Αμέσως μετά το "Χριστός Ανέστη" την επόμενη μέρα φέυγουμε όλοι σαν κυνηγημένοι από την εκκλησία. Τέτοια μέρα στα Γιάννενα - όπως πάντα - επικρατεί ο χαμός και ο Άρης έχει κλείσει τραπέζι για δέκα άτομα, μεταξύ των οποίων είμαστε εγώ, ο Άλεξ, ο Άγγελος, ο Γιάννης, ο Άρης, η Ιωάννα και κάποιοι άλλοι φίλοι τους. Τώρα το πώς θα συνυπάρξουμε όλοι μαζί είναι απορίας άξιο, αλλά δεν μπορούσα να χαλάσω χατίρι στον Άρη.

-Μωρό μου, θα είσαι κόσμιος, όπως συμφωνήσαμε. Με την πρώτη βλακεία έχεις φύγει για το σπίτι, μόνος σου! τονίζω τις δύο τελευταίες λέξεις στον Άλεξ, ελπίζοντας να μη βγει ο κάφρος από μέσα του.

-Δεν υπόσχομαι κιόλας! μου λέει και με φέρνει πιο κοντά του ενώ ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο μαγαζί.

Τον Άγγελο δεν τον έχω δει από όταν ήρθαμε - χτες δηλαδή - οπότε νιώθω ένα μικρό σφίξιμο. Δεν ήθελα να του το κάνω αυτό, να εμφανιστώ εδώ με τον Άλεξ, αλλά δεν μπορούσα και να το αποφύγω. Όταν μπαίνουμε στο μαγαζί τους βρίσκουμε σχεδόν όλους εκεί. Χαιρετάω τα παιδιά συστήνοντας ταυτόχρονα τον Άλεξ, ενώ με τον Άγγελο χαιρετιόμαστε εντελώς τυπικά. Παραγγέλνουμε από ένα ποτό και προσπαθώ να διώξω από την ατμόσφαιρα την αμηχανία η οποία δημιουργήθηκε με την είσοδό μας μιλώντας με τα παιδιά και προσπαθώντας να εντάξω και τον Άλεξ στο κλίμα. Ευτυχώς, φαίνεται να με λυπάται ο Θεός, αφού βλέπω τον Άλεξ να πιάνει συζήτηση με τον Νίκο - παλιό μου συμπαίκτη - και δείχνουν να τα πάνε καλά, τουλάχιστον για τον Άλεξ αυτό είναι κατόρθωμα!

-Εμπιστευόμουν το γούστο σου έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν φανταζόμουν ότι είναι τόσο κούκλος το καινούριο σου αγόρι! μου λέει με ενθουσιασμό η Ιωάννα εμπιστευτικά.

-Μιλάς κι εσύ που έχεις τον Άρη.. Όλα κι όλα, ο κολλητός μου είναι από τους λίγους! της λέω και σκάμε στα γέλια

-Πώς τα πάτε; με ρωτάει στη συνέχεια.

-Γενικά καλά. Έχουμε κι εμείς τα θέματά μας, αλλά σε γενικές γραμμές τα πάμε τέλεια!

-Πολύ χαίρομαι! Φαντάζομαι ότι δεν θα είναι και τόσο εύκολο.. Μαζί στην ομάδα, το παρελθόν σου με τον Άγγελο..

-Αχ! Με νιώθεις Ιωάννα μου! Τρέμω για την εξέλιξη της βραδιάς, δεν θα σου το κρύψω! της παραδέχομαι.

-Δεν θέλω να σε αγχώσω, αλλά μάλλον από τώρα έχεις κι έναν ακόμα λόγο να ανησυχείς. Κοίτα ποια έκανε έφοδο στο μαγαζί με την παρέα της..

-Όχι!! αγανακτώ όταν βλέπω τη Δήμητρα να μπαίνει μέσα με ένα τσούρμο κορίτσια σαν αυτήν και δύο αγόρια να τις συνοδεύουν.

-Καλό κουράγιο! Μετά τη χυλόπιτα από τον Άγγελο έγινε δέκα φορές χειρότερη!

-Προσευχήσου να μην θρηνήσουμε θύματα μέχρι το τέλος της βραδιάς.. λέω ενώ ο Άρης έρχεται να μας διακόψει.

-Τι λέτε εσείς εδώ; μας ρωτάει καχύποπτα.

-Κάτι δικά μας, μην σε νοιάζει! τον κουρδίζει η Ιωάννα με αποτέλεσμα ο Άρης να την κολλήσει σε μια γωνία.

Αχ, τι καλά που είναι τα δυο τους! Ρίχνω μια ματιά στο χώρο για να εντοπίσω τον Άλεξ, ο οποίος φαίνεται όντως να έχει συμπαθήσει το Νίκο γιατί έχουν πιάσει ψιλή κουβεντούλα. Πριν πάω να τους διακόψω προσπαθώ να εντοπίσω και την κινούμενη καταστροφή - γνωστή ως Δήμητρα - το βλέμμα μου όμως πέφτει πάνω στον Άγγελο και οι ματιές μας συναντιούνται. Αφού ο Άλεξ είναι απασχολημένος, αποφασίζω να πάω κοντά του για να μιλήσουμε σαν άνθρωποι.

-Γεια, ξανά! λέω όταν φτάνω κοντά του χαμογελώντας.

-Είσαι πολύ όμορφη σήμερα! μου χαμογελάει κι αυτός.

-Σε ευχαριστώ! Τι κάνεις;

-Καλά, υποθέτω.. λέει αδιάφορα.

-Ξέρω ότι είναι περίεργο όλο αυτό, αλλά ήμουν κι εγώ σε δύσκολη θέση! απολογούμαι για την κατάσταση.

-Είναι και για τους τρεις περίεργο και το τελευταίο που θέλω είναι να σας δημιουργήσω θέμα, οπότε καλύτερα να κρατήσουμε αποστάσεις γιατί ήδη έχει αρχίσει να κοιτάζει επικίνδυνα! λέει ο Άγγελος δείχνοντάς μου τον Άλεξ, ο οποίος δείχνει να φορτώνει.

-Δεν μπορεί να μου απαγορεύσει και να σου μιλάω. Μην ανησυχείς, το έχω υπό έλεγχο.

-Το ελπίζω! Λοιπόν, δεν σε άφησε να έρθεις μόνη σου να φανταστώ; Για αυτό ήρθε κι αυτός.. λέει και διακρίνω μία μικρή δόση ειρωνείας και νιώθω την ανάγκη να τον υπερασπιστώ.

-Βασικά, εγώ του πρότεινα να έρθει! Δεν ήθελα να τον αφήσω μόνο του! λέω λίγο επιθετικά.

-Μάλιστα.. Πόσο θα μείνετε;

-Φεύγουμε τη Δευτέρα το πρωί γιατί ξεκινάμε ξανά προπονήσεις.

-Οπότε αύριο θα φάμε μαζί.. λέει κάνοντας τη συνειδητοποίηση.

-Θα φάμε μαζί; Τι εννοείς; τον ρωτάω απορημένη.

-Δεν έχεις ενημερωθεί; Οι γονείς μας - όπως κάθε χρόνο - έχουν κανονίσει να φάμε όλοι μαζί. Στο σπίτι σας! συμπληρώνει και το πράγμα γίνεται όλο και καλύτερο.

-Ενδιαφέρον.. λέω τρέμοντας και μόνο στην ιδέα.

Ο Άλεξ θα φρικάρει! Τον έχω ικανό να με πάρει τώρα και να γυρίσουμε πίσω. Και το περίεργο είναι ότι αυτή τη φορά τον δικαιολογώ.

-Άρια, έρχεσαι λίγο; ακούω τη φωνή του πίσω μου.

Σιγά μη με άφηνε μόνη μου μαζί με τον Άγγελο. Και πολύ άντεξε.. Ένα αλεξίσφαιρο βρε παιδιά, κανείς δεν με λυπάται;

-Θέλεις να με τρελάνεις τελείως; μου φωνάζει διακριτικά.

-Μην θυμώνεις ακόμα, κράτα δυνάμεις για μετά. Ξέρεις τι έμαθα μόλις;

-Όχι κι ούτε θέλω να μάθω τι έλεγες για αυτόν!

-Έλα που σε αφορά όμως.. Αύριο το μεσημέρι, οι γονείς μου έχουν προσκαλέσει την οικογένεια του Άγγελου για φαγητό στο σπίτι μας! Τώρα μπορείς να φωνάξεις όσο θέλεις! λέω και περιμένω να αρχίσει να σπάει το μαγαζί.

-Ωραία, θα πάμε να φάμε έξω! λέει εντελώς ψύχραιμα.

-Αν θέλεις φεύγουμε και για τη Θεσσαλονίκη μωρό μου! λέω έκπληκτη με την αντίδρασή του.

-Δεν χρειάζεται μωρό μου, εκτός κι αν δω κι άλλους περίεργους διαλόγους σε αυτή τη βραδιά..

-Πάμε να φύγουμε καλύτερα; προτείνω γιατί από τη μία είμαι σίγουρη ότι θα έχουμε παρατράγουδα και από την άλλη η ψυχραιμία του μου φαίνεται πολύ περίεργη. Και δεν είναι καλό..

-Δεν χρειάζεται μωρό μου! Θα διασκεδάσουμε με τους φίλους σου σήμερα. Λες και το κάνουμε συχνά; λέει και φαίνεται ότι καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες για να μην αρχίσει και πλακώνει όλο τον κόσμο εδώ μέσα.

-Αν νιώσεις την ανάγκη να δείρεις κάποιον, στο δίπλα τραπέζι, η κοπελίτσα με το κόκκινο φόρεμα! Εντάξει; του λέω δείχνοντας τη Δήμητρα.

-Θα το έχω υπόψιν μου! λέει και απροειδοποίητα κάνει έφοδο στο στόμα μου.

Στη συνέχεια, η ώρα περνάει χωρίς άλλες εντάσεις και ευχάριστα μπορώ να πω, με τον Άλεξ να έχει γίνει κολλητός με τον Νίκο και γενικά να προσέχει πολύ τη συμπεριφορά του, γεγονός που με εκπλήσσει ευχάριστα. Την ηρεμία της βραδιάς έρχεται να ταράξει - ποια άλλη; - η Δήμητρα, όταν εισβάλλει με το έτσι θέλω στην παρέα μας, αποφασισμένη να μας κάνει άνω κάτω.

Ο πρώτος που αποφασίζει να του διαλύσει το νευρικό σύστημα είναι φυσικά ο Άγγελος, ο οποίος πρέπει να πληρώσει το τίμημα της χυλόπιτας που της σέρβιρε. Η Δήμητρα, με ένα ποτήρι στο χέρι, τον πλησιάζει και του πιάνει κουβέντα. Δυστυχώς δεν μπορούμε να ακούσουμε τι του λέει, πάντως του Άγγελου του παίρνει λιγότερο από μισό λεπτό να εκνευριστεί, να σηκωθεί από το σκαμπό του και κατεβάζοντάς της καντήλια να βγαίνει έξω! Η καρδιά μας μαζί σου Άγγελε.. Κοιτάζω τον Άλεξ δίπλα μου ο οποίος μετά βίας συγκρατεί τα γέλια του και όταν βλέπουμε τη Δήμητρα ανίκανη να διαχειριστεί άλλη μια ήττα σκάμε στα γέλια χωρίς τύψεις! Φυσικά αυτό δεν περνάει απαρατήρητο από την δεσποινίδα, η οποία μας πλησιάζει με φόρα, αφού πει κάτι στα αγόρια της παρέας της. Ήρθε η ώρα μας..

-Γελάς; με ρωτάει προσπαθώντας να πάρει ύφος bitch ενώ από την ανάσα της που μυρίζει αλκοόλ καταλαβαίνουμε απευθείας ότι έχει πιει και ο Άλεξ ασυναίσθητα περνάει προστατευτικά το χέρι του γύρω μου.

-Ναι γελάω, απαγορεύεται; την προκαλώ.

-Η γνωστή κακομαθημένη Άρια! Δεν μας είχες λείψει καθόλου! Αλλά δεν φταις εσύ, αυτός εδώ και ο Άγγελος φταίει που σου δίνουν αξία.. Αλλά έννοια σου και τον Άγγελο τον έχω κανονίσει, έτρεξε να βγει έξω, μόνο και να ήξερε τι τον περιμένει! λέει χαιρέκακα και κοιτάζω έντρομη τον Άλεξ, ο οποίος φαίνεται να έχει πάρει επίσης στα σοβαρά την απειλή της.

-Τι εννοείς; τη ρωτάω έκπληκτη.

-Θα το διαπιστώσεις μόνη σου αύριο, όταν θα πας να τον επισκεφτείς στο νοσοκομείο.. λέει και πραγματικά αρχίζω να ανησυχώ.

-Πες στον Άρη να πάει έξω!! μου λέει επιτακτικά ο Άλεξ.

-Ναι.. λέω και τρέχω να βρω τον Άρη, ο οποίος είναι άφαντος.

Ψάχνω με το βλέμμα μου όλο το μαγαζί, όταν συνειδητοποιώ ότι τα αγόρια της παρέας της λείπουν και αυτά και ανήσυχη τρέχω προς τα έξω. Βγαίνοντας βλέπω τον Άρη να σέρνεται στο έδαφος με έναν από τους δύο τύπους της παρέας της Δήμητρας και τον Γιάννη με τον Άγγελο να παλεύουν με τον άλλον λίγα μέτρα πιο δίπλα. Γιάννης και Άγγελος τον έχουν βγάλει σχεδόν νοκ - άουτ, αλλά ο Άρης μου είναι σε μειονεκτική θέση. Προσπαθώ να επέμβω - ανάθεμα την ώρα που φόρεσα τα ψηλά τα παπούτσια - όμως ο Άγγελος και ο Γιάννης σώζουν την κατάσταση, αφού έχουν αφήσει τον άλλον σχεδόν αναίσθητο.

-Είστε καλά; ρωτάω ανήσυχη.

-Καλά είμαστε, μην ανησυχείς, με καθησυχάζει ο Άγγελος όμως βλέπω τη μύτη του Άρη να τρέχει.

-Άρη!!! φωνάζω έντρομη.

-Ηρέμησε παιδί μου, δεν έπαθα τίποτα! λέει και σκουπίζει το λιγοστό αίμα.

Χωρίς να με ελέγχω μπαίνω με φόρα μέσα στο μαγαζί να βρω αυτό το τσόλι. Μένω όμως στήλη άλατος όταν τη βλέπω να έχει στριμώξει τον Άλεξ μου στη γωνία και να του τρίβεται. Θα πεθάνει επί τόπου! Πρώτα αυτή και μετά ο δικός μου..

Πλησιάζω τη Δήμητρα και όπως μου έχει γυρισμένη την πλάτη την πιάνω από το μαλλί και την τραβάω πίσω. Το ουρλιαχτό της αντηχεί σε όλο το μαγαζί, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει!

-Τι κάνεις; με ρωτάει κλαψουρίζοντας ενώ το κεφάλι της βρίσκεται ακόμα στα χέρια μου.

-Όχι, ΕΣΥ τι κάνεις! της φωνάζω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ.

-Άρια!! με φωνάζει ο Άλεξ προσπαθώντας να με ηρεμήσει.

-Εσύ μην μιλάς! Θα έρθει και η σειρά σου.. του λέω απειλητικά και στρέφομαι ξανά προς το τσόλι.

-Άσε με!! σπαρταράει η Δήμητρα στα χέρια μου.

-Το αγόρι μου δεν θα το αγγίζεις, δεν θα το πλησιάζεις καν! της φωνάζω και την αφήνω για λίγο από τα χέρια μου.

-Σιγά τα αίματα αγάπη μου, δεν του κακόπεσε κιόλας.. λέει και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

-Εδώ θα γίνει ο τάφος σου! Εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή.. φωνάζω και ετοιμάζομαι να της ορμήξω ξανά, όμως ο Άλεξ με σταματάει.

-Σιγά εσύ, Captain Hook.. λέει και γελάει σαν υστερική μόνη της.

-Ο Captain Hook δεν πιάνει μία μπροστά μου! την προειδοποιώ.

-Η γνωστή μετριόφρων Άρια! Νομίζεις ότι μπορείς να κουμαντάρεις τα πάντα και τους πάντες, μια κακομαθημένη είσαι και τίποτα παραπάνω!! φωνάζει και πλέον κανένας Άλεξ δεν μπορεί να με συγκρατήσει.

Ορμάω πάνω της και δεν αρκούμαι στο μαλλί της - πέντε τρίχες έχει όλες κι όλες, μην την αφήσω και φαλακρή - και της δίνω μια δεξιοτεχνική μπουνιά στα μούτρα. Ίσως είναι λίγο υπερβολικό, αλλά μόλις βλέπω τη φάτσα της μου φεύγουν όλες οι τύψεις. Βάζει τα κλάματα και σαν βρεγμένη γάτα τα μαζεύει και φεύγει. Η παρέα της την ακολουθεί - αφού μας ρίξει κάτι δολοφονικά βλέμματα - και έχω να κανονίσω το.. μωρό μου τώρα!!

-Πες μου αργά και καθαρά ότι..

-Δεν είναι αυτό που νομίζεις!! λέει απολογητικά και σηκώνει τα χέρια του.

-Το ελπίζω, για το καλό σου!

-Εγώ θα σου μάθω τη Δήμητρα τώρα; Εσύ την ξέρεις από πρώτο χέρι! Με είδες να ανταποκρίνομαι; Αυτή η πιωμένη με στρίμωξε στη γωνία και μετά ήρθες και τα είδες μόνη σου. Παρεπιπτόντως, πρέπει να σε προσέχω εσένα. Να σε νευριάσω καμιά μέρα να με στείλεις στο νοσοκομείο.. λέει και με αγκαλιάζει από πίσω προσπαθώντας να με τουμπάρει.

-Δεν περνάνε σε εμένα αυτά.. του λέω έτοιμη να ενδώσω.

-Αυτό πες το μου σε λίγο.. λέει και με κολλάει στον τοίχο.

Τι κρίμα που έφυγε η Δημητρούλα να μην δει ότι δεν κατάφερε το σκοπό της.. Ας είναι!

-Ε, ξεκολλάτε λίγο! Τι παίχτηκε με τη Δήμητρα πάλι; μας διακόπτει ο Άρης.

-Η φίλη σου από εδώ το παίζει Ζαμπίδης! παίρνει μόνος του το λόγο ο Άλεξ.

-Δεν φτάνει που σας την έστησαν τα τσιράκια της έξω από το μαγαζί, την έπεφτε και στον Άλεξ το τσόλι!

-Γιατί δεν μου φαίνεται περίεργο.. λέει ο Άρης.

-Εσείς τι πάθατε ρε; τον ρωτάει ο Άλεξ.

-Την έπεσαν οι δύο από την παρέα της στον Άγγελο και ευτυχώς προλάβαμε βγήκαμε έξω με τον Γιάννη. Τις μαζέψανε για τα καλά.. Δεν φεύγουν εν το μεταξύ, περιμένουν ακόμα έξω.

-Δεν πάμε να τους κανονίσουμε; λέει ο νταής ο δικός μου.

-Για χαλάρωσε εσύ!! του λέω ανήσυχη.

-Έχει δίκιο ο Άλεξ! Πάμε να τους δώσουμε ένα καλό μάθημα.. συμφωνεί και ο Άρης.

-Ρε έχετε τρελαθεί εντελώς; προσπαθώ να τους συγκρατήσω, αλλά μάταια.

Οι δυο τους, χωρίς παραπάνω ενισχύσεις κατευθύνονται προς τα έξω. Ξεκινάω να βγω κι εγώ, τέτοιο θέαμα είναι κρίμα να πάει χαμένο.. Όμως νιώθω κάπως κουρασμένη, είμαι και λίγο ζαλισμένη από το ποτό, από τις φασαρίες.. Και αποφασίζω να μείνω εδώ. Κάθομαι σε ένα σκαμπό και περιμένω να έρθουν οι νικητές. Πρώτος όμως έρχεται ο Γιάννης. Μπορεί ποτέ να μην είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις - παρόλο που είναι κολλητός του Άγγελου - όμως νιώθω να μου έχουν λείψει λίγο οι μικροί τσακωμοί μας.

-Γεια σου Άρια..

-Γεια σου Γιάννη. Καιρό έχουμε να τα πούμε..

-Ναι, δεν μας κάνεις συχνά την τιμή πλέον!

-Αλλάζουν τα πράγματα Γιάννη..

-Αυτό ξαναπές του! Κι εσύ άλλαξες.. Πάντα δηλαδή ήσουν ωραία κοπέλα, αλλά τώρα.. λέει και απλώνει το χεράκι του..

-Γιαννάκη μου, μάζεψε τα χεράκια σου γιατί θα σου τα δώσω να τα φ...

ΜΠΟΥΜ! Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την απειλή μου γιατί μία γροθιά προσγειώνεται στο όμορφο προσωπάκι του. Ο Άλεξ! Πότε πρόλαβε να δείρει τους έξω και ήρθε να κανονίσει και τον μέσα, απορίας άξιο!

-Όπα ρε φίλε, χαλάρωσε δεν έκανα και τίποτα!

-Την Άρια δεν θα την αγγίξεις ξανά! Κατάλαβες; Αυτά έκανες και όσο ήταν με το φιλαράκο σου; Αλλά που να καταλάβει αυτός.. Κοιμάται όρθιος! φωνάζει ο Άλεξ που είναι ακόμα πάνω από τον πεσμένο Γιάννη.

-Κάτσε μεγάλε, πολλή φόρα πήρες.. πετάγεται ο Άγγελος από το πουθενά να υπερασπιστεί τον κολλητό του.

-Εσύ μην πετάγεσαι εκεί που δεν σε σπέρνουν γιατί πολλά μαζεμένα σου τα έχω! του δίνει αμέσως την απάντηση και είναι έτοιμος για δεύτερο γύρο.

-Άλεξ, μην την πληρώσει αθώος κόσμος τώρα, εδώ στο Γιαννάκη ξέσπα! έρχεται η σειρά μου να επέμβω.

-Εσύ μην τον υπερασπίζεσαι! μου φωνάζει αλλά φαίνεται πιο ήρεμος τώρα.

-Άμα σηκωθώ πάνω, θα.. παραμιλάει ο Γιάννης από το πάτωμα και με κάνει να πάρω πίσω αυτό περί ηρεμίας.

-Έλα που δεν θα σηκωθείς όμως!! φωνάζει ο Άλεξ και του δίνει ακόμα μια μπουνιά, αποτελειώνοντάς τον.

-Το παρατραβάς!! πετάγεται ο Άγγελος έτοιμος να του ορμήξει.

-Άγγελε! πετάγομαι μέσα στη μέση για να τους χωρίσω.

-Άρια φύγε από τη μέση, παρατράβηξε το αστειάκι!! συνεχίζει ο Άγγελος και με το ζόρι τον κρατάω.

Ο Άρης μόλις τότε παίρνει χαμπάρι τι συμβαίνει και σπεύδει στο πεδίο μάχης. Κρατάει τον Άγγελο πίσω κι εγώ τρέχω στον Άλεξ, παίρνω βιαστικά τα πράγματά μας και τον παίρνω να φύγουμε. Τι ξεφτίλα Θεέ μου.. Κι εσύ καταραμένη διαίσθηση, βγες μια φορά λάθος, έτσι για διαφορά!

-Έπρεπε να με αφήσεις να του δείξω εγώ για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτούς!! ωρύεται ο Άλεξ μόλις βγαίνουμε έξω.

-Σε παρακαλώ, ηρέμησε γιατί θα πάθεις τίποτα! τον εκλιπαρώ βλέποντάς τον να τρέμει από θυμό.

Την επόμενη στιγμή τον βλέπω να γυρνάει και να ρίχνει μια γροθιά στον τοίχο. Κλείνω τρομαγμένη τα μάτια μου και περιμένω να περάσει το ξέσπασμά του.

-Βλέπεις γιατί φοβάμαι; Βλέπεις και μόνη σου ότι έχω δίκιο! Ένας Θεός ξέρει τι θα είχε γίνει σήμερα αν δεν είχα έρθει μαζί σου! φωνάζει.

-Ναι, όμως είσαι εδώ και δεν έγινε τίποτα! Σε παρακαλώ, προσπάθησε να ηρεμήσεις! κλαίω πια ενώ αντικρίζω το ματωμένο χέρι του.

-Μωρό μου, κλαις; Συγγνώμη, συγγνώμη!! λέει και αυτόματα ηρεμεί και με κλείνει στην αγκαλιά του.

-Δεν φταις εσύ, τουλάχιστον δεν φταις μόνο εσύ!

-Ξέρω ότι φέρθηκα σαν ηλίθιος κόπανος, αλλά όταν τον είδα να σε πλησιάζει θόλωσα! Σ' αγαπάω πάρα πολύ, δεν θέλω να σε χάσω.. λέει και φαίνεται ότι μιλάει πάρα πολύ σοβαρά.

-Δεν θα με χάσεις ρε μωρό μου! Μπορώ να με υπερασπιστώ και μόνη μου όμως και το καταλαβαίνω να μην έχεις εμπιστοσύνη στους άλλους όμως σε εμένα;

-Έχεις δίκιο! Εσένα σε εμπιστεύομαι ρε μωρό μου, τους άλλους δεν εμπιστεύομαι..

-Άσε τους άλλους! Πάντα τσακωνόμασταν πότε για τον έναν πότε για τον άλλον και γινόμασταν μπάχαλο! Είπαμε ότι θα κάνουμε μια νέα αρχή αφήνοντας στην άκρη όλους τους άλλους, σε παρακαλώ μωρό μου!

-Έχεις δίκιο, έχεις δίκιο! Συγγνώμη μωρό μου, σ' αγαπάω!!

-Κι εγώ σ' αγαπάω! του λέω και τον σφίγγω στην αγκαλιά του.

Γειαα σας!! Κάλλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε; Είμαι ξανά κοντά σας! 

Να ευχηθώ σε όλους και όλες καλή χρονιά, με υγεία, ευτυχία, αισιοδοξία, χαμόγελα και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας σας! Χρόνια πολλά επίσης σε όλους όσοι γιορτάζουν και γενικά σε όσους γιόρταζαν αυτές τις μέρες! Ευχηθείτε και σε εμένα που είχα και τα γενέθλιά μου στις 4 του μηνός! Να με χαίρεστε βρε :Ρ

Αυτά λοιπόν.. Επειδή αρχίζουν και τα σχολεία αύριο (#kill_me_now) και επειδή αποφάσισα να σοβαρευτώ τη νέα χρονιά θα τα λέμε πιο αραιά. Κυριακές και Πέμπτες μάλλον, εκτός απροόπτου. Καλή αρχή λοιπόν!

Τα λέμε την Κυριακή! Και συγγνώμη ξανά για την καθυστέρηση..