Το ξυπνητήρι τρυπάει τα αυτιά μου διαπεραστικά αλλά ευτυχώς ο Άλεξ το απενεργοποιεί έγκαιρα. Έχω και έναν ελαφρύ πονοκέφαλο από το χθεσινό βράδυ που με κάνει να μην θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι.

-Καλημέρα και χρόνια πολλά ξανά! μου λέει ο Άλεξ και με φιλάει απαλά.

-Καλημέρα και ευχαριστώ για όλα, ξανά! του απαντάω και ανταποδίδω το φιλί.

-Ήταν υπέροχα χτες...

-Ναι ήταν! Θα έχω να το θυμάμαι πολύ καιρό το τελευταίο μου βράδυ στη Θεσσαλονίκη.

-Μου φαίνεται σαν ψέματα! Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι... ίσως δεν σε ξαναδώ ποτέ! μου λέει μετά από λίγα δευτερόλεπτα.

-Φυσικά και θα με ξαναδείς Άλεξ, μπορεί να είναι μετά από αρκετό καιρό, αλλά δεν θα χαθούμε.

-Ναι καλά, μάτια που δεν βλέπονται...

-Άλεξ, όταν θα έρχομαι στην Ελλάδα, θα περνάω οπωσδήποτε από τη Θεσσαλονίκη. Είσαι εσύ, τα παιδιά, ο Χρήστος, τόσοι άνθρωποι που με βοήθησαν και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να περνάω να τους λέω μια καλημέρα.

-Ελπίζω έστω και στην καλημέρα σου όποτε θα έρχεσαι!

-Να μην ελπίζεις, να είσαι βέβαιος!

-Θα είμαι τουλάχιστον ήσυχος που θα έχεις και τον Άρη κοντά.

-Ναι, ήταν το καλύτερο νέο που έμαθα αφού υπέγραψα το συμβόλαιο. Μέχρι στιγμής μου έχουν πάει όλα τόσο καλά που φοβάμαι ότι μια μέρα θα ξυπνήσω και κάποιος θα μου τα έχει πάρει όλα πίσω.

-Μην ακούω βλακείες. Δεν θα σου πάρει κανείς τίποτα, γιατί όλα αυτά τα αξίζεις και τα πέτυχες με την αξία σου. Λοιπόν, επειδή περνάει η ώρα και δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα παραμείνω ψύχραιμος μπροστά σου, εγώ θέλω να σου ευχηθώ να φτάσεις όσο πιο ψηλά γίνεται, να συνεχίσεις να παλεύεις και να προσπαθείς με την ίδια επιμονή και δύναμη και με το ίδιο πάθος, να μην το βάζεις κάτω ποτέ και κυρίως να είσαι υγιής, δυνατή και τυχερή! Και τέλος, να μην αλλάξεις ποτέ, να παραμείνεις για πάντα αυτή η υπέροχη κοπέλα που γνώρισα και αγάπησα και που κυρίως μου άλλαξε τη ζωή για πάντα... Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, να το θυμάσαι αυτό!

-Σε ευχαριστώ πολύ για όλα και ανταποδίδω τις ευχές σου. Εύχομαι να μαθαίνω πολύ συχνά νέα για τις επιτυχίες σου και - γιατί όχι; - σε λίγο καιρό να είμαστε γείτονες στην Αγγλία ή σε κάποια κοντινή χώρα! Είμαι βέβαιη ότι έχεις τα προσόντα και τις δυνατότητες να σταθείς πολύ σύντομα σε ομάδα του εξωτερικού.

-Εμένα η θέση μου είναι εδώ, στον ΠΑΟΚ. Μόνο αν ο ΠΑΟΚ δεν με θέλει, θα αναζητήσω την τύχη μου κάπου αλλού!

-Καταλαβαίνω Άλεξ και πραγματικά η αφοσίωσή σου σε αυτήν την ομάδα είναι από τα πράγματα που θαυμάζω περισσότερο πάνω σου!

-Ήθελα να σου δώσω αυτό... λέει και μου δίνει ένα μικρό τυλιγμένο πακέτο.

-Τι είναι;

-Άνοιξέ το και θα δεις!

Σκίζω με ανυπομονησία το περιτύλιγμα και αντικρίζω ένα μικρό ελληνοαγγλικό λεξικό τσέπης. Αμέσως σκάω στα γέλια...

-Είναι εντελώς συμβολικό, αλλά μπορεί και να σου χρειαστεί, ποτέ δεν ξέρεις!

-Είσαι υπέροχος, σε ευχαριστώ πολύ!

-Έχει και αφιέρωση, αλλά θέλω να τη διαβάσεις όταν θα είσαι μόνη σου, όχι τώρα.

-Όπως θέλεις εσύ!

-Νομίζω πως πρέπει να φύγουμε, αν θέλεις να προλάβεις το αεροπλάνο.

-Έχεις δίκιο, πρέπει να σηκωθούμε να ετοιμαστούμε.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αναζητώ διάσπαρτα τα ρούχα μου στο δωμάτιο από χτες το βράδυ. Αφού ετοιμαστούμε κατεβαίνουμε με τον Άλεξ, παίρνουμε έναν καφέ στο χέρι και ξεκινάμε για το σπίτι μου. Στο δρόμο δεν μιλάει κανείς από τους δυο μας και η ατμόσφαιρα είναι υπερβολικά φορτισμένη. Ευτυχώς δεν έχει πολλή κίνηση κι έτσι φτάνουμε σύντομα στη γειτονιά μας.

-Σε πειράζει να με αφήσεις εδώ στο πάρκο; Προτιμώ να περπατήσω λιγάκι μέχρι το σπίτι.

-Όπως θέλεις, δεν έχω πρόβλημα... μου απαντάει ο Άλεξ και σταματάει.

-Λοιπόν; Κάπου εδώ είναι το τέλος;

-Σς... Δεν χρειάζεται να το επιβαρύνουμε περισσότερο με λόγια.

-Έχεις δίκιο, οι αποχαιρετισμοί δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου εξάλλου.

Ο Άλεξ φέρνει το πρόσωπό μου κοντά στο δικό του και μου δίνει ένα τελευταίο φιλί που σίγουρα διαρκεί λίγο παραπάνω από το κανονικό. Μετά από κάποια λεπτά, με βουρκωμένα μάτια αλλά νιώθοντας και τα δάκρυα του Άλεξ ανάμεσα από τα μάγουλά μας, απομακρύνομαι και ετοιμάζομαι να βγω από το αυτοκίνητο.

-Χρόνια πολλά ξανά και καλό ταξίδι. Να προσέχεις εκεί που θα πας... ψιθυρίζει ο Άλεξ.

Γυρνάω και του δίνω ένα τελευταίο φιλί χαιδεύοντάς τον στο πρόσωπο.

-Αντίο... μουρμουρίζω ανάμεσά στους λυγμούς που προσπαθώ να κρύψω και βγαίνω από το αυτοκίνητο προσπαθώντας να μην ξεσπάσω.

Περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο και γυρίζω να τον κοιτάξω τελευταία φορά. Άσχετα από όσα του είπα πριν στο ξενοδοχείο, ξέρω ότι όσες φορές θα τον ξαναδώ θα είμαι μια απλή γνωστή από τα παλιά. Θα μαθαίνω λίγα νέα του και αυτό ήταν όλο. Η ζωή μου στην Ελλάδα τελειώνει εδώ και το γνωρίζω πολύ καλά, ακόμη κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ. Φοράω λοιπόν ένα πλατύ χαμόγελο και κουνάω το χέρι μου για να τον χαιρετήσω. Δεν θέλω η τελευταία εικόνα του να είναι μια Άρια κλαμένη, θέλω να με θυμάται χαρούμενη, όπως ήμουν πλάι του. Ο Άλεξ μου ανταποδίδει το χαμόγελο κι έτσι, έχοντας κι εγώ την εικόνα ενός χαρούμενου Άλεξ, παίρνω το δρόμο για το σπίτι μου.

Φτάνω στο σπίτι και βρίσκω τους γονείς μου να με περιμένουν πίνοντας καφέ στο σαλόνι και κουβεντιάζοντας. Αφού με ρωτήσουν πώς πέρασα - με περάσουν από ανάκριση δηλαδή - με ενημερώνουν ότι έχουν ήδη φορτώσει τα πράγματά μου στο αυτοκίνητο και μου ζητάνε να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε για το αεροδρόμιο. Δεν μπορώ παρά να δεχτώ, ένας Θεός ξέρει πότε θα έχω ξανά αυτήν την ευκαιρία.

Μετά από αρκετή συζήτηση και πολλές συμβουλές για την καινούρια μου ζωή αποφασίζουν ότι είναι ώρα να φύγουμε, μισή ώρα νωρίτερα από ό,τι είχαμε προγραμματίσει. Η αγωνία των γονιών μήπως κάτι δεν πάει καλά βλέπετε... Ξεκινάμε λοιπόν για το αεροδρόμιο με τη μαμά να έχει ήδη συγκινηθεί γύρω στις είκοσι φορές!

Όταν με το καλό φτάνουμε και πρέπει να τους αποχωριστώ πριν περάσω τον έλεγχο, νιώθω ένα μούδιασμα σε όλο μου το σώμα και έναν τεράστιο κόμπο στο λαιμό. Είναι η πρώτη φορά που φεύγω τόσο μακριά από τους γονείς μου και είναι για μόνιμα. Άραγε θα τα καταφέρω; Δεν είμαι παρά ένα παιδί που μόλις σήμερα κλείνει τα δεκαοκτώ του χρόνια.

-Όλα θα πάνε καλά κοριτσάκι μου, είμαι σίγουρος για σένα, δεν μας έχεις απογοητεύσει ποτέ! απαντάει στις σκέψεις μου ο μπαμπάς.

-Κοίτα να δεις σύμπτωση, περίπου τέτοια ώρα πριν από δεκαοκτώ χρόνια με έπιασαν οι πόνοι για τη γέννα σου και τώρα με πιάνουν οι πόνοι που θα σε αποχωριστώ. Είναι όμως ευχάριστοι πόνοι αυτοί, μακάρι μόνο τέτοιους να μας χαρίζεις πάντα!

-Σας αγαπώ πάρα πολύ και θα μου λείψετε! λέω και τρυπώνω στην αγκαλιά τους όπως όταν ήμουν πέντε χρονών.

-Θα έρθουμε πολύ σύντομα να σε δούμε, να είσαι σίγουρη... λένε και οι δυο.

-Μου επιτρέπετε να σας κάνω μια ερώτηση πριν φύγω;

-Αν μπορούμε... απαντάει ο μπαμπάς.

-Δεν μπορείτε να μου αρνηθείτε, είναι τα γενέθλιά μου σήμερα!

-Ωχ! Άκου να δεις, τα δώρα μας είναι μέσα στη βαλίτσα, θα τα βρεις όταν πας στην Αγγλία.

-Δεν με νοιάζουν αυτά τα δώρα! Το καλύτερο δώρο που μπορείτε να μου κάνετε είναι να επιβεβαιώσετε τις υποψίες μου...

-Ποιες υποψίες; ρωτάει ταραγμένη η μαμά και κοιτάζονται με τον μπαμπά κρυφογελώντας.

-Θα είστε ξανά μαζί; ρωτάω κοιτώντας τους στα μάτια κι έχοντας ανάγκη να ακούσω ένα «ναι!».

-Αυτό που μπορούμε να σου υποσχεθούμε είναι ότι θα προσπαθήσουμε! λέει με ειλικρίνεια η μαμά.

-Ό,τι κι αν γίνει όμως θα είμαστε αγαπημένοι και ενωμένοι από εδώ και εμπρός! συμπληρώνει ο μπαμπάς.

-Δηλαδή μαμά, επιστρέφεις στα Γιάννενα;

-Οσονούπω... παραδέχεται!

-Μου αρκούν αυτά που άκουσα! Σας ευχαριστώ, ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσατε να μου κάνετε. Τώρα θα είμαι ήσυχη και για σένα μαμά που δεν θα είσαι ολομόναχη στη Θεσσαλονίκη και για σένα μπαμπά που θα έχεις ξανά έναν άνθρωπο δίπλα σου, πόσο μάλλον τη μαμά μου!

-Είσαι η καλύτερη κόρη του κόσμου! μου λένε και με σφίγγουν στην αγκαλιά τους.

-Εσείς σαν γονείς μπορεί να τα θαλασσώσατε λίγο, αλλά δεν σας αλλάζω με τίποτα! Σας αγαπώ πολύ! Φωνάζω και τους δίνω από ένα φιλί, παίρνοντας τη βαλίτσα μου και κάνοντας μεταβολή, πριν συγκινηθώ.

-Κι εμείς σ' αγαπάμε! Καλό ταξίδι!! φωνάζουν αγκαλιασμένοι και μου κουνούν τα χέρια τους.

Με την εικόνα των γονιών μου αγακαλιασμένων και με τις ευχές όλων όσοι με αγαπούν και με στήριζαν πάντα μπαίνω στο αεροπλάνο για Αγγλία. Βρίσκω τη θέση μου δίπλα στο παράθυρο και περιμένω υπομονετικά μέχρι να απογειωθεί το αεροπλάνο φορώντας τα ακουστικά μου. Ξαφνικά θυμάμαι κάτι που έχω φυλάξει στην τσέπη μου για να το δω όταν θα μείνω μόνη μου. Βγάζω το λεξικό του Άλεξ και βρίσκω την αφιέρωση στην πρώτη σελίδα:

«Στη μοναδική κοπέλα που με άντεξε, με αγάπησε, με κατάλαβε...

Στη μοναδική κοπέλα που ερωτεύτηκα, αγάπησα, αφέθηκα...

Οι σκέψεις και οι ευχές μου μαζί σου στην καινούρια σου ζωή!

Όταν αισθάνεσαι μόνη και τα βρίσκεις σκούρα, να κλείνεις τα μάτια σου και να θυμάσαι ότι ένα παιδί σε ερωτεύτηκε πολύ...

Θα σε αγαπώ για πάντα, Άλεξ»

-Κι εγώ θα σε αγαπώ για πάντα... ψιθυρίζω και σφίγγω το λεξικό πάνω μου ενώ το αεροπλάνο απογειώνεται!

Αγγλία, είμαι μόλις δυο ώρες μακριά σου...

·ΤΕΛΟΣ·