Στις οκτώ ακριβώς ο Άλεξ μού χτυπά το κουδούνι. Παίρνω την τσάντα μου και κατεβαίνω αμέσως κάτω. Βλέπω τον Άλεξ να με περιμένει στο αυτοκίνητό του και προσπαθώ να φερθώ σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

-Γεια σου μωρό μου!! λέω μόλις μπαίνω στο αυτοκίνητο και του δίνω ένα φιλί.

-Καλώς την! Μου έλειψες κι έχω μόνο από χτες να σε δω... μου λέει και νιώθω ακόμη πιο άβολα.

-Είναι που ήμαστε όλη την ημέρα μαζί στη Σαντορίνη.

-Και θα είμαστε κι εδώ! Εντάξει, όχι όλη την ημέρα κάθε μέρα, αλλά... Θα νοικιάσω δικό μου σπίτι. Τώρα που θα έχω τα δικά μου λεφτά από την ομάδα και θα είμαι και φοιτητής... λέει χαρούμενος κι εγώ μένω σιωπηλή.

-Ωραία! λέω πιέζοντας τον εαυτό μου να μιλήσει και προσπαθώ να δείξω ενθουσιασμένη.

-Θα το διαλέξουμε μαζί μόλις επιστρέψω από την Ολλανδία. Θέλω να είναι πιο κοντά στο γήπεδο, να μην κάνουμε ολόκληρο ταξίδι για να φτάσουμε στην Τούμπα. Και ελπίζω να μου κάνεις συχνά την τιμή να σε φιλοξενώ! λέει και γυρίζω το κεφάλι μου προς το παράθυρο, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να βουρκώνει.

Ο Άλεξ κάνει σχέδια για εμάς. Σχεδόν μου λέει ότι θέλει να συγκατοικήσουμε κι εγώ αύριο – μεθαύριο φεύγω για την Αγγλία. Γιατί μου το κάνει τόσο δύσκολο; Είναι σαν κάποιος να παίζει παιχνίδια μαζί μου...

-Πάμε; του λέω και του χαμογελάω.

-Φύγαμε... μου απαντάει και ξεκινάει.

-Πού θα πάμε; τον ρωτάω.

-Θυμάσαι το εστιατόριο που είχαμε πάει πέρυσι στα γενέθλιά σου;

-Ναι, ήταν υπέροχα!

-Θυμάμαι πόσο σου άρεσε κι αφού δεν είχαμε ξαναπάει από τότε σκέφτηκα ότι μάλλον είναι το μέρος για να γιορτάζουμε ειδικές περιπτώσεις! Πέρυσι τα γενέθλιά σου, φέτος την επιτυχία μας στις εξετάσεις και την έναρξη της καινούριας μας ζωής σαν ενήλικες! λέει και νιώθω ξανά κάτι να με καρφώνει στην καρδιά.

Στο δρόμο μέχρι να φτάσουμε συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, βασικά ο Άλεξ έχει κυρίως το λόγο, ενώ εγώ προσπαθώ να βάλω σε τάξη στο μυαλό μου όλα όσα έχω να του πω. Μήπως πρέπει να περιμένω; Να μην χαλάσω την αποψινή μας βραδιά, μιας και είναι από τις τελευταίες μας; Αλλά από την άλλη αύριο το πρωί θα υπογράψω, δεν θέλω να το κάνω χωρίς να τον έχω ενημερώσει. Δεν θέλω να πιστεύει ότι δεν τον υπολογίζω, γιατί δεν είναι έτσι. Με ενδιαφέρει πραγματικά η γνώμη του και παρόλο που ξέρω ότι ποτέ δεν θα μου ζητούσε να μείνω για χάρη του, θέλω να το ακούσω και από αυτόν. Ίσως αν του το έλεγα μετά το δείπνο μας να ήταν καλύτερα; Αλλά δεν μπορώ να τον ακούω να κάνει σχέδια για εμάς κι εγώ να του κρύβω την αλήθεια. Δεν του αξίζει να έχει ψευδαισθήσεις! Όσο πιο γρήγορα τόσα πιο εύκολα θα το αποδεχτεί.

Ενώ σκέφτομαι όλα αυτά φτάνουμε στο εστιατόριο. Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και ο Άλεξ με πιάνει από το χέρι για να πάμε να δούμε τη θέα. Πρέπει να του μιλήσω τώρα, πριν μπούμε στο μαγαζί. Δεν θα μπορώ να αναπνεύσω εκεί μέσα και νιώθω ήδη να πνίγομαι. Καθόμαστε στο πεζουλάκι και προστά μας απλώνεται όλη η Θεσσαλονίκη. Δεν μιλάει κανείς μας, παρά μόνο καθόμαστε αγκαλιασμένοι και χαζεύουμε την υπέροχη θέα, μέχρι που αποφασίζω να σπάσω τη σιωπή.

-Άλεξ, πρέπει να μιλήσουμε... λέω αφού πάρω μια βαθιά ανάσα.

-Τώρα; Δεν θέλεις να πάμε μέσα;

-Όχι, εδώ είμαστε καλά! λέω προσπαθώντας να κρύψω την ταραχή μου, μάταια όμως.

-Τι συμβαίνει αγάπη μου; με ρωτάει καταλαβαίνοντας ότι κάτι με βασανίζει.

-Πραγματικά δεν ήθελα να χαλάσω αυτή τη βραδιά, αλλά από το μεσημέρι βασανίζομαι για να μη σου μιλήσω.

-Τι συμβαίνει; με ρωτάει ξανά σοβαρός και στηρίζει τα χέρια του στο πεζούλι, δίπλα στα πόδια του.

-Από την πρώτη φορά που πήγα στην Εθνική Ομάδα με παρακολουθούσε άνθρωπος της Άρσεναλ. Έμαθα για αυτό πριν έρθω στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν είχα μιλήσει σε κανέναν εκτός από τους γονείς μου. Δεν σου το είπα ποτέ γιατί έπρεπε να μείνει μυστικό, δεν είναι ότι δεν σε εμπιστευόμουν. Νομίζω ότι καταλαβαίνεις...

-Καταλαβαίνω! λέει χωρίς να με κοιτάζει.

-Από τη στιγμή που το έμαθα περίμενα την ημέρα που θα με σταματήσει κάποιος έξω από το γήπεδο, θα μου μιλήσει στα αγγλικά και θα μου ζητήσει να πάω μαζί του στην Αγγλία. Το έβλεπα όμως σαν κάτι μακρινό, σαν όνειρο σχεδόν, αγνοώντας ότι μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Συνέβη σήμερα Άλεξ! Όχι ακριβώς με τον τρόπο που φανταζόμουν, αλλά συνέβη...

-Το ραντεβού με τον προπονητή σου το μεσημέρι! διαπιστώνει γυρνώντας για μια στιγμή να με κοιτάξει κι ύστερα ξανά χάνεται στη θέα της Θεσσαλονίκης.

-Ακριβώς! Με ενημέρωσε ότι η Άρσεναλ έχει καταθέσει πρόταση στην ομάδα και σε εμένα προσωπικά και ότι αύριο το πρωί με περιμένει ο εκπρόσωπος για να συζητήσουμε για τις λεπτομέρειες. Εκτός από το συμβόλαιο αναλαμβάνουν τα έξοδα διαμονής και φοίτησης στο Πανεπιστήμιο με το οποίο συνεργάζονται.

Ολοκληρώνω και περιμένω τον Άλεξ τώρα να μιλήσει. Ξέρω ότι χρειάζεται λίγο χρόνο μέχρι να το συνειδητοποιήσει, εδώ χρειάστηκα εγώ που υποτίθεται ότι ήμουν προετοιμασμένη. Ο Άλεξ σηκώνεται και απομακρύνεται λίγα βήματα έχοντας τα χέρια του στη μέση και προσπαθώντας να δεχτεί όσα του είπα.

-Πότε φεύγεις; με ρωτάει ύστερα από λίγο και στέκεται μπροστά μου.

-Δεν ξέρω. Πρέπει να απαντήσω σε τρεις μέρες το αργότερο.

-Το έχεις αποφασίσει έτσι; με ρωτάει ανέκφραστος και δεν μπορώ να καταλάβω τι νιώθει.

-Δεν έχω μιλήσει με τους γονείς μου, αλλά ουσιαστικά το έχω αποφασίσει. Πώς μπορώ να αρνηθώ; Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν τα είχα φανταστεί όλα αυτά!

-Όχι και δεν τα είχες φανταστεί. Ήξερες και ήξερα ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε αυτό. Απλά δεν περίμενα να συμβεί τώρα. Δεν έχουμε προλάβει να ζήσουμε τίποτα! Τώρα που ενηλικιωθήκαμε και είχαμε τα δικά μας λεφτά θα μπορούσαμε να κάνουμε τόσα πράγματα μαζί. Δεν ξέρεις πόσο περίμενα όλους αυτούς τους μήνες τη στιγμή που θα είμαστε ελεύθεροι από το σχολείο, από τους γονείς μας και θα μπορούσαμε να κανονίζαμε τη ζωή μας όπως εμείς τη θέλαμε! Αλλά μάλλον κάποιος είχε άλλα σχέδια για εμάς! Ξέρω ότι δεν μπορείς να αρνηθείς, κανείς δεν θα μπορούσε στη θέση σου. Μπορώ να σε καταλάβω καλύτερα από τον καθένα, ζεις αυτό που κάθε αθλητής ονειρεύεται από μικρό παιδί και οι περισσότεροι δεν καταφέρνουν να το ζήσουν ποτέ! Κι εσύ το ζεις ήδη από τα δεκαοκτώ σου χρόνια... Περιμένεις από εμένα να σου ζητήσω να μείνεις; Δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό Άρια, δεν θα μπορούσα να μπω εμπόδιο στην καριέρα σου και στην ευτυχία σου! Καθένας έρχεται στον κόσμο για κάποιο σκοπό, εσύ γεννήθηκες για να ξεχωρίσεις και να κάνεις καριέρα στο ποδόσφαιρο. Μην περιμένεις από εμένα να σου κάνω σκηνές, να αρχίσω να χτυπιέμαι και να κλαίω, να σου πω να μείνεις εδώ! Δεν θα το κάνω κι ελπίζω να το ξέρεις... λέει και τα δάκρυά μου τρέχουν ποτάμια από τα μάτια μου.

Δεν περίμενα τόσο ώριμη αντίδραση και μάλιστα τόσο άμεσα από τον Άλεξ! Ίσως μέσα μου να διατηρούσα και μια ψευδαίσθηση ότι όντως θα κάνει τις σκηνές που λέει και θα κάνει πιο δύσκολη την απόφασή μου. Αυτό ίσως να το έκανε ο Άλεξ πριν από ένα χρόνο. Όμως εκείνος ο Άλεξ ήταν ένα παιδί, τώρα ο Άλεξ είναι ολόκληρος Άντρας, με άλφα κεφαλαίο!

-Το ξέρω. Ήξερα ότι θα με καταλάβεις, αλλά ήθελα να σιγουρευτώ. Να σιγουρευτώ ότι κάνω το σωστό, ότι κι εσύ το ίδιο θα έκανες στη θέση μου!

-Όλοι το ίδιο θα έκαναν στη θέση σου Άρια. Και εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι μίλησες πρώτα σε εμένα και πριν μιλήσεις με τον εκπρόσωπο. Σημαίνει πολλά για εμένα! Φυσικά και θα μου κάνει καιρό να σε ξεπεράσω. Δεν ξέρω καν αν θα τα καταφέρω ποτέ. Ο χρόνος που πέρασα μαζί σου ήταν με διαφορά οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου! Σου χρωστάω πάρα πολλά, δεν μπορείς να φανταστείς πόσα! Με έκανες καλύτερο άνθρωπο, με ωρίμασες και πάνω από όλα μου στάθηκες στις δύσκολες στιγμές που πέρασα με τη μητέρα μου. Δεν ήξερα τι θα είχα κάνει χωρίς εσένα αυτήν την περίοδο. Τώρα δεν θα ήμουν ούτε στον ΠΑΟΚ ούτε υποψήφιος της Γυμναστικής Ακαδημίας. Εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο μου στάθηκες, δεν το χωράει ο νους σου Άρια!

-Κι εγώ σου χρωστάω πάρα πολλά Άλεξ... Έμαθα τόσα από εσένα, για το ποδόσφαιρο, για το πώς πρέπει να φέρομαι μέσα σε μια ομάδα. Κατάφερες να ηρεμήσεις το χαρακτήρα μου, μετρίασες τον εγωισμό μου και το κυριότερο: μου γνώρισες τι σημαίνει έρωτας Άλεξ! Τι σημαίνει να αγαπάς κάποιον με όλη τη δύναμη της ψυχής σου, να κάνεις υποχωρήσεις που δεν πίστευες ποτέ ότι θα κάνεις για κάποιον! Μαζί σου άγγιξα τα όρια και τα ξεπέρασα πολλές φορές. Μαζί ξεπεράσαμε τα όρια Άλεξ, δεν πίστευα ποτέ ότι η σχέση μας θα κρατούσε τόσο!

-Ούτε ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος δεν το πίστευε! Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα τελείωνε. Το γεγονός όμως ότι τελειώνει μετά από τόσο καιρό και με τέτοιο τρόπο μόνο ικανοποιημένο μπορεί να με αφήσει. Δεν πίστευα ότι θα μπορέσει μια κοπέλα να με αντέξει για ενάμιση χρόνο, δεν πίστευα καν ότι εγώ θα αντέξω την τρέλα σου τόσο πολύ! Δεν πίστευα ότι εγώ, ο Άλεξ, θα μείνω τοσο καιρό σε μία σχέση και μάλιστα σε αυτήν την ηλικία! Διαψεύσαμε ευχάριστα τις προσδοκίες όλων Άρια, ακόμη και τις δικές μας και για εμένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα θυμάμαι αυτό το τρελοκόριτσο που με έκανε για πρώτη φορά να ερωτευτώ! Θα θυμάμαι ότι αγάπησα και αγαπήθηκα τόσο στα δεκαεφτά μου χρόνια, όσο λίγοι άνθρωποι αγαπιούνται σε ολόκληρη τη ζωή τους. Δεν ξέρω αν είσαι το άλλο μου μισό και δεν ξέρω πόσο ακόμη θα κρατούσε η σχέση μας αν εμενες, αλλά δεν ξέρω ακόμη αν θα ξαναδεθώ τόσο πολύ με άνθρωπο στη ζωή μου! Απλώς μου μένει μια πίκρα γιατί δεν προλάβαμε να ζήσουμε όσα ήθελα και σχεδίαζα. Δεν θα κρατούσε για πάντα, το ξέρω αυτό! Οι μεγάλοι έρωτες λένε συνήθως δεν μπορούν να είναι για πάντα μαζί, γιατί καταστρέφουν ο ένας τον άλλον από ένα σημείο και μετά. Νομίζω ότι έχει δίκιο όποιος το σκέφτηκε! Κάποτε, όταν μου ξέφυγε στον Πάνο ότι μου αρέσεις, εκείνος στην προσπάθειά του να μου βγάλει κάθε ιδέα από μυαλό – βλέπεις τον Άγγελο τον συμπαθούσε πολύ και τον ενέκρινε για εσένα, σε αντίθεση με μένα που ήμουν το «κακό παιδί» - μου είπε ότι με ξεγελάει το γεγονός ότι μοιάζουμε τόσο πολύ! Ότι μου αρέσεις επειδή βλέπω σε σένα μια πλευρά του εαυτού μου και σαν νάρκισσος που είμαι αγαπώ κάθε τι που έχει σχέση με τον εαυτό μου. Τον είχα αποπάρει, αλλά μπορεί να είχε και δίκιο από μια μεριά. Μοιάζουμε τόσο πολύ τελικά... καταλήγει και διαπιστώνω ακόμη μια φορά ότι δεν μοιάζουμε μόνο σαν χαρακτήρες, αλλά ακόμη και στον τρόπο που σκεφτόμαστε.

Τα ίδια πράγματα σκεφτόμουν το μεσημέρι, όταν απομονώθηκα για να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά.

-Άλλο πράγμα ήρθαμε να γιορτάσουμε και άλλο θα γιορτάσουμε τελικά! με βγάζει από τις σκέψεις μου.

-Θέλεις ακόμη να γιορτάσουμε;

-Πώς μπορούμε να μην γιορτάσουμε αυτήν την τεράστια επιτυχία; Εξάλλου, θέλω οι τελευταίες μας στιγμές να είναι όμορφες. Έτσι θα είμαι ήσυχος ότι θα έχουμε και οι δύο τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτήν τη σχέση που πέρασε μεν από σαράντα κύματα, αλλά έφτασε τόσο μακριά... Πάμε! μου λέει και με πιάνει από το χέρι, ενώ κατευθυνόμαστε προς το μαγαζί.

[...]

Ανοίγω τα μάτια μου και προσπαθώ να έρθω σε επαφή με την πραγματικότητα. Βλέπω στα αριστερά μου τον Άλεξ να κοιμάται ήρεμος. Δεν μπορώ να μην τον χαζέψω για αρκετά δευτερόλεπτα έτσι όπως κοιμάται και να μην χαϊδέψω τα καστανόξανθα μαλλιά του. Βρίσκω το κινητό μου και κοιτάζω την ώρα. Διαπιστώνω πως έχω αρκετό χρόνο για να ετοιμάσω πρωινό για τους δυο μας, μέχρι ο Άλεξ να πάει στην προπόνηση κι εγώ να συναντήσω τον πατέρα μου. Αφού η μητέρα μου λείπει στην Αθήνα για το συνέδριο, υποχρέωσα τον μπαμπά να έρθει για να με συνοδεύσει στο ραντεβού με τον εκπρόσωπο της Άρσεναλ.

Σηκώνομαι όσο πιο ήσυχα μπορώ και ψάχνω απελπισμένα να βρω τα ρούχα μου μέσα στο σκοτάδι. Όπως καταλαβαίνετε ήταν μεγάλη η χθεσινή νύχτα, πολύ μεγάλη. Η τελευταία μας νύχτα. Τελικά συμβιβάζομαι με το πουκάμισο το Άλεξ, το οποίο φτάνει λίγο κάτω από τους μηρούς μου. Περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου βγαίνω από το δωμάτιό μου και πηγαίνω στην κουζίνα. Ετοιμάζω την καφετιέρα και παράλληλα βρίσκω τα υλικά για να φτιάξω κρέπες. Προσεύχομαι να τελειώσει χωρίς παρατράγουδα η περιπέτειά μου στην κουζίνα και βρίσκω το τετράδιο της μαμάς με τις συνταγές.

Όταν τελειώσω αισίως με τις κρέπες, γεμίζω δυο κούπες με ζεστό καφέ και ξεκινάω να γεμίζω τις κρέπες με μερέντα. Λίγο πριν τελειώσω, εμφανίζεται στην κουζίνα ο Άλεξ. Μοιάζει να ξαφνιάζεται αρχικά με την εμφάνισή μου, αλλά έρχεται χαμογελώντας πίσω μου και με αγκαλιάζει.

-Από πότε κλέβεις πουκάμισα; με ρωτάει δίνοντάς μου ένα φιλί στο λαιμό.

-Από τότε που εξαφανίζεις τα ρούχα μου... του απαντάω και γυρίζω για να έχω οπτική επαφή μαζί του.

-Μάλιστα. Σου πάει πάντως! μου λέει και με ανεβάζει πάνω στο τραπέζι παίρνοντας το μαχαίρι από τα χέρια μου και βάζοντάς το μέσα στο βάζο με τη μερέντα.

-Να το καθιερώσω; τον ρωτάω πριν προλάβει να ενώσει τα χείλη μας.

-Κράτησέ το! Τουλάχιστον θα σε σκέφτομαι με αυτό και θα θυμάμαι την τελευταία μας νύχτα...

-Την καλύτερη νύχτα απ' όλες! συμπληρώνω και αφήνομαι στην αγκαλιά του.

-Ετοίμασες και πρωινό; με ρωτάει μετά από λίγο, πριν προλάβει η ατμόσφαιρα μεταξύ μας να πάρει φωτιά.

-Είδες; Έγινα νοικοκυρά τώρα που φεύγω... τον πειράζω.

-Κι είχα σκοπό να σε φιλοξενώ για να μου μαγειρεύεις...

-Δεν νομίζω να το ήθελες όντως αυτό!

-Εγώ σε ήθελα κι ας μην μάθαινες ποτέ να μαγειρεύεις! Θα παραγγέλναμε ντελίβερι... λέει ο Άλεξ ενώ έχει ήδη καταβροχθίσει μία από τις κρέπες μου.

-Θα ξόδευες όλα τα λεφτά του συμβολαίου σου στο ντελίβερι καημένε μου!

-Έτσι που το θέτεις μάλλον γλίτωσα από βέβαιη πτώχευση... λέει και γεκάμε

-Δεν μου είπες; Πώς σου φαίνονται οι κρέπες μου;

-Πολύ καλές για πρωτάρα στην κουζίνα! μου λέει και φαίνεται ότι το εννοεί.

-Τιμή μου!! λέω και δοκιμάζω κι εγώ.

-Τι ώρα φτάνει ο πατέρας σου;

-Θα ξεκινούσε στις εξίμιση, οπότε στις εννιάμιση περίπου θα είναι εδώ.

-Ωραία, θα σε κατεβάσω εγώ στο κέντρο. Υποθέτω θα κατέβεις στα Γιάννενα μετά;

-Ναι, αν όλα πάνε καλά σκέφτομαι να φύγω με τον μπαμπά μετά και να επιστρέψω αύριο. Ανάλογα και με το πότε θα πρέπει να φύγω για την Αγγλία. Εκτός αν πάει κάτι στραβά...

-Όλα θα πάνε μια χαρά. Βλέπω να γιορτάζεις τα δέκατα όγδοα γενέθλιά σου στο εξωτερικό. Δεν σε χωράει ο τόπος εδώ!

-Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο γρήγορα φύγω τόσο καλύτερα. Όσο μένω εδώ το μόνο που θα καταφέρω είναι να κάνω πιο δύσκολο το ταξίδι. Οι αποχωρισμοί δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Όταν έφυγα από τα Γιάννενα, μαζεύτηκε ένας σωρός κόσμος στο αεροδρόμιο και η όλη ατμόσφαιρα με έπνιξε.

-Καταλαβαίνω. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να το καθυστερείς. Θα είναι καλύτερα για όλους έτσι και κυρίως για σένα! Λοιπόν, πρέπει να ετοιμαστούμε για να μην αργήσουμε. Θέλω μόνο μια ζακέτα σου για να κατέβω στο αυτοκίνητο να πάρω το σάκο μου για να φορέσω τις φόρμες της προπόνησης.

-Φυσικά, σου φαίρνω αμέσως.

Ετοιμαζόμαστε και αφού επικοινωνήσω με τον πατέρα μου για να μάθω πού βρίσκεται, ξεκινάμε με τον Άλεξ∙ αυτός για την προπόνηση κι εγώ για να συναντήσω τον πατέρα μου. Όταν φτάνουμε στο σημείο που πρόκειται να κατέβω, νιώθω ένα σφίξιμο μέρα μου, ενώ τα πόδια μου αρνούνται να κινηθούν για να κατέβω από το αυτοκίνητο.

-Πρέπει να κατέβεις... μου λέει ο Άλεξ διστακτικά.

-Ναι, πρέπει... λέω και γυρίζω από την άλλη πλευρά.

-Όταν γυρίσεις από τα Γιάννενα, αν θέλεις πάρε με τηλέφωνο. Αν θέλεις! μου λέει και πιάνω τον εαυτό μου να βουρκώνει.

-Φυσικά. Δεν πρόκειται να φύγω χωρίς να σε δω.

-Το εκτιμώ. Καλή τύχη για το ραντεβού, αν και δεν νομίζω να τη χρειαστείς!

-Ευχαριστώ! Καλή προπόνηση, θα τα πούμε.

Βάζω την τσάντα μου στον αριστερό μου ώμο και βγαίνω από το αυτοκίνητο. Πριν προλάβω να κλείσω την πόρτα, σκύβω χωρίς να το σκεφτώ μέσα στο αυτοκίνητο και βρίσκω αυθόρμητα τα χείλη του Άλεξ. Το φιλί μας κρατάει περισσότερο από όσο θα έπρεπε και όταν το συνειδητοποιώ, απομακρύνομαι, βγαίνω έξω και κλείνω την πόρτα βάζοντάς το στα πόδια σχεδόν.

Πριν προλάβουν τα μάτια μου να ξεχειλίσουν από δάκρυα, χτυπάει το κινητό στην τσέπη μου. Είναι ο Άρης, βρήκε την κατάλληλη ώρα κι αυτός...

-Καλημέρα Άρη! λέω προσπαθώντας να κρύψω την ταραχή μου.

-Καλημέρα, δεν πιστεύω να σε ξύπνησα...

-Όχι, μην ανησυχείς.

-Ευτυχώς! Άρια, έχω να σου πω υπέροχα νέα... λέει και ακούγεται ενθουσιασμένος.

-Τι συμβαίνει; τον ρωτάω προσπαθώντας να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό του.

-Με δέχτηκαν στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ στην Αγγλία!! λέει και νιώθω την καρδιά μου να σταματάει από χαρά.

-Δεν... Δεν μιλάς σοβαρά!! λέω καθώς κρατιέμαι να μην αρχίσω να χοροπηδάω από τη χαρά μου.

-Κι όμως! Σήμερα το πρωί μου έστειλαν μέιλ. Και δεν σου είπα το καλύτερο...

-Έχει και καλύτερο;

-Βεβαίως! Θα κάνω δοκιμαστικά στην ομάδα τους Μπέρμιγχαμ. Είναι στη δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας!! Το πιστεύεις;

-Όχι! Εσύ πιστεύεις ότι θα είμαστε γείτονες;

-Τι εννοείς; ακούγεται μπερδεμένος.

-Γείτονες Αρούλη, στην Αγγλία!

-Στην Αγγλία; Κι εσύ; Δεν καταλαβαίνω!

-Δεν ήθελα να σου το πω πριν υπογράψω, αλλά...

-Αλλά;

-Σε περίπου μια ώρα έχω ραντεβού με έναν άνθρωπο της Άρσεναλ!

-Της ποιας; με ρωτάει έκπληκτος.

-Της Άρσεναλ!!

-Δεν το πιστεύω... Αρνούμαι!

-Μου είπες το καλύτερο νέο που θα μπορούσα να ακούσω αυτή τη στιγμή! Θα πάμε στην Αγγλία Άρη, μαζί!

-Χρειάζομαι λίγο χρόνο να το συνειδητοποιήσω... Μου είναι πάρα πολύ όλα αυτά. Πρώτα η απάντηση από το Πανεπιστήμιο και την ομάδα και τώρα εσύ!

-Λογικά αργά το μεσημέρι θα είμαι στα Γιάννενα.

-Πιστεύω μέχρι τότε να το έχω συνειδητοποιήσει!

-Λοιπόν, πρέπει να σε κλείσω για να βρω τον μπαμπά. Θα μιλήσουμε αργότερα.

-Άντε, με το καλό οι υπογραφές!! Με έκανες πολύ χαρούμενο ρε Άρια!

-Κι εσύ το ίδιο! Φιλιά...

Ζω σε παράλληλο σύμπαν, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση! Ο Άρης θα έρθει στην Αγγλία, θα έχω τον καλύτερό μου φίλο κοντά μου σε αυτή τη νέα αρχή! Δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα άλλο. Η ζωή μού φέρεται πολύ γενναιόδωρα τελευταία, τόσο που θα αρχίσω σε λίγο να ανησυχώ... Προς το παρόν πρέπει να μείνω προσγειωμένη, μέχρι το ραντεβού.

Λίγο η πολυλογία που με έπιασε πάλι, λίγο το ότι δεν θέλω να τελειώσω την ιστορία και παρατείνω συνεχώς το τέλος. Τόσο που αποφάσισα να κάνει μια επίσκεψη στα Γιάννενα η Άρια, ενώ όλα αρχίζουν να παίρνουν το δρόμο τους...

Η συνέχεια, που ίσως είναι το τελευταίο κεφάλαιο πριν τον επίλογο, θα μπει σύντομα ελπίζω, αν και το μαρτύριο των φροντιστηρίων έχει ήδη αρχίσει!

#stay_tuned❤️