Πλευρά Άλεξ

-Μπορείς να μου πεις γιατί έχεις κλειστό το κινητό κι εγώ περιμένω σαν μαλάκας τόση ώρα; φωνάζω όταν επιτέλους μου ανοίγει την πόρτα και προχωράω στο δωμάτιο μουρμουρίζοντας βρισιές μέσα από τα δόντια μου.

-Άλεξ! φωνάζει πίσω μου, αλλά δεν μπορεί να με ηρεμήσει έτσι απλά.

-Θα κλαίμε για τον ΠΑΣ δέκα μέρες; Τι αμαρτίες πληρώνω γαμώ τ.. Τι κάνεις εσύ εδώ; λέω σοκαρισμένος μόλις βλέπω το Χρήστο αραχτό στην καρέκλα να απολαμβάνει την παράσταση που παραδίδω σαν κλασσικός μαλάκας.

-Για δες, την ίδια ερώτηση θα σου έκανα κι εγώ! Τι κάνεις εσύ τέτοια ώρα εδώ; με ρωτάει αυτός για να με ψαρώσει, αλλά δεν θα του κάνω τη χάρη!

-Εγώ σε ρώτησα πρώτος! του απαντάω θυμωμένος.

-Εγώ όμως είμαι προπονητής σου! μου λέει και μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.

-Τώρα το θυμήθηκες αυτό; Όταν ερχόσουν βραδιάτικα στο δωμάτιο της αθλήτριάς σου δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι είσαι προπονητής της; ξεσπάω φωνάζοντας οργισμένος.

-Άλεξ τι λες; Ηρέμησε σε παρακαλώ! πετάγεται η άλλη από πίσω.

-Με εσένα θα τα πούμε μετά!! την προειδοποιώ.

-Τίποτα δεν έχεις να πεις μετά. Περίμενε έξω να τελειώσω με την Άρια και να έρθει η σειρά σου.. μου λέει με ύφος αφεντικού που με εξοργίζει.

-Δεν έχω να πάω πουθενά. Ό,τι έχεις να της πεις να το πεις μπροστά μου, εμείς δεν έχουμε μυστικά! του αντιλέγω με θάρρος.

-Άλεξ, σε παρακαλώ.. προσπαθεί να με ηρεμήσει η Άρια.

-Άλεξ πέρασε έξω! Είμαι ο προπονητής σου και πρέπει να υπακούς.

-Προπονητής μου είσαι στο γήπεδο, όχι εδώ. Δεν θα μου πεις τι θα κάνω, δεν είσαι κηδεμόνας μου.

-Έξω αγόρι μου σου λένε.. φωνάζει και σηκώνεται πάνω.

Έρχεται προς το μέρος μου και με σπρώχνει προς τα έξω. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι κάνει, με έχει πετάξει απ' έξω και μου κλείνει και την πόρτα στα μούτρα. Δεν θα περάσει έτσι αυτό!! Ποιος νομίζει ότι είναι;

Χτυπάω την πόρτα με δύναμη, αλλά γρήγορα καταλαβαίνω ότι δεν θα τον πτοήσει κάτι τέτοιο, οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω.

Και μετά θα μου λέει «είσαι υπερβολικός, βγάζεις πράγματα από το μυαλό σου» και όλα τα σχετικά. Έχουν μία ώρα κλεισμένοι στο δωμάτιό της, έχει κλειστό το κινητό της, δεν μου στέλνει καν ένα μήνυμα να μου πει τι συμβαίνει, αλλά στο τέλος πάλι εγώ θα είμαι ο κακός της υπόθεσης!

Στηρίζομαι στον τοίχο, για να μην ορμήσω και σπάσω την πόρτα και αρχίζω να μετράω από μέσα μου. Αν δεν έχει βγει μέχρι να φτάσω στο δέκα, θα με δει όπως δεν με έχει ξαναδεί! Κι αυτός κι αυτή. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, οκτώ..

-Έλα, πάμε. Προχώρα, μου λέει ο Χρήστος που βγαίνει από το δωμάτιό της στο όριο, κυριολεκτικά.

Δίνει κι εντολές. Έχει χάρη που είναι προπονητής μου. Σφίγγω τα χέρια μου σε μπουνιές, για να μην του ορμήσω και τον ακολουθώ αμίλητος στο δωμάτιό του.

-Έλα μέσα, μου λέει, αφού ξεκλειδώνει την πόρτα.

-Εμένα τι με θέλεις; τον ρωτάω μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα.

-Βιάζεσαι; Δεν έχει στάσεις μετά, μην χαίρεσαι! Στο δωμάτιό σου θα πας αμέσως και μάλιστα με συνοδεία, οπότε δεν έχεις λόγο να βιάζεσαι.

-Θα πάω να δω την Άρια, έστω και για πέντε λεπτά. Δεν μπορείς να μου το απαγορεύσεις!! του λέω προσπαθώντας να παραμείνω ψύχραιμος.

-Μια χαρά μπορώ. Τέλος πάντων, για πες μου. Τι γύρευες τέτοια ώρα στο δωμάτιό της; Δεν είπα να πάει ο καθένας στο κρεβάτι του;

-Άρα κι αυτή δεν έπρεπε να είναι στο κρεβάτι της; Μόνη της, όχι μαζί σου!! τονίζω τις τελευταίες λέξεις.

-Περίμενε, περίμενε. Εδώ έχουμε θέμα. Καταλαβαίνεις τι υπονοείς με αυτά που λες; Πρώτα προσβάλλεις την κοπέλα σου και μετά εμένα. Ας αφήσουμε τα αστεία Άλεξ, είναι και περασμένη η ώρα. Μέχρι ένα σημείο έχει πλάκα, τώρα όμως η ζήλια σου ξεπερνάει τα όρια!

-Είναι στην κατάσταση που είναι μετά τον αποκλεισμό του ΠΑΣ, μου λέει ότι θα με πάρει τηλέφωνο μόλις τελειώσει, βρίσκω μια αναπάντητη, την παίρνω τριάντα φορές και το έχει κλειστό! Τι θέλεις να κάνω; Αν είχε κάποιον ανάγκη σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, αυτός ήμουν εγώ! Να τη βοηθήσω ήθελα, να μιλήσουμε. Την είδες πώς ήταν..

-Την είδα Άλεξ, για αυτό πήγα να της μιλήσω. Καταλαβαίνεις σε πόσο δύσκολη θέση είμαι; Σε λίγες ώρες παίζουμε το σημαντικότερο αγώνα της χρονιάς και μία από τους βασικούς μου παίκτες είναι σ' αυτήν την κατάσταση. Καταλαβαίνω ότι σε είχε ανάγκη, ότι κι εσύ ήθελες να ήσουν δίπλα της, όμως κι εγώ έπρεπε να κάνω τη δουλειά μου και να προστατέψω πρώτα την ίδια, έπειτα εσάς, τη δουλειά που έχουμε κάνει, όλους μας εν όψει του αυριανού αγώνα!

-Έχεις δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Αλλά δεν μου έστειλε καν ένα μήνυμα. Πέρασαν ένα σωρό πράγματα από το μυαλό μου, ότι πήγε κάτω στον Άρη, ότι είναι με τον Άγγελο, ότι..

-Άλεξ! Σταμάτα να φέρεσαι σαν παιδί! Πρέπει να της έχεις περισσότερη εμπιστοσύνη, την αξίζει! Κοπέλες θα βρεις πολλές, σαν την Άρια όμως καμία άλλη. Δεν είναι σαν όλες τις άλλες, είναι ξεχωριστή! Για αυτό πρόσεχέ την. Μην την πνίγεις, μην είσαι υπερβολικός. Δώσ' της λίγο χώρο, δείξ' της ότι την εμπιστεύεσαι, το χρειάζεστε και οι δύο. Είστε συνεχώς στην τσίτα, πρέπει να χαλαρώσετε, αλήθεια. Μπορεί να μην ξέρω τι γίνεται, αλλά σας βλέπω και καταλαβαίνω από χιλιόμετρα πότε έχετε θέμα. Μην κοιτάς που δεν μιλάω.. Είναι που δεν έχει υπάρξει πρόβλημα, αλλιώς δεν θα ήταν κανείς από τους δυο σας εδώ τώρα!

-Είμαι υπερβολικός λες; Φέρομαι σαν ηλίθιος;

-Κάποιες φορές το παρατραβάς χωρίς λόγο, όπως τώρα για παράδειγμα. Η Άρια σ' αγαπάει, έχει κάνει τόσα για εσένα. Είναι παράλογο να αμφιβάλλεις για αυτήν. Εξάλλου, βάζω στοίχημα ότι, αν κάποια στιγμή της τελειώσεις, θα σου το πει ευθέως. Δεν είναι από αυτές που θα σε μαχαιρώσουν πισώπλατα.

-Έχεις δίκιο! Εξάλλου, μέχρι να χωρίσει με τον Άγγελο δεν ήθελε τίποτα μαζί μου.. διαπιστώσω επιβεβαιώνοντας τη σκέψη του Χρήστου.

-Δεν με αφορούν τα προσωπικά σας Άλεξ. Είναι δική σας υπόθεση. Εγώ θέλω να είστε καλά, για να είναι και η ομάδα. Σου μιλάω σαν φίλος, σου δίνω δυο φιλικές συμβουλές. Το τι θα κάνεις είναι δική σου υπόθεση.

-Συγγνώμη Χρήστο.. ψελλίζω με κατεβασμένο το κεφάλι.

-Για ποιο πράγμα;

-Για πριν, που φέρθηκα ανόητα. Ήταν παράλογο που έκανα ολόκληρη σκηνή και σε προσέβαλα.

-Ήταν μια άτυχη στιγμή, μην το σκέφτεσαι. Όσο για το αν με προσέβαλες, μόνο προσβολή δεν θα ήταν για τον οποιονδήποτε μία τέτοια κοπέλα, σαν την Άρια! λέει και τον κοιτάζω ξαφνιασμένος, έτοιμος να του ορμήξω ξανά.

-Τι είπες; τον ρωτάω φορτισμένος.

-Να το πάλι! Είπες ότι θα χαλαρώσεις.. Πλάκα έκανα για να σε τσεκάρω, αλλά από ότι φαίνεται θέλεις δουλειά ακόμα.

-Πλάκα; τον ρωτάω δύσπιστα.

-Εμ, λες να θέλω να φάω τα νιάτα μου στη φυλακή για αποπλάνηση; με ρωτάει γελώντας.

-Αν δεν ήταν ανήλικη όμως; τον ρωτάω χωρίς καθόλου να γελάω.

-Χαλάρωσε ρε αδερφέ! Πλάκα σου έκανα, πλά-κα!!

-Ωραίο χιούμορ.. τον ειρωνεύομαι.

-Βλέπεις ότι είσαι στην τσίτα; Υποσχέσου ότι θα ηρεμήσεις!

-Εντάξει, θα προσπαθήσω. Αλήθεια!

-Ωραία, να ηρεμήσουν τα κεφάλια όλων μας.

-Αν όμως κάνεις ξανά τέτοιου είδους αστεία, θα πλακωθούμε. Σου το υπόσχομαι κι αυτό. Μία και μία υπόσχεση δώρο.

-Εντάξει, άραξε. Μπορεί κι εγώ να το τράβηξα λίγο παραπάνω. Σημασία έχει να πήρες το μάθημά σου.

-Το πήρα και με το παραπάνω!

-Χαίρομαι. Λοιπόν, άντε στο δωμάτιό σου τώρα να κοιμηθείς. Είναι αργά;

-Μία επίσκεψη, μου επιτρέπεις; Δέκα λεπτά μόνο, να δω αν είναι καλά και να λύσουμε την παρεξήγηση.

-Πέντε χρονομετρημένα!

-Έστω. Ευχαριστώ ρε Χρήστο..

-Το Θεό που με έκανε καλό. Θα έρθω να ελέγξω. Μη τυχόν δεν σε βρω στο δωμάτιό σου!! με προειδοποιεί.

-Παιδιά είμαστε; τον καθησυχάζω.

-Να μείνω ήσυχος δηλαδή;

-Σου δίνω το λόγο μου!

-Ένας αρχηγός κρατάει πάντα το λόγο του, μην το ξεχνάς!

-Δεν το ξεχνάω. Καληνύχτα!

-Καληνύχτα μικρέ..

Βγαίνω από το δωμάτιο του Χρήστου και τρέχω στην Άρια. Ετοιμάζομαι να χτυπήσω την πόρτα, όμως τελευταία στιγμή κοντοστέκομαι και έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του Χρήστου. Ίσως είμαι όντως υπερβολικός ώρες ώρες. Η Άρια άφησε τον Άγγελο για να είναι μαζί μου. Αν δεν με ήθελε πολύ, δεν θα άφηνε το επί – δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια - αγόρι της. Πρέπει να την εμπιστεύομαι παραπάνω. Ο Χρήστος έχει δίκιο, είμαστε συνεχώς λες και ακροβατούμε σε ένα τεντωμένο σκοινί. Αν υπάρχουν διαρκώς εντάσεις μεταξύ μας δεν θα αντέξουμε για πολύ ακόμα. Χρειαζόμαστε λίγη ηρεμία, χωρίς τσακωμούς και παρεξηγήσεις. Αν την αγαπάω πρέπει να την εμπιστεύομαι περισσότερο, όπως αυτή εμένα. Να πάρει, νιώθω σαν να έχω να τη δω μέρες. Νιώθω να μου λείπει απίστευτα πολύ αυτή τη στιγμή. Χωρίς να χάνω άλλο χρόνο, χτυπάω ανυπόμονα την πόρτα μέχρι να μου ανοίξει.

Πλευρά Άριας

Σκέψεις σχετικά με τα τελευταία γεγονότα έχουν κατακλύσει το μυαλό μου και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Πάνω που όλα έμοιαζαν να έχουν μπει σε μια σειρά με την κουβέντα με το Χρήστο, ήρθε ο Άλεξ και δημιουργήθηκαν ένα σωρό προβλήματα. Τι να γίνεται τώρα; Μιλάνε ακόμα; Κατάφερε ο Χρήστος να τον ηρεμήσει ή θα έχουμε δράματα, μέρα που ξημερώνει; Ή μήπως ο Άλεξ τον σκότωσε και προσπαθεί να κρύψει το πτώμα; Πω, πω, στις εφημερίδες θα μας βγάλουν. Μέσα θα μας κλείσουν όλους! Να έχει φυλακές ανηλίκων στη Θεσσαλονίκη ή θα ξενιτευτούμε σε καμιά Αθήνα; Θεέ μου, έρχεται η καταστροφή μας...

Τους φόβους μου έρχονται να επιβεβαιώσουν συνεχόμενοι, δυνατοί χτύποι στην πόρτα μου. Ήρθε το τέλος μου, θα με συλλάβουν ως ηθικό αυτουργό.. Να μου φέρνετε τσιγάρα στη φυλακή, μη με ξεχάσετε! Σηκώνομαι και προχωρώ διστακτικά προς την πόρτα. Κοιτάζω από το ματάκι και βλέπω τον Άλεξ. Δεν βλέπω αίματα πάνω του ή άλλα στοιχεία που να μαρτυρούν δολοφονία. Μήπως ήρθε να σκοτώσει εμένα; Ανοίγω κι ο Θεός βοηθός!

-Άλεξ.. ψελλίζω επιφυλακτικά.

-Μην πεις τίποτα, δεν χρειάζεται! λέει και με σπρώχνει ελαφρά μέσα στο δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

-Να σου εξηγήσω.. προλαβαίνω να πω πριν μου κλείσει το στόμα φιλώντας με.

-Σ' αγαπάω! λέει διακόπτοντας για μισό δευτερόλεπτο το φιλί μας.

Αχ ρε Χρήστο! Το έκανες το θαύμα σου πάλι, σκέφτομαι ενώ ο Άλεξ με έχει κολλήσει στον τοίχο. Έχει καιρό να με φιλήσει έτσι, βασικά από όταν ήρθαμε στο Αγρίνιο δεν έχουμε μείνει σε ησυχία οι δυο μας. Από τη μία η μια παρεξήγηση πίσω από την άλλη, από την άλλη τα αυστηρά όρια που μας έχει βάλει ο Χρήστος..

Ωχ! Ο Χρήστος!!

-Άλεξ, ο Χρήστος είπε.. προσπαθώ να μιλήσω αλλά δεν με αφήνει.

-Άσε το Χρήστο! με διακόπτει.

-Μα.. προσπαθώ να του πω για την απαγόρευση που μας έθεσε.

-Συννενοήθηκα μαζί του. Έχουμε πέντε λεπτά! με καθησυχάζει.

Πέντε λεπτά. Εγώ και ο Άλεξ. Μόνοι μας. Ίσως πιο μόνοι από κάθε άλλη φορά. Πρέπει να το εκμεταλλευτούμε. Σπρώχνω τον Άλεξ προς τα πίσω και φτάνουμε στο κρεβάτι. Ρίχνω πρώτα τον Άλεξ ανάσκελα και πέφτω πάνω του. Νιώθω τεράστια κύματα θερμότητας να διαπερνούν το κορμί μου, ενώ ο Άλεξ με φέρνει τούμπα και βρίσκεται από πάνω μου. Όλα μέσα μου φωνάζουν κι εγώ νιώθω για μια στιγμή τρομοκρατημένη με τον τρόπο που αντιδράει το σώμα μου. Ο Άλεξ με φιλάει στο λαιμό με πάθος, ενώ εγώ είμαι αναψοκοκκινισμένη. Με τη φόρα που έχει πάρει, περνούν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου: ήρθε η ώρα, η ώρα που κάθε κοπέλα περιμένει; Κι εγώ, είμαι έτοιμη; Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ! Τι πρέπει να κάνω; Τι κάνει κάθε κοπέλα σε αυτή την περίπτωση; Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ σοβαρά, έπρεπε να το συζητήσουμε πρώτα..

Κοιτάζω τον Άλεξ πάνω μου και ξαφνικά όλες οι σκέψεις μου πετάνε μακριά. Ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.. Ας πάει στο καλό! Έτσι κι αλλιώς ο Άλεξ έχει εμπειρία.

Αφήνομαι ξανά στον Άλεξ και ξεχνάω προς το παρόν και το χρονικό όριο του Χρήστου και τις ανησυχίες μου. Τα χέρια του ταξιδεύουν σε όλο μου το σώμα, σταματούν στην κοιλιά μου και μπαίνουν κάτω από τη μπλούζα μου. Ένα ρίγος με διαπερνάει από την κορυφή μέχρι τα νύχια όταν τα χέρια του έρχονται σε επαφή με το σώμα μου. Ο Άλεξ ανασηκώνει τη μπλούζα μου και αργά αργά την περνάει από το κεφάλι μου και μου τη βγάζει εντελώς. Την πετάει μακριά και επιστρέφει φιλώντας με άγρια στο λαιμό. Νιώθω ότι το κορμί μου έχει φτάσει ίσα με πενήντα βαθμούς κελσίου, ότι ζεματίζομαι από πυρετό. Αλλά δεν είναι πυρετός αρρώστιας, είναι πυρετός ευτυχίας!

Βοηθάω τον Άλεξ να βγάλει τη μπλούζα του και την πετάω κάπου στο κρεβάτι. Το υπέροχο σώμα του Άλεξ και οι καλοσχηματισμένοι κοιλιακοί του που διαγράφονται στο λιγοστό φως ανεβάζουν κι άλλο τη θερμοκρασία μου και νιώθω μια ευφορία να με κατακλύζει!

Βάζω αντίσταση στον Άλεξ και τον ξαπλώνω ανεβαίνοντας από πάνω του. Τον φιλάω στο λαιμό, αλλά όταν κάνει κι αυτός το ίδιο δεν αντέχω και τον αφήνω να με βάλει κάτω, ενώ τα χέρια του φτάνουν στη φόρμα μου.

Την ίδια στιγμή ακούγεται ο ήχος ενός κινητού που χτυπάει και συνειδητοποιώ ότι είναι του Άλεξ, αυτός όμως δεν λέει να το κουνήσει για να το σηκώσει, με αποτέλεσμα αυτό να δονείται στην τσέπη του.

-Άλεξ, το κινητό σου.. του λέω ανάμεσα σε φιλιά και χαχανητά.

-Άσ' το να χτυπάει! μου λέει χωρίς να μου δίνει σημασία.

-Μπορεί να είναι ο Χρήστος!! του λέω ανήσυχη και μόλις λέω τη μαγική λέξη ο Άλεξ ανασηκώνεται, βγάζει το κινητό του από την τσέπη.

-Ο Πάνος είναι.. δυσανασχετεί μουρμουρίζοντας και μερικές βρισιές για τη χαλάστρα που μας έκανε.

-Σήκωσε το. Θα ανησυχεί, λείπεις τόση ώρα!

-Τι θέλεις ρε ηλίθιε; του επιτίθεται κατευθείαν με το που του απαντάει.

-Πού είσαι ρε τόση ώρα; Τι έγινε; Τη βρήκες; ακούω τον Πάνο μέσα από το τηλέφωνο.

-Την είχα καταβρεί μέχρι που αποφάσισες ότι πρέπει αυτή τη στιγμή να πάρεις στα χέρια σου το καταραμένο το κινητό σου και να με πάρεις τηλέφωνο!! του φωνάζει.

-Τι έγινε ρε; Πού είναι η Άρια; ρωτάει ο Πάνος.

-Τώρα είναι δίπλα μου, πριν ήταν από κάτ..

-Σουτ!! τον σκουντάω.

Θα μάθει τώρα όλος ο κόσμος τι κάνουμε στο κρεβάτι μας. Ή μάλλον τι ΔΕΝ κάνουμε στο κρεβάτι μας..

-Όλα καλά; Τα βρήκατε; Ή μήπως τη σκότωσες; ίσα που ακούω τον Πάνο από το τηλέφωνο.

-Είχες σκοπό να με σκοτώσεις ρε; τον ρωτάω δίνοντάς του δυο – τρεις στο κεφάλι.

-Τι θέλεις τώρα ρε; Δεν έχεις καμιά δουλειά να κάνεις; Να δεις τηλεόραση, να μιλήσεις με την Έλενα, να κοιμηθείς μήπως; Το κέρατό μου..

-Μήπως πρέπει να έρθεις για να κοιμηθώ; Πώς νομίζεις ότι θα μπεις στο δωμάτιο αν κοιμηθώ, χωρίς κάρτα; Βλάκα!

-Σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί. Εντάξει;

-Καλά, θα βάλω την κάρτα κάτω από τη μοκέτα του διαδρόμου, αν τα καταφέρω, αλλιώς θα μείνεις απ' έξω. Όχι ότι θα σε χαλάσει δηλαδή.. Αλλά σκέψου τι θα γίνει αν το μάθει ο Χρηστάκης..

-Είπα, σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί! Γεια!!! φωνάζει και κλείνει το τηλέφωνο με νεύρα.

Λυπάμαι τον καημένο τον Πάνο μόλις θα γυρίσει ο Άλεξ στο δωμάτιο. Αν γυρίσει δηλαδή, γιατί δεν τον βλέπω να πτοείται. Πέφτει ξανά πάνω μου και με γεμίζει φιλιά.

Και τότε έρχεται στο μυαλό μου η μαγική λέξη: προφυλάξεις!

-Άλεξ!! λέω ταραγμένη κι εκείνος αυτόματα σταματάει σαν να πέρασε από το μυαλό του η ίδια σκέψη.

-Τι είναι κορίτσι μου; με ρωτάει προβληματισμένος.

-Προφυλάξεις;

-Δεν έχουμε.. λέει απογοητευμένος.

-Τίποτα δεν μας θέλει σήμερα.. λέω αναστενάζοντας και πέφτω ανάσκελα δίπλα στον Άλεξ.

-Εντελώς λάθος μέρα, αύριο είναι ο ημιτελικός. Πρέπει να κρατήσουμε δυνάμεις και να είμαστε συγκεντρωμένοι στον αγώνα!! λέει και πιάνω τον εαυτό μου να απογοητεύεται με τη χαλάστρα που μας έγινε από παντού.

-Βγήκε το πνεύμα του αρχηγού από μέσα σου! λέω ειρωνικά.

-Μωρό μου, μιλάω σοβαρά. Αύριο είναι ο πιο σημαντικός μας αγώνας!

-Έχεις δίκιο.. Πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι. Εξάλλου, δεν ήμαστε καλά εφοδιασμένοι. Την επόμενη φορά! λέω και ανασηκώνομαι για να αναζητήσω τη μπλούζα μου.

-Έλα εδώ, δεν θα κοιμηθούμε κι από τώρα.. λέει και με τραβάει πάλι πίσω.

-Πρέπει να πας στο δωμάτιό σου, έχει περάσει και η ώρα.. Θα κάνει καμιά έφοδο ο Χρήστος και δεν θα έχουμε με τι να φύγουμε πρωί πρωί για Θεσσαλονίκη!! τον προειδοποιώ.

-Αν δεν είχε πάρει τηλέφωνο ο Πάνος ούτε που θα σου περνούσε από το μυαλό. Έλα, έχει περάσει τόση ώρα. Αν ήταν να κάνει έφοδο θα την είχε κάνει.

-Είσαι σίγουρος; λέω, αλλά έχω ήδη πειστεί και αφήνομαι στην αγκαλιά του Άλεξ.

-Εμπιστεύσου με! λέει και μου κλείνει την πόρτα και ορμάει πάλι πάνω μου.

[...]

-Είπαμε ότι έχουμε ημιτελικό αύριο μωρό μου.. του υπενθυμίζω και αποτραβιέμαι.

-Έχεις δίκιο! Αυτά από Κυριακή που θα γυρίσουμε πίσω με την κούπα.. μου λέει και μου κλείνει το μάτι.

-Τώρα, ύπνο..! λέω και πιάνω πρώτα τη μπλούζα του Άλεξ, του τη δίνω να τη φορέσει και μετά φοράω κι εγώ τη δικιά μου.

-Σαν να μου λέμε μου δίνεις τα παπούτσια στο χέρι;

-Τη μπλούζα σου έδωσα βασικά, τα παπούτσια δεν πρόλαβες να τα βγάλεις..

-Όπως και πολλά άλλα δεν πρόλαβα να βγάλω, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Αχ ρε Πάνο..

-Άλεξ! Τι είναι αυτά που λες; τον μαλώνω.

-Ναι, λες και είσαι δέκα χρονών!! με αποπαίρνει.

-Σου αρέσει που είμαι έτσι αθώα, παραδέξου το!

-Το παίζεις, δεν είσαι.. λέει και μου κλείνει πονηρά το μάτι.

-Δεν πας στο δωμάτιό σου τώρα; Περιμένει κι ο Πάνος να κοιμηθεί..

-Μην το λες αυτό το όνομα!! Θα του σπάσω το κεφάλι..

-Ναι, ας μην ήταν ο Πάνος και μπορεί να πηγαίναμε για μωρουδιακά μόλις επιστρέφαμε στη Θεσσαλονίκη.

-Θα προσέχαμε..

-Και αύριο στον αγώνα τι θα παίρναμε;

-Σουτ! Κακό κορίτσι.. λέει και μου κλείνει το στόμα.

-Πήγαινε τώρα αγάπη μου.. Πρέπει να κοιμηθούμε εδώ.

-Εγώ λέω να κοιμηθώ εδώ. Βάζουμε ξυπνητήρι στις επτάμισι, σηκώνομαι και πάω στο δωμάτιό μου. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά!

-Εντάξει, αλλά βάλε σε παρακαλώ τη μπλούζα σου γιατί δεν θα τα γλιτώσουμε τα μωρουδιακά.

-Δεν θα προλάβουμε. Θα έχουμε τα έξοδα της κηδείας μας από το Χρήστο πρώτα..

-Σωστό κι αυτό. Άντε, καληνύχτα!!

-Καληνύχτα μωρό μου! λέει και με παίρνει αγκαλιά για να κοιμηθούμε.

Μεγάλη μέρα η αυριανή..

Άγια χαλάστρα από παντού!!! Μία ο Πάνος, μία η έλλειψη εφοδίων, αλλά κυρίως η συνείδηση των καλών ποδοσφαιριστών που θέλουν να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους!! :Ρ Όσο για το Χρήστο τον έβαλε λίγο σε τάξη τον Άλεξ, γιατί πολύ γκρινιάρης έχει γίνει τελευταία..

Περιμένω τα σχόλια σας για την επεισοδιακή τους νύχτα!! Επιστρέφω σύντομα με τον πολυπόθητο ημιτελικό... #get_ready