Ο διαιτητής επιτέλους δίνει το μεγάλο σφύριγμα, το τελευταίο για απόψε! Κοιτάζω το τέρμα, τον τερματοφύλακα δεν τον βλέπω καν. Κάνω τρία μεγάλα βήματα και με το αριστερό σουτάρω στη δεξιά γωνία και βλέπω τα δίχτυα να κουνιούνται. Την επόμενη στιγμή, ο τερματοφύλακάς της ομάδας μου τρέχει κατά πάνω μου, εγώ προς αυτόν και πέφτω στην αγκαλιά του αφήνοντας τα δάκρυά μου ελεύθερα...

Δύο μαυρόασπρα σμήνη, ένα από το κέντρο του γηπέδου, που ήταν στημένοι οι οκτώ συμπαίκτες μας, και ένα από τον πάγκο έρχονται κατά πάνω μας, ενώ νιώθω να ξεχειλίζω από ευτυχία...

Πανηγυρίζω στην αγκαλιά του συμπαίκτη μου που με έχει σηκώσει αγκαλιά ψηλά στον αέρα και όλοι έρχονται κατά πάνω μας, μας περικυκλώνουν και όλοι μαζί χοροπηδούν και φωνάζουν. Επειδή με όλο το σπρώξιμο και τις αγκαλιές νιώθω ότι δεν θα μείνω για πολύ ακέραια στα χέρια του σταθερού κατά τα άλλα τερματοφύλακά μας, κατεβαίνω και μπαίνω στο κέντρο του κύκλου όπου το πανηγύρι συνεχίζεται. Καταφέρνω τρυπώνοντας μεταξύ των συμπαικτών μου να βρεθώ δίπλα στον Άλεξ, ο οποίος, μόλις με βλέπει δίπλα του, με αρπάζει από τη μέση και κάνει ξαφνική έφοδο στο στόμα μου, ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από τον ασπρόμαυρο κλοιό και συνπεώς προστατευμένοι από τα μάτια του Χρήστου, των γονιών μου, του Άγγελου και των δικών του γονιών. Όχι ότι τη συγκεκριμένη στιγμή με ενδιαφέρει και πολύ η άποψη του καθενός για τη σχέση μου με τον Άλεξ. Είμαι στον έβδομο ουρανό και δεν μπορεί κανείς να με κατεβάσει.

Κι ενώ όλοι πανηγυρίζουν, φαίνεται πως η ίδια σκέψη περνάει από το μυαλό μου και το μυαλό του Άλεξ, όταν γυρίζουμε και κοιταζόμαστε ταυτόχρονα. Χωρίς να πούμε τίποτα, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε κάνει την ίδια σκέψη και πηγαίνουμε προς τον πάγκο, αφήνοντας τους συμπαίκτες μας να πανηγυρίζουν. Βρίσκουμε το Χρήστο να χαιρετάει τους παίκτες και τον προπονητή του Ολυμπιακού και αφού ανταλλάξουμε κι εμείς χειραψίες με κάποιους από αυτούς που είναι κοντά, τρέχουμε στον προπονητή μας. Εκείνος ανοίγει διάπλατα τα χέρια του και μας σφίγγει και τους δυο στην αγκαλιά του.

-Ήξερα ότι θα με κάνετε περήφανο! Συγχαρητήρια παιδιά μου!! καταφέρνει να πει ενώ η συγκίνηση είναι εμφανής στη φωνή του.

Μαζί με τον Άλεξ τον τραβάμε και σηκωτό τον μεταφέρουμε στο μέρος των πανηγυρισμών, όπου οι συμπαίκτες μας τον υποδέχονται θερμά. Την αμέσως επόμενη στιγμή, ο Χρήστος βρίσκεται στα χέρια των παικτών του, οι οποίοι τον σηκώνουν ψηλά και τον απωθεώνουν! Στέκομαι ένα βήμα πίσω και παρακολουθώ συγκινημένη. Είναι στιγμές που δεν έχω ζήσει και ούτε πρόκειται να ξαναζήσω ποτέ! Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, αυτή η ομάδα, αυτοί οι συμπαίκτες και αυτός ο προπονητής κατάφεραν να κερδίσουν ένα μέρος στην καρδιά μου που θα τους ανήκει για πάντα!

Ο Χρήστος βρίσκεται πλέον στο έδαφος και δίνει ακόμα μια οδηγία, την τελευταία για φέτος:

-Πηγαίντε να κάνετε το καθήκον σας απέναντι στους αντιπάλους! μας λέει και όλοι μαζί κατευθυνόμαστε στο άλλο μέρος του γηπέδου όπου βρίσκονται οι παίκτες του Ολυμπιακού σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση.

Κάποιοι από αυτούς ακόμη κλαίνε και είναι πεσμένοι στο έδαφος, ενώ οι πιο ψύχραιμοι έχουν αναλάβει την ψυχολογική υποστήριξή τους. Πρώτα κατευθύνομαι προς τον αρχηγό της ομάδας, ο οποίος είναι μόνος του, αποκομμένος από τους συμπαίκτες του και αντιμέτωπος με την απογοήτευση.

-Συγχαρητήρια! Ήσασταν εξίσου καλοί, στο τέλος νίκησε ο πιο τυχερός! του λέω και τείνω το χέρι μου προς το μέρος του.

-Είχατε περισσότερη θέληση και αυτό φάνηκε. Όταν προηγούμαστε 2-0 και καταφέρνετε να ισοφαρίσετε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.. λέει απογοητευμένος και μου ραγίζει η καρδιά.

-Στο ποδόσφαιρο όλα μπορούν να συμβούν. Σημασία έχει ότι έγινε ένα καλό παιχνίδι και το παλέψαμε και οι δύο ομάδες μέχρι το τέλος! προσπαθώ να τον παρηγορήσω.

-Αξίζατε τη νίκη. Συγχαρητήρια! Και επίσης πολλά συγχαρητήρια σε σένα ξεχωριστά. Ήσουν η καλύτερη μέσα στο γήπεδο και μας έβαλες σε όλους τα γυαλιά. Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί κοπέλα να παίζει έτσι! μου λέει και φαίνεται ότι εννοεί την κάθε του λέξη.

-Να 'σαι καλά. Κι εσύ είσαι σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα φτάσεις στην πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού!

-Σε ευχαριστώ. Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα! Βασικά, με λένε Δημήτρη, δεν συστηθήκαμε νωρίτερα.

-Άρια. Χάρηκα κι εγώ πολύ. Ελπίζω κάποια στιγμή να τα ξαναπούμε!

-Κι εγώ. Και πάλι συγχαρητήρια! μου εύχεται και αγκαλιαζόμαστε.

-Επίσης! απαντάω πριν φύγω.

Έπειτα χαιρετάω έναν έναν και τους υπόλοιπους παίκτες και κοντοστέκομαι στον παίκτη που έχασε το τελευταίο πέναλτι και ουσιαστικά αποδείχθηκε μοιραίος. Με το ζόρι προσπαθεί να σταματήσει το κλάμα, ενώ αρνείται να σηκωθεί από το χορτάρι.

-Συγχαρητήρια! του λέω σκύβοντας για να τον χαιρετήσω.

-Τα συγχαρητήρια πάνε σε εσάς και κυρίως σε εσένα που τελείωσες το παιχνίδι! μου απαντάει.

-Εκεί που φτάσαμε ήταν θέμα τύχης. Ένα χαμένο πέναλτι δεν ακυρώνει την προσπάθειά σου καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, ούτε υποβαθμίζει την ποιότητά σου ως ποδοσφαιριστή! του λέω και τα εννοώ όλα αυτά, παρόλο που αν ήμουν στη θέση του κι εγώ θα τα αμφισβητούσα.

-Σημασία έχει ποιος είναι ο νικητής, όλοι αυτόν θα θυμούνται στο τέλος..

-Έγινε ένα σπουδαίο παιχνίδι και όσοι το παρακολούθησαν σίγουρα θα το θυμούνται για πολύ καιρό! προσπαθώ να τον παρηγορήσω.

-Τέλος πάντων, δεν είναι ώρα να τα σκέφτεσαι εσύ αυτά. Είναι η στιγμή να πανηγυρίσετε, το αξίζετε! μου λέει και μου δίνει το χέρι του.

-Καλή συνέχεια στην πορεία σου! του εύχομαι και του σφίγγω το χέρι.

Μόλις τελειώσουν οι χαιρετισμοί κι ενώ οι διοργανωτές ετοιμάζουν την απονομή, τρέχω στην άκρη του γηπέδου, κάτω από τις κερκίδες που κάθονται οι γονείς μου με τους γονείς του Άγγελου και τον Ιάσονα με τη Βερόνικα. Μόλις με βλέπουν κατεβαίνουν και έρχονται στα κάγκελα για να με χαιρετήσουν. Εγώ βγάζω στην επιφάνει τον Ταρζάν που κρύβω μέσα μου και σκαρφαλώνω για να φτάσω στην κερκίδα. Πρώτα τρέχω στην αγκαλιά του μπαμπά και της μαμάς.

-Συγχαρητήρια κοριτσάκι μου! Μας έκανες περήφανους άλλη μια φορά!! λέει ο πατέρας μου ενώ με σφίγγει στην αγκαλιά του.

-Μπράβο σου αγάπη μου! Ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις!! λέει η μαμά και θα έπαιρνα όρκο ότι είναι βουρκωμένη.

-Αδερφούλα!! ακούω τον Ιάσονα πίσω μου και δεν καταλαβαίνω για πότε με σηκώνει στον αέρα στην αγκαλιά του.

-Ιασονάκο! Τι έκπληξη ήταν αυτή;

-Μπορούσα να χάσω τον τελικό της αδερφούλας μου;

-Εσύ μου έφερες γούρι! Έλα άσε με κάτω, πρέπει να επιστρέψω πίσω..

-Δεν έχεις ανάγκη από γούρια εσύ. Ήμουν σίγουρος ότι θα ευστοχήσεις στο πέναλτι!

-Να δω αν το έχανα τι θα έλεγες.. τον πειράζω.

-Σιγά μην το έχανες! Συγχαρητήρια βρε κορίτσι μου! Ήσουν φοβερή! πετάγεται η Βερόνικα και με αγκαλιάζει.

-Σε ευχαριστώ Βερόνικα! Είμαι και ιδρωμένη, θα σε κάνω χάλια..

-Έλα μην ακού βλακείες! Λοιπόν, πήγαινε τώρα μην αργήσεις και θα τα πούμε μετά.

-Άρια, κορίτσι μας, συγχαρητήρια! με χαιρετούν και οι γονείς του Άγγελου.

-Σας ευχαριστώ πολύ! Πρέπει να φύγω..

Πηδάω ξανά τα κάγκελα και βρίσκομαι ξανά στο γήπεδο. Προχωράω μέχρι την άλλη άκρη της κερκίδας, όπου κάθεται η ομάδα του ΠΑΣ, η πρώην ομάδα μου. Ο Άρης μόλις με βλέπει να πλησιάζω τρέχει, περνάει με ευκολία τα κάγκελα και βρίσκεται μονομιάς κοντά μου.

-Κοριτσάρα μου, σήμερα με έκανες ακόμα πιο περήφανο! Έκανες τρομερό παιχνίδι, συγχαρητήρια!

-Σε ευχαριστώ Αρούλη μου! Χαίρομαι πολύ που ήσουν εδώ αυτή τη στιγμή, είναι πολύ σημαντικό για μένα.

-Δεν θα μπορούσα να λείπω. Ακόμη κι αν είχαμε φύγει με την ομάδα, ξέρεις ότι θα ήμουν εδώ!

-Το ξέρω, σ' αγαπάω πολύ! Θα τα πούμε μετά.. του λέω και του δίνω ένα φιλί.

-Άντε, να σε δω να σηκώνεις την κούπα να τρελαθώ!

-Φωτογραφίες να βγάλεις! του υπνεθυμίζω.

-Εννοείται! Τζάμπα με πληρώνεις; λέει και γελάμε.

-Άρια!! ακούω τη φωνή του Άγγελου, ο οποίος βρίσκεται κι αυτός δίπλα μου, μόλις περνάει τα κάγκελα.

-Άγγελε..

-Συγχαρητήρια! Μπορώ να σ' αγκαλιάσω; με ρωτάει διστακτικά.

-Τι ερώτηση είναι αυτή; τον μαλώνω και ανοίγω τα χέρια μου.

Ο Άγγελος τελικά περνάει τα χέρια του γύρω μου και με σφίγγει στην αγκαλιά του.

-Ήμουν σίγουρος ότι το πέναλτι θα το στείλεις δεξιά. Επίσης ήμουν σίγουρη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσεις εσύ! Παρά την αγωνία σου, ξέρω ότι εκείνη τη στιγμή θα μιλούσε η ψύχραιμη Άρια!

-Σε ευχαριστώ Άγγελε. Λοιπόν παιδιά, τα λέμε μετά, πρέπει να πάω για την απονομή.. τους λέω και επιστρέφω στο γήπεδο.

-Να λες πάλι καλά που δεν είναι ώρα να τσακωνόμαστε.. μου λέει ο Άλεξ αγριοκοιτώντας με μόλις φτάνω κοντά τους.

-Έλα τώρα, μην αρχίζεις τις αηδίες μέρα που είναι! τον μαλώνω.

-Έχεις δίκιο, θα τα πούμε μετά.. λέει και περνάει το χέρι του γύρω από τη μέση του σαν να θέλει να αποδείξει ότι είμαι δικιά του και μόνο δικιά του.

-Σου έχω πει πόσο μου αρέσει όταν ζηλεύεις; του ψιθυρίζω στο αυτί.

-Άρια!!

-Τρελαίνομαι όμως!! συνεχίζω εγώ εισπράττοντας ακόμη ένα δολοφονικό βλέμμα.

Στο μεταξύ όλα μοιάζουν έτοιμα για την απονομή. Αρχικά καλούν τους παίκτες και τον προπονητή του Ολυμπιακού για να παραλάβουν τα ασημένια μετάλλια. Ένας ένας παιρνούν μπροστά από την αψίδα και παραλαμβάνουν τα μετάλλιά τους από τον υπεύθυνο της διοργάνωσης. Όταν και τελευταίος ο προπονηής τους λαμβάνει το αναμνηστικό, η αποστολή του Ολυμπιακού αποσσύρεται και περιμένει – προς τιμήν της – να χειροκροτήσει κι εμάς, όπους τους χειροκροτήσαμε εμείς. Είναι σημαντικό που παρά τον πόνο και την απογοήτευσή τους ανταποκρίνονται στο ηθικό ποδοσφαιρικό καθήκον τους.

Ένας ένας περνούν και οι δικοί μας παίκτες να πάρουν τα μετάλλια. Ως αρχηγός μένω τελευταία, γιατί πρέπει να παραλάβω το κύπελλο. Όμως νιώθω άσχημα απέναντι στον Άλεξ, που είχε το περιβραχιόνιο όλη τη χρονιά και είναι άδικο στην πιο κρίσιμη στιγμή του αρχηγού να του κλέψω τη δόξα.

-Άλεξ.. τον τραβάω συνωμοτικά.

-Τι είναι; με ρωτάει.

-Θέλω να σηκώσουμε μαζί το κύπελλο. Μην πεις όχι, σε παρακαλώ!

-Άρια, μόνος μου σου έδωσα το περιβραχιόνιο, επειδή το ήθελα. Αν δεν ήθελα, απλά θα το κρατούσα.

-Σε παρακαλώ ρε μωρό μου, είναι άδικο. Εσύ σήκωσες το βάρος του αρχηγού όλη τη χρονιά και τώρα εγώ επειδή πήρα το περιβραχιόνιο σε έναν αγώνα θα σηκώσω το κύπελλο;

-Το πήρες στον πιο κρίσιμο αγώνα Άρια και το άξιζες. Για αυτό πρέπει να σηκώσεις και το κύπελλο.

-Κάν' το για εμένα! Εγώ σου έκανα τη χάρη και πήρα το περιβραχιόνιο, κάνε μου κι εσύ τη χάρη που σου ζητάω!

-Άλεξ, Άρια! ακούμε τη φωνή του Χρήστου πίσω μας.

-Τι είναι Χρήστο; τον ρωτάει ο Άλεξ.

-Θα ήθελα να πάτε μαζί να σηκώσετε το κύπελλο. Εσύ Άλεξ ως αρχηγός της ομάδας, εσύ Άρια ως σημερινός αρχηγός και οι δυο σας ως οι καλύτεροι παίκτες μου.

-Το ίδιο τον παρακαλάω πόσην ώρα! λέω αγανακτισμένη.

-Μα.. προσπαθεί να πει κάτι ο Άλεξ, αλλά ο Χρήστος τον διακόπτει.

-Άλεξ, σε παρακαλώ. Απλά κάντε αυτό που σας λέω. Και προχωρήστε γιατί η ουρά τελειώσε και όλοι οι συμπαίκτες σας έχουν περάσει για το μετάλλιο..

-Ωχ! λέω ταυτόχρονα με τον Άλεξ και προχωράμε γρήγορα προς την αψίδα.

Μπροστά ο Άλεξ και τελευταία εγώ, παίρνουμε τα μετάλλιά μας, δεχόμαστε τα συγχαρητήρια και προχωράμε προς το κύπελλο.

-Μαζί θα το σηκώσετε; μας ρωτάει ο υπεύθυνος.

-Ναι, θα είναι και βαρύ, πώς να τα καταφέρω μόνη μου; αστειεύομαι και γελάμε.

-Σωστό κι αυτό! Λοιπόν, πάρτε το και πηγαίνετε μπροστά στους συμπαίκτες σας για να το σηκώσετε! μας λέει ο υπεύθυνος.

Πιάνω εγώ τη μία άκρη του κυπέλλου και ο Άλεξ την άλλη και ανεβαίνουμε στο μικρό σκαλάκι που είναι μπροστά από τους συμπαίκτες μας για να σηκώσουμε το κύπελλο και να επιβεβαιώσουμε και επίσημα πλέον ότι είμαστε πρωταθλητές Ελλάδας!

-Έτοιμη; με ρωτάει ο Άλεξ με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.

-Έτοιμη! απαντάω και περιμένω την αντίστροφη μέτρηση των παιδιών για να σηκώσουμε το κύπελλο ψηλά στον αέρα

-Τρία, δύο, ένα... ΟΛΕ!! φωνάζουν τα παιδιά και μαζί με τον Άλεξ σηκώνω το κύπελλο ψηλά, ενώ από τα μεγάφωνα του γηπέδου ακούγεται δυνατά "We are the champions"!

Με το κύπελλο στα χέρια μου και τον Άλεξ απέναντί μου, νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη! Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Κατακτήσαμε μαζί με την ομάδα μου την κορυφή στο πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, το ποδόσφαιρο, και έχω δίπλα μου τον άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένη τους τελευταίους μήνες, ενώ απέναντι βρίσκονται οι δικοί μου άνθρωποι.

Παραδίδουμε το κύπελλο στον επόμενο και ένας ένας οι συμπαίκτες μας σηκώνουν το κύπελλο επιβεβαιώνοντας ο καθένας ξεχωριστά ότι είμαστε πρωταθλητές. Μόλις το κύπελλο φεύγει από τα χέρια μας ο Άλεξ έρχεται δίπλα μου και με αγκαλιάζει ενώ τραγουδάμε όλοι μαζί «We are the champions my friends, andwe'll keep on fighting till the end! We are the champions, we are the champions, no time for losers, 'cause we are the champions... of the world!!" Και πράγματι νιώθω ότι έχουμε κατακτήσει τον κόσμο όλο!

Όταν το κύπελλο έχει περάσει από τα χέρια όλων, το βάζουμε στη μέση και στηνόμαστε όλοι κάτω από την αψίδα δίπλα στο κύπελλο για να βγάλουμε την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία. Αφού οι φωτογράφοι απαθανατίσουν την πολύτιμη στιγμή, ο Χρήστος κάνει μια σπουδαία κίνηση και καλεί τον αντίπαλο προπονητή και τους παίκτες του να έρθουν για να βγάλουμε όλοι μαζίμια φωτογραφία, η οποία σε λίγο καιρό θα είναι αυτή που θα μας θυμίζει αυτή τη σημαντική μέρα!

Έπειτα, έρχεται η ώρα του παιδιού και ο καθένας βγάζει φωτογραφία με το κύπελλο, είτε μόνος του είτε μαζί με κάποιον συμπαίκτη του, είτε με τους γονείς που έχουν αρχίσει να εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο. Καλώ, λοιπόν, κι εγώ τους δικούς μου και τον Άρη να έρθουν για να βγάλουμε φωτογραφία με το κύπελλο.

Βγάζω πρώτα με τον μπαμπά και τη μαμά, μετά με τον Ιάσονα, τη Βερόνικα και τέλος με τον Άρη. Δίνω το κύπελλο στους επόμενους και ποζάρω ξανά με τον Άρη ο οποίος, όπως είπε, ήθελε να βγάλει σέλφι με την πρωταθλήτρια κολλητή του. Μετά και από αυτό, πηγαίνω και παίρνω το Χρήστο για να τον γνωρίσω στους δικούς μου.

-Χρήστο, να σου συστήσω τους γονείς μου, τον αδερφό μου, τον Ιάσονα και την κοπέλα του, τη Βερόνικα.

-Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω όλους. Πρέπει να νιώθετε πολύ περήφανοι που έχετε μια τέτοια κόρη και αδερφή, όπως είμαι κι εγώ περήφανος που την είχα στην ομάδα μου!! λέει και στρέφω το κεφάλι μου αλλού, για να μη δει κανείς τη συγκίνησή μου.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που μου μίλησε τόσο απαξιωτικά την πρώτη κιόλας μέρα που πάτησα το πόδι μου στη Θεσσαλονίκη...

-Σας ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια και που δώσατε τόσες ευκαιρίες στην κόρη μας! λέει η μαμά.

-Τις κέρδισε με το σπαθί της και με δικαίωσε! Να τη χαίρεστε!! Με συγχωρείτε, αλλά πρέπει να πάω λίγο για κάτι διαδικαστικά.. απολογείται και αποχωρεί.

-Καλέ, έχεις τέτοιο κούκλο προπονητή και διάλεξες το μικρό; μου ψιθυρίζει γελώντας η Βερόνικα στο αυτί.

-Σουτ! Τι είναι αυτά που λες; τη μαλώνω γελώντας κι εγώ.

-Πλάκα σου κάνω βρε..

-Άντε, δεν θα μας φέρεις και τον Άλεξ να τον συγχαρούμε; πετάει την εξυπνάδα του ο αδερφός μου.

-Για καλό το άνοιξες το στόμα σου εσύ; μουρμουρίζω μέσα από τα δόντια μου αγριοκοιτάζοντάς τον.

-Έχει δίκιο ο Ιάσονας. Άντε, πήγαινε να τον φέρεις! λέει και ο πατέρας μου και με αφήνει άφωνη.

Τι στο καλό; Μετάλαξη έπαθε κι αυτός; Σκέφτομαι ενώ πάω να φέρω τον Άλεξ στα.. πεθερικά του.

-Μωρό μου, πάμε λίγο στους γονείς μου και στον αδερφό μου που θέλουν να σε συγχαρούν! του το ξεφουρνίζω μονομιάς για να αποφύγουμε ενδεχόμενες απώλειες.

-Τι έκανε λέει; Δεν είμαστε καλά.. αντιδράει ο Άλεξ.

-Εντάξει, δε θα σε φάνε. Απλώς συγχαρητήρια θέλουν να σου πουν.

-Τι τραβάω ο Χριστιανός; διαμαρτύρεται ενώ τον πιάνω από το χέρι και κατευθυνόμαστε προς τους δικούς μου.

-Γεια σας.. τους χαιρετάει αμήχανα μόλις φτάνουμε κοντά τους.

-Συγχαρητήρια αγόρι μου! Ήσουν πολύ καλός!! λέει ο πατέρας μου και του δίνει το χέρι του, εκπλήσσοντάς με ακόμη μια φορά.

Είπαμε, είναι ανεκτικός αλλά σήμερα το παράκανε.

-Σας ευχαριστώ πολύ, συγχαρητήρια και για την Άρια! λέει ο Άλεξ αγχωμένος ακόμη.

-Συγχαρητήρια! του λέει η μάνα μου με τη σειρά της.

Απλή, λιτή και απέριττη. Πάλι καλά, πόσες εκπλήξεις να αντέξω σήμερα;

-Συγχαρητήρια ρε εργαλείο! Έκανες πολύ καλό παιχνίδι! Άντε και σε λίγα χρόνια αντίπαλοι.. Είμαι σίγουρος ότι σύντομα θα σε δούμε στη μεγάλη ομάδα του ΠΑΟΚ! λέει ο Ιάσονας.

-Να 'σαι καλά. Μακάρι, το ελπίζω κι εγώ κι ας είμαστε και αντίπαλοι!

-Άλεξ, αυτή είναι η Βερόνικα, η κοπέλα του αδερφού μου. Βερόνικα από εδώ ο Άλεξ.. κάνω τις απαραίτητες συστάσεις.

-Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω επιτέλους! Έχω ακούσει τόσα πολλά για εσένα.. Συγχαρητήρια κιόλας! λέει η πάντα εκδηλωτική Βερόνικα.

-Κι εγώ χαίρομαι, σε ευχαριστώ πολύ! απαντάει ξαφνιασμένος ο Άλεξ από τη φιλική επίθεση της Βερόνικας.

-Λοιπόν, εμείς να πηγαίνουμε στους υπόλοιπους, τα λέμε μετά, υποθέτω! λέω στους δικούς μας και πιάνω τον Άλεξ να φύγουμε γρήγορα.

-Πάρε μας τηλέφωνο όταν πάτε να μπείτε στο λεωφορείο. Θα σε περιμένουμε έξω.. ακούω τη μαμά πίσω μου.

-Πες μου ότι όλα αυτά δεν τα ονειρεύτηκα.. λέει ο Άλεξ δίπλα μου, μην μπορώντας ακόμη να πιστέψει τη φιλικότητα των δικών μου.

-Νομίζω ότι δεν τα ονειρευτήκαμε. Μην παίρνεις θάρρος όμως, μπορεί να είναι κάποιο υποχθόνιο σχέδιο... του λέω και σκάμε στα γέλια.

-Φωτογραφία με το κύπελλο βγάλαμε μόνοι μας; με ρωτάει ο Άλεξ.

-Όχι, πάμε γρήγορα!! του λέω και τρέχουμε να προλάβουμε το κύπελλο.

Αφήνουμε το κύπελλο κάτω και στεκόμαστε αγκαλιασμένοι από πάνω του. Είμαι σίγουρη ότι αυτές θα είναι οι καλύτερες φωτογραφίες του τελικού!! Κοιτάζω στα μάτια τον Άλεξ και νιώθω στα αλήθεια ευτυχισμένη.

-Ξέρεις πόσο σ' αγαπάω έτσι; του λέω και νιώθω ότι ανεβαίνουν δάκρυα στα μάτια μου.

-Εννοείται! Κι εγώ σ' αγαπάω! Μα τι σε έπιασε τώρα; Κλαις;

-Τίποτα, απλά νιώθω να ξεχειλίζω από ευτυχία και δεν θέλω να τελειώσει ποτέ όλο αυτό..

-Όσο έχουμε ο ένας τον άλλον τίποτα δεν πρόκειται να τελειώσει! Σε λατρεύω!! μου λέει και με σφίγγει στην αγκαλιά του.

-Όταν έχασε ο άλλος το τελευταίο πέναλτι δεν το πίστεψα. Δεν πίστεψα ότι υπήρχε τρόπος να διορθωθεί η βλακεία μου. Μόλις όμως συνειδητοποίησα ότι ο προπονητής σε έχει αφήσει τελευταία, του έδωσα από μέσα μου συγχαρητήρια για την επιλογή του. Ήσουν η μόνη που μπορούσε να το αναλάβει. Είπα μέσα μου: αυτό ήταν, το σηκώσαμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσει η Άρια!

-Δεν γύρισα να κοιτάξω κανέναν. Απλά έστησα την μπάλα πάνω στη βούλα και έκανα αυτό που έπρεπε. Δεν μπορούσα να το χάσω, δεν έπρεπε!

-Δεν έχεις καταλάβει ακόμη τι έκανες! Ήταν υποδειγματική η εκτέλεση και η ψυχραιμία σου! Μαζί με τον τερματοφύλακα ήσασταν η καλύτεροι παίκτες του αγώνα! Είμαι πολύ περήφανος για εσένα αγάπη μου! λέει και τα δάκρυα φεύγουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου.

-Δεν είναι ώρα για κλάματα μωρό μου! Σε παρακαλώ..

-Τι κάνει το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής; Θέλω μια φωτογραφία μαζί σας, θα μου κάνετε την τιμή; λέει ξαφνικά ο Χρήστος δίπλα μας.

-Εννοείται κόουτς! απαντάει ο Άλεξ ενώ εγώ προσπαθώ να σκουπίσω τα δάκρυά μου.

-Τι είναι αυτά; Η ψύχραιμη και δυναμική Άρια κλαίει; με πειράζει ο Χρήστος ενώ μπαίνει ανάμεσα μας και μας αγκαλιάζει για τη φωτογραφία.

-Μπράβο και πάλι παιδιά. Έτσι σας θέλω πάντα, αγαπημένους κι ενωμένους. Είδατε τι μπορείτε να καταφέρετε.. μας λέει και μας αγκαλιάζει έναν έναν.

-Και μια φωτογραφία ο καθένας μόνος του παιδιά, δεν βγάλατε! μας κυνηγάει ο φωτογράφος.

Μετά κι από αυτό, η δουλειά μας στο γήπεδο έχει τελειώσει κι ένας ένας αποσύρεται στα αποδυτήρια. Δεν μπορώ όμως να μπω μέσα πριν κάνω πρώτα αυτό που θέλω και πρέπει.

-Μωρό μου περίμενε δυο λεπτά. Ή πήγαινε μέσα κι έρχομαι..

-Πες μου ότι δεν πας να κάνεις αυτό που φαντάζομαι!

-Έλα ρε Άλεξ τώρα, μην κάνεις σαν πρωτόγονος! Τα παιδιά και τον Κώστα θα πάω να χαιρετήσω κι έρχομαι!

-Καλύτερα πρωτόγονος παρά μαλάκ...

-Άλεξ!

-Θα έρθω μαζί σου, τελευταία προσφορά!

-Προχώρα.. του λέω μέσα από τα δόντια μου μην τον αρχίσω στο βρίσιμο μέρα που είναι.

Περνάμε από τα κάγκελα και φτάνουμε στην κερκίδα. Τα παιδιά με υποδέχονται θερμά, με αγκαλιάζουν και μου δίνουν συγχαρητήρια.

-Ο άλλος τι παριστάνει; Το σωματοφύλακα; μου ψιθυρίζει ο Άρης στο αυτί.

-Τι ρωτάς κι εσύ τώρα.. κόβω τη συζήτηση αμέσως.

-Βρε, βρε.. Μια πρωταθλήτρια!! λέει ο Κώστας και με αγκαλιάζει.

-Κώστα μου..

-Συγχαρητήρια! Ήσουν εξαιρετική από την αρχή μέχρι το τέλος.

-Σε ευχαριστώ πολύ! Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα..

-Δεν υπήρχε κάτι που δεν έκανες! Έι, με ακούτε όλοι; Ήμουν προπονητής της πέρυσι!! Ήμουν προπονητής της Άριας, ακούτε; φωνάζει και τεντώνω το χέρι του για να του κλείσω το στόμα.

-Σταμάτα, γινόμαστε ρεζίλι.. καταφέρνω να πω μέσα από τα γέλια μου.

-Έλα να βγάλουμε μια φωτογραφία. Όχι τίποτα άλλο θα με σφάξει η νονά σου.. λέει και δίνει το κινητό του σε ένα παιδί για να μας βγάλει.

-Έλα να βγάλουμε και όλοι μαζί. Θα μας κάνεις την τιμή; πετάγεται ο Νίκος και δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά από το να ποζάρω με τους παλιούς μου συμπαίκτες.

-Ποιος θα βγάλει; ρωτάει κάποιος.

-Δώστε το σε εμένα. Άλεξ, έλα να μας βγάλεις μια φωτογραφία.. του λέω και ξέρω ότι θα γκρινιάζει για δέκα μέρες μετά, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Ο Άλεξ αδιαμαρτύρητα παίρνει το κινητό του Νίκου και μας βγάζει φωτογραφία όλους μαζί.

-Να μου τις στείλεις μετά! λέω στο Νίκο και τους χαιρετάω για να πάμε στα αποδυτήρια.

-Δε θα μιλήσω, δε θα μιλήσω.. Τουλάχιστον όχι ακόμα! λέει ο Άλεξ ενώ κατευθυνόμαστε προς τα μέσα.

Μπαίνουμε στο διάδρομο που είναι τα αποδυτήριά μας και από το δωμάτιο των αγοριών ακούγονται φωνές και πανηγυρισμοί. Ετοιμάζομαι να ανοίξω την πόρτα για να μπούμε μέσα, όμως ο Άλεξ με σταματάει.

-Πάμε δυο λεπτά δίπλα μόνοι μας.. Έχουμε όλο το χρόνο να πανηγυρίσουμε με τους άλλους! λέει και με τραβάει στο δωματιάκι που έχω τα πράγματά μου.

Κάθεται στον πάγκο και με τραβάει πάνω του. Εγώ βολεύομαι όπως όπως πάνω στα πόδια του, περνάω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του, ενώ τα πόδια μου τα βολεύω στον πάγκο.

-Δικαιούμαστε και λίγο χρόνο οι δυο μας τώρα, έτσι δεν είναι; με ρωτάει ενώ πλησιάζει το πρόσωπό του στο δικό μου.

-Νομίζω το δικαιούμαστε.. λέω και αφήνομαι στην αγκαλιά του Άλεξ.

Δεν ξέρω πόση ώρα περνάει όταν κάποια στιγμή χτυπάει η πόρτα. Ανασηκώνομαι στα πόδια του Άλεξ, όμως αυτός φαίνεται ατάραχος.

-Άλεξ, η πόρτα..

-Έλα βρε μωρό μου, ο Πάνος θα είναι ή κανένας άλλος να μας φωνάξει να πάμε δίπλα, μη χάσουμε το πανηγύρι.. Δεν είμαστε εδώ!! απαντάει όμως η πόρτα ανοίγει κι εγώ γυρίζω και βλέπω έναν κύριο και μια κυρία, άγνωστοι στο άτομό μου, όχι όμως και στον Άλεξ όπως συνειδητοποιώ.

-Μαμά; Μπαμπά; Τι κάνετε εδώ; ρωτάει σαστισμένος κι εγώ όπως προσπαθώ να κατέβω από πάνω του με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.

Παραλίγο να πέσω με τα μούτρα στο πάτωμα από την ταραχή, ενώ προσπαθώ ταυτόχρονα να συμμαζευτώ. Πρώτον, τι κάνουν οι γονείς του Άλεξ εδώ; Δεύτερον, μπράβο μου! Ωραία εντύπωση θα κάνω στους ανθρώπους στην πρώτη γνωριμία.. Εκτός από το γεγονός ότι εγώ είμαι σαν το γύφτο, ιδρωμένη, με τη στολή και οι γονείς του Άλεξ ντυμένοι σαν να πάνε σε επαγγελματικό ραντεβού. Η μητέρα του φοράει ένα στενό, μαύρο φόρεμα με μπεζ πλατφόρμες και ο πατέρας του ένα μπλε παντελόνι και ένα πουκάμισο σε γκρίζες αποχρώσεις. Και όλα αυτά για να έρθουν στο γήπεδο!

-Αγόρι μου, πώς ήταν δυνατόν να μην έρθουμε στον τελικό; Δεν σου είπαμε τίποτα, γιατί θέλαμε να σου κάνουμε έκπληξη! λέει η μάνα του ενώ εγώ ακόμη προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ.

-Ωραία ρε μαμά.. Τρεις ώρες ήμαστε μέσα στο γήπεδο, έπρεπε να την κάνετε τώρα τη γκεστ εμφάνιση; Δεν πιστεύω να ήρθατε στο τέλος και να μην προλάβατε τον αγώνα; Και μετά μου λέτε για έκπληξη..

-Βρε αγόρι μου, δεν θέλαμε να σε επηρεάσει η παρουσία μας.. συνεχίζει η μητέρα του.

-Ενώ τώρα δεν με επηρέασε καθόλου..

-Άλεξ! αντιδράω αυθόρμητα.

-Δεν θα μας συστήσεις στο κορίτσι; Ντροπή τόσην ώρα.. πετάγεται ο πατέρας του για να ηρεμήσει τα πνεύματα.

-Ναι, εμ.. Εγώ είμαι η Άρια. Χαίρομαι που σας γνωρίζω! λέω και τεντώνω το χέρι μου προς το μέρος τους, ενώ μετανιώνω είκοσι πέντε φορές από μέσα μου που πήρα από μόνη μου το λόγο και δεν άφησα τον άλλον τον συγχυσμένο να κάνει τις συστάσεις.

-Κι εγώ χαίρομαι που επιτέλους σε γνωρίζω! Ο Άλεξ μου έχει πει πολλά για σένα.. λέει και μένω έκπληκτη να κοιτάζω μία τον Άλεξ και μία τη μάνα του «που τόσα έχει ακούσει για εμένα!»

Ο Άλεξ, έχει πει πολλά στη μάνα του για εμένα. Ο Άλεξ! Στη μάνα του! Για εμένα! Ο Άλεξ μου έχει πει ότι με τους γονείς του δεν έχει και πολύ καλή σχέση, άρα από πού κι ως πού ξέρει για εμένα;

-Καλά πράγματα φυσικά.. συμπληρώνει η μάνα του γιατί νομίζει ότι ανησύχησα μήπως της έχει πει καλά ή κακά πράγματα ο Άλεξ για εμένα.

-Δεν αμφιβάλλουμε μαμά! την ειρωνεύεται ο Άλεξ.

-Χαίρομαι κι εγώ που σε γνωρίζω κορίτσι μου. Εγώ δυστυχώς δεν έχω ακούσει κάτι για εσένα, αλλά ελπίζω κάποια στιγμή να μας κάνεις την τιμή να έρθεις στο σπίτι να φάμε όλοι μαζί! λέει και εγώ παθαίνω το ένα πολιτισμικό σοκ μετά το άλλο.

Ορίστε, μια χαρά πολιτισμένοι άνθρωποι οι γονείς του Άλεξ μου. Όχι σαν τους δικούς μου που κάνουν σαν πρωτόγονοι κάθε φορά που αναφέρω κάτι για τον Άλεξ. Εντάξει, να μην είμαι υπερβολική, η μάνα μου κυρίως κάνει σαν πρωτόγονη. Και ο πατέρας μου από μέσα του – ευτυχώς – όταν έσκασα στα Γιάννενα με συνοδό τον Άλεξ!

-Ναι, να το κανονίσουμε κάποια στιγμή μπαμπά.. Τώρα λυπάμαι, αλλά εμείς πρέπει να αλλάξουμε, να κάνουμε ντουζ, να..

-Βιάζεσαι να μας ξεφορτωθείς αγόρι μου; Να μη σας δώσουμε συγχαρητήρια; τον διακόπτει η μάνα του.

-Για αυτό ήρθαμε άλλωστε.. συμπληρώνει και ο πατέρας του.

-Ωραία, δώστε μου τα συγχαρητήρια να τελειώνουμε!

-Άλεξ! αντιδράω ξανά αυθόρμητα στην αγένεια του συγχυσμένου Άλεξ.

-Είναι λίγο κλειστό όσον αφορά την εκδήλωση των συναισθημάτων του το αγόρι μου.. συνεχίζει η χαζομαμά.

Φαντάζομαι πόση αδυναμία που του έχει του μοναχογιού.. Αν τύχει και το προχωρήσουμε, ωραία σχέση θα έχω με την πεθερούλα μου που νομίζει ότι ο γιόκας της θα της ανήκει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!

-Μαμά, έλεος! διαμαρτύρεται ο Άλεξ ενώ εκείνη τον έχει αρπάξει στην αγκαλιά της και τον συγχαίρει με φιλιά και επιφωνήματα.

-Να συγχαρούμε και το κορίτσι! λέει η μάνα του και ετοιμάζεται για επίθεση σε εμένα, ενώ ο Άλεξ αγκαλιάζεται με τον πατέρα του.

-Συγχαρητήρια κορίτσι μου! Και εις ανώτερα.. λέει και με πλησιάζει.

-Σας ευχαριστώ πολύ! Και για το γιο σας επίσης! Είμαι και ιδρωμένη, θα σας λερώσω..

-Δεν πειράζει, θα σε αγκαλιάσω άλλη φορά! λέει και κάνει αυτόματα ένα βήμα πίσω αφήνοντάς με άφωνη, για αρνητικό λόγο αυτή τη φορά.

Άμα σου δώσω μια κλωτσιά να πας δέκα βήματα πίσω θα σου πω εγώ κυρία Χατζή! Εγώ το είπα από ευγένεια, αλλά δε δίστασε να με επιβεβαιώσει! Λες και ο γιος της δεν ήταν ιδρωμένος, αλλά βέβαια.. Ο Άλεξ, το βλαστάρι της.. Αχ, συγχύζομαι στα καλά καθούμενα σήμερα, μέρα που είναι κιόλας!

-Συγχαρητήρια Άρια! Εύχομαι κι άλλες επιτυχίες σύντομα! μου εύχεται και ο πατέρας του.

-Λοιπόν, μας δώσατε και τα συγχαρητήρια, άντε τώρα να αλλάξουμε κι εμείς, γιατί μας περιμένουν και τα παιδιά. Έχουμε και ολόκληρο ταξίδι μπροστά μας! συνεχίζει ο Άλεξ.

-Εντάξει, Άλεξ θα τα πούμε έξω. Θα σε χαιρετήσουμε και θα ξεκινήσουμε κι εμείς για Θεσσαλονίκη. Πάμε Αντωνία μου.. λέει ο πατέρας του και πιάνει από τη μέση τη γυναίκα του για να φύγουν.

-Ναι, πάμε Σάββα μου. Να αφήσουμε και τα παιδιά, να αλλάξουν.. πετάει το καρφί η μάνα του, έτσι για να υπάρχει, και τελικά κλείνουν την πόρτα αφήνοντάς μας μόνους.

-Χριστέ μου, τι ντροπή.. αναφωνώ πιάνοντας το κεφάλι μου.

-Αχ, σε παρακαλώ, ας μην το συζητήσουμε τώρα, γιατί είμαι πάρα πολύ εκνευρισμένος! απαντάει ο Άλεξ.

-Μα να μπουν μέσα την ώρα που φασωνόμαστε;

-Είπα είμαι πάρα πολύ εκνευρισμένος!!! συνεχίζει ο Άλεξ και κλείνω το στόμα μου προς το παρόν.

-Παρεπιπτόντως, τι ξέρει η μάνα σου για εμένα; Τι της έχεις πει Άλεξ; Δεν ήξερα καν ότι της έχεις μιλήσει για τη σχέση μας.

-Πρέπει να ξαναπώ ότι είμαι πάρα μα πάρα πολύ εκνευρισμένος;

-Ναι, μήπως πρέπει να μου απαντήσεις για να μην γίνω κι εγώ πάρα μα πάρα πολύ εκνευρισμένη;

-Εντάξει πώς κάνεις έτσι κι εσύ; Καλά πράγματα της έχω πει, δεν την άκουσες;

-Μπορώ να μάθω τι ακριβώς καλά πράγματα για να μην γίνω πάρα πολύ εκνευρισμένη;

-Αμάν βρε Άρια αυτή η επιμονή σου!! Απλώς μία μέρα πιάσαμε μια κουβέντα και..

-Ποια μέρα;

-Μία μέρα..

-Άλεξ, θέλεις να..

-Όχι, δεν θέλω να γίνεις πάρα πολύ εκνευρισμένη! Ήταν τότε που είχες πάει στα Γιάννενα, που είχε χτυπήσει ο Άλεξ.. λέει αμήχανα.

-Αχ μωρέ, το γλυκό μου αγοράκι ήταν πληγωμένο και έτρεξε να το παρηγορήσει η μανούλα του;

-Άρια, θα..

-Δεν θα γίνει πολύ εκνευρισμένος, γιατί εγώ σ' αγαπάω κι ας είσαι μαμάκιας! λέω και προλαβαίνω να του κλείσω το στόμα γιατί το αστειάκι «θα γίνω πάρα πολύ εκνευρισμένος – εκνευρισμένη» παρατράβηξε!

-We are the champions, we are the chaaampions.. ακούγονται οι αγριοφωνάρες των συμπαικτών μας και το επόμενο δευτερόλεπτο ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν τα παιδιά μέσα, μαζί με το κύπελλο φυσικά.

Το πανηγύρι μεταφέρεται στο μικρό δωματιάκι μου και τρέχω να μαζέψω τα πράγματά μου, μήπως τα πάρει ο διάολος με τη φόρα που έχουν πάρει οι άλλοι. Επί τη ευκαιρία παίρνω το κινητό μου και απαθανατίζω τις στιγμές που διαδραματίζονται σε αυτό το «ευρύχωρο» δωμάτιο..

-Λοιπόν, παιδιά. Σιγά σιγά να ετοιμαστείτε, γιατί έχουμε δρόμο μπροστά μας και μας περιμένει και μια έκπληξη μόλις φτάσουμε στη Θεσσαλονίκη! λέει ο Χρήστος που μπαίνει ξαφνικά κι αυτός στο ευρύχωρο δωμάτιο.

-Έκπληξη!!! φωνάζουν τα αγόρια της παρέας σαν πεντάχρονα παιδάκια.

-Ετοιμαστείτε, σε δεκαπέντε λεπτά φεύγουμε για Θεσσαλονίκη. Κάντε και ένα μπάνιο καλού κακού, δεν ξέρετε, μπορεί να κανουμε καμιά στάση πριν πάτε στα σπίτια σας. . λέει ο Χρήστος και σκορπίζει την ταραχή, καθώς όλοι τρέχουν να ετοιμαστούν και επιτέλους μένω μόνη στο ευρύχωρο δωμάτιο.

Τι κάθομαι κι εγώ; Ας τρέξω να προλάβω καμιά ντουζιέρα πριν μπουν οι άλλοι, να προλάβω να κάνω ένα ντουζ, να ξεβρωμίσω λιγάκι. Γιατί, ποτέ δεν ξέρουμε, μπορεί να κάνουμε καμιά στάση πριν φτάσουμε σπίτια μας. Αν και.. κάπου πάει το μυαλό μου! Αχ ρε Χρήστο, το είπες και το εννοούσες για την έκπληξη! Ευτυχώς πήρα κι ένα καλό ρούχο μαζί μου, κάτι ήξερα!

Και επίσημα πρωταθλητές!! Και επίσημες γνωριμίες και.. επίσημες εκπλήξεις στο επόμενο!! Σύντομα <3