Γυρίζω επιτέλους στο σπίτι μετά την προπόνηση και νιώθω πραγματικά εξαντλημένη. Μπαίνω να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και μετά παίρνω την γενναία απόφαση να διαβάσω για το πρόχειρο της Βιολογίας, την οποία απεχθάνομαι πλήρως και για αυτό δεν ευθύνεται το γεγονός ότι είμαι θεωρητική κατεύθυνση. Από πάντα είχα μια περίεργη σχέση με αυτό το «υπέροχο μάθημα». Πριν όμως ξεκινήσω το διάβασμα, αδειάζω το σάκο της προπόνησης, για να βάλω στα άπλυτα τα ρούχα της προπόνησης. Όταν τα βγάζω όλα και ετοιμάζομαι να κλείσω το σάκο, το βλέμμα μου πέφτει σε έναν άσπρο φάκελο, στον πάτο του σάκου. Γεμάτη περιέργεια, τον αρπάζω και τον ανοίγω βιαστικά για να δω το περιεχόμενο. Μόλις καταλαβαίνω, ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου και είμαι σίγουρη ότι έχω πάρει την πιο χαζοχαρούμενη φάτσα που θα μπορούσα. Μέσα στο φάκελο υπάρχουν δύο εισιτήρια για τον αγώνα ΠΑΟΚ - ΠΑΣ Γιάννινα που είναι την Τετάρτη, σε δυο μέρες εδώ, στη Θεσσαλονίκη. Ο Άλεξ προφανώς με είχε ακούσει που γκρίνιαζα στον αδερφό μου να μου βρει πάση θυσία εισιτήριο για τον αγώνα. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να έχανα τον αγώνα που θα έδινε ο αδερφός μου εδώ! Όμως είχε δημιουργηθεί ένα θέμα με τα εισιτήρια και ο Ιάσονας αδυνατούσε να μου εξασφαλίσει ένα. Πώς μπορώ μετά να μην λατρέψω τον Άλεξ, όταν επιμελήθηκε το θέμα κάνοντάς μου έκπληξη;

Βρίσκω το κινητό μου και αμέσως τον παίρνω τηλέφωνο. Το σηκώνει σχεδόν αμέσως και μπορώ να καταλάβω το άγχος που υπάρχει στη φωνή του.

-Ναι;

-Μωρό μου, δεν το πιστεύω! Αυτό που σκέφτηκες είναι υπέροχο! Σε ευχαριστώ τόσο πολύ..

-Επιτέλους, νόμιζα ότι άνοιξε η γη και κατάπιε τα εισιτήρια. Τώρα θυμήθηκες να ανοίξεις το σάκο;

-Ναι και είσαι και τυχερός που τον άνοιξα.

-Δεν γίνεται να μην τον άνοιγες! Είχες μέσα τις φόρμες της προπόνησης, ιδρωμένες και βρώμικες. Δεν είχα ιδέα ότι είσαι τόσο βρωμιάρα! με πειράζει.

-Κι εγώ σ' αγαπάω Άλεξ! Το γεγονός όμως ότι έκλεισες στη θύρα του ΠΑΟΚ...

-Ναι συγγνώμη που δεν έχω διασυνδέσεις με τους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας σου!

-Πλάκα σου κάνω ρε μωρό μου!

-Μμ..

-Έλα τώρα, μου κρατάς μούτρα;

-Όχι βέβαια! Πώς θα μπορέσω να κρατήσω μούτρα σε μια βρωμιάρα;

-Άλεξ!! φωνάζω θιγμένη.

-Μου αρέσει πολύ να σε νευριάζω μωρό μου!

-Εμένα όμως δεν μου αρέσει καθόλου να με νευριάζεις βλάκα!

-Ξέρεις ότι σε λατρεύω...

-Δεν με ρίχνεις με κάτι τέτοια!

-Προτιμώ να σε ρίξω σε κανέναν καναπέ καμιά ώρα και να ξεχάσεις ακόμα και το όνομά σου!

-Μου έκοψες τη μαγκιά..

-Ευχαριστώ! Και τώρα μπορείς να με ευχαριστήσεις ξανά που θα σε πάω στον αγώνα την Τετάρτη και μετά να κλείσεις γιατί πρέπει να κάνω μπάνιο.

-Και μετά λες εμένα βρωμιάρα, που έχεις πόση ώρα που γύρισες από την προπόνηση, αλλά δεν έχεις κάνει μπάνιο!

-Γεια σου Άρια! μου λέει, αλλά καταλαβαίνω ότι ο θυμός του είναι εντελώς ψεύτικος.

-Γεια σου Άλεξ! του απαντάω στο ίδιο ύφος.

-Σ' αγαπάω!

-Σε μισώ! του λέω και το κλείνω.

Ποιος θα τρελάνει ποιον Αλεξάκο μου; Βάζω τα εισιτήρια στο γραφείο μου και τηλεφωνώ στον αδερφό μου να του πω τα νέα!

Τετάρτη απόγευμα

Πού είσαι ρε Άλεξ; Πήγε ήδη πέντε η ώρα, σε δύο ώρες είναι ο αγώνας και είμαστε ακόμα ο καθένας στο σπίτι του. Βρίσκομαι σε μεγάλη νευρικότητα για αυτό αποφασίζω να τον πάρω τηλέφωνο.

-Μόλις βγήκα από το ασανσέρ και χτυπάω το κουδούνι σου, ανυπόμονη! μου λέει μόλις το σηκώνει και την ίδια στιγμή ακούω το κουδούνι.

Χαζογελάω - κάτι που κάνω συχνά τελευταία - και τρέχω να του ανοίξω. Αμέσως με σφίγγει στην αγκαλιά του, μου δίνει ένα φιλί και ξεκινάμε για το γήπεδο.

-Πού σε πάω με φανέλλα του ΠΑΣ γαμώτο; μου λέει ενώ βρισκόμαστε στο ασανσέρ.

-Να λείπουν τα σχόλια Άλεξ!

-Μα, μωρό μου, θα κάτσουμε στην κερκίδα του ΠΑΟΚ και φοράς φανέλλα των αντιπάλων;

-Αντίπαλοι για εσένα! Πρώτον, η φανέλλα έχει το νούμερο του αδερφού μου και δεύτερον δεν πάω να υποστηρίξω τον ΠΑΟΚ, αλλά την ομάδα μου.

-Ποιον ερωτεύτηκα γαμώτο; Τον Καραγκούνη;

-Σου μοιάζω με τον Καραγκούνη; τον ρωτάω προσβεβλημένη τάχα μου με το σχόλιό του.

-Στη φάτσα σίγουρα όχι, αλλά στη συμπεριφορά είστε ολόιδιοι.

-Εγώ δεν βουτάω συνέχεια για φάουλ! του αντιλέγω.

-Καταπληκτικό αστείο μωρό μου, με ειρωνεύεται.

-Επιβάλλεται, του λέω. Εξάλλου, ξέρεις την απεριόριστη συμπάθειά μου για τον συγκεκριμένο παίχτη.

-Αλίμονο...

Σε μισή ώρα φτάνουμε στο γήπεδο και βρίσκουμε τις θέσεις μας στην κερκίδα των φιλάθλων του ΠΑΟΚ. Θέλω να ξεράσω που βρίσκομαι σε αυτήν την κερκίδα, αλλά δεδομένου ότι δεν θα μπορούσα να παρακολουθήσω κάπως αλλιώς τον αγώνα, συμβιβάζομαι απόλυτα. Μέχρι να αρχίσει ο αγώνας, συζητάμε με τον Άλεξ, κάνουμε προβλέψεις για το σκορ και το αποκορύφωμα, βάζουμε στοίχημα! Εγώ ποντάρω σε θετικό αποτέλεσμα του ΠΑΣ - νίκη ή ισοπαλία δηλαδή - ενώ ο Άλεξ σε σίγουρη νίκη του ΠΑΟΚ. Έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να το κερδίσει, αφού ο ΠΑΟΚ είναι ανώτερος αντίπαλος από την ομάδα μου, αλλά αλήθεια, έχω προαίσθημα ότι θα καταφέρουμε να πάρουμε θετικό απότελεσμα, ανεξάρτητα από το ότι παίζουμε στην κατάμεστη Τούμπα. Αν ο Άλεξ κερδίσει το στοίχημα, θα αναγκαστώ να εμφανίζομαι σε κάθε αγώνα του ΠΑΟΚ με φανέλα, κασκόλ και όλα τα σχετικά αξεσουάρ, ενώ αν κερδίσω εγώ, θα πάμε με τον Άλεξ σε έναν από τους εντός έδρας του ΠΑΣ Γιάννινα και θα κάνει το αντίστοιχο. Εύχομαι να κερδίσω μόνο και μόνο για να δω τον Άλεξ ντυμένο στα χρώματα της αγαπημένης μου ομάδας!

Οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων βγαίνουν από τα αποδυτήρια και στη θέα του αδερφού μου ως έναν από τους βασικούς παίκτες της αγαπημένης μου ομάδας με κάνει υπερβολικά χαρούμενη και περήφανη. Τα χέρια μου πονάνε από το χειροκρότημα και είναι μόνο η αρχή.

Ο αγώνας ξεκινάει και στα πρώτα λεπτά ο ΠΑΣ μπαίνει δυναμικά, όμως ο ΠΑΟΚ καταφέρνει να ισορροπήσει το παιχνίδι μετά το δεκάλεπτο, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια αξιόλογη φάση μέχρι το εικοστό λεπτό, όπου ο σέντερ φορ των αντιπάλων βρίσκεται σχεδόν μόνος απέναντι από τον εξαιρετικό μας τερματοφύλακα, η επέμβαση του οποίου αποδεικνύεται σωτήρια, αφού καταφέρνουμε να κρατήσουμε το 0-0 μετά από μια ευκαιρία, που ακόμα και ο πιο αισιόδοξος Γιαννιώτης ήταν σίγουρος για το γκολ.

Το ημίχρονο λήγει με τον ΠΑΟΚ να μετράει άλλες τρεις ευκαιρίες, που όμως δεν ανησύχησαν ιδιαίτερα την άμυνά μας. Ο ΠΑΣ δεν κατάφερε να δημιουργήσει κλασσική ευκαιρία για γκολ, εκτός από το επικίνδυνο σουτ στο τριακοστό τρίτο λεπτό, που όμως πέρασε πάνω από τα δοκάρια του αντίπαλου τερματοφύλακα.

Ξεκινώντας το δεύτερο ημίχρονο, ο ΠΑΣ μπαίνει ξανά δυναμικά στο γήπεδο και καταφέρνει να ποιλιορκήσει την περιοχή του ΠΑΟΚ για αρκετή ώρα. Στο πεντηκοστό τέταρτο λεπτό, η ομάδα μας κερδίζει ένα κόρνερ και ο αδερφός μου είναι αυτός που πηγαίνει να το εκτελέσει.

-Πάμε Ιάσονα! φωνάζω, αλλά φυσικά είμαστε σε τεράστια απόσταση για να με ακούσει.

Ο Ιάσονας εκτελεί το κόρνερ, η μπάλα έρχεται μέσα στην περιοχή, ο σέντερ φορ μας πιάνει μια δυνατή κεφαλιά, όμως η μπάλα σταματάει στο δοκάρι και μαζί με αυτήν κοντεύει να σταματήσει και η καρδιά μου! Πριν προλάβω να συνέρθω από την τεράστια χαμένη ευκαιρία, ο παίκτης με το νούμερο εννιά, υποδέχεται τη μπάλα που επιστρέφει από το δοκάρι και με ένα δυνατό πλασέ ρίχνει τη μπάλα στα δίχτυα, εξουδετερώνοντας τον αντίπαλο τερματοφύλακα!

-ΓΚΟΛ!!! φωνάζω και σηκώνομαι όρθια να πανηγυρίσω, ενώ όλοι γύρω μου είναι παγωμένοι στη θέση τους, μαζί και ο Άλεξ.

Δεν με νοιάζει που είμαι η μόνη που πανηγυρίζει σε μια ολόκληρη κερκίδα με οπαδούς του ΠΑΟΚ, γιατί πολύ απλά τα συναιασθήματα είναι πολύ έντονα για να κάτσω να σκεφτώ.

-Μαζέψου Άρια! μου λέει ο Άλεξ θυμωμένος, όχι με εμένα, αλλά με την εξέλιξη του παιχνιδιού.

-Τι έγινε Αλεξάκο; Δεν πιστεύουμε στα μάτια μας; Ο «αδύναμος» ΠΑΣ έκανε μια ολόκληρη Τούμπα να παγώσει;

-Έχει πολύ δρόμο το ματς ακόμα. Μην χαίρεσαι!

-Αυτή τη στιγμή έχω πολύ περισσότερες πιθανότητες να κερδίσω το στοίχημα, γιατί χρειάζεστε δύο γκολ για να περάσετε μπροστά στο σκορ. ΑΝ δεν σας βάλουμε κι άλλο! τον πειράζω και ο Άλεξ μαζεύεται.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη για το αν όντως ο ΠΑΟΚ δεν θα καταφέρει να κερδίσει τον αγώνα, για αυτό κάθομαι ξανά ήσυχα στη γωνιά μου, με την αγωνία στο κατακόρυφο.

Μετά το γκολ, ο ΠΑΟΚ δείχνει να συνέρχεται και μπαίνει πιο αποφασιστικά στο παιχνίδι, όμως η επίδειξη δύναμης δεν κρατάει παραπάνω από δέκα λεπτά, όταν το παιχνίδι σχεδόν ισορροπείται ξανά. Ο ΠΑΣ σήμερα παίζει εκπληκτικά και δείχνει ότι θα υπερασπιστεί το ευνοϊκό για αυτόν σκορ με νύχια και με δόντια.

Η ώρα περνάει και φτάνουμε στο εβδομηκοστό λεπτό, όπου για άλλη μια φορά κοντεύω να μείνω επιτόπου. Ο ΠΑΟΚ μπαίνει πολύ απειλητικά στην περιοχή μας, όμως ο τερματοφύλακάς μας - που έχει κατεβάσει ρολά σήμερα! - είναι παρών για μια ακόμα φορά και σώζει την ομάδα από την ισοφάριση.

-Γαμώτο! Δεν το πιστεύω! Ίσιωσε το πόδι σου βρε βλάκα! ωρύεται στον επιθετικό του ΠΑΟΚ ο Άλεξ δίπλα μου.

-Δεν φταίει αυτό, φταίει που έχουμε αστέρι τερματοφύλακα, του υπενθυμίζω θυμώνοντάς τον ακόμα περισσότερο.

Το διασκεδάζω, μπορώ να πω! Αμέσως μόλις ο τερματοφύλακας μπλοκάρει τη μπάλα, η ομάδα μας ανοίγεται μπροστά και ετοιμάζει μια σπουδαία - όπως όλα δείχνουν - αντεπίθεση. Το δεξί χαφ βρίσκει τον αδερφό μου μέσα στην αντίπαλη περιοχή και ο Ιάσονας ετοιμάζεται να περάσει τον αντίπαλο και να βρεθεί μόνος με τον τερματοφύλακα. Κάνει μια σπουδαία ντρίπλα και...

-Πέναλτι!!! Φωνάζω εξαγριωμένη βλέποντας τον αδερφό μου να βρίσκεται στο έδαφος, μετά από τρικλοποδιά του αντίπαλου αμυντικού.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο διαιτητής δεν σφυρίζει, αφήνοντας το παιχνίδι να συνεχιστεί κανονικά. Αυτό πυροδοτεί φυσικά την έκρηξή μου και αρχίζω να ωρύομαι με τον Άλεξ να προσπαθεί να με μαζέψει.

-Πέναλτι ρε πουλημένε!! Έπρεπε να του κόψει τα πόδια για να το σφυρίξεις; Μάθε τι είναι πέναλτι πρώτα και μετά έλα στο γήπεδο, πουλημένε!

-Άρια, κάτσε ήρεμα, θα γίνουμε θεάμα.

-Μα είδες τι έγινε; Ήταν ξεκάθαρο πένταλτι! Αλλά φυσικά, να ευνοήσουμε τη μεγάλη ομάδα λόγω έδρας. Άι στο καλό!

-Ηρέμησε γαμώτο! Δεν αλλάζει κάτι με το να φωνάζεις. Είσαι σε κερκίδα του ΠΑΟΚ, σε περίπτωση που το έχεις ξεχάσει!

-Αυτό δεν ήταν καθόλου δίκαιο! λέω πιο ήρεμη τώρα και μαζεύομαι, το δίκιο όμως με πνίγει.

Όταν τελειώσουν και οι διαμαρτυρίες των παικτών του ΠΑΣ, ο αγώνας συνεχίζεται κανονικά, η ένταση όμως είναι αισθητή στην ατμόσφαιρα. Η ομάδα δείχνει να χάνει για λίγο τη συγκέντρωσή της, μετά το περιστατικό και αρχίζω να ανησυχώ ότι αργά ή γρήγορα θα το πληρώσουμε. Και οι φόβοι μου επιβεβαιώνονται στο εβδομήντα οχτώ, όταν ο ΠΑΟΚ με οργανωμένη επίθεση μας έχει κλείσει στην περιοχή και ψάχνει να βρει την κατάλληλη στιγμή και τον κατάλληλο χώρο για να φτάσει στο γκολ. Και πράγματι, ο καλύτερος παίκτης του ΠΑΟΚ καταφέρνει να ξεμαρκαριστεί και υποδέχεται μια κάθετη πάσα, εκτελεί τον τερματοφύλακά μας που σε αυτήν την περίπτωση ήταν αδύνατο - όπως και για κάθε άλλον τερματοφύλακα - να αντιδράσει και φτάνει την ομάδα του στην ισοφάριση. Μία ολόκληρη κερκίδα από πάνω μου πανηγυρίζει ξέφρενα, ενώ εγώ είμαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

-Πάρ' το μέσα! φωνάζει ο Άλεξ δίπλα μου, μαζί με ένα σωρό άλλα επιφωνήματα και κοσμητικά επίθετα για την ομάδα μου, που με κάνουν να τον αγριοκοιτάξω και να τον βάλω στη θέση του.

-Κλείσε τον ωχετό σου και μην βρίζεις την ομάδα μου! του φωνάζω.

-Έτσι για να δείτε ποιος είναι ο ΠΑΟΚ! μου λέει με ένταση, καθώς δεν έχει συνέλθει ακόμα από τους πανηγυρισμούς.

-Ναι, σιγά την ομαδάρα! Αν είχε δοθεί το πέναλτι θα ήταν διαφορετικό ματς! Αλλά έχετε την εύνοια της έδρας, αλλιώς θα σου έλεγα εγώ! Τρία φάγατε μέσα στα Γιάννενα στον πρώτο γύρο, μην ξεχνιόμαστε Άλεξ. Και χωρίς διαιτητικές εύνοιες έτσι.. φωνάζω, ενώ είμαι πια εκτός εαυτού.

-Σιγά την διαιτητική εύνοια! Ο διαιτητής είναι άνθρωπος και κάνει λάθη, έτυχε να μην το σφυρίξει, εσείς πώς αντιδράσατε μετά; Κλειστήκατε πίσω και φαινόταν ότι θα φάτε γκολ. Σαν μικρή ομάδα, όπως και είστε!

-Τι είπες; ωρύομαι πλέον. Πάρ' το αμέσως πίσω! του φωνάζω και τον χτυπάω στο στήθος.

-Εντάξει, συγγνώμη! Συγγνώμη, αλήθεια! μου λέει ενώ έχει πιάσει το χέρι μου για να με αποτρέψει από τον να τον χτυπήσω και με κλείνει στην αγκαλιά του.

-Είσαι απαίσιος! του λέω, ενώ σφίγγομαι πάνω του.

-Σ' αγαπάω, κι ας είσαι ΠΑΣ! μου λέει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

Για μια στιγμή ένιωσα τα πράγματα θα έβγαιναν εκτός ελέγχου και πίστεψα ότι δεν θα έχουμε ωραία κατάληξη μετά από αυτόν τον αγώνα. Αλλά, ευτυχώς ο Άλεξ υποχώρησε.

Σε λίγα λεπτά ο αγώνας λήγει και το τελικό 1-1 με βρίσκει, όχι μόνο ικανοποιημένη για την απόδοση της ομάδας μου αλλά και για το γεγονός ότι κέρδισα το στοίχημα! Αλεξάκο μου, ετοιμάσου να ντυθείς στα κυανόλευκα!!

Κατεβαίνουμε από τις κερκίδες και πηγαίνουμε έξω από τα αποδυτήρια, περιμένοντας τον Ιάσονα να βγει. Τον παίρνω τηλέφωνο και σε λίγα λεπτά τον βλέπω να βγαίνει βιαστικά και να έρχεται προς το μέρος μας, αφού μας εντοπίσει. Τρέχω με φόρα πάνω του και πέφτω στην αγκαλιά του! Έχω να τον δω πάνω από ένα μήνα και το πόσο μου έχει λείψει δεν περιγράφεται..

-Αδερφούλα!

-Επιτέλους! Συγχαρητήρια για τον αγώνα, με έκανες περήφανη άλλη μια φορά. Πώς είναι το πόδι σου; Χτύπησες; Γιατί δεν..

-Ηρέμησε! Μην με βομβαρδίζεις με ερωτήσεις σαν τη μαμά. Και καταρχάς δεν θα με συστήσεις στο φίλο σου; Ντροπή!

-Ναι, ξέχασα. Λοιπόν, Ιάσονα από εδώ ο Άλεξ, Άλεξ από εδώ ο αδερφός μου!

-Χαίρομαι που επιτέλους σε γνωρίζω! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα έχω ακούσει για εσένα.. με δίνει στεγνά ο Ιάσονας.

-Κι εγώ έχω ακούσει πολλά για εσένα! Η Άρια σε θαυμάζει!

-Εντάξει, φτάνει! Σταματήστε να με καρφώνετε και οι δύο! τους λέω γελώντας.

-Λοιπόν, δεν έχω πολύ χρόνο, γιατί πρέπει να πάω στη μεικτή ζώνη, με κάλεσαν!

-Αλήθεια; ξεφωνίζω. Αυτό είναι τέλειο! Λοιπόν, να μην σε καθυστερούμε τότε. Δώσε στα παιδιά χαιρετισμούς και τα συγχαρητήριά μου! Μας κάνατε πολύ περήφανους, άλλη μια φορά!

-Θα μπορούσαμε να φύγουμε και με τη νίκη, αν μου σφύριζαν το πέναλτι, γαμώτο!

-Πουλημένος! Μην δίνεις σημασία. Είναι πολύ σημαντική και η ισοπαλία, λέω αφού νιώθω τον Άλεξ να ξεροβήχει στο χαρακτηρισμό μου για τον διαιτητή.

-Λοιπόν, δώσε πολλά φιλιά στη μαμά κι εμείς θα τα πούμε το Σάββατο έτσι; μου λέει και με αγκαλιάζει.

-Εννοείται! του λέω, αλλά αμέσως καταπίνω τη γλώσσα μου.

Ο λόγος; Δεν έχω πει στον Άλεξ ακόμα ότι το Σαββατοκύριακο θα κατέβω στα Γιάννενα. Ελπίζω μόνο να μην το κάνει θέμα τώρα και γίνουμε θέαμα έξω από τα αποδυτήρια.

-Ποιο Σάββατο; λέει τελικά ο Άλεξ και ο φόβος μου επιβεβαιώνεται.

-Θα σου εξηγήσω μετά, του λέω προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.

-Όχι τώρα θα μου πεις Άρια. Θα πας στα Γιάννενα και σε εμένα δεν είπες τίποτα;

-Θα σου το έλεγα! προσπαθώ να δικαιολογηθώ, ενώ ο Ιάσονας είναι ακόμα παρών.

-Πότε; Όταν θα έχω κλείσει ήδη τραπέζι; Να σου θυμίσω ότι την Κυριακή είναι Απόκριες!

-Παιδιά, ηρεμία! επεμβαίνει ο Ιάσονας.

-Περίμενα να το σιγουρέψω πρώτα και μετά. Έχει ο Άρης γενέθλια το Σάββατο, για αυτό θα πάω, υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

-Εμένα δεν μου πέφτει λόγος έτσι;

-Σου πέφτει, αλλά θεωρώ πως μπορώ να αποφασίσω μόνη μου για το πότε θα πάω στα Γιάννενα!

-Θα έπρεπε να με ρωτήσεις πρώτα Άρια! μου λέει και πραγματικά με βγάζει εκτός εαυτού!

-Δεν είσαι κηδεμόνας μου Άλεξ! Οπότε σταμάτα να μου λες τι να κάνω!

-Υποτίθεται ότι εγώ είμαι αυτός που δεν ξέρω να κάνω σχέσεις, όμως εσύ είσαι αυτήπου φέρεσαι σαν χαζή, ανώριμη εδώ μέσα!

-Όπα φίλε, άραξε λίγο! επεμβαίνει ο Ιάσονας.

Σιγά που δεν θα με υπερασπιζόταν ο γλυκός μου, αλλά το θέμα τώρα είναι ο Άλεξ!

-Αν κάποιος είναι ανώριμος, αυτός είσαι εσύ! Γιατί πολύ απλά δεν με εμπιστεύεσαι!

-Εγώ δεν σε εμπιστεύομαι; Δεν έχει να κάνει με αυτό! Απλά υποτίθεται ότι είμαστε μαζί κι εσύ αποφασίζεις να περάσεις μόνη σου το πιο χαλαρό Σαββατοκύριακο που έχουμε.

-Μπορούμε απλά να το συζητήσουμε όταν φύγουμε από εδώ; των ρωτάω ήρεμα, καθώς δεν νιώθω άνετη να τσακωθώ μαζί του μπροστά στον Ιάσονα.

-Τότε πάμε να φύγουμε!

Θα με κάνει να αποκτήσω πίεση στα δεκαεφτά μου αυτός ο άνθρωπος! Γίνε πιο αγενής Άλεξ, μπορείς!

-Ιάσονα, συγγνώμη. Πρέπει να φύγουμε. Θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο.

-Έγινε, καταλαβαίνω. Φίλε, σε προειδοποιώ, ήρεμα, αν θες να τα πάμε καλά! λέει στον Άλεξ και πραγματικά τρέμω για την εξέλιξη αυτής της γνωριμίας.

Βλέπω τον Άλεξ να αγριεύει και ανοίγει το στόμα του να πει κάτι - που είμαι σίγουρη ότι οι έντεκα από τις δέκα λέξεις θα είναι κοσμητικά επίθετα για τον αδερφό μου - όμως από ό,τι φαίνεται το μετανιώνει.

-Εντάξει, τα λέμε! του λέει και μου γνέφει να φύγουμε.

-Καλό ταξίδι! Λέω στον Ιάσονα αγκαλιάζοντάς τον βιαστικά.

-Άρια, μην τον αφήνεις να σε κάνει ό,τι θέλει! Αν χρειαστείς κάτι ξέρεις..

-Φιλιά, τα λέμε! μουρμουρίζω ενώ τρέχω να προλάβω τον Άλεξ.

Τον βρίσκω να με περιμένει άπ' έξω και μπορώ να διακρίνω το θυμό στο ύφος του. Γαμώτο, δεν μπορώ άλλους τσακωμούς σήμερα! Αλλά θα του πω δυο φωνήεντα.

-Τι σκεφτόσουν και συμπεριφέρθηκες σαν κόπανος μπροστά στον αδερφό μου; του λέω νευριασμένη.

-Τι; Φοβάσαι μήπως δεν με εγκρίνει; Αλλά σωστά, δεν είμαι τόσο καλός όσο ο Άγγελος, οπότε θα έχεις πρόβλημα, έτσι δεν είναι;

-Ορίστε; Πού κολλάει ο Άγγελος τώρα;

-Παντού κολλάει από ό,τι φαίνεται!

-Εσύ τον κολλάς παντού; Κάνεις ολόκληρο θέμα επειδή ζηλεύεις που θα είμαι κοντά στον Άγγελο το Σαββατοκύριακο, λες και πάω στα Γιάννενα για να τον βρω ή κάτι παρόμοιο!

-Θέλεις να μου πεις ότι δεν θα τον δεις καθόλου ή ότι δεν θα είναι στο πάρτι του Άρη;

-Και; Γαμώτο, αν ήθελα τον Άγγελο γιατί να καθόμουν εδώ και να τσακώνομαι μαζί σου; Πρέπει να ξεκολλήσεις και να καταλάβεις ότι εγώ εσένα θέλω! Μπορεί όντως ο Άγγελος να ήταν καλύτερος για εμένα, όμως εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου! Και δεν με νοιάζει αν σε εγκρίνουν ή οχι ο αδερφός μου, οι φίλοι μου, η μάνα μου, ο οποιοσδήποτε! Πολύ απλά θέλω εσένα, όσο βλάκας κι αν είσαι ώρες ώρες, όπως σήμερα για παράδειγμα!

-Κι εγώ σ' αγαπάω, μου λέει ειρωνικά.

-Σοβαρά τώρα, πρέπει να σταματήσεις να νιώθεις ανασφάλειες και να με εμπιστευτείς!

-Απλά ώρες ώρες νιώθω ότι με τον Άγγελο θα ήσουν καλύτερα! Εννοώ, αποκλείεται να φερόταν σαν μαλάκας όλη την ώρα και να τσακωνόσασταν συνέχεια για βλακείες..

-Άλεξ, προτιμώ να τσακώνομαι μαζί σου συνέχεια, παρά να γελάω με κάποιον άλλον!

-Ακόμα κι αν αυτός ο άλλος ήταν ο Άγγελος;

-Ακόμα και τότε! Μπορείς να ηρεμήσεις τώρα;

-Ναι, υποθέτω.. Αλλά κι εσύ μπορείς όταν αποφασίζεις κάτι σοβαρό να ρωτάς τη γνώμη μου;

-Εντάξει! Συγγνώμη, απλά δεν το θεώρησα και τόσο μεγάλο θέμα! Αντιδράς υπερβολικά μωρό μου!

-Ναι, συγγνώμη κιόλας που θέλω να περάσω τις Απόκριες με το κορίτσι μου! Είμαι πολύ υπερβολικός!

-Το Σάββατο θα πάω Γιάννενα. Και αν είσαι καλό παιδί μπορεί να γυρίσω την Κυριακή για τις Απόκριες! Τέλος συζήτησης.

-Και από εδώ, η δημοκρατική κοπέλα μου! Να την χαίρομαι! Απορώ πού σε βρήκα..

-Εγώ απορώ τι σου βρήκα! τον τσιγκλάω και αμέσως ευχαριστώ τον εαυτό μου που το ξεστόμισα.

Ο λόγος; Ο Άλεξ με κολλάει στον τοίχο και μου δίνει το πιο υπέροχο φιλί μέχρι τώρα.

-Απορείς ακόμα; μου λέει όταν σταματάει για να πάρουμε ανάσα.

-Καθόλου! Του απαντάω και του ορμάω, κανονικά. Εγώ η βιάστρια, δημοκρατική κοπέλα του!

Γεια σας! Το ξέρω ότι εκπλήσσεστε που με διαβάζετε δεύτερη φορά σε δύο μέρες, εκπλήσσομαι κι εγώ η ίδια με τον εαυτό μου! Αλλά, επειδή είχα ξενερώσει ΑΠΕΙΡΑ με το προηγούμενο κεφάλαιο, που είναι ίσως το χειρότερο που έχω γράψει μέχρι τώρα, και κυρίως επειδή βρήκα χρόνο κατάφερα να γράψω!!! Με αγαπάτε λίγο παραπάνω; Έτσι δεν είναι; <3

Δεν θα σχολιάσω κάτι, περιμένω να δω τα δικά σας σχόλια σε αυτό το κεφάλαιο!! Και τα λέμε ξανά το Σαββατοκύριακο, με χώρο διαδραμάτισης των γεγονότων τα Γιάννενα, όπως αποφάσισε η βιάστρια, δημοκρατική κοπέλα του Άλεξ, γνωστή σε όλους Άρια! :Ρ

Υ.Γ. 1 Αφιερωμένο στον VagNakos. Περιμένω τα 10 ευρώ, να ξέρεις! Δεν το ξέχασα... :P

Υ.Γ. 2 Ελπίζω μα σας αποζημίωσα αρκετά για το προηγούμενο φειλ κεφάλαιο! <3

All my love! Καλή παρέλαση σε όσους παρελάζουν αύριο!! (Και σε εμένα!:Ρ)