Το ξυπνητήρι χτυπάει σαν δαιμονισμένο πάνω στο κομοδίνο μου και πετάγομαι πάνω για να δω ότι η ώρα είναι εφτά. Πρέπει να ετοιμαστώ για το νοσοκομείο, μετά τις οκτώ θα πάρουν τον Άγγελο για εξετάσεις. Πρέπει να τον δω πριν, να του δώσω κουράγιο! Ψάχνω να βρω ρούχα στην παλιά μου ντουλάπα, γιατί φοράω ακόμα τις φόρμες που έβαλα μετά τον αγώνα. Για καλή μου τύχη βρίσκω ένα ζευγάρι φόρμες, αλλά αποφασίζω ότι πρέπει να κάνω ένα μπάνιο πρώτα. Μην τρομάξω και τον κόσμο που θα με δει.. Τρέχω και μπαίνω κάτω από το κρύο νερό. Λίγα λεπτά αργότερα βγαίνω έχοντας ξυπνήσει πλήρως. Έναν καφέ χρειάζομαι μόνο και θα είμαι πανέτοιμη. Ντύνομαι και πηγαίνω στην κουζίνα βιαστική, όμως σταματάω απότομα έξω από την πόρτα, καθώς ακούω τους γονείς μου να μιλούν χαμηλόφωνα.

-Ξέρω ότι είναι περίεργο, αλλά νιώθω κάπως που είμαι ξανά εδώ μέσα μετά από τόσο καιρό.. ακούω τη μάνα μου.

-Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες. Θα έδινα τα πάντα για να μην είχαν έρθει έτσι τα πράγματα! λέει ο πατέρας μου.

-Εννοείς να μην είχα πάρει χαμπάρι τι παιζόταν τόσο καιρό με την Ντίνα και να συνέχιζα τον ύπνο του δικαίου;

-Δεν εννοώ αυτό Βάσω και το ξέρεις..

-Το μόνο που ξέρω είναι ότι με απάτησες και αυτό δεν μπορώ να σου το συγχωρήσω, όσο κι αν..

-Όσο κι αν τι Βάσω;

-Τίποτα.. Δεν έχει νόημα, όχι πια!

-Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για να διορθώσω όλο αυτό..

-Δεν μπορείς Στάθη..

-Περίμενα να με διαψεύσεις, ξέρεις ακόμα ελπίζω ότι ίσως κάποια μέρα καταφέρεις να με συγχωρέσεις..

"Gotta slow up, gotta shake this high, gotta take a minute just to ease my mind" το κινητό μου βάλθηκε να με καρφώσει. Αλλά ας είναι, δεν φτάνει που τηλεφώνησε, έχω και παράπονο.. Τρέχω στην άλλη άκρη του διαδρόμου για να μην καταλάβουν ότι προσπαθούσα να κρυφακούσω τόση ώρα. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή ενώ πάω να το σηκώσω, επιτέλους αποφάσισε να επικοινωνήσει μαζί μου! Ή πολύ απλά είναι ο Άρης.. συνειδητοποιώ μόλις διαβάζω το όνομα του κολλητού μου στην οθόνη.

-Καλημέρα.. λέω απογοητευμένη.

-Σε ξύπνησα; Καλημέρα!

-Δεν με ξύπνησες, απλά..

-Τι;

-Άστο Άρη, πες μου..

-Όχι εσύ πες μου!

-Απλά νόμιζα ότι με έπαιρνε ο Άλεξ, αυτό..

-Όπα.. Να φανταστώ τσακωθήκατε έτσι; Εξαιτίας του Άγγελου..

-Ναι, αλλά θα σου τα πω από κοντά. Πας σχολείο;

-Θα πήγαινα, αλλά λέω να το αναβάλλω. Θα συναντηθούμε στο νοσοκομείο.

-Σε μισή ώρα;

-Ναι, τα λέμε εκεί Άρια.

Υπέροχα! Κανένα μήνυμα, κανένα τηλέφωνο, κανένα σημείο ζωής από τον Άλεξ.. Σκέφτομαι να τον πάρω τηλέφωνο, αλλά είναι πολύ πρωί ακόμα και είναι που είναι νευριασμένος μαζί μου, θα μου κατεβάσει κάτι ωραία καντήλια που θα τα ζήλευε κάθε καντηλανάφτης!

-Άρια σηκώθηκες; ακούω τη μαμά να με φωνάζει από την κουζίνα.

-Ναι, καλημέρα! λέω μπαίνοντας στην κουζίνα.

-Είσαι έτοιμη να φύγουμε; με ρωτάει ξανά.

-Ναι, χρειάζομαι όμως λίγο καφέ πρώτα! δηλώνω πιάνοντας την καφετιέρα.

-Κανονικά δεν θα έπρεπε να πίνεις καφέ στην ηλικία σου και ως αθλήτρια! μου λέει ο μπαμπάς.

-Άσε μας ρε μπαμπά πρωί πρωί..

-Εντάξει πλάκα έκανα! δικαιολογείται.

-Και μιας και το θυμήθηκα, μαμά θέλω μια χάρη!

-Τι θα με βάλεις να κάνω πάλι; με ρωτάει ανήσυχη.

-Τίποτα τραγικό, απλά να πάρεις τηλέφωνο το Χρήστο και να του πεις ότι έγινε κάτι σημαντικό και θα χρειαστεί να λείψω σήμερα και αύριο και ίσως μεαθύριο.

-Εντάξει, το αναλαμβάνω εγώ. Θα του πω ότι θα χρειαστεί να λείψεις όλη την εβδομάδα.

-Όχι όλη την εβδομάδα μαμά, πρέπει να γυρίσω. Δεν μπορώ να χάσω πολλές προπονήσεις, έχουμε αγωνιστική.

-Εντάξει, εγώ το είπα επειδή νόμιζα ότι θέλεις να είσαι κοντά στον Άγγελο.

-Μαμά, την Τετάρτη πρέπει να είμαι πίσω. Άρα το αργότερο Τέταρτη πρωι φεύγουμε.

-Όπως θέλεις. Δώσε μου το τηλέφωνο του Χρήστου για να τον πάρω αργότερα. Είναι πολύ νωρίς τώρα.

Δίνω το τηλέφωνο του Χρήστου στη μαμά, πίνω στα γρήγορα λίγο καφέ, βάζω ένα κρουασάν στο στόμα μου και φεύγουμε για το νοσοκομείο. Τι να μας περιμένει άραγε και σήμερα;

Φτάνουμε στην κλινική που έχουν τον Άγγελο και βρίσκουμε εκεί τη μητέρα του και τον Άρη.

-Τον πήρανε για εξετάσεις; ρωτάει η μαμά.

-Όχι ακόμα.. Έχουμε ευχάριστα νέα. Μπορεί να αναπνεύσει εντελώς μόνος του και για αυτό τώρα τον αποσυνδέουν από το μηχάνημα υποστήριξης και μετά θα τον πάνε για ακτινογραφίες.

-Αυτά είναι υπέροχα νέα! φωνάζω χαρούμενη, ενώ βλέπουμε το γιατρό να έρχεται προς το μέρος μας, μαζί με τον πατέρα του Άγγελου.

-Καλημέρα σας! Όπως σας ενημέρωσε και η νοσοκόμα νωρίτερα, δεν υπάρχει λόγος τεχνητής αναπνοής πλέον, το παιδί σας συνήλθε! απευθύνεται στην κυρία Κατερίνα.

-Δόξα το Θεό! αναστενάζει η κυρία Κατερίνα. Μπορούμε να τον δούμε;

-Ναι, αλλά για λίγο. Δεν υπάρχει λόγος να καθυστερούμε τις εξετάσεις. Έχετε δέκα λεπτά στη διάθεσή σας, μπείτε σε ομάδες των λίγων ατόμων, λέει και αμέσως οι γονείς του τρέχουν στο δωμάτιο.

-Μετά είναι η σειρά μας κολλητή! μου λέει ο Άρης και μου κλείνει το μάτι.

-Εννοείται!

-Και δεν έχω ξεχάσει αυτό που μου είπες το πρωί για τον Άλεξ..

-Ούτε κι εγώ, αλλά δεν είναι ούτε το κατάλληλο μέρος, ούτε η κατάλληλη ώρα.

-Φυσικά, κερνάω καφέ μετά.

-Έγινε..

Περιμένοντας τους γονείς του Άγγελου, μπαίνει στην αίθουσα αναμονής ο Γιάννης. Αν δεν ήμασταν σε νοσοκομείο θα σηκωνόμουν να του πω δυο φωνήεντα για τη μαλακία που είχε κάνει με τη φωτογραφία.. Α και μια ακόμα λεπτομέρεια, αν δεν με είχε χωρίσει ο Άλεξ! Τέλεια, για άλλη μια φορά τέλεια!

-Καλημέρα! Άρια, δεν ήξερα ότι είσαι εδώ..

-Καλημέρα Γιάννη! επιλέγω να πω.

-Τι γίνεται ρε; Έχουμε κανένα νέο; ρωτάει.

-Σε λίγο θα τον πάρουν για ακτινογραφίες, αναπνέει μόνος του πια και είναι πολύ καλύτερα! του λέει ο Άρης.

-Ευτυχώς! Σήμερα το πρωί το έμαθα γαμώτο, ένας δεν βρέθηκε να με ενημερώσει;

-Θα πάμε να τον δούμε, θα έρθεις; Τον προσκαλεί ο Άρης και θέλω να τον βρίσω.

-Τα αυτονόητα ρωτάς;

Μετά από λίγα λεπτά που μου φαίνονται σαν αιώνας οι γονείς του Άγγελου βγαίνουν από το δωμάτιο και μας κάνουν νόημα να περάσουμε.

Μπαίνουμε τρέχοντας σχεδόν στο δωμάτιο και βλέπω έναν πολύ καλύτερα Άγγελο!

-Βρε καλώς τους.. μας υποδέχεται εύθυμα.

-That's my boy! φωνάζει ο Γιάννης λες και βρίσκεται στο γήπεδο.

-Πώς είσαι σήμερα; τον ρωτάω γλυκά.

-Πολύ καλύτερα! Τελικά εσύ έβαλες τα γκολ και νικήσαμε χτες; με ρωτάει και οι δυο μας σκάμε στα γέλια.

-Τι παίχτηκε εδώ; ρωτάει αδιάκριτα ο Άρης αλλά δεν το μοιραζόμαστε μαζί του.

-Κάτι δικά μας.. του κόβω τον αέρα.

-Κάτι δικά σας; Οπ, τι είναι αυτά κανούρια; Δεν πιστεύω να.. πετάγεται ο Γιάννης.

-Σκάσε Γιάννη! Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι πριν μιλάς, γενικότερα μιλάω! Θα σου τα πω μετά, για άλλο λόγο είμαστε εδώ τώρα..

-Για να ηρεμήσουν τα πνεύματα εδώ πέρα! επεμβαίνει ο Άρης.

-Έτοιμος για την εξέταση; τον ρωτάω.

-Τους είπα ότι δεν θέλω να κάνω εξετάσεις! Γαμώτο, τα πόδια μου είναι μια χαρά σήμερα, βάζω στοίχημα ότι μπορώ να περπατήσω! δηλώνει αποφασιστικά.

-Τι εννοείς; τον ρωτάω αγχωμένη.

-Πριν που ήμουν μόνος μου δοκίμασα να σταθώ όρθιος. Σχεδόν τα κατάφερα, με λίγη βοήθεια θα είχα κάνει περπατήσει!

-Πλάκα κάνεις! λέμε και οι τρεις ταυτόχρονα.

-Ούτε εσείς με πιστεύετε; ρωτάει απογοητευμένος.

-Εγώ σε πιστεύω! δηλώνω ενώ οι άλλοι είναι πιο διστακτικοί.

Το βλέπω στα μάτια του! Λέει την αλήθεια, αν πιστεύει ότι μπορεί να περπατήσει, μπορεί!

-Θέλεις να προσπαθήσεις να σηκωθείς; Θα σε βοηθήσουμε εμείς! του λέω.

-Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα! λέει ο Γιάννης.

-Ίσως πρέπει να φωνάξουμε ένα γιατρό πρώτα.. επεμβαίνει και ο Άρης.

-Πηγαίνετε να φωνάξετε ένα γιατρό! τους λέω και πλησιάζω τον Άγγελο ενώ αυτοί φεύγουν από το δωμάτιο.

-Σε ευχαριστώ που πιστεύεις σε εμένα! μου λέει και οι λέξεις βγαίνουν απευθείας από την καρδιά του.

-Είσαι σίγουρος; Αν εσύ πιστεύεις στον εαυτό σου, τότε πιστεύω κι εγώ! λέω και τεντώνω το χέρι μου προς το μέρος του.

Ο Άγγελος σφίγγει το χέρι μου και ανασηκώνεται πάνω στο κρεβάτι. Του δίνω και το άλλο χέρι και κατεβάζει τα πόδια του από το κρεβάτι. Βλέπω μια σιγουριά και μια δύναμη στα μάτια μου και είμαι πιο σίγουρη από ποτέ. Ο Άγγελος θα περπατήσει, ΤΩΡΑ!

-Είσαι έτοιμος; τον ρωτάω για τελευταία φορά.

-Κράτα με! μου λέει και ανασηκώνεται.

Και ναι! Ζω μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου! Ο Άγγελος στέκεται όρθιος και κάνει με τη βοήθειά μου τρία ολόκληρα βήματα, μέχρι τη στιγμή που ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν μέσα οι γονείς του, ο Άρης, ο Γιάννης, η μαμά μου και οι γιατροί έκπληκτοι..

-Μα πώς; απορεί ο γιατρός μην πιστεύοντας στα μάτια του.

-Σας είπα ότι τα πόδια μου είναι μια χαρά! λέει ο Άγγελος ενώ προσπαθεί να ξεφύγει από την αγκαλιά της κυρίας Κατερίνας που κλαίει από τη χαρά της.

-Παρόλα αυτά δεν γλιτώνεις την ακτινογραφία μικρέ.. του απαντάει αυτός και ζητάει από μια νοσοκόμα να φέρουν ένα καροτσάκι για να τον μεταφέρουν στο ακτινολογικό.

Είπαμε, δεν θα κατέβει και σκάλες από τώρα. Βήμα – βήμα..

Όταν παίρνουν τον Άγγελο για εξετάσεις κατεβαίνουμε με τον Άρη στον κυλικείο. Ευτυχώς ο βλάκας – εε αξιαγάπητος κολλητός του Άγγελου – φεύγει για το σχολείο και μας αφήνει μόνους.

-Ακούω τώρα.. μου λέει ο Άρης.

-Δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε; τον ρωτάω στεναχωρημένη στη θύμηση όσων έγιναν.

-Άνετα, αλλά θέλω να μάθω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.. λέει χαιρέκακα.

-Άρη, δεν είναι όλα αστεία..

-Ωχ.. η κατάσταση είναι σοβαρή, έτσι;

-Χωρίσαμε! παραδέχομαι και τα μάτια μου βουρκώνουν πάλι.

-Έι, θυμάσαι τι σου είχα πει όταν τα φτιάξατε; Θυμάσαι; Σου είχα πει ότι αν τολμήσει να κάνει αυτά τα υπέροχα μάτια να κλάψουν, πέθανε!!!

-Δεν φταίει αυτός Άρη..

-Και ποιος φταίει; Εσύ; Ναι συγγνώμη, ο Άγγελος πέθαινε αλλά για να μην πληγωθεί ο εγωισμός του κάφρου θα καθόσουν εκεί; Σύνελθε Άρια!

-Μπες λίγο στη θέση του Άρη, νιώθει που νιώθει μειονεκτικά απέναντι στον Άγγελο, του έδωσα τη χαριστική βολή.

-Μετάνιωσες που ήρθες;

-Όχι! λέω ειλικρινά. Δεν μετάνιωσα, απλά εύχομαι να μην το είχε πάρει τόσο στραβά..

-Τον πήρες κανένα τηλέφωνο; Αυτός;

-Τίποτα, ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα μήνυμα...

-Ε τι περιμένεις; Πάρ' τον αμέσως!

-Τον πήρα χτες, δεν απάντησε. Ε δεν θα τον παρακαλάω κιόλας!

-Ο εγωισμός θα σε φάει.. Γαμώτο, είστε τόσο ξεροκέφαλοι και οι δύο που..

-Που τι Άρη;

-Τίποτα..

-Πιστεύεις ότι δεν θα τα ξαναβρούμε Άρη, πες μου!

-Εσύ τι πιστεύεις; με ρωτάει και με πιάνει απροετοίμαστη.

-Πίστευα ότι θα του περνούσε ο θυμός και ότι θα έκανε μια προσπάθεια να με προσεγγίσει, έστω και από μακριά..

-Αλλά;

-Αλλά αν είμαι εγώ μια φορά εγωίστρια, αυτός είναι δέκα!

-Τον αγαπάς έτσι;

-Ναι, γαμώτο, ναι! φωνάζω και κλωτσάω το τραπέζι.

Κλωτσάω το τραπέζι ΚΑΙ πετάω τον καφέ μου κάτω. Ευτυχώς δεν ήταν γυάλινο το ποτήρι.

-Εντάξει, ηρέμησε, δεν ήθελα να σε συγχύσω! λέει και με παίρνει αγκαλιά.

-Θα τον σκοτώσω, στο ορκίζομαι! Θέλω έναν ακόμα καφέ.

-Πρώτον, όταν είπα κερνάω εννούσα ΕΝΑΝ καφέ, δεν θα ξηλωθώ εγώ επειδή ο κάφρος σου δημιουργεί νεύρα. Και δεύτερον, αν συνεχίσεις να πίνεις καφέδες θα το κάνεις το νοσοκομείο λαμπόγυαλο..

-Φραπέ σκέτο, ευχαριστώ!

-Πώς το πίνεις αυτό το πράγμα; αγανακτεί ενώ σηκώνεται για να πάει στο κυλικείο.

-Όχι πάντα, αλλά τώρα επιβάλλεται.

Λίγο αργότερα και όταν ο Άγγελος έχει ξεμπερδέψει με τις εξετάσεις περιμένουμε τα αποτελέσματα συγκεντρωμένοι στο δωμάτιό του. Όταν έρχονται οι γιατροί για την καθιερωμένη εξέταση αναγαζόμαστε να βγούμε έξω. Και ποια εντοπίζω στο οπτικό μου πεδίο; Αν δε το κάνω τελικά λαμπόγυαλο το νοσοκομείο, να μην με λένε Άρια!

-Γεια σας, είστε η μαμά του Άγγελου; Ρωτάει η αγαπημένη μας Δήμητρα.

Σας είχε λείψει ε; Κι εμένα, καθόλου!

-Ναι, εσύ ποια είσαι;

-Είμαι μια φίλη του, η Δήμητρα. Έμαθα για το ατύχημα και ανησύχησα πολύ. Είναι καλά τώρα;

-Ναι, είναι πολύ καλύτερα. Περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων και αν είναι καλά ίσως βγει αύριο.

-Πολύ χαίρομαι! Μπορώ να τον δω;

-Αν έχεις χρόνο να περιμένεις λίγο.. Τώρα περνούν οι γιατροί για έλεγχο. Σε περίπου είκοσι λεπτά θα μπορείς να περάσεις.

-Ωραία, φυσικά και θα περιμένω.

Αλίμονο...

-Κατεβαίνω για λίγο στο κυλικείο, περίμενε εδώ με τα παιδιά. Θα σε δω μετά! της λέει η κυρία Κατερίνα και φεύγει.

Εγώ και η Δήμητρα σε έναν κλειστό χώρο, στον τρίτο όροφο. Δελεαστικό ακούγεται...

-Τι κάνεις εσύ εδώ; με προκαλεί με το καλημέρα η κυρία Δήμητρα.

-Για δες, το ίδιο ακριβώς ήθελα να σε ρωτήσω κι εγώ γλυκιά μου! προσπαθώ να είμαι κόσμια, είναι και άλλος κόσμος εδώ γύρω.

-Εγώ ήρθα να δω τον Άγγελο, είναι φίλος μου!

-Ο Άγγελος το ξέρει; τη ρωτάω γελώντας.

Το ξέρω, το τραβάω, θα φταίει ο καφές.. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον!

-Αχ.. τι αστεία που είσαι! με ειρωνεύεται.

-Δεν νομίζω ότι ο Άγγελος θα θέλει να σε δει! της πετάω στα μούτρα.

-Άσε με να έχω άλλη άποψη. Και τέλος πάντων ποια νομίζεις ότι είσαι που μπορείς να αποφασίζεις σε οτιδήποτε σχετίζεται με τη ζωή σου. Α και τι στο καλό κάνεις εδώ πέρα; Τόσο υπεράνω είναι πια αυτός ο Θεσσαλονικιός; Πολύ θα ήθελα να τον γνωρίσω..

-Απλά βούλωσέ το και φύγε!

-Δεν έχω να πάω πουθενά. Δεν μπορείς να μου πεις τι θα κάνω..

-Όταν γυρίσω μη σε βρω εδώ! την απειλώ και κάνω νόημα στο σιωπηλό Άρη να σηκωθεί να φύγουμε.

-Δεν βαρέθηκες να με απειλείς; με ρωτάει ενώ φεύγουμε.

-Βαρέθηκα για αυτό λέω να αρχίσω να πραγματοποιώ τις απειλές μου, οπότε πρόσεχε! της ψιθυρίζω και φεύγουμε.

-Μια χαρά της τα είπες! με επιβραβεύει ο Άρης ενώ μπαίνουμε στο ασανσέρ.

-Έχε χάρη που βρισκόμαστε σε νοσοκομείο και ήταν κι άλλοι μπροστά! του υπενθυμίζω..

Μικρό, αλλά είναι μόνο το πρώτο μέρος, όπως διαπιστώσατε! Δεν πρόλαβα να το τελειώσω, δυστυχώς, οπότε ανέβασα το μισό. Και υπάρχει και ένας ακόμα λόγος βασικά, επεξεργάζομαι μία πρόταση που κατέθεσε μία αναγνώστρια και μου φαίνεται πολύ δελεαστική!! Δεν πρόκειται για καμιά μεγάλη ανατροπή, αλλά με ενθουσίασε! Τα εύσημα θα πάνε στην Nostalgia_Dream!!

Και επιτέλους τα πρώτα θετικά μηνύματα στον ορίζοντα!! Ο Άγγελος συνήλθε! Έκανε κάποια βήματα με την βοήθεια της Άριας και υπάρχει αισιοδοξία για τη συνέχεια!! Όσο για το #αρεξ, υπομονή μέχρι να δούμε τι θα γίνει!

Το δεύτερο μέρος αύριο (δηλαδή Παρασκευή!) #promise <3