Βγαίνω από τα γραφεία της πρώην πλέον ομάδας μου αγκαλιασμένη με τον πατέρα μου. Μόλις υπέγραψα το πρώτο μου μεγάλο συμβόλαιο στην Άρσεναλ για τέσσερα χρόνια και πλέον μετράω ώρες στην Ελλάδα. Μεθαύριο το πρωί φεύγω για το Λονδίνο, την ημέρα των γενεθλίων μου. Το σπίτι που θα μείνω θα είναι έτοιμο αύριο το απόγευμα, οπότε με το που θα πάω θα εγκατασταθώ εκεί, στο σπίτι μου. Θα έχω το δικό μου σπίτι, το δικό μου μισθό, μια ζωή όλοδικιά μου, στην Αγγλία.

-Πάμε να ετοιμάσεις βαλίτσες αγάπη μου; μου λέει ο μπαμπάς και δεν νομίζω να τον έχω ξαναδεί πιο χαρούμενο.

-Αρχικά πάμε να ετοιμάσω ένα σάκο με τα Γιάννενα. Θα έρθω μαζί σου για να χαιρετήσω τον Ιάσονα, τα παιδιά...

-Και πότε θα γυρίσεις; Θα προλάβεις να ετοιμαστείς;

-Θα γυρίσω αύριο το μεσημέρι, μην ανησυχείς, θα τα προλάβω όλα.

-Όπως νομίζεις...

-Πάμε στο σπίτι να πάρω δυο ρούχα και φύγαμε!

-Ό,τι θέλει το κοριτσάκι μου!!

-Δεν είμαι πια το κοριτσάκι σου μπαμπά, μεθαύριο κλείνω τα δεκαοκτώ!

-Λες να το ξέχασα; Αχ, πώς πέρασαν τα χρόνια... Σε θυμάμαι μια σταλιά κοριτσάκι να κλωτσάς την μπάλα και μου φαίνεται σαν να ήταν χτες.

-Μόνο που δεν ήταν χτες μπαμπά μου. Πέρασαν τα χρόνια και πρέπει να με αποχωριστείς...

-Νομίζεις! Έτσι εύκολα πιστεύεις ότι θα γλιτώσεις από μένα; Μια φορά το μήνα τουλάχιστον θα έρχομαι να σε βλέπω!

-Ωχ...

-Δεν κατάλαβα; Είναι ανεπιθύμητος ο μπαμπάς;

-Πλάκα κάνω βρε μπαμπά μου, πώς είναι δυνατόν να είσαι ανεπιθύμητος; Εξάλλου ποιος θα μου κάνει κερκίδα;

-Εγώ βέβαια! μου λέει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε κάτω από το σπίτι που μένουμε με τη μαμά και δείχνω στον μπαμπά το γκαράζ. Ο μπαμπάς οδηγεί το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και βλέπουμε ξαφνικά το αυτοκίνητο της μαμάς.

-Εμ, εγώ θα πάω μια βόλτα κι όταν ετοιμαστείς πάρε με τηλέφωνο. Νόμιζα ότι η μητέρα σου λείπει.

-Ναι, μου είχε πει ότι θα επέστρεφε το απόγευμα.

-Την έχεις ειδοποιήσει; Ξέρει τι έγινε;

-Ναι φυσικά, την πήρα χτες τηλέφωνο. Ήθελε πολύ να είναι εδώ, αλλά το συνέδριο τελείωνε σήμερα το μεσημέρι.

-Μάλλον τελείωσε νωρίτερα. Δεν πειράζει, πήγαινε και πάρε με τηλέφωνο όταν είσαι έτοιμη. Θα κατέβω μια βόλτα στο κέντρο, πρέπει να σου πάρω δώρο έτσι κι αλλιώς για τα γενέθλιά σου.

-Μην ακούω βλακείες! Θα έρθεις πάνω, να δεις και το σπίτι μας.

-Όχι Άρια, δεν νομίζω ότι η μαμά...

-Η μαμά θα χαρεί πολύ να σε δει.

-Δεν είμαι σίγουρος για αυτό. Εξάλλου θα πρέπει να τα πείτε μαμά και κόρη.

-Κάν' το για εμένα μπαμπά. Είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου, είναι τόσο παράλογο που θέλω να φάω αυτό το μεσημέρι και με τους δύο γονείς μου;

-Βρε Άρια...

-Δεν ακούω τίποτα. Πάμε!

Σχεδόν τον τραβάω έξω από το αυτοκίνητο μέχρι το ασανσέρ, ενώ διαμαρτύρεται ασύστολα. Στεκόμαστε έξω από την πόρτα του διαμερίσματος, μέχρι να βρω τα κλειδιά.

-Είσαι σίγουρη ότι το θέλεις αυτό; με ρωτάει ενώ ξεκλειδώνω την πόρτα.

-Δεν θα το πω πολλές φορές ακόμα! λέω καθώς τον πιάνω από το χέρι και μπαίνουμε στο σπίτι.

-Άρια; ακούγεται από το βάθος του σπιτιού η μαμά.

-Μαμά! Μανούλα μου... φωνάζω και τρέχω να πέσω στην αγκαλιά της.

-Αγάπη μου! Συγχαρητήρια, μπράβο σου και πάλι μπράβο!! Δεν ξέρεις πόσο περήφανη νιώθω για εσένα!!

-Σε ευχαριστώ μαμά μου!

-Δεν το πιστεύω ότι έφτασε να ανοίξεις τα φτερά σου και να φύγεις μακριά μου...

-Έφτασε μαμά, έφτασε. Μεθαύριο φεύγω για το Λονδίνο!

-Χριστέ μου, πότε θα προλάβεις να ετοιμαστείς;

-Μην ανησυχείς μαμά! Θα τα προλάβω όλα. Κοίτα ποιον έφερα μαζί μου... λέω και δείχνω τον μπαμπά που βρίσκεται πίσω της.

-Γεια σου Βάσω. Εμ, δεν ξέραμε ότι είχες γυρίσεις. Η Άρια επέμενε να ανέβω, αν έχεις πρόβλημα θα έρθω να την πάρω μετά.

-Τι είναι αυτά που λες; Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω. Θα κάτσεις να φας μαζί μας, έχω ετοιμάσει φαγητό.

-Όχι, δεν είναι ανάγκη.

-Θα μείνεις μπαμπά, τέλος!! Μαμά, μετά θα φύγω με τον μπαμπά για τα Γιάννενα. Πρέπει να χαιρετήσω τον Ιάσονα, τα παιδιά, τον Κώστα, τη νονά και το νονό.

-Να πας αγάπη μου. Μην ανησυχείς θα πακετάρω εγώ τα πράγματά σου.

-Δεν έρχεσαι κι εσύ στα Γιάννενα Βάσω, αν θέλεις δηλαδή. Σκέφτηκα μήπως να κάναμε ένα τραπέζι για την επιτυχία της κόρης μας!

-Πολύ καλή ιδέα, πώς δεν το σκέφτηκα; Αν δεν έχεις πρόβλημα εσύ... λέει η μαμά.

-Κανένα πρόβλημα, οπότε φεύγουμε όλοι μαζί μετά το φαγητό.

-Τέλεια!! Πάω να μαζέψω δυο ρούχα και να ετοιμαστώ... τους λέω και τρέχω στο δωμάτιό μου.

Ενθουσιασμένη βγάζω το σάκο από την ντουλάπα μου και διαλέγω δυο αλλαξιές ρούχα για τις λίγες ώρες που θα μείνω στα Γιάννενα. Χαίρομαι πάρα πολύ που επιτέλους οι γονείς μου φαίνονται να ξεπερνούν τα προβλήματα. Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά το χωρισμό τους που συνεργάζονται και χαίρομαι που είμαι εγώ η αιτία για αυτό.

Μετά από περίπου δέκα λεπτά κατεβαίνω στην κουζίνα, αλλά λίγο πριν μπω στην κουζίνα αναγκάζομαι να κοντοσταθώ.

-Δεν μπορώ να το πιστέψω. Η Άρια καλά καλά δεν πρόλαβε να ενηλικιωθεί και φεύγει τόσα χιλιόμετρα μακριά, σε μια ξένη χώρα, μόνη της. Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι. Είναι ακόμη μικρό παιδί, θα μπορέσει να συντηρήσει τον εαυτό της; ακούω τη μαμά και νιώθω μια μικρή συγκίνηση.

-Μην ανησυχείς Βάσω μου. Η Άρια πάντα ήταν ώριμο και υπεύθυνο κορίτσι, δεν τη φοβάμαι, θα βρει το δρόμο της!

-Είμαι σίγουρη για αυτό, απλά σαν μάνα ανησυχώ! Τι θα τρώει, ποιος θα την περιποιείται, ποιος θα της καθαρίζει;

-Ηρέμησε, είναι λογικό να νιώθεις έτσι, αλλά έχε εμπιστοσύνη στην κόρη μας.

-Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς την Άρια. Γύριζα από τη δουλειά και ήξερα ότι με περιμένει η κόρη μου, ένιωθα την παρουσία της ακόμη κι όταν έλειπε από το σπίτι. Πώς θα ζήσω όταν ξέρω ότι είναι τόσο μακριά; λυγίζει η μαμά.

Πρέπει να φύγω, να τους αφήσω να τα πουν, αλλά τα πόδια μου μένουν καθηλωμένα και αρνούνται να με υπακούσουν.

-Θα είναι δύσκολο! Αλλά θα το συνηθίσεις, έχεις και τη δουλειά σου που είναι τόσο σημαντική για σένα... την παρηγορεί ο μπαμπάς.

-Βλακείες! Έχασα δύο ολόκληρα χρόνια από τη ζωή του παιδιού μου για χάρη της δουλειάς και τώρα το παιδί μου φεύγει. Τι θα έχει να θυμάται από τα δύο χρόνια που έζησε εδώ μαζί μου; Η δουλειά μπορούσε να περιμένει, η Άρια όμως;

-Ήσουν πάντα καλή μητέρα Βάσω. Ακόμα κι αν αφοσιώθηκες λίγο παραπάνω στη δουλειά σου, ήσουν δίπλα τους όταν σε χρειαζόταν.

-Μεγάλωσε χωρίς ουσιαστικά να έχει κανέναν από τους δυο μας δίπλα της. Αυτό ήταν λάθος Στάθη, μεγάλο λάθος!

-Λυπάμαι που ήρθαν τα έτσι τα πράγματα. Όπως και να χει όμως η Άρια ξέρει ότι την αγαπάμε. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα τα έκανα όλα διαφορετικά. Αλήθεια...

-Τα διαλύσαμε όλα χωρίς να το καταλάβουμε. Πήρα την Άρια μακριά σου, μακριά από τον αδερφό της, το περιβάλλον της...

-Έκανες αυτό που ένιωθες Βάσω, η Άρια ήρθε μαζί σου επειδή το ήθελε. Γνώρισε καινούρια πράγματα εδώ, της δόθηκαν νέες ευκαιρίες. Αν είχε μείνει μπορεί τα πράγματα να μην είχαν εξελιχτεί έτσι!

-Δεν ξέρω, μπορεί να έχεις και δίκιο. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν έχω ζωή εδώ χωρίς την Άρια.

-Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάτι που να μπορεί να σε κρατήσει εδώ. Αν δεν είναι η δουλειά σου...

-Τίποτα δεν υπάρχει. Στάθη, προσπάθησα να προχωρήσω τη ζωή μου, αλήθεια προσπάθησα. Αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ! Δεν έχω αγαπήσει κι ούτε πρόκειται να αγαπήσω άλλον άνθρωπο στη ζωή μου, εκτός από σένα... λυγίζει η μαμά μου κι εγώ νιώθω τόσο άσχημα που κρυφακούω.

-Μπορεί να μην με πιστεύεις, δεν σε κατηγορώ εξάλλου, αλλά ούτε κι εγώ αγάπησα άλλη γυναίκα. Εσύ είσαι η ζωή μου Βάσω! Δύο χρόνια τώρα δεν κοιμάμαι τα βράδια από τις τύψεις, δεν μπορώ να αντικρίσω τον εαυτό μου στον καθρέφτη από τη ντροπή. Κάθε πρωί που ξυπνάω και βλέπω το κρεβάτι μας άδειο, αναρωτιέμαι πώς μπόρεσα να σου το κάνω αυτό και αν υπάρχει ποτέ περίπτωση να με συγχωρέσεις.

-Σε έχω συγχωρέσει Στάθη, απλώς...

-Θέλω να σου προτείνω κάτι. Δεν θέλω να μου απαντήσεις τώρα, θέλω πρώτα να το σκεφτείς πολύ καλά, να πάρεις όσο χρόνο χρειάζεσαι! Γύρνα στα Γιάννενα Βάσω, να ξαναπροσπαθήσουμε... λέει ο μπαμπάς και κρατάω την αναπνοή μου.

-Λες αυτή τη φορά να είμαστε πιο τυχεροί; γελάει η μαμά.

-Δεν ήταν θέμα τύχης και ατυχίας Βάσω, θέμα ανοησίας δικής μου ήταν. Αλλά πού μυαλό τότε; Φέρθηκα σαν να ήμουν δεκαπέντε χρονών.

-Πέρασαν αυτά. Αλήθεια σε έχω συγχωρέσει Στάθη, αλλά δεν ξέρω αν θα έχει νόημα πια.

-Ας το προσπαθήσουμε. Η αγάπη μας δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, γιατί να το καταδικάσουμε χωρίς πρώτα να το δοκιμάσουμε;

-Δεν ξέρω Στάθη...

-Τώρα προέχει το παιδί. Όταν φύγει η Άρια, θα μπορείς να σκεφτείς πιο καθαρά τα πράγματα και να αποφασίσεις. Δεν σου ζητάω να έρθεις στο σπίτι από τώρα, δεν θέλω να πιέσω τα πράγματα.

-Καταλαβαίνω. Άσε να φύγει πρώτα η Άρια και βλέπουμε...

-Βάσω...

Δεν μπορώ να ακούσω άλλο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τρέχω στο δωμάτιό μου. Ανεβαίνω δυο – δυο τα σκαλιά, μπαίνω στο δωμάτιό μου, κλείνω με δύναμη την πόρτα και προσγειώνομαι στο κρεβάτι μου. Για να καταλάβω, οι γονείς μου είναι έτοιμοι να τα ξαναβρούν; Τώρα, που εγώ φεύγω για την Αγγλία; Κι αυτά τα δυο χρόνια, τι ήταν; Ένα πείσμα και τίποτε παραπάνω; Δυο χρόνια μου στέρησαν την ομάδα μου, τους φίλους μου, τον Άγγελο, τα πάντα! Και όλα αυτά γιατί; Για ένα πείσμα; Και τώρα που εγώ φεύγω θα γίνουν όλα όπως πριν; Αν δεν είναι ειρωνεία αυτό τότε τι είναι; Νιώθω σαν να έγινε όλο αυτό επίτηδες, σαν κάποιος να ήθελε να με πάρει μακριά από τα Γιάννενα!

Κι αν όλο αυτό έγινε για καλό; Αν δεν είχα έρθει στη Θεσσαλονίκη δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ τον Άλεξ, δεν θα είχα παίξει ποτέ στον ΠΑΟΚ που όσο να 'ναι μου έδωσε περισσότερα κίνητρα και άλλες ευκαιρίες για να εξελιχθώ. Μπορεί τώρα να μην ετοίμαζα βαλίτσες για την Αγγλία. Μπορεί...

Αυτή δεν είναι λογική! Ούτε όμως είναι λογικό να θυμώνω, αντί να χαίρομαι που οι γονείς μου προσπαθούν να τα ξαναβρούν! Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, λένε, και κάθε τι έχει και το τίμημά του. Μπορεί να αναγκάστηκα να αφήσω πίσω μου τα πάντα, αλλά έτσι γνώρισα τον Άλεξ, τον Πάνο, την Έλενα και την Ολίβια – τις μοναδικές φίλες που έκανα ποτέ - , έπαιξα στον ΠΑΟΚ και γνώρισα καινούρια πράγματα. Πάντως μοιάζει ειρωνεία αυτό, δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό!

-Άρια!! Το τραπέζι είναι έτοιμο! μου φωνάζει η μαμά.

-Έρχομαι... απαντάω και τρέχω στην κουζίνα.

Διώχνω μακριά τις κακές σκέψεις περί ειρωνείας και τα σχετικά και κάθομαι χαμογελαστή στο τραπέζι απολαμβάνοντας τους γονείς που μοιάζουν πιο αγαπημένοι από ποτέ τα τελευταία δύο χρόνια.

-Καλή αρχή στην καινούρια σου ζωή κοριτσάκι μου, με πολλές επιτυχίες! μου εύχεται ο μπαμπάς.

-Καλή τύχη και πάνω από όλα υγεία να έχεις σε όλη σου τη ζωή! μου λέει και η μαμά και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια με το κρασί, όπως επιβάλλει η περίσταση.

-Με μέτρο το κρασί, τώρα που έγινες και επαγγελματίας αθλήτρια πρέπει να προσέχεις! λέει ο μπαμπάς.

-Εννοείται αυτό... τον καθησυχάζω.

[...]

Λίγες ώρες αργότερα ταξιδεύουμε οι τρεις μας για τα Γιάννενα. Είναι η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που ταξιδεύουμε όλοι μαζί και ίσως από τις τελευταίες. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως στην Ελλάδα μόνιμα ίσως να μην ξαναγυρίσω ποτέ. Το γυναικείο ποδόσφαιρο εδώ είναι ακόμα σε πρωτόγονη κατάσταση και οι ευκαιρίες μηδαμινές. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, γιατί δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πώς θα ζήσω μακριά από τους ανθρώπους μου, αλλά ευτυχώς θα έχω και τον Άρη αρκετά κοντά μου. Ακόμα δεν το έχω πιστέψει αυτό! Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Εντάξει, να έρθει και ο Άλεξ στην Αγγλία, αλλά ο Άλεξ είναι δεμένος για πάντα με τον ΠΑΟΚ. Και όχι δεν εννοώ δεμένος με συμβόλαιο. Ο Άλεξ ανήκει στη σπάνια πλέον κατηγορία των ανθρώπων που δεν υπολογίζουν χρήματα και καριέρα μπροστά στην ομάδα που αγαπούν από τότε που γεννήθηκαν. Και στην εποχή του σύγχρονου ποδοσφαίρου πολύ δύσκολα συναντάς πλέον τέτοιου είδους ποδοσφαιριστές. Όσο περνά από το χέρι του ο Άλεξ θα μείνει στον ΠΑΟΚ όσο το δυνατόν περισσότερο. Σε άλλη ομάδα στην Ελλάδα δεν πρόκειται να πάει ποτέ, αυτό το ξέρω. Αλλά ακόμη κι αν έρθει πρόταση για το εξωτερικό, πρέπει να είναι πολύ δελεαστική και από ομάδα κύρους που θα του εξασφαλίζει όμως σίγουρη συμμετοχή. Μόνο τότε ο Άλεξ θα αφήσει τον ΠΑΟΚ και τη Θεσσαλονίκη!

Φτάνουμε στα Γιάννενα νωρίς το απόγευμα και οι γονείς μου ενημερώνουν συγγενείς και φίλους για το βραδινό τραπέζι, χωρίς να τους αποκαλύψουν το λόγο. Εγώ αφήνω τα πράγματά μου στο σπίτι και τρέχω αμέσως να δω τον Άρη. Αλλάζω όμως τελευταία στιγμή δρόμο και αποφασίζω να περπατήσω για λίγο μόνη μου, δίπλα στη λίμνη και να απολαύσω ένα από τα αγαπημένα μέρη της πόλης μου, για τελευταία φορά πριν φύγω από την Αγγλία.

Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα δυσκολευτώ καθόλου να προσαρμοστώ στο κλίμα της Αγγλίας. Δεκαέξι χρόνια στα Γιάννενα, έχω φτιάξει καλά αντισώματα στη βροχή και στην υγρασία. Πάνω που ξέφυγα για λίγο από αυτό το βασανιστήριο, δυο χρόνια στη Θεσσαλονίκη, πάλι στα ίδια και χειρότερα τώρα. Και δεν την μπορώ τη βροχή καθόλου, μου φέρνει διαρκώς μελαγχολία.

Περπατάω για αρκετή ώρα, ακούγοντας μουσική στα ακουστικά μου και κάνοντας διάφορες σκέψεις για τη ζωή στην Αγγλία και την καινούρια μου ομάδα. Όταν σχεδόν φτάνω στο τέλος του ποδηλατόδρομου και ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω, μου φαίνεται πως βλέπω τον Άγγελο πάνω στο ποδήλατό του να χαζεύει στο κινητό του. Σιγουρεύομαι ότι είναι αυτός και τρέχω χαρούμενη προς το μέρος του.

-Άγγελε...

-Δεν το πιστεύω! Άρια! Πότε ήρθες; αναφωνεί χαρούμενος και κατεβαίνει να με χαιρετήσει.

-Δεν έχω ούτε μια ώρα. Ήταν έκτακτο.

-Συμβαίνει κάτι; με ρωτάει ανήσυχος.

-Ναι, συμβαίνει. Αλλά ευχάριστο! του λέω προσπαθώντας να κρύψω τη χαρά μου.

-Επιτρέπεται να μάθω;

-Φυσικά. Αλλά μάλλον πρέπει να κάνεις λίγο υπομονή. Με την Ελπίδα είσαι; ρωτάω δείχνοντας το δεύτερο ποδήλατο.

-Ναι, έχει πάει στο περίπτερο να πάρει δυο μπουκαλάκια νερό.

-Έμαθα τα νέα από τη μαμά, δεν πρόλαβα να σε πάρω με αυτά και με αυτά. Συγχαρητήρια λοιπόν!! του εύχομαι και τον αγκαλιάζω για την επιτυχία τους στις εξετάσεις.

-Σε ευχαριστώ και ανταποδίδω, μου είπε η μαμά αλλά κι εγώ έλεγα θα σε πάρω τώρα, θα σε πάρω μετά... Και τελικά με πρόλαβες!

-Ιατρική Ιωαννίνων τελικά, το έχεις αποφασίσει;

-Ναι, αυτή θα δηλώσω πρώτα. Αποφάσισα ότι δεν θέλω να φύγω. Θέλω να δω τι θα γίνει με την ομάδα, σκέφτομαι να συνεχίσω στην Κ20. Και η Ελπίδα έχει πάει πολύ καλά και θα δηλώσει το ίδιο. Θέλει να είναι κοντά στους γονείς της, έχει κάνει τα πιο σημαντικά στάδια της θεραπείας, αλλά μένουν λίγα ακόμη.

-Ο Άρης μου είπε πρόσφατα ότι είναι πολύ καλά.

-Ναι, δείχνει ότι θα ξεπεράσει εντελώς το πρόβλημα.

-Συμφοιτητές στην Ιατρική δηλαδή;

-Έτσι φαίνεται.

-Η αντίδραση του πατέρα σου; Να φανταστώ σε λάτρεψε;

-Καλά φαντάζεσαι. Ήθελε πάντα να αναλάβω το Ιατρείο όταν μεγαλώσω, αλλά ποτέ δεν με πίεσε. Τώρα που το επέλεξα μόνος μου είναι πολύ χαρούμενος.

-Λογικό! Πολύ χαίρομαι για εσάς!

-Να 'σαι καλά. Εσύ Γυμναστική Ακαδημία στη Θεσσαλονίκη;

-Έτσι φαίνεται. Θα δείξει... λέω προσπαθώντας να κρύψω το ύπουλο χαμόγελό μου.

-Ο Άλεξ πώς τα πήγε;

-Αν δεν ανέβουν οι βάσεις, πιάνει τη Θεσσαλονίκη, αλλιώς στις Σέρρες.

-Μια χαρά, καλά αποτελέσματα να έχουμε όλοι! Α να, έρχεται η Ελπίδα!

-Άρια, τι έκπληξη είναι αυτή! Πότε ήρθες; λέει η Ελπίδα και με αγκαλιάζει.

-Πριν λίγο.

-Θα μείνεις πολύ;

-Εμ, όχι. Βασικά αύριο το πρωί θα φύγω.

-Κρίμα, δεν θα κάτσεις για τα γενέθλια του Άγγελου;

-Θα κάνω αύριο το βράδυ το καθιερωμένο πάρτι στο σπίτι μου. Το τελευταίο πάρτι που θα είμαστε όλοι μαζί. Δεν μπορείς να μείνεις;

-Θα το ήθελα πολύ και το ξέρετε. Αλλά δυστυχώς πρέπει να φύγω.

-Εντάξει, πάντως αν αλλάξεις γνώμη θα σε περιμένουμε! μου λέει η Ελπίδα.

-Σήμερα το βράδυ τι κάνετε; τους ρωτάω.

-Δεν έχουμε κανονίσει κάτι. Γιατί; με ρωτάει ο Άγγελος.

-Οι γονείς μου κάνουν ένα τραπέζι, θα σου πει και η μητέρα σου Άγγελε, και θα χαιρόμουν πολύ να έρθετε.

-Τι γιορτάζετε; ρωτάει η Ελπίδα.

-Θα μάθετε το βράδυ. Έτσι θα είμαι σίγουρη ότι θα έρθετε κιόλας, θα σας κρατήσω σε αγωνία.

-Έχει σχέση με εσένα; Να ξέρουμε τι να φέρουμε τουλάχιστον, μην έρθουμε με άδεια χέρια.

-Δεν χρειάζεται να φέρετε τίποτα, προς Θεού! Με εμένα έχει σχέση. Πείτε πως ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου.

-Δεν πιστεύω να παντρεύεσαι; με ρωτάει γελώντας η Ελπίδα.

-Μακριά από μας... γελάω κι εγώ.

-Θα σκάσω μέχρι το βράδυ! Παραπονιέται.

-Υπομονή!

-Θα είναι πολύς κόσμος;

-Θα είναι κάποιοι συγγενείς και φίλοι. Όχι πολλά άτομα, θέλω να πιστεύω! Λοιπόν, θα σας περιμένω. Άγγελε ξέρει η μαμά σου ώρα και μέρος, στη βιασύνη επάνω δεν πρόλαβα καν να ρωτήσω που έκλεισαν τραπέζι.

-Τέλεια, θα τα πούμε το βράδυ!

Χαιρετάω τα παιδιά και παίρνω το δρόμο για το σπίτι του Άρη. Έχω χρόνο, αλλά πρέπει να βιαστώ, αν θέλω να φτάσω πριν τους καλεσμένους το βράδυ...

It's true!! Δεν θέλω καν να σκεφτώ πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που ανέβασα. Είναι πολύς, το ξέρω. Και ίσως περάσει πάλι αρκετός καιρός μέχρι το επόμενο, γιατί οι υποχρεώσεις μου έχουν αυξηθεί πολύ και πλέον δεν έχω καθόλου χρόνο. Συνεχίστε να ελπίζετε!   😇💕💕