Το ξυπνητήρι χτυπάει στις τέσσερις και τέταρτο και σηκώνομαι για να ετοιμαστώ. Φοράω τα ρούχα τις προπόνησης, πηγαίνω στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και να μαζέψω τα μαλλιά μου. Στις τεσσεράμισι ακριβώς είμαι έτοιμη. Τσεκάρω το κινητό μου μήπως βρω κανένα σημείο ζωής από τον Άλεξ, αλλά βρίσκω μόνο δύο μηνύματα από τη μαμά και τον Ιάσονα. Ετοιμάζω το σάκο μου και κατεβαίνω στη ρεσεψιόν, όπου ακόμα δεν έχει έρθει κανείς. Κάθομαι σε έναν από τους καναπέδες και τηλεφωνώ πρώτα στη μαμά. Την καθυσηχάζω ότι όλα είναι μια χαρά – λέμε τώρα – και μετά καλώ τον Ιάσονα.

-Βρε τη μικρή.. Μας θυμήθηκε! παραπονιέται με το καλημέρα.

-Όλο γκρίνια είσαι, έλεος!

-Τι κάνεις; Πού είσαι;

-Στο ξενοδοχείο και σε λίγο θα φύγουμε για προπόνηση. Εσύ;

-Εγώ στο σπίτι είμαι με τη Βερόνικα. Για πες μου, πώς πάνε οι πρώτες ώρες στο Αγρίνιο;

-Τώρα αν σου πω καλά, ψέματα θα είναι..

-Τι έγινε βρε κορίτσι μου; Ακόμη δεν πάτησες το πόδι σου εκεί, άρχισες τα μπλεξίματα;

-Δεν φταίω εγώ ρε Ιάσονα. Κάποιος με έχει καταραστεί δεν εξηγείται αλλιώς!

-Τι έκανες; Λέγε.

-Κατέβηκα να δω τον Άρη, αφού πήρα άδεια από το Χρήστο και μιλούσαμε. Ε, πέσαμε στην κουβέντα για τον Άλεξ κι εκείνη την ώρα ήρθε ο Άγγελος και με άκουσε. Έτρεξα να του εξηγήσω, μιλήσαμε λίγο άσχημα ο ένας στον άλλον, εγώ βούρκωσα και ο Άγγελος με πήρε αγκαλιά. Μάντεψε τη συνέχεια..

-Σας είδε ο Άλεξ!

-Ακριβώς!

-Τα πήρε στο κρανίο, τσακωθήκατε και τώρα είστε στα μαχαίρια.

-Πουλιά στον αέρα πιάνεις αδερφούλη μου!

-Άκου, θα σου πω ένα πράγμα! Δεν ξέρω τι θα κάνεις με τον ηλίθιο που έχεις μπλέξει, αλλά πρόσεξε κακομοίρα μου μην τολμήσεις και μπερδέψεις τα προσωπικά με την ομάδα θα έρθω εκεί και θα σε πνίξω μέσα στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου.

-Ηρέμησε ρε Ιάσονα, ξέρω τι πρέπει να κάνω.

-Αν ήξερες δεν θα έμπλεκες με άτομο μέσα από την ομάδα! Σε είχα προειδοποιήσει Άρια! Τωρα όπως έστρωσες κοιμήσου. Σου μιλάω ειλικρινά. Πρόσεχε πάρα πολύ! Εκεί θα είναι παράγοντες, σκάουτερ, προπνητές από ομάδες, εθνικές και όλα τα σχετικά. Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Με κατάλαβες;

-Ναι Ιάσονα. Τι με πέρασες; Νομίζεις ότι θα αφήσω τον Άλεξ να επηρεάσει την απόδοσή μου;

-Το καλό που σου θέλω να τα εννοείς όλα αυτά! Αλλιώς..

-Είπαμε θα με πνίξεις στη λιμνοθάλασσα. Τέτοια λες και στη Βερόνικα αγριάνθρωπε; Απορώ πώς σε αντέχει!

-Λες εσύ εμένα αγριάνθρωπο ενώ είσαι με τον Άλεξ; Το ακουσα κι αυτό!

-Άσε το κορίτσι ήσυχο να κάνει ότι θέλει άνθρωπέ μου. Τι ανακατεύεσαι; ακούω τη Βερόνικα να πετάγεται και χαζογελάω.

-Γεια σου Βερόνικα!! ουρλιάζω στο τηλέφωνο για να με ακούσει.

-Φέρ' το εδώ αγριάνθρωπε! Γεια σου Αριάκι, πώς είσαι; με ρωτάει η Βερόνικα.

-Καλά είμαι Βερόνικα. Εσύ; Πώς τα πας εκεί με τον αγριάνθρωπο αδερφό μου;

-Μου κάνει λίγο τη ζωή δύσκολη, αλλά τι να κάνω που τον αγαπάω..

-Καλό κουράγιο με αυτόν που έμπλεξες!

-Θα το χρειαστώ. Όλα καλά εκεί; Έγινε κάτι με το αγόρι σου;

-Οι γνωστοί μας καυγάδες, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

-Εύχομαι να μην είναι σοβαρά τα πράγματα. Έχετε και τους αγώνες μπροστά σας.

-Μην ανησυχείς όλα καλά θα πάνε Βερόνικα, σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

-Εντάξει κοπέλα μου. Άντε, καλή προπόνηση θα τα ξαναπούμε!

-Γεια σου Βερόνικα. Χάρηκα που τα είπαμε.

-Έλα μικρή, να προσέχεις και κοίταξε να τα βρεις με τον αγριάνθρωπό σου πριν τον ημιτελικό, αλλιώς είπαμε..

-Εντάξει Ιάσονα, είπαμε. Άντε γεια..

-Φιλιά αδερφούλα!

Κλείνω το τηλέφωνο, παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκέφτομαι ότι ο Ιάσονας έχει απόλυτο δίκιο. Ανεξάρτητα από το πώς είμαστε με τον Άλεξ δεν πρέπει να αφήσω να επηρεαστεί η απόδοσή μου και η όρεξη για δουλειά. Είμαι εδώ για τον έναν ή τους δύο τελευταίους αγώνες σε αυτήν την κατηγορία. Το τέλος – όποιο κι αν είναι αυτό, με ή χωρίς κούπα, στον τελικό ή όχι – πρέπει να είναι αντάξιο όσων έχω πετύχει μέχρι τώρα. Χώρια του ότι, όπως είπε ο Ιάσονας, θα είναι εδώ τόσο σημαντικοί άνθρωποι και άνθρωποι δικοί μου που περιμένουν να μην τους απογοητεύσω. Αλλά πάνω από όλα δεν πρέπει να απογοητεύσω τον εαυτό μου. Πάνω από την ομάδα κανείς και τίποτα! Οφείλω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό πρώτα για εμένα, μετά για την ομάδα που με πίστεψε και μου έδωσε τόσες ευκαιρίες, για το Χρήστο που με εμπιστεύτηκε, για όλα τα παιδιά που με δέχτηκαν στην ομάδα, για τον Άλεξ που έκανε υποχωρήσεις για να χωρέσουμε και οι δύο στην εντεκάδα, για αυτούς – τους λίγους – που θα είναι στις κερκίδες για να με χειροκροτήσουν.

-Άρια; ακουω τον Πάνο από μακριά.

-Γεια σου Πάνο. Κατέβηκες;

-Κατέβηκα πιο νωρίς μήπως σε πετύχω να μιλήσουμε. Χτύπησα στο δωμάτιό σου και δεν απάντησες, φαντάστηκα ότι είχες κατέβει. Τι έχει ο άλλος και δεν μιλιέται;

-Δεν σου είπε;

-Ούτε λέξη. Τι έγινε Άρια;

-Πλακωθήκαμε ρε Πάνο.

-Πάλι; Γιατί βρε κορίτσι μου; Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Έχουμε έναν ημιτελικό μπροστά μας, μία κούπα να πάρουμε Άρια. Όλοι μαζί!!

-Δεν με άφησε καν να του μιλήσω ρε Πάνο. Έχω βαρεθεί να εξηγώ συνέχεια και να μην με εμπιστεύεται καθόλου.

-Άρια δεν ξέρω τι έχει συμβεί, αλλά πρέπει να μιλήσετε, να τα βρείτε. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη, όχι τώρα. Ξέρουμε όλοι ότι όταν εσύ με τον Άλεξ συνεργάζεστε καλά, η ομάδα πετάει! Σε εσάς βασιζόμαστε όλοι Άρια, αφήστε τα πείσματα και τα παιδιαρίσματα.

-Στο φίλο σου να τα πεις αυτά.. Να τος, κατά φωνή! λέω δείχνοντάς του τον Άλεξ να βγαίνει από το ασανσέρ.

Μας βλέπει με τον Πάνο, αλλά πηγαίνει και κάθεται σε άλλον καναπέ, έχοντας γυρισμένη την πλάτη του προς εμάς. Σφίγγω τα δόντια από τα νεύρα μου και στρέφω το βλέμμα μου αλλού. Το πείσμα του Άλεξ μπορεί να με βγάλει εκτός εαυτού! Αλλά πρέπει να είμαι ψύχραιμη. Ο Πάνος με χτυπάει παρηγορητικά στην πλάτη και βάζω το κεφάλι μου στα χέρια μου, περιμένοντας απλά να φτάσουμε στο γήπεδο. Η προπόνηση φαντάζει σαν η μόνη λύτρωση αυτή τη στιγμή.

Ο Χρήστος εμφανίζεται τελευταίος – ευτυχώς για το καλό όλων μας – και ξεκινάμε για το γήπεδο. Ο Άλεξ συνεχίζει να απαξιεί την παρουσία μου, αλλά από τη στιγμή που παίρνω τη μπάλα στα πόδια μου νιώθω άλλος άνθρωπος και δεν με νοιάζει τίποτα. Όταν ο Χρήστος μας χωρίζει σε δύο ομάδες για να δοκιμάσει σχηματισμούς, βρίσκομαι με τον Άλεξ στην ίδια ομάδα, όμως δεν δυσκολεύομαι να συνεργαστώ μαζί του. Κι εκείνος όμως, παρά ό,τι έγινε, μέσα στο παιχνίδι φέρεται σαν να είμαστε στα καλύτερά μας κι ας μην ανταλλάζουμε ούτε κουβέντα. Με το ζόρι ανταλλάζουμε ματιές, αλλά πάσες και μπαλιές ανταλλάζουμε με μεγάλη ευκολία. Όταν ο Χρήστος μας κάνει νόημα να μαζευτούμε, νιώθω σαν να μου ξεριζώνει την καρδιά. Βλέπω τη μπάλα που βρίσκεται λίγα μόνο μέτρα μπροστά μου, παίρνω φόρα και την κλωτσάω με δύναμη προς το τέρμα. Βρίσκομαι στη σέντρα, ακριβώς στη μέση του γηπέδου, η μπάλα όμως καταλήγει στο τέρμα. Πηγαίνω να τη μαζέψω από τα δίχτυα και σκέφτομαι ότι πρέπει να παραδεχτώ πως ακόμη κι έτσι με τον Άλεξ είμαστε τρομερό επιθετικό δίδυμο. Πιστεύω να έχει μαλακώσει λίγο μετά την προπόνηση, αλλά δεν πρόκειται να τον παρακαλέσω πάλι. Αν θέλει, ας έρθει να με βρει αυτός.

Αμέσως μετά γυρίζουμε στο ξενοδοχείο, όπου τρώμε το βραδινό και αποχωρούμε για τα δωμάτιά μας. Επειδή είναι ακόμη νωρίς, ο Χρήστος μας επιτρέπει, αν θέλουμε, να μαζευτούμε όλοι μαζί ή σε παρέες στα δωμάτια μέχρι τις δέκα και μισή. Τρομερή παραχώρηση, συμφωνώ..

Αγνοώντας την ευγενική του χορηγία αποσύρρομαι στο δωμάτιό μου διακριτικά. Αμέσως βγάζω τις φόρμες μου και μπαίνω να κάνω μπάνιο. Η ώρα είναι εννιά και είκοσι. Του δίνω περιθώριο μέχρι τις δέκα ακριβώς. Ακόμη κι αν έρθει στις δέκα και ένα λεπτό δεν πρόκειται να του ανοίξω. Ανοίγω το ζεστό νερό και μπαίνω στη ντουζέρια. Η θερμότητα νιώθω να με χαλαρώνει αμέσως και λίγα λεπτά αργότερα βγαίνω από το μπάνιο ξεκούραστη. Αποφασίζω να μην βάλω από τώρα πιτζάμες, μήπως μας τιμήσει με την παρουσία του ο «αρχηγός» και φοράω ένα ζευγάρι φόρμες που βρίσκω μπροστά μου. Παίρνω το κινητό μου και ξαπλώνω στο – αναπαυτικό για κρεβάτι ξενοδοχείου – κρεβάτι μου. Βρίσκω μία κλήση και ένα μήνυμα από τον Πάνο: «Θα μαζευτούμε στο 307 θα έρθεις; Δεν νομίζω να έρθει ο Άλεξ..» Σκέφτομαι για λίγο και αποφασίζω να πάω. Δεν θα κάτσω εδώ να περιμένω αν θα πάρει τα πόδια του να έρθει να μιλήσουμε. Θα πάω στα παιδιά. Τέλος!

«Σε πέντε λεπτά θα είμαι εκεί!» απαντάω στον Πάνο και σηκώνομαι για να στεγνώσω τα μαλλιά μου. Μετά από λίγα λεπτά, αφού φορέσω και τα παπούτσια μου, παίρνω το κινητό μου και ετοιμάζομαι να βγω από το δωμάτιο. Τη στιγμή που πιάνω το πόμολο της πόρτας για να ανοίξω, ακούω χτύπους στην πόρτα. Κοιτάζω από το ματάκι και αντικρύζω τον Άλεξ. Τσεκάρω την ώρα: εννιά και σαράντα δύο. Έλεος! Δεν μπορούσα να φύγω από το δωμάτιο δύο λεπτά πιο νωρίς για να μην πέσω πάνω του; Ξεφυσώντας ανοίγω την πόρτα και βρίσκομαι μπροστά σε έναν νευρικό Άλεξ που σαστίζει μόλις καταλαβαίνει ότι ήμουν έτοιμη να φύγω.

-Πού πας; με ρωτάει με ανακριτικό ύφος και αρχίζω να θυμώνω από τώρα.

-Όπου θέλω, αναφορά θα σου δώσω; του απαντάω προκλητικά.

-Όπου θέλεις; Ωραία. Πήγαινε λοιπόν στον Αγγελάκο σου, μη σε καθστερώ.. λέει και ετοιμάζεται να φύγει.

Έτσι μου έρχεται να το συνεχίσω, αλλά τελευταία στιγμή το μετανιώνω.

-Στα παιδιά πήγαινα.. του λέω και τον βλέπω να κοντοστέκεται.

-Σε ποια παιδιά; με ρωτάει χωρίς να γυρίσει προς το μέρος μου.

-Στο τριακόσια εφτά. Μου έστειλε μήνυμα ο Πάνος.

-Ωραία, πήγαινε. Γιατί μου το λες; Αναφορά θα μου δώσεις; μου λέει ειρωνικά έχοντας γυρίσει προς το μέρος μου αυτή τη φορά.

-Ωραία λοιπόν. Πάω! Δεν θα σου δώσω αναφορά!! λέω πραγματικά θυμωμένη και τραβάω την πόρτα για να την κλείσω.

Όμως ο Άλεξ με αποτρέπει βάζοντας το χέρι του.

-Πάμε μέσα! μου λέει επιτακτικά και με σπρώχνει μαλακά μέσα στο δωμάτιό μου.

-Άσε με!! του φωνάζω αλλά κατά βάθος μου αρέσει που επιτέλους πήρε μια πρωτοβουλία.

-Θα κάτσεις να μιλήσουμε και μετά πήγαινε όπου γουστάρεις.. λέει κοπανώντας την πόρτα.

Ευτυχώς μου περνάει γρήγορα η κρίση του «μου αρέσει που το παίζει άντρας» και επανέρχομαι στη φυσιολογική μου κατάσταση.

-Όχι Άλεξ, τώρα δεν θέλω εγώ να μιλήσουμε!

-Θέλω εγώ όμως..

-Όταν ήθελα να σου μιλήσω εγώ δεν με άκουσες. Εγώ γιατί να το κάνω;

-Δεν κατάλαβες, εσύ οφείλεις εξηγήσεις. Άρα εγώ είμαι αυτός που θα ακούσει! λέει με το αυταρχικό ύφος του που μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.

-Δεν έχω να δώσω εξηγήσεις για τίποτα. Και τώρα σήκω και φύγε από το δωμάτιό μου! του φωνάζω.

-Έχεις δύο λεπτά να μου εξηγήσεις τι έγινε το μεσημέρι, αλλιώς θα φύγω και θα έχουμε τελειώσει για πάντα Άρια!!

-Φύγε από τώρα, μη χάνεις άδικα τα δύο λεπτά από τη ζωή σου! του λέω αλλά είμαι έτοιμη να αρχίσω να εξηγώ.

-Αυτή είναι η τελευταία σου κουβέντα; με ρωτάει με μάτια που γυαλίζουν από θυμό.

-Όχι.. ψελλίζω αφού το σκεφτώ λιγάκι.

-Σε ακούω.. λέει πιο ήρεμα τώρα και κάθεται στο κρεβάτι.

-Και να σου εξηγήσω τι νόημα θα έχει; Αφού έχεις ήδη βγάλει τα συμπεράσματά σου! λέω αποφεύγοντας να τον κοιτάξω.

-Και πού ξέρεις τι συμπεράσματα έχω βγάλει;

-Φάνηκε στον τρόπο που με αντιμετώπιζες όλη την ημέρα..

-Δηλαδή δεν θέλεις να πεις κάτι για να δικαιολογηθείς; Τι ακριβώς παραδέχεσαι;

-Τι ακριβώς πίστεψες για εμένα Άλεξ;

-Σε είδα να κλαις στην αγκαλιά του Άρια!! Τι ήθελες να πιστέψω; φωνάζει και σηκώνεται πάνω αγανακτισμένος.

-Αν αυτό πιστεύεις τόσο εύκολα για εμένα, τι νόημα έχει να συνεχίσουμε ρε Άλεξ, ακόμη κι αν δεν είναι τα πράγματα όπως νομίζεις..

-Μπες λίγο στη θέση μου! Γιατί δεν μπορείς να με καταλάβεις;

-Πότε κατάλαβες εσύ εμένα Άλεξ για να το κάνω εγώ τώρα;

-Να καταλάβω τι Άρια; Σου έδωσα ποτέ εγώ τέτοιο δικαίωμα; Εσύ σε κάθε ευκαιρία τρέχεις πίσω από τον Άγγελο!

-Θέλεις λοιπόν να μάθεις γιατί «έτρεξα πίσω του» - όπως λες – αυτή τη φορά;

-Ελπίζω να έχεις μια καλή δικαιολογία.

-Δικαιολογία ε; Γιατί είσαι τόσο σίγουρος ότι θα σου πω ψέμματα πριν καν ακόμη μιλήσω; Τόσο πολύ με εμπιστεύεσαι πια; τον ρωτάω αγανακτισμένη.

-Να μην μου δίνεις δικαιώματα για να μπορώ να σε εμπιστεύομαι.

-Άσ' το.. Δεν έχει νόημα έτσι Άλεξ. Έχω βαρεθεί να απολογούμαι..

-Έκλαιγες στην αγκαλιά του πρώην σου Άρια; Δεν είναι αυτός λόγος να απολογηθείς; φωνάζει κι αυτός.

-Ωραία. Μιλούσα με τον Άρη για εσένα. Και του έλεγα ότι μαζί σου είμαι ευτυχισμένη και ότι πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω έτσι και.. ότι σε αγαπάω και..

-Και; με ρωτάει δύσπιστα.

-Κι εκείνη την ώρα περνούσε ο Άγγελος και με άκουσε.

-Και;

-Και; Σκέψου λίγο πώς ένιωσε. Με λίγες μόνο λέξεις μου ακύρωσα όσα ζήσαμε τόσο καιρό μαζί. Μπες λίγο στη θέση του. Πώς θα ένιωθες αν με άκουγες να μιλάω για το πόσο ιδανική ήταν η σχέση μου με τον Άγγελο;

-Και φυσικά έτρεξες να τον παρηγορήσεις..

-Πήγα να του εξηγήσω, όμως μου μίλησε σκληρά! Μου είπε ότι δεν περιστρέφεται όλος ο κόσμος γύρω μου και ότι δεν τον νοιάζει πια που χωρίσαμε. Με είπε εγωίστρια και με κατηγόρησε ότι θέλω όλοι να ασχολούνται μαζί μου. Με άδειασε κανονικά, με έκανε να νιώσω σκουπίδι. Είχα αφήσει πίσω μου ένα παιδί που δεν έλεγε κακό λόγο για κανέναν, ένα παιδί που πάντα ήξερε πώς με μια κουβέντα του να σε κάνει να νιώσεις καλά. Και είδα έναν Άγγελο σκηρό που με δυο λόγια του μόνο με έκανε μηδενικό. Και το χειρότερο; Είχε δίκιο! Περίμενα ότι μια ζωή θα με περιμένει, επειδή.. επειδή είμαι εγώ! Ήταν σαν να με έφτυσε κατάμουτρα. Πρώτη φορά μου μίλησε κάποιος έτσι. Πώς περίμενες να αντιδράσω; Μπορεί να μην μου φαίνεται, αλλά έχω κι εγώ ευαισθησίες, ειδικά όταν θίγεται ο εγωισμός μου. Μπορώ να γίνω σαν πεντάχρονο κοριτσάκι.. Αυτό έγινα!

-Θα τον σκοτώσω.. μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του.

-Όχι Άλεξ, ο Άγγελος έχει δίκιο.

-Εντάξει, μπορεί και να έχει δίκιο αλλά πρέπει κάποιος να του θυμίσει ότι δεν έχει πια δικαιώματα. Έχετε χωρίσει και τώρα είσαι δικιά μου.

-Αυτό δεν αναιρεί ότι είμαι εγωίστρια και όλα τα υπόλοιπα..

-Κι αν εμένα δεν με νοιάζει;

-Δεν σε νοιάζει;

-Όχι. Εγώ σε θέλω όπως είσαι. Και με τα καλά σου και με τα στραβά σου ρε γαμώτο. Κι ας είναι πολλά, δεν με νοιάζει! Ποιος είναι τέλειος για να είσαι κι εσύ;

-Κανείς, όλοι κάνουμε λάθη. Το θέμα είναι αν μας συγχωρούνται.. του πετάω τη σπόντα.

-Το θέμα είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας Άρια και να μην τα επαναλαμβάνουμε! πετάει κι εκείνος τη σπόντα με τη σειρά του.

-Το θέμα είναι να υπάρχει και κατανόηση Άλεξ.. συνεχίζω εγώ.

-Από τις δύο πλευρές Άρια!! τονίζει κι εκείνος.

-Ρε Άλεξ δεν μπορώ συνέχεια να με έχεις στην τσίτα. Μην κάνεις αυτό, μην κάνεις το άλλο, μην πηγαίνεις εκεί, μην μιλάς με αυτόν..

-Και εσύ με ακούς πάντα.. με ειρωνεύεται.

-Όχι αλλά μετά είσαι με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα! Έχω βαρεθεί να πρέπει συνέχεια να σου δίνω εξηγήσεις! Δεν είμαι ο τύπος του κοριτσιού που του αρέσει να του λες τι να κάνει. Κατάλαβέ το επιτέλους!

-Ωραία το καταλαβαίνω. Εσύ μπορείς να καταλάβεις ότι στη σκέψη και μόνο του Άγγελου τρελαίνομαι; Με στοιχειώνει το παρελθόν σου, πώς να το κάνουμε;

-Κάνω ό,τι μπορώ ρε Άλεξ! Σου έχω εξηγήσει χιλιάδες φορές ότι για τον Άγγελο νοιάζομαι μόνο σε ανθρώπινο επίπεδο, όπως νοιάζομαι και για τον Άρη, για τον Πάνο.. Τόσο δύσκολο σου είναι να το καταλάβεις αυτό;

-Εσένα τόσο δύσκολο σου είναι να καταλάβεις ότι σε θέλω μόνο δικιά μου; Έχω τρελαθεί όλη την ημέρα που είμαστε σκοτωμένοι, που δεν μου μιλούσες, που παίζαμε μαζί και δεν ανταλλάζαμε ούτε βλέμμα!

-Εσύ με αγνοούσες όλη την ώρα Άλεξ!

-Ωραία, μπορούμε να τα αφήσουμε τώρα αυτά; Μου έλειψες βρε χαζό!! λέει και έρχεται προς το μέρος μου αλλά δεν θα με τουμπάρει με την πρώτη.

-Περίμενε, με είχες στο φτύσιμο όλη την ημέρα. Και ακόμα έχω νεύρα μαζί σου! του λέω και τον σταματάω βάζοντας τα χέρια μου στο στήθος του.

-Κι εγώ έχω, αλλά σε συγχωρεσα! Άσε αυτά τα μούτρα τώρα κι έλα εδώ.. Αφού ξέρω ότι κι εσένα σου έλειψα! λέει και πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής.

-Δεν κατάλαβες.. Θα σκεφτώ πρώτα αν θα ξε – νευριάσω μαζί σου..

-Έλα, άντε σκέψου το. Αργείς..

-Αύριο το πρωί θα έχω αποφασίσει. Μέχρι τότε.. στο δωμάτιό σου Αλεξάκο! λέω και τον σπρώχνω προς την πόρτα.

-Ρε Άρια.. διαμαρτύρεται αλλά βάζω όλη μου τη δύναμη και καταφέρω να τον βγάλω έξω και να κλείσω την πόρτα.

Τον ακούω να χτυπάει μαλακά και να με φωνάζει, αλλά δεν υποκύπτω! Όχι, δεν θα μας κάνει ένας Άλεξ ό,τι θέλει. Εγώ θα δείξω χαρακτήρα. Αντέχω και χωρίς αυτόν μια μέρα! Σιγά.. Κρατάμε χαρακτήρα Άρια!! Εντάξει, θα κρατήσουμε μετά από λίγα δευτερόλεπτα..

Ανοίγω γρήγορα την πόρτα, τον αρπάζω από τους ώμους, του δίνω ένα παθιασμένο φιλί και ξαναμπαίνω στο δωμάτιό μου σαν κυρία.

Ωραία, πού είχαμε μείνει; Κρατάμε χαρακτήρα! Από τώρα..

-Καληνύχτα μωρό μου.. του λέω πίσω από την πόρτα και πάω να πέσω στο κρεβάτι μου πριν με μεταμορφώσει σε χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα στολίδια του.

Βγάζω τις φόρμες και φοράω πιτζάμες και πέφτω στο κρεβάτι. Το κινητό μου δείχνει δέκα και είκοσι. Για πρώτη μέρα καλά τα πήγα, συνεπέστατη στα όρια του Χρήστου. Από αύριο να δούμε..

Βάζω ξυπνητήρι στις οκτώ το πρωί και πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε άλλο σκάει μήνυμα από τον Άλεξ: «Αυτό θα μου το πληρώσεις! Καληνύχτα κακομαθημένο πεισματάρικο! Σ' αγαπώ πολύ..»

Χαρακτήρα είπαμε, δεν απαντάω. Εντάξει, οι καρδούλες δεν μετράνε για μήνυμα, ας το εκμεταλλευτώ. Στέλνω καμιά δεκαριά καρδιές, κλείνω το κινητό μου και πέφτω για ύπνο.

Hey! I'm back! Όχι για να μην με λέτε κακιά.. Τα ξαναβρήκανε, σιγά που δεν θα τα ξαναέβρισκαν.. Και τώρα πάμε δυνατά για ημιτελικό!! Ή μήπως όχι; Τι άλλο μπορεί να συμβεί σε αυτό το Final Four, σε αυτήν την καταραμένη πόλη του Αγρινίου;

Σας αφήνω με την αγωνία :P Μουχαχα

Αυτά γιατί έχω και μια βαλίτσα να ετοιμάσω για αύριο. Τα ΣΚΟΠΙΑ με περιμένουν.. 

Φιλιά!!