Ημέρα αγώνα σήμερα, Τρίτη αγωνιστική από το τέλος. Τα περιθώρια στενεύουν, το πρωτάθλημα τελειώνει και δύο μόνο θα είναι οι ομάδες που θα πάρουν την πρόκριση για το Final Four. Μένουν τρεις αγωνιστικές - με τη σημερινή - για να δούμε ποιες θα είναι αυτές. Είναι τέσσερις οι ομάδες που έχουν μαθηματικά ελπίδες πρόκρισης, ο ΠΑΣ που μέχρι σήμερα έχει 25 βαθμούς, η Ξάνθη με 24, εμείς με 23 και πιο πίσω ο Άρης με 18, που θεωρητικά όμως και κυρίως λόγω του προγράμματος που έχει αυτές τις τρεις αγωνιστικές, μπορεί ακόμα να ελπίζει.

Εμείς σήμερα παίζουμε με τον Πανθρακικό εντός έδρας και η νίκη είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη! Όχι όμως απαραίτητα και εύκολη.. Πρέπει να παλέψουμε μας έχει πει ο Χρήστος και πλέον η ιδέα της πρόκρισης έχει γίνει ένα τεράστιο κίνητρο, που μεγαλώνει όσο το πρωτάθλημα πλησιάζει στο τέλος του.

Δεν ξεκινάω βασική αυτή τη φορά, επειδή γυρνώντας από την αποστολή της Εθνικής είχα κάποιες ενοχλήσεις, αλλά ο Χρήστος με ετοιμάζει για πρώτη αλλαγή στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Θα αναλάβει ο Άλεξ μου στο πρώτο μέρος, δεν ανησυχώ! Παρακολουθώ το πρώτο ημίχρονο από τον πάγκο και δεν βρίσκω ηρεμία μέχρι να φτάσει το δεύτερο ημίχρονο και να μπω στον αγώνα. Μέχρι τότε, όμως, έχουμε ήδη αποκτήσει ένα ασφαλές προβάδισμα 2-0, με αποτέλεσμα οι ρυθμοί να είναι πιο πεσμένοι και εμείς πιο χαλαροί. Έτσι, ο αγώνας λήγει με αυτό το σκορ και ικανοποιημένοι χαιρετάμε τους αντιπάλους και αποχωρούμε από τον αγωνιστικό χώρο.

Μπαίνω στα αποδυτήρια να αλλάξω, όσο τα αγόρια κάνουν μπάνιο. Βγάζω την ιδρωμένη στολή μου, τη βάζω μέσα στο σάκο μου και βρίσκω τις καθαρές μου φόρμες. Φοράω το κάτω μέρος κι ενώ πάω να βάλω τη μπλούζα μου χτυπάει το κινητό μου. Αυτός είναι σίγουρα ο Άρης, σκέφτομαι και το σηκώνω αμέσως.

-Έλα Άρη! Πώς πήγατε; τον ρωτάω για τον αγώνα τους με την Ξάνθη.

-Άρια, πρέπει να σου πω!! τον ακούω να φωνάζει αγχωμένος.

-Τι έγινε; τον ρωτάω ανήσυχη, επηρεασμένη από το ύφος του.

-Ο Άγγελος... μου λέει και νιώθω την καρδιά μου να σταματάει για λίγο.

-Ο Άγγελος τι;; τον ρωτάω αλλά δεν μου απαντάει.

-Πες μου Άρη!! Πες μου γαμώτο, μίλα!

-Εμ.. Είχε ένα ατύχημα, μου λέει διστακτικά.

-Τι ατύχημα Άρη; Είναι καλά; Μίλησέ μου!! φωνάζω από την αγωνία μου.

-Συγκρούστηκε δυνατά με έναν αντίπαλο και έπεσε κάτω αναίσθητος. Προσπάθησαν να τον επαναφέρουν, όμως δεν τα κατάφεραν και τον διασωλήνωσαν αμέσως. Κάλεσαν ασθενοφόρο και τον πήγαν στο νοσοκομείο.

-Δεν μπορεί.. λέω και νιώθω πραγματικά την καρδιά μου να σταματάει αυτή τη φορά.

-Εκτιμούν ότι είναι σοβαρή η κατάστασή του.

-Άρα είναι σοβαρό έτσι.. ρωτάω καθώς δεν είμαι σε θέση από το σοκ να καταλάβω τις συνέπειες.

-Υπάρχουν πολλά ενδεχόμενα.. μου λέει διστακτικά.

-Δηλαδή; τον ρωτάω ενώ το μυαλό μου σκέφτεται το χειρότερο.

-Δηλαδή... Καλύτερα να περιμένουμε τις εξετάσεις Άρια, δεν βοηθάει κανέναν να σκεφτόμαστε τα χειρότερα τώρα.

-Δηλαδή μπορεί και να...

-Όχι! Γαμώτο Άρια μην λες τέτοια πράγματα!

-Πες μου, υπάρχει τέτοια περίπτωση; κλαίω πλεον.

-Δεν ξέρω.. αν δεν συνέλθει ναι. Αλλά θα συνέλθει Άρια, ο Άγγελος είναι δυνατός, το ξέρουμε!

-Κλείσε, έρχομαι..

-Πού;

-Εκεί, πού αλλού;

-Έρχεσαι τώρα στα Γιάννενα; με ρωτάει έκπληκτος.

-Φυσικά, νομίζεις ότι μπορώ να κάτσω εδώ ενώ ο Άγγελος.. Θεέ μου, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Κλείνω να πάρω τη μαμά να της να μου βρει εισιτήριο.

-Εντάξει, αν μάθω κάτι θα σε πάρω. Να προσέχεις.

Έντρομη κλείνω το κινητό μου και τηλεφωνώ αμέσως στη μαμά.

-Έλα Άρια, σε περιμένω στο πάρκινγκ.

-Είσαι στο γήπεδο; τη ρωτάω.

Δεν ήξερα ότι ήταν καν εδώ.

-Φυσικά, νομίζεις θα έχανα τον αγώνα; Είναι που είναι λίγοι οι εντός έδρας...

-Μαμά, πρέπει να σου πω! Σε παρακαλώ, πάρε τηλέφωνο στα ΚΤΕΛ και ρώτα ποιο είναι το πιο γρήγορο λεωφορείο για Γιάννενα;

-Σήμερα; με ρωτάει απορημένη.

-Ναι μαμά, ο Άγγελος έπαθε διάσειση και είναι στο νοσοκομείο. Είναι σοβαρή η κατάσταση του. Θέλω να είμαι εκεί, σε παρακαλώ!

-Μιλάς σοβαρά; Εννοείται! Θα πάμε μαζί! Ποιος ξέρει τι ώρα θα έχει λεωφορείο, άσε που θέλω να είμαι κι εγώ δίπλα τους. Σε περιμένω εδώ, μην αργήσεις!

-Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί!

-Περίμενε, είναι σοβαρά;

-Δεν ξέρω τίποτα ακόμα, θα σου πω από κοντά.

Τρέχω στα αποδυτήρια των αγοριών να βρω τον Άλεξ. Μπαίνω χωρίς καν να χτυπήσω και είμαι ευγνώμων που είναι όλοι ντυμένοι, όχι πλήρως, αλλά επαρκώς. Εγώ όμως δεν είμαι! Το συνειδητοποιώ όταν βλέπω το δολοφονικό βλέμμα του Άλεξ όταν καταλαβαίνει ότι μπήκα στα αποδυτήρια των αγοριών χωρίς μπλούζα, παρά μόνο με το αθλητικό μου μπουστάκι. Όμως αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει αυτή τη στιγμή.

-Άλεξ πρέπει να φύγω! του λέω ταραγμένη.

-Να φύγεις να πας πού; Γιατί κλαις; Και τι στα σκατά σκεφτόσουν όταν ήρθες εδώ έτσι! δείχνει το μπουστάκι μου.

-Άλεξ, σε παρακαλώ! Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες..

-Πάμε έξω! μου λέει αυταρχικά και με πιάνει από το μπράτσο.

Μπαίνουμε στα αποδυτήριά μου και ξεκινάω να μαζεύω το σάκο μου, όμως με σταματάει.

-Θα μου πεις τι συμβαίνει; με ρωτάει.

-Ο Άγγελος! λέω προσπαθώντας να μην κλάψω μπροστά του.

-Πάλι αυτός μπροστά μου; Τι αμαρτίες πληρώνω; Και επιτέλους φόρα μια μπλούζα, αλλιώς..

-Έπαθε διάσειση στον αγώνα! Τον πήγαν διασωληνομένο στο νοσοκομείο..

-Είναι σοβαρά; με ρωτάει με ενδιαφέρον αυτή τη φορά.

-Δεν ξέρω, με πήρε ο Άρης που ήταν ακόμα στο γήπεδο. Εκτιμούν ότι είναι σοβαρά, αλλά πρέπει να περιμένουν τις εξετάσεις, λέω ενώ κλείνω το σάκο μου και φοράω τη μπλούζα και τα παπούτσια μου βιαστικά.

-Πες μου ότι δεν ετοιμάζεσαι να πας Γιάννενα.. μου λέει έτοιμος να εκραγεί.

-Δεν θα μου κάνεις σκηνή τώρα Άλεξ! Ειλικρινά, πρέπει να καταλάβεις..

-Δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβω! Μπορείς απλά να περιμένεις τις εξετάσεις και αν είναι τόσο σοβαρό τότε ίσως μπορείς να πας!

-Έχεις ιδέα τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια διάσειση; Μπορεί.. μπορεί να πεθάνει Άλεξ! φωνάζω και νιώθω ότι δεν θα μπορώ ακόμα να κρατάω τα δάκρυά μου για πολύ.

-Είσαι υπερβολική! Έπαθε διάσειση σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος! Αυτά τα περιστατικά που γίνονται σε αγώνες δεν είναι σοβαρά. Θα συνέλθει αμέσως..

-Σταμάτα να είσαι τόσο απαθής! Κινδυνεύει η ζωή του..

-Κι εσύ σταμάτα να ενδιαφέρεσαι τόσο για αυτόν! μου φωνάζει και με βγάζει έξω από τα ρούχα μου.

-Δεν μπορεί να μου κάνεις σκηνές ζήλειας Άλεξ, όχι τώρα που ο Άγγελος..

-Ο Άγγελος αυτό, ο Άγγελος το άλλο, μια ζωή ασχολείσαι με τον Άγγελο! Ούτε καν σκέφτηκες να με ρωτήσεις.. Τόσο πολύ με υπολογίζεις πια;

-Σταμάτα να το κάνεις αυτό! Είναι στο νοσοκομείο γαμώτο, δεν μπορείς να ζηλεύεις επειδή απλά φέρομαι ανθρώπινα και ενδιαφέρομαι για την υγεία του!

-Για εμένα ενδιαφέρεσαι καθόλου;

-Φυσικά, δεν μπορεί να αμφιβάλλεις για αυτό Άλεξ!

-Ω, μάντεψε, μπορώ! Όταν απλά έρχεσαι και μου ανακοινώνεις ότι φεύγεις προφανώς και δεν νοιάζεσαι.

-Έχω βαρεθεί να τσακωνόμαστε συνέχεια Άλεξ!

-Κι εγώ έχω βαρεθεί να μπλέκεται ο Άγγελος στη ζωή μας!

-Σε λίγο θα μας πεις ότι το έκανε και επίτηδες.. τον ειρωνεύομαι, αλλά η μόνη απάντηση που παίρνω είναι ένα ειρωνικό - δολοφονικό βλέμμα.

-Πρέπει να φύγω, με περιμένει η μάνα μου για να φύγουμε!

-Σοβαρά, δεν θα φύγεις τώρα.. ακούγεται σχεδόν απειλητικός, αλλά δεν πρόκειται να υποκύψω.

-Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;

-Αν φύγεις τώρα, εμένα ξέχασέ με! με απειλεί κανονικά τώρα.

-Δεν μιλάς σοβαρά..

-Δοκίμασέ με!

-Άλεξ.. αναστενάζω για να μην του ρίξω καμιά μπουνιά στα μούτρα!

-Σου μιλάω σοβαρά, αν φύγεις τώρα για να πας στον Άγγελο, χωρίζουμε! Δεν σου κάνω πλάκα..

-Θα φύγω τώρα για τα Γιάννενα και ούτε εγώ σου κάνω πλάκα! φωνάζω και κατευθύνομαι προς την πόρτα.

-Να θυμάσαι ότι εσύ ήθελες να γίνει έτσι.. τον ακούω να λέει πίσω μου.

-Έτσι σε βολεύει να πιστεύεις.. Βαρέθηκα πια τη ζήλεια σου Άλεξ, ο Άγγελος είναι σε κρίσιμη κατάσταση και το μόνο που κάνεις είναι να ζηλεύεις το ανθρώπινο ενδιαφέρον μου.

-Κι εσύ το μόνο που κάνεις είναι να μην με υπολογίζεις ποτέ και σε τίποτα!

-Δεν θα κάτσω να τσακωθώ κι άλλο μαζί σου Άλεξ!

-Φύγε, λοιπόν, για να μην χρειαστεί να τσακωθείς μαζί μου ποτέ ξανά!

-Αυτή είναι η τελευταία σου κουβέντα; τον ρωτάω.

-Ναι, το εννοώ! Αν φύγεις, εμένα ξέχνα με!

-Καλό μου ταξίδι, λοιπόν..

-Στον αγύριστο.. προλαβαίνω να τον ακούσω να λέει πριν κλείσω την πόρτα.

Στέκομαι για μια στιγμή για να συνειδητοποιήσω τι έγινε μόλις! Χωρίσαμε; Χωρίσαμε! Το εννοεί; Δεν μπορεί να το εννοεί.. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι εκνευρίστηκε, αλλά δεν μπορεί στα αλήθεια να μου απαγορεύει να πάω στα Γιάννενα όταν ο Άγγελος είναι σε τέτοια κατάσταση.. Όχι, απλά δεν μπορεί! Προχωράω αποφασιστικά προς το πάρκινγκ όπου με περιμένει η μητέρα μου.

-Επιτέλους! Τι έκανες τόση ώρα; μου φωνάζει σχεδόν.

-Πάμε; τη ρωτάω.

-Δεν θέλεις να περάσουμε από το σπίτι να αλλάξεις, να πάρεις κανένα ρούχο..

-Μαμά, φεύγουμε τώρα! Ήδη έχουμε αργήσει..

-Εντάξει, πες μου τώρα τι έγινε.

Της εξηγώ αναλυτικά ό,τι μου είπε ο Άρης και μοιάζει ιδιαίτερα ανήσυχη.

-Τι σκέφτεσαι; τη ρωτάω γεμάτη αγωνία.

-Τίποτα, ας φτάσουμε και θα δούμε.. Δεν υπάρχει λόγος να βάζουμε ένα σωρό πράγματα στο κεφάλι μας!

-Τι πράγματα μαμά; Πες μου!

-Τίποτα, καλύτερα να πάρω ένα τηλέφωνο την Κατερίνα, να μάθουμε κάτι παραπάνω.

-Πάρ' την αμέσως! Πώς δεν το σκέφτηκα;

Η μαμά μου παίρνει το κινητό της και βρίσκει το όνομα της κολλητής της φίλης, ενώ μπαίνουμε στην Εγνατία Οδό.

-Κατερίνα μου, πώς πάνε τα πράγματα; Είναι καλά;

-Βάσω μου.. την ακούω να κλαίει στην ανοιχτή ακρόαση.

-Πες μου, πώς είναι το παιδί; Είστε στο νοσοκομείο;

-Ναι, δεν ξέρουμε ακόμα τίποτα. Είναι σε κωματώδη κατάσταση, τον έχουν διασωληνωμένο με οξυγόνο, δεν μας αφήνουν να τον δούμε. Πώς το έμαθες;

-Ο Άρης πήρε τηλέφωνο την Άρια αμέσως μετά τον αγώνα. Ερχόμαστε εκεί, τώρα!

-Τώρα; μας ρωτάει έκπληκτη αλλά χαρούμενη.

-Ναι, είμαστε στο δρόμο, θα τα πούμε μόλις φτάσουμε. Αν έχεις κάτι νεότερο πάρε με αμέσως!

-Εννοείται, καλό ταξίδι!

Καταβάλλω τεράστιες προσπάθειες για να μην βάλω ξανά τα κλάμματα.. Ο Άγγελος είναι σε κώμα! Δεν μπορεί να μιλήσει, δεν μπορεί να αναπνεύσει μόνος του δεν..

-Πάρε τηλέφωνο τον πατέρα σου! ακούω τη μάνα μου να με διατάζει.

-Γιατί; απορώ.

-Να μας εξηγήσει πόσο σοβαρή μπορεί να είναι η κατάστασή του! Πάρ΄τον λοιπόν..

Σωστά, ο μπαμπάς! Είναι γιατρός, θα ξέρει πολλά περισσότερα από ό,τι το άδειο μου κεφάλι!

-Καλημέρα Άρια μου! Τι κάνεις; Πώς πήγε ο αγώνας;

-Μπαμπά, δεν τα έμαθες; Ερχόμαστε Γιάννενα!

-Ποιοι έρχεστε; Και τι να μάθω;

Γαμώτο! Πάλι εγώ θα γίνω αγγελιαφόρος κακών μαντάτων;

-Ο Άγγελος, έπαθε διάσειση στον αγώνα. Είναι στο νοσοκομείο, τον μετέφεραν διασωληνωμένο και είναι ακόμα σε κώμα.

-Ωχ.. Τα πράγματα είναι σοβαρά.. τον ακούω να λέει και καταλαβαίνω ότι αν ανησυχεί και ο πατέρας μου τα πράγματα είναι όντως πολύ σοβαρά!

-Μπαμπά, πες μου! Σε παρακαλώ..

-Θα του κάνουν εξετάσεις και θα πρέπει να δούμε τα αποτελέσματα.

-Υπάρχει περίπτωση να.. Ούτε να το σκεφτώ δεν μπορώ μπαμπά, πες μου σε εκλιπαρώ!

-Μια διάσειση μπορεί να έχει ελαφριά αλλά και βαριά μορφή. Στην πρώτη περίπτωση ο τραυματίας συνέρχεται αμέσως, απλά εμφανίζει συμπτώματα όπως προσωρινή αμνησία. Στη δεύτερη, ο τραυματίας δυσκολεύεται να αντήσει τις αισθήσεις του και για αυτό τον συνδέουν με οξυγόνο γιατί αν ο εγκέφαλος μείνει χωρίς οξυγόνο προκαλείται θανατος!

-Τι; ρωτάω έντρομη.

-Ηρέμησε Άρια! Για αυτό τον διασωληνώνουν, για να μην πεθάνει!

-Άρα, δεν υπάρχει περίπτωση ο Άγγελος να πεθάνει!

-Μπορεί και να υπάρ..

-ΟΧΙ! αρνούμαι κατηγορηματικά να το πιστέψω!

-Άκουσέ με Άρια! Υπάρχει μόνο μια μικρή περίπτωση, αν δεν καταφέρει να συνέλθει από το κώμα.

-Ποιες είναι οι άλλες πιθανότητες; ρωτάω ελπίζοντας να πάρω μια πιο αισιόδοξη απάντηση.

-Να συνέλθει και να μην έχει κανένα πρόβλημα. Να συνέλθει με μια απώλεια μνήμης, συνήθως προσωρινή, αλλά..

-Αλλά τι; τον ρωτάω καθόλου σίγουρη ότι θα αντέξω να ακούσω το υπόλοιπο.

-Όχι, είναι νωρίς να κάνουμε τέτοιες υποθέσεις πριν δούμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων.

-Υπάρχει περίπτωση να έχει εσωτερικό αιμάτωμα ή να έχει τραυματιστεί ο νωτιαίος του μυελός; πετάγεται η μάνα μου.

-Γεια σου Βάσω.. Αυτό θα το μάθουμε μόνο από τις εξετάσεις, αλλά πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι! Θα πάω αμέσως στο νοσοκομείο να μάθω περισσότερα.

-Περίμενε! Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μείνει παράλυτος; τολμάω να ρωτήσω ενώ κλαίω πια.

-Άρια, σταμάτα να σκέφτεσαι τόσο αρνητικά! Τίποτα δεν είναι σίγουρο.. Πρέπει να περιμένουμε, αλλά το να βάζεις το χειρότερο με το μυαλό σου δεν βοηθάει κανέναν, πόσο μάλλον τον Άγγελο που αυτή την ώρα προσπαθεί!

-Εντάξει, σε παρακαλώ όταν φτάσεις στο νοσοκομείο και να μιλήσεις με τους γιατρούς. Και να με πάρεις αμέσως τηλέφωνο!!

-Εντάξει, Άρια, ηρέμησε! Είστε στο δρόμο;

-Ναι, ξεκινήσαμε πριν λίγο, θα τα πούμε εκεί.

-Καλό δρόμο, να προσέχετε..

Κλείνω το τηλέφωνο και προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα. Φυσικά και η προσπάθεια δεν βρίσκει επιτυχία κι έτσι βάζω τα ακουστικά μου και προσπαθώ να κοιμηθώ. Μάταια όμως.. Σε όλον το δρόμο μυξοκλαίω σκεφτόμενη τι θα κάνω αν ο Άγγελος πεθάνει! Όχι, ο Άγγελος δεν θα πεθάνει, το ξέρω! Το ξέρω γαμώτο, δεν μπορεί να γίνει αυτό!

Μετά από τρεις ώρες θρήνου και χωρίς κάποιο σημαντικό νέο για την κατάσταση του Άγγελου - εκτός του ότι ακόμα δεν έχει συνέλθει - φτάνουμε στο νοσοκομείο που τον έχουν. Ανεβαίνουμε στην κλινική που τον έχουν και συναντούμε εκεί ένα σωρό κόσμο. Τους γονείς του Άγγελου, τον πατέρα μου, τον Κώστα, τον Άρη, τους παππούδες του, δυο θείες του.. Ζαλάδα με έπιασε! Ευτυχώς ο Άρης τρέχει κοντά μου και με σφίγγει στην αγκαλιά του, αφήνοντας τα δάκυρά μου να τρέξουν ελεύθερα..

-Κουράγιο, όλα θα πάνε καλά! με παρηγορεί.

-Έχουμε κάποιο νέο; τον ρωτάω.

-Έχουν περάσει τέσσερις ώρες, αλλά δεν έχει συνέλθει ακόμα. Περιμένουμε..

-Θα γίνει καλά, έτσι.. ζητώ μια επιβεβαίωση, κάποιον να συμμεριστεί την ελπίδα μου!

-Θα γίνει, ο Άγγελος είναι δυνατός!

Καθόμαστε σε αυτά τα απαίσια καθίσματα του νοσοκομείου κοιτώντας τους απαίσιους καταθληπτικούς τοίχους, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου. Δεν ξέρω πόσες ώρες περνούν, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, αλλά κανείς δεν προσπαθεί να μοε ρωτήσει αν θέλω να φύγω. Δεν πρόκειται να το κουνήσω από εδώ αν ο Άγγελος δεν ξυπνήσει!

Κάποια στιγμή η πόρτα ανοίγει και βγαίνει από μέσα ένας γιατρός. Αμέσως πετάγονται όλοι πάνω και τον περικυκλώνουν, ενώ κρέμονται από τα χείλη του.

-Έχω ευχάριστα νέα! ανακοινώνει και σχεδόν ουρλιάζω από τη χαρά μου.

Ευτυχώς ο Άρης μου με συγκρατεί πριν καταρρεύσω και χάσω το υπόλοιπο της ανακοίνωσης.

-Ποιοι είναι οι γονείς; Ο γιος σας συνήλθε από το κώμα και φαίνεται να έχει τις αισθήσεις του, εννοώ ότι φαίνεται να μην έχει απώλεια μνήμης αν κρίνουμε από την πρώτη και τη μοναδική ερώτηση που μας έκανε.

-Τι σας ρώτησε; ρωτάει γεμάτη αγωνία η κυρία Κατερίνα.

-Του δώσαμε ένα χαρτί και τον ρωτήσαμε αν θυμάται κάτι. Αμέσως έγραψε «Πόσο ήρθε ο αγώνας;»

-Το παιδί μου!! φωνάζει με λυγμούς η μητέρα του Άγγελου, ενώ δάκρυα ανακούφισης τρέχουν από τα μάτια μου.

-Βέβαια, πρέπει να δούμε τα αποτελέσματα της μαγνητικής για να διαπιστώσουμε αν υπάρχεο εσωτερικό μάτωμα ή κάποιος άλλος τραυματισμός. Τα αποτελέσματα θα τα έχουμε από στιγμή σε στιγμή, θα σας ενημερώσω αμέσως!

-Μπορούμε να τον δούμε; ρωτάει με αγωνία ο πατέρας του.

-Όχι ακόμα, είναι πολύ νωρίς! Θα σας ενημερώσω.. λέει και αποχωρεί.

Αφήνοντας εμάς στη θλίψη και την αγωνία μας ακόμα μια φορά.

-Τελικά πόσο ήρθατε; ρωτάω τον Άρη.

Μην ξεχνάμε ότι είμαστε δύο αγωνιστικές πριν το τέλος και οι δύο σημαντικότεροι αντίπαλοί μας έπαιζαν μεταξύ τους.

-Όταν χτύπησε ο Άγγελος ήμασταν πίσω στο σκορ και έμεναν μόνο δεκαπέντε λεπτά. Τελικά έληξε 2-1 καταφέραμε να κάνουμε την ανατροπή, παρά την αρχική έλλειψη συγκέντρωσης εξαιτίας του τραυματισμού.

-Ωραία! Οπότε είστε πρώτοι με 28, εμείς με 26 και μετά η Ξάνθη με 24. Και ο Άγγελος στην εντατική.. Υπέροχα ε;

-Δεν είναι στην εντατική Άρια, συνήλθε, όπως περιμέναμε! προσπαθεί να μου δώσει κουράγιο.

-Αν οι εξετάσεις δεν είναι καλές;

-Αυτό θα το μάθουμε τώρα!! μου λέει και μου δείχνει τον γιατρό που βγαίνει ξανά από την πόρτα.

Όλοι τιναζόμαστε επάνω και προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το ύφος του.

-Λοιπόν, έχουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων... λέει και είμαι έτοιμη να καταρρεύσω.

Και ναι! Κυριακή, όπως έχω υποσχεθεί! Λοιπόν, περιμένατε κάτι παρόμοιο έτσι; Περιμένατε να πάθει κάτι ο Άγγελος, σας είχα προειδοποιήσει κατά κάποιον τρόπο.. Τώρα πόσο σοβαρό είναι; Αρχικά συνήλθε, χωρίς κάποιο πρόβλημα μνήμης.. Όμως τι θα δείξουν οι εξετάσεις; Άραγε θα υπάρχει τραύμα στον αυχένα και στο νωτιαίο μυελό; Θα έχει πλήξει σημαντικό μέρος του σώματος του Άγγελου;

Όσο για τον τσακωμό του #αρεξ, πιστεύετε ότι είναι τόσο σοβαρός, ώστε η απόφαση του Άλεξ να είναι οριστική; Επίσης ήταν υπερβολική η απόφαση της Άριας να τρέξει αμέσως πλάι στον Άγγελο;

Περιμένω τα σχόλια σας για αυτό το σημαντικό κεφάλαιο! Τρίτη ή Τετάρτη θα είμαι ξανά κοντά σας! Καληνύχτα!! <3