-Άρια τρέχα να μαζέψεις τα πράγματά σου και φεύγουμε. Μην αργήσουμε κι έχουμε άλλα.. μου λέει ο Άλεξ κι εγώ τρέχω στην τάξη.

Κανονικά έχουμε άλλη μια ώρα μάθημα, όμως εμείς θα φύγουμε νωρίτερα για να πάμε να βρούμε τον Χρήστο. Η ώρα της κρίσης έφτασε και απλά ελπίζω να συνεχίσετε να έχετε νέα μου μετά τη συνάντηση. Παίρνω την τσάντα και το μπουφάν μου και κατεβαίνω. Χαιρετάμε τα παιδιά – που μας δίνουν την ευχή τους – και φεύγουμε. Ο Άλεξ μιλάει περί ανέμων και υδάτων, για το πώς τσακώθηκε με την φιλόλογο και τον έβγαλε έξω, όμως εμένα από χτες το θέμα της Δανάης δεν με έχει αφήσει να ησυχάσω. Πήγα στο σπίτι του Πάνου και λιώναμε επί διόμιση ώρες στο Fifa, οπότε όταν με πήρε η μάνα μου να φύγω ο Άλεξ έμεινε εκεί και δεν μιλήσαμε οι δυο μας. Ούτε σήμερα κατάφερα να τον ξεμοναχιάσω και μου τη σπάει που, ενώ ξέρει ότι καίγομαι να μάθω, κάνει σαν να μην έγινε ποτέ αυτή η συνάντηση.

-Πρέπει οπωσδήποτε να βρει άντρα, μπας και ησυχάσουμε. Δεν συμφωνείς; θάβει ακόμα την αγγλικού.

-Άλεξ, το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί αυτή τη στιγμή είναι αν θα βρει άντρα η γεροντοκόρη καθηγήτριά σου! Από χτες προσπαθώ να βρω λίγο χρόνο να μιλήσουμε οι δυο μας και το αποφεύγεις επίτηδες!

-Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς, μου λέει και με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο.

-Α ναι, φυσικά, για ποιο πράγμα μπορεί να μιλάω; Ίσως για το γεγονός ότι χτες συνάντησες την πρώην σου, πρώην κολλητή σου τέλος πάντων, και όλα τα σχετικά κι εγώ ακόμα δεν έχω μάθει τίποτα!

-Α για τη Δανάη; λέει σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

-Ναι Άλεξ, για την Δανάη!

-Ναι, τι;

Θα τον χτυπήσω, άσχημα!

-Τι «τι» ρε Άλεξ; Πες μου τι έγινε.

-Τίποτα, μου απαντάει στο ίδιο ύφος.

-Γαμώτο, μην το κάνεις αυτό! Ξέρεις πόσο έξαλλη μπορώ να γίνω με αυτό που κάνεις.

-Τι κάνω;

-Άλεξ, ειλικρινά θα σε σκοτώσω, πριν προλάβει να το κάνει ο Χρήστος!

-Ωραία, τι θέλεις να σου πω;

-Τι είπατε φυσικά, τι άλλο;

-Προσπάθησε να δικαιολογηθεί για τότε, αλλά με τέτοιον τρόπο που με εξόργισε και της τα έχωσα κανονικά! Ίσως ήμουν λίγο υπερβολικός, αλλά δεν πειράζει!

-Σου ζήτησε συγγνώμη;

-Ναι, αλλά δεν το εννοούσε..

-Οπότε η συνάντησή σας δεν πήγε καλά;

-Ήξερα ότι δεν θα πάει. Απλά ήμουν περίεργος να δω τι θα έλεγε για τότε. Και αντί να παραδεχτεί το λάθος της πήγε να βγει και από πάνω! Αλλά τέρμα η Δανάη!

-Εντάξει, δεν θέλω να σε πιέσω παραπάνω.

-Και τώρα που σου έλυσα τις απορίες, μπορούμε απλά να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ για αυτό;

-Γιατί τέτοια επιμονή;

-Γιατί απλά ανήκει στο παρελθόν και δεν γουστάρω να ασχολούμαστε μαζί της. Θέλω να κλείσει εντελώς αυτό το θέμα. Γιατί δεν μπορείς απλά να το δεχτείς; με ρωτάει σχεδόν θυμωμένος.

-Χαλάρωσε Άλεξ. Εντάξει, δεν θα ξαναμιλήσουμε για τη Δανάη, αφού σε ενοχλεί τόσο.

-Ευχαριστώ! Και τώρα μπορούμε επιτέλους να μιλήσουμε για το τι θα πούμε στο Χρήστο;

-Την αλήθεια και αυτά που συμφωνήσαμε μεταξύ μας. Ότι θα αφήσουμε τη σχέση μας έξω από την ομάδα και ότι αν δημιουργήσουμε πρόβλημα, την επόμενη στιγμή θα φύγουμε από μόνοι μας. Λες να μας συγχωρέσει; τον ρωτάω ανήσυχη.

-Δεν έχει να μας συγχωρέσει για κάτι. Δεν του κάναμε τίποτα, απλά πρέπει να τον πείσουμε ότι πρέπει να μας κρατήσει!

-Θα τα καταφέρουμε λοιπόν;

-Πιστεύω ότι θα έχει ήδη αποφασίσει, απλά θα μας βάλει να του υποσχεθούμε ένα σωρό πράγματα για να είναι σίγουρος ότι αυτή τη φορά δεν θα κινδυνέψει η ομάδα!

-Δηλαδή πιστεύεις ότι θα μας δεχτεί πίσω;

-Είμαι σχεδόν σίγουρος!

-Ας ελπίσουμε ότι έχεις δίκιο, λέω ενώ μπαίνουμε στα γραφεία.

Δύο λεπτά αργότερα βρισκόμαστε έξω από το γραφείο του Χρήστου, αλλά διστάζουμε να μπούμε. Ίσως και να μην είναι τόσο σίγουρος ο Άλεξ τελικά, αν κρίνει κανείς από το ύφος του τουλάχιστον. Ωστόσο, χρειάζομαι να τον πιστέψω, ότι δηλαδή ο Χρήστος θα υποχωρήσει, αλλιώς νιώθω ότι θα είμαστε χαμένοι. Πρέπει να δείξουμε αποφασισμένοι, πρέπει να δείξουμε στον Χρήστο αυτό που πραγματικά είμαστε. Γνέφω στον Άλεξ και χτυπάω την πόρτα. "Μπείτε!" Ακούω τον Χρήστο να λέει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, ανταποδίδω το βλέμμα συμπαράστασης στον Άλεξ και ανοίγω την πόρτα.

-Καλώς τους, μας λέει ο Χρήστος και μας γνέφει να καθίσουμε.

Καθόμαστε άβολα στις καρέκλες μπροστά από το γραφείο του Χρήστου και κυριαρχεί μια ατέλειωτη σιωπή, την οποία αποφασίζω να σπάσω.

-Λοιπόν, Χρήστο, έχεις πάρει την απόφασή σου; τολμώ να ρωτήσω.

-Το θέμα δεν είναι αν έχω πάρει εγώ αποφάσεις, αλλά αν έχετε πάρει εσείς, μου απαντάει πιάνοντάς με απροετοίμαστη.

-Τι ενν.. ετοιμάζομαι να ρωτήσω, όμως ο Άλεξ με διακόπτει.

-Έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας Χρήστο, λέει και μου σφίγγει το χέρι, κάτω από το τραπέζι.

-Σας ακούω τότε! μας πετάει το μπαλάκι ξανά.

Τώρα καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοούσε ο Άλεξ. Θέλει να πειστεί πλήρως ότι δεν θα δημιουργήσουμε ξανά πρόβλημα και για αυτό βάζει εμάς να μιλήσουμε.

-Εμείς αποφασίσαμε, αν δηλαδή μας δεχτείς πίσω στην ομάδα, να μην αφήσουμε ποτέ ξανά την προσωπική μας σχέση να μπλεχτεί με τα θέματα της ομάδας! Λυπόμαστε για όσα προβλήματα έχουμε ήδη δημιουργήσει, έχουμε μετανιώσει και θέλουμε να μας δώσεις μια ευκαιρία για να σου αποδείξουμε ότι εννοούμε όσα λέμε. Μια ευκαιρία ζητάμε, την πρώτη και την τελευταία! λέει ο Άλεξ κι εγώ συμφωνώ γνέφοντας.

-Την πρώτη την είχατε και την σπαταλήσατε χωρίς καν να το καταλάβετε. Το να είστε μέλη μιας τέτοιας ομάδας, δεν είναι απλά μια ευκαιρία! Είναι πολλά παραπάνω και αντιλαμβάνεστε ότι η δεύτερη ευκαιρία που ζητάτε θα είναι πολύ μεγάλο πράγμα, αν σας την δώσω. Άλλοι παρακαλούν για την πρώτη..

-Χρήστο, επεμβαίνω εγώ αυτή τη φορά. Ξέρουμε ότι είναι πολύ σημαντικό που μας εμπιστεύτηκε μια τόσο μεγάλη ομάδα και ειδικότερα εγώ νιώθω απίστευτα υποχρεωμένη απέναντι σε εσένα αλλά και στην ομάδα. Γνωρίζουμε ότι σπαταλήσαμε απερίσκεπτα την τεράστια ευκαιρία που είχαμε και ότι με τη συμπεριφορά μας στερήσαμε από την ομάδα και τους συμπαίκτες μας βαθμούς, όμως για αυτό ακριβώς ζητάμε να επανορθώσουμε. Αν δεχτείς να επιστρέψουμε, θα δουλέψουμε το διπλάσιο για να αποκαταστήσουμε ό,τι εξαιτίας μας χάθηκε. Θα κάνουμε προσωπικά τα πάντα για να πάρουμε τη θέση στα πλέι-οφς! Απλά άσε μας να επανορθώσουμε! Θα το διαπιστώσεις και μόνος σου, ότι στα αλήθεια είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό!

-Κι αν κάποια στιγμή, άθελά σας πάλι, σπάσετε τους κανόνες και βλάψετε την ομάδα;

-Τότε, την επόμενη κιόλας μέρα θα φύγουμε από μόνοι μας, χωρίς να χρειαστεί να σε φέρουμε σε δύσκολη θέση! τον διαβεβαιώνω.

-Όμως, υποσχόμαστε να μην χρειαστεί να γίνει τίποτα τέτοιο! δίνει το λόγο του και ο Άλεξ.

-Στο λόγο σας; μας ρωτάει ο Χρήστος και βλέπω τα πρώτα θετικά μηνύματα να έρχονται.

-Να μην σώσω και ξαναβάλω ποτέ στη ζωή μου γκολ! ορκίζεται ο Άλεξ, όση ώρα ο Χρήστος ψάχνει ανάμεσα σε κάτι χαρτιά.

-Γράψτε αυτά που θα σας πω! μας διατάζει και μας δίνει από ένα χαρτί και ένα στυλό. "Δηλώνω υπεύθυνα ότι, μετά από συστάσεις που δέχτηκα από τον προπονητή μου εξαιτίας προβλημάτων που δημιούργησα στην μονάδα, από εδώ και στο εξής θα είμαι απόλυτα συνεπής στις υποχρεώσεις μου και τυπικός - τυπική απέναντι στον προπονητή και τους συμπαίκτες μου. Δηλώνω επίσης ότι, σε περίπτωση που παραβιάσω κάποιον κανονισμό ή φέρω σε δύσκολη θέση τον προπονητή ή κάποιον από τους συμπαίκτες μου, θα αναλάβω την πλήρη ευθύνη των πράξεών μου και θα αποχωρήσω οικειοθελώς από την ομάδα, χωρίς να δημιουργήσω περαιτέρω προβλήματα." Το όνομά σας, την υπογραφή σας και την ημερομηνία. Όπως, λοιπόν, φαντάζεστε με αυτό το χαρτί σας έχω στο χέρι και με το πρώτο λάθος σας στέλνω στο σπίτι σας! Έγινα κατανοητός;

-Απόλυτα! απαντάμε και οι δυο ταυτόχρονα.

-Αυτό σημαίνει ότι "καλώς ήρθατε πίσω στην ομάδα" υποθέτω! μας λέει ο Χρήστος και για πρώτη φορά μετά από μια εβδομάδα μας χαμογελάει!

-Αυτό σημαίνει ότι επιστρέφουμε κανονικά σε προπονήσεις; ρωτάει ο Άλεξ.

-Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επανακτήσετε πολύ γρήγορα τη φόρμα σας, γιατί την Κυριακή παίζουμε στη Βέροια!

-Θα βάλουμε τα δυνατά μας! υποσχόμαστε και δύσκολα μπορούμε να κρύψουμε τη χαρά και την ικανοποίηση μας.

-Ξεκινήστε ζέσταμα μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι, μας λέει ο Χρήστος και σηκωνόμαστε.

-Χρήστο, σε ευχαριστούμε πολύ, για όλα! λέω πριν βγούμε από το γραφείο.

-Περιμένω να δω πράξεις! μας λέει κλείνοντάς μας το μάτι του.

-Θα τις δεις, υποσχόμαστε! τον διαβεβαιώνει ακόμα μια φορά ο Άλεξ και αποχωρούμε.

Με το που κλείνουμε την πόρτα, ο Άλεξ με αρπάζει και με σφίγγει στην αγκαλιά του, σηκώνοντάς με στον αέρα και γυρίζοντας γύρω από τον εαυτό του. Θεέ μου, είναι εντελώς τρελός...

-Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο! καυχιέται και επιτέλους με αφήνει κάτω.

-Για μια στιγμή νόμιζα ότι απλά θα μας έλεγε να τα μαζεύουμε και να φύγουμε! ομολογώ.

-Να σου πω την αλήθεια, δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι θα μας δώσει δεύτερη ευκαιρία. Απλά είχα την ανάγκη να το πιστέψω! παραδέχεται ο Άλεξ.

-Τώρα ξέρεις τι πρέπει να κάνουμε έτσι; τον ρωτάω.

-Να σκιστούμε στην προπόνηση για τους επόμενους τέσσερις αγώνες που μας απομένουν.

-Θα είναι παραπάνω! Θα περάσουμε στα πλέι-οφς Άλεξ, θα το δεις! υπόσχομαι στον εαυτό μου περισσότερο.

-Το ξέρω ότι θα τα καταφέρουμε! Μαζί! μου υπόσχεται και μου δίνει ένα γρήγορο φιλί. Θα ήθελα να σε φιλήσω μέχρι να μην μπορείς να αναπνέεις, αλλά μόλις υπέγραψα ένα παλιόχαρτο, και αν δεν το ακολουθήσω θα μας κάψω και τους δύο. Οπότε, απλά θα κάνω υπομονή μέχρι να τελειώσουμε την προπόνηση! μου λέει και εξαφανίζεται στα αποδυτήρια.

Ευτυχώς το κάνει, γιατί αλλίως θα ήμουν αναγκασμένη να ψάξω καινούρια ομάδα. Μπαίνω κι εγώ στα αποδυτήριά μου για να αλλάξω και απλά κάνω κι εγώ υπομονή μέχρι να τελειώσει η προπόνηση, η οποία παρεμπιπτόντως μου έχει λείψει φρικτά εδώ και δέκα περίπου μέρες. Επιτέλους! Θα κλωτσήσω μπάλα...

Κυριακή, μετά από έξι μέρες:

-Μωρό μου, ξύπνα, φτάνουμε Βέροια! ακούω τον Άλεξ να με ξυπνάει, δίνοντάς μου ένα φιλί στο μάγουλο και μπορώ από το παράθυρο του λεωφορείου να διακρίνω τη Βέροια λίγα χιλιόμετρα μακριά μας.

Ούτε κατάλαβα πότε κοιμήθηκα. Ίσως φταίει η κούραση όλης της εβδομάδας, όπου κυριολεκτικά έλιωσα στην προπόνηση. Εκτός από ό,τι μας έβαζε ο Χρήστος, με τον Άλεξ αποφασίσαμε να κάνουμε περισσότερα, για να βλετιώσουμε τη φυσική μας κατάσταση και να δυναμώσουμε περισσότερο. Πραγματικά νιώθω πανέτοιμη για αυτόν τον αγώνα και δεν βλέπω τη ώρα να ξεκινήσει.

Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμαστε στο γήπεδο της Βέροιας και κάνουμε ζέσταμα, ενώ ο Χρήστος σχεδιάζει το πλάνο για τον αγώνα. Ξεχωρίζει τους αναπληρωματικούς από τους βασικούς - στους τελευταίους ανήκω, ευτυχώς, κι εγώ με τον Άλεξ - και τα πάντα μοιάζουν έτοιμα για τον αγώνα. Η Βέροια δεν είναι αμελητέα δύναμη, δεν είναι βέβαια και φόβητρο, αλλά σίγουρα αξίζει την προσοχή μας.

Ο αγώνας ξεκινάει με την Βέροια στη σέντρα. Με το που τους κλέβουμε όμως τη μπάλα δείχνουμε ξεκάθαρα ότι δεν ταξιδέψαμε τόσα χιλιόμετρα για να έρθουμε βόλτα στην Βέροια. Δεν λέω, είναι μια χαρά πόλη, με τα όλα της, όμως εμείς ήρθαμε για να φύγουμε με τη νίκη. Και το δείχνουμε έμπρακτα, όταν στο είκοσι τρία, κερδίζουμε κόρνερ, το εκτελεί το δεξί μας χαφ, ο Άλεξ εκμεταλλεύεται τη διαφορά ύψους που έχει με τον αμυντικό που τον μαρκάρει και με άπιαστη κεφαλιά στο παράθυρο του αντίπαλου τερματοφύλακα γράφει το 0-1. Συγκρατημένη - όπως επιβάλλει το χαρτάκι που έξι μέρες πριν υπέγραψα - αγκαλιάζω και συγχαίρω τον Άλεξ, ενώ επιστρέφουμε στο μισό του γηπέδου μας για τη συνέχεια του αγώνα. Μετά το 0-1 ο ρυθμός του αγώνα πέφτει, αλλά εξακολουθούμε να έχουμε το πάνω χέρι και αν ο Άλεξ ήταν λίγο περισσότερο εύστοχος και δεν σημάδευε το οριζόντιο δοκάρι των αντιπάλων, το τοπίο θα είχε ξεκαθαρίσει. Το ημίχρονο λήγει με την Βέροια να έχει μία ευκαιρία όλη κι όλη, στην οποία όμως ο τερματοφύλακάς μας φρόντισε να είναι παρόν.

Με το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου μπαίνουμε και πάλι αποφασιστικά στο παιχνίδι, με σκοπό να καθαρίσουμε το παιχνίδι, αφού γνωρίζουμε ότι όσο καλύτερος κι αν είσαι από τον αντίπαλο, το 0-1 δεν είναι ασφαλές σκορ. Έτσι, όταν στο πεντηκοστό όγδοο λεπτό μου δίνεται η ευκαιρία να σουτάρω, μέσα από μια οργανωμένη επίθεση που κάνουμε στην αντίπαλη περιοχή, και να δώσω μεγαλύτερο προβάδισμα στην ομάδα μου. Πανηγυρίζουμε ίσως λίγο παραπάνω από το κανονικό το 0-2, όμως όλη η ομάδα στηρίζει εμένα και τον Άλεξ, μετά από ό,τι έγινε, πριν δύο εβδομάδες.

Στη συνέχεια, η Βέροια δείχνει να παραδίδει τα όπλα, αφού η πίεση που δέχεται είναι ασφυκτική κι ας μην απειλούμε ουσιαστικά την εστία τους. Τελικά, στο ογδοηκοστό πρώτο λεπτό ο διαιτητής σφυρίζει πέναλτι υπέρ μας, το οποίο κερδίζω εγώ, άλλα περιμένουμε τον Άλεξ να το εκτελέσει, αφού τέτοια εντολή έχει απο τον Χρήστο. Προσπαθεί να με πείσει να το εκτελέσω εγώ, αφού το κέρδισα, όμως του το ξεκόβω αμέσως, γιατί σε καμία περίπτωση δεν θέλω να διακινδυνεύσω ο Χρήστος να θυμώσει μαζί μας, ξανά. Έτσι, ο Άλεξ κάνει το 0-3 τελειώνοντας το - ήδη τελειωμένο στην πραγματικότητα - ματς, το οποίο λήγει μετά από λίγα λεπτά.

Αφού ανταλλάξουμε χαιρετισμούς με τους παίκτες της Βέροιας, και αφού πανηγυρίσουμε τη νίκη σαν να είναι πρόκριση, αποχωρούμε για τα αποδυτήρια. Αφού αλλάξουμε, πηγαίνουμε μια βόλτα στο κέντρο της Βέροιας και αργότερα αναχωρούμε για τη Θεσσαλονίκη, αφού έχουμε πάρει τα εύσημα από το Χρήστο! Στην επιστροφή νιώθω κάτι παραπάνω από ικανοποιημένη και πραγματικά ευχαριστώ την τύχη μου, που ο Χρήστος μας έδωσε την πολυπόθητη δεύτερη ευκαιρία. Υπόσχομαι άλλη μια φορά στον εαυτό μου να ξεπεράσω τις αντοχές μου, μόνο και μόνο για να δω αυτήν την ικανοποίηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του Χρήστου και όλων των υπόλοιπων παιδιών. Ποιος να μου το έλεγε έξι μήνες πριν, όταν ο Κώστας προσπαθούσε να με πείσει να μπω στον ΠΑΟΚ, ότι θα δενόμουν τόσο με αυτήν την ομάδα. Και με τον αρχηγό της, που εκμεταλλευόμενος το σκοτάδι και το γεγονός ότι είμαστε σε δρόμο χωρίς φώτα, αποφασίζει να μου κάνει επίθεση, την πιο γλυκιά επίθεση...

Καλημέρα! Και βασικά αντίο σας, γιατί πρέπει να φύγω για το σχολείο.. :ρ

Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να σχολιάσω για αυτό το (βαρετό) κεφάλαιο, πέρα από τα δύο θετικά, ότι οι αρεξ επέστρεψαν όχι μόνο στην ομάδα, αλλά και την ίδια την ομάδα στις νίκες! Υπόσχομαι πιο συναρπαστικό κεφάλαιο... Ναι, ακολουθεί το πάρτι του Άρη και το ταξίδι της Άριας στα Γιάννενα(;) Ή μήπως ο Άλεξ δεν θα σθμφωνήσει και τόσο; Τι λέτε; :ρ

Εμείς θα τα πούμε μέσα στην εβδομάδα, θα προσπαθήσω πριν το Σαββατοκύριακο. Καλό μάθημα, λοιπόν!! Και καλημέρα! :-)