Πόσο βαρετές οι Δεύτερες, σκέφτομαι καθώς κλείνω βαριεστημένα το ξυπνητήρι μου που χτυπάει σαν παλαβό. Σέρνω τα πόδια μου μέχρι το μπάνιο, όπου πλένομαι και ντύνομαι για το σχολείο. Ένα τζιν και ένα φούτερ και πολλά είναι.. Αφήνω τα μαλλιά μου κάτω καθώς φαίνονται ολόισια μετά το χτεσινό μπάνιο.

Αχ χτες.. Πριν προλάβω να φέρω τα γεγονότα στη μνήμη μου ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Το γκολ μετά την εξαιρετική μας συνεργασία, το πεταχτό φιλί που μου έδωσε αμέσως μετά, κι εκείνο το φιλί στα αποδυτήρια.. Ωχ Θεέ! Μόλις ανατρίχιασα.. Στο λεωφορείο δεν καθίσαμε μαζί, δεν θα άντεχα να τον είχα δίπλα μου και να μην μπορώ να τον αγγίζω, ούτε ήθελα να δώσουμε δικαιώματα από τώρα. Όταν φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη ήρθε να μας πάρει και τους τρεις η μαμά του Πάνου, και παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες του Πάνου που μας άφησε μόνους στο πίσω κάθισμα, αρκεστήκαμε μόνο σε λίγα χάδια. Άφησαν πρώτα εμένα και πριν προλάβω να μπω στο σπίτι ο Άλεξ μου έστειλε μήνυμα. "Βασανίστηκα άπειρα με το να σε έχω δίπλα μου αλλά να μην μπορώ να το αξιοποιήσω.. Αύριο το πρωί θα περάσω να σε πάρω, στις οκτώ να είσαι έτοιμη. Όνειρα γλυκά κούκλα μου!"

Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι και είναι οκτώ παρά δέκα. Πώς θα περάσουν δέκα ολόκληρα λεπτά; Ευτυχώς που η μαμά έχει φύγει για τη δουλειά.. Ακόμα δεν έχω τολμήσει να της παραδεχτώ ότι χώρισα με τον Άγγελο και μάλλον δεν το έχει μάθει ούτε από την κυρία Κατερίνα. Διακριτική κι αυτή σαν τον υπέροχο γιο της.. Εγώ στη θέση της θα με είχα στραγγαλίσει μάλλον, σύμφωνα με το πόσο χάλια είναι ο Άγγελος, όπως μαθαίνω από τον Άρη.

Πίνω και την τελευταία γουλιά του χυμού μου και τρέχω στον μεγάλο καθρέφτη που έχουμε στο διάδρομο. Σκατά! Εγώ δεν ανησυχούσα ποτέ για την εμφάνισή μου! Πού με κατάντησες άτιμε Άλεξ. Είμαι η συνηθισμένη Άρια, τίποτα πάνω μου δεν υποδηλώνει ότι κάτι έχει αλλάξει, όμως δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Δεν θέλω να νομίζει ότι αλλάζω για να είμαι αρεστή. Έτσι ούτε βάφομαι, ούτε φοράω κάτι διαφορετικό από τις άλλες φορές. Αν του αρέσω, θα του αρέσω όπως ήμουν τόσο καιρό!

Εφτά και πενήντα δύο λέει το κινητό μου. Πόσο αργά περνάει η ώρα γαμώτο; Μπαίνω στο Ίνσταγκραμ για να μην σκέφτομαι, μέχρι να πάει οκτώ, όμως μετά από μισό λεπτό ο ήχος του κουδουνιού με κάνει να πεταχτώ πάνω. Ή ήρθε πιο νωρίς και είναι ο πιο υπέροχος άνθρωπος στον κόσμο, ή αυτός που μου χτυπάει το κουδούνι και δεν είναι ο Άλεξ θα πεθάνει! Αρπάζω το μαχαίρι με το οποίο άλειψα τη μερέντα στο ψωμί μου νωριτερα και με την καρδιά μου να έχει πιάσει εκατόν πενήντα παλμούς πλησιάζω το ματάκι της πόρτας.. Υπάρχει θεός! Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο ανοίγω την πόρτα και πέφτω στην υπέροχη αγκαλιά του!

Τρομοκρατημένος όμως από τη θέα του μαχαιριού με αφήνει γρήγορα και με κοιτάζει με ένα τεράστιο ερωτηματικό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

-Περίμενα πώς και πώς να περάσει η ώρα για να έρθεις και όταν χτύπησε το κουδούνι τρελάθηκα! Αν δεν ήσουν εσύ, αυτός που θα βρισκόταν στην πόρτα μου τώρα θα ήταν νεκρός! λέω και τον βλέπω επιτέλους να ηρεμεί κάπως.

-Στην αρχή μιλούσες με μια φανταστική σου φίλη, τώρα πας να σκοτώσεις κόσμο με τα κουζινομάχαιρα, αρχίζω να πιστεύω ότι ερωτεύτηκα μια τρελή!! μου λέει και μου παίρνει το μαχαίρι δειλά δειλά.

-Με λες και τρελή! Για εσένα όμως.. Για αυτό πρόσεχε με!

Την επόμενη στιγμή με αρπάζει και με φιλάει. Αυτή τη φορά το φιλί του είναι πιο παθιασμένο και μόλις του επιτρέπω την πρόσβαση στο στόμα μου γίνεται σχεδον βίαιο! Οι γλώσσες μας αρχίζουν να μπαίνουν σε ένα παιχνίδι για το ποια θα καταφέρει να πάρει τον έλεγχο. Κατάλαβα αμέσως ότι αυτό το παιχνίδι δεν θα τελείωνε εύκολα. Τρομερά ανταγωνιστικοί και εγωιστές σαν χαρακτήρες και οι δυο μας, γεννημένοι για να κυριαρχούμε• όχι το παιχνίδι δεν θα τελείωνε σύντομα.

Σταματάμε για να πάρουμε ανάσα και πριν με ρίξει στον καναπέ μου ψιθυρίζει: "Έτσι θα σε προσέχω εγώ από εδώ και πέρα.."

Την επόμενη στιγμή βρισκόμουν ξαπλωμένη στον καναπέ με τον Άλεξ από πάνω μου. Πλέον αυτός έχει τον έλεγχο και είναι η πρώτη φορά που δεν με πειράζει. Αντίθετα, το απολαμβάνω κιόλας..

Λίγα - πολλά βασικά όπως διαπιστώνω στη συνέχεια - λεπτά αργότερα χτυπάει το κινητό μου. Είναι η Ολίβια.

-Καλημέρα Ολίβια, λέω αφού επαναφέρω την ανάσα και την καρδιά μου στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς.

-Χευ! Πού χάθηκες δεν θα έρθεις; Γράφουμε την επόμενη ώρα, το ξέχασες;

-Με πήρε ο ύπνος γαμώτο! λέω ψέματα.

-Έλα γρήγορα, αλλιώς δεν θα προλάβεις! Σου έστειλα νωρίτερα μήνυμα αλλά μάλλον κοιμόσουν και δεν το άκουσες..

Πού να το ακούσω; Όχι τίποτα άλλο, κοιμόμουν φυσικά, σκέφτομαι ενώ σηκώνομαι και αρπάζω την τσάντα μου γνέφοντας στον Άλεξ - ο οποίος δείχνει να απολαμβάνει την κατάσταση - να με ακολουθήσει.

-Σε δέκα λεπτά περίπου θα είμαι εκεί, σε ευχαριστώ Ολίβια! λέω και κλείνω το τηλέφωνο ενώ μπαίνουμε στο ασανσέρ.

-Τώρα γιατί πρέπει να πάμε σχολείο; γκρινιάζει ο Άλεξ πιάνοντάς με από τη μέση και φέρνοντάς με κοντά του.

-Γιατί γράφω Αρχαία και έχω διαβάσει κιόλας! Πρέπει να πάρω κι έναν αξιοπρεπή βαθμό στο τρίμηνο, όπως έπαιρνα πάντα, άσε που έχω ήδη ένα σωρό απουσίες..

-Πφ.. Καλά..

-Μην μου στεναχωριέσαι μωρέ.. Ήδη χάσαμε την πρώτη ώρα και ούτε καν καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα. Είναι εννιά παρά δέκα, πρέπει να τρέξουμε, σε πέντε λεπτά χτυπάει για μέσα.

-Φύγαμε! μου λέει και ξεκινάμε το σπριντ.

Όταν φτάνουμε η αυλή είναι ακόμα γεμάτη, έτσι καταφέρνουμε να μπλεχτούμε μέσα στον κόσμο για να μην αποκαλυφθούμε. Συμφώνησε και ο Άλεξ ότι είναι καλύτερα να μην μαθευτεί, όχι ακόμα τουλάχιστον. Όμως στην Έλενα και στην Ολίβια έπρεπε να το πω. Νομίζουν ότι έχω πάρει κατάκαρδα τον χωρισμό μου με τον Άγγελο και τον θεωρούν υπεύθυνο. Τέλος, θα τους μιλήσω! Πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες μου και να αποκαταστήσω τη φήμη του Άγγελου.

Καταφέρνω να τις εντοπίσω σε ένα παγκάκι μαζί με τον Πάνο και μόλις φτάνω κοντά τους χτυπάει το κουδούνι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα γλίτωνα το ανακριτικό βλέμμα του Πάνου, ο οποίος προφανώς είχε δει και τον Άλεξ κάπου τριγύρω με την τσάντα. Καθόλου τυχαίο ότι χάσαμε και οι δύο την πρώτη ώρα..

-Πολύ γρήγορα δεν έφτασες; Πότε πρόλαβες να ξυπνήσεις, να ετοιμαστείς και να έρθεις εγκαίρως; με ρωτάει ενώ μπαίνουμε μέσα και δεν μας ακούν τα κορίτσια.

-Σουτ! του λέω και τον χτυπάω ελαφρά στο μπράτσο ενώ μπαίνω στην τάξη μου, βλέποντάς τον να μου κλείνει το μάτι πονηρά.

Λίγες ώρες αργότερα:

Μπαίνω στην τάξη βαριεστημένα. Πώς θα αντέξω άλλες τρεις ώρες; σκέφτομαι ενώ αναπολώ τις πρωινές στιγμές στον λατρεμένο από εδώ και στο εξής καναπέ του σαλονιού μας. Οι ώρες στο σχολείο περνούν βασανιστικά, καθώς πρέπει να είμαστε διακριτικοί κι έτσι αρκούμαστε σε επίμονες ματιές κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων που τα περνάμε με τους φίλους μας.
Έχω βάλει το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου πάνω στο θρανίο, έχοντας αποδεχτεί ότι θα χάσω μια ώρα από τη ζωή μου με Φυσική γενικής παιδείας. Τρέμω στην ιδέα το πώς θα είναι η Φυσική κατεύθυνσης.. Απολαμβάνοντας τα τελευταία λεπτά ελευθερίας μέχρι να μπει ο καθηγητής, νιώθω το κινητό μου να δονείται στην αριστερή μου τσέπη.

"Δεν αντέχω άλλο μάθημα.. Σε περιμένω έξω από την καγκελόπορτα, πάρε τα πράγματά σου κι έλα!"

Δεν το σκέφτομαι στιγμή παραπάνω, μαζεύω τα πράγματά μου, πετάω μια δικαιολογία στα κορίτσια ότι ξαφνικά με έπιασε ένας φριχτός πονοκέφαλος και αναχωρώ βλέποντας τον καθηγητή να πλησιάζει. Παρά τρίχα πρόλαβα!

Βγαίνω γρήγορα από το σχολείο και τον βλέπω να με περιμένει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Στηρίζεται σε έναν τοίχο και χαζεύει στο κινητό του, ενώ η τσάντα του βρίσκεται πεταγμένη στα πόδια του. Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί να είναι τόσο πανέμορφος; σκέφτομαι ενώ διασχίζω το δρόμο για να φτάσω κοντά του. Μόλις αντιλαμβάνεται την παρουσία μου βάζει όπως όπως το κινητό στην τσέπη του και με φέρνει κοντά του δίνοντάς μου ένα γλυκό και ήρεμο αυτή τη φορά φιλί. Εξίσου υπέροχο όμως και ανατριχιαστικό, αφού νιώθω κάθε τρίχα του σώματος μου όρθια. Και έχει και ένα κρύο αυτές τις τελευταίες μέρες του Γενάρη..

-Πού πάμε; τον ρωτάω όταν απομακρυνόμαστε ελάχιστα.

-Θα δεις.. μου λέει σιγά και με πιάνει από το χέρι, ενώ μαζεύει με το άλλο την τσάντα του από κάτω.

Μετά από πέντε λεπτά φτάνουμε στη στάση του αστικού λεωφορείου. Μπαίνουμε μέσα και μετά από περίπου είκοσι λεπτά - μην αναρωτιέστε πώς πέρασαν..- ο Άλεξ μου κάνει νόημα να κατέβουμε. Προσπαθώ να προσανατολιστώ προς τα πού περίπου βρισκόμαστε, αλλά μάταια. Πάντως είμαστε αρκετά έξω από την πόλη, αφού στο βάθος διακρίνω τον Λευκό Πύργο!

Χωρίς να έχει αφήσει στιγμή το χέρι μου με οδηγεί σε ένα όμορφο, καταπράσινο πάρκο, ψηλά σε ένα ύψωμα. Άραγε πόσα τέτοια έχουν απομείνει ακόμα; Φτάνουμε στην άκρη του πάρκου και το θέαμα που αντικρύζουμε είναι μοναδικό! Μπροστά μας απλώνεται ολόκληρη η πόλη της Θεσσαλονίκης και στο τέλος της ο Θερμαϊκός.. Με τη βοήθεια του Άλεξ βολεύομαι στο πεζουλάκι και στην αγκαλιά του, ενώ από κάτω μας παραμονεύει ένας τεράστιος γκρεμός. Δεν φοβάμαι όμως, τίποτα δεν φοβάμαι πλάι του!

-Είναι υπέροχα! του λέω ακουμπισμένη στον ώμο του.

-Σου αρέσει;

-Πολύ!

-Έχει μεγάλη αξία για εμένα αυτό το μέρος!

-Γιατί;

-Είναι μεγάλη ιστορία.. Θα σου την πω κάποια άλλη φορά.

-Τώρα θέλω!

-Μην επιμένεις! Δεν θέλω να σε φορτώνω με τα δικά μου από τώρα..

-Σε παρακαλώ! Εξάλλου δεν ξέρω πολλά για εσένα, ευκαιρία να μάθω!

-Δεν είναι ευχάριστη ιστορία Άρια, άφησέ το!

-Ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ησυχάσω αν δεν μου πεις! Για αυτό ξεκίνα!

-Καλά, αλλά μετά θα μου πεις κι εσύ πράγματα για εσένα, θέλω να μάθω τα πάντα! Από το ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα και φαγητό μέχρι το πιο τρελό σου όνειρο!

-Σύμφωνοι!

-Ωραία, εδώ με έφερνε ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός, τότε που ακόμα είχε χρόνο για εμένα.. Παίζαμε μπάλα μαζί, με άφηνε πάντα να νικάω και μετά αποκαμωμένος από το πολύ παιχνίδι καθόμουν σε αυτό εδώ το πεζούλι και χάζευα τη θέα.. Ήμουν μικρός τότε και το μάτι μου χανόταν. Ο πατέρας μου μου έλεγε ότι η Θεσσαλονίκη είναι η πιο όμορφη πόλη, μετά το Παρίσι φυσικά.. "Θα με πας κάποτε στο Παρίσι;" τον είχα ρωτήσει τότε.. "Θα σε πάω παιδί μου" μου είχε απαντήσει, όμως αυτό τι ταξίδι δεν έγινε ποτέ! Όταν έγινα δώδεκα ο πατέρας μου από διευθυντής έγινε μέτοχος στην εταιρεία που δούλευε. "Θα έχω περισσότερες υποχρεώσεις τώρα" είχε πει, όμως ήταν χαρούμενος και αυτός και η μαμά. Ήμουν χαρούμενος κι εγώ, αφού ήταν όλοι. Όμως αργότερα διαπίστωσα πόσο κακό ήταν αυτο για την οικογένειά μας. Από τότε τον πατέρα μου τον βλέπω σπάνια πια.. Μία φορά την εβδομάδα, μπορεί και καμία. Στην αρχή είχα τη μαμά, αργότερα όμως μπήκε κι αυτή στην εταιρεία για να βοηθάει τον μπαμπά. Πλέον την βλέπω ελάχιστα κι αυτήν. Τους έχει κυριαρχήσει το χρήμα, πιστεύουν ότι είναι το παν στη ζωή, δεν νοιάστηκαν όμως ποτέ πραγματικά για εμένα. Νομίζουν ότι τα λεφτά καλύπτουν τα πάντα, ακόμα και το ρόλο του γονιού. Έχω πολύ καιρό να νιώσω πραγματική αγάπη, έχω ξεχάσει πώς είναι να νοιάζεται κάποιος για εσένα και να σου το δείχνει.. Ο τελευταίος άνθρωπος που νοιαζόταν αληθινά για εμένα ήταν η γιαγιά μου. Έμενε σε αυτήν εδώ τη γειτονιά, ερχόμουν συχνά να την επισκεφτώ κι έτσι ερχόμουν κι εδώ, για να ηρεμώ. Την έχασα πριν δύο χρόνια, από τότε έχω να έρθω εδώ. Είναι κάτι σαν μυστικό.. κάτι για το οποίο δεν έχω μιλήσει σε κανέναν. Λατρεύω αυτό το μέρος, για αυτό και θέλησα να τον μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μίλησα αμέσως. Ήταν πολλές οι πληροφορίες που δέχτηκα και χρειάστηκε να της επεξεργαστώ πριν μιλήσω. Τελικά δεν έχει περάσει και λίγα σκέφτομαι. Με δύο γονείς που να μην νοιάζονται και πολύ είναι λογικό να ξέφυγε χάνοντας τον έλεγχο. Πέρασε την εφηβεία μόνος του, όταν χρειαζόταν τους γονείς του περισσότερο εκείνοι δεν ήταν εκεί για να του πουν ποιο είναι το σωστό και πιο το λάθος!

-Ξέρω ότι όλα αυτά σου φαίνονται κάπως, διέκοψε τις σκέψεις μου. Μπορεί και να δυσκολευεσαι να πιστέψεις ότι έχω και μια ευάλωτη πλευρά, όμως αυτή είναι η αλήθεια. Ήταν υπερβολικά για να τα μάθεις την πρώτη ουσιαστικά μέρα που είμαστε μαζί, όμως εσύ επέμεινες. Συγγνώμη αν σε ψυχοπλάκωσα, δεν το ήθελα!

-Δεν με ψυχοπλάκωσες! Χαίρομαι που μου ανοίχτηκες από τώρα!

-Αισθάνομαι σαν να είμαστε μαζί καιρό και δεν έχω πρόβλημα να σου ανοιχτώ. Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό!

-Είναι που ήδη γνωριζόμασταν.. .Κι εγώ νιώθω οικειότητα μαζί σου!

Με φίλησε, ξανά! Λάτρεψα αμέσως αυτή την ευαίσθητη πλευρά του. Ήξερα ότι είναι γλυκός κατά βάθος, καμία σχέση με αυτό που έβγαζε προς τα έξω. Ανασφάλεια, ναι, αυτό ήταν το πρόβλημα του Άλεξ τελικά. Ανασφάλεια που του προκάλεσαν οι ίδιοι του οι γονείς αλλά κι εκείνη η κοπέλα, η Δανάη, ο πρώτος του έρωτας. Όλη αυτή η συμπεριφορά ήταν η άμυνά του λοιπόν! Η άμυνά του για να προστατέψει τον εαυτό του από συναισθηματικά δεσίματα. Όμως όλα δείχνουν ότι έχει δεθεί μαζί μου, έτσι δεν είναι; Μακάρι το ένστικτό μου να είναι σωστό!

-Πρέπει να φύγουμε, σε μιάμιση ώρα έχουμε προπόνηση, μου είπε.

-Φύγαμε, απάντησα αμέσως και σηκώθηκα.

-Μην νομίζεις ότι μου γλίτωσες! Έχω εγώ σειρά να αναλάβω ρόλο ανακριτή!

-Κάποια άλλη φορά, είναι μεγάλη ιστορία, μιμήθηκα τα λόγια του κοροϊδευτικά.

-Μωρό μου έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας! μου είπε και με φίλησε ξανά.

Το ακούσατε κι εσείς έτσι; Με είπε μωρό του; Με είπε μωρό του!!! Το μωρό μου!!! Νιώθω σαν να είμαστε μαζί εβδομάδες ολόκληρες και όχι μια μέρα. Είναι απλά υπέροχος!! Και όχι, δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό το μεταξύ μας, όμως όπως και όταν τελειώσει δεν θα μετανιώσω ποτέ, γιατί ο Άλεξ μπορεί να μην είναι ο μίστερ τέλειος, μπορεί να έχει πολλά ελαττώματα, αλλά με κάνει να νιώθω σημαντική και ξεχωριστή στη ζωή του! Με κάνει ευτυχισμένη.. Και μπορεί να είναι πολύ νωρίς για το λέω αυτό όμως μέσα μου νιώθω σίγουρη, πιο σίγουρη από ποτέ!

Κεφάλαιο γεμάτο #αρεξ, δεν πιστεύω να έχετε παράπονο!! Δεύτερο κεφάλαιο από ταμπλετ και αυτή τη φορά ελεγμένο και από δεύτερο άτομο για να μην υπάρχουν λάθη. Και εκτός αυτού... είναι πρωί (εντάξει μπορεί να κοντεύει μεσημέρι, αλλά μόλις ξύπνησα)!!! Έκπληξη για εμένα έτσι;

Λοιπόν.. ο Άλεξ συν το ότι ήταν πολύ γλυκός σε όλο το κεφάλαιο φτάνει στο αποκορύφωμα στο τέλος ανοίγωντας την ψυχή του στην Άρια για δεύτερη φορά μετά από την εξομολόγηση για την Δανάη. Φαίνεται όντως ερωτευμένος έτσι;

Και μια ερώτηση για το τέλος: θεωρείτε σωστή τη σκέψη τους να κρατήσουν τη σχέση τους κρυφή; Η Έλενα και η Ολίβια φυσικά θα το μάθουν στο επόμενο, όμως μιλάω για τους υπόλοιπους... Τι πιστευέτε;

Το επόμενο ευελπιστώ ότι θα είναι από λάπτοπ!! Θα μπει μάλλον την Τετάρτη, αν υπάρξει καθυστέρηση επειδή μάλλον θα λείψω για λίγες μέρες μετά την Τετάρτη εννοείται θα σας ειδοποιήσω! Αυτά από εμένα, καλά να περάσετε την τελευταία μέρα του καλοκαιριού.. <3