-Τον Άλεξ τον αγαπάω και δεν τον αλλάζω με κανέναν!! Με κάνει ευτυχισμένη ρε παιδί μου, πώς να σου το πω; Μπορεί να με εκνευρίζει ώρες ώρες αλλά άλλο τόσο τον αγαπάω! Δεν έχω ξανανιώσει έτσι.. δηλώνω και βλέπω απέναντι τη φάτσα του Άρη να παγώνει και να κοιτάει πίσω μου.

-Τι έπαθες; Τι είδες φάντασμα; τον ρωτάω με απορία και γυρίζω να δω τι είναι αυτό που τον έκανε να μαρμαρώσει.

ΟΧΙ! Όχι, όχι και πάλι όχι! Από τότε που πάτησα το πόδι μου εδώ όλο αναποδιές συμβαίνουν. Από όλα τα πρόσωπα, έπρεπε αυτός να στέκεται πίσω μου;;

-Άγγελε; ψελλίζω αμήχανα.

Τον βλέπω να σφίγγει τα σαγόνια του και να απομακρύνεται νευρικά κατευθυνόμενος προς τη ρεσεψιόν. Χωρίς να χάσω στιγμή πετάγομαι πάνω και τον ακολουθώ. Ο Άγγελος έχει φτάσει ήδη στη ρεσεψιόν οπότε κρατάω μια απόσταση ασφαλειάς μέχρι να τελειώσει.

-Το καζανάκι του μπάνιου είναι χαλασμένο. Έλεος!! Ούτε να κατουρήσουμε δεν μπορούμε! φωνάζει εκνευρισμένος κοπανώντας το χέρι του στον πάγκο της ρεσεψιόν.

-Εντάξει, μην φωνάζετε σας παρακαλώ. Θα φροντίσουμε να αλλάξετε δωμάτιο αμέσως. Δώστε μου δύο λεπτά.. λέει η υπάλληλος και ανοίγει τον κατάλογο.

-Άγγελε.. ψελλίζω από μακριά.

-Πάω να μαζέψω τα πράγματά μου από το δωμάτιο. Ενημερώστε το παιδί που κάθεται εκεί στον καναπέ για την αλλαγή. Είναι ο συγκάτοικός μου! λέει στην κοπέλα και με προσπερνάει κατευθυνόμενος προς τις σκάλες.

-Άγγελε, περίμενε μισό λεπτό! λέω ενώ τρέχω από πίσω του.

Ο Άγγελος μπροστά ανεβαίνει τις σκάλες τρέχοντας κι εγώ από πίσω του τον κυνηγώ φωνάζοντας το όνομά του και να σταματήσει.

-Τι θέλεις Άρια; με ρωτάει κάποια στιγμή σταματώντας καταλαβαίνοντας ότι επιμένω.

-Να σου μιλήσω Άγγελε! του απαντάω λαχανιασμένη αλλά ανακουφισμένη που σταμάτησε για να με ακούσει.

-Να μου πεις τι; Ότι δεν πρόλαβα να ακούσω κάτω; Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω! λέει και πάει να φύγει.

-Άγγελε! Ένα λεπτό δώσε μου μόνο και μετά κάνε ό,τι θες. Ένα λεπτό μόνο..

-Ένα λεπτό γιατί; Για να ακούσω κάτι που δεν με ενδιαφέρει; Ξαφνιάζεσαι; Ναι Άρια, δεν με ενδιαφέρει. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνεις με τον Άλεξ, πώς νιώθεις, πώς περνάς στη ζωή σο και πώς αισθάνεσαι για το παρελθόν μας. Γιατί σου φαίνεται περίεργο; Νόμιζες ότι θα σε περιμένω για μια ζωή με ανοιχτές αγκάλες να γυρίσεις; Ότι θα κλαίω κάθε μέρα τη μοίρα μου που με άφησες; Πρέπει επιτέλους να καταλάβεις ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου και δεν περιστρέφονται όλα και όλοι γύρω σου. Νόμιζες ότι πληγώθηκα πολύ που σε άκουσα να τα λες αυτά; Εντάξει, μπορεί να με πείραξε λίγο, είναι και θέμα εγωισμού ξέρεις. Τι παραπάνω έχει αυτός από εμένα; Αλλά ξέρεις κάτι; Μέχρι εκεί! Αυτό που είχαμε τελείωσε και το ξέρουμε και οι δύο. Δεν είναι ανάγκη να ανησυχείς για εμένα. Είμαι μια χαρά, μπορώ και χωρίς εσένα Άρια, όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται ή σε πειράζει αυτό. Και σταμάτα τα κλάματα! Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κλαις, ούτε πρόκειται να με συγκινήσεις!! λέει βλέποντάς με να έχω βουρκώσει με τον τρόπο που μου μίλησε.

Αμέσως αμέσως πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει με το πόσο ευάλωτη δείχνω μπροστά στο σκληρό Άγγελο που βλέπω μπροστά μου. Σκουπίζω με μανία τα λιγοστά μου δάκρυα και παίρνω εγώ το λόγο αυτή τη φορά.

-Ξέρεις κάτι Άγγελε; Μάλλον εγώ φταίω που ανησυχώ για εσένα. Ανησυχώ γιατί εγώ ήμουν αυτή που έδωσα τέλος στη σχέση μας, που σε πλήγωσα. Αλλά μάλλον δεν σε πείραξε τόσο έτσι; Αλλά να σου πω κάτι; Δεν θα με κάνεις να νιώθω τύψεις για το πώς νιώθω! Ανεξάρτητα με το πώς νιώθεις εσύ πλέον για εμένα, εγώ νοιάζομαι ακόμα για εσένα και πάντα θα νοιάζομαι είτε το θέλεις είτε όχι. Γιατί εγώ δεν ξέχασα ούτε θα ξεχάσω ποτέ όσα ζήσαμε και σαν ζευγάρι και σαν φίλοι Άγγελε.

-Ούτε εγώ έχω ξεχάσει τίποτα από αυτά.. λέει μετανιωμένος με σκυμμένο το κεφάλι.

-Ξέρω ότι δεν ήταν ό,τι πιο εύκολο να διαχειριστείς αυτά που άκουσες κάτω, αλλά νομίζω πως δεν αξίζω να μου μιλάς έτσι Άγγελε, όχι μετά από όλα όσα έχουμε περάσει μαζί.

-Συγγνώμη! Με έπιασες απροετοίμαστο, αιφνιδιάστηκα. Δεν εννοούσα αυτά που είπα, το ξέρεις έτσι; Ξέρεις ότι παρά ό,τι έγινε κι εγώ πάντα θα σε αγαπάω και θα σε νοιάζομαι, όπως κι αν έρθουν τα πράγματα στο μέλλον, ό,τι κι αν συμβεί να ξέρεις ότι κάπου υπάρχει κάποιος που σε αγαπάει και θα είναι εκεί για εσένα για ό,τι χρειαστείς. Να το θυμάσαι αυτό πάντα!! μου λέει και πέφτω στην αγκαλιά του, αφήνοντας τον εαυτό μου να βουρκώσει ελεύθερα αυτή τη φορά.

-Και να ξέρεις ότι θέλω να είσαι ευτυχισμένη. Δεν έχει σημασία που δεν θα είσαι κοντά μου, εγώ θέλω να είσαι καλά. Ξέρω ότι ο κύκλος μας έκλεισε για πάντα πλέον. Δεν θα είχε καν νόημα να ξαναπροσπαθήσουμε κάποια στιγμή. Ακόμα και αύριο το πρωί να γύριζες πίσω, δεν θα μπορούσα να σε δεχτώ Άρια. Σ' αγαπάω όμως, να το θυμάσαι αυτό πάντα.. λέει χωρίς να με αφήσει από την αγκαλιά του ενώ τα δάκρυα συγκίνησης τρέχουν ποτάμι από τα μάτια μου.

-Ξέρεις ότι και για εμένα ισχύουν ακριβώς τα ίδια. Θέλω να προχωρήσεις στη ζωή σου και να είσαι ευτυχισμένος Άγγελε.. λέω αλλά ο Άγγελος με αφήνει απότομα από την αγκαλιά του δείχνοντας αρκετά ανήσυχος.

-Τι έγινε; ρωτάω έκπληκτη και τον βλέπω να μου κάνει νόημα με το κεφάλι να δω πίσω μου.

Γυρνάω ελπίζοντας απλά να μην στέκεται εκεί ο Άλεξ. Ας είναι ο Χρήστος ή οποιοσδήποτε άλλος, αλλά όχι ο Άλεξ! Γυρνάω σιγά σιγά, κάνοντας μια προσπάθεια να κρύψω τα δάκρυά μου και βρίσκομαι μπροστά σε έναν Άλεξ που σχεδόν βγάζει καπνούς από το θυμό του.

Δεύτε τελευταίον ασπασμόν!! Εδώ θα γίνει ο τάφος μου...

-Γεια σου... Άρη!! λέει με το πιο ειρωνικό του ύφος ο Άλεξ, ενώ μας προσπερνάει και κατεβαίνει τις σκάλες για να φτάσει στο ισόγειο.

-Άρη; Το έχασε τελειώς αυτός; με ρωτάει μπερδεμένος ο Άγγελος.

-Όχι, δεν το έχασε, δυστυχώς για εμένα και για εσένα υποθέτω. Ήξερε ότι ήμουν με τον Άρη..

-Πω ρε μπλέξιμο.. Πήγαινε να του εξηγήσεις, τα λέμε μετά. Καλή τύχη! μου εύχεται και μου σφίγγει το χέρι.

Τι να του εξηγήσω και τι να καταλάβει; Από την ώρα που πάτησα το πόδι μου στο καταραμένο το Αγρίνιο τίποτα δεν μου έχει πάει καλά. Τι άλλο μένει; Να αποκλειστούμε με συνοπτικές διαδικασίες στον ημιτελικό και να γυρίσουμε πίσω μια ώρα αρχίτερα.. Όχι, πρέπει να σκέφτομαι αισιόδοξα. Βασικά, πρέπει να μιλήσω στον Άλεξ πρώτα. Γιατί κατέβηκε τόσο νωρίς, δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει; Κοιτάω την ώρα στο κινητό μου και είναι δύο παρά τέταρτο. Σε πέντε λεπτά είναι το ραντεβού στη ρεσεψιόν. Να πάρει, πώς πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα χωρίς να το καταλάβω;

Κατεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες και βλέπω τον Άρη να με αναζητάει στο χώρο ανήσυχος.

-Πού στο καλό είσαι; Σε έψαχνα, δεν ήξερα τι να του πω.. Όχι ότι με ρώτησε βασικά. Μόνο μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα κι έφυγε.

-Σκατά τα έκανα.. λέω και τρέχω να του μιλήσω.

Στέκεται μπροστά στη ρεσεψιόν και από τις νευρικές κινήσεις του καταλαβαίνω πόσο θυμωμένος είναι. Πλησιάζω γεμάτη αμφιβολίες από το αν θα προλάβω καν να ολοκληρώσω μια πρόταση ή θα με διώξει στολίζοντάς με με κοσμητικά.

-Άλεξ, άκουσέ με δυο λεπτά, σε παρακαλώ.

-Δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Πήγαινε να κλάψεις με τον Αγγελάκο σου..

-Άλεξ, παρεξήγηση έγινε, άσε με να σου εξηγήσω.

-Δεν θέλω ρε παιδί μου, δεν θέλω!! φωνάζει και ρίχνει μια γροθιά στον πάγκο της ρεσεψιόν.

Τι έχει τραβήξει κι αυτός ο καημένος σήμερα.. Μία από τον Άγγελο, μία από τον Άλεξ και η μέρα είναι ακόμα μεγάλη!

-Ρε Άλεξ, μπορείς μια φορά να με ακούσεις και να μην βγάζεις συμπεράσματα μόνος σου; φωνάζω πιο δυνατά από όσο έπρεπε και κοπανάω κι εγώ το δεξί μου χέρι στον πάγκο, έτσι για να μην χαλάσουμε την παράδοση.

-Σκάσε γαμώτο! Έρχονται τα παιδιά..

-Δεν με νοιάζει! Πρέπει να με ακούσεις Άλεξ!

-Δεν θέλω ρε παιδί μου, πώς το λένε; Έχω κουραστεί πια με αυτήν την ιστορία. Θα κατέβαινες να δεις τον Άρη, σε βλέπω με αυτόν αγκαλιά να κλαις. Σήκω και φύγε από μπροστά μου γιατί δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει!! λέει και μου γυρίζει την πλάτη αφού δώσει μια κλωτσιά - πού αλλού; - στον πάγκο της ρεσεψιόν!

-Άλ.. πάω να φωνάξω και ετοιμάζομαι να τον ακολουθήσω, αλλά την ίδια στιγμή βλέπω απέναντί μου την πόρτα του ασανσέρ να ανοίγει και το Χρήστο να βγαίνει από μέσα, ανυποψίαστος για το τι έχει συμβεί μεταξύ των "δύο καλύτερων παικτών του" όπως ο ίδιος συχνά λέει.

Κοιτάζω απογοητευμένη τον Άλεξ που προσπαθεί να αγνοήσει την ύπαρξή μου και μαζεύομαι κι εγώ κοντά στα παιδιά που έχουν περικυκλώσει το Χρήστο.

-Λείπει κανείς; Να του κλείσω εισιτήριο για Θεσσαλονίκη; ρωτάει ο Χρήστος.

-Όλοι εδώ είμαστε Χρήστο, τον διαβεβαιώνει ο Άλεξ.

-Ωραία. Λοιπόν, πηγαίνουμε να φάμε. Θα φύγουμε όλοι μαζί, περίπου στις δυόμιση. Δεν νομίζω να θέλετε περισσότερη από μισή ώρα για να φάτε.. Θα πάτε στα δωμάτιά σας για ξεκούραση και πέντε παρά δέκα θα είστε εδώ. Στις πέντε θα φύγουμε για προπόνηση. Να είστε κόσμιοι στο φαγητό, μην αρχίσετε τις βλακείες. Σας υπενθυμίζω ότι δεν είστε σε πενταήμερη του σχολείου. Πάμε μέσα στο εστιατόριο να καθίσουμε στο τραπέζι μας, μέχρι να μαζευτούν και οι υπόλοιποι.

Ο Άλεξ προχωράει πρώτος μπροστά και όλοι τον ακολουθούμε. Ο σερβιτόρος μας δείχνει το τραπέζι που έχει πάνω την ταμπελίτσα "ΠΑΟΚ". Αναζητώ με το βλέμμα μου τον Άλεξ για να δω πού θα καθίσει και τον βλέπω να διαλέγει μια καρέκλα και να τραβάει τη διπλανή για να κάτσει ο τερματοφύλακάς μας. Στη διπλανή έχει ήδη καθίσει ο Πάνος. Θυμωμένη τραβάω την καρέκλα που τυχαίνει να βρίσκεται μπροστά μου και κάθομαι προσπαθώντας να κρύψω τον εκνευρισμό μου. Τα παιδιά δίπλα μου πιάνουν μια κουβέντα περί ανέμων και υδάτων που μου είναι αδύνατο να παρακολουθήσω κι έτσι ανοίγω το κινητό μου σε πια προσπάθεια να κρύψω ότι κάτι συμβαίνει.

Βρίσκω μήνυμα από τον Άρη που με ρωτάει πόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Του απαντάω "Όσο βλέπεις κι ακόμη περισσότερο..", κλείνω το κινητό μου και προσπαθώ να παρακολουθήσω και να μπω στη συζήτηση. Λίγα λεπτά αργότερα, στο εστιατόριο βρίσκονται και οι υπόλοιπες τρεις ομάδες καθώς και οι υπεύθυνοι της ομοσπονδίας, οι οποίοι μας καλωσορίζουν και επίσημα όλους στην τελική φάση του πρωταθλήματος. Ο ένας κύριος μας αναλύει το πρόγραμμα που θα ακολουθήσουμε και μας ενημερώνει για διάφορες λεπτομέρειες που ποσώς με ενδιαφέρουν τη δεδομένη στιγμή. Όση ώρα μας μιλούν οι υπεύθυνοι ρίχνω κλεφτές ματιές προς το μέρος του Άλεξ, ο οποίος όμως αγνοεί με τεράστια επιτυχία την παρουσία μου, παρακολουθεί τους κυρίους με τα κοστούμια, σχολιάζει πού και πού με τα παιδιά γύρω του και δείχνει γενικά σαν να μην έχει γίνει τίποτα, γεγονός που με θυμώνει ακόμη περισσότερο!

Αμέσως μετά φέρνουν το φαγητό. Τρώω αδιάφορα και απλά περιμένω πώς και πώς να φτάσει δυόμιση η ώρα για να σηκωθώ να φύγω από εδώ μέσα, όπου είμαι αναγκασμένη να παίζω θέατρο. Τα λεπτά περνούν βασανιστικά και ο Άλεξ δεν έχει ρίξει ούτε μια ματιά προς το μέρος μου. Όταν επιτέλους ο Χρήστος μας δίνει το ελεύθερο να αποχωρήσουμε για τα δωμάτιά μας, πρώτη πετάγομαι από την καρέκλα μου και τρέχω στο δωμάτιό μου. Κλείνω πίσω μου την πόρτα με δύναμη και πέφτω στο κρεβάτι μου να ηρεμήσω και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά.

Πώς κατάφερα πάλι να μπλέξω έτσι χωρίς να φταίω; Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει; Το κακό είναι ότι έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου, αλλά νιώθω ανίκανη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου μπροστά στον Άλεξ που με βάση όσα είδε θα του έχουν μπει στο μυαλό ιδέες - τέρατα! Και να επιχειρήσω να του μιλήσω τώρα δεν πρόκειται να με ακούσει. Οπότε ίσως πρέπει να του δώσω λίγο χώρο και χρόνο να ηρεμήσει και να προσπαθήσω να του μιλήσω αργότερα. Το θέμα είναι ότι μέχρι να ηρεμήσει αυτός θα έχω τρελαθεί εγώ...

Πάνω στην ώρα χτυπά το κινητό μου. Ξέροντας ότι ελπίζω άδικα, βγάζω το κινητό μου από την τσέπη για να δω το όνομα του Άρη.

-Έλα Άρη..

-Έχω βγει στο μπαλκόνι για να μην ακούει ο Άγγελος. Μου είπε τι συνέβη, ισχύει;

-Όχι σου είπε ψέματα! του απαντάω ειρωνικά.

-Πω πω μπλέξιμο! Θέλεις να του μιλήσω εγώ;

-Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Θα γυρίσουμε από την προπόνηση και θα του μιλήσω μετά. Τώρα ειναι πολύ θυμωμένος.

-Κατάλαβα. Πώς είσαι;

-Πώς να 'μαι; Σε δύσκολη θέση! Το θέμα είναι ότι δεν έχω κάνει κάτι, αλλά του έχουν μπει ένα σωρό ιδέες στο μυαλό και σιγά μη με πιστέψει.

-Πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσεις!

-Έχω βαρεθεί να απολογούμαι συνέχεια για την κάθε μου κίνηση που αφορά εσένα, τον Άγγελο, τον οποιοδήποτε.. Κουράστηκα, αλήθεια σου λέω! Κουράστηκα να μην μου έχει ποτέ εμπιστοσύνη και να χρειάζεται πάντα να δίνω εξηγήσεις σαν να έχω κάνει κάποιο έγκλημα. Καλώς ή κακώς με τον Άγγελο γνωριζόμαστε μια ζωή. Υπήρξαμε και φίλοι και πλέον τα αισθήματά μου για αυτόν είναι εντελώς ανθρώπινα. Δεν θα απολογηθώ για αυτό σε κανέναν!

-Σε καταλαβαίνω, αλλά μπες κι εσύ στη θέση του..

-Στη δική μου θέση έχει μπει ποτέ ρε Άρη;

-Τι να σου πω μικρή.. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Αρκεί να είσαι καλά!

-Με αυτόν είμαι καλά γαμώτο!

-Τότε πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις.. Πρέπει να σε κλείσω, βγήκε ο Άγγελος από το μπάνιο. Στείλε μου μήνυμα για ό,τι χρειαστείς.

-Εντάξει, θα πέσω για ύπνο. Έχουμε προπόνηση μετά και είμαι κουρασμένη.

-Εντάξει, θα μιλήσουμε μετά. Φιλιά!

Βάζω ξυπνητήρι στις τέσσερις και τέταρτο, απενεργοποιώ το κινητό μου και μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα. Σε λίγα λεπτά με έχει ήδη πάρει ο ύπνος...

Δεν έχω χρόνο να σχολιάσω τίποτα γιατί φεύγω για μάθημα.. Περιμένω τα δικά σας σχόλια και το επόμενο παρτ σύντομα!! Φιλιά <3