Το ξυπνητήρι του Άγγελου χτύπησε στις 08:00 το επόμενο πρωί και σηκωθήκαμε για να πάμε στην προπόνηση, την τελευταία μου. Φάγαμε πρωινό και ξεκινήσαμε, σχεδόν αμίλητοι. Δεν είχα μιλήσει ακόμα στον Άγγελο για τον ΠΑΟΚ και έπρεπε να το κάνω τώρα, πριν το μάθει από τον Κώστα στην προπόνηση, μαζί με τους άλλους.

-Άγγελε!

-Τι είναι Άρια; με ρωτάει χωρίς να σταματήσει.

-Πρέπει να σου πω κάτι, είναι σοβαρό.

-Τι συμβαίνει;

-Χτες, που πήγα στον Κώστα, μιλήσαμε για το πού θα συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο στη Θεσσαλονίκη.

-Και; Γιατί είναι τόσο σοβαρό αυτό; Εσύ έχεις χλωμιάσει!

-Άγγελε, θα παίξω...

-Πού Άρια;

-Στον ΠΑΟΚ....

-Έχει γυναικεία ομάδα ο ΠΑΟΚ; Δεν το ήξερα..

-Έχει γυναικεία ομάδα Άγγελε, όμως δεν θα παίξω εκεί.

-Και τότε; Πού θα παίξεις;

-Θα παίξω στην κανονική, Άγγελε, στην Κ17.

-Τι;; Δεν γίνεται αυτό Άρια!! Δεν γίνεται να παίξεις με τα μαλακισμένα!! Δεν γίνεται να είναι συμπαίκτης σου αυτός το μαλάκας που σε έβριζε πέρυσι!!

-Άγγελε, σε παρακαλώ ηρέμησε.

-Του Κώστα ιδέα ήταν;

-Ναι, λέει ότι είναι καλύτερα να παίξω μια χρονιά ακόμα σε αντρική ομάδα και από του χρόνου θα πάω σε γυναικεία. Έτσι θα αποκτήσω περισσότερη εμπειρία και θα έχω περισσότερες δυνατότητες εξέλιξης.

-Γαμώτο Άρια!! Δεν γίνεται αυτό! Δεν γίνεται να παίξεις σε μια ομάδα όλο με αγόρια, ούτε που ξέρω πώς θα σου φέρονται, άσε που τα μισά από αυτά είναι λιγούρια. Θυμάσαι πώς κοίταζαν τα κορίτσια στις κερκίδες που είχαν έρθει να μας δούνε πέρυσι στον αγώνα;

-Άγγελε, μπορώ να προστατέψω μόνη μου τον εαυτό μου. Και τι έγινε; Δεν μου έχεις εμπιστοσύνη;

-Εννοείται ότι σου έχω, σε αυτούς του μαλάκες δεν έχω.

-Ηρέμησε μωρό μου, ούτε εγώ τους συμπαθώ, αλλά μπορώ να προστατέψω μόνη μου τον εαυτό μου.

-Τι γίνεται ρε παιδιά; Πιάσαμε ψηλή κουβεντούλα. Έχουμε προπόνηση δεν θα έρθετε; μας διακόπτει ο Νίκος -ένα παιδί από την ομάδα- που ήταν μαζί με τον Άρη και έναν άλλον συμπαίκτη μας, τον Μιχάλη.

-Τώρα ερχόμαστε, λέει ο Άγγελος.

-Φύγετε παιδιά, ερχόμαστε σε πέντε λεπτά, λέω κι εγώ.

-Τι έγινε; μας ρωτάει ανήσυχος ο Άρης.

-Να σου πει η Άρια, απαντάει ο Άγγελος περισσότερο απογοητευμένος παρά θυμωμένος.

-Άρια; ρωτάει ο Άρης.

-Θα παίξω στον ΠΑΟΚ στην Κ17 στη Θεσσαλονίκη, λέω μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό, καθώς ξέρω ότι στον Άρη δεν αρέσουν τα γύρω-γύρω.

-Ε; Από πού και ως πού;

-Άρη, δεν θα το συζητήσουμε. Η απόφαση έχει παρθεί! Οι ομάδες ήρθαν σε συμφωνία και αύριο το απόγευμα έχω συνάντηση με τον προπονητή.

-Άρια, είσαι σοβαρή; Δεν μπορείς να είσαι στην ίδια ομάδα με αυτούς τους μαλάκες. Παίζουν βρώμικα και είναι και...

-Τι είναι Άρη;

-Ανώμαλοι και λυγούρια. Άγγελε δεν μπορείς να την αφήσεις να περιτριγυρίζεται από αυτούς τους ηλίθιους!!

-Αυτό της λέω κι εγώ, αλλά δεν με ακούει.

-Α, για να σας πω αρκετά σας ανέχτηκα. Τώρα θα μιλήσω εγώ, τους φωνάζω.

-Βρε μωρό μου.. προσπαθεί να με ηρεμήσει ο Άγγελος.

-Το σκασμό λέω. Εγώ μιλάω τώρα και θα με ακούσετε, όπως σας άκουσα κι εγώ! Καταρχάς δεν ήταν αποκλειστικά δική μου απόφαση! Νομίζετε ότι θα μου είναι εύκολο να βρεθώ αντίπαλή σας; Ή νομίζετε ότι θα μου είναι ευχάριστο να βλέπω κάθε μέρα τις φάτσες τους; Δεν είστε ξέρετε οι μόνοι που δεν τους χωνεύετε! Όμως μπορώ να υπερασπιστώ μόνη μου τον εαυτό μου. Τι νομίζετε ότι είμαι ανήμπορη ή ότι θα με προστατεύετε μια ζωή; Αρκετά μου το παίξατε κηδεμόνες. Δεν θυμάμαι να σας το ζήτησα κιόλας ποτέ!

-Άρια, δεν είπε κανείς αυτό. Απλά είσαι κορίτσι και ...

-Και τι Άγγελε; Τι; Νομίζεις ότι είμαι σαν όλα τα άλλα κορίτσια; Σου το έχω αποδείξει πολλές φορές αυτό; Ε; Απάντα μου γαμώτο! Γιατί δεν μιλάς; Μια χαρά μπορώ να τους βάλω στη θέση τους όλους! Όπως και πέρυσι. Δεν ήταν ανάγκη να με υπερασπιστείς, μια χαρά θα τα κατάφερνα και μόνη μου.

-Άρια, παίρνει τώρα το λόγο ο Άρης. Ξέρουμε όλοι ότι διαφέρεις από τα άλλα κορίτσια. Και ξέρουμε ότι μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Όμως εκεί θα είσαι μόνη σου, θα είσαι μία και θα είναι πολλοί!

-Και; Λέτε να με δείρουν κιόλας; Είστε τελείως ηλίθιοι και οι δύο; Δεν θα πάω να παίξω μποξ σε μια αλάνα. Ποδόσφαιρο θα πάω να παίξω σε ομάδα, με κανόνες, προπονητές, δεν θα είμαι μόνη μου. Και εξάλλου μιλάτε λες και τα γνωρίζετε τα παιδιά και είναι οι χειρότεροι εγκληματίες του κόσμου.

-Ξεχνάς τι έγινε πέρυσι;

-Όχι βέβαια! Αλλά κι εσείς τους επιτεθήκατε για αυτό μην μιλάτε! Δεν σας παίρνει!

-Άρια, άκουσέ με!

-Δεν ακούω τίποτα Άγγελε! Αντί να μου συμπαρασταθείτε σε αυτή τη δύσκολη στιγμή και την ακόμα πιο δύσκολη απόφαση να παίξω στον ΠΑΟΚ, κάθεστε και μου αραδιάζετε ένα σωρό μαλακίες. Ε λοιπόν, δεν θα κάτσω να σας ακούσω άλλο!

Έφυγα μόνη μου προς το γήπεδο. Τα λόγια τους με προσέβαλαν πολύ. Ξέρω ότι δεν τα έλεγαν από κακία, αντίθετα θέλουν το καλό μου. Αλλά είμαι μεγάλη κοπέλα και από μικρή έχω μάθει να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου μόνη μου και να μην βασίζομαι σε κανέναν! Μπορώ να χειρίζομαι τα πράγματα, χωρίς βοήθεια. Και κάτι τέτοιους τύπους σαν τον Αλέξανδρο και την παρέα του, ξέρω καλά να τους βάζω στη θέση τους!!

-Άρια!!

-Περίμενε, ακούω τον Άγγελο και τον Άρη να με φωνάζουν.

-Θέλουμε να σου ζητήσουμε συγγνώμη, λέει ο Άγγελος.

-Εμένα μου ήρθε πολύ ξαφνικό και αντέδρασα περίεργα, απολογείται ο Άρης.

-Κι εγώ δεν θέλω να σε χάσω. Σ' αγαπάω πολύ, λέει ο Άγγελος.

-Είστε τελείως βλαμμένα!! τους λέω και τους παίρνω αγκαλιά. Τους αγαπώ υπερβολικά πολύ για να μπορέσω να τους κρατήσω κακία.

-Πάμε τώρα γιατί θα αργήσουμε, διακόπτει τη ρομαντική στιγμή ο Άρης.

-Πάμε ξενέρωτε, λέω και προχωράμε οι τρεις μας προς το γήπεδο.

Όπως μπαίνουμε, συνειδητοποιώ ότι είναι η τελευταία φορά που έρχομαι εδώ για προπόνηση. Είμαι έτοιμη να βουρκώσω πάλι, αλλά η φωνή του Άρη με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

-Ποιοι είναι όλοι αυτοί ρε; Σαν πολλοί δεν μαζευτήκαμε;

-Οπ, αυτά είναι τα παιδιά από την Κ20, διαπιστώνει ο Άγγελος.

-Όντως, τι κάνουν εδώ. Κι εκεί είναι ο αδερφός μου, με τον αδερφό σου Άρη.

-Ναι και είναι και άλλοι δυο-τρεις από την κανονική ομάδα. Μα τι γίνεται;

-Πάω να ρωτήσω τον Κώστα, τους ανακοινώνω και σπεύδω να μάθω γιατί έχουμε καλεσμένους στην σημερινή μας προπόνηση. "Και την τελευταία σου" μου ψιθυρίζει η φωνή της λογικής μου.

-Επ, Άρια τι γίνεται; Ήρθες;

-Για να με βλέπεις..

-Έτοιμη για την τελευταία προπόνηση;

-Μμ, περίπου. Βασικά γιατί είμαστε τόσοι πολλοί;

-Καλέσαμε τα παιδιά από την Κ20. Θα παίξετε φιλικό αγώνα.

-Πώς κι έτσι;

-Εεε..

-Κώστα;

-Σου ετοιμάσαμε μια εκδήλωση έκπληξη για να σε αποχαιρετήσουμε. Ο αγώνας είναι ένα μέρος.

-Τι εννοείς; Στήσατε ολόκληρη εκδήλωση για μένα;

-Μία σε έχουμε. Βασικά τώρα δεν θα σε έχουμε πια...

-Δική σου ιδέα ήταν;

-Ε, κυρίως..

-Α, ρε Κώστα, θα μου λείψεις!

-Και μένα βρε μικρή!

-Μαζευτείτε όλοι εδώ, μας διακόπτει η φωνή του προπονητή της Κ20. Λοιπόν, μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να δώσουμε έναν φιλικό αγώνα μεταξύ της Κ17 και της Κ20 της ομάδας μας. Το λόγο θα σας τον πει ο κύριος Παππάς, αντιπρόεδρος της ομάδας, τον οποίο έχουμε σήμερα κοντά μας.

-Καλημέρα και από εμένα. Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ, μέλη της διοίκησης, αντιπροσωπία ποδοσφαιριστών της ομάδας του ΠΑΣ Γιάννινα, προπονητές και τα μέλη της Κ20 και της Κ17 για να τιμήσουμε ένα παιδί, γέννημα θρέμμα των ακαδημιών μας, που είχαμε τη χαρά και την τιμή να αγωνίζεται από πέντε χρονών στην ομάδα μας. Ξέραμε ότι κάποια στιγμή θα χάναμε τη χαρά του να αγωνίζεται στην ομάδα μας, αλλά ελπίζαμε μέχρι εκεί που το επιτρέπουν οι κανονισμοί να αγωνίζεται μαζί μας. Δυστυχώς, τη χάνουμε φέτος αυτήν την χαρά, καθώς για λόγους καθαρά προσωπικούς αναγκάζεται να μετακομίσει σε άλλη πόλη. Ο λόγος, για την Αριάδνη Χρηστίδου.

Αμέσως όλα τα βλέμματα στρέφονται πάνω μου και μπορώ να διακρίνω την έκπληξη όλων, καθώς κανείς δεν ήξερε για την αποχώρησή μου. Και ξεκινούν αμέσως οι ερωτήσεις.

-Είναι αλήθεια Άρια;

-Πού θα πας;

-Γιατί φεύγεις;

-Θα πας σε άλλη ομάδα;

-Μην φύγεις Άρια!

-Τι θα κάνουμε χωρίς εσένα;

-Την προσοχή σας για ένα ακόμα λεπτό παρακαλώ. Μετά τον αγώνα, θα περάσετε όλοι στην αίθουσα εκδηλώσεων, όπου έχουμε ετοιμάσει κάτι τελευταίο για την Άρια. Ευχαριστηθείτε το παιχνίδι παιδιά. Άρια, έλα λίγο που σε θέλω.

-Κύριε Παππά σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Δεν ήταν ανάγκη όλα αυτά.

-Μην με ευχαριστείς για τίποτα κορίτσι μου. Ήταν χαρά μας να σε έχουμε στην ομάδα μας όλα αυτά τα χρόνια.

-Και πάλι σας ευχαριστώ!

-Κύριε Παππά να σας την κλέψω λίγο; μας διακόπτει ο Κώστας.

-Βεβαίως, πάω στις κερκίδες εγώ να δω τον αγώνα. Καλή επιτυχία Άρια!

-Σας ευχαριστώ!

-Λοιπόν αρχηγέ, μου λέει ο Κώστας. Παίρνεις περιβραχιόνιο, φτιάχνεις εντεκάδα και οργανώνεις την ομάδα. Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Είναι το τελευταίο σου παιχνίδι, κοίτα πάνω από όλα να το ευχαριστηθείς Άρια μου!

-Μάλιστα κόουτς! Δεν θα σε απογοητεύσω! Λοιπόν παιδιά, μαζευτείτε. Πρώτο και τελευταίο μου παιχνίδι ως αρχηγός, ελπίζω να κάνετε τα πάντα να μου μείνει αυτό το παιχνίδι αξέχαστο. Στηρίζομαι πάνω σας! Δημοσθένη στο τέρμα σου, Πέτρος και Αχιλλέας στο κέντρο της άμυνας, Γιώργο δεξί μπακ, Μάρκο αριστερό, Άρη αμυντικό χαφ, Μιχάλη δεξί χαφ, Κωστή αριστερό, εγώ με τον Άγγελο επίθεση και σέντερ φορ ο Νίκος. Θα βάλουμε τα δυνατά μας να σκίσουμε την Κ20, έτοιμοι;

-Μάλιστα αρχηγέ!! λένε όλοι με μια φωνή.

-Οι ομάδες να πάρουν θέσεις στο γήπεδο σε τρία λεπτά ξεκινάμε, μας φωνάζει ο Χάρης που θα κάνει τον διαιτητή. Ο Χάρης είναι αδερφός του Άρη και κολλητός του αδερφού μου. Γνωρίστηκαν τότε που γνωριστήκαμε κι εμείς με τον Άρη και από τότε είναι κολλητοί μαζί και με τον Δημήτρη, ο οποίος όμως δεν μοιράστηκε το πάθος τους για το ποδόσφαιρο κι έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό. Έτσι ο Ιάσονας και ο Χάρης μείνανε οι δυο τους, παίζουν και οι δύο στον ΠΑΣ και είναι αχώριστοι.

-Μωρό μου, φρόντισε να ευχαριστηθείς τον αγώνα όσο περισσότερο μπορείς. Να φύγει μόνο με ευχάριστες αναμνήσεις, μου λέει ο Άγγελος.

-Όλες οι αναμνήσεις μου από εδώ είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστες μωρό μου. Δεν περίμενα να τις φτιάξω τώρα.

-Άρια, θα έρθεις να ξεκινήσουμε; με φωνάζει ο Χάρης.

-Έφτασα..

-Γεια σου Άρια, με χαιρετάει ο Βασίλης, αρχηγός της Κ20. Λυπάμαι πολύ που θα φύγεις.

-Να 'σαι καλά ρε Βασίλη. Δεν θα χαθούμε θα έρχομαι συχνά.

-Έλα, αρκετά με την πολυλογία σας. Άρια κορώνα γράμματα;

-Κορώνα.

-Για να δούμε ... γράμματα. Βασίλη σέντρα;

-Ναι, ωραία.

-Άρια διαλέγεις τέρμα και ξεκινάμε.

-Να σφυρίζεις προς το μέρος μας ε.. του ψιθυρίζω.

-Άσε ρε μικρό!

-Μικρό είναι το μάτι σου, βλάκα, του λέω γελώντας και πάω να στήσω την ομάδα μου.

Ο αγώνας είναι ισορροπημένος, υπάρχουν φάσεις και από τις δύο ομάδες, χωρίς όμως κάποιο γκολ. Μέχρι το τριακοστό λεπτό, που από ένα κόρνερ η Κ20 μπαίνει μπροστά στο σκορ. Εκεί ήταν που πείσμωσα. Δεν έχω μάθει να χάνω εύκολα και το απέδειξα λίγα λεπτά αργότερα. Στο 42' κερδίζουμε φάουλ έξω από την περιοχή τους και πάω να το εκτελέσω, όμως ο Άγγελος δεν με αφήνει. "Πήγαινε μέσα και θα κάνουμε το γνωστό κόλπο!" μου λέει. Εκτελεί, η ακριβής σέντρα του με βρίσκει και με κεφαλιά γράφω το 1-1. Ισόπαλο το ημίχρονο. Για να δούμε τι θα γίνει στη συνέχεια.

Δεύτερο ημίχρονο με μία αλλαγή στην ομάδα μας. Το ματς εξακολουθεί να είναι ισορροπημένο, όμως και οι δύο ομάδες παίζουμε ωραίο ποδόσφαιρο παρόλο που ήμαστε απροπόνητοι σχεδόν έναν μήνα. Στο 60' ο Άγγελος βγαίνει τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα μετά από γρήγορη αντεπίθεση δίνοντας το προβάδισμα στην ομάδα μας. Μέχρι το 68', όπου από ένα λάθος της άμυνάς μας γίνεται το 2-2. Ακόμα όμως δεν έχω πει την τελευταία μου λέξη. Και η ευκαιρία μού δίνεται στο 89'. ο Άρης μου βγάζει μια καταπληκτική κάθετη πάσα και είμαι μόνη μου με έναν αμυντικό και τον τερματοφύλακα, ενώ ολόκληρη η Κ20 με κυνηγάει. Μπαίνω στην περιοχή και ετοιμάζομαι να προσπεράσω με μια ντρίπλα τον αμυντικό, όταν ξαφνικά βρίσκομαι στο έδαφος. "Γαμώτο" φωνάζω, όμως ήχος από σφυρίχτρα αντηχεί στα αυτιά μου. Ναι! Ο Χάρης σφύριξε πέναλτι. Όλοι οι συμπαίκτες μου μένουν πίσω, γνωρίζοντας πως το πέναλτι αυτό είναι δικό μου. Παίρνω τη μπάλα, τη στήνω στην άσπρη βούλα και κάνω μερικά βήματα πίσω για να πάρω φόρα. Αναβοσβήνουν στο μυαλό μου στιγμές από παλαιότερα ματς και είναι σαν να περνά όλη η ζωή μπροστά μου. Είναι η τελευταία σου στιγμή εδώ Άρια, σου ανήκει. Παίρνω φόρα, τον τερματοφύλακα δεν τον βλέπω καν, σουτάρω και βλέπω τα δίχτυα να κουνιούνται. "Γκοοοοοολ!" ακούω φωνές πίσω μου και νιώθω δέκα παιδιά να έρχονται κατά πάνω μου και άλλα τόσα να καταφτάνουν από τον πάγκο. Είναι οι συμπαίκτες μου, οι φίλοι μου, τα αδέρφια μου. Την επόμενη στιγμή βρίσκομαι στον αέρα, που με πέταξαν τα παιδιά. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε δυο μέρες που εύχομαι να μπορούσα να σταματήσω το χρόνο εδώ. Και τι δε θα 'δινα...

-Μωρό μου, είμαι πολύ περήφανος για σένα, μου λέει ο Άγγελος.

Δεν βγαίνει λέξη από το στόμα μου, παρά μόνο τον αγκαλιάζω. Ο Άρης, ο Κώστας, ο Ιάσονας έρχονται να με συγχαρούν. Μετά βίας συγκρατώ τα δάκρυά μου. Έπειτα παίρνουν όλοι οι παίκτες από την Κ20 να με συγχαρούν και να μου ευχηθούν καλή τύχη. Και μετά, μόνη μου κάθομαι εκεί, στη μέση του γηπέδου, σκεπτόμενη ότι όλα τελείωσαν και κάτι καινούριο θα αρχίσει. Καλή μου τύχη λοιπόν!

Μπαίνω στην αίθουσα εκδηλώσεων που είναι ήδη συγκεντρωμένοι όλοι. Από τον προτζέκτορα φαίνεται στον τοίχο μια φανέλα με το όνομά μου και το νούμερό μου, το 10. Κάθομαι ανάμεσα από τον Άρη και τον Άγγελο περιμένοντας να αρχίσει η εκδήλωση, η δική μου εκδήλωση. Δεν το πιστεύω ότι το στήσανε όλο αυτό για μένα.

Ανεβαίνει στη σκηνή ο αντιπρόεδρος της ομάδας και επαναλαμβάνει τα ίδια που είπε και πριν τον αγώνα. Προσπαθώ να μην ακούω τα λόγια του γιατί θα αρχίσω να κλαίω πάλι και θα γίνω ρεζίλι. Ο Άγγελος με σκουντάει.

-Σε φωνάζουν δεν θα πας;

-Ε; Τι;

-Στη σκηνή παιδάκι μου, σε φωνάζουν, πήγαινε.

-Αριάδνη, εκ μέρους όλης της ομάδας σου προσφέρω αυτήν την αναμνηστική πλακέτα, για να σε ευχαριστήσω για την προσφορά σου στην ομάδα μας και να έχεις κάτι να μας θυμάσαι.

-Σας ευχαριστώ πολύ! Και εννοείται ότι δεν πρόκειται να σας ξεχάσω! Στην ομάδα μας τα χρωστάω όλα!

-Να ΄σαι καλά κορίτσι μου! Καλή τύχη σου εύχομαι!

-Σας ευχαριστώ πολύ.

Αμέσως αρχίζει να παίζει ένα βίντεο από τον προτζέκτορα. Ένα βίντεο που απεικονίζει όλη την πορεία μου από όταν ήμουν πέντε χρονών. Τον πρώτο αγώνα, το πρώτο γκολ, το πρώτο πρωτάθλημα, όλα, ακόμα και σκηνές από τον σημερινό αγώνα. Τα μάτια μου έχουν βουρκώσει. Ρίχνω μια ματιά κάτω από την σκηνή. Είναι όλοι προσηλωμένοι στο βίντεο. Βλέπω τον Κώστα, τον Ιάσονα, τον Άγγελο, τον Άρη, τον Χάρη, τον Νίκο, όλα τα παιδιά να παρακολουθούν συγκινημένα το βίντεο. Αφήνω λοιπόν κι εγώ ελεύθερα τα δάκρυά μου, που με τόσο κόπο συγκρατούσα. Όλοι αυτοί είναι οικογένεια για μένα, τα παιδιά είναι σαν αδέρφια μου, μεγαλώσαμε μαζί από πέντε χρονών, περάσαμε τόσα, χαρές - λύπες - νίκες - ήττες - απογοητεύσεις - συγκινήσεις - ικανοποιήσεις, όλα! Τα πιο δυνατά συναισθήματα, μέσα από το ποδόσφαιρο. Και τώρα τελειώνουν όλα...

Τελειώνει όμως και το βίντεο Άρια και εσύ είσαι χαμένη στις σκέψεις σου, ονειροπολείς ως συνήθως. "Ευχαριστούμε Άρια! Καλή τύχη! Είμαστε περήφανοι για σένα!" με αυτά τα λόγια και μια φωτογραφία μου τελειώνει το βίντεο. Από κάτω άλλοι χειροκροτούν, άλλοι σφυρίζουν, ενώ κάποιο προσπαθούν να κρύψουν τη συγκίνησή τους. Όχι εγώ όμως, δεν ντρέπομαι για αυτά που νιώθω. Βλέπω τον Κώστα να έρχεται στη σκηνή κρατώντας μία φανέλα. Είναι η φανέλα της νέας σεζόν που δεν έχει μοιραστεί ακόμα, αλλά την έβγαλαν για μένα. Πλησιάζει μου δίνει τη φανέλα και μου κρατάει το χέρι. "Θα μου λείψεις! Καλή τύχη σου εύχομαι! Θα τα καταφέρεις! Πιστεύω σε σένα! Κάνε με περήφανο!" μου ψιθυρίζει. Κι έπειτα φωνάζει: "Ένα χειροκρότημα για την καλύτερη παίκτρια που έβγαλε ποτέ η πόλη μας! Θα έρθει κάποια μέρα που θα λέμε ότι ήμασταν προπονητές, συμπαίκτες, φίλοι της Άριας και δεν θα μας πιστεύει κανείς. Κάποια μέρα η Άρια θα μας κάνει περήφανους. Και είμαι σίγουρος ότι αυτή η μέρα δεν θα αργήσει να έρθει!!" κι εκεί η φωνή του έσπασε. Με αγκάλιασε, παραπάνω από όσο έπρεπε και κατέβηκε από τη σκηνή, αφήνοντας με εκεί μην πιστεύοντας σε αυτά που μόλις είπε. Αμέσως, ο Άρης, ο Άγγελος και ο Νίκος κατευθύνονται προς τη σκηνή. Τι θα κάνουν τώρα τα βλαμμένα; Πόσα δάκρυα να χύσω πια; Το λόγο παίρνει ο Άρης: "Εκ μέρους όλων των παιδιών της ομάδας, θέλαμε να σου πούμε ότι είμαστε ήδη περήφανοι για σένα και πολλοί χαρούμενοι που σε είχαμε τόσα χρόνια συμπαίκτριά μας! Μάθαμε πολλά από εσένα, βελτιωθήκαμε με τη βοήθειά σου και γίναμε καλύτεροι άνθρωποι. Γιατί εκτός από καλή ποδοσφαιρίστρια, είσαι πάνω από όλα καλός άνθρωπος. Είσαι η καλύτερη φίλη που είχα ποτέ και νιώθω πολύ τυχερός που..." δεν άντεξε άλλο, λύγισε και αυτός. "...που σε γνώρισα. Καλή τύχη σου εύχομαι και... μην μας ξεχάσεις εκεί στη Θεσσαλονίκη!" βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει. Ανήμπορη να αρθρώσω λέξη από τη συγκίνηση, τον πήρα μια τεράστια αγκαλιά, ενώ μου προσέφερε μια ανθοδέσμη. Το λόγο πήρε ο Άγγελος: "Δεν έχω να πω πολλά, τα είπε όλα ο Άρης. Ήθελα μόνο να πω ότι χαίρομαι που ήσουν μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια και ... ότι σε αγαπάω πολύ!!" είπε απλά. Δεν μπορούσε να συνεχίσει, τα δάκρυα έτρεχαν και από αυτόν. "Είναι μια μπάλα της ομάδας μας, κάτι συμβολικό για να μας θυμάσαι και μια φανέλα με τα ονόματά μας!" Ήταν η σειρά του Νίκου: "Με κάλυψαν απόλυτα οι προλαλήσαντες! Σου εύχομαι κι εγώ καλή τύχη και ελπίζω σύντομα να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου, να γίνεις διάσημη σε όλον τον κόσμο. Μπορείς να τα καταφέρεις και το έχεις αποδείξει πολλές φορές. Μια ψηφιακή κορνίζα από μένα με όλες τις φωτογραφίες που κατάφερα να βρω με τη βοήθεια όλων των παιδιών. Και ελπίζω να μην βάλεις τα δυνατά σου στον ΠΑΟΚ για να μην μας πάρετε το πρωτάθλημα. Αλλιώς μην τολμήσεις να ξαναπατήσεις Γιάννενα!" είπε προσπαθώντας να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα και γελάσαμε όλοι. Τέλος, ανέβηκε και ο αδερφός μου με τον Χάρη και έναν άλλο ποδοσφαιριστή της μεγάλης ομάδας, κρατώντας μια φανέλα υπογεγραμμένη από όλους τους παίκτες. Ευτυχώς ο αδερφός μου ήταν σύντομος και δεν πρόλαβα να ξαναρχίσω να κλαίω. "Είμαι περήφανος που είσαι αδερφή μου και είμαι σίγουρος ότι θα φτάσεις πολύ ψηλά! Ξέρετε βέβαια όλοι ότι πήρε από εμένα.." είπε γελώντας μέχρι να τον μαζέψει ο Χάρης. "Καλή επιτυχία μικρή!! Δεν σε φοβάμαι εσένα. Είσαι και η πρώτη!" είπε και με αγκάλιασε. "Εύχομαι να πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα Άρια!" μου ευχήθηκε και ο τρίτος παίκτης, δίνοντάς μου τη φανέλα.

Επιτέλους η "σεμνή" τελετή έλαβε τέλος. Κατέβηκα από τη σκηνή όπου με περίμενε μια ομαδική αγκαλιά από τους συμπαίκτες μου. "Όχι άλλα κλάματα!" διέταξα. "Το βράδυ είστε όλοι καλεσμένοι για φαγητό στο γνωστό στέκι μας!". "Ό,τι πεις αρχηγέ!!" φώναξαν όλοι με μια φωνή.

Επέστρεψα σπίτι, ευτυχώς ο πατέρας μου ήταν στο γραφείο. Μάζεψα όσα πράγματα χώρεσαν στη μία βαλίτσα που δικαιούμαι να πάρω στο αεροπλάνο, κάτι άλλα σε ένα σάκο και πακέταρα τα υπόλοιπα πράγματα που θα στέλνονταν με τη μεταφορική. Άδειασε το δωματιάκι μου. Φυσικά τα έπιπλα και τα απαραίτητα έμειναν, το σπίτι στη Θεσσαλονίκη είναι πλήρες εξοπλισμένο, αλλά κάποια αντικείμενα δεν μπορώ να τα αποχωριστώ. Μπαίνω για ένα γρήγορο μπάνιο και μετά ετοιμάζομαι για την έξοδο με τα παιδιά, αφού πήγε σχεδόν βράδυ. Ωχ, ακούω φασαρία από το γκαράζ. Πρέπει να φύγω γρήγορα, πριν με προλάβει ο πατέρας μου. Αρπάζω τη βαλίτσα, το σάκο μου και την τσάντα μου και φεύγω γρήγορα από το σπίτι. Ευτυχώς τη γλίτωσα! Παίρνω τον Ιάσονα να έρθει να πάρει τα πράγματα και να με πάει στο μαγαζί.

Η βραδιά πέρασε γρήγορα και ευχάριστα, χωρίς άλλες συγκινήσεις και έφυγα με τον Άγγελο για το σπίτι του, όπου θα κοιμόμουν το τελευταίο μου βράδυ στα Γιάννενα. Το πρωί πετάω για Θεσσαλονίκη και ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει στη ζωή μου. Επιτέλους κατάφερα να είμαι αισιόδοξη! Και ναι, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά!

-Κοιμήσου επιτέλους μωρό μου και σταμάτα να στριφογυρνάς.

-Άγγελε, σ' αγαπάω!

-Κι εγώ, αλλά κοιμήσου.

-Καληνύχτα!!

Δεν μου απάντησε. Είχε ήδη ξανακοιμηθεί...

Σας άρεσε; Ακούω γνώμες!! ;) Σχολιάστε και ψηφίστε αν σας αρέσει!

Στη φωτογραφία βλέπετε τον Άγγελο και την Άρια να πανηγυρίζουν μετά το γκολ της Άριας. Σύντομα έρχεται και η συνέχεια με αέρα ... Θεσσαλονικιώτικο!!!