Πότε ξημέρωσε Κυριακή ούτε που το κατάλαβα.. Η χαρά της πρόκρισης κράτησε μέχρι την Παρασκευή το βράδυ μετά τον αγώνα. Έπειτα μας κατέβαλε όλους η ανυπομονησία και το άγχος για τον τελικό. Το περασμένο βράδυ δεν με έπαιρνε ο ύπνος με τίποτα, έφτασε σχεδόν ξημέρωμα όταν επιτέλους παραδόθηκα στο Μορφέα. Όταν το ξυπνητήρι χτυπάει, σηκώνομαι με βαριά καρδιά από το κρεβάτι μου και σέρνομαι μέχρι το μπάνιο. Τα σημάδια της αϋπνίας είναι ευδιάκριτα στο πρόσωπό μου κι έτσι στέκομαι αρκετά δευτερόλεπτα κάτω από το κρύο νερό για να συνέλθω. Φοράω μετά τις φόρμες μου και παίρνω τηλέφωνο τον Άλεξ για να κατεβούμε κάτω.

-Έλα μωρό μου, ξύπνησες; με ρωτάει μόλις το σηκώνει.

-Ρώτα πρώτα αν κοιμήθηκα.. του λέω νυσταγμένη.

-Δεν είσαι και η μόνη.. Ερχόμαστε με τον Πάνο σε τρία λεπτά, ετοιμάσου.

-Εντάξει μωρό μου, περιμένω.

Ετοιμάζω το σάκο μου και περιμένω τα αγόρια έξω από το δωμάτιό μου, αφού αφήσω το κινητό μου στο κομοδίνο.

-Καλημέρα μωρό μου!! μου λέει και με φιλάει σγίγγοντάς με πάνω του.

Το άγχος είναι φανερό πάνω του και πρέπει να αναλάβω δράση. Η αλήθεια είναι ότι σε κάτι τέτοιες στιγμές είμαι λίγο αναίσθητη ή τουλάχιστον έτσι θέλω να δείχνω.

-Πάνο μας αφήνεις λίγο μόνους; Κατέβα και θα έρουμε σε πέντε λεπτά κι εμείς.

-Εντάξει, μην αργήσετε μόνο και φωνάζει ο Χρήστος τέτοια μέρα.

-Μην ανησυχείς! τον καθησυχάζω και ανοίγω ξανά την πόρτα του δωματίου μου, τραβόντας τον Άλεξ μέσα.

-Τι είναι τώρα; με ρωτάει δυσανασχετώντας.

-Άλεξ, κοίταξέ με. Τι μούτρα είναι αυτά;

-Καλά είμαι, απλά είμαι άϋπνος.

-Άκουσέ με, είναι λογικό να είσαι αγχωμένος, όλοι είμαστε. Αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε το άγχος να μας καταβάλει, γιατί μετά θα τη χάσουμε την υπόθεση! Και δεν είναι μόνο αυτό, σκέψου ότι είσαι το παράδειγμα για όλους μας. Μπορεί εσύ να έχεις λίγο άγχος, όμως μπορεί άλλοι συμπαίκτες μας να είναι σε χειρότερη κατάσταση. Περιμένουν από κάποιον να πιαστούν και αυτός είσαι εσύ Άλεξ, ο αρχηγός τους. Στο κάτω κάτω αυτή είναι η δουλειά του αρχηγού: να δίνει κουράγιο στις δύσκολες στιγμές, να είναι δυνατός όταν όλοι οι άλλοι δεν είναι, να πιστεύει πάντα, ακόμη κι όταν οι ελπίδες δεν είναι πολλές, ακόμη κι όταν όλα φαίνονται να είναι με το μέρος των αντιπάλων Άλεξ. Έχεις αποδείξει τόσες φορές ότι είσαι άξιος να φοράς το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Τώρα είναι η μεγαλύτερη στιγμή να το αποδείξεις!! Μπορείς Άλεξ;

-Ξέρω εγώ, μπορώ; με ρωτάει σαν να κρέμεται από πάνω μου.

-Φυσικά και μπορείς, όλοι αυτό πιστεύουν Άλεξ και πρώτη και καλύτρη εγώ. Θα μας απογοητεύσεις; Θα με απογοητεύεσεις;

-Έχεις δίκιο, πρέπει να φανώ αντάξιος των προσδοκιών όλων!

-Σφίξε τον εαυτό σου και φυλάκισε το άγχος σου. Όλα στο μυαλό είναι, μία απόφαση πρέπει να πάρεις κι εσύ και όλοι μας!

-Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ!! λέει και πέφτει στην αγκαλιά μου σαν μικρό παιδί.

-Μωρό μου μην..

-Τι θα έκανα αν δεν σε είχα; μουρμουρίζει στην αγκαλιά μου.

-Άλεξ, κοίταξέ με! Είμαι εδώ δίπλα σου για να σε βοηθήσω και θα σε βοηθάω πάντα όταν με χρειάζεσαι, ό,τι κι αν γίνει!

-Σ' αγαπάω τόσο πολύ!!

-Κι εγώ σ' αγαπάω! Πάμε; Έχουμε έναν τελικό να κερδίσουμε και σίγουρα δεν θέλουμε να έχουμε αντίπαλο και το Χρήστο!!

-Έχεις δίκιο, πάμε.

Μόλις κατεβαίνουμε στη ρεσεψιόν είναι σχεδόν όλοι εκεί, ευτυχώς όμως ο Χρήστος φτάνει λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Μας καλημερίζει και μας κάνει νόημα να ανεβούμε στο πούλμαν. Θα κάνουμε μόνο μισή ωρίτσα προπόνηση, ίσα να μην χάσουμε τη φόρμα μας και μετά πίσω πάλι στο ξενοδοχείο μέχρι τις τεσσεράμιση το απόγευμα που θα ξεκινήσουμε για το γήπεδο. Ο αγώνας είναι στις έξι, απομένουν δηλαδή σχεδόν οκτώ ώρες. Οκτώ ώρες μαρτύριο..

Φτάνουμε στο γήπεδο, αλλάζω στα αποδυτήριά μου και βγαίνω πρώτη στο γήπεδο. Βλέπω το Χρήστο μόνο του να μας περιμένει και τον πλησιάζω.

-Τι έγινε μικρή; Πάλι πρώτη βγήκες;

-Εμ, μέχρι να ετοιμαστούν τα κορίτσια.. λέω ειρωνικά και γελάμε.

-Σωστά, είναι και πολλά! συνεχίζει την καζούρα ο Χρήστος.

-Πώς τα βλέπεις το απόγευμα; τον ρωτάω καθώς διακρίνω το άγχος και αυτού.

-Θα δείξει.. Θα προσπαθήσετε κι ό,τι γίνει! μου λέει κοιτώντας το υπερπέραν.

-Έχεις άγχος ε; τον ρωτάω ακολουθώντας το βλέμμα του στο υπερπέραν.

-Φαίνεται; με ρωτάει εξακολουθώντας να μην με κοιτάει.

-Από χιλιόμετρα! του απαντάω και τον κάνω να γυρίσει απότομα να με κοιτάξει ξαφνιασμένος.

-Σοβαρά;

-Σοβαρότατα! του λέω και γυρίζω κι εγώ προς το μέρος του.

-Και τώρα εσύ μικρή τι το παίζεις; Ψυχαναλύτρια; με ρωτάει δύσπιστα.

-Κάποιος δεν πρέπει να το κάνει κι αυτό; του λέω και του κλείνω το μάτι.

-Ναι, είναι δική μου δουλειά να σας παρέχω και ψυχολογική υποστήριξη όταν χρειάζεται. Να σας καθησυχάζω ότι όλα θα πάνε καλά, να σας ρωτάω πώς είστε και να διώχνω το άγχος.

-Κι εσένα ποιος θα σε ρωτήσει αν είσαι καλά, ποιος θα σε καθησυχάσει;

-Πάντως όχι εσύ!

-Με υποτιμάς.. τον προειδοποιώ.

-Εσύ φρόντισε τον εαυτό σου, τα υπόλοιπα είναι δική μου δουλειά.

-Εγωιστή!! τον πειράζω.

-Εγωιστής γιατί; απορεί.

-Δεν είναι κακό να παραδέχεσαι μερικές φορές ότι δεν είσαι από σίδερο. Όλοι έχουν ανάγκη από ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη τις δύσκολες στιγμές!

-Πρέπει για όλα να έχεις κάτι να πεις; με ρωτάει χαμογελώντας.

-Έτσι είναι οι γυναίκες, πάντα έχουν κάτι να πουν! του λέω θριαμβευτικά.

-Να τη η γυναίκα που μας βάζει όλους σε τάξη σ' αυτήν την ομάδα!! γελάει μαζί μου.

-Ένας Θεός ξέρει τι θα κάνατε χωρίς εμένα.. του λέω και τον σμπρώχνω στον ώμο.

-Εγώ πάντως θα είχα το κεφάλι μου ήσυχο. Και ο Άλεξ!! συμπληρώνει.

-Εγώ να δεις.. του λέω και πηγαίνω προς τους άλλους για να ξεκινήσουμε το ζέσταμα.

-Τι λέγατε πάλι; με ρωτάει ο Άλεξ με ήπιο όμως τόνο.

-Ζηλεύουμε πάλι; τον πειράζω.

-Δεν θέλεις να ζηλέψω Άρια.. μου λέει ήρεμα μεν, προειδοποιητικά δε.

-Πλάκα σου κάνω μωρέ. Πρέπει να τον δεις, είναι πάρα πολύ αγχωμένος, καμία σχέση με το γνωστό Χρήστο. Έχει πλάκα! χαζογελάω.

-Από ό,τι κατάλαβες μόνο εσύ είσαι η αναίσθητη εδώ πέρα!! με πειράζει και σκύβει για να με φιλήσει, σταματάει όμως γιατί μάλλον θυμάται ότι είμαστε στην προπόνηση.

-Πέντε στροφές ζέσταμα, Άλεξ ξεκίνα! φωνάζει ο Χρήστος από τον πάγκο και τρέχω να βρω το ζευγάρι μου, τον Πάνο, ενώ ο Άλεξ ξεκινάει πρώτος όπως πάντα.

-Πώς πάει Πανούλη; τον ρωτάω εύθυμα και τον χτυπάω στην πλάτη.

-Πες μου πού τη βρίσκεις τόση όρεξη; με ρωτάει περίεργος.

-Επιβάλλεται! Η Έλενα τι κάνει; Έχουμε μέρες να μιλήσουμε.

-Καλά, μιλήσαμε πριν στο λεωφορείο. Μακάρι να ήταν εδώ.. Μα κι αυτοί βρήκαν το μέρος να διεξάγουν το Final Four.

-Δεν ήξεραν που βολευόμαστε!! Έλα, χαλάρωσε. Ξέρεις ότι νοερά εδώ θα είναι, θα σε σκέφτεται. Οι γονείς σου θα έρθουν;

-Ναι, εννοείται.

-Γιατί δεν τους λες να πάρουν και την Έλενα;

-Δεν είναι όλα τα ζευγάρια όπως ήσουν εσύ και ο Άγγελος Άρια! Ο πατέρας μου δεν την έχει γνωρίσει καν.

-Κατάλαβα, βλακεία είπα.

-Οι δικοί σου θα έρθουν;

-Ναι. Φύγαν την Παρασκευή το βράδυ και θα έρθουν πάλι, μαζί με τους γονείς του Άγγελου.

-Αυτοί θα έρθουν να δουν εσένα;

-Ναι. Χαρά στον Άλεξ..

-Χαχα. Σιγά, δεν τους γνωρίζει.. με καθησυχάζει ο Πάνος.

-Του ξεφεύγουν νομίζεις κάτι τέτοια; Για άλλα δεν του κόβει, σε κάτι τέτοια είναι κι ο πρώτος!

-Έλα ηρέμησε, δεν θα το καταλάβει καν πριν τον αγώνα. Ο αδερφός σου θα έρθει;

-Δεν νομίζω να προλάβει. Έπαιζαν στην Αθήνα χτες και λογικά θα φτάσουν στα Γιάννενα το απόγευμα, δεν θα προλάβει. Οπότε δεν του είπα κι εγώ τίποτα για να μην τον στεναχωρήσω.

-Κατάλαβα. Πώς πήγαν χθες; Έπαιξε ο Ιάσονας;

-Ναι, ήταν βασικός. Νικήσανε 0-1.

-Συγχαρητήρια!! Τα πάει πολύ καλά ο ΠΑΣ φέτος.

-Ναι, λογικά θα παίξει και στην Ευρώπη.

-Μακάρι, το αξίζετε!

-Θα μας βγάλει την ψυχή πάλι ο Άλεξ, κοίτα πόσο γρήγορα τρέχει.. παραπονιέμαι.

-Εμ, όποιος μιλάει Άρια κουράζεται κιόλας!! μιμείται το αυστηρό ύφος του Χρήστου και συνεχίζουμε σιωπηλοί το ζέσταμα.

Μισή ώρα περίπου αργότερα και αφού κάνουμε κάποιες ασκήσεις και χαλάρωμα, ο Χρήστος δίνει το σύνθημα να μαζευτούμε. Αλλάζουμε στα αποδυτήρια και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Τρώμε μεσημεριανό, ενώ στο τραπέζι επικρατεί μία απέραντη σιωπή, την οποία λίγη σπάνε κατά διαστήματα για να πουν κάτι εντελώς ασήμαντο και τυπικό. Προσπαθώ να επινοήσω κάτι, οτιδήποτε για να ξεκινήσει μια κουβέντα, να σπάσει λίγο η παγωμάρα, αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ, δεν μπορεί το μυαλό μου να δουλεύει είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωορο. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.. Παρατάω τις προσπάθειες και συγκεντρώνομαι στο φαγητό μου, το οποίο τρώω ανόρεχτα. Συνεχώς αφερούμαι και στριφογυρίζω το πιρούνι μου γύρω από τα μακαρόνια, τρώγοντας ελάχιστες μπουκιές. Ο Άλεξ δίπλα μου τρώει σαν γουρούνι, τι αναίσθητος Θεέ μου!

-Θα τα φας; με ρωτάει με γεμάτο το στόμα.

-Προσπαθώ.. του απαντάω.

-Αν δεν τα θέλεις δώσ'τα σε εμένα, μην πάνε χαμένα.

-Άλεξ πας καλά; Είναι συγκεκριμένο το φαγητό που πρέπει να φάμε, δεν θα μπορείς να κουνηθείς στον αγώνα.. λέω και κάποιοι από δίπλα σκάνε στα γέλια.

-Εγώ για να μην πάνε χαμένα το είπα, τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε κι εμείς να το πετάμε;

-Εντάξει Άλεξ, φτάνει το θέατρο. Θα τα φάω εγώ τα μακαρόνια!! λέω και αρχίζω να μπουκώνομαι.

-Χοντρή.. με κοροϊδεύει και εισπράττει μια αγκωνιά.

-Τελειώνετε σιγά σιγά.. Να μαζευτείτε στα δωμάτιά σας! φωνάζει ο Χρήστος και προσπαθώ όπως όπως να τελειώσω το φαγητό μου.

Σε πέντε λεπτά σηκωνόμαστε όλοι και αποχωρούμε για τα δωμάτιά μας ο καθένας, δίνοντας ραντεβού στις τεσσεράμιση μπροστά στη ρεσεψιόν.

Ο Άλεξ με αφήνει έξω από το δωμάτιό μου, με φιλάει τρυφερά και φεύγει για το δικό του. Νιώθω ότι ακροβατούμε όλοι πάνω σε ένα σχοινί και είμαστε έτοιμοι να πέσουμε, η παραμικρή λάθος κίνηση θα μας βγάλει νοκ άουτ.

Μπαίνω στο δωμάτιό μου, και πέφτω κατευθείαν στο κρεβάτι μου, με τις φόρμες της ομάδας. Πιάνω το κινητό μου από το κομοδίνο, όπου το είχα αφήσει, παραβλέπω δύο μηνύματα, βάζω ξυπνητήρι στις τέσσερις και δέκα και το ξανακλείνω. Δεν θέλω καμία επαφή με κανέναν. Όλοι θα έυχονται καλή τύχη και τα σχετικά, θα το κάνουν με όλη τους την καρδιά, αλλά το μόνο που θα καταφέρουν είναι να με αγχώσουν και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι!

Αλλάζω πλευρό, παίρνω το άιποντ, φοράω τα ακουστικά μου και κλείνω πεισματικά τα μάτια μου προσπαθώντας να κοιμηθώ. Πράγματι, μετά από λίγο νιώθω τα βλέφαρά μου να βαραίνουν και παραδίνομαι στην αγκαλιά του Μορφέα.

[...]

Το ξυπνητήρι χτυπάει στις τέσσερις και δέκα και πετάγομαι κυριολεκτικά από το κρεβάτι. Ούτε δύο ώρες δεν έμειναν, όλο και πιο κοντά.. Με γρήγορες κινήσεις φοράω τη στολή της ομάδας με το νούμερο είκοσι και από πάνω το καθαρό ζευγάρι φόρμες που το είχα φυλαγμένο αν τυχόν φτάναμε εδώ. Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και μαζεύω τα μαλλιά μου στην κλασσική κοτσίδα. Παίρνω τη μαύρη κορδέλα στα χέρια μου και την περνάω στο λαιμό μου και στη συνέχεια στα μαλλιά μου. Έτοιμη..

Βάζω στο σάκο όλα τα πράγματα που θα χρειαστώ στον αγώνα και το κινητό μου που παραμένει κλειστό. Παίρνω το σάκο στον ώμο μου και ετοιμάζομαι να βγω από το δωμάτιο, κοντοστέκομαι όμως στον καθρέφτη. Κοιτάζω το είδωλό μου στα μάτια και του υπόσχομαι το εξής: «Θα γυρίσω εδώ μέσα με το κύπελλο ή θα γυρίσω έχοντας παλέψει μέχρι το τέλος για αυτό!»

Παίρνω το ασανσέρ και κατεβαίνω στη ρεσεψιόν, είμαι η πρώτη. Το ρολόι δείχνει τέσσερις και είκοσι. Σε λίγα λεπτά έρχονται όλοι, ο Άλεξ έρχεται δίπλα μου, περνάει το χέρι του από τη μέση μου και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στο μέτωπο. Τον κοιτάζω στα μάτια αποζητώντας ελπίδα, εκείνος μου χαμογελάει και προχωράμε για το λεωφορείο.

Λίγο πριν φτάσουμε στο γήπεδο, ακούμε το Χρήστο να ξεροβήχει στο μικρόφωνο και ανασηκωνόμαστε όλοι στις θέσεις μας.

-Λοιπόν αγόρια μου και κορίτσι μας. Έφτασε πια η μεγάλη στιγμή που όλοι περιμέναμε. Σε μία ώρα και λίγα λεπτά οι έντεκα από εσάς θα μπουν στο γήπεδο για να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό και να διεκδικήσουν το κύπελλο. Επέλεξα τους έντεκα που βρίσκονται στην καλύτερη κατάσταση και κρίνω ότι μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο την ομάδα στη συγκεκριμένη στιγμή, οι υπόλοιποι πρέπει να δείξετε υπομονή και κατανόηση, τώρα είναι ο πιο σημαντικός αγώνας και πρέπει ενωμένοι να παλέψουμε. Σημασία έχει να ξεπεράσετε τον εαυτό σας και να τα δώσετε όλα. Αν θα πάρουμε το κύπελλο ή όχι, για εμένα έχει μικρή σημασία. Φτάσατε μέχρι εδώ με την αξία σας, περάσαμε πολλά, αλλά το σημαντικό είναι ότι όλοι μάθαμε από τα λάθη μας. Για εμένα είστε νικητές, τώρα αν πάρετε το κύπελλο θα είναι και μια επιβεβαίωση – επιβράβευση για τη δουλειά που έχετε κάνει. Λοιπόν, κατεβαίνουμε και γρήγορα για ζέσταμα, μην αργείτε στα αποδυτήρια! ολοκληρώνει ο Χρήστος και ένας ένας κατεβαίνουμε από το λεωφορείο.

Βγαίνουμε στο γήπεδο όλοι μαζί, οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν έχουν βγει ακόμη, και ξεκινάμε ζέσταμα οι δέκα που επέλεξε για βασικούς ο Χρήστος, οι υπόλοιποι χωριστά και οι τερματοφύλακες χωριστά. Σε λίγα λεπτά εμφανίζονται και οι παίκτες του Ολυμπιακού, ενώ αργότερα στις κερκίδες κάνουν την εμφάνισή τους οι αποστολές του Παναθηναϊκού και του ΠΑΣ Γιάννινα. Τα παιδιά με διακρίνουν και με χαιρετούν, ενώ κι εγώ τους χαμογελώ και τους κουνάω το χέρι μου χαρούμενη. Λίγο πριν μαζευτούμε στα αποδυτήρια βλέπω στην κερκίδα και τους δικούς μου, το μπαμπά, τη μαμά, τους γονείς του Άγγελου και.. τον Ιάσονα και τη Βερόνικα! Τι έκπληξη είναι αυτή, πρόλαβαν και ήρθαν!! Με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά τους κουνάω το χέρι μου με δύναμη και αποχωρώ στα αποδυτήρια.

-Άρια, ετοιμάσου και έλα γρήγορα από εκεί να σας δώσω τις τελευταίες οδηγίες!! μου λέει ο Χρήστος και η ταραχή του είναι ιδιαίτερα εμφανής.

Μπαίνω σαν αστραπή στο μικρό δωματιάκι μου. Βγάζω τις φόρμες και μένω με την ασπρόμαυρη στολή με το νούμερο είκοσι. Βγάζω τα αθλητικά μου, φοράω τις επικαλαμίδες μου, και τραβάω μέχρι τα γόνατα τις μαύρες κάλτσες της ομάδας. Δένω τα κορδόνια μου σφιχτά, σφίγγω ξανά την κοτσίδα μου, στερεώνω καλύτερα την κορδέλα στο κεφάλι μου και ασυναίσθητα πιάνω τον καρπό μου που είναι γυμνός. Κάτι λείπει, κάτι που τώρα το έχω ανάγκη και με τον ΠΑΣ να είναι εκτός τελικού δεν υπάρχει ούτε ηθικό θέμα να το φοράω. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ανοίγω τη μικρή θήκη στο εσωτερικό του σάκου και πιάνω στα χέρια μου το περιβραχιόνιο που μου είχε χαρίσει ο Άγγελος. Το φοράω και αυτόματα νιώθω να παίρνω δύναμη.

Επανέρχομαι στην πραγματικότητα και πηγαίνω στα αποδυτήρια των αγοριών. Ο Χρήστος είναι ήδη εκεί και μοιράζει εντολές:

-Σε θέλω σταθερό στις εξόδους σου, ξέρεις εσύ. Να ακολουθείς το ένστικτό σου, και τη λογική βέβαια. Αν νιώθεις ότι πρέπει να βγεις και εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου θα βγεις! Να καθοδηγείς την άμυνα.. λέει στον τερματοφύλακα και συνεχίζει με οδηγίες στον καθένα παίχτη ξεχωριστά.

-Μάλιστα, κατάλαβα.. γνέφω καταφατικά μόλις ολοκληρώνει τις εντολές του και σε εμένα.

-Οι αναπλωματικοί βγείτε στον πάγκο, λέει και μένουμε στα αποδυτήρια μόνο οι έντεκα και ο προπονητής μας.

Από λεπτό σε λεπτό βγαίνουμε στο γήπεδο, τέρμα τα αστεία!

-Σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και σας πιστεύω πολύ. Κάντε αυτό που πρέπει, κάντε με περήφανο και ό,τι κι αν γίνει στην καρδιά μου θα είστε νικητές! μας λέει και μας χαιρετάει έναν έναν.

-Καλή μας τύχη κόουτς!! λέει ο Άλεξ δίπλα μου και χαιρετιούνται αδελφικά.

-Κοριτσάρα μου, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις! μου λέει και μου κλείνει το μάτι.

-Όλα καλά θα πάνε.. του λέω ενθαρρυντικά προσπαθώντας να δώσω λίγη δύναμη και σε αυτόν.

-Σε ένα λεπτό να βγείτε στη φυσσούνα! Άντε, με τη νίκη παλλικάρια μου!! λέει και κλείνει την πόρτα πίσω του.

-Πάω να πιω μια γουλιά νερό και τα λέμε έξω!! λέω στον Άλεξ και βγαίνω τρέχοντας από τα αποδυτήρια.

Αέρα χρειάζομαι, όχι νερό. Μπαίνω σαν κυνηγημένη στο μικρό δωματιάκι και στηρίζομαι στην πόρτα. Παίρνω βαθιές ανάσες και προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη. Πρέπει να αποβάλλω όλο το άγχος από πάνω μου, πριν βγω στο γήπεδο. Ένα σπρώξιμο στην πόρτα όμως, με κάνει να τραβηχτώ για να δω τον Άλεξ.

-Τι είναι μωρό μου; τον ρωτάω ανήσυχη.

-Άρια, άκουσέ με. Θέλω να πάρεις αυτό, πρέπει να πάρεις αυτό!! μου λέει και προσπαθεί να περάσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο μου.

-Άλεξ όχι, εσύ είσαι ο αρχηγός αυτής της ομάδας, όλοι σε εσένα έχουν μάθει να στηρίζονται. Δεν είναι σωστό! του λέω ταραγμένη.

-Δεν με νοιάζει, θέλω να το πάρεις εσύ. Το αξίζεις, είσαι η πιο ψύχραιμη από όλους, μπορείς να αντεπεξέλθεις σε αυτή τη θέση, σε παρακαλώ!! λέει αγχωμένος.

-Άλεξ, για εμένα μετράει η κίνηση. Είναι σαν να το πήρα. Σε παρακαλώ, μην κάνεις βλακείες, ο Χρήστος μπορεί να θυμώσει!! λέω και πάω να το βγάλω, αλλά με σταματάει.

-Τίποτα δεν θα πει ο Χρήστος. Σε παρακαλώ μωρό μου, κάν' το για εμένα! λέει και δέχομαι.

-Σ' αγαπάω πάρα πολύ!! λέω βουρκωμένη και πέφτω στην αγκαλιά του.

-Τι είναι αυτά; Όχι κλάματα, όχι τώρα. Έλα, έχουμε ένα κύπελλο να πάρουμε κι έχουμε αργήσει.. λέει και με πιάνει να φύγουμε.

Ξέρω ότι άργησα πολύ και ότι δεν είναι κάτι σημαντικό, αλλά επανέρχομαι σύντομα με τον μεγάλο τελικό, με μεγάλο αρχηγό την Άρια, για πρώτη φορά!! Φιλιά <3