-Άκόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε άφησε η μάνα σου να έρθεις στο εξωχικό μου!! μου λέει ο Άλεξ μόλις βολευόμαστε στις θέσεις του λεωφορείου.

-Γιατί το πιστεύω εγώ; Βέβαια ξέρει ότι θα είναι και ο Πάνος με την Έλενα και την Ολίβια, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια!

-Σημασία έχει ότι είμαστε οι δυο μας κι έχουμε δύο ολόκληρες μέρες μπροστά μας, μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι.

-Δύο μέρες, εγώ κι εσύ, μόνοι μας, στο εξοχικό σου.. λέω ενθουσιασμένη στην ιδέα.

-Θα περάσουμε υπέροχα!! μου λέει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

Σε λιγότερο από μία ώρα φτάνουμε στον προορισμό μας, στην Καλλιθέα. Παίρνουμε ένα ταξί και γρήγορα φτάνουμε στο σπίτι του Άλεξ. Το εξοχικό του είναι ίσως πιο όμορφο από το σπίτι του. Έχει έναν τεράστιο κήπο και στο κέντρο στέκεται ένα υπέροχο σπίτι επενδυμένο με πέτρα.

-Ελπίζω να είναι σε καλή κατάσταση το σπίτι, είχαν έρθει οι δικοί μου πριν δύο εβδομάδες.. λέει καθώς ξεκλειδώνει την εξώπορτα και απενεργοποιεί το συναγερμό.

-Μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ!! λέω και γελάω ακόμη και μόνη μου στη σκέψη ότι θα αναλάβω να συγυρίσω το σπίτι του Άλεξ.

-Τώρα μένω ήσυχος.. με κοροϊδεύει καθώς διασχίζουμε τον κήπο.

Μπαίνουμε στο σπίτι και ο Άλεξ αναλαμβάνει να ανοίξει όλα τα παράθυρα για να μπει φως, ενώ εγώ χαζεύω και προσπαθώ να προσανατολιστώ.

-Τελευταία πόρτα δεξιά! Με βοηθάει και κατευθύνομαι προς τα εκεί για να αφήσω τα πράγματά μου, την κιθάρα μου και να φορέσω το μαγιό μου.

Ανοίγω διστακτικά την πόρτα και αφού ανοίξω το φως πηγαίνω να ανοίξω τη μπαλκονόπορτα. Περιεργάζομαι το δωμάτιο, όταν το βλέμμα μου σταματάει στο διπλό κρεβάτι. Φαίνεται έχει έρθει με ορέξεις διακοπές το μωρό μου.. Βγαίνω στο μπαλκόνι και νιώθω τον καθαρό αέρα να με κατακλύζει. Από το μπαλκόνι μπορώ άνετα να δω τη θάλασσα, που απέχει λίγα μόνο μέτρα από το σπίτι.

Αφού χορτάσω τον αέρα ξαναμπαίνω στο δωμάτιο για να φορέσω το μαγιό μου. Πριν προλάβω να βρω το μαγιό μέσα στο σάκο μπαίνει ο Άλεξ και με αγκαλιάζει από πίσω, έτσι όπως είμαι απασχολημένη.

-Τι λες; Σου αρέσει;

-Είναι υπέροχα! Δεν ήξερα ότι έχεις διπλό κρεβάτι και στο εξοχικό.. Πόσες έχεις φέρει εδώ; τον ρωτάω ενώ τον χαϊδεύω στο στήθος.

-Καμία, είσαι η πρώτη που φέρνω εδώ.. λέει και με φιλάει τρυφερά.

-Τιμή μου κύριε Αλέξανδρε Χατζή!

-Και ενημερωτικά, αυτό είναι το δωμάτιό των γονιών μου.. λέει και αυτόματα κάνω ένα βήμα πίσω.

-Τι.. τι εννοείς; ρωτάω τρομοκρατημένη.

-Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που είπα. Θα το δανειστούμε για όσο θα μείνουμε εδώ. Τώρα δεν είναι ντροπή ολόκληρο ζευγάρι και να κοιμόμαστε χώρια; λέει και με φέρνει πάλι κοντά του.

-Αφού το θέτεις έτσι.. λέω και αφήνομαι στην αγκαλιά και το φιλί του.

Την επόμενη στιγμή με έχει σπρώξει στο κρεβάτι και έχει πέσει από πάνω μου. Ο Άλεξ με φιλάει παθιασμένα και σύντομα κατεβαίνει στο λαιμό μου, ενώ τα χέρια μου φτάνουν ασυναίσθητα μέσα από την μπλούζα μου. Δεν ξέρω τι έχω πάθει, αλλά η ιδέα του ότι είμαστε μόνοι μας σε ένα σπίτι που είναι όλο δικό μας με εξιτάρει!!

-Κάποια έχει άγριες διαθέσεις; με περιάζει ενώ έχω σηκώσει τη μπλούζα του μέχρι το στήθος του.

-Εσύ φταις, εσύ με έριξες στο κρεβάτι.. των γονιών σου!! συμπληρώνω.

-Όσο κι αν θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα, νομίζω ότι πρέπει να κατεβούμε στην παραλία.. λέει και ανασηκώνεται από πάνω μου.

-Το θεωρείς απαραίτητο; γκρινιάζω με καταβασμένα τα ρούχα.

-Η θάλασσα αυξάνει τη λίμπιντο λένε.. μου απαντάει καθώς βγάζει εντελώς την μπλούζα του.

Ούτε επίτηδες να το έκανε ρε παιδί μου!!

-Έτσι λένε ε; τον ρωτάω ψάχνοντας στο σάκο μου για να αποφύγω να τον βλέπω ημίγυμνο.

-Ναι, για αυτό ετοιμάσου να πάμε στην παραλία!

-Βες έξω για να ετοιμαστώ.. του λέω και τον σπρώχνω έξω.

-Μην αργείς!

-Μην κλέβεις!! του λέω καθώς τον βλέπω να κρυφοκοιτάζει από τη χαραμάδα της πόρτας.

Φοράω το μαγιό μου, ένα σορτσάκι κι ένα μπλουζάκι, βάζω τα αντηλιακά τις πετσέτες και όλα τα σχετικά στην τσάντα θαλάσσης και βγαίνω από το δωμάτιο βλέποντας τον Άλεξ να με περιμένει έξω από την πόρτα, έτοιμος με το μαγιό του.

Ξεκινάμε για την παραλία όπου περνάμε όλη την ημέρα μέχρι σχεδόν να βραδιάσει. Αγκαλιασμένοι παίρνουμε το δρόμο για το σπίτι.

-Δυο λεπτά να βρω τις πετσέτες για να μπεις για μπάνιο.

-Εντάξει, κάνε τη δουλειά σου μέχρι να απλώσω εγώ τα μαγιό και τις πετσέτες να στεγνώσουν.

-Κορίτσι για σπίτι!! λέει καθώς βγαίνω στο μπαλκόνι και γελάω ακόμη και μόνη μου.

-Σε έχω έτοιμη.. λέει και μου παραδίδει ένα σωρό πετσέτες.

-Τι να τις κάνω όλες αυτές μωρό μου;

-Είναι προσώπου, μαλλιών, σώματος, ποδιών..

-Στα όπα όπα με έχεις!

-Θέλω να σε φροντίσω! Όχι τίποτα άλλο, αλλά μην με πεις και κακό οικοδεσπότη..

-Είσαι ο καλύτερος οικοδεσπότης του κόσμου!! του λέω και του δίνω ένα φιλί τρέχοντας στο μπάνιο.

-Μην κάνεις μία ώρα, πρέπει να σου δείξω τη βραδινή ζωή της Χαλκιδικής!

-Σε δέκα λεπτά θα είμαι έξω.. λέω καθώς κλειδώνω την πόρτα για παν ενδεχόμενο.

[...]

-Είκοσι τρία ολόκληρα λεπτά! μου λέει ο Άλεξ.

Μου την έχει στημένη έξω ακριβώς από το μπάνιο, με το κινητό στο χέρι να χρονομετράει.

-Σιγά ρε Άλεξ, με τρόμαξες!! λέω τρομοκρατημένη στερεώνοντας καλύτερα την πετσέτα που παραλίγο να μου πέσει από την τρομάρα.

-Ευτυχώς που θα έκανες γρήγορα! με ειρωνεύεται.

-Για δεκατρία λεπτά κάνεις ολόκληρο θέμα; διαμαρτύρομαι.

-Σωστά, είμαι υπερβολικός!! συνεχίζει να με ειρωνεύεται.

-Άντε, πήγαινε να κάνεις μπάνιο, θα αργήσουμε!! του φωνάζω και τον σπρώχνω στο μπάνιο.

-Και θα φταίω εγώ για αυτό; φωνάζει μέσα από το μπάνιο και γελάω καθώς πηγαίνω να ντυθώ.

Φοράω το μαύρο ολόσωμο φόρεμα που φορούσα και στα γενέθλια του Άγγελου και που το έχω λατρέψει από την ημέρα που μου το πήρε η μαμά. Και δεν θα με ακούσετε να λέω συχνά κάτι τέτοιο για ρούχο. Απλώς είναι άνετο και λίγο πιο επίσημο από τα σορτσάκια που φοράω συνέχεια, χωρίς όμως να είναι φόρεμα!! Πράγμα που αποτελεί και τον σημαντικότερο λόγο που δεν το έχω βγάλει από πάνω μου, που λέει ο λόγος δηλαδή, μην με πείτε και βρωμιάρα.

Στεγνώνω τα μαλλιά μου και τα αφήνω ελεύθερα. Φοράω τα πέδιλά μου και περιμένω υπομονετικά τον Άλεξ να βγει από το μπάνιο χαζεύοντας στο κινητό μου. Μετά από λίγα λεπτά, ακούω φασαρία στο διάδρομο και καταλαβαίνω ότι ο Άλεξ τελείωσε. Κάνει την εμφάνισή του σύντομα φορώντας μία μπορντώ μπλούζα με μαύρα γράμματα που εφαρμόζει υπέροχα πάνω στο γυμνασμένο σώμα του και μία τζιν βερμούδα.

-Είσαι έτοιμη; με ρωτάει ενώ με πιάνει να τον χαζεύω.

-Φυσικά, εσένα περίμενα, αργοπορημένε... τον πειράζω.

-Το αφήνω ασχολίαστο. Άντε, πάμε γιατί έχω πεθάνει της πείνας.

Κάνουμε μια βόλτα πάνω από την παραλία και καθόμαστε σε μία ταβέρνα για να σβήσουμε την πείνα μας. Αφού φροντίσουμε να παραγγείλουμε και να καταβροχθίσουμε ό,τι έχει διαθέσιμο η ταβέρνα, ο Άλεξ φωνάζει το σερβιτόρο για να πληρώσουμε.

-Είναι τριάντα δύο ευρώ, παρακαλώ!

-Μισά, μισά!! λέω και σπρώχνω το χέρι του Άλεξ που κρατάει το πενηντάρικο.

-Από μένα κρατήστε τα, σας παρακαλώ! επεμβαίνει ο Άλεξ.

-Δεν υπάρχει περίπτωση!! λέω εγώ και δίνω το εικοσάευρω στο σερβιτόρο.

-Ρε Άρια, τι καταλαβαίνεις τώρα; γκρινιάζει ο Άλεξ.

-Μην τσακώνεστε, θα τα κρατήσω μισά μισά και την κερνάς την επόμενη φορά την κοπέλα σου!

-Εσένα ποιος σε ρώτησε τώρα; φωνάζω στο σερβιτόρο και βλέπω τον Άλεξ να τρομάζει με την αντίδρασή μου.

-Μην την παρεξηγείτε, είναι λίγο τρελή μερικές φορές, όταν δε γίνεται το δικό της. Μπορεί να γίνει κι επικίνδυνη. Κρατήστε τα μισά μισά, γιατί μπορεί και να σας ορμήσει... του λέει κι εγώ έχω γίνει κατακόκκινη από ντροπή.

-Εντάξει αν είναι έτσι να τα κρατήσω μισά μισά, μην έχουμε κι επεισόδια! λέει ο σερβιτόρος γελώντας.

Μας φέρνει τα ρέστα και παίρνω τον Άλεξ όπως όπως να φύγουμε από εκεί μέσα.

-Σιγά ρε μωρό μου, τι με τραβάς έτσι!

-Τρελή κι επικίνδυνη; τον ρωτάω έξω φρενών.

-Μια πλακίτσα έκανα βρε αγάπη μου...

-Και μπορεί να ορμήσω, αν δεν γίνεται το δικό μου;

-Εμ, μερικές φορές μόνο...

-Όπως τώρα ας πούμε; λέω και ετοιμάζομαι να ορμήσω στον Άλεξ, όμως αυτός με δυο κινήσεις με ακινητοποιεί και με εγκλωβίζει στην αγκαλιά του.

-Όπως τώρα ναι! λέει ενώ εγώ προσπαθώ να απεγκλωβιστώ από τα χέρια του.

-Άσε με! Άσε με! φωνάζω μέσα από τα χαχανητά μου, καθώς έχει αρχίσει να με γαργαλάει.

-Θα ξαναπληρώσεις λογαριασμό; με ρωτάει χωρίς να σταματάει να με γαργαλάει.

-Θα ξαναπληρώσω λογαριασμό!! του απαντάω μέσα στα μούτρα του.

-Θα ξαναπληρώσεις λογαριασμό; συνεχίζει να με γαργαλάει πιο έντονα και με το ζόρι αντέχω να μην σωριαστώ στο έδαφος.

-Όχι, όχι!!

-Δεν άκουσα;

-Όχι, όχι! Το ορκίζομαι!

-Έτσι μπράβο! λέει και με αποδεσμεύει, αφού μου δώσει ένα φιλί.

-Αλλά δεν είναι σωστό ρε Άλεξ! Με φιλοξενείς στο σπίτι σου, θα μου πληρώνεις και το φαγητό;

-Γιατί δεν με αφήνεις να σε φροντίσω, μου λες; Γιατί είσαι πάντα τόσο ξεροκέφαλη;

-Να με φροντίσεις όσο θες, αλλά όχι έτσι! Νιώθω άσχημα, δεν το καταλαβαίνεις;

-Δεν θα νιώθεις άσχημα για πολύ ακόμα, πίστεψέ με! Πάμε στο σπίτι;

-Πάμε! λέω και αγκαλιαζόμαστε.

Σύντομα φτάνουμε στο σπίτι, ο Άλεξ ανοίγει την πόρτα και τα φώτα.

-Κάθισε λίγο εσύ εδώ στο σαλόνι, μέχρι να κάνω ένα μπάνιο, μου λέει.

-Πάλι μπάνιο ρε Άλεξ; τον ρωτάω απορημένη.

-Ναι, ίδρωσα λίγο και αισθάνομαι περίεργα τώρα. Δεν θα αργήσω, πέντε λεπτάκια μόνο.

-Αν είναι για πέντε λεπτάκια...

-Άνοιξε την τηλεόραση αν θέλεις, μου λέει καθώς χάνεται στο διάδρομο.

Ανοίγω την τηλεόραση και ξαπλώνω στον καναπέ, μέχρι να βγει από το μπάνιο ο Άλεξ. Δεν παιρνούν πέντε λεπτά και εμφανίζεται ο Άλεξ ντυμένος με τα ίδια ρούχα.

-Δεν έκανες μπάνιο; τον ρωτάω απορημένη ξανά με το τι πάει λάθος με τι ζωή του.

-Όχι ακριβώς. Σήκω! μου λέει και μου απλώνει το χέρι του.

-Πού να πάμε;

-Ακολούθησέ με.. λέει και προχωράμε στο διάδρομο.

Λίγο πριν φτάσουμε έξω από το υπνοδωμάτιο των γονιών του, σταματάει μπροστά μου.

-Κλείσε τα μάτια σου! μου λέει και τα κλείνω δίχως να χρειαστεί να μου το πει ξανά.

Για κάποιο λόγο το μυαλό μου έχει αδειάσει και κινούμαι νωχελικά, ακολουθώντας τον Άλεξ.

-Άνοιξέ τα! μου λέει και μισοβλέπω τον Άλεξ μέσα στο σκοτάδι.

Κοιτάζω τριγύρω και βλέπω το δωμάτιο γεμάτο αναμμένα κεράκια παντού γύρω από το κρεβάτι. Γυρίζω και κοιτάζω έκπληκτη και ενθουσιασμένη τον Άλεξ, από το στόμα μου όμως δεν βγαίνει μιλιά. Ο Άλεξ με πιάνει τρυφερά και με φέρνει κοντά του ενώνοντας τα χείλη του με τα δικά μου.

-Σ' αγαπάω! του ψιθυρίζω, ενώ τα χέρια του φτάνουν στο φερμουάρ μου πάνω από τη μέση μου.

-Κι εγώ σ' αγαπάω! Δεν ξέρεις πόσο... λέει και ξεκουμπώνει το φερμουάρ.

Την ίδια στιγμή τα χέρια μου τρέχουν μέσα από την μπλούζα του και σε λίγα δευτερόλεπτα η μπλούζα βρίσκεται πεταμένη στο έδαφος. Ελπίζω να μην πήρε καμιά φωτιά... Αλλά αυτό είναι και το τελευταίο που με ενδιαφέρει τώρα.

-Είσαι έτοιμη για αυτό; με ρωτάει ενώ τα χέρια του είναι έτοιμα να χαμηλώσουν το φόρεμά μου – ή ότι είναι αυτό τέλος πάντων!

-Απόλυτα! του απαντάω χωρίς να το σκεφτώ.

Την επόμενη στιγμή το φόρεμά μου βρίσκεται κι αυτό στο έδαφος και ο Άλεξ με τραβάει στο κρεβάτι. Πέφτω ανάσκελα κι εκείνος έρχεται από πάνω μου φιλώντας με στο λαιμό. Αργότερα αφαιρεί τα εσώρουχά μου και τον βοηθάω να βγάλει το παντελόνι του, χωρίς να ελέγχω τον εαυτό μου και τις κινήσεις μου.

-Δώσε μου μισό λεπτό.. λέει και παίρνει κάτι από το κομοδίνο.

Τον ακούω να ξετυλίγει κάτι και σε λίγο επιστρέφει κοντά μου. Αφού φροντίσει για τα προκαταρτικά, παίρνει θέση από πάνω μου και ετοιμάζεται να μπει μέσα μου.

-Άλεξ, σιγά σιγά ε... του λέω καθώς προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι είναι η πρώτη μου φορά.

-Τι; Τι εννοείς...; σταματάει από πάνω μου.

-Είναι η πρώτη μου φορά... ψελλίζω και βλέπω τα μάτια νου να πετάγονται σχεδόν έξω από την έκπληξη.

-Ο Άγγελος; με ρωτάει σοκαρισμένος.

-Είναι η πρώτη μου φορά Άλεξ! επαναλαμβάνω.

-Σε λατρεύω... Θα προσπαθήσω να μην σε πονέσω! λέει και νιώθω κάτι να σπάει μέσα μου μαζί με έναν ελαφρύ πόνο.

Δεν ξέρω πόση ώρα περνάει κατά την οποία έχω χάσει πλήρως την επικοινωνία με το γήινο περιβάλλον. Γρήγορα ο πόνος εξαφανίζεται και δίνει τη θέση του στην ευχαρίστηση. Κάποια στιγμή νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν και ο Άλεξ πέφτει δίπλα μου εξαντλημένος.

-Σ' αγαπάω... λέει ξεψυχισμένα.

-Άλεξ! φωνάζω και πέφτω αποκαμωμένη δίπλα του.

-Είσαι όλη μου η ζωή!!

-Σ' αγαπάω! του λέω και τον αγκαλιάζω.

Ο Άλεξ τραβάει το σεντόνι από πάνω μας, περνάει το χέρι του κάτω από τον αυχένα μου και κλείνουμε τα μάτια μας.

-Καληνύχτα μωρό μου! λέει και με φιλάει στο μέτωπο.

-Καληνύχτα... του απαντάω και σφίγγομαι στην αγκαλιά του.

Το επόμενο πρωί

-Μωρό μου, ξύπνα! νιώθω το χέρι του Άλεξ να με χαϊδεύει στο μάγουλο.

-Άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμη... παραπονιέμαι και αλλάζω πλευρό.

-Κάποια ξεθεώθηκε χτες βράδυ; με πειράζει και με κάνει να ανοίξω τα μάτια μου.

-Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου! λέω και τότε παρατηρώ το δίσκο που έχει αφήσει δίπλα στο κομοδίνο μου.

-Ναι και για αποζημίωση σου έφτιαξα πρωινό, για να πάρεις δυνάμεις!

-Γιατί, τι έχεις στο μυαλό σου; τον ρωτάω προσπαθώντας να κρύψω το χαμόγελό μου.

-Αρχικά το μενού έχει να φάμε πρωινό. Μετά βλέπουμε...

-Ενδιαφέρον μου ακούγεται!! λέω και μπουκώνομαι με ένα κρουασάν.

Μία μέρα αργότερα

-Καλέ τι υπέροχο σπίτι είναι αυτό; Δεν ήξερα ότι έχεις τέτοιο εξοχικό!! κάνει αμέσως αισθητή την παρουσία της η Ολίβια, με το που πατάει το πόδι της στο σπίτι του Άλεξ.

-Γιατί την έφεραν μαζί τους την τρελή; Πώς θα την αντέξω μέσα στο σπίτι μου τόσες μέρες, μου λες; παραπονιέται ο Άλεξ.

-Έλα βρε μωρό μου, είναι καλοκαίρι, έχει ήλιο, ήρθαν οι φίλοι μας και θα είμαστε όλοι μια ευχάριστη ατμόσφαιρα!! προσπαθώ να του φτιάξω τη διάθεση.

-Πού την είδες την ευχάριστη ατμόσφαιρα; Θα έχουμε την τρελή όλη την ημέρα μέσα στα πόδια μας, τους άλλους που θα φιλιούνται όλη την ώρα μπροστά μας και...

-Ενώ εμείς τι κάνουμε ασυστόλως αυτές τις δύο μέρες; Όχι μόνο φιλιόμαστε, αλλά...

-Καλώς τους, καλώς τους!! λέει ο Άλεξ και μου κλείνει το στόμα για να μην αρχίσω να αφηγούμαι την ερωτική μας ζωή μπροστά στα παιδιά που έχουν πλέον φτάσει κοντά μας.

-Καλώς σας βρήκαμε! μας λένε οι φίλοι μας και αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας.

-Πώς περάσατε τα δυο σας στην εξωχή, δυο μέρες ολομόναχοι; με ρωτάει ενθουσιασμένη η Ολίβια.

-Υπέροχα, μέχρι να αποφασίσεις να κάνεις την εμφάνισή σου! πετάγεται ο Άλεξ.

-Κι εγώ σ' αγαπάω Άλεξ μου! του απαντάει εκείνη.

-Πηγαίνετε να βάλετε μαγιό για να κατεβούμε στην παραλία. Μ' αυτά και μ' αυτά μεσημέριασε! γκρινιάζει ο Άλεξ.

-Απορώ πώς τον αντέχεις έτσι που γκρινιάζει όλη τη μέρα!! μου λέει ο Πάνος ενώ μπαίνει στο σπίτι.

-Γιατί εσύ πας πίσω; του λέει η Έλενα και του δίνει μια καρπαζιά όπως τον ακολουθεί.

-«Μια ευχάριστη ατμόσφαιρα...» με ειρωνεύεται ο Άλεξ όταν μένουμε οι δυο μας.

-Κατά βάθος σου αρέσει που είναι οι φίλοι μας εδώ!! Παραδέξου το! του λέω χαϊδεύοντάς τον στο μάγουλο.

-Για να το λες εσύ... λέει και με κολλάει στον τοίχο επικίνδυνα.

-Άλεξ!! Είναι τα παιδιά μέσα! του λέω και προσπαθώ να τον απομακρύνω.

-Ας είναι... λέει και με αρπάζει στην αγκαλιά του.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσουμε υπέροχα, όλοι μαζί, μια ευχάριστη ατμόσφαιρα! Καλές μας διακοπές λοιπόν!!

Hey!! Πάει κι αυτό, ένα από τα πιο δύσκολα κεφάλαια που έχω γράψει, φαντάζεστε το γιατί... Και η στιγμή που πολλοί περιμένατε ήρθε, με τον Άλεξ βέβαια να ανακαλύπτει τελευταία στιγμή το πιο ευχάριστο ίσως νέο, ότι η σχέση της δηλαδή με τον Άγγελο ήταν σε πιο πλατωνικό επίπεδο.

Και... Είμαι σε θέση να σας ενημερώσω ότι αυτό ήταν, πάμε για φινάλε!! Μένει ένα κεφάλαιο ακόμη και ο επίλογος, στα οποία μεταφερόμαστε ένα χρόνο αργότερα... Πώς πιστεύετε ότι θα τελειώσει η ιστορία; Περιμένω με πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις σας. 

Τα λέμε μέσα στην εβδομάδα❤️