Ξυπνάω νωρίς το πρωί, κάνω ένα μπάνιο, μαζέυω τα ελάχιστα πράγματα που είχα μαζί μου και φεύγω με τη μαμά για το νοσοκομείο. Λίγο πριν φτάσουμε χτυπάει το τηλέφωνο της μαμάς και είναι η κυρία Κατερίνα.

-Τι σου είπε μαμά; τη ρωτάω όταν κλείνει.

-Δεν μπορούν να της δώσουν άδεια σήμερα και με ρώτησε πότε θα πάμε και πότε θα φύγουμε.

-Να μην ανησυχεί μέχρι να φύγουμε θα είμαι εγώ εκεί. Μαμά, θέλω μια χάρη, βασικά..

-Πες μου!

-Θέλω να μας αφήσεις λίγο μόνους να μιλήσουμε. Μπορείς να έρθεις αργότερα; Την παρακαλάω.

Δεν έχουμε μιλήσει καθόλου μόνοι μας και ειλικρινά πρέπει να γίνει αυτό πριν φύγω για τη Θεσσαλονίκη.

-Εννοείται, όταν είναι για να φύγουμε θα σε πάρω τηλέφωνο.

-Εντάξει, ευχαριστώ μαμά! λέω και ετοιμάζομαι να κατέβω από το αυτοκίνητο.

-Άρια, περίμενε μισό λεπτό, με διακόπτει.

-Τι είναι μαμά;

-Δεν θέλω να επεμβαίνω στη ζωή σου, αλλά, ίσως πρέπει να ξανασκεφτείς κάποια πράγματα. Ξέρεις τι εννοώ, για τη σχέση σου με τον Άγγελο.

-Μαμά, δεν χρειάζομαι κήρυγμα. Τα λέμε μετά! της απαντάω απότομα και βγαίνω από το αυτοκίνητο.

Ήμουν έτοιμη να τσακωθώ μαζί της, αλλά κάθε σκέψη σχετικά με τον Άλεξ μου προκαλεί νευρικότητα και το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να της δώσω την ικανοποίηση ότι είμαστε τσακωμένοι τώρα. Και χωρισμένοι, κατά κάποιον τρόπο. Κατά όλους τους τρόπους..

Μπαίνω στο δωμάτιο του Άγγελου σιγά σιγά γιατί δεν θέλω να ξυπνήσω αυτόν ή την Ελπίδα αν κοιμούνται. Όμως το κρεβάτι της Ελπίδας είναι άδειο και ο Άγγελος είναι ξύπνιος. Πιο ευνοϊκή στιγμή δεν θα μπορούσα να πετύχω!

-Καλημέρα Άγγελε!

-Καλημέρα, δεν σε περίμενα τόσο νωρίς..

-Εμ.. Βασικά, πρέπει να φύγω πριν το μεσημέρι. Μακάρι να μπορούσα να μείνω, το θέλω πολύ. Αλλά δεν μπορώ να χάσω άλλη προπόνηση, ελπίζω να καταλαβαίνεις..

-Δεν μιλάς σοβαρά! Φυσικά και καταλαβαίνω και ήδη έχεις μείνει πάρα πολύ. Έχεις από την Κυριακή εδώ και είναι Τρίτη! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που είσαι εδώ. Δεν θέλω να αισθάνεσαι ότι πρέπει να μείνεις Άρια..

-Δεν αισθάνομαι ότι πρέπει να μείνω Άγγελε. Το θέλω, αλλά είναι η προπόνηση στη μέση..

-Εννοείται! Δεν πρέπει να χάνεις προπονήσεις για πλάκα!

-Δεν είναι για πλάκα Άγγελε, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τρόμαξα.. Αν πάθαινες κάτι..

-Δεν έπαθα τίποτα! Είμαι μια χαρά και δεν υπάρχει λόγος να μείνεις. Ήδη έκανες τόσα πολλά για εμένα.

-Δεν έκανα τίποτα παραπάνω από αυτό που ένιωθα Άγγελε. Ξέρεις ότι πάντα θα νοιάζομαι για εσένα και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξει τίποτα και κανείς!

-Σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου για άλλη μια φορά! Πάντα ήσουν..

-Και πάντα θα είμαι, ό,τι κι αν γίνει!

-Σημαίνει πολλά για εμένα που ήρθες, ανεξάρτητα από ό,τι έχει γίνει μεταξύ μας.

-Δεν θα μπορούσα να μην έρθω Άγγελε..

-Δεν ήσουν υποχρεωμένη. Είσαι με τον Άλεξ τώρα και για να είμαι ειλικρινής απορώ που συμφώνησε να έρθεις.. Δεν φανταζόμουν πως θα ήταν τόσο άνετος σε αυτό το θέμα, τουλάχιστον από το λίγο που τον ξέρω.

-Μα ποιος σου είπε ότι ήταν.. λέω απογοητευμένη.

-Τι εννοείς; με ρωτάει με απορία.

-Ο Άλεξ ποτέ δεν συμφώνησε στο να έρθω να σε δω, αλλά φυσικά και δεν σκέφτηκα στιγμή να μείνω εκεί μόνο και μόνο για να είναι αυτός ευχαριστημένος.

-Περίμενε, δηλαδή τσακωθήκατε;

-Χωρίσαμε! Δηλαδή έτσι πιστεύω.. Την Κυριακή όταν με πήρε τηλέφωνο ο Άρης, μόλις είχα μπει στα αποδυτήρια. Όταν μου είπε τι συμβαίνει έτρεξα να του πω ότι θα φύγω και όπως μπορείς να φανταστείς τσακωθήκαμε και μου είπε ότι αν ανοίξω την πόρτα και φύγω, εμείς οι δύο τελειώσαμε! Δεν δίστασα ούτε μια στιγμή και απλά έφυγα. Από τότε δεν έχει δώσει κανένα σημείο ζωής, δεν απαντάει καν στις κλήσεις μου. Επομένως, μιλούσε σοβαρά και όταν είπε ότι τελειώσαμε το εννούσε, απλά εγώ δεν ήθελα να το πιστέψω.

-Δεν το πιστεύω! Δεν το πιστεύω ότι όλο αυτό έγινε εξαιτίας μου!

-Δεν φταις εσύ Άγγελε, σε καμία περίπτωση. Μην το ξαναπείς αυτό! Ο Άλεξ και ο κάθε Άλεξ δεν έχει δικαίωμα να μου υπαγορεύει με ποιον θα κάνω παρέα και με ποιον όχι.

-Δεν τον αδικώ που ζήλεψε Άρια, όμως.. Κι εγώ στη θέση του..

-Δεν θα φερόσουν έτσι Άγγελε, το ξέρεις και το ξέρω καλά. Ναι, είμαι ερωτευμένη μαζί του, αλλά κάποιες φορές δεν μπορώ να διαχειριστώ τον χαρακτήρα του. Και ξέρει καλά ότι δεν είμαι από εκείνες τις κοπέλες για τις οποίες ο λόγος του είναι διαταγή. Όσον αφορά τους φίλους μου δεν δέχομαι από κανέναν καμία υπόδειξη! Κινδύνευε η ζωή σου, πώς θα μπορούσα να μην έρθω αμέσως;

-Αυτό δεν πρόκειται να με κάνει να νιώσω λιγότερο άσχημα που τα χαλάσατε εξαιτίας μου!

-Δεν έχει να κάνει με εσένα.. Την ίδια αντίδραση θα είχε ακόμα κι αν ήταν ο Άρης στη θέση σου. Θέλει να έχει τον πρώτο λόγο σε όλα, δεν μπορεί να καταλάβει ότι ακόμα κι αν έκλεισε ο κύκλος της σχέσης μας δεν μπορώ να σταματήσω να νοιάζομαι για εσένα. Σε ξέρω μια ζωή Άγγελε, ήσουν ο καλύτερός μου φίλος, εκτός από το αγόρι μου..

-Τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα;

-Δεν έχω ιδέα.. Δεν είναι στο χέρι μου τώρα η κατάσταση. Αυτός θα αποφασίσει!

-Κοίτα μπορεί να είναι περίεργο, εγώ, το πρώην αγόρι σου, να σου δίνω συμβουλές για την καινούρια σου σχέση, αλλά πιστεύω ότι θα σε συγχωρέσει, έστω κι αν πάρει λίγο χρόνο..

-Δεν ξέρω Άγγελε και δεν ξέρω αν το θέλω πια.. Εννοώ ότι περιμένει από εμένα μια συγγνώμη, όμως δεν έκανα κάτι που μετάνιωσα για αυτό για να ζητήσω συγγνώμη. Δεν έκανα καν κάτι κακό.. Ακόμα κι αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω το ίδιο πράγμα θα έκανα εκατό φορές.

-Είσαι κι εσύ πολύ πεισματάρα..

-Ναι και δεν πρόκειται να αλλάξω για κανέναν. Ήταν επιλογή μου, το έκανα! Αν δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι δεν μπορώ να σε βγάλω έτσι απλά από τη ζωή μου, τότε δεν σκοπεύω να τσακώνομαι μαζί του κάθε τρεις και λίγο για το ίδιο πράγμα. Απλά πράγματα!

-Τι να πω.. Μακάρι να έχεις δίκιο! Όμως μπορώ να δω ότι δεν είσαι ευτυχισμένη μακριά του – ακόμα κι αν αυτό με πονάει ακόμα. Μπορεί να μην μου αρέσει να το παραδεχτώ, αλλά δεν είσαι καλά Άρια..

-Θα μου περάσει! λέω κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου.

-Έι μικρή.. Άσε για λίγο τον εγωισμό σου στην άκρη. Δεν βοηθάει πάντα ξέρεις..

-Δεν ξέρω αν αξίζει.. λέω και αυτή τη φορά το εννοώ.

-Ξέρω ότι είναι περίεργο να το λέω εγώ αυτό, αλλά αν κρίνω από το πόσο ευτυχισμένη ήσουν όταν σε είδα πριν δύο εβδομάδες, μάλλον αξίζει!

-Θα δω τι θα κάνω.. Σε ευχαριστώ πάντως!

-Για ποιο πράγμα;

-Που συζήτησες μαζί μου για αυτό το θέμα. Ξέρω ότι σου είναι δύσκολο και πραγματικά εύχομαι να μην σε είχα πληγώσει τόσο!

-Έχουν περάσει τρεις μήνες κι έχω αρχίσει να το ξεπερνάω πλέον. Όμως θέλω να σε ρωτήσω κάτι και σε παρακαλώ πολύ να μου απαντήσεις ειλικιρνά!

-Ό,τι θέλεις Άγγελε..

-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, θα άλλαζες ό,τι έγινε; Θα έκανες ξανά την ίδια επιλογή; Θα χώριζες μαζί μου, ακόμα κι αν ήξερες ότι θα γινόταν όλο αυτό τώρα;

Η ερώτησή του με πιάνει λίγο απροετοίμαστη. Αν ο Άλεξ δεν υποχωρήσει και δεν τα ξαναβρούμε, ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω. Μαζί με τη σχέση μας θα σβήσει και ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου. Μπορεί να μην γνωριζόμαστε πολύ καιρό, όμως πραγματικά ο Άλεξ με έχει στιγματίσει και έχει μπει στην καρδιά μου για πάντα. Μπορεί να μην είναι ο πιο εύκολος χαρακτήρας και μπορεί να περάσαμε το μισό διάστημα των τριών αυτών μηνών, όμως με τίποτα δεν θα το άλλαζα!

-Ειλικρινά έτσι; τον ρωτάω.

-Ναι, παρακαλώ!

-Δεν θα άλλαζα τίποτα.. του λέω διστακτικά από τη μία, αλλά σίγουρη όσο ποτέ μέσα μου.

-Αυτό ήθελα να μάθω..

-Συγγνώμη, αν..

-Μη ζητάς συγγνώμη, ήθελα να μάθω την αλήθεια!

-Ξέρεις όμως ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει το γεγονός ότι πάντα θα νοιάζομαι για εσένα.

-Αυτό μου το έχεις αποδείξει πολλές φορές και κυρίως τώρα. Ειλικρινά, σημαίνει πολλά για εμένα που είσαι εδώ.

-Μην το ξαναπείς.. Λοιπόν, σε τρεις ώρες φεύγω.. Ο Άρης άφησε το λάπτοπ του και έφερα ταινία. Τι λες;

-Εξαρτάται από την ταινία..

-Κι εγώ που νόμιζα ότι μετράει η παρέα.. του λέω και καλά απογοητευμένη.

-Και αυτό, αλλά πρώτα η ταινία! με πειράζει.

-If I stay, μιας και είμαστε σε νοσοκομείο..

-Μην αρχίσεις να κλαις εδώ μέσα.. Αλήθεια!

-Μην ανησυχείς, την έχω δει άλλες δύο φορές. Θα είμα ήρεμη!

-Το ελπίζω..

Λίγο πριν τελειώσει η ταινία επιστρέφει στο δωμάτιο και η Ελπίδα και παρακολουθεί μαζί μας το τέλος. Καταφέρνω να τελειώσω την ταινία χωρίς ούτε ένα δάκρυ!

Στη συνέχεια και μέχρι να φύγω η Ελπίδα ξεκινάει μια ατέλειωτη συζήτηση την οποία δεν θα προλάβω να τελειώσω. Έφτασε η ώρα να φύγω..

-Εντάξει μαμά, έλα να χαιρετήσεις τον Άγγελο και να φύγουμε μαζί.

-Για πού φεύγεις; με ρωτάει η Ελπίδα.

-Θεσσαλονίκη. Εκεί μένω!

-Δηλαδή έχετε σχέση εξ' αποστάσεως; Μπράβο σας! μας λέει χαρούμενη η Ελπίδα.

-Όχι, δεν.. προσπαθώ να της εξηγήσω.

-Δεν είμαστε μαζί, είμαστε φίλοι! Λέει τελικά ο Άγγελος.

-Αχ, με συγχωρείτε, νόμιζα..

-Μην ανησυχείς, δεν υπάρχει πρόβλημα! της χαμογελάω.

-Καλημέρα!! μπαίνει η μάνα μου στο δωμάτιο.

-Καλημέρα κυρία Βάσω, ευτυχώς ήρθατε να πάρετε την κόρη σας.. Δεν την αντέχω με τίποτα! αστειεύεται ο Άγγελος.

-Εγώ φταίω ρε.. Πάμε να φύγουμε μαμά! συνεχίζω το παιχνίδι του.

-Δυστυχώς πρέπει να σου την πάρω.. του λέει η μαμά.

-Σας ευχαριστώ και πάλι που ήρθατε, δεν ήταν ανάγκη!

-Μην το συζητάς αγόρι μου, φτάνει που είσαι καλά! Δυστυχώς πρέπει να φύγουμε, θα έχει κίνηση στο δρόμο..

-Εννοείται, καλό ταξίδι! Ευχαριστώ και πάλι..

-Έλα μαμά, πήγαινε έξω κι έρχομαι! τη διώχνω.

-Καλά, καλά.. Βράζει το αίμα της νεολαίας.. πετάει και βγαίνει.

Θυμίστε μου να την βρίσω μόλις βγω έξω.

-Μην αγχώνεσαι, δεν την παρεξηγώ! απαντάει στη σκέψη μου ο Άγγελος.

-Ναι.. Η μάνα μου μερικές φορές είναι..

-Χαλάρωσε Άρια.. Είπαμε, δεν υπάρχει θέμα. Έλα, δεν πρέπει να αργήσεις.

-Βιάζεσαι να με διώξεις ε;

-Χα χα! Λοιπόν, καλό ταξίδι και όπως είπαμε.. Δεν είναι κακό να υποχωρήσεις μια φορά!

-Θα το έχω υπόψιν μου..

-Αν θυμηθείς, πάρε κανένα τηλέφωνο να μου πεις τι έγινε..

-Εντάξει, θα σε πάρω. Καλή ανάρρωση!

-Καλό ταξίδι, θα τα πούμε! Και πάλι σε ευχαριστώ που ήρθες..

-Μην το ξανακούσω..

Τον κάνω μια σφιχτή αγκαλιά και σκύβω για να του δώσω ένα φιλί στο μάγουλο. Όπως σκύβω και γυρίζει για να τον φιλήσω το πρόσωπό του στέκεται εμπόδιο και βρισκόμαστε φάτσα με φάτσα με απόσταση αναπνοής. Δεν ξέρω τι πάει στραβά μαζί μου, αλλά απλά κάθομαι μπροστά του μέχρι τη στιγμή που ο Άγγελος πρώτος γυρνάει δεξιά.

-Ξέρω ότι δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλεις. Και δεν θέλω να νιώθω κι άλλες τύψεις σχετικά με τον Άλεξ..

-Με συγχωρείς, δεν ξέρω τι με έπιασε, απλά..

-Δεν σε παρεξηγώ. Ούτε προσπαθώ να εκμεταλλευτώ την κατάσταση.

-Συγγνώμη Άγγελε, ειλικρινά..

-Σταμάτα επιτέλους να ζητάς συγγνώμη! Πρέπει να φύγεις..

-Ναι, πρέπει!

-Περιμένω τηλέφωνο.. Καλό ταξίδι!

-Θα τα πούμε, αντίο!

-Γεια σου Άρια, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα! με χαιρετάει η Ελπίδα.

-Κι εγώ, καλό κουράγιο! Μην σταματήσεις να προσπαθείς! Πραγματικά αξίζεις τα καλύτερα..

-Να 'σαι καλά, ανταποδίδω! Καλό ταξίδι..

Βγαίνω από το νοσοκομείο και βρίσκω τη μαμά στο πάρκινγκ.

-Περνάς για πέντε λεπτά από το παλιό μου σχολείο, να χαιρετήσω τον Άρη.

-Μάλιστα. Όπως διατάξατε.. Με τον Άγγελο;

-Με τον Άγγελο τι;

-Απλά σας είδα όπως παλιά και..

-Μαμά ξέρω πού το πας! Και σταμάτα το τώρα γιατί αλλιώς θα πλακωθούμε!

-Καλά, μια κουβέντα είπα..

-Να μην λες!!

-Αλήθεια, πώς και συμφώνησε ο Άλεξ με όλο αυτό;

-Μαμά, δεν είμαστε φιλεναδίτσες να συζητάμε τα προσωπικά μου!

-Κάποια έχει νεύρα; Ιδίως μόλις αναφέρθηκε ο Άλεξ;

-Αηδίες! Ο Άλεξ συμφώνησε μια χαρά, ξέρεις δεν είναι τόσο κάφρος όσο νομίζεις..

-Το ελπίζω, για το καλό του..

-Εντάξει bodyguard Βάσω! Τέλειωσες τώρα;

-Ναι, πήγαινε χαιρέτα τον Άρη να φύγουμε επιτέλους, αν θέλεις να προλάβεις την προπόνηση!

-Σε τρία λεπτά θα είμαι πίσω! της λέω ενώ τηλεφωνώ στον Άρη και βγαίνω από το αυτοκίνητο.

Μπαίνοντας στο παλιό μου σχολείο με κατακλύζουν άπειρες αναμνήσεις, όμως προσπαθώ να τις προσπεράω. Δεν είναι ώρα για κλάψες τώρα, η Θεσσαλονίκη θα με εμπνεύσει καλύτερα, το πιστεύω!

-Άρια, εδώ!! με φωνάζει ο Άρης.

Τους πέτυχα σε διάλειμμα και είναι όλοι έξω. Χαιρετάω στα γρήγορα τους παλιούς μου φίλους και ξεμοναχιάζω τον Άρη.

-Φεύγεις τελικά; Πίστευα ότι τελικά θα έμενες και σήμερα..

-Πρέπει να φύγω Άρη, αν χάσω κι άλλη προπόνηση δεν θα μπορώ να τρέξω δέκα μέτρα μετά..

-Και καλά..

-Τι ήταν αυτό; τον ρωτάω, αν και ξέρω καλά.

-Άλεξ.. λέει αδιάφορα.

-Ο Άγγελος μου είπε ότι πρέπει να υποχωρήσω.

-Συζήτησες τα γκομενικά σου με τον Άγγελο μωρή; Τόσο αναίσθητη πια;

-Σκάσε Άρη, αυτός ξεκίνησε την κουβέντα. Δεν ένιωθα και πολύ άνετα, αλλά μόνος του προσφέρθηκε.

-Ας πω ότι σε πιστεύω. Λοιπόν, επειδή πρέπει να μπω, μόλις χτύπησε το κουδούνι και έχω Μαθηματικά Κατεύθυνσης. Ο τύπος με έχει στη μπούκα.

-Κι εγώ βιάζομαι..

-Λοιπόν, προσπάθησε λίγο να τον καταλάβεις. Έχει κι αυτός τα δίκια του – και τα κόμπλεξ του με τον Άγγελο – κάνε ένα βήμα πίσω αυτή τη φορά.

-Λες;

-Λέω. Μπορεί να μην τον πάω πολύ τον δικό σου, αλλά μακριά του δεν είσαι ευτυχισμένη. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ζητήσεις ένα συγγνώμη που τον έγραψες, ακόμα κι αν δεν είσαι απολύτως ένοχη.

-Δηλαδή πρέπει να απολογηθώ..

-Αυτό πρέπει κολλητή!

-Εντάξει. Σε ευχαριστώ Άρη..

-Περιμένω τηλέφωνο! Καλό ταξίδι!!

-Θα τα πούμε!

-Και ξέρεις, αν τα βρεις σκούρα με το Σαλονικιό ένα τηλέφωνο και σε τρεις ώρες θα είμαι εκεί.

-Ίσως και να χρειαστώ.. Φιλιά στην Ιωάννα και πες της ότι λυπάμαι που δεν πρόλαβα να τη δω.

-Θα της το μεταφέρω.. Να προσέχεις!

Εντάξει, τέλος τα ωραία τώρα. Θεσσαλονίκη, σου έρχομαι.. Και αυτή τη φορά δεν έρχομαι και τόσο δυνατή..

Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη βλέπετε, αλλά τελικά δεν βλέπετε :Ρ Δεν φταίω, αλλά με έπιασε λογοδιάρροια πάλι... Anyway, η συνέχεια την Τρίτη! <3

Με #αρεξ επιτέλους!!! Καληνύχτα!