Αρπάζω το σάκο και την πετσέτα μου και τρέχω σαν τρελή να προλάβω να μπω στα ντουζ. Παράτολμη κίνηση, το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να κυκλοφορώ ιδρωμένη.

-Άρια; Πού πας; με ρωτάει ο Άλεξ με το που μπαίνω στις ντουζιέρες.

-Να κάνω ντουζ ίσως; του απαντάω όπως όπως ενώ προσπαθώ να βρω τα πράγματα που χρειάζομαι.

-Θα κάνεις ντουζ; Εδώ; με ρωτάει και το μάτι του γυαλίζει.

-Πού θέλεις να κάνω ας πούμε; Στα μπεκ που έβαλαν να ποτίσουν το χορτάρι του γηπέδου;

-Λοιπόν, για να τελειώνουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις ντουζ εδώ πέρα με όλους αυτούς! λέει χωρίς να σηκώνει κουβέντα.

-Εντελώς ενημερωτικά, σε περίπτωση που έχεις αποκτήσει μυωπία, γύρω από τις ντουζιέρες, υπάρχει κάτι που λέγεται καμπίνα και χρησιμεύει στο να κρύβει τον άνθρωπο που είναι από μέσα!! λέω και κατευθύνομαι αποφασιστικά σε μια ντουζιέρα.

-Μήπως σε ντύνει κιόλας η καμπίνα ή νομίζεις ότι θα σε αφήσω να κυκλοφορείς με την πετσέτα εδώ μέσα με όλους αυτούς..

-Ωραία τότε, πήγαινε κάτσε απ' έξω και μην αφήσεις κανέναν να μπει μέχρι να τελειώσω, εντάξει;

-Θα περιμένουμε όλη η ομάδα εσένα να κάνεις μπάνιο;

-Έχεις κάποια άλλη ιδέα καλύτερη; Εκτός από το να μην κάνω μπάνιο, αυτό ξέχασέ το, δεν υπάρχει στο πλάνο!

-Δώσε μου δυο λεπτά και θα το κανονίσω.. Εσύ μείνε εδώ, ντυμένη! Ή μάλλον πήγαινε μέσα, εδώ θα αρχίσουν να κυκλοφορούν οι άλλοι τσίτσιδοι.. λέει και με τραβάει έξω από το μπάνιο, ενώ αυτός φεύγει στο βάθος του διαδρόμου.

-Άρια τι κάνεις έξω από τα ντουζ; με ρωτάει ο Πάνος μετά από λίγο.

-Τον πορτιέρη! Ελέγχω ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει, κρατάω και λίστα..

-Ορίστε; ρωτάει απορημένος ο Πάνος.

-Ρώτα το φίλο σου Πάνο μου. Άντε, πήγαινε να κάνεις το μπάνιο σου, εσύ που μπορείς τουλάχιστον..

-Γιατί εσύ δεν μπορείς;

-Θα τα πούμε μια άλλη στιγμή, πήγαινε για ντουζ τώρα Πάνο μου! του λέω καθώς βλέπω τον Άλεξ να πλησιάζει.

-Λύθηκε το θέμα. Θα κάνεις μπάνιο στο ξενοδοχείο, θα έχουμε ένα μισάωρο για να μαζέψουμε τα πράγματά μας και μετά θα φύγουμε για Θεσσαλονίκη.

-Σε ένα μισάωρο εγώ τι θα προλάβω να κάνω; Να μαζέψω τα πράγματά μου ή να κάνω μπάνιο; διαμαρτύρομαι.

-Θα σε βοηθήσω εγώ.. λέει και μόλις ολοκληρώνει ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό του.

-Στο να μαζέψω τα πράγματά μου ελπίζω να εννοείς, αλλιώς λυπάμαι, αλλά..

-Εννοείται σ' αυτό, σε τι άλλο; Πού πήγε το μυαλό σου βρε Άρια; λέει και φεύγει για τα ντουζ.

-Γκρ!! Θα πάρω το κύπελλο και θα σου το φορέσω καπέλο!! μουρμουρίζω θυμωμένη.

Παίρνω τα πράγματά μου και βγαίνω έξω από τα αποδυτήρια για να πάρω καθαρό αέρα και να χαιρετήσω τους δικούς μου πριν φύγουμε για Θεσσαλονίκη.

-Βγήκες κιόλας Άρια; Ο Άρης με τον Άγγελο ερχόταν μέσα να σε χαιρετήσουν. Φεύγουν όπου να ΄ναι.. μου λέει ο Ιάσονας.

-Αλήθεια λες; Πάω μέσα να τους βρω κι επιστρέφω! λέω και επιστρέφω στα αποδυτήρια.

Ετοιμάζομαι να ανοίξω την πόρτα, όταν ακούω ομιλίες από μέσα και κοντοστέκομαι να ακούσω, για να βεβαιωθώ ότι δεν με γελούν τα αυτιά μου.

-Ήρθαμε απλώς να τη χαιρετήσουμε γιατί φεύγουμε, μην ανησυχείς, δεν είμαστε απειλή ούτε ο Άρης, ούτε εγώ πλέον! Αντίο.. ακούω τη φωνή του Άγγελου!

-Στο καλό.. τον χαιρετάει ο Άλεξ και κάνω αυτόματα βήματα πίσω για να μην με βρουν στην πόρτα.

-Εμ, επί τη ευκαιρία να σε συγχαρώ κιόλας.. κοντοστέκεται ο Άγγελος και κερδίζω ακόμη λίγο χρόνο.

-Να 'σαι καλά.. απαντάει αμήχανα ο Άλεξ.

-Και επίσης.. Μπράβο σου για την κίνηση που έκανες και έδωσες το περιβραχιόνιο στην Άρια. Ξέρεις, φέτος θα ήταν αρχηγός αν έμενε στην ομάδα και το ήθελε πολύ!

-Μου το είχε αναφέρει και το έκανα επειδή το άξιζε πραγματικά!

-Χαίρομαι που είναι ευτυχισμένη! Να την προσέχεις..

-Αυτό κάνω! Δεν χρειάζομαι συμβουλές.. λέει ο Άλεξ με ψυχραιμία όμως.

-Δεν το είπα για να σε προσβάλλω. Δεν σε βλέπω καν σαν ανταγωνιστή πλέον..

-Τι εννοείς; αναρωτιέται ο Άλεξ κι εγώ μαζί του.

-Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που κατάλαβες. Λοιπόν, και πάλι συγχαρητήρια! Πρέπει να φύγω.. λέει και τρέχω με πίσω βήματα για να φτάσω μακριά από την πόρτα.

Πράγματι, σε λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα ανοίγει και βγαίνει από μέσα ο Άγγελος κι εγώ προσωρώ αμέριμνη.

-Άγγελε; Εδώ είσαι; Σας έψαχνα με τον Άρη για να σας χαιρετήσω.. λέω πειστικά.

-Ναι κι εμείς σε ψάχναμε.. Ο Άρης βγήκε έξω δεν τον βρήκες;

-Όχι, πάμε να τον βρούμε; Προτείνω για να προλάβουμε να φύγουμε πριν βγει ο Άλεξ από μέσα.

-Ναι, ναι, πάμε γιατί μας περιμένουν κιόλας! συμφωνεί ο Άγγελος και προχωράμε προς τα έξω.

-Εσύ πώς είσαι όλα καλά; ρίχνω το καλάμι μου για να ψαρέψω.

-Μια χαρά. Βέβαια, αν είχα κι εγώ το κύπελλο θα ήμουν πολύ καλύτερα, αλλά υγεία να υπάρχει.. λέει και γελάμε.

-Θα έρθει και για σένα η ώρα, μην ανησυχείς. Αλήθεια, πότε είναι τα δοκιμαστικά για την Κ20;

-Δεν μας έχουν πει κάτι ακόμη. Α, να τος ο Άρης! λέει και διακρίνουμε τον Άρη στο βάθος.

-Πού είστε; Έχω φάει τον κόσμο να σας βρω!! διαμαρτύρεται ο Άρης κι εγώ γελάω.

-Έλεος με τη γκρίνια.. Πάρε κι εσύ ένα τηλέφωνο! του λέω.

-Σοβαρά τώρα; Νομίζεις δε σε πήρα; Αλλά ποιος ξέρει που το έχεις φυτέψει.. λέει και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι να αλλάξω θέμα.

-Ναι.. Εμ, ωραία. Άντε καλό ταξίδι, χάρηκα που σας είδα.. λέω προσπαθώντας να μη σκάσω στα γέλια.

-Κοίτα την, βιάζεται να μας ξεφορτωθεί! συνεχίζει την γκρίνια ο Άρης.

-Πλάκα πλάκα πρέπει να φύγουμε, θα μας βρίζουν οι άλλοι έχουμε δρόμο μπροστά μας.. συνειδητοποιεί ο Άγγελος.

-Ναι δίκιο έχεις.. Λοιπόν, άντε καλή επιστροφή και πάλι συγχαρητήρια!! Θα μιλήσουμε έτσι.. Και ελπίζω τουλάχιστον να μας κάνεις την τιμή να έρθεις να σε βγάλουμε για τα γενέθλιά σου! μου λέει ο Άρης και με αγκαλιάζει.

-Δηλαδή μέχρι τότε να μην έρθω; τον πειράζω.

-Μπα; Θα μας κάνεις τέτοια τιμή;

-Αφού δεν θέλεις δεν θα σου την κάνω. Θα τα πούμε σε ένα μήνα πάλι Αρούλη μου.. λέω και του δίνω ένα φιλί.

-Άντε συγχαρητήρια και καλό ταξίδι! μου λέει και ο Άγγελος και με αγκαλιάζει, λίγο αμήχανα, όπως μου φαίνεται.

-Επίσης παιδιά, χαιρετισμούς και στους υπόλοιπους και φιλιά στη μικρή Νεφέλη!! τους λέω και επιστρέφω στα αποδυτήρια να βρω τον Άλεξ.

-Εδώ είσαι; Σε έψαχναν τα παιδ.. βγαίνει ο Άλεξ ξαφνικά από τα αποδυτήρια.

-Με βρήκαν τα παιδιά.

-Βρήκαν κι εμένα. Το ένα το παιδί με βρήκε βασικά..

-Να υποθέσω ο Άγγελος; παριστάνω την ανήξερη.

-Ναι, σωστά υπέθεσες. Πριν ξεκινήσεις να κάνεις σαν υστερική, σε διαβεβαιώνω πως η μόνη φορά που ήρθαμε σε επαφή ήταν όταν μου έδωσε το χέρι του για να μου ευχηθεί συγχαρητήρια..

-Μπράβο Άλεξ μου. Κάνεις σημαντικά βήματα προόδου!

-Και αυτός, όπως φαίνεται..

-Τι εννοείς;

-Ότι μάλλον δεν είσαι πια η μία και μοναδική στην καρδιά του!

-Κι εσύ πού το ξέρεις;

-Να τον ακούς τον Άλεξ! Τι έγινε Αριούλα; Μας πείραξε;

-Είσαι σοβαρός; Γιατί να με πειράξει; Ούτε ο Άγγελος είναι ο ένας και μοναδικός πλέον στην καρδιά μου, οπότε ποιος ο λόγος να ενοχληθώ;

-Δεν είναι ο ένας και μοναδικός; Αλλά είναι ακόμη στην καρδιά σου..

-Άλεξ, τα έχουμε πει πόσες φορές. Δεν έχω όρεξη να λέμε ξανά τα ίδια.. Με τον Άγγελο μεγαλώσαμε μαζί, πάντα θα είναι στην καρδιά μου, απλώς με διαφορετικό τρόπο.

-Έστω. Πλέον και στη δική του μάλλον είσαι με διαφορετικό τρόπο.

-Ωραία, εγώ χαίρομαι αν προχώρησε παρακάτω.

-Χαίρομαι που χαίρεσαι..

-Χαίρομαι που χαίρεσαι που χαίρομαι! Το λήγουμε αυτό το θέμα; Και τελειώνετε γιατί έχω να κάνω και μπάνιο.. Πάω να χαιρετήσω τους γονείς μου και σε περιμένω στο λεωφορείο!

Βγαίνω έξω από το κτίριο και πλησιάζω τους δικούς μου. Τους χαιρετώ με συνοπτικές διαδικασίες και μπαίνω αμέσως στο πούλμαν. Διαλέγω ένα κάθισμα, πετάω το σάκο στη μία θέση που είναι δίπλα από το παράθυρο και κάθομαι στην άλλη. Βγάζω το κινητό και τα ακουστικά από την τσέπη μου, βάζω μουσική και χαλαρώνο στο κάθισμα. Είναι η στιγμή που η κούραση αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της και είμαι απόλυτα βέβαιη ότι σε όλο το δρόμο θα κοιμάμαι.

Σιγά σιγά αρχίζει να γεμίζει το λεωφορείο. Ο Άλεξ φτάνει από τους τελευταίους και με αναζητά. Όταν με βλέπει κατευθύνεται προς το μέρος μου, αλλά εγώ κάνω την αδιάφορη και δεν σηκώνω το βλέμμα μου από το κινητό μου, μέχρι τη στιγμή που μου βγάζει το ένα ακουστικό.

-Τι κάνεις; τον ρωτάω ενοχλημένη.

-Σου μιλάω τόση ώρα και δεν με ακούς. Έλα, μπες πιο μέσα για να φύγουμε..

-Πιο μέσα είναι ο σάκος μου, σε περίπτωση που δεν το βλέπεις.

-Άρια, τώρα γιατί κάνεις έτσι; Φέρε να βάλω το σάκο πάνω και να καθίσω να τελειώνουμε.

-Πήγαινε να κάτσεις αλλού, εγώ θέλω να έχω άπλα. Έτσι κι αλλιώς θα κοιμηθώ!

-Τι καταλαβαίνεις τώρα; Πες μου! μου λέει εκνευρισμένος αλλά σιγανά για να μην μας ακούσουν οι άλλοι.

-Μπορείς απλώς να με αφήσεις στην ησυχία μου; του λέω και ξαναφοράω το ακουστικό που μου έβγαλε.

Εκείνος με συνοπτικές διαδικασίες, τεντώνει το τεράστιο χέρι του, αρπάζει το σάκο μου και τον βολεύει στα ντουλαπάκια πάνω από τα καθίσματα. Μπαίνω γρήγορα στο μέσα κάθισμα για να μην αρχίσει τα ακροβατικά και γυρίζω το σώμα μου προς το παράθυρο, έτσι ώστε να του έχω γυρισμένη πλάτη. Αν νομίζεις πως θα περάσει έτσι εύκολα η συμπεριφορά σου, κάνεις τεράστιο λάθος Άλεξ μου! Ακούς εκεί να μην με αφήσει να κάνω ντουζ, ποιος νομίζει ότι είναι; Η μάνα μου;

Σε όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο δεν ανταλλάζουμε μιλιά. Μόλις το λεωφορείο παρκάρει σηκωνόμαστε όλοι για να κατέβουμε και ο Άλεξ παριστάνει τον ευγενικό και με αφήνει να περάσω πρώτη. Εγώ περνάω χωρίς να του ρίξω ούτε ένα βλέμμα. Όταν μαζευόμαστε όλοι στη ρεσεψιόν, ο Χρήστος ζητάει την προσοχή μας και μας λέει:

-Λοιπόν, έχετε μισή ώρα να πάτε στα δωμάτιά σας και να μαζέψετε τα πράγματά σας. Μην κάνετε τριάντα ώρες, σας παρακαλώ πολύ. Έχουμε τόσο δρόμο μπροστά μας και όχι μόνο.. Λοιπόν, μία μικρή επιείκια θα δείξω μόνο στην Άρια που έχει να κάνει μπάνιο. Μην βγάλεις και ρίζες στο μπάνιο κορίτσι μου, όμως, εντάξει; Α και κάτι άλλο! Μην αφήσετε τα δωμάτιά σας σαν να έχει πέσει ατομική βόμβα.. Στρώστε κανένα κρεβάτι, να αφήσουμε μια θετική εικόνα. Και τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό: μην μείνετε με τις φόρμες, βάλτε κάτι λίγο πιο καλό, πιο επίσημο.. Ελπίζω να καταλάβατε! Πηγαίνετε και κάντε γρήγορα..

Παίρνω την κάρτα του δωματίου μου από τη ρεσεψιόν και τρέχω στο ασανσέρ που περιμένουν και οι άλλοι.

-Κάντε άκρη να περάσω πρώτη εγώ, γιατί έχω κι ένα μπάνιο να κάνω. Έλα, στην άκρη είπα!! φωνάζω και προσπαθώ να ανοίξω δρόμο σπρώχνοντας δεξιά και αριστερά.

Μπαίνω πρώτη στο ασανσέρ, βγαίνω πρώτη και τρέχω σφαίρα στο δωμάτιό μου. Μπαίνω μέσα και σαν σίφουνας αρχίζω να μαζεύω το δωμάτιο και να ρίχνω τα πράγματά μου όπως όπως στη βαλίτσα. Μόλις η βαλίτσα γεμίζει και ετοιμάζομαι να την κλείσω, θυμάμαι ότι έχω αφήσει την καλή μου αλλαξιά κάτω κάτω στη βαλίτσα.

-Αχ Παναγία μου, δε με λυπάσαι καθόλου πια;

Εγκαταλείπω την ιδέα του αδειάσματος της βαλίτσας και αρχίζω να ξεντύνομαι για να μπω στο μπάνιο. Με σταματάει όμως ο ήχος της πόρτας.

-Δεν είμαι εδώ, λείπω.. απαντάω και συνεχίζω να ξεντύνομαι.

-Άρια, άνοιξε την πόρτα αυτή τη στιγμή! ακούω τον Άλεξ απ' έξω.

-Είμαι στο μπάνιο..

-Γιατί δεν ακούγεται η βρύση τότε;

-Βρε τι έχω πάθει.. αγανακτώ και φοράω όπως όπως το μπουρνούζι, ανοίγοντας την πόρτα.

-Επιτέλους! Πήγαινε εσύ για μπάνιο – πριν συμβεί κανένα ατύχημα και βρεθώ κι εγώ στην μπανιέρα – κι εγώ θα μαζέψω τα πράγματά σου.

-Τα πράγματά μου είναι ήδη στη βαλίτσα. Οπότε σήκω και φύγε και άσε με στην ησυχία μου να ετοιμαστώ.

-Ωραία, πήγαινε εσύ να κάνεις το μπάνιο σου και ό,τι χρειαστείς φώναξέ με να σε βοηθήσω.. λέει κρυφογελώντας.

-Άλεξ!! Όταν βγω από το μπάνιο μην διανοηθείς να είσαι ακόμα εδώ! του φωνάζω και μπαίνω στο μπάνιο.

Κλειδώνω την πόρτα, ανοίγω το ντουζ τέρμα και βουτάω στην μπανιέρα. Δέκα λεπτά αργότερα βγαίνω, τυλίγομαι με το μπουρνούζι μου, σκουπίζω τα μαλλιά μου και ετοιμάζομαι να βγω.

-Ακόμα εδώ είσαι; τον ρωτάω, ήρεμη όμως τώρα, μετά το χαλαρωτικό μου μπάνιο.

-Να βοηθήσω κάπου; με ρωτάει με το πονηρό του βλέμμα πάλι.

-Ναι, να πας στο μπάνιο μέχρι να αλλάξω!

-Νομίζω πως μια χαρά έχω βολευτεί εδώ πέρα.. λέει αραχτός στο κρεβάτι μου.

-Καλά, πάω εγώ τότε στο μπάνιο.

Αρπάζω τα εσώρουχά μου και αρχίζω να κάνω ανασκαφές στη βαλίτσα για να βρω τα ρούχα μου, με αποτέλεσμα να βρεθούν ξανά όλα διάσπαρτα στο δωμάτιο.

-Μωρό μου, ηρέμησε, πώς κάνεις έτσι; Την έκανες άνω κάτω τη βαλίτσα!

-Άσε με ρε Άλεξ! Έχω αφήσει τα καλά μου ρούχα στον πάτο..

-Θα τα βρω εγώ. Πήγαινε εσύ να στεγνώσεις τα μαλλιά σου και σου φέρνω εγώ τα ρούχα. Άντε, έχουμε μόνο δέκα λεπτά..

Τρέχω στο μπάνιο και βάζω στην πρίζα το πιστολάκι. Το μπουρνούζι, όμως, κάνει τη ζωή μου δύσκολη κι έτσι φοράω τα εσώρουχά μου και συνεχίζω τη δουλειά μου. Όταν σιγουρεύομαι ότι έχει φύγει κάθε ίχνος υγρασίας από πάνω μου, αφήνω το πιστολάκι και ετοιμάζομαι να βγω για να πάρω τα ρούχα μου, όμως συνειδητοποιώ ότι ο Άλεξ στέκεται στην πόρτα, εδώ και κάμποση ώρα μάλλον.

-Έπιασες στασίδι; τον ρωτάω και παίρνω τα ρούχα μου από τα χέρια του.

-Εγώ; Άκουσα που έκλεισες το πιστολάκι και έτρεξα γρήγορα να σου φέρω τα ρούχα, για να μην χάνεις χρόνο! λέει αλλά δεν πείθει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.

-Ναι, μας έπεισες.. του λέω και προχωράω στο δωμάτιο.

-Έχεις αμφιβολίες μήπως; με ρωτάει, ενώ εγώ κάθομαι στο κρεβάτι μου για να φορέσω το παντελόνι μου.

-Τι αμφιβολίες να έχω μωρό μου; Είσαι σοβαρός; τον ρωτάω και καλά θιγμένη.

-Είπα μήπως.. λέει και με πλησιάζει απειλητικά.

Την επόμενη στιγμή βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, μόνο με τα εσώρουχά μου, το παντελόνι στο ένα μου χέρι και τον Άλεξ από πάνω μου. Προσπαθώ να τον αποτρέψω με το χέρι μου – το οποίο παρεπιπτόντως κρατάει το παντελόνι μου – αλλά ο Άλλεξ πετάει το παντελόνι στην άκρη και περνάει στην επίθεση. Και ιδού η απορία: γιατί σε πέντε λεπτά πρέπει να είμαστε στη ρεσεψιόν; Άδικο!

-Άλεξ, πρέπει να ντυθώ και να κατεβούμε, δεν έχουμε χρόνο.. καταφέρνω να πω.

-Τη βαλίτσα σου την έφτιαξα ήδη. Σε δυο λεπτά θα είμαστε κάτω.. μου απαντάει και συνεχίζει ανενόχλητος.

Μόνο που τα δυο λεπτά περνούν, γίνονται πέντε κι εμείς βρισκόμαστε ακόμη στο κρεβάτι μου, να έχουμε πάρει φωτιά. Έχω ανατριχιάσει από την κορυφή μέχρι τα νύχια, έτσι όπως είμαι εκτεθειμένη στον Άλεξ, τα χέρια του και το στόμα του τα οποία ταξιδεύουν σε όλο μου το σώμα.

-Πρέπει να φύγουμε! Σήκω!! λέω κάποια στιγμή και πετάω τον Άλεξ στην άλλη άκρη του κρεβατιού.

Με αστραπιαίες κινήσεις σηκώνομαι και αρχίζω να ντύνομαι, πριν με προλάβει ξανά. Φοράω το μαύρο ψηλόμεσο παντελόνι μου με τα σκισίματα στα γόνατα και από πάνω μία άσπρη κοντομάνικη μπλούζα, χτενίζω στα γρήγορα τα μαλλιά μου, τα οποία έχουν καθίσει – για το καλό τους – ολόισια, φοράω κάλτσες και τα παπούτσια μου, αρπάζω το νεσεσέρ από τη βαλίτσα, το βάζω στην μαύρη τσάντα μου, ελέγχω με γρήγορες ματιές το δωμάτιο μήπως ξέχασα κάτι, περνάω γρήγορα και από το μπάνιο και τέλος σπρώχνω τον Άλεξ με τη βαλίτσα μου στο ασανσέρ.

-Ελπίζω να μην ακούσουμε καμιά κατσάδα, μέρα που είναι.. λέω λαχανιασμένη στο ασανσέρ.

-Είπε ότι με εσένα θα είναι επιεικής, αφού είχες να κάνεις μπάνιο..

-Αφού είχες αυτήν την έξυπνη ιδέα, θέλεις να πεις! τον διορθώνω.

-Γιατί άσχημα σου έπεσε; με ρωτάει με το πονηρό του βλέμμα πάλι, αλλά ευτυχώς η πόρτα ανοίγει και φτάνουμε στο ισόγειο.

-Πάμε; τον ρωτάω με ένα πλατύ χαμόγελο.

-Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς; λέει και πιάνει στο ένα χέρι τη βαλίτσα μου και στο άλλο τη δικιά του, με αποτέλεσμα να τρακάρει στο ασανσέρ.

-Άσ' την. Ούτε μια δουλειά δεν μπορείς να κάνεις!! τον πειράζω και παίρνω τη βαλίτσα μου.

-Άντε βρε παιδιά, πού είστε; μας ρωτάει ο Χρήστος.

-Αργήσαμε; τον ρωτάω ανήσυχη.

-Όχι, περιμένουμε κι άλλους δύο! απαντάει κάποιος και καθησυχάζομαι.

-Να, έρχονται. Λοιπόν, να σας μετρήσω άλλη μια φορά και μπαίνουμε στο λεωφορείο! λέει ο Χρήστος και αφού μας μετράει μας κάνει νόημα να μπούμε.

-Εγώ θέλω να κοιμηθώ, πάμε στη γαλαρία.. ενημερώνω τον Άλεξ, ο οποίος αρχίζει τις διαπραγματεύσεις με τα παιδιά για το ποιος θα καθίσει που.

Τελικά πηγαίνω με τον Άλεξ και άλλους δύο στη γαλαρία, ο Άλεξ κάθεται στη μία άκρη κι εγώ βολεύομαι πάνω του, ενώ έχω τη ζακέτα του για κουβέρτα, σε περίπτωση ανάγκης. Το ταξίδι ξεκινάει χωρίς άλλες καθυστερήσεις κι εγώ, αφού βάλω τα ακουστικά μου, αρχίζω να παραδίνομαι σιγά σιγά σε έναν βαθύ ύπνο.

[...]

Λίγες ώρες αργότερα, η φωνή του Χρήστου στο μικρόφωνο ξυπνάει σχεδόν όλους που δεν άντεξαν την κούραση.

-Ακούγομαι; Είμαστε ακριβώς έξω από τη Θεσσαλονίκη. Ξυπνήστε σιγά σιγά όλοι, γιατί τα ωραία τώρα αρχίζουν. Λοιπόν, σας έχουμε ετοιμάσει μία έκπληξη! Είμαστε όλοι αρκετά κουρασμένοι, όμως νομίζω πως δικαιούμαστε να το γιορτάσουμε όπως πρέπει. Έχουμε κλείσει τραπέζι στο μαγαζί που εμφανίζεται απόψε ο Κωνσταντίνος Αργυρός, οπότε θα πάμε κατευθείαν εκεί και μετά θα σας επιστρέψουμε τον καθένα στο σπίτι του με το λεωφορείο. Ενημερώστε τους δικούς σας και ετοιμαστείτε γιατί σε ένα τέταρτο περίπου θα είμαστε εκεί!

-Πλάκα κάνει; ρωτάω ενθουσιασμένη τον Άλεξ.

-Θα το κάψουμε!! φωνάζει εκείνος και από παντού ακούγονται φωνές ενθουσιασμού που αποθεώνουν το Χρήστο.

Η βραδιά αναμένεται μεγάλη..

Πράγματι, σε ένα τέταρτο βρισκόμαστε έξω από το μαγαζί και ένας ένας κατεβαίνουμε για να μπούμε. Ο Χρήστος φωνάζει τον Άλεξ και του δίνει το κύπελλο για να το πάρει μαζί, μέσα στο μαγαζί. Η κούραση και η νύστα εξανεμίζονται τη στιγμή ακριβώς που πατάω το πόδι μου μέσα και η φωνή του Αρυρού μάς προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Παίρνουμε τις θέσεις μας στο τραπέζι και παραγγέλνουμε τα πρώτα ποτά. Στην αρχή όλα κυλούν ήρεμα, όλοι είναι χαρούμενοι, βγάζουν φωτογραφίες με και χωρίς το κύπελλο, τραγουδούν, διασκεδάζουν. Και η ώρα περνάει και κάποια στιγμή – ενώ το κέφι όλων έχει φτάσει στα ύψη – ο Αργυρός τραγουδάει το «Τρελοκομείο» και δεν καταλαβαίνω για πότε βρίσκομαι πάνω στο τραπέζι να χορεύω και να τραγουδάω.

«Θέατρο του παραλόγου παίζουμε κι οι δυο
Έτσι αρρωστημένα μ' αγαπάς και σ' αγαπώ
Με ζηλεύεις σε ζηλεύω και μαλώνουμε
Και μια αγάπη δίχως λόγο εξοντώνουμε..

Στο τρελοκομείο, στο τρελοκομείο
Δε θα πάει ένας θα μας πάνε και τους δυο
Στο τρελοκομείο τόσο ερωτευμένοι
Θα μας πάνε μέσα με τη τρέλα που μας δέρνει

Θα γραφτεί στην ιστορία η αγάπη μας
Και οι μάχες που ΄χουν γινεί στο κρεβάτι μας
Θα 'μαστε για χρόνια το σημείο αναφοράς
Όσο το κορμί μου στο κορμί σου θα φοράς»

Όλοι από κάτω χτυπούν παλαμάκια, ενώ ο Άλεξ έχει τρελαθεί, τραγουδάει τους στίχους οι οποίοι άνετα περιγράφουν με λίγα λόγια τη ζωή μας.. Μέσα σε πλήθος χειροκροτημάτων κατεβαίνω – με τη βοήθεια του Άλεξ – από το τραπέζι και απολαμβάνω την αγκαλιά και όχι μόνο του υπέροχου αγοριού μου.

Τα καλύτερα όμως φαίνεται ότι δεν έχουν έρθει ακόμη.. Ο Κωνσταντίνος Αργυρός αναφέρεται επίσημα στην ομάδα μας και όσοι βρίσκονται στο μαγαζί μας χειροκροτούν σαν να έχουμε πάρει κανένα Champions League! Πριν ξεκινήσει ξανά το πρόγραμμα ο Αργυρός, ο Άλεξ σηκώνεται από το τραπέζι χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν και ανεβαίνει στην πίστα. Κάτι συζητάει με τον τραγουδιστή, ενώ όλοι αναμένουμε να δούμε τι έχει στο μυαλό του ο αρχηγός!

-Θα ήθελα με τη βοήθεια του μεγάλου Αργυρού, να πω ένα τραγούδι, εξαιρετικά αφιερωμένο! Ξέρει εκείνη.. λέει κι εγώ μένω άφωνη, παγωμένη και κατακόκκινη στη θέση μου.

-Αυτό πρέπει να το τραβήξουμε σε βίντεο!! μου λέει ενθουσιασμένος ο Πάνος και ανοίγει κατευθείαν το κινητό του.

Ο Άλεξ ξεκινάει, διστακτικά στην αρχή, να τραγουδάει το «Σαν το φύλλο στον αέρα» κι εγώ μένω συγκινημένη απλά να τον κοιτάω.

«Και να που ό,τι ψάχνω είναι εδώ
Δεν ήταν τύχη ήταν πάντοτε γραφτό
Το όνειρο θα βγει αληθινό
όταν το ζήσουμε αγάπη μου κι οι δυο

Η ζωή μου σαν το φύλλο στον αέρα
ξημερώματα να πέφτει στη φωτιά
Τι κι αν γλίτωσα από την πρώτη σφαίρα,
η επόμενη με βρήκε στην καρδιά

Πόσο μου 'λειψε να λέμε καλημέρα
σ' ένα στρώμα δύο σώματα αγκαλιά
Πήγαινε με απ' το τίποτα πιο πέρα
Δε θ'αντέξω κι άλλη σφαίρα στην καρδιά

Και να που ό,τι έχω φανταστεί
δεν βρίσκει τρόπο τώρα πια να μου κρυφτεί
Στα μάτια σου φεγγάρι έχει βγει
κι εγώ μια θάλασσα που σε ακολουθεί»

Ολοκληρώνει μέσα σε πλήθος χειροκροτημάτων και αποθέωσης – κυρίως από τους συμπαίκτες μας – ενώ εγώ είναι γεγονός ότι έχω βουρκώσει. Ο Άλεξ κατεβαίνει από την πίστα, έρχεται κοντά μου, με αγκαλιάζει και με φιλάει παθιασμένα.

-Σ' αγαπάω!! του ψιθυρίζω και αφήνομαι στην αγκαλιά του.

-Εγώ να δεις.. μου απαντάει και με φιλάει ξανά.

-Πρέπει να τραγουδήσει και η Άρια, να ανταπαδώσει!! φωνάζει κάποιος και ξεσηκώνονται όλοι.

-Ά-ρι-α, Ά-ρι-α!! φωνάζουν ρυθμικά τα παιδιά.

-Η δεσπονίς Άρια στο μικρόφωνο!! φωνάζει ο Αργυρός και ο Άλεξ με παροτρύνει να ανέβω στη σκηνή.

Ποιος να μου το έλεγε ότι θα τραγουδούσα δίπλα στον Αργυρό.. Έχω παραμελήσει και τα μουσικά μου καθήκοντα από τότε που έφυγα από τα Γιάννενα, ελπίζω να μην αρχίσει να γελάει όλο το μαγαζί με το που ανοίξω το στόμα μου.

-Δικό σου! μου λέει ο τραγουδιστής και μου παραδίδει το μικρόφωνο.

-Και τι θα τραγουδήσω; τον ρωτάω απορημένη και προσπαθώ να σκεφτώ ένα τραγούδι για να αφιερώσω στον Άλεξ.

-Έχεις κάποια προτίμηση;

-Την επιμονή σου, αν είναι εύκολο..

-Εννοείται! Πάμε!! φωνάζει ο τραγουδιστής και ξεκινάει η ορχήστρα.

«Αν είναι κάτι που με κέρδισε σε 'σενα
κάτι που ήξερε πώς να με ξεπερνάει
είναι αγάπη μου αυτή η επιμονή σου
μια αγάπη που έμαθε να μην τα παρατάει

Αν είναι κάτι που μού είπε να διαλέξω
ούτε τα λόγια σου είναι, ούτε η ομορφιά
Αυτή η υπέροχη, τρελή επιμονή σου
πως είναι κρίμα εμείς να ζούμε χωριστά

Αχ να 'ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου
Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου
Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου
Αχ να 'ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου

Αν είναι κάτι που με κράτησε απ' τα ξένα
αυτό το φως που δεν υπάρχει σ' άλλη γη
κι αυτή αγάπη μου η ίδια επιμονή σου
να μοιραστούμε αυτά τα σύννεφα μαζί
να μοιραστούμε αυτή τη θάλασσα μαζί

Αυτή η ατέλειωτη η γλύκα σου πως με τραβάει να 'ξερες
Να περπατήσω δίπλα σου με θάρρος στην ζωή
Αυτή η ατέλειωτη η δίψα σου για της ζωής το άγνωστο
Τι μού 'χεις δώσει να 'ξερες και πού να φανταστείς
Αγάπη μου τρελή να με ζητάς μην κουραστείς»

Τελειώνω και όλοι χειροκροτούν, ενώ ο Άλεξ σφυρίζει δυνατά με τη βοήθεια των χεριών του. Κάνω μια υπόκλιση, χαιρετάω τον τραγουδιστή και επιστρέφω στη θέση μου.

-Επίμονος ε; μου λέει μόλις φτάνω κοντά του.

-Ναι πανάθεμά σε! του λέω και του δίνω ένα φιλί.

-Και δεν έχεις δει τίποτα ακόμα..

-Απειλή ή υπόσχεση;

-Πάρ' το όπως θέλεις.. Μη νομίζεις πάντως πρόκειται ποτέ να σε αφήσω να μου φύγεις εύκολα!

-Ποιος είπε ότι θέλω να φύγω;

-Απλά σε ενημερώνω! Πάμε να χορέψουμε.. λέει και με τραβάει στην πίστα όπου πηγαίνουν και οι υπόλοιποι.

Ξημερώματα πια, μαζευόμαστε να φύγουμε, έχοντας περάσει μια υπέροχη βραδιά μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και ίσως είναι από τις τελευταίες στιγμές που περνάμε όλοι μαζί σαν ομάδα, μιας και οι αγωνιστικές μας υποχρεώσεις έχουν πλέον ολοκληρωθεί για τη φετινή σεζόν και πολλοί από εμάς του χρόνου θα αφήσουμε την ομάδα.. Αλλά δεν είναι ώρα να τα σκέφτομαι αυτά. Το μόνο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή είναι ύπνος και ξεκούραση!

Πάει κι αυτό! Ο ΠΑΟΚ πρωταθλητής Ελλάδος, Άρια και Άλεξ πιο ευτυχισμένοι από ποτέ.. 

Σπόιλερ: Όπως αναφέρθηκε πλησιάζει καλοκαίρι και τι σημαίνει αυτό; Κάποια γενέθλια πλησιάζουν...

Stay tuned <3