Πλευρά Άριας

Κλείνω το τηλέφωνο χωρίς να νιώθω κάποιο θυμό πια. Χρειάζομαι αλήθεια λίγο χρόνο να ξεκαθαρίσω τα πράγματα μέσα μου. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να μην συγχωρήσω τον Άλεξ. Ξέρω ότι μόλις γυρίσω απλά θα το ξεχάσουμε και θα είμαστε όπως πριν. Έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορώ να κατηγορώ τόσο τον Άλεξ, δεν είναι καν απιστία. Όμως σίγουρα απογοητεύτηκα που έτρεξε τόσο γρήγορα σε κάποια άλλη και με ενοχλεί περισσότερο το ότι αυτή η άλλη αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο δωμάτιό μου. Θαυμάζω τον εαυτό μου για την απόφαση που πήρε να κρατήσει αποστάσεις αυτές τις μέρες. Το μόνο πράγμα που πρέπει να ασχολούμαι είναι η εθνική και οι προπονήσεις. Οπότε πρέπει απλά να συγκεντρωθώ και να σταματήσω να σκέφτομαι οτιδήποτε άσχετο. Μπορώ να το κάνω.

Κυριακή πρωί

Ξυπνάω για εκατοστή φορά μέσα στη νύχτα και βλέπω ότι σε ένα τέταρτο θα χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αποφασίζω να σηκωθώ, δεν έχω ύπνο έτσι κι αλλιώς. Από την υπερένταση δεν κοιμήθηκα όλη τη νύχτα. Ο λογος; Σε λίγες ώρες είναι ο αγώνας και απλά ελπίζω σε ένα δεκάλεπτο παιχνιδιού, στο τέλος. Ζητάω πολλά; Ναι! Αλλά ο προπονητής μας είπε στην τελευταία προπόνηση χτες, εδώ στη στη Γεωργία, ότι θα δώσει ευκαιρίες και στα καινούρια μέλη της αποστολής. Ως αλλαγές φυσικά, δεν περνάει καν από το μυαλό μου το ενδεχόμενο του να ξεκινήσω στη βασική εντεκάδα. Δεν το θεωρώ καν λογικό. Αλλά και μόνο το ότι θα βρίσκομαι στον πάγκο είναι κάτι που από μόνο του μου προκαλεί ενθουσιασμό.

Ετοιμάζομαι να κατέβω για πρωινό αφήνοντας αφού τσεκάρω το κινητό μου, το οποίο τις προηγούμενες μέρες προσπαθούσα να μην πολυέχω στο μυαλό μου για να αποφεύγω τυχόν μηνύματα του Άλεξ, αλλά κυρίως για να μην ξεφύγω και του στείλω εγώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν με έχει ενοχλήσει καθόλου αυτές τις μέρες, όπως του ζήτησα. Σκατά! Μου λείπει, αλλά δεν πρόκειται να ενδώσω. Είπα θα κρατήσω αποστάσεις και θα το κάνω! Ίσως έτσι καταλάβω ότι απλά δεν μπορώ να ζήσω μακριά του. Το έχω ήδη καταλάβει βασικά, αλλά θα το σκεφτώ αφού γυρίσω. Πριν προλάβω να ανοίξω τα μηνύματα, βλέπω εισερχόμενη κλήση! Είναι ο Άγγελος! Εκπλήσσομαι αρχικά, αλλά αμέσως απαντάω.

-Γεια σου Άγγελε!

-Καλημέρα Άρια. Ελπίζω να μην ενοχλώ..

-Όχι, μόλις ετοιμαζόμουν να κατέβω.

-Πήρα γιατί ήθελανα σου ευχηθώ καλή τύχη στον αγώνα σήμερα!

-Σε ευχαριστώ πολύ Άγγελε! Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σου.

-Δεν κάνει τίποτα. Ήθελα να σιγουρευτώ ότι είσαι έτοιμη. Δεν έχεις άγχος έτσι;

-Όχι. Δεν θα το έλεγα.. Έτσι κι αλλιώς δεν θα πάρω χρόνο συμμετοχής, το πολύ πολύ να παίξω λίγα λεπτά στο τέλος.

-Ακόμα κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μην ξεχνάς ότι και που είσαι εκεί είναι τεράστιο πράγμα.

-Έχεις δίκιο.. Απλά θα ήθελα τόσο πολύ να παίξω!

-Ποτέ δεν ξέρεις, και ένα τέταρτο να παίξεις θα είναι σημαντικό!

-Έχεις δίκιο!

-Λοιπόν, δεν θέλω να σε ενοχλώ, ήθελα απλά να σου πω καλή τύχη! Εύχομαι να πάνε όλα καλά!

-Σε ευχαριστώ πολύ Άγγελε! Σημαίνει πολλά για εμένα...

-Δεν είναι τίποτα! Ξέρεις ότι ποτέ δεν θα σταματήσω να νοιάζομαι για εσένα. Καλή επιτυχία και καλή επιστροφή, θα τα ξαναπούμε!

-Σε ευχαριστώ πολύ Άγγελε! Καλημέρα..

Κλείνω το τηλέφωνο συγκινημένη από το ενδιαφέρον του. Χαίρομαι τόσοπου δεν καταλήξαμε σαν εκείνα τα ζευγάρια που μετά το χωρισμό τους καταστρέφουν ό,τι όμορφο υπήρξε. Φαίνεται ότι και οι δύο έχουμε συμφιλιωθεί με το τέλος της σχέσης μας, απλά κάποια πράγματα είναι θέμα συνήθειας, όπως το να νοιάζεται ο ένας για τον άλλον, με τον δικό του τρόπο.

Πηγαίνω πίσω στο Facebook για να δω τα μηνύματα και βλέπω το όνομα του Άρη, του Πάνου, της Ολίβιας και... του Άλεξ! Ανοίγω κατευθείαν το μήνυμα του Άλεξ και πιάνω την καρδιά μου να χτυπάει λίγο πιο δυνατά.

«Συγγνώμη που δεν κράτησα την υπόσχεσή μου, όμως δεν μπορούσα να μην σου στείλω σήμερα! Ξέρω πόσο σημαντική είναι η αυριανή μέρα για εσένα και απλά ήθελα να σου ευχηθώ να τα πας τέλεια και να γυρίσεις με τη νίκη! Σε αγαπάω πολύ και μου λείπεις... Περιμένω να γυρίσεις! Καλή τύχη!»

Γαμώτο Άλεξ! Σε αγαπάω κι ας είσαι βλάκας και ζηλιάρης! Μου έστειλε μήνυμα στις δύο το βράδυ; Γιατί στο καλό δεν κοιμόταν; Άραγε να με σκεφτόταν; Να του λείπω όσο μου λείπει αυτός; Μια μέρα ακόμα, μια μέρα μωρό μου... Για μια στιγμή σκέφτομαι ότι είναι καλύτερο να μην του απαντήσω, όμως απλά δεν μπορώ να κρατήσω τα δάχτυλά μου από την οθόνη.

«Σε ευχαριστώ! Θα τα πούμε αύριο, κι εμένα μου λείπεις...» Απλό, λιτό και περιεκτικό!

Και τώρα πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι με μηνύματα και με οτιδήποτε άσχετο και να συγκεντρωθώ. Σε ένα τέταρτο φεύγουμε!

Αργότερα

Μια ώρα μετά μπαίνουμε στο γήπεδο και ετοιμαζόμαστε για το ζέσταμα. Πριν όμως πρέπει να μας ανακοινώσουν την ενδεκάδα για να ξεχωρίσουν οι βασικοί από τους αναπληρωματικούς. Παίρνω τη θέση μου δίπλα στα κορίτσια που είναι σίγουρο ότι θα είμαστε μαζί στον πάγκο, όταν ο προπονητής ανακοινώνει την ενδεκάδα.

-Ανέστη τερματοφύλακας, Βασιλείου και Παπαδόπουλου στο κέντρο της άμυνας, Λάμπρου δεξί μπακ, Φιλίππου αριστερό, Διαμαντή, Κωστάκη και Ανδρέου στο κέντρο Χρηστίδου δεκάρι, Αναστασίου και Λώλη μπροστά.

Αναρωτιέμαι ποια έχει το ίδιο επίθετο με εμένα και δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Μέχρι που η Ναταλία δίπλα μου με σκουντάει.

-Δεν θα πας; με ρωτάει.

-Πού; την ρωτάω κι εγώ με τη σειρά μου.

-Γη καλεί Άρια! Πρέπει να κάνεις ζέσταμα με τις βασικές.

-Γιατί; εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω.

-Παιδί μου πας καλά; Είσαι βασική! μου λέει και με σπρώχνει.

Τι;;; Εγώ είμαι η Χρηστίδου; Η Χρηστίδου που θα παίξει βασική; Δεν το πιστεύω!! Ακολουθώ τις υπόλοιπες βασικές και ξεκινάω μαζί τους το ζέσταμα. Δεν έχω συνειδητοποιήσει τι ακριβώς υποτίθεται ότι κάνω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρόκειται να δώσω ένα από τα πιο σημαντικά ματς της ζωής μου. Δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω πλήρως αυτήν την τεράστια ευκαιρία που μου δίνεται, αλλά πιέζω τον εαυτό μου.

Λίγη ώρα αργότερα ο προπονητής μας μας κάνει νόημα να μαζευτούμε. Αφού μας διευκρινίζει κάποιες λεπτομέρειες ξεκινάμε για τα αποδυτήρια, όμως εκείνος με φωνάζει και γυρίζω πίσω.

-Χρηστίδου, μείνει δυο λεπτά.

-Πείτε μου.

-Να φανταστώ δεν περίμενες ότι θα είσαι στο βασικό σχήμα έτσι..

-Όχι, με τίποτα! Συνέβη κάτι, τραυματίστηκε κάποια κοπέλα από τις βασικές;

-Όχι, τίποτα τέτοιο. Απλά έδειξες ένα εξαιρετικό πρόσωπο στις προπονήσεις και με έπεισες. Ίσως είναι ρίσκο αυτό που κάνω, αλλά πιστεύω ότι θα με δικαιώσεις!

-Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την τεράστια ευκαιρία που μου δίνετε!

-Η αλήθεια είναι ότι σε παρακολουθώ εδώ και αρκετό καιρό και σε είχα βάλει στο μάτι. Είσαι πάρα πολύ καλή, έχεις τεχνική, δύναμη, ταχύτητα και βοηθάς και στο αμυντικό κομμάτι. Τι άλλο να θέλει κανείς;

-Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω.. Θα βάλω τα δυνατά μου για να σας δικαιώσω.

-Είμαι σίγουρος. Απλά, μην αγχωθείς. Δες το σαν έναν απλό αγώνα και παίξε όπως ξέρεις. Όπως στις προπονήσεις. Είμαι σίγουρος ότι θα τα πας περίφημα. Πήγαινε να μην αργήσεις και θα τα πούμε σε λίγα λεπτά.

-Εντάξει και πάλι ευχαριστώ..

Τρέχω στα αποδυτήρια και θέλω να αρχίσω να τσιρίζω από τη χαρά μου! Δεν το πιστεύω ότι ξεκινάω βασική στην "Under 19", απλά δεν το πιστεύω. Πρόκειται για ματς ζωής και θανάτου, πρέπει να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένη.

Λίγα λεπτά αργότερα οι δύο ομάδες βγαίνουμε στο γήπεδο και αφού ακουστούν οι εθνικοί ύμνοι και βγάλουμε και τις καθιερωμένες φωτογραφίες παίρνουμε θέση στο γήπεδο. Είναι αό τις ελάχιστες φορές μέχρι τώρα που νιώθω ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι, ένα πολύ ελαφρύ άγχος που όμως είναι παραγωγικό και ξέρω ότι θα εξαφανιστεί μετά τα πρώτα πέντε λεπτά.

Ο αγώνας ξεκινάει με τη σέντρα των Γεωργιανών και την πρώτη τους επίθεση που καταλήγει άδοξα και πρόκειται να είναι μία από τις ελάχιστες στον αγώνα. Με το που παίρνουμε την κατοχή της μπάλας δείχνουμε την ανωτερότητα της κλάσσης μας και φροντίζουμε να δείξουμε στις Γεωργιανές ότι ήρθαμε για να φύγουμε νικήτριες. Η ομάδα ξετυλίσσεται μπροστά με εμένα να αναλαμβάνω την πρωτοβουλία να ανεβάσω τη μπάλα. Τα πρώτα λεπτά κυλούν ήρεμα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη φάση, μέχρι το είκοσι δύο, όταν κερδίζουμε ένα κόρνερ - το τρίτο συνολικά - και η Φιλίππου αναλαμβάνει να το εκτελέσει. Είχα θαυμάσει από την πρώτη προπόνηση το υπερβολικά δυνατό δεξί της και τη συγκεκριμένη στιγμή αποδεικνύεται σωτήριο, αφού η μπάλα έρχεται με ταχύτητα στη μικρή περιοχή και η μία από τις κορυφαίες επιθετικούς μας κερδίζει την εναέρια μονομαχία με την Γεωργιανή αμυντικό και στέλνει τη μπάλα στο δεξί παράθυρο της εστίας των αντιπάλων! Το 0-1 είναι γεγονός και όλες μαζί πανηγυρίζουμε το γκολ που δίνει προβάδισμα στην ομάδα μας. Τέσσερα λεπτά αργότερα έρχεται το δεύτερο γκολ! Αφού έχουμε κλείσει τη Γεωργία στην περιοχή της για αρκετή ώρα, η Λάμπρου βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία και με μια ντρίπλα αδειάζει την αντίπαλη αμυντικό, βλέπει την Αναστασίου που κινείται στον κενό χώρο, της δίνει τη μπάλα και αυτή σκοράρει γράφοντας το 0-2. Στα επόμενα λεπτά είναι η σειρά της Γεωργίας να δικαιολογήσει και αυτή την ύπαρξή της σε αυτόν τον αγώνα. Καταφέρνει να απειλήσει την εστία μας μετά από μια οργανωμένη επίθεση, αλλά η τερματοφύλακάς μας είναι σε σωστή θέση και μπλοκάρει χωρίς να ανησυχήσει ιδιαίτερα. Ακολουθούν ξανά λίγα λεπτά αδράνειας και από τις δύο ομάδες, μέχρι τη στιγμή που, ενώ βρισκόμαστε σε αμυντική θέση, καταφέρνουμε να οργανώσουμε αντεπίθεση. Η κεντρική αμυντικός που κλέβει τη μπάλα με βλέπει ελεύθερη να κινούμαι μπροστά και μου δίνει με μακρινή πάσα τη μπάλα. Έχω ήδη εντοπίσει την μία επιθετικό μας που κινείται πιο μπροστά από εμένα και λίγο πριν τη φτάσει η αντίπαλη που την κυνηγάει της δίνω πάσα και κάνω ξανά κίνηση. Φτάνοντας στη μεγάλη περιοχή μου δίνει ξανά την μπάλα όμως δεν ρισκάρω να τελειώσω τη φάση μόνη μου, καθώς έρχονται κατά πάνω μου δυο αντίπαλες. Έτσι, πασάρω στην συμπαίκτρια μου που έρχεται από τα δεξιά κι εκείνη χωρίς να χάσει χρόνο σουτάρει δυνατά, νικώντας την αντίπαλη τερματοφύλακα. Όλες πανηγυρίζουμε το 0-3 έχοντας πλέον ξεκάθαρο προβάδισμα για τη νίκη. Το ημίχρονο λήγει λίγα λεπτά αργότερα και φεύγουμε ικανοποιημένες για τα αποδυτήρια.

Αφού πάρουμε δυο ανάσες, ακούμε τις οδηγίες του προπονητή για το δεύτερο ημίχρονο, που θα συνεχίσουμε χωρίς αλλαγές. Καλό αυτό, έχω ακόμα λίγο χρόνο να βάλω κι εγώ την υπογραφή μου σε αυτή τη νίκη. Όχι ότι δεν έχω φανεί μέχρι τώρα, αλλά αν δεν βάλω γκολ δεν πρόκειται να ησυχάσω! Ξέρω ότι θα γίνει, εκτός αν βγω νωρίς αλλαγή.

Το δεύερο ημίχρονο ξεκινάει και βρίσκομαι στη σέντρα για να υποδεχτώ τη μπάλα από τη συμπαίκτριά μου. Όταν ο διαιτητής σφυρίζει η Ανδρέου μου δίνει πάσα και σε χρόνο μηδέν βρισκόμαστε έξω από την περιοχή των αντιπάλων και εφόσον βλέπω κενό χώρο και την τερματοφύλακα σε καλό σημείο - καλό για εμένα, κακό για αυτήν - δοκιμάζω ένα σουτ και... Η μπάλα σταματάει στο οριζόντιο δοκάρι και γυρίζει ξανά πίσω, η Ανδρέου την κερδίζει στην επαναφορά και τη σπρώχνει στα δίχτυα για να κάνει το 0-4. Η νίκη μας εξελίσσεται σε θρίαμβο και οι πανηγυρισμοί αρχίζουν ξανά, πιο ήρεμοι όμως αυτή τη φορά. Υπάρχει και κάτι που λέγεται σεβασμός στον αντίπαλο και δεν το ξεχνάμε αυτό.

Ο αγώνας συνεχίζεται με την Γεωργία να αντιδράει κάπως σε αυτό το γκολ με το «καλημέρα» του πρώτου ημιχρόνου και να προσπαθεί να βγάλει μια οργανωμένη επίθεση. Και τα καταφέρνει! Παραλίγο μάλιστα να την πληρώσουμε όταν η σέντερ φορ τους αφήνει πίσω της με επιδέξια τρίπλα την αμυντικό μας, όμως για μια φορά ακόμη η τερματοφύλακάς μας λέει «όχι!» και το 0-4 παραμένει. Για λίγο μόνο..

Φτάνοντας στο εξηκοστό λεπτό βρισκόμαστε ξανά στο κόρνερ. Η Φιλίππου εκτελεί ξανά και βλέπω τη μπάλα να πλησιάζει προς το μέρος μου, όμως η Γεωργιανή που με μαρκάρει με πιέζει ασφυκτικά με αποτέλεσμα να με σωριάσει στο έδαφος. Η σφυρίχτρα αντηχεί στα αυτιά μου ως λύτρωση, καθώς ο τρόπος της Γεωργιανής ήταν καθαρά αντιαθλητικός. Σηκώνομαι πάνω και τη βλέπω να διαμαρτύρεται στο διαιτητή για την ποινή και την κίτρινη κάρτα. Αν είναι δυνατόν! Στη συνέχεια, στρέφεται σε εμένα και μου λέει στα αγγλικά:

-Μόνη σου έπεσες, με σώμα σε έπαιξα.

-Ήταν ξεκάθαρο πέναλτι! της λέω και θαυμάζω την ψυχραιμία μου καθώς απομακρύνομαι για να βρω τις συμπαίκτριές μου, οι οποίες με ρωτούν αν είμαι εντάξει και με συγχαίρουν για το πέναλτι.

Η Ανδρέου έχει εντολή για την εκτέλεση των ενδεχόμενων πέναλτι που θα κερδίζαμε κι έτσι στήνει τη μπάλα στην άσπρη βούλα. Ο διαιτητής σφυρίζει και η αρχηγός μας κάνει το αναμενόμενο, φτάνοντας το κοντέρ στα πέντε γκολ!

Και το πράγμα δεν τελειώνει εδώ. Δέκα λεπτά αργότερα κερδίζουμε άλλο ένα κόρνερ, από τα δεξιά αυτή τη φορά. Η Κωστάκη επιλέγει να παίξει στα δύο μέτρα τη Βασιλείου και εγώ φροντίζω να ξεμαρκαριστώ στο όριο της περιοχής. Η Βασιλείου με βλέπει και μου βγάζει μια σέντρα ακριβείας την οποία υποδέχομαι και κοντρολάρω με το στήθος και πριν σκάσει στο έδαφος τη σουτάρω με το καλό μου πόδι - το αριστερό - σίγουρη ότι είναι ένα καλό σουτ με προοπτικές, αλλά όταν τη βλέπω να κατευθύνται προς το τέρμα αιφνιδιάζομαι. Η τερματοφύλακας τεντώνεται για να την αποκρούσει, αλλά ίσα που τη βρίσκει με τα ακροδάκτυλα του δεξιού της χεριού, πριν αυτή καταλήξει στα δίχτυα. Πρόκειται για το πιο όμορφο γκολ του αγώνα. Και δεν το λέω εγώ, το λέει η έκφραση όλων όσων βρίσκονται στο γήπεδο, καθώς και οι έξαλλοι πανηγυρισμοί και οι αγακαλιές των συμπαικτριών μου. Αποστολή εξετελέσθη! Βλέπω τον προπονητή που μου κάνει νόημα να ετοιμαστώ για αλλαγή. Δεν απογοητεύομαι όμως, κάθε άλλο! Έπαιξα εβδομήντα γεμάτα λεπτά, μετρώντας ένα γκολ, ένα κερδισμένο πέναλτι, ένα δοκάρι και μία ασίστ. Η καλύτερη απόδοση μετά την Ανδρέου μέχρι στιγμής, η οποία ως και η πιο έμπειρη είναι και αρχηγός. Δύο λεπτά αργότερα το παιχνίδι διακόπτεται για αλλαγές, μία εκ των οποίων είμαι κι εγώ. Οι συμπαίκτριές μου με χειροκροτούν καθώς βγαίνω από το γήπεδο και δίνω τη θέση μου στην αντικαταστάτριά μου.

-Το καλύτερο γκολ των προκριματικών έβαλες! μου λέει ικανοποιημένος ο προπονητής μου και νιώθω να ξεχυλίζω από ευτυχία.

Εξίσου καλά λόγια και συγχαρητήρια δέχομαι από τα κορίτσια στον πάγκο, και από τη Φωτεινή, η οποία προσπαθεί αλήθεια όλες αυτές τις μέρες να διορθώσει τη γκάφα που έκανε. Δεν ξέρω αν ακόμα παίζει θέατρο, όμως αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα ασχοληθώ αυτή τη στιγμή.

Σε λίγη ώρα ο αγώνας τελειώνει, αφού πρώτα σημειώσουμε ένα ακόμα γκολ φτάνοντας στο τελικό 0-7. Εντυπωσιακό! Αφού συγχαρούμε τις αντίπαλες πανηγυρίζουμε και επίσημα πλέον την πρόκρισή μας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Συναισθήματα μαγικά, αν και δεν έζησα από την αρχή την πορεία αυτής της ομάδας σε αυτό τον δύσκολο δρόμο για την πρόκριηση. Νιώθω ένα με τις συμπαίκτρίες μου, και φυσικά το οφείλω σε μεγάλο βαθμό σε αυτές που δεν σταματούν να με συγχαίρουν για την εξαιρετική μου παρουσία. Πριν μπούμε στα αποδυτήρια πέφτω πάνω στον προπονητή μας.

-Πρόσεχε Άρια! Πρέπει να σε γυρίσουμε σώα πίσω! αστειεύεται κι εγώ γελάω.

-Αφού τη γλίτωσα στο πέναλτι.. του λέω και συμφωνεί.

-Πολλά πολλά συγχαρητήτια κορίτσι μου! Και σε εσένα, αλλά και στους προπονητές σου. Ήξερα ότι θα ανταπεξέλθεις μια χαρά στον αγώνα, αλλά δεν περίμενα τέτοια εμφάνιση! Πραγματικά, εξεπλάγην!

-Σας ευχαριστώ πολύ! Έκανα ότι μπορούσα, όπως σας υποσχέθηκα.

-Μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα, θα με θυμηθείς μια μέρα και σύντομα μάλιστα.

-Μακάρι! Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την ευκαιρία που μου δώσατε. Δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω.

-Δεν υπάρχει κανένας λόγος να με ευχαριστείς. Από εδώ και πέρα θα είμαστε σε επικοινωνία, πήγαινε να αλλάξεις τώρα.

-Εντάξει, ευχαριστώ.

Πηγαίνω στα αποδυτήρια, όπου το πανηγύρι συνεχίζεται, μέχρι να αποφασίσουμε ότι πρέπει κάποια στιγμή να γυρίσουμε και στην Ελλάδα.. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και λίγο αργότερα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Η εμπειρία; Τεράστια! Η χαρά και η ικανοποίηση; Ακόμα μεγαλύτερες! Νιώθω πραγματικά τυχερή για αυτήν την εμπειρία και δεν μπορώ παρά να αρχίσω να προσέυχομαι από τώρα να είμαι έστω το τελευταίο μέλος της αποστολής για το Ευρωπαϊκό!

Όταν προσγειωνόμαστε στη Θεσσαλονίκη και έρχεται η ώρα να χαιρετήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που γνώρισα μόλις πριν έξι μέρες, νιώθω απλά ένα κενό. Αρνούμαι να πιστέψω ότι όλο αυτό τελείωσε, αλλά όλοι από την ομάδα υπόσχονται να τα ξαναπούμε. Άραγε όντως θα τα ξαναπούμε; Μακάρι!

Κατευθύνομαι προς την έξοδο με τη Φωτεινή, με την οποία εν τέλει τα πήγα αρκετά καλά. Δεδομένου ότι είναι πρώην του Άλεξ, τα πήγαμε τέλεια! Όταν έρχεται η ώρα να χωρίσουμε και με αυτήν, πέφτει πάνω μου και με αγκαλιάζει.

-Λυπάμαι αν ξεκινήσαμε στραβά, πάντως νομίζω ότι περάσαμε πολύ ωραία.

-Ναι, περασμένα ξεχασμένα. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία!

-Ιδιαίτερα για εσένα! Καλά, έκανες το ματς της ζωής σου, έπαιξες καταπληκτικά Άρια!

-Ήμουν σε καλή μέρα!

-Είσαι και ταλέντο όμως! Ευτυχώς είσαι στην ανδρική του ΠΑΟΚ και δεν απειλούμαι.

-Από του χρόνου μπορεί και να απειλείσαι! Της λέω, αφού πλέον δεν θα έχω δικαίωμα να αγωνίζομαι σε πρωτάθλημα αγοριών.

-Ωχ..

-Είμαστε μακριά από τότε..

-Χαίρομαι! Λοιπόν, ελπίζω να μην μου κρατάς κακία. Ό,τι έγινε με τον Άλεξ έγινε, μην με θεωρείς απειλή. Απλά εύχομαι να τα πάτε πραγματικά καλά!

Κι εγώ, λέω από μέσα μου..

-Να 'σαι καλά. Θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή!

-Το ελπίζω. Καλά να περνάς..

Αγκαλιαζόμαστε ξανά και πλέον η καθεμιά παίρνει το δρόμο της. Βρίσκω τη μάνα μου και ξεκινάμε για το σπίτι, αφού με περάσει από ανάκριση για την παραμικρή λεπτομέρεια στη Γεωργία. Όμως δεν έχω καθόλου όρεξη και το μόνο που θέλω είναι να δω τον Άλεξ. Όταν φτάνω στο σπίτι και είμαι πλέον ελεύθερη από τις ερωτήσεις και την πολυλογία της μάνας μου, αποφασίζω να του τηλεφωνήσω.

-Επιτέλους! Νόμιζα ότι δεν θα έπαιρνες ποτέ..

-Ξέρεις ότι αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει Άλεξ! του υπνεθυμίζω.

-Γύρισες είσαι εδώ; με ρωτάει αμήχανα.

-Ναι, γύρισα πριν μισή ώρα και μόλις μπήκα στο σπίτι. Αναρωτιόμουν αν ήθελες να βρεθούμε..

-Φυσικά!!! Δηλαδή, ναι, αν δεν είσαι κουρασμένη.

-Σε πόση ώρα και πού;

-Αν θέλεις μπορείς να έρθεις από εδώ, οι δικοί μου θα αργήσουν να γυρίσουν.

-Εντάξει, τα λέμε σε ένα τέταρτο.

Κλείνω το τηλέφωνο και χωρίς να χάσω χρόνο αρπάζω το μπουφάν μου και φεύγω. Δεν με νοιάζει τι έκανε και με ποια πριν από εμένα, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να πέσω στην αγκαλιά του! Μου έλειψε τόσο πολύ αυτές τις μέρες...

Χτυπάω το κουδούνι και αμέσως μου ανοίγει, όμως στέκεται αμήχανος σαν να μην ξέρει τι να κάνει. Λογικό, εγώ ήμουν αυτή που του ζήτησα αποστάσεις..

-Γεια.. λέει διστακτικά.

Νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό μου και αμέσως πέφτω στην αγκαλιά του, δακρυσμένη. Στην αρχή ξαφνιάζεται, αλλά αμέσως με αγκαλιάζει σφιχτά πάνω του ανακουφισμένος. Να πάρει, το πήρε άσχημα.

-Μου έλειψες! του λέω, ενώ τα μάτια μου είναι βουρκωμένα, όμως δεν με νοιάζει κι αν το καταλάβει.

-Εμένα να δεις.. Σε αγαπάω Άρια! Ήταν οι πιο βασανιστικές μέρες της ζωής μου!

-Συγγνώμη! καταφέρνω μόνο να πω.

-Όχι, εγώ συγγνώμη! Ειλικρινά έπρεπε να σου πω τι είχε γίνει με τη Φωτεινή, αλλά σε ξέρω τόσο καλά πια και ήμουν σίγουρη ότι θα μου θυμώσεις.

-Δεν είμαι πια θυμωμένη μαζί σου. λέω και τον φιλάω απαλά.

Μου έχει λείψει τόσο πολύ η αίσθηση των χειλιών του..

-Πώς πήγε ο αγώνας; Με ρωτάει διακόπτοντας το φιλί μας.

-Υπέροχα! Του λέω και αρχίζω να του εξηγώ αναλυτικά.

Αμέσως νιώθω ξανά την οικειότητα να με γεμίζει, ενώ μιλάμε για το ταξίδι στη Γεωργία. Ο Άλεξ δείχνει πολύ χαρούμενος με την επιτυχία μου και σε λίγη ώρα το όλο θέμα έχει ξεχαστεί. Ο Άλεξ προτείνει να δούμε ταινία και φυσικά συμφωνώ. Φυσικά διαφωνούμε για το ποια ταινία θα πρέπει να επιλέξουμε, αλλά αποφασίζω στο τέλος να υποχωρήσω και όταν τον βλέπω απόλυτα προσηλωμένο στην τηλεόραση, δεν μπορώ να μείνω να τον χαζεύω και να σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που τον έχω..

Χαίρετε!! Να το ολοκληρωμένο το κεφάλαιο!! Η Άρια διέπρεψε έτσι!! Λέτε να επιλεχτεί και για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα τελικά; Αργεί βέβαια αρκετά ακόμα..

Όλα καλά και με τον Άλεξ, και με την Φωτεινή τελικά. Αρχίζει να δείχνει επίπεδο σιγά σιγά η Άρια! (Λέμε τώρα.. :Ρ)

Και είχαμε και το τηλεφώνημα του Άγγελου!! Γλύκας.. <3

Και τώρα, ετοιμαστείτε για συναρπαστικότατο κεφάλαιο, αυτό έχω να σας πω!! Δεν θα κάνω κανένα σπόιλ, αλλά σας ομολογώ ότι περιμένω από την αρχή του βιβλίου να γράψω αυτό το κεφάλαιο... Ο νοών, νοείτο! Έχω περιέργεια πάντως να δω τι σκέφτεστε.. ;-)

Θα τα πούμε το Σαββατοκύριακο... Αγαπ