αγκαλιά.Μια αγκαλιά για να νιώσω ασφάλεια.... ηρεμία...αγάπη

Λάθος που παρέμεινα τελικά δίπλα σου πιστεύοντας πως θα αλλάξεις.

Γιατί μας το έκανες αυτό;

Λάθος που σε ανέχτηκα

Λάθος που σε πίστεψα

Δεν είμαι εγώ για τέτοια

Δεν αξιζω μια τέτοια αγάπη...

Φεύγω μακριά σου για το καλό όλων μας.Θυμάσαι σου είχα πει πως δεν αντέχω την βία. Εσύ ο ίδιος το είχες πει.Εγινες σαν τον πατέρα σου

Εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος
και να περνάς καλά, σε παρακαλώ άλλαξε. Δεν είσαι σαν αυτόν
Μην γίνεις σαν αυτόν!

Αντίο Νεκτάριε
Αντίο...

Εβελίνα

Διάβαζε και ξανα διάβαζε το γράμμα, με τις εικόνες της χθεσινής νύχτας να έρχονται στο μυαλό του "θεέ μου τι έκανα;οχι γαμωτο. ΓΑΜΩΤΟ" φώναξε πετώντας τα πάντα κατω

Δεν γινόταν να της ειχε κάνει κακό. Πως μπόρεσε; δεν ήταν σαν τον πατέρα του. Δεν ήταν και δεν θα γινόταν...Αρχισε να της τηλεφωνεί,
έπρεπε να την βρεί,να τον συγχωρέσει,να της εξηγήσει

Τι είχε κάνει;

"Μάνα την έχασα.Μάνα έγινα σαν εκείνον,την χτύπησα" με δάκρυα στα μάτια μίλησε στην μάνα του.Ολη μερα προσπαθούσε να την βρει,οι δικοί της δεν γνώριζαν τίποτα.

"Γιε μου," καθόταν στα πόδια της, εκείνη του χάιδευε τα μαλλιά οπως τότε που ήταν μικρός.Δεν ήξερε τι να του πει,η Εβελίνα υπερασπίστηκε τον ευατό της φεύγοντας. Δεν ήταν δειλή σαν εκείνη "δεν εισαι σαν εκείνον, ποτε δεν θα γίνεις..Μην το ξανα πεις ποτέ.Δωσε της λίγο χρονο, μολις ειναι έτοιμη θα σε αφήσει να της εξηγήσεις" έκλαιγε στην αγκαλιά της μάνας του σαν μικρό παιδί

"Δεν θα συγχωρέσω τον ευατό μου μάνα.Ειμαι ένα κάθαρμα,της έκανα κακό"

"Βρε βρε, τι έχουμε εδω; " η φωνη του Λεωνίδα τους διέκοψε. Είχε γυρίσει μεθυσμένος ξανά απο το καφενείο. Γελώντας άρχισε να τους κοροϊδεύει

"Σκάσε" του φώναξε ο Νεκτάριος κοιτάζοντας τον με μίσος

"Πρόσεχε πως μου μιλάς παλιόπαιδο" έκανε ενα βήμα προς το μέρος του θέλοντας να τον χτυπήσει, απο την μέθη του παρά πάτησε. Ο Νεκτάριος δεν άντεχε άλλο,και μόνο που τον κοιτούσε ένιωθε τοσο θυμό

"Παλιο κάθαρμα" του επιτέθηκε χτυπώντας τον....ηθελε να το τελειώσει.Ηθελε να τον εξαφανίσει!

"Αστον παιδί μου.Δεν αξίζει,δεν εισαι σαν εκείνον. Αστον! " η μανα του κατάφερε να τον απομακρύνει.Ολα ειχαν τελειώσει.Ηταν ελεύθερη.Ο δικηγόρος είχε βρει την λύση,πλέον
τα χρήματα ανήκαν στον γιο της και εκείνη δεν είχε πια λόγο να μένει μαζί του....

Δυο μήνες αργότερα

Μέσα σε αυτούς του δυο μήνες τα πράγματα ειχαν αλλάξει.Η μητέρα του Νεκταρίου είχε μετακομίσει πλέον σε ενα μικρό σπίτι κοντά στο γιό της που κάθε μερα έχανε και τον ευατό του, του έλειπε η γυναίκα του.Ειχε μετανιώσει  για το κακό που της είχε κάνει.Ο πατέρας του δεν τους έχει ξανα ενοχλήσει απο τότε..

"Γιε μου φαε τίποτα.Σε παρακαλώ! " μάταια,δεν κατέβαινε τίποτε κάτω
Συνέχισε να κοιτα χωρίς όρεξη την τηλεόραση.Η μάνα του δεν μπορούσε να τον βλέπει άλλο σε αυτή την κατάσταση, απο σε στιγμή σε στιγμή περίμενε την Εβελίνα.Είχε παει να της μιλήσει,να της εξηγήσει οσα ο Νεκτάριος δεν μπορούσε.

"Εγω θα φύγω γιε μου. Σου έχω φαί μεσα στην κουζίνα.Υποσχέσου μου πως θα φάς" ο Νεκτάριος ενευσε θετικά, αν και δεν είχε όρεξη ήξερε πως η μανα του δεν θα ησύχαζε. Μολις έφυγε έμεινε ξανα μόνος του, πηρε την φωτογραφία της στα χέρια του αφήνοντας τα δάκρυα να πέσουν στο πρόσωπο του.Δεν ντρεπόταν που έκλαιγε.Ντρεπόταν και θύμωνε για την πράξη του.

Το κουδούνι άρχισε να χτυπά, απρόθυμα σηκώθηκε να ανοίξει πιστεύοντας πως η μάνα του θα είχε ξεχάσει τίποτα. Μολις άνοιξε και την αντίκρισε έμεινε να την κοίτα σαστισμένος

"εισαι έτοιμος για μια νεα αρχή;" το πλατύ χαμόγελο της του έδωσε ξανα πνοή.Επεσε στην αγκαλιά του χαμογελώντας ξανά. Χωρις τον Νεκτάριο ήταν μισή και αυτοί οι δυο μήνες που πέρασαν χωριστά την έκαναν να το καταλάβει ακόμα καλύτερα. Η μητέρα του της εξήγησε τα πάντα,είχε θυμώσει δικαιολογημένα μαζι του.

"Σε αγαπάω!Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ οτι θα το ξεχάσω αλλά θα προσπαθήσω.Για εμας.Για την αγάπη μας! " ήταν διατεθειμένη να το αφήσουν πίσω

"Συγγνώμη μωρό μου. Ειμαι ενα απαίσιο κάθαρμα που σε αγαπάει τόσο πολυ.Δεν θα συγχωρέσω τον ευατό μου.Συγγνώμη! " ένωσε τα χείλη τους σε ενα απαλό και γλυκό φιλί "εισαι το φως μου, εσύ φωτίζεις την ζωή μου. Χωρις εσενα απλα δεν υπήρχα αυτούς του δυο μήνες. Η πράξη μου και η απώλεια σου ήταν η τιμωρία μου.Εβαλα μυαλό. Ποτε ξανα!

"Σε αγαπάω" είπαν ταυτόχρονα αφήνοντας τα πάντα πίσω

"Εγω και το παιδί μας είμαστε έτοιμοι να γυρίσουμε ξανα σπίτι μας. Μας θέλεις; "ρώτησε αθώα, δεν είχε αμφιβολία,έβλεπε στα μάτια του ποσο είχε μετανιώσει,η μητέρα του κιολας της είχε πει τι έκανε ολο αυτόν τον καιρό και πως καθε βράδυ την φώναζε να έρθει κοντά του.Μονο την Εβελίνα του ήθελε.

"σε εφτά μήνες μωρό μου" πριν γίνει το κακό ήταν ήδη έγκυος,το έμαθε μολις έφυγε.Χρειαζόταν χρόνο να σκεφτεί, να σκεφτεί καθαρά πριν πάρει αποφάσεις. Δεν θα μπορούσε να του στερήσει το παιδί οχι οταν ακόμα τον αγαπούσε τοσο έντονα.
Αφησε λιγο χρόνο μέχρι να ειναι έτοιμη και απόλυτα σίγουρη ότι μπορεί να επιστρέψει

"αυτό είναι ευτυχία" της ειπε κλείνοντας την για ακομα μια φορά στην αγκαλιά του "σε ευχαριστώ ζωή μου,σε ευχαριστώ που εισαι εδώ"

Ηταν ξανα μαζί. Ακομα και τα προβλήματα και τα λάθη μπορούν δυο ενωμένες ψυχές να ξεπεράσουν.

Απο εκείνη την στιγμή άρχισε να της δείχνει πραγματικά πόσο είχε μετανιώσει για την πράξη του. Ηταν το φως του και άξιζε καθε ευτυχία. Με τα χρήματα που του έδωσε η μητέρα του ξεκίνησαν μια νεα ζωη, σε ενα νεο σπίτι και προετοίμαζαν τον ερχομό του παιδιού τους. Πριν καν γεννηθεί φαινόταν πως θα γινόταν χαζομπαμπας. Την πρόσεχε σαν τα μάτια του και ήθελε πάντα όλα να είναι τέλεια για εκείνη και τον γιό τους

Ο Νεκτάριος δεν ήταν σαν τον πατέρα του.Δεν θα γινόταν ποτε. Τόλμησε να κάνει κακο στην γυναίκα του, κατι που δεν θα ξεχάσει κανείς απο τους δυο και θα τους δώσει ενα γερο μάθημα

Ο Λεωνίδας δεν άξιζε να εχει κανέναν δίπλα του. Η Ελένη εκανε υπομονή, έμενε μαζί του για το παιδί. Εκανε το λάθος να μένει μαζι του.

Το κοινό της ιστορίας ηταν η βία η διαφορά οτι ο Λεωνίδας δεν ήταν άντρας. Αντρας που χτυπά την γυναίκα του δεν λέγεται άντρας. Ο Νεκτάριος εκανε λαθος να απλώσει χέρι πάνω της, μια στιγμή αδυναμίας που μετάνιωσε βαθιά.

Μια ακόμα διαφορά ειναι οτι η Εβελίνα δεν δέχτηκε την βία και έφυγε αμέσως ενώ κάποια αλλη στην θέση της ίσως να ειχε μείνει λογω της αγάπης που θα ένιωθε απέναντι στον άνθρωπο της. Δεν είναι πάντα εύκολο να φύγεις.

Για αυτό οπως και η Ελένη έμεινε, καποια αλλη Εβελίνα θα είχε μείνει.

Ο άντρας εχει την υποχρέωση να αγαπά την γυναίκα του οπως και εκείνη αντίστοιχα.

Η σιωπή στην βία είναι σαν να δέχεσαι τον δαίμονα να γίνει φίλος σου. Σαν να δέχεσαι την ήττα.

Μιλα. Φώναξε. Πράξε!

Αγάπη στην βία δεν υπάρχει.Βία στην αγάπη είναι απαγορευμένη.Μην μένεις με την βία. Επέλεξε την ελευθερία.Γιατί η κακοποίηση ειναι απαγορευμένη και κανείς δεν πρέπει να την δέχεται!

Καθημερινά δεκάδες γυναίκες κακοποιούνται ακομα και δημόσια χωρις να λογαριάζεται τίποτα
Λεμε οχι στην κακοποίηση. Λεμε ναι στην ελευθερία