Πλευρά Άγγελου

Κλείνω την πόρτα πίσω μου, αφού την παρατηρώ για λίγα δευτερόλεπτα για τελευταία φορά. Αν με δει κάποιος αυτή τη στιγμή αποκλείεται να με αναγνωρίσει. Αυτό που θα αντικρίσει είναι μια σκυμμένη και ταλαιπωρημένη φιγούρα στο σκοτεινό διάδρομο του Λυκείου μας, με πρησμένα από το κλάμα μάτια. Γράψτε τέλος, λοιπόν. Αυτό ήταν, τρεισήμισι υπέροχα χρόνια, τα πιο όμορφα της ζωής μου! Και τώρα τι; Με διαγράφει έτσι απλά, λες και δεν υπήρξαν ποτέ όλα αυτά που περάσαμε.. Και εγώ; Πώς θα ζήσω χωρίς αυτήν; Δεν έχει πια νόημα η ζωή μου αν η Άρια δεν είναι μέσα σε αυτήν! Και αυτό που με τρελαίνει περισσότερο είναι ότι με παρατάει για αυτόν τον μαλάκα! Μόνο που σκέφτομαι ότι θα την αγγίζει... Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι!!! Έτσι μου έρχεται να πάρω το πρώτο λεωφορείο και να πάω Θεσσαλονίκη να τον πλακώσω στο ξύλο! Όμως κάτι τέτοιο δεν αρμόζει στο χαρακτήρα μου, ούτε θα άρεσε στην Άρια. Εξάλλου δεν μου φταίει σε κάτι, έπαιξα κι έχασα! Αν όμως τολμήσει και πληγώσει την Άρια μου θα του κόψω τα.. πόδια! Απλά πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εκείνη. Μου φαίνεται εντελώς απίθανο! Τα μάτια μου βουρκώνουν ξανά, αλλά και οι άντρες καμιά φορά έχουν το δικαίωμα να κλάψουν! Και η συγκεκριμένη φορά είναι τόσο επώδυνη όσο καμία άλλη! Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το ξεπεράσω ποτέ, πάντως σίγουρα δεν θα είμαι ο ίδιος πια... 

Φτάνω έξω από την αίθουσα εκδηλώσεων και αφού παίρνω μια ανάσα μπαίνω δειλά δειλά μέσα. Τα παιδιά όπως είναι φυσικό έχουν σταματήσει την πρόβα και συζητάνε γελώντας, όμως μόλις αντιλαμβάνονται την παρουσία μου αμέσως σταματούν και γυρίζουν να με κοιτάξουν. Ο Άρης φαίνεται να κρέμεται από τα χείλη μου και είναι πολύ ανήσυχος, προφανώς ξέρει.. Ξέρει, εδώ και καιρό, αλλά δεν μου είπε τίποτα. Δεν τον κατηγορώ βέβαια..

-Όλα καλά; με ρωτάει αφού με βλέπει να μαζεύω τα πράγματά μου αμίλητος.

-Δεν ξέρεις.. 

-Λυπάμαι πολύ..

-Εγώ φεύγω παιδιά, θα τα πούμε..

Οι υπόλοιποι δεν μιλούν, μάλλον κατάλαβαν.. Παίρνω τα πράγματά μου και βγαίνω από την αίθουσα με προορισμό το σπίτι μου. Αυτή τη στιγμή θέλω απλά να κλειδωθώ στο δωμάτιό μου και να μην βλέπω κανέναν!

Πλευρά Άριας

Δεν ξέρω πόση ώρα περνάει μέχρι που ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Άρης. Δεν μου λέει τίποτα, απλά έρχεται και με βοηθάει να σηκωθώ από το πάτωμα όπου βρίσκομαι τόση ώρα. Με παίρνει αγκαλιά και φεύγουμε από το σχολείο πηγαίνοντας σπίτι του.

Όταν πια βολευόμαστε στο δωμάτιό του αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε. Ο Άρης είχε αυτό το καταπληκτικό χάρισμα να μην μιλάει πολύ και κυρίως να μην μιλάει όταν δεν πρέπει! Απλά με άφησε να ξεσπάσω τόση ώρα και που πλέον τα δάκρυα στέρεψαν θα με ηρεμήσει ακόμα περισσότερο, πάλι με τον δικό  του μοναδικό τρόπο.

-Λοιπόν; Πώς πήγε; με ρωτάει.

-Χάλια, τι ρωτάς..

-Άρια, δεν πιστεύω να το μετάνιωσες.. Κλαις ασταμάτητα, δεν θυμάμαι να σε έχω ξαναδεί έτσι!

-Δεν το μετάνιωσα, αλλά είναι δύσκολο! Πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμουν..

-Ήξερες ότι θα είναι δύσκολο Άρια..

-Ναι, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα πονούσε τόσο.. Ξέρεις πόσο πληγώθηκε; Τον απογοήτευσα!

-Είναι λογικό ρε Άρια.. Είστε μαζί από μικρά.. Φαντάσου να τσακωνόμασταν εμείς και να τα τα χαλούσαμε για πάντα.. Πώς θα το έπαιρνες;

-Άσχημα. Μα και τώρα πολύ άσχημα το πήρα, παρόλο που θέλω να είμαι με τον Άλεξ..

-Έχεις μιλήσει καθόλου μαζί του;

-Όχι.. Δεν είμαι σε θέση να το κάνω ακόμα..

-Πότε θα φύγεις; 

-Αύριο αναγκαστικά.. Δεν έχω πολλά περιθώρια για απουσίες!

-Άρια, ξέρω ότι θα είναι δύσκολο μέχρι να το ξεπεράσεις, όμως ξέρεις ότι θα είμαι δίπλα σου!

-Το ξέρω Άρη μου.. Όμως με τον εαυτό μου πρέπει να παλέψω! Κατά βάθος ξέρω ότι δεν θα τον ξεπεράσω ποτέ..

-Άρια, δεν μπορώ τόσο μελό, να βάλω να δούμε μια ταινία;

-Ναι, καλή ιδέα!

-Ποια θέλεις; Να βάλω She's the Man που είναι η αγαπημένη σου;

-ΟΧΙ! Αυτήν την βλέπαμε πάντα με τον Άγγελο.. Βάλε μια όποια θες, ρομαντική όμως!

-Τι τραβάω ο καημένος;

-Έλα.. αφού ξέρεις από αυτά! Σε έχει μάθει η Ιωάννα!

-Να λείπουν τα σχόλια.. Τι λες για Love Rosie;

-Εκπλήσσομαι κολλητέ! Βάλε, αλλά να ξέρεις ότι θα πέσει κλάμα..

-Όλα δικά σου.. λέει και μου πετάει ένα πακέτο χαρτομάντιλα.

Την επόμενη μέρα

-Άρια, ξύπνα.. Πήγε δώδεκα η ώρα! ακούω τον Άρη να με φωνάζει.

-Τι; Σε λίγο πρέπει να φύγω!

-Για αυτό σου λέω, σήκω! Έχω ετοιμάσει πρωινό, ντύσου κι έλα..

Βρήκα το σάκο μου, άλλαξα ρούχα και πήγα να πλυθώ. Αν με έβλεπε ο Άλεξ έτσι θα το μετάνιωνε σίγουρα, σκέφτομαι καθώς αντικρίζω τον εαυτό μου στο μαύρο του το χάλι στο μπάνιο του Άρη! Πρησμένα μάτια, μαύροι κύκλοι, και υπολείμματα μάσκαρας διακοσμούν το πρόσωπό μου. Αφού θαυμάσω την καταπληκτική κατάσταση στην οποία με έφερε η τρέλα μου, κάθομαι κάτω από το κρύο νερό για να συνέλθω. Λίγα λεπτά αργότερα βγαίνω από το μπάνιο σε μία ικανοποιητική κατάσταση και πηγαίνω στην κουζίνα όπου βρίσκω τον Άρη.

-Είσαι λίγο καλύτερα σήμερα;

-Λίγο..

-Κάθε μέρα και καλύτερα! Έλα γρήγορα να φάμε για να προλάβεις το λεωφορείο.

-Θα με πάει ο μπαμπάς, πρέπει να τον πάρω τηλέφωνο.

Ανοίγω το κινητό μου και βρίσκω κλήσεις από τη μαμά, το μπαμπά, τον Ιάσονα και μία από τον Άλεξ. Με αυτόν θα τα πούμε αργότερα. Προς το παρόν παίρνω τον μπαμπά, ο οποίος θα περάσει σε μισή ώρα.

Η ώρα περνάει γρήγορα και σε λίγο ο μπαμπάς χτυπάει το κουδούνι. Τα λέει για λίγο με τον μπαμπά του Άρη, όμως πρέπει να βιαστούμε.

-Λοιπόν, πλησιάζει η ώρα που περίμενες! Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.. Σου έχω ξαναπεί ότι δεν συμφωνώ, αλλά εφόσον θα είσαι ευτυχισμένη το μόνο που μπορώ να πω είναι να προσέχεις! Και ό,τι χρειαστείς εδώ..!

-Εννοείται! Έχεις κάνει τόσα για εμένα Άρη, σε ευχαριστώ! Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα..

-Εμ.. Θα αυτοκτονούσες σίγουρα!

-Άντε ρε βλάκα..

-Λοιπόν, έλα μια σφιχτή αγκαλιά κι έφυγες!

-Σε ευχαριστώ για όλα.. Και να έχεις λίγο τον νου σου στον Άγγελο ε..

-Εσύ κάνεις μαλακίες εγώ θα την πληρώσω πάλι;

-Σε παρακαλώ ρε Αρούλη..

-Καλά, κάτι θα κάνω.. Εξάλλου είναι και δικός μου φίλος.. Όλα αυτά τα χρόνια που ήσασταν μαζί.. Και είναι και η ομάδα.. Τον νιώθω σαν αδερφό μου κάπως..

-Οπότε θα είσαι δίπλα του;

-Εννοείται! Είναι το θύμα της υπόθεσης Άρια και το ξέρεις!

-Δεν ήθελα να τον πληγώσω.. μουρμουρίζω και μου έρχεται ξανά να κλάψω.

-Ό,τι έγινε έγινε και τώρα δεν αλλάζει! Θα τον αναλάβω εγώ τον Άγγελο. Άντε, καλό ταξίδι και αν αυτός ο μαλάκας σου κάνει το οτιδήποτε, ένα τηλέφωνο στον κολλητό και έρχομαι να του κάνω τα μούτρα σαν να έχει τρακάρει με νταλίκα!

-Άραξε κολλητέ! Τίποτα δεν θα γίνει..

-Το ελπίζω! Να προσέχεις και μην μας ξεχάσεις τώρα που δεν θα έρχεσαι να βλέπεις τον Άγγελο! 

-Ούτε καν! Θα έρχομαι να σου κλαίγομαι μην ανησυχείς! Αντίο..

-Καλό ταξίδι!

Βγαίνουμε από το σπίτι του Άρη και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Ο μπαμπάς έχε καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά επίτηδες δεν με ρωτάει τίποτα, περιμένει να του ανοιχτώ, όπως παλιά.. Και θα το κάνω, τον έχω ανάγκη αυτήν την ώρα!

-Μπαμπά, θέλω να σου πω κάτι!

-Επιτέλους,είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ήπιες το αμίλητο νερό, λέει σε μια προσπάθεια να με κάνει να γελάσω.

-Δεν είναι ώρα για αστεία μπαμπά.. 

-Τι συνέβη;

-Χώρισα με τον Άγγελο..

-Τι; Μα εσείς είστε τόσο αγαπημένοι.. Τι σου έκανε;

-Μπαμπά, εγώ φταίω!

-Γιατί;

-Δυσκολεύομαι να σου ανοιχτώ για τέτοια θέματα αλλά..

-Πες μου κορίτσι μου!

-Είμαι ερωτευμένη με κάποιον άλλον μπαμπά, με ένα παιδί από τη Θεσσαλονίκη..

-Μάτια που δεν βλέπονται..

-Μπαμπά δεν είναι έτσι, τον Άγγελο τον αγαπάω αλλά..

-Άρια δεν πρόκειται να σε κρίνω. Είναι επιλογή σου και σε εμπιστεύομαι, κάτι θα ξέρεις εσύ..

-Απλά τον πλήγωσα πολύ και νιώθω τόσο άσχημα!

-Συχνά πληγώνουμε ανθρώπους αγάπη μου χωρίς να το καταλαβαίνουμε.. Σημασία έχει ότι όσα ζήσατε ήταν υπέροχα και ότι η αγάπη σας ήταν και θα είναι ειλικρινής. Και παντοτινή.. Πες μου όμως για το άλλο παιδί..

-Μπαμπά δεν έγινες και η κολλητή μου τώρα!

-Απλά ενδιαφέρομαι για το καλό της κόρης μου. Αν είναι κανένας αλήτης θα..

-Ρε μπαμπά! Δεν με εμπιστεύεσαι;

-Σε εμπιστεύομαι αλλά ο έρωτας είναι τυφλός! 

-Αυτό ξαναπές το.. Απορώ με τον εαυτό μου!

-Γιατί απορείς;

-Τίποτα, κάτι δικά μου.. Έτσι κι αλλιώς φτάσαμε.

-Θα μου τα πεις την επόμενη φορά.. Μόνο υποσχέσου μου ότι θα προσέχεις!

-Σου το υπόσχομαι μπαμπά!

-Και ότι θα έρθεις ξανά σύντομα.

-Εννοείται! Τι νόμιζες ότι θα έριχνα μαύρη πέτρα πίσω μου;

-Α δεν ξέρω.. Για τον Άγγελο ερχόσουν!

-Όχι μόνο ρε μπαμπά! Σου είπα θα ξανάρθω σύντομα γιατί αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα. Έλειπε και ο Ιάσονας με την ομάδα, δεν τον είδα καθόλου!

-Θα σε περιμένουμε λοιπόν..

-Αντίο μπαμπά!

-Γεια σου κορίτσι μου, να προσέχεις!

Μπαίνω στο λεωφορείο με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Το ταξίδι ήταν απλά φρίκη! Ό,τι τραγούδι κι αν έβαζα αμέσως θυμόμουν τον Άγγελο και με έπιαναν πάλι τα κλάματα. Όταν επιτέλους έφτασα, πήγα κατευθείαν σπίτι και έπεσα για ύπνο. Μόνο όταν κοιμάμαι καταφέρνω να ξεφύγω από τις σκέψεις μου. Ξυπνάω κατά τις οκτώ και αμέσως παίρνω τηλέφωνο τον Άλεξ. Δεν έχουμε μιλήσει καθόλου μετά από ό,τι έγινε και δεν γίνεται να το αναβάλλω άλλο.

-Επιτέλους Άρια, είχα αρχίσει να ανησυχώ! λέει όταν το σηκώνει.

-Συγγνώμη, απλά ήμουν πολύ χάλια και έτσι κι αλλιώς ήθελα να τα πούμε από κοντά..

-Τι να πούμε από κοντά; Μην μου πεις ότι τελικά δεν χωρίσατε γιατί..

-Χωρίσαμε Άλεξ, τέλειωσε, οριστικά.. λέω και νιώθω αυτόν τον κόμπο - που βρίσκεται συνέχεια από χτες στο λαιμό μου - να ανεβαίνει επικίνδυνα.

-Θέλω να βρεθούμε Άρια, τώρα!

-Κι εγώ θέλω, σε είκοσι λεπτά στο πάρκο;

-Τα λέμε εκεί..

Χωρίς να αλλάξω ρούχα - με τις φόρμες που φορούσα από το πρωί - τρέχω στο μπάνιο να ελέγξω την κατάστασή μου, φοράω μπουφάν, αρπάζω κινητό και κλειδιά και φεύγω λέγοντας απλά ένα "Γεια" στη μαμά. Πρέπει να εξηγήσω και σε αυτήν τι συνέβη και σύντομα.

Σε πέντε λεπτά φτάνω στο πάρκο, αλλά δεν βλέπω τον Άλεξ. Τόσο βιαστικά που ετοιμάστηκα λογικό.. Σκέφτομαι τι πρέπει να γίνει τώρα.. Μάλλον να φιληθούμε, να τα φτιάξουμε; Κάτι τέτοιο! Το κακό είναι ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα, μόλις χτες χωρίσαμε με τον Άγγελο και..

-Άρια, εδώ είσαι; ακούω τη φωνή του Άλεξ.

-Ναι, εδώ.. λέω καθώς αυτός με αγκαλιάζει σφιχτά.

-Μου έλειψες τόσο πολύ! Και δεν ξέρεις πόσο ανησύχησα που δεν απαντούσες στα τηλέφωνά μου!

-Συγγνώμη..

-Μην ζητάς συγγνώμη, εγώ συγγνώμη αν ήμουν πιεστικός!

-Άλεξ, πρέπει να σου πω..

-Τι είναι;

-Όλο αυτό ήταν πολύ επώδυνο και για εμένα! Ξέρεις, είμαστε μαζί από μικρά παιδιά και ήταν η συνήθειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα είναι μέρος της ζωής μου τώρα πια. Μόνο γιατί μου φαίνεται παράξενο.. Είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί σου και θέλω όσο τίποτα να είμαστε μαζί, όμως σε παρακαλώ, δώσε μου λίγο χρόνο να ξεπεράσω ό,τι έγινε! Ξέρω ότι μπορεί να ξενερώσεις, όμως αυτή τη στιγμή δεν είμαι έτοιμη να προχωρήσω..

-Μαζί σου δεν πρόκειται να ξενερώσω ποτέ, το ακούς; Μπορεί να μην ξέρω σχεδόν τίποτα από σοβαρές σχέσεις, όμως μπορώ να φανταστώ έστω και λίγο πως νιώθεις και προσπαθώ να σε καταλάβω. Είναι λογικό να θέλεις λίγο χρόνο για να συνειδητοποιήσεις ό,τι έγινε, απλά προσπάθησε κι εσύ να καταλάβεις ότι δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα μακριά σου! Αυτή τη στιγμή θα ήθελα απλά να σε φιλήσω σαν να μην υπάρχει αύριο κι ας πέθαινα την επόμενη στιγμή! Όμως σέβομαι τις ανάγκες σου και θα περιμένω. 

-Λίγες μέρες μόνο Άλεξ.. Και θα σε έχω ανάγκη αυτό το διάστημα! Θέλω να είσαι δίπλα μου, έστω και σαν φίλος..

-Δεν μπορώ να σε δω φιλικά δεν το καταλαβαίνεις;

-Ούτε κι εγώ.. 

-Θα είμαι δίπλα σου και ό,τι γίνει, όποτε γίνει! 

-Σε ευχαριστώ!

-Εγώ σε ευχαριστώ που μου δίνεις αυτήν την ευκαιρία! Να σε πάω σπίτι σου;

-Θα το ήθελα πολύ..

-Πάμε!

Στο δρόμο από το πάρκο μέχρι το σπίτι μου δεν μιλούσαμε. Απλά με κρατούσε από το χέρι κι όμως μόνο με αυτό ένιωθα υπέροχα! Όταν φτάσαμε κάτω από το σπίτι μου με έκανε μια σφιχτή αγκαλιά και με φίλησε τρυφερά στο μάγουλο. Εκείνη τη στιγμή όλα μέσα μου αναζητούσαν το πολυπόθητο φιλί, όμως και ο Άλεξ ήξερε ότι έπρεπε να περιμένει..

Αυτά σκέφτομαι ξαπλωμένη και σύντομα με παίρνει ο ύπνος. Αλλάζω πλευρό και κλείνω τα μάτια μου ικανοποιημένη.

Μία εβδομάδα μετά

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και φτάσαμε στην Κυριακή. Είμαστε με την ομάδα στο λεωφορείο και ταξιδεύουμε για Αγρίνιο, όπου σε λίγες ώρες θα δώσουμε τον αγώνα κόντρα στον Παναιτωλικό. Τα πράγματα στο δεύτερο γύρο πηγαίνουν καλύτερα, αφού κάναμε ιδανικό ξεκίνημα νικώντας την Ξάνθη μέσα στην έδρα μας δύο εβδομάδες νωρίτερα. Πλέον φτάσαμε στους δεκαεφτά βαθμούς έχοντας μόνο ένα βαθμό διαφορά από τους πρωτοπόρους ΠΑΣ και Ξάνθη. 

Κάθομαι στο κάθισμα με τον Πάνο και γυρίζω κλεφτά να ρίξω μια ματιά στον Άλεξ που κάθεται απέναντί μας. Αυτός μου χαμογελάει, όμως ο Πάνος με σκουντάει να μαζευτώ, μην μας πάρουν χαμπάρι. Τον Πάνο τον έχουμε σύμμαχο από όταν του εξηγήσαμε πώς θα προχωρήσουμε από εδώ και στο εξής. Και ήταν και ένας από αυτούς που με στήριξαν όλη την εβδομάδα να ξεπεράσω το θέμα με τον Άγγελο. Φυσικά μου στάθηκαν και η Έλενα με την Ολίβια, αλλά σε αυτές δεν έχω πει τίποτα ακόμα για τον Άλεξ. Πρέπει να το κάνω σύντομα, αν και δεν νομίζω να το δουν τόσο θετικά..

Μετά από λίγες ώρες βρισκόμαστε στο γήπεδο του Αγρινίου και βγαίνουμε από τα αποδυτήρια για να πάρουμε τις θέσεις μας στο γήπεδο. Έχω ένα πολύ καλό προαίσθημα για αυτόν τον αγώνα. Κάνουμε τη σέντρα με τον Άλεξ, ο οποίος μου χαμογελάει ενθαρρυντικά. Ανταποδίδω το χαμόγελο και του δίνω τη μπάλα. Ο Παναιτωλικός είναι πολύ καλή ομάδα, αλλά το προαίσθημά μου είναι σωστό. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά δείχνουμε την υπεροχή μας, όμως δυσκολευόμαστε να βάλουμε το γκολ. Όλο το ημίχρονο πάει χαμένο, καθώς παρόλο που παίζουμε πολύ καλά είμαστε άτυχοι. Ο Χρήστος μας δίνει κάποιες οδηγίες στο ημίχρονο, όμως η ατυχία μας συνεχίζεται και στο δεύτερο ημίχρονο. Μπαίνουμε στο ογδοηκοστό λεπτό και το σκορ είναι ακόμα 0-0. Δεν πρέπει να χάσουμε βαθμούς, όχι τώρα! Και ναι! Στο ογδόντα έξι βγαίνουμε με τον Άλεξ σε αντεπίθεση και παίζουμε άριστα το ένα - δύο αποφεύγοντας τους δύο αμυντικούς, ο Άλεξ μου δίνει τη μπάλα στο όριο της περιοχής και εγώ με ένα εύκολο πλασέ εκτελώ τον τερματοφύλακα και βλέπω τα δίχτυα να κουνιούνται! ΓΚΟΟΟΛ!! Φωνάζουν όλοι οι συμπαίχτες μου και έρχονται να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί. Μετά τους πανηγυρισμούς ανεβαίνουμε προς τη σέντρα, όμως ο Άλεξ με κρατάει πίσω και καλά να μου εξηγήσει κάτι.

-Εξαιρετικό τελείωμα! μου λέει πιάνοντάς με από τη μέση.

-Εξαιρετική συνεργασία λέγεται! του λέω κλείνοντας το μάτι και γυρίζω για να φύγω.

Όμως εκείνος με πιάνει από το χέρι και με γυρίζει και αυθόρμητα μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα, αφήνοντάς με άναυδη! Μένω ακίνητη μην μπορώντας να πιστέψω αυτό το μικρό, αλλά υπέροχο φιλί που μόλις μου έδωσε ο Άλεξ, όμως ευτυχώς εκείνος με τραβάει πίσω από τη γραμμή για να γίνει η σέντρα. 

Τα υπόλοιπα λεπτά έχουν διαδικαστικό χαρακτήρα και σε λίγο ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη! Δίνουμε τα χέρια στους αντιπάλους και αφού πανηγυρίσουμε το θετικό αποτέλεσμα αποχωρούμε για τα αποδυτήρια. Μπαίνω στο ξεχωριστό δικό μου χώρο και βγάζω την ιδρωμένη μπλούζα μου. Αμέσως ακούω το κινητό μου να χτυπάει και ψάχνω στο σάκο μου να το βρω. Ο Άρης είναι σίγουρα για το αποτέλεσμα. 

-Έλα Άρη, πώς πήγατε με την Κέρκυρα;

-Νικήσαμε 2-0. Εσείς;

-Εμείς 1-0. Εγώ το έβαλα!

-Μπράβο κορίτσι μου! Εμάς τα έβαλε ο Νίκος και τα δύο. Ο Άγγελος αγνώριστος, λες και δεν έχει παίξει μπάλα ποτέ του!

-Τόσο χάλια;

-Ναι, είναι άλλος άνθρωπος. Αλλά τέλος πάντων, εσύ πώς τα πας με τον άλλον;

-Ε..

Εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα! Χίλια χρόνια θα ζήσει μιλάμε.. Χίλια χρόνια θα με ταλαιπωρεί δηλαδή!

-Άρη.. Θα τα πούμε μετά, πρέπει να κλείσω!

-Περίμενε ρε.. 

-Φιλιά πολλά. Γεια!

-Άρια...

Κάτσε ρε Άρη να πούμε, έχουμε και δουλειές, είμαστε και ημίγυμνες.. Αρπάζω ξανά τη μπλούζα και πάω να τη φορέσω όπως όπως, όμως ο Άλεξ με προλαβαίνει. Εντάξει, φοράω αθλητικό μπουστάκι πάνω από το σουτιέν, αλλά δεν νιώθω και πολύ άνετα έτσι μπροστά του. 

-Άσε τη μπλούζα, δεν μας χρειάζεται! μου λέει και με πιάνει από τη μέση.

-Μαζέψου Άλεξ!

-Δεν νομίζεις ότι η συνεργασία μας πρέπει να επεκταθεί και εκτός γηπέδου; μου λέει και με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής. 

Τώρα ήρθε η ώρα μας! Το νιώθω! Τον παρατηρώ για λίγα δευτερόλεπτα και είναι σαν να έχω έναν άγγελο μπροστά μου. Όχι Άγγελο, άγγελο! Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα από τον ιδρώτα, αλλά υπέροχα, το ίδιο και τα μάτια μου. Όχι, δεν μπορώ να αντισταθώ άλλο, τον θέλω!

-Δεν περιμένω άλλο.. Σε θέλω δικιά μου, μόνο δικιά μου! λέει και πριν καν χωνέψω τα λόγια του τα χείλη μας βρίσκονται ενωμένα!

Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, κόντευε να πεταχτεί έξω από το σώμα μου, ενώ μετά βίας προσπαθούσα να συγκεντρωθώ. Αμέσως όμως κατάφερα να ξεπεράσω το πρώτο σοκ και άρχισα να ανταποκρίνομαι στο φιλί του, ενώ τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από τη μέση μου και τα δικά του γύρω από τον υπέροχο λαιμό του!

Δεν ξέρω πόση ώρα φιλιόμασταν όμως κάποια στιγμή ακούστηκαν φωνές από έξω που αναζητούσαν τον Άλεξ και αναγκαστήκαμε να ξεκολλήσουμε όπως όπως, ενώ εγώ προσπαθούσα να βάλω τη μπλούζα μου. Ευτυχώς ήταν ο Πάνος που άνοιξε την πόρτα και κατάφερε να μας καλύψει μέχρι να μπουν και οι άλλοι για να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί. Βρε μανία με τους πανηγυρισμούς.. Δεν μπορεί κανείς να φιληθεί με την ησυχία του εδώ πέρα. Μετά από λίγο που φεύγουν ο Άλεξ μένει τελευταίος, όμως δεν έχουμε χρόνο, καθώς σε πέντε λεπτά πρέπει να είμαστε έτοιμοι. 

-Έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολύ καιρό αυτό.. μου λέει.

-Ποτέ δεν είναι αργά!

-Αυτό τι σημαίνει;

-Ότι η διορία που σου ζήτησα μάλλον τελείωσε..

-Αυτό σημαίνει ότι.. από τώρα είσαι το κορίτσι μου;

-Πρέπει να μου το ζητήσεις πρώτα!

-Θέλεις να πέσω και στα γόνατα;

-Όχι, εντάξει..

-Αν χρειαζόταν θα το έκανα κι αυτό!

-Περιμένω μια ερώτηση..

-Εγώ μια απάντηση..

-Προηγείται η ερώτηση όμως..

-Γιατί το κάνεις αυτό αφού ξέρεις ότι δεν είμαι καλός σε αυτά!

-Θέλω να σε ακούσω να το λες.

-Ωραία, ας γίνει κι αυτό! Άρια Χρηστίδου θέλεις να γίνεις το κορίτσι μου;

-Έτσι απλά;

-Πφ.. ειλικρινά θα πέσω στα γόνατα! Λοιπόν, είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου και αν δεν δεχτείς να τα φτιάξουμε θα..

-Θα;

-Έλα, δέξου τώρα! Ξεπέρασα τα όριά μου για εσένα!

-Κι εγώ τα ξεπέρασα. Και θα τα ξεπεράσουμε και οι δύο ακόμα περισσότερα, τώρα είμαστε στην αρχή!

-Αυτό σημαίνει ότι δέχεσαι;

-Με χίλια!!

-Επιτέλους!! λέει και είναι έτοιμος να αρχίσει να τσιρίζει και να χοροπηδάει από τη χαρά του.

Μου δίνει ένα ακόμα φιλί στα γρήγορα και αποχωρεί. Θέλω να ουρλιάξω, να το φωνάξω σε όλο τον κόσμο.. Αλλά προς το παρόν πρέπει να αλλάξω! Και η συνέχεια έπεται!!!

Χίλια συγγνώμη για την καθυστέρηση, έχετε δίκιο ό,τι και να πείτε.. Αλλά είμαι στο χωριό και καταλαβαίνετε ότι δεν υπάρχει και πολύς χρόνος.. :/ Θα προσπαθήσω το επόμενο να μπει όσο πιο γρήγορα γίνεται!! <3

Και τώρα στα δικά μας.. Λοιπόν, και το φιλί που τόσο περιμένατε και επισήμως μαζί τα παιδιά!!! :D Όπως καταλαβαίνετε το φιλί δεν μπορούσε να δοθεί κάπου αλλού εκτός από  το γήπεδο και η αιτία δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το πράγμα που τους ενώνει, δηλαδή  το ποδόσφαιρο!! 

Περιμένω εντυπώσεις!! Φιλιά πολλά!! <3

Υ.Γ. Η φωτό πόσο #αρεξ?? <3 

Y.Γ. (2) Αφιερωμένο στην @KonstantinaKkg την οποία υπερευχαριστώ που μου έφτιαξε το καινούριο εξώφυλλο της ιστορίας μου!! Ελπίζω να άρεσε και σε εσάς!! ;)