Με το περιβραχιόνιο στο αριστερό μου μπράτσο προχωρώ με τον Άλεξ για να βρούμε τους άλλους που έχουν παραταχθεί ο ένας δίπλα στον άλλον, απέναντι από τους παίκτες του Ολυμπιακού. Κοιτάζω τον Άλεξ, ο οποίος μου γνέφει να πάρω τη θέση μου μπροστά μπροστά, στη θέση του αρχηγού. Εκείνος μπαίνει στη μέχρι τώρα θέση μου, τελευταίος από όλους τους συμπαίκτες μας κι εγώ παίρνω τη θέση μου μπροστά από τον τερματοφύλακά μας.

-Οπ, τι ξαφνική αλλαγή είναι αυτή; με ρωτάει παρατηρώντας το περιβραχιόνιο.

-Ο Άλεξ.. δηλαδή.. Τι να σου εξηγώ τώρα; του λέω ταραγμένη.

-Ηρέμησε! Μια χαρά θα τα πας, μην αγχώνεσαι. Το 'χεις Άρια!! προσπαθεί να με εμψυχώσει και με αγκαλιάζει.

-Πάμε!! φωνάζει ο διαιτητής και ξεκινάμε όλοι για τον αγωνιστικό χώρο.

Στηνόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον και οι είκοσι δύο παίκτες των δύο ομάδων στη σειρά. Ξεκινάω πρώτη και περνάω μπροστά από τους παίκτες του Ολυμπιακού με τους οποίους όλοι ανταλλάσσουμε χειραψίες. Έπειτα ο διαιτητής κάνει νόημα σε μένα και στον αρχηγό του Ολυμπιακού να πλησιάσουμε για να αποφασιστεί ποια από τις δύο ομάδες θα δώσει την αρχή στο παιχνίδι με το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή.

-Χαίρεται. Καλή επιτυχία και στους δυο σας και στις ομάδες σας. Ποιος θα επιλέξει πρώτος; μας ρωτάει ο διαιτητής.

-Οι κυρίες προηγούνται! λέει ο αντίπαλός μου και μου παραχωρεί το προνόμιο να διαλέξω ανάμεσα σε κορώνα ή γράμματα.

-Ευχαριστώ! Κορώνα.. λέω και περιμένω με αγωνία το στρίψιμο του νομίσματος από το διαιτητή.

-Κορώνα για τον ΠΑΟΚ, γράμματα για τον Ολυμπιακό λοιπόν.. υπενθυμίζει ο διαιτητής και πετάει στον αέρα το κέρμα.

Πρέπει να είναι κορώνα!

-Κορώνα! Διαλέγεις σε ποιο τέρμα θα επιτίθεται η ομάδα σου στο πρώτο ημίχρονο και παίρνετε τη σέντρα στο δεύτερο.. μου λέει ο διαιτητής και ξεφυσώ ανακουφισμένη.

-Διαλέγω το αριστερό! λέω και δείχνω το τέρμα στο οποίο αποφάσισα να επιτιθέμαστε στο πρώτο ημίχρονο.

-Ωραία, σέντρα για την ομάδα σου, λέει στον αρχηγό του Ολυμπιακού και δίνουμε τα χέρια.

-Καλή τύχη! μου εύχεται ο αντίπαλός μου όταν μου σφίγγει το χέρι.

-Επίσης! Ας νικήσει ο καλύτερος! του λέω κι εγώ και τρέχω στους συμπαίκτες μου που με περιμένουν.

-Τι έγινε; με ρωτάει αγωνιωδώς ο Άλεξ.

-Σέντρα στο δεύτερο, παίρνουμε το πάνω τέρμα.

-Ωραία, αυτό ήθελες;

-Εννοείται! Πάντα θέλω σέντρα στο δεύτερο.

-Ωραία, άντε καλή μας τύχη! λέει ο Άλεξ και με αγκαλιάζει στα γρήγορα.

Στη συνέχεια βγάζουμε τις καθιερωμένες αναμνηστικές φωτογραφίες και ο καθένας παίρνει τη θέση του στο γήπεδο. Με τα χέρια στη μέση περιμένω το σφύριγμα του διαιτητή και μέχρι να γίνει αυτό ρίχνω μια ματιά στις εξέδρες. Οι γονείς μου, ο Ιάσονας, η Βερόνικα, οι γονείς του Άγγελου και λίγο πιο δίπλα ο Άρης, ο Άγγελος, ο Κώστας, όλοι με στραμμένα τα βλέμματά τους πάνω μου. Νιώθω να παίρνω λίγη δύναμη, όταν η σφυρίχτρα του διαιτητή με αφυπνίζει.

Τα πρώτα λεπτά κυλούν εντελώς νωχελικά με τις δυο ομάδες να προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους στο γήπεδο. Η πρώτη φάση στο παιχνίδι έρχεται στο δωδέκατο λεπτό για τον Ολυμπιακό. Ο τερματοφύλακάς τους ξεκινάει το παιχνίδι με ελεύθερο, η μπάλα εναλλάσσεται μεταξύ των παικτών του Ολυμπιακού, όταν γίνεται μία σέντρα από τα αριστερά, η οποία όμως δεν είναι τόσο στοχευμένη όσο θα έπρεπε για να ανησυχήσει τον τερματοφύλακά μας, ο οποίος βγαίνει και μαζεύει την μπάλα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και δίνει συνέχεια στο παιχνίδι.

Τρία λεπτά αργότερα, ο Ολυμπιακός κερδίζει το πρώτο κόρνερ στο παιχνίδι. Η μπάλα έρχεται μέσα στην περιοχή, ο Πάνος διώχνει με κεφαλιά, η μπάλα φτάνει σε παίκτη του Ολυμπιακού που βρίσκεται στο ύψος της περιοχής κι αυτός σουτάρει με δύναμη. Γεμάτη αγωνία για αυτό το σουτ γυρίζω προς το τέρμα μας για να δω την κατάληξή του. Με την καρδιά μου να κοντεύει να πεταχτεί έξω από το σώμα μου, βλέπω τη μπάλα να περνάει άουτ, λίγα μόλις εκατοστά πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Ευτυχώς πέρασε ανώδυνα αυτή η φάση.

Στο δέκατο ένατο λεπτό, είναι η σειρά μας να κάνουμε την πρώτη δυνατή φάση στο παιχνίδι μας. Κερδίζουμε ένα πλάγιο από τα δεξία, ένας συμπαίκτης μας εκτελεί και η μπάλα εναλλάσσεται μεταξύ πολλών παικτών, μέχρι που φτάνει στα πόδια μου, ενώ βρίσκομαι ακριβώς στο σημείο του κέντρου. Ψύχραιμα προσπαθώ να εκτιμήσω την κατάσταση. Ενώ έχω μπροστά μου δύο αντιπάλους και στο βάθος διακρίνω το σέντερ φορ μας που μαρκάρεται, όμως, από δύο αμυντικούς. Αρχικά πρέπει να βρω τρόπο να περάσω τους δύο που έρχονται απειλητικά κατά πάνω μου. Δίνω στην μπάλα μια μικρή ώθηση και ξεκινάω να τρέχω. Μόλις φτάνω στην κατάλληλη απόσταση, ντριπλάρω επιδέξια και τον αποφεύγω. Πάει ο πρώτος. Ο δεύτερος τρέχει με αυτοπεποίηθηση κατά πάνω μου και εκτιμώ ότι δύσκολα θα τον νικήσω στη μονομαχία. Επομένως κλωτσάω την μπάλα μπροστά, αυτός τα χάνει μόλις καταλαβαίνει ότι η μπάλα έχει φύγει πίσω του, οπότε περνάω δίπλα του τρέχοντας και φτάνω ξανά την μπάλα. Σίγουρα με κυνηγάνε από πίσω οι δύο προηγούμενοι, ο σέντερ φορ μας είναι μαρκαρισμένος και δεν βλέπω άλλο φως στο τούνελ. Πρέπει να αναλάβω δράση μόνη μου. Φτάνω στο όριο της περιοχής και βλέπω τον τερματοφύλακα να βρίσκεται σε πανικό. Παίρνω τη μεγάλη απόφαση και σουτάρω δυνατά και χαμηλά στην αριστερή γωνία. Το σουτ έχει τεράστιες προδιαγραφές, αλλά δεν μπορώ να εκτιμήσω αν θα πάει μέσα ή έξω. Ο τερματοφύλακας πέφτει άστοχα και η μπάλα συνεχίζει την πορεία της για να σταματήσει στο αριστερό δοκάρι του τέρματος. Ο σέντερ φορ τρέχει να προλάβει την μπάλα, ο αμυντικός όμως συνεχώς τον καταδιώκει και καταφέρνει να απομαρκύνει την μπάλα.

Σοκαρισμένη από αυτήν την τεράστια ευκαιρία που μόλις έχασα, βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου. Ο συμπαίκτης μου με χτυπάει παρηγορητικά στην πλάτη.

-Καλή προσπάθεια! Δεν πειράζει.. μου λέει και μου κάνει νόημα να γυρίσουμε πίσω.

-Πού ήσουν ρε Άλεξ; τον ρωτάω απογοητευμένη.

-Δεν πρόλαβα να κατέβω. Δεν πειράζει, ήταν καλό!! Τώρα συνεχίζουμε! μου λέει και με επαναφέρει στο παιχνίδι.

Έχει δίκιο, πρέπει να κοιτάξω πώς θα δημιουργήσουμε την επόμενη φάση και όχι να χρονοτριβώ με τη χαμένη ευκαιρία. Οι αναλύσεις αυτές μετά το τέλος του παιχνιδιού, αν υπάρχει όρεξη και το επιτρέπουν οι συνθήκες.

Το εικοστό πρώτο λεπτό, μάλλον ήταν γραφτό να είναι καθοριστικό για το ματς. Ο Ολυμπιακός με μια οργανωμένη επίθεση μας έχει κλείσει στην περιοχή. Η μπάλα φτάνει σε αντίπαλο που βρίσκεται κοντά στο δεξί κόρνερ και βρίσκεται εντελώς αμαρκάριστος. Έτσι, με άνεση σεντράρει στο σημείο του πέναλτι, κάποιος παίκτης του Ολυμπιακού καταφέρνει να πάρει την πολυπόθητη κεφαλιά και να στείλει την μπάλα προς το τέρμα. Ο τερματοφύλακας αρχικά αποκρούει με μια τρομερή εκτίναξη πέφτοντας στη συνέχεια στο έδαφος, ενώ η μπάλα φτάνει ξανά στον ίδιο παίκτη, ο οποίος αυτή τη φορά σουτάρει εύστοχα, ο τερματοφύλακας είναι ανήμπορος να αντιδράσει κι έτσι η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού πανηγυρίζουν έξαλλα από πολύ νωρίς το προβάδισμα και εμείς έχουμε μείνει στήλες άλατος να αναρωτιόμαστε πού κάναμε λάθος. Πρώτο λάθος ο παίκτης που έφυγε αμαρκάριστος στο πέναλτι, δεύτερο λάθος που κατάφερε ο αντίπαλος να πάρει την κεφαλιά και τρίτο λάθος που ο ίδιος παίκτης έμεινε αμαρκάριστος για δεύτερη φορά και κατάφερε να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα. Η ισορροπία του παιχνιδιού διαταράσσεται από πολύ νωρίς κι έτσι τα σχέδια του Χρήστου θα αλλάξουν και σύντομα θα έχουμε τις νέες οδηγίες του.

Απογοητευμένοι παίρνουμε ο καθένας τη θέση του στο γήπεδο για να κάνουμε τη σέντρα και να συνεχιστεί το παιχνίδι, περιμένοντας να μαζευτούν οι παίκτες του Ολυμπιακού από τους πανηγυρισμούς.

Στα υπόλοιπα λεπτά, παρά τις νέες οδηγίες του Χρήστου, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να ελέγχει το παιχνίδι. Στο εικοστό ένατο λεπτό ο Ολυμπιακός κερδίζει νέο κόρνερ. Εκτελείται, η μπάλα έρχεται στην περιοχή, ο τερματοφύλακας βγαίνει πρώτος και αποκρούει με γροθιές. Η μπάλα με δύναμη βγαίνει εκτός της περιοχής και την κερδίζει το αριστερό μας χαφ. Έτσι όλοι ξεχυνόμαστε μπροστά οργανώνοντας αντεπίθεση. Ο Άλεξ από δεξιά μου πασάρει την μπάλα και την κουβαλάω μέχρι τη σέντρα. Βλέπω δεξιά τον Άλεξ που προπορεύεται από τους δύο παίκτες που τον καταδιώκουν, του στέλνω συστημένη την μπάλα, φτάνει κοντά στην περιοχή και ετοιμάζεται να σεντράρει για το σέντερ φορ που έχει μπει στην περιοχή. Όμως τελικά κάνει μια πολύ κακή επιλογή, καθώς το σουτ πηγαίνει πάνω στον μοναδικό αμυντικό του Ολυμπιακού που βρίσκεται στην περιοχή και στη συνέχεια καταλήγει άουτ.

Τόσα στρέμματα άδεια η περιοχή του Ολυμπιακού, έπρεπε να τη στείλεις πάνω στον μοναδικό αντίπαλο; Σκέφτομαι ενώ οπισθοχωρώ για τη συνέχεια του παιχνιδιού.

Στο τριακοστό έκτο λεπτό έχουμε νέα φάση για τον Ολυμπιακό. Ο διαιτητής καταλογίζει φάουλ εις βάρος μας πάνω στο ημικύκλιο της περιοχής, μετά από χέρι ενός συμπαίκτη μας. Παίρνω τη θέση μου στο τείχος και περιμένω το σφύριγμα του διαιτητή. Το σημείο είναι πολύ επικίνδυνο και αν το φάουλ εκτελεστεί έξυπνα μπορεί να δημιουργήσει τρομερά προβλήματα στην άμυνά μας. Ο διαιτητής σφυρίζει, ο ένας από τους δύο παίκτες του Ολυμπιακού περνάει πάνω από την μπάλα χωρίς να τη σουτάρει κάνοντας προσποίηση, εμείς στο τείχος ξεγελασμένοι πηδάμε, όμως όταν εκτελεί ο δεύτερος καταλαβαίνουμε ότι κάθε ενέργειά μας θα ήταν άσκοπη, καθώς η μπάλα φεύγει αρκετά μέτρα πιο ψηλά από εμάς και κατευθύνεται στο τέρμα. Ο τερματοφύλακάς μας πηδάει και με το ένα χέρι καταφέρνει να διώξει εντυπωσιακά την μπάλα σε κόρνερ! Από τις εξέδρες χειροκροτούν, ενώ κι εμείς συγχαίρουμε το συμπαίκτη μας που έδρασε σωτήρια σε αυτήν τη φάση. Το κόρνερ εκτελείται, ο Πάνος πιάνει μια κεφαλιά και η μπάλα από την ιλιγγιώδη ταχύτητα που είχε φεύγει ευθεία ψηλά και όταν προσγειώνεται ο τερματοφύλακάς μας είναι ξανά εκεί και την μπλοκάρει σταθερά.

Λίγο πριν μπούμε στο τελευταίο πεντάλεπτο του πρώτου ημιχρόνου, στο τριακοστό ένατο λεπτό είναι η σειρά μας για να κάνουμε μόλις την τρίτη μας ευκαιρία, έναντι στις τέσσερις και ενός γκολ που έχει κάνει ο Ολυμπιακός.

Ο διαιτητής δείχνει οφσάιντ για τον Ολυμπιακό κι έτσι ξεκινάμε την επίθεσή μας. Πολιορκούμε την περιοχή των αντιπάλων, γίνεται μια σέντρα από τα αριστερά, η μπάλα φτάνει στο σημείο του πέναλτι όπου βρίσκεται ο σέντερ φορ μας, ο οποίος κάνει ένα δυνατό συρτό σουτ, που καταλήγει όμως εκτός αγωνιστικού χώρου. Έτσι περνάει ανεκμετάλλευτη κι αυτή η στιγμή μας στο παιχνίδι και όλα δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός θα διατηρήσει το προβάδισμά του μέχρι το τέλος του ημιχρόνου.

Ποιος να σκεφτόταν όμως ότι θα καταφέρει να το διευρύνει κιόλας; Δύο λεπτά πριν σφυρίξει ο διαιτητής και πάρουμε το δρόμο για τα αποδυτήρια, ο Ολυμπιακός καταφέρνει να γίνει κυρίαρχος στον τελικό, όταν κερδίζει ένα κόρνερ από τα δεξιά. Ο παίκτης που το εκτελεί επιλέγει να παίξει κοντά στον συμπαίκτη του, αυτός πασάρει στον παίκτη που βρίσκεται στο ημικύκλιο της περιοχής, κάποιος δικός μας βγαίνει να τον μαρκάρει, όμως ο αντίπαλος προλαβαίνει να σουτάρει και η μπάλα από μακριά καρφώνεται στη δεξιά γωνία του τέρματος μας, ενώ ο τερματοφύλακας προσπαθεί μάταια να ανατρέψει την πορεία της.

Το 2-0 είναι γεγονός και ο Ολυμπιακός καταφέρνει στην κυριολεξία να σκοτώσει εμάς και τις ελπίδες μας δύο λεπτά μόλις πριν φύγουμε για τα αποδυτήρια. Οι αντίπαλοι δίκαια πανηγυρίζουν αφού πλέον έχουν πετύχει ένα πολύ ισχυρό προβάδισμα που τους φέρνει πολύ κοντά στο τρόπαιο.

Νιώθω τα μάτια μου υγρά και αποζητάω στήριγμα στις κερκίδες. Η μητέρα μου και η Κατερίνα είναι όμοιες με παγοκολώνες, ο μπαμπάς του Άγγελου κουνάει απογοητευμένος το κεφάλι του, η Βερόνικα και ο Ιάσονας συζητούν ανήσυχοι. Μόνο ο μπαμπάς μοιάζει πιο ψύχραιμος, ο οποίος έχει καρφωμένο το βλέμμα του πάνω μου περιμένοντας να τον κοιτάξω. Όταν το κάνω, μου κάνει νόημα να ηρεμήσω και μου δείχνει τις γροθιές του, δείχνοντάς μου ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Προσπαθώ να πιστέψω τα λόγια του, μου είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο. Είναι σαράντα πέντε λεπτά αρκετά για να καταφέρουμε να εξουδετερώσουμε το προβάδισμα του Ολυμπιακού;

Το παιχνίδι συνεχίζεται για δύο λεπτά και όταν ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του ημιχρόνου, σαν κυνηγημένοι φεύγουμε για τα αποδυτήρια. Παίρνω το νερό μου και την πετσέτα μου από το σάκο μου και πηγαίνω αμέσως στα αποδυτήρια των αγοριών.

-Κάνουμε λάθη, πολλά λάθη. Χάνετε τους παίκτες, τους αφήνετε αμαρκάριστους. Αλλά το κυριότερο είναι ότι δείχνετε φοβισμένοι απέναντι στον Ολυμπιακό. Το ότι είναι φαβορί δνε πρέπει να μας εμποδίσει να τον κοιτάξουμε στα μάτια. Είναι ο μόνος τρόπος. Πίσω υπάρχει πρόβλημα στην άμυνα. Δεν πηγαίνετε δυνατά στις φάσεις, τι φοβάστε; Στο κέντρο υπάρχει πρόβλημα. Δεν υπάρχει επικοινωνία άμυνας με επίθεση. Πρέπει να τρέξετε περισσότερο. Το παιχνίδι τώρα θα κριθεί στη μεσαία γραμμή. Πρέπει να πεθάνετε στο τρέξιμο, πώς να σας το εξηγήσω αλλιώς; Δεν πρέπει να αφήνουμε το παραμκρό στην τύχη, ούτε άουτ. Έχουμε μόνο σαράντα πέντε λεπτά, θα τα παίξουμε όλα για όλα. Θα ανεβείτε όλοι περισσότερο. Θα ρισκάρουμε. Είναι ο μόνος τρόπος να σκοράρουμε αν και υπάρχει ο κίνδυνος να φάμε κι άλλα. Τι πρέπει να γίνει; Η άμυνα θα είστε σκυλιά, δεν θα αφήνετε κανέναν μόνο του, κανέναν!!! Το καταλάβατε; Και θα έχετε το νου σας μπροστά. Οι επιθετικοί θα βοηθάτε και πίσω αναγκαστικά όταν χρειάζεται. Πρέπει να είστε ψύχραιμοι όταν χρειάζεται. Κάποιες ευκαιρίες δεν είναι για να χάνονται. Να πηγαίνετε σε σίγουρες λύσεις, δεν χρειάζονται κόλπα και εντυπωσιασμοί. Να σιγουρεύεται την μπάλα χρειάζεται. Σημασία έχει να μπει το γκολ, όχι πώς θα μπει ή ποιος θα το βάλει; Στο κέντρο έχετε την πιο δύσκολη δουλειά. Πρέπει να είστε παντού, να καλύψετε όλο τον χώρο. Είναι σαράντα πέντε λεπτά, πρέπει να τα δώσετε όλα, να τρέξετε με όλες τις δυνάμεις σας. Τα κόρνερ όπως τα έχουμε δουλέψει στην προπόνηση. Συγκεντρωθείτε όλοι. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν θα τα παρατήσουμε. Θα τα παίξουμε όλα για όλα και ό,τι γίνει! Ερωτήσεις;

Κανείς δεν μιλάει, όλοι είμαστε προσηλωμένοι στα λόγια του Χρήστου και παίρνουμε ανάσες. Όσο ξεκουραζόμαστε ο Χρήστος περνάει πάνω από όλους και δίνει ξεχωριστά στον καθένα οδηγίες.

-Ετοιμαστείτε! Αφήστε το άγχος εδώ μέσα και πάτε να παίξετε το παιχνίδι της ζωής σας. Παίρνουμε ένα τεράστιο ρίσκο, κάντε το να αξίζει!! Ο Θεός μαζί μας! λέει και κλείνει την πόρτα πίσω του.

Και τώρα υποτίθεται ότι μιλάει ο αρχηγός; Ότι εμψυχώνει τους συμπαίκτες του; Τι να κάνω που τα έχω εντελώς χαμένα;

-Παιδιά, ακούσαμε όλοι το Χρήστο. Εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε. Πάμε να τα δώσουμε όλα, να κάνουμε αυτά που μας είπε και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει! Όμως δεν πρέπει να τα παρατήσουμε έτσι απλά.. Ενωμένοι και ό,τι καταφέρουμε!! λέω και μαζευόμαστε όλοι σε κύκλο.

-Δεν νομίζω ότι έχουμε πολλές ελπίδες, αλλά πρέπει να ρισκάρουμε. Τουλάχιστον να έχουμε εξαντλήσει κάθε ενδεχόμενο! λέει ο τερματοφύλακας.

-Κι εγώ σας λέω ότι τίποτα δεν τελείωσε! λέει ο Άλεξ και μας ξαφνιάζει όλους με την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητά του.

-Είναι τελευταίος μας αγώνας. Οι μισοί του χρόνου μπορεί να μην παίζουμε καν.. Πάμε να παίξουμε κι ας μείνουμε χωρίς πόδια!! λέει κάποιος άλλος.

-Έχεις δίκιο. Έχουμε τόσο χρόνο απραξίας μπροστά μας. Δεν έχουμε να βάλουμε τίποτα σε κίνδυνο πέρα από το κύπελλο.

-Επομένως, πάμε να τα παίξουμε όλα για όλα. Να πετύχουμε ένα γρήγορο γκολ και όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους. Το θέλουμε πιο πολύ από τους άλλους. Ώρα να τους το δείξουμε με πράξεις! Εγώ πρώτη υπόσχομαι ότι θα γυρίσουμε εδώ μέσα μόνο με το κύπελλο! δηλώνω αποφασιστικά και βάζω το χέρι μου στη μέση του κύκλου.

-Κι εγώ! Κι εγώ! ακούγεται άλλες δέκα φορές και ένα σωρό χέρια μαζεύονται πάνω από το δικό μου.

Ο καθένας λέει από μέσα του μια προσευχή, μια υπόσχεση στον εαυτό του, τα λόγια που έχει ανάγκη να ακούσει. Στη συνέχεια όλοι φωνάζουμε ρυθμικά «ΠΑΟΚ» και ένας ένας παίρνουμε το δρόμο για το γήπεδο.

Παίρνουμε θέσεις στο γήπεδο, ο Χρήστος δίνει τις τελευταίες εντολές και μας εμψυχώνει μαζί με τους συμπαίκτες μας που είναι στον πάγκο.

-Πιστεύεις αλήθεια ότι μπορούμε να το γυρίσουμε; με ρωτάει σιγανά ο Άλεξ και με βάζει σε σκέψεις.

Κοιτάζω από τη μία τους συμπαίκτες μου, τον καθένα να δίνει τη δική του προσωπική μάχη λίγα δευτερόλεπτα πριν την έναρξη τοου δευτέρου ημιχρόνου. Παρατηρώ από την άλλη τους αντιπάλους μας, παιδιά σαν εμάς, αλλά τρωτά. Κοιτάζω στα μάτια τον Άλεξ. Χρειάζεται μόνο μια επιβεβαίωση, μια ώθηση για να το πιστέψει. Τέλος αναζητώ το βλέμμα του πατέρα μου. Μόλις συναντίεται με το δικό μου, μου χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι σφίγγοντας τη γροθιά του. Αυτό μόνο χρειαζόμουν για να βεβαιωθώ.

-Φυσικά και το πιστεύω!! του απαντάω καθυστερημένα αλλά σίγουρα και του πασάρω την μπάλα, τη στιγμή που ο διαιτητής συφρίζει για πρώτη φορά στο δεύτερο ημίχρονο.

Χρειάζονται έξι λεπτά για την πρώτη ευκαιρία του ημιχρόνου η οποία και μας ανήκει. Κερδίζουμε το πρώτο επίσης κόρνερ του ημιχρόνου και πηγαίνω να το εκτελέσω. Παίρνω λίγα μέτρα φόρα και περιμένω το σφύριγμα του διαιτητή. Εκτελώ και η μπάλα πηγαίνει μεταξύ του πέναλτι και του ορίου της περιοχής. Εκεί βρίσκεται κάποιος συμπαίκτης μου, που προλαβαίνει την μπάλα στον αέρα και σουτάρει δυνατά. Ο τερματοφύλακας πέφτει και διώχνει, ο Άλεξ παίρνει το ριμπάουντ και σουτάρει, ενώ ο τερματοφύλακας προσπαθεί να σηκωθεί και να αντιδράσει. Τελευταία στιγμή, όμως, βρίσκεται στο κατάλληλο σημείο ένας παίκτης του Ολυμπιακού και διώχνει την μπάλα πάνω στη γραμμή, πριν προλάβει να μπει στα όρια του τέρματος. Η μπάλα καταλήγει σε πλάγιο άουτ, με όλους εμάς να μην πιστεύουμε στη νέα τεράστια χαμένη ευκαιρία και τον Άλεξ γεμάτο εκνευρισμό να κλωτσάει το δοκάρι.

-Ηρέμησε, υπάρχει χρόνος ακόμη! προσπαθώ να τον ηρεμήσω.

-Παράτα με, δεν υπάρχει πολυτέλεια χρόνου για να χάνουμε ευκαιρίες και το ξέρεις!! μου απαντάει αλλά αφήνει τα πείσματα και παίρνει θέση για τη συνέχεια του παιχνιδιού.

Τρία λεπτά αργότερα, στο πενήντα τέσσερα ο Ολυμπιακός δείχνει ότι δεν σκοπεύει να μείνει άπραγος στο δεύτερο ημίχρονο λόγω του προβαδίσματος που έχει εξασφαλίσει ήδη. Μετά από ελεύθερο που εκτελεί ο τερματοφύλακας, η μπάλα φτάνει στο δεξί εξτρέμ του Ολυμπιακού, αυτός ανεβαίνει και έξω δεξιά από την περιοχή, αδειάζει με μια ντρίπλα τον Πάνο και σπάει την μπάλα στο πέναλτι στον συμπαίκτη του, ο οποίος βρίσκει τον κενό χώρο και σουτάρει. Ο τερματοφύλακάς μας όμως είναι εδώ για ακόμη μια φορά και διώχνει με τα ακροδάχτυλα πέφτοντας στην αριστερή γωνία κερδίζοντας το χειροκρότημα όλων.

Τα λεπτά παιρνούν και φτάνουμε στο εξηκοστό πρώτο λεπτό, όταν κερδίζουμε κόρνερ το οποίο αναλαμβάνει να εκτελέσει ο Άλεξ. Λίγο πριν εκτελέσει φωνάζει το όνομα του σέντερ φορ μας και του δείχνει με το χέρι του το νούμερο ένα. Όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοεί, έχουμε δουλέψει αυτόν τον συνδυασμό άπειρες φορές στις προπονήσεις. Ο Άλεξ παίρνει φόρα και εκτελεί. Η μπάλα έρχεται στο πρώτο δοκάρι κι εκεί πετάγεται ο σέντερ φορ μας και με προβολή στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα, χωρίς να αφήσει σε κανέναν το περιθώριο να μπορέσει να αντιδράσει.

Ο σέντερ φορ τρέχει στον Άλεξ, ο οποίος πιάνει το κεφάλι του σκόρερ και πανηγυρίζουν δικαιωματικά. Όλοι τους περικυκλώνουμε και πανηγυρίζουμε συγκρατημένοι.

-Έγινε η αρχή! Πάμε για το δεύτερο! Μπορούμε ρε παιδιά!! προσπαθώ να τους εμψυχώσω και αγκαλιασμένοι όλοι δίνουμε το σύνθημα για την ισοφάριση.

Ο Χρήστος μάς κοιτάζει συγκρατημένος από τον πάγκο και μας δίνει νέες οδηγίες. Χρειάζεται να περάσουν δεκατρία λεπτά – στα οποία εμείς ελέγχουμε το παιχνίδι – μέχρι την επόμενη ευκαιρία που μας ανήκει. Ενώ βρισκόμαστε σε θέση άμυνας, κάποιος διώχνει την μπάλα μπροστά, όπου βρίσκεται ο σέντερ φορ μας, ο οποίος αδειάζει τον αντίπαλό του εκμεταλλευόμενος το λάθος του να αφήσει τα πόδια του ανοιχτά, περνάει τη μπάλα ανάμεσά τους και βγαίνει από αριστερά μόνος του με τον τερματοφύλακα. Δεν αντιδρά όμως ψύχραιμα και αντί να κάνει αυτό που πρέπει, να στείλει δηλαδή την μπάλα στα δίχτυα, σουτάρει πάνω στον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, ο οποίος τη διώχνει με τα πόδια πέφτοντας στο έδαφος.

Ο Άλεξ δεν μπορεί να κρύψει την απογοήτευση – αγανάκτησή του, όμως εγώ παρηγορώ τον συμπαίκτη μας. Ο καθένας μπορεί να έχει μια άσχημη στιγμή στο παιχνίδι δεν χρειάζεται να τον κρεμάσουμε. Πρέπει όμως να περιορίσουμε τα λάθη, δεν υπάρζουν άλλα περιθώρια, χρειαζόμαστε τουλάχιστον ένα ακόμη γκολ για να φέρουμε το ματς στα ίσια, καθώς βρισκόμαστε ακόμα πίσω στο σκορ με 2-1.

Στο εβδομηκοστό όγδοο λεπτό είναι η σειρά του Ολυμπιακού να αντιδράσει. Καταφέρει να οργανώσει μια συγκροτημένη επίθεση, ένας αντίπαλος καταφέρνει να βρει τον κενό χώρο και να κάνει ένα σουτ μέσα από την περιοχή, όμως ξανά ο τερματοφύλακας αποκρούει δύσκολα και με διπλή προσπάθεια.

-Όλα καλά! Συνεχίζουμε!! μας καθησυχάζει ο τερματοφύλακάς μας, που μας έχει σώσει ήδη αρκετές φορές σήμερα.

Το χρονόμετρο γράφει ογδόντα και απομένουν μόνο δέκα λεπτά παιχνιδιού συν τις όποιες καθυστερήσεις. Το χρονικό όριο έχει στενέψει κατά πολύ και όσο περνούν τα λεπτά είναι υπέρ του Ολυμπιακού που διατηρεί το προβάδισμα. Ο Χρήστος έχει κάνει μόνο μία αλλαγή, σήμα ότι ακόμη μας πιστεύει. Ο Ολυμπιακός έχει κάνει κι αυτός μία και βλέπω στην άκρη του γηπέδου τους δύο που ετοιμάζονται να μπουν από λεπτό σε λεπτό.

Στο ογδόντα δύο ο Άλεξ έχει την μπάλα στην κατοχή του και δέχεται ένα πολύ σκληρό φάουλ στα δεξιά της μεγάλης περιοχής του Ολυμπιακού. Ο διαιτητής βγάζει τις κάρτες και δείχνει τη δεύτερη κίτρινη κάρτα και στη συνέχεια την κόκκινη στον αντίπαλο αμυντικό, ο οποίος μετά από αρκετές διαμαρτυρίες αποχωρεί από το παιχνίδι. Έχουμε ένα φάουλ σε πολύ καλό σημείο και περίπου δέκα λεπτά στα οποία με αριθμητικό πλεονέκτημα παικτών πρέπει να παλέψουμε για την ισοφάριση. Ως η μόνη αριστερή τη συγκεκριμένη στιγμή στο παιχνίδι πηγαίνω δικαιωματικά να εκτελέσω το φάουλ που κέρδισε ο Άλεξ, ο οποίος παρεπιπτόντως βγήκε προσωρινά εκτός αγωνιστικού χώρου για να δεχτεί μαι βοήθεια από τους γιατρούς. Προφανώς θα έπαθε κάποια κράμπα. Ο διαιτητής λέει ότι δεν μπορεί να τον περιμένει και αφού στήνει το τείχος σφυρίζει δίνοντας το σύνθημα για την εκτέλεση του φάουλ.

Ζυγίζω καλά το τέρμα που βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά μου, υπολογίζω το τείχος και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Παίρνω λίγα βήματα φόρα και εκτελώ. Βλέπω τη μπάλα να φεύγει πάνω από το τείχος και να κατευθύνεται στη δεξιά γωνία του τέρματος. Σαν να παρακολουθώ από απόσταση τα γεγονότα, βλέπω τον τερματοφύλακα να εκτινάσσεται και να πέφτει στο έδαφος, ενώ η μπάλα περνάει από πάνω του και κουνάει τα δίχτυα.

Τρελαμένη πέφτω στα γόνατα με σφιγμένες τις γροθιές μου, ενώ νιώθω ένα ασπρόμαυρο τσούρμο να έρχεται κατά πάνω μου. Την επόμενη στιγμή νιώθω να μην βρίσκομαι στο έδαφος και συνειδητοποιώ ότι κάποιος με έχει σηκώσει αγκαλιά στον αέρα. Γυρίζω το κεφάλι μου πίσω και βλέπω το πρόσωπο του Άλεξ παραμορφωμένο από τις φωνές και τους πανηγυρισμούς, ενώ γύρω μας όλοι οι συμπαίκτες μου ξεφωνίζουν.

-Πώς βρέθηκες εδώ; ρωτάω τον Άλεξ σαστισμένη ενώ παρατηρώ κιόλας ότι έχει μπει στον αγωνιστικό χώρο χωρίς το ένα του παπούτσι που προφανώς του έβγαλε ο γιατρός για να τον βοηθήσει με τον τραυματισμό του.

-Καταλαβαίνεις τι έκανες; Πάμε παράταση!! μου λέει τρελαμένος.

-Για να πάμε πρέπει πρώτα να φορέσεις το παπούτσι σου και να φτάσουμε στο ενενήντα! του υπενθυμίζω ψύχραιμα και τρέχει πίσω στο γιατρό.

Μέχρι να δοθεί το σφύριγμα για τη συνέχεια του παιχνιδιού ρίχνω μια ματιά στις κερκίδες. Ο Άγγελος με τον Άρη είναι αγκαλιασμένοι στα κάγκελα και με κοιτούν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

-Μπράβο Άρια!!! φωνάζουν όταν αντιλαμβάνονται ότι τους κοιτάζω και τους σχηματίζω μια καρδιά με τα δάχτυλά μου.

Πιο δίπλα οι απεσταλμένοι από Γιάννενα ακόμη χειροκροτούν. Η μαμά νομίζω ότι έχει βουρκώσει, ο μπαμπάς με κοιτάζει γεμάτος περηφάνεια, οι γονείς του Άγγελου και η Βερόνικα χειροκροτούν ενθουσιασμένοι και ο Ιάσονας με κοιτάζει με το βλέμμα που μου μηνύει ότι όλα θα πάνε καλά.

Και πράγματι, πλέον πιστεύω όσο ποτέ ότι όλα θα πάνε – όχι απλώς καλά – αλλά υπέροχα! Έχουμε την ψυχολογία, οι αντίπαλοι είναι πιο κουρασμένοι, γιατί δεν πίστευαν ότι μπορεί να ισοφαριστούν και τέλος δείχνουμε να το θέλουμε πιο πολύ. Απομένουν περίπου δέκα λεπτά μαζί με της καθυστερήσεις και αν δεν αλλάξει κάτι το ματς θα οδηγηθεί στην παράταση. Επομένως χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί το παραμικρό λάθος κοστίζει, στο σημείο που φτάσαμε.

-Δέκα λεπτά είναι μόνο, συγκεντρωνόμαστε και σιγουρεύουμε την μπάλα ό,τι και να γίνει! Πρέπει να αντέξουμε!! εμψυχώνω τους συμπαίκτες μου λίγα δευτερόλεπτα πριν σφυρίξει ο διαιτητής για να συνεχιστεί το παιχνίδι.

Πράγματι και οι δύο ομάδες είμαστε εππιφυλακτικές στα τελευταία λεπτά και προσέχουμε την κάθε μας κίνηση. Κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να ρισκάρει και να ανοιχτεί μπροστά, από φόβο μήπως αφήσει κενούς χώρους στον αντίπαλο. Στο ογδοηκοστό όγδοο λεπτό όμως, ο Ολυμπιακός κερδίζει επιθετικό φάουλ έξω από την περιοχή του. Αναλαμβάνει να το εκτελέσει ο τερματοφύλακας, ενώ σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι συμπαίκτες του έχουν ανέβει. Εκτελεί, η μπάλα πηγαίνει αριστερά, ο παίκτης του Ολυμπιακού που βρίσκεται εκεί παίρνει την κεφαλιά, η μπάλα φτάνει στην απέναντι πλευρά, γίνεται σέντρα – σουτ αλλά ο τερματοφύλακάς μας μπλοκάρει την μπάλα σχετικά εύκολα, μιας και είναι ακόμη μια φορά τοποθετημένος στο σωστό σημείο.

Αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας του παιχνιδιού. Όταν ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη, πλησιάζουμε όλοι στον πάγκο της ομάδας μας. Οι συμπαίκτες μας αναπληρωματικοί μάς προσφέρουν νερό και ο Χρήστος προβαίνει σε νέες οδηγίες, φανερά ικανοποιημένος από την απόδοσή μας και ιδιαίτερα αισιόδοξος για τη συνέχεια! Τα πρώτα σημάδια της κούρασης όμως είναι εμφανή σε αρκετούς παίκτες μας, και σε εμένα, και οι γιατροί – φυσικοθεραπευτές της ομάδας αναλαμβάνουν δράση. Μας κάνουν διατάσεις και ασκήσης χαλάρωσης για να μπορέσουμε να είμαστε αποδοτικοί και στα τριάντα λεπτά της παράτασης.

-Πρέπει να ρισκάρουμε να τελειώσουμε το παιχνίδι στην παράταση. Στα πέναλτι οι πιθανότητες είναι πενήντα – πενήντα και είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα τύχης. Τώρα είμαστε σε καλύτερη κατάσταση από τον Ολυμπιακό. Έχουμε την ψυχολογία και δείχνουν πιο κουρασμένοι. Θα παίξετε επιθετικά για να σκοράρουμε και ας φάμε γκολ!! είναι τα τελευταία λόγια του Χρήστου πριν επιστρέψουμε στον αγωνιστικό χώρο.

Το πρώτο ημίχρονο της παράτασης ξεκινάει με τον Ολυμπιακό στη σέντρα. Στο τέταρτο μόλις λεπτό, ενώ βρισκόμαστε στην επίθεση, ο Ολυμπιακός καταφέρνει να βγει στην αντεπίθεση. Και όπως τρέχουμε όλοι να προλάβουμε τη ζημιά, βλέπω τον τερματοφύλακά μας να είναι εκτός θέσης και εύχομαι να μην το έχουν προσέξει οι αντίπαλοι. Κάνω όμως λάθος, καθώς το δεκάρι του Ολυμπιακού μόλις περνάει το κέντρο, κάνει ένα μακρινό σουτ, εκμεταλλευόμενος την κακή τοποθέτηση του τερματοφύλακά μας. Ο τελευταίος καταλαβαίνει νωρίς το λάθος του και με πίσω βήματα τρέχει να προλάβει την μπάλα, η οποία όμως τελικά περνάει ελάχιστα εκατοστά πάνω από το δοκάρι. Τυχεροί ήμασταν σε αυτήν τη στιγμή, ο τερματοφύλακάς μας όμως παραλίγο να γίνει μοιραίος, παρά το εξαιρετικό παιχνίδι που έχει κάνει μέχρι στιγμής!

Στο εκατοστό πρώτο λεπτό είναι η σειρά μας για την πρώτη μας ευκαιρία στη διάρκεια της παράτασης. Αυτή τη φορά βγαίνουμε εμείς σε αντεπίθεση. Ο Άλεξ κουβαλάει την μπάλα από τη δεξιά πλευρά, την αλλάζει σε εμένα μόλις περνάμε το κέντρο κι εγώ του τη δίνω ξανά, καθώς έρχονται κατά πάνω μου δύο αντίπαλοι. Ο Άλεξ προχωράει προς την περιοχή, βγαίνει ένας αμυντικός και πέφτει για τάκλιν, ο Άλεξ πηδάει για να περάσει από πάνω του, όμως ο πεσμένος αντίπαλος βρίσκει με το πόδι του το αριστερό καλάμι του Άλεξ, ο οποίος πέφτει στο έδαφος. Ο διαιτητής τρέχει στον «τόπο του εγκλήματος» κι εμείς από πίσω του.

Καταφέρνω να τρυπώσω και φτάνω πάνω από το κεφάλι του Άλεξ, ο οποίος έχει βουρκώσει από τον πόνο, όπως καταφέρνω να δω σε κλάσματα του δευτερολέπτου που ανοίγει τα μάτια του. Μετά τα κλείνει πεισματικά και τα καλύπτει με τα χέρια του, για να μην δει κανείς τα δάκρυά του.

Το τάκλιν του αντιπάλου φάνηκε ότι ήταν δολοφονικό, αλλά για να κλαίει ο Άλεξ τα πράγματα είναι σοβαρά. Ο διαιτητής καλεί τους γιατρούς στον αγωνιστικό χώρο και βγάζει τις κάρτες. Η ώρα του αρχηγού να αναλάβει δράση, αν και αποκλείεται να μην δώσει κόκκινη.

-Κυρίε διαιτητά το είδατε έτσι; Τον έχουν σκοτώσει στο ξύλο, δεν είναι η πρώτη φορά! διαμαρτύρομαι στο διαιτητή.

-Για μπάλα πήγαινε, μην του δώσετε κάρτα! παρακαλάει ο αρχηγός του Ολυμπιακού.

-Δεν το έκανα σκόπιμα! απολογείται και ο θύτης όσο ο διαιτητής κοιτάει τις σημειωμένες κάρτες.

-Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Τον έσφαξες κανονικά, ίσως πρέπει να σκεφτείς σοβαρά να αλλάξεις επάγγελμα και να γίνεις χασάπης! Θα κάνεις καριέρα.. τον ειρωνεύομαι, αφού με έβγαλε από τα ρούχα μου.

-Εσύ μη μιλάς! μου απαντάει και νιώθω το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι.

Δεν έχω δει, όμως, τίποτα ακόμη, συνειδητοποιώ όταν βλέπω το διαιτητή να καταλογίζει μόνο κίτρινη κάρτα στον χασάπη του Ολυμπιακού.

-Κίτρινη; Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει για να βγάλετε κόκκινη; Να τον αφήσει ανάπηρο; Με το φορείο τον βγάζουν έξω, δείτε και μόνος σας! φωνάζω και δείχνω τον Άλεξ στο φορείο.

-Σας παρακαλώ, ηρεμήστε να συνεχίσουμε το παιχνίδι!

-Πώς να το συνεχίσουμε; Έπρεπε να τον αποβάλλετε, θα έμενε με εννιά παίκτες. Καταλαβαίνετε ότι καθορίζετε την έκβαση του παιχνιδιού με αυτή σας την απόφαση; Είστε σοβαρός; φωνάζω προσπαθώντας να βρω το δίκιο μου.

-Σε παρακαλώ κοπέλα μου. Δεν θα μου μάθεις εσύ τη δουλειά μου.

-Να την ξέρατε κιόλας καλά θα ήταν.. Ο Άλεξ ίσως δεν μπορεί να συνεχίσει καν, θα μείνουμε εμείς με δέκα τώρα; συνεχίζω και τον βλέπω να ξαναβγάζει τις κάρτες.

Οι φόβοι μου επιβεβαιώνονται, καθώς τον βλέπω να μου υψώνει την κίτρινη κάρτα και αναγκάζομαι να σιωπήσω για να αποφύγω τα χειρότερα. Μπορεί να χάσουμε τον Άλεξ, δεν χρειάζεται να χαθώ κι εγώ τζάμπα.

-Άρια, άσε τους τσαμπουκάδες και πήγαινε να εκτελέσεις το φάουλ!! φωνάζει ο Χρήστος από τον πάγκο και αμίλητη πηγαίνω στην μπάλα, ενώ βλέπω στον πάγκο όρθιο επιθετικό.

Όχι!! Δεν θα κάνει αλλαγή τον Άλεξ! Τον χρειάζομαι, τον χρειαζόμαστε!!

Ο διαιτητής ρωτάει το Χρήστο αν θα κάνει αλλαγή, αλλιώς να ξεκινήσει το παιχνίδι ξανά. Ο Χρήστος γνέφει και δίνει οδηγίες στον αναπληρωματικό. Οι βρισιές φεύγουν ακούσια από το στόμα μου και είμαι ένα βήμα πριν πάω να πλακωθώ με τον αμυντικό του Ολυμπιακού που χτύπησε τον Άλεξ. Σκέφτομαι όμως ότι αν το κάνω ο διαιτητής θα με αποβάλλει κι έτσι μουρμουρίζω μόνη μου.

Προς ανακούφισή μου, λίγο πριν μπει ο αναπληρωματικός, ο Άλεξ σηκώνεται και δηλώνει αποφασιστικά στο Χρήστο ότι θα συνεχίσει ο ίδιος τον αγώνα.

-Θα συνεχίσω εγώ, δεν παίρνει κανείς τη θέση μου! τον ακούω να λέει.

-Σε παρακαλώ Άλεξ, κάτσε κάτω. Οι γιατροί είπαν ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις.

-Ξέρουν καλύτερα τις δυνάμεις μου οι γιατροί από εμένα; Είμαι μια χαρά!

-Άλεξ, δεν αποφασίζεις εσύ, εγώ είμαι ο προπονητής σου!

-Χρήστο, δεν μπορείς να με βγάλεις έξω τώρα. Εμπιστεύσου με, μπορώ να αντεπεξέλθω, δεν θα έκανα ποτέ τίποτα εις βάρος της ομάδας! λέει πιο ψύχραιμα ο Άλεξ.

-Φύγε μέσα! του λέει τελικά ο Χρήστος, αφού καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται να βγάλει άκρη μαζί του και με το πείσμα του.

-Σας παρακαλώ, μην καθυστερείτε το παιχνίδι! διαμαρτύρεται ο διαιτητής για την καθυστέρηση.

-Είσαι καλά; ρωτάω τον Άλεξ, ενώ πηγαίνει τρέχοντας να πάρει τη θέση του στη μεγάλη περιοχή.

-Κάνε αυτό που πρέπει! μου λέει χωρίς να αφήνει άλλα περιθώρια καθυστέρησης.

Ο διαιτητής σφυρίζει. Παίρνω φόρα και με το αριστερό σουτάρω την μπάλα στέλνοντάς την στην περιοχή. Ανάμεσα σε ερυθρόλευκα και μαυρόασπρα, καταφέρνω να δω τον Άλεξ να πηδάει στο Θεό και να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Συγκρατημένη δεν πανηγυρίζω και γυρνάω να δω τον επόπτη, καθώς έχω την αίσθηση ότι ο Άλεξ ήταν σε θέση οφσάιτ. Πράγματι, ο επόπτης πίσω μου έχει σηκώσει το σημαιάκι, πράγμα που σημαίνει ότι το γκολ ακυρώνεται. Στρέφομαι στον Άλεξ με φόβο για την αντίδρασή του. Φαίνεται όμως ότι και ο ίδιος κατάλαβε την παράβαση και δέχτηκε τη δίκαιη απόφαση του διαιτητή και του επόπτη.

Δικαιώνεται όμως για το πείσμα του να ξαναμπεί και κοιτάζω το Χρήστο, ο οποίος φαίνεται να μην μετανιώνει ούτε ο ίδιος που τον άφησε να ξαναμπεί. Καλώς ή κακώς, ο Άλεξ είναι ηγέτης της ομάδας και ακόμη και μισός αξίζει να είναι στο γήπεδο. Εξάλλου, έχουμε ήδη αριθμητικό πλεονέκτημα, καθώς ο Ολυμπιακός αγωνίζεται με δέκα παίκτες από το ογδοηκοστό όγδοο λεπτό.

Μετά από δύο λεπτά καθυστερήσεων λήγει το πρώτο ημίχρονο της παράτασης και για το ένα λεπτό διακοπής καταφεύγουμε στον πάγκο για να ξεκουραστούμε και να ακούσουμε τις νέες οδηγίες του προπονητή μας.

-Λοιπόν, πρέπει να ηρεμήσετε όλοι αρχικά και να πάμε στο δεύτερο με καθαρό μυαλό. Είστε πολλοί που έχετε ήδη κίτρινη κάρτα, πρέπει λοιπόν, όσοι είστε, να προσέχετε την κάθε σας κίνηση. Δεν θα μένετε πίσω σε κόρνερ και επιθέσεις αυτοί που έχετε κιτρινιστεί, για να έχουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ανατρέψουμε κάποιον παίκτη αν χρειαστεί. Είναι μόνο δεκαπέντε λεπτά. Συγκεντρωθείτε και βάλτε το μυαλό να δουλέψει. Ξέρω ότι έχετε κουραστεί, αλλά σε λίγο όλα θα τελειώσουν. Παλέψτε για να τελειώσουν θετικά για εσάς! Δεν έχω να πω τίποτα άλλο! Μπείτε μέσα και κάντε αυτό που ξέρετε. Μιχάλη και Κώστα θα σας βγάλω αλλαγή σύντομα, δεν μπορείτε να συνεχίσετε άλλο, πιστεύω το καταλαβαίνετε και μόνοι σας. Σηκωθείτε οι αλλαγές να είστε έτοιμοι!

Ο διαιτητής μας καλεί στο γήπεδο ξανά για τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά του αγώνα. Στέκομαι απέναντι από τον Άλεξ στη σέντρα, περιμένοντας να σφυρίξει. Το βλέμμα που ταξιδεύει στις κερκίδες. Η αγωνία είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων των δικών μου, μου χαμογελούν όμως και προσπαθούν να με εμψυχώσουν με κάθε τρόπο.

Ο διαιτητής σφυρίζει και ξεκινάω το παιχνίδι πασάροντας στον Άλεξ. Οι πόνοι σε όλο μου το σώμα έχουν αρχίσει να γίνονται ιδιαίτερα αισθητοί, όμως αναγκάζω τον εαυτό μου να τους παραβλέψει.

Στο εκατοστό όγδοο λεπτό, καταφέρνω να κλέψω την μπάλα στη μεσαία γραμμή. Κοιτάζω δεξιά και αριστερά, δεν βλέπω κάποιον ελεύθερο. Έτσι, φεύγω μόνη μου μπροστά, παρά τις διαμαρτυρίες των ποδιών μου. Βλέπω μπροστά το σέντερ φορ μας που καταφέρνει να ξεμαρκαριστεί και μου ζητάει την μπάλα. Με το εσωτερικό του ποδιού μου κλωτσάω την μπάλα για να του τη στείλω, το αριστερό μου πόδι όμως από την κόπωση δεν μου κάνει τη χάρη και η πάσα γίνεται εντελώς λανθασμένη και καταλήγει σε πλάγιο άουτ. Νιώθω όσο ποτέ τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν πλήρως και θέλω να βάλω τα κλάματα. Πέφτω στα γόνατα και κλείνω τα μάτια μου για να μην ξεσπάσω σε κλάματα. Ένας αντίπαλος με βοηθάει να σηκωθώ.

-Κουράγιο, λίγο έχουμε ακόμα! μου λέει και του χαμογελάω, γιατί δεν έχω καν τη δύναμη να μιλήσω.

Στο εκατόν δεκαπέντε η μοίρα μάς παίζει ένα πολύ άσχημο παιχνίδι. Ο ένας από τους δύο κεντρικούς μας αμυντικούς – που έχει ήδη κίτρινη κάρτα – προβαίνει σε χέρι μέσα στην περιοχή μας και ο διαιτητής δεν μπορεί παρά να καταλογίσει την εσχάτη των ποινών, το πέναλτι, αφού πρώτα τον αποβάλλει.

Ο συμπαίκτης μας βάζει τα κλάματα και αποχωρεί από το γήπεδο, ενώ οι πιο ψύχραιμοι προσπαθούν να τον παρηγορήσουν. Αμίλητοι όλοι, μην μπορώντας να πιστέψουμε αυτό που πρόκειται να συμβεί, απλά περιμένουμε την επιβεβαίωση των φόβων μας. Ίσως οι πιο ψύχραιμοι να ελπίζουν να διαψευστούν, να ελπίζουν σε ένα μικρό θαύμα, αλλά ο καθένας γνωρίζει ότι το πέναλτι είναι σχεδόν σίγουρο γκολ. Ένας παίκτης απέναντι μόνο από τον τερματοφύλακα, με έντεκα μόνο μέτρα να τους χωρίζουν. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού αναλαμβάνει τη δύσκολη αποστολή να το εκτελέσει. Το χρονικό σημείο είναι εξαιρετικά κρίσιμο και ίσως πρόκειται για την πιο καθοριστική φάση του παιχνιδιού. Αν ο αρχηγός του Ολυμπιακού ευστοχήσει, οι αντίπαλοι βρίσκονται αγκαλιά με το τρόπαιο, πέντε μόλις λεπτά πριν τη λήξη του παιχνιδιού. Αν όμως αστοχήσει, λογικά το παιχνίδι θα κριθεί στην παράταση.

Ο διαιτητής σιγουρεύεται όλοι οι υπόλοιποι είμαστε σωστά τοποθετημένοι, ελέγχει αν η μπάλα είναι στο σωστό σημείο και ρωτάει τερματοφύλακα και εκτελεστή αν είναι έτοιμοι. Οι δυο τους γνέφουν καταφατικά. Ο διαιτητής σφυρίζει. Ασυναίσθητα τραβάω την μπλούζα μου και σκεπάζω με αυτήν το πρόσωπό που, γιατί δεν αντέχω να δω. Ακούω τον ήχο του παπουτσιού του εκτελεστή που συναντάει την μπάλα και περιμένω να ακούσω τους μοιραίους πανηγυρισμούς. Τα δευτερόλεπτα παιρνούν και δεν ακούω τίποτα. Ανοίγω τα μάτια μου και προλαβαίνω να δω την μπάλα να κινείται παράλληλα με το τέρμα, να γλείφει το αριστερό δοκάρι και να περνάει εκτός αγωνιστικού χώρου.

Η επόμενη εικόνα είναι ο παίκτης του Ολυμπιακού να σωριάζεται απαρηγόρητος στο έδαφος και οι συμπαίκτες μου να περικυκλώνουν τον τερματοφύλακά μας. Ο Άλεξ δίπλα μου πανηγυρίζει και με αγκαλιάζει.

-Τι έγινε; Το έπιασε; τον ρωτάω ενθουσιασμένη.

-Ίσα που την ακούμπησε με τα ακροδάχτυλά του, για να της αλλάξει πορεία!! μου απαντάει και αρνούμαι να το πιστέψω.

Δεν έχει τελειώσει τίποτα! Όλα παίζονται ακόμη!!

Τα υπόλοιπα λεπτά περνούν χωρίς άλλα καρδιοχτύπια, καθώς κανείς δεν είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει άλλο και όλοι φαίνονται συμφιλιωμένοι με την ιδέα τον πέναλτι. Τώρα ο Θεός βοηθός! Και το σημαντικότερο, η τύχη βοηθός!

Ο Χρήστος προσπαθεί ψύχραιμα να μας ηρεμήσει όλους και δίνει τις τελευταίες οδηγίες του σε αυτό τον ψυχοφθόρο τελικό.

-Λοιπόν, ακούστε με πολύ προσεκτικά και ο καθένας θυμάται για τον εαυτό του. Πρώτος, θα εκτελέσεις εσύ! λέει στο σέντερ φορ μας και του ανακεφαλαιώνει τις λεπτομέρειες.

-Μάλιστα! απαντάει εκείνος και κάνει ένα βήμα πίσω.

-Δεύτερος ο Πάνος, τρίτος ο Κωστής, τέταρτος ο Άλεξ και τελευταία η Άρια. Αν δεν υπάρξει νικητής στα πρώτα πέντε πέναλτι, η σειρά θα είναι ως εξής... λέει και βάζει στη σειρά τους υπόλοιπους πέντε συμπαίκτες μας με τελευταίο τον τερματοφύλακα.

Οι συμπαίκτες μας αναπληρωματικοί μας αγκαλιάζουν και μας εμψυχώνουν κι εμείς προσπαθούμε να διαχειριστούμε την αγωνία μας.

-Το κλειδί είναι η ψυχραιμία! Ξέρω ότι είναι δύσκολο και ψυχοφθόρο, αλλά ο μόνος τρόπος είναι να παραμείνετε ψύχραιμοι! Εδώ που φτάσαμε είναι και θέμα τύχης. Κάνατε ό,τι χρειάστηκε, ώρα να βάλετε το κερασάκι στην τούρτα!

Δίνει οδηγίες στον τεμρατοφύλακα, ο οποίος είναι το βασικό πρόσωπο που μπορεί να καθορίσει τη διαδικασία των πέναλτι. Μέχρι τώρα δεν μας έχει απογοητεύσει, αν καταφέρει να κάνει κάτι και στα πέναλτι, ίσως μιλάμε για τον πολυτιμότερο παίκτη του αγώνα!

-Άρια, έλα εδώ! με φωνάζει ο Χρήστος.

-Αν ευνοηθώ στο νόμισμα τη διαλέγω; τον ρωτάω.

-Με πρόλαβες. Διαλέγεις να εκτελέσουμε πρώτοι οπωσδήποτε. Δεν θα έχουμε το άγχος έτσι..

-Εντάξει, έχεις δίκιο!

-Άντε, καλή τύχη! Έφυγες! μου λέει και με αγκαλιάζει ενώ πηγαίνω για τα διαδικαστικά στο διαιτητή μαζί με τον αρχηγό του Ολυμπιακού.

-Ποιος διαλέγει; ρωτάει ο διαιτητής.

-Εγώ διάλεξα πριν, σειρά σου! λέω στον αντίπαλό μου, κάνοντας αυτό που πρέπει.

-Σίγουρα; με ρωτάει εκείνος.

-Ναι, αυτό είναι το σωστό! του απαντάω.

-Κορώνα! διαλέγει ο αντίπαλός μου.

-Κορώνα για τον Ολυμπιακό, γράμματα για τον ΠΑΟΚ. Καλή τύχη και στους δυο.

-Καλή τύχη! μου εύχεται ο αντίπαλος αρχηγός.

-Επίσης! ανταποδίδω και περιμένω με αγωνία το αποτέλεσμα.

-Κορώνα, τι επιλέγεις; ρωτάει τον αντίπαλο.

-Ξεκινάμε εμείς πρώτοι! απαντάει και δίνουμε τα χέρια.

-Τι έγινε; με ρωτάνε όλοι μόλις φτάνω στους συμπαίκτες μου.

-Δεύτεροι! τους ανακοινώνω και κάνω νόημα με τα δυο μου δάχτυλα και στο Χρήστο.

-Όχι ρε φίλε! φωνάζει ο Άλεξ.

-Δεν έχει σημασία αυτό! Σημασία έχει να κάνουμε αυτό που πρέπει και να είμαστε συγκεντρωμένοι και ψύχραιμοι! λέω αποφασιστικά.

-Και τυχεροί.. συμπληρώνει ο Πάνος.

-Θα τα καταφέρουμε! λεώ και βάζω το χέρι μου στη μέση.

Ένα ένα μαζεύονται όλα τα χέρια και ξανά ρυθμικά φωνάζουμε «ΠΑΟΚ». Η διαδικασία είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Τοποθετημένοι αριστερά από το ημικύκλιο της σέντρας, ο ένας δίπλα στον άλλον αγκαλιαζόμαστε, ενώ ο πρώτος παίκτης του Ολυμπιακού πηγαίνει να εκτελέσει. Ένα χαμένο πέναλτι μπορεί να κρίνει την αναμέτρηση.

Ο διαιτητής σφυρίζει. Ο αντίπαλος εκτελεί, ο τερματοφύλακάς μας πέφτει σωστά αλλά δεν προλαβαίνει την μπάλα. 1-0 υπέρ του Ολυμπιακού. Ο σέντερ φορ μας φεύγει από την αλυσίδα που έχουμε φτιάξει και παίρνει τη θέση του. Με το σφύριγμα του διαιτητή εκτελεί ψύχραιμα και στέλνει την μπάλα στα δίχτυα, ισοφαρίζοντας σε 1-1

Ο δεύτερος παίκτης του Ολυμπιακού πηγαίνει να εκτελέσει. Η σφυρίχτρα ηχεί, αυτός παίρνει φόρα και σουτάρει την μπάλα, ο τερματοφύλακας πέφτει αριστερά, η μπάλα όμως σταματάει στο αριστερό δοκάρι! Ο παίκτης του Ολυμπιακού απογοητευμένος πιάνει το κεφάλι του, ενώ ο τερματοφύλακάς μας πανηγυρίζει! Είναι αυτή η διαφορά συναισθημάτων, που τόσο έντονη μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να σου προσφέρει...

Ο Πάνος φεύγει για να εκτελέσει το δεύτερο πέναλτι για την ομάδα μας. Ο διαιτητής σφυρίζει και ο Πάνος εκτελεί ψηλά στο κέντρο, κάνοντας το 1-2 και δίνοντάς μας ένα ισχυρό προβάδισμα. Τώρα δεν πρέπει κανείς από εμάς να αστοχήσει. Με αυτόν τον τρόπο ακόμη κι αν ο Ολυμπιακός ευστοχήσει στα υπόλοιπα τρία, το πρωτάθλημα είναι δικό μας.

Ο επόμενος παίκτης του Ολυμπιακού παίρνει τη θέση του. Εκτελεί στη δεξιά γωνία, ενώ ο τερματοφύλακας πέφτει στην αντίθετη και ισοφαρίζει προσωρινα σε 2-2. Σειρά μας πάλι. Ο επόμενος συμπαίκτης μας εκτελεί στέλνοντας την μπάλα στα αριστερά, όπου πέφτει σωστά και ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού αλλά δεν προλαβαίνει την μπάλα. Έτσι το προβάδισμα υπέρ μας διατηρείται σε 2-3 και απομένουν άλλα δύο πέναλτι.

Το τέταρτο πέναλτι για τον Ολυμπιακό εκτελείται από τον αρχηγό του εύστοχα και ψύχραιμα και γίνεται το 3-3. Τέταρτος παίκτης από εμάς είναι ο Άλεξ. Πριν φύγει σφίγγω το χέρι του και τον κοιτάζω στα μάτια με αυτοπεποίθηση. Πλέον δίπλα μου είναι ο Πάνος και για να μου συμπαρασταθεί μου σφίγγει το αριστερό μου χέρι, ενώ με το δεξί εγώ τον αγκαλιάζω από τους ώμους, όπως στεκόμαστε όλοι αγκαλιασμένοι στη σειρά. Ο Άλεξ υπολογίζει τα βήματα για τη φόρα με προσήλωση, σαν να πρόκειται για κάτι ιερό. Ιερό όμως είναι το ποδόσφαιρο για τον Άλεξ και αυτή είναι μία από τις κρισιμότερες στιγμές της ζωής του.

Ο διαιτητής δίνει το σύνθημα. Ο Άλεξ ξεκινάει, σουτάρει και.. Η μπάλα περνάει εκτός αγωνιστικού χώρου, δεξιά από το τέρμα, αφήνοντάς μας όλους άφωνους. Σε αντίθεση φυσικά με τους παίκτες του Ολυμπιακού που πανηγυρίζουν σαν τρελοί. Δικαιολογημένα άλλωστε, αφού μετά από τέσσερα πέναλτι και από τις δυο ομάδες το σκορ είναι ισόπαλο 3-3. Ο Άλεξ καταρρέει και χρειάζεται να επέμβει ο τερματοφύλακάς μας για να τον βοηθήσει να σηκωθεί και να επιστρέψει πίσω σε μας. Όταν ο Άλεξ πλησιάζει, απομακρύνομαι από τους συμπαίκτες μου και πηγαίνω πιο μπροστά, για να μην με επηρεάσει. Ο Πάνος αναλαμβάνει να τον παρηγορήσει, αλλά φαντάζομαι ότι ο Άλεξ δεν θα θέλει να ακούσει κουβέντα τώρα.

Εγώ όμως δεν πρέπει να επηρεαστώ. Πρέπει να εκτελέσω το τελευταίο πέναλτι που θα έχει τεράστια σημασία. Πιο μπροστά από όλους, παρακολουθώ μόνη μου την εκτέλεση του πέμπτου για τον Ολυμπιακό πέναλτι. Είναι ο παίκτης – χασάπης που έσφαξε τον Άλεξ. Ο διαιτητής σφυρίζει κι αυτός εκτελεί στη δεξιά γωνία. Στη δεξιά γωνία πέφτει όμως και ο τερματοφύλακάς μας και καταφέρει να διώξει την μπάλα στη δεύτερη απόκρουσή του πέναλτι σήμερα! Κάνει ίσως το καλύτερο παιχνίδι της ζωής του σήμερα και πανηγυρίζει έξαλλα την απόκρουσή του. Όπως έξαλλα φαντάζομαι θα πανηγυρίζουν και οι συμπαίκτες μου πίσω μου, ο πάγκος μας, οι δικοί μου στις κερκίδες.

Εγώ όμως κλείνω τα μάτια μου και αγνοώ τους πανηγυρισμούς, μέχρι που ο διαιτητής με καλεί να πάω μπροστά για τη σημαντικότερη εκτέλεση πέναλτι της ζωής μου. Αν ευστοχήσω χαρίζω στην ομάδα μου το τρόπαιο και το πρωτάθλημα για πρώτη φορά στην ιστορία της Κ17! Αν αστοχήσω.. Όχι! Δεν θα αστοχήσω! Δεν υπάρχουν περιθώρια να κριθεί ο αγώνας σε άλλα πέναλτι, που θα εκτελούνται ένα ένα και δεν υπάρχει περιθώριο να διορθώσει κανείς ένα λάθος. Το παιχνίδι θα τελειώσει ΤΩΡΑ! Και το κύπελλο θα γίνει δικό μας!

-Πάμε Άρια!!! ακούω από τις κερκίδες, αλλά δεν γυρίζω καν να κοιτάξω προς τα εκεί.

Είμαι μόνη μου, εγώ και ο τερματοφύλακας! Στήνω την μπάλα πάνω στην άσπρη βούλα και κάνω πέντε βήματα πίσω, περιμένοντας να ακούσω μόνο το σφύριγμα του διαιτητή. Στο γήπεδο επικρατεί άκρατη σιωπή, κάποιοι ίσως κρατούν και την ανάσα τους.

Ο διαιτητής επιτέλους δίνει το μεγάλο σφύριγμα, το τελευταίο για απόψε! Κοιτάζω το τέρμα, τον τερματοφύλακα δεν τον βλέπω καν. Κάνω τρία μεγάλα βήματα και με το αριστερό σουτάρω στη δεξιά γωνία και βλέπω τα δίχτυα να κουνιούνται. Την επόμενη στιγμή, ο τερματοφύλακάς της ομάδας μου τρέχει κατά πάνω μου, εγώ προς αυτόν και πέφτω στην αγκαλιά του αφήνοντας τα δάκρυά μου ελεύθερα...

Δύο μαυρόασπρα σμήνη, ένα από το κέντρο του γηπέδου, που ήταν στημένοι οι οκτώ συμπαίκτες μας, και ένα από τον πάγκο έρχονται κατά πάνω μας, ενώ νιώθω να ξεχειλίζω από ευτυχία...

Ταταν!!! Και το πρωτάθλημα πάει στον... ΠΑΟΚ!! Οι επιθυμίες σας εισακούστηκαν, πώς θα μπορούσα άλλωστε να τους στερήσω το πρωτάθλημα αφού έφτασαν μέχρι εδώ;; Παίζει και να είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο που έχω γράψει..

Και τα καλύτερα έρχονται με τους πανηγυρισμούς των νικητών!! Τα λέμε <3