Οκτώ η ώρα, χτυπάει το ξυπνητήρι. Σε λίγο θα έρθει η μαμά. Μπαίνω για ένα γρήγορο μπάνιο, γιατί έχω τα χάλια μου. Μετά στεγνώνω τα μαλλιά μου και φτιάχνω καφέ, μέχρι που χτυπάει το κουδούνι. Επιτέλους!

-Μαμά μου!! αναφωνώ και πέφτω στην αγκαλιά της.

-Κοριτσάκι μου!! Τι κάνεις;

-Καλά είμαι εγώ! Εσύ πώς είσαι;

-Μια χαρά είμαι κι εγώ, δηλαδή, προσπαθώ!

-Μαμά γιατί πήρες μια τόσο δύσκολη απόφαση; Θα μπορούσες να συνεχίσεις εδώ τη ζωή σου. Δεν είναι ανάγκη να ξενιτευτείς!!

-Άρια, δεν περιμένω να με καταλάβεις. Θα σου τα πω όμως, νιώθω ότι έχω υποχρέωση να σου τα πω. Ελπίζω να μην έρθεις ποτέ στη θέση μου για να καταλάβεις πώς νιώθω. Λοιπόν, ας μιλήσουμε σαν γυναίκα προς γυναίκα. Με τον πατέρα σου είμαστε μαζί από όταν ήμουν είκοσι δύο, φοιτήτρια ακόμα. Είμαστε μαζί είκοσι πέντε χρόνια. Τον αγάπησα βαθιά, ακόμα τον αγαπάω και πάντα θα τον αγαπάω. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν! Όμως δεν μπορώ να μείνω εδώ και δεν είναι ότι ντρέπομαι, αυτό είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Νιώθω περιορισμένη εδώ. Θέλω να επικεντρωθώ στη δουλειά μου και ένας παλιός φίλος μου έδωσε μια τεράστια ευκαιρία, την οποία αρχικά είχα αρνηθεί, πριν γίνουν όλα αυτά. Τώρα όμως είναι ευκαιρία, μια ευκαιρία που ποτέ δεν θα έχω ξανά. Σε αυτή τη φάση μόνο η δουλειά μπορεί να με βοηθήσει να ξεπεράσω ό,τι έγινε και η δουλειά είναι αυτή που θα δώσει ξανά νόημα στη ζωή μου.

-Κι εγώ με τον Ιάσονα; Εμείς δεν δίνουμε νόημα στη ζωή σου;

-Εννοείται αυτό Άρια. Όμως εσείς μεγαλώσατε, τον Ιάσονα μπορεί να τον είχα ήδη χάσει αν είχε φύγει σε άλλη πόλη κι εσύ του χρόνου τελειώνεις το σχολείο. Μεγαλώσατε Άρια, κορίτσι μου, δεν με έχετε πια ανάγκη. Ο Ιάσονας έχει ήδη βρει τον δρόμο του, σιγά σιγά θα βρεις κι εσύ τον δικό σου. Ζεις για να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου, να κάνεις καριέρα στο ποδόσφαιρο. Κι εγώ πιστεύω στο όνειρό σου αγάπη μου και θα σε στηρίξω με κάθε τρόπο. Ξέρεις είχα κι εγώ όνειρα στην ηλικία σου, πολλά όνειρα. Κάποια τα είδα να πραγματοποιούνται, άλλα να αναβάλλονται και κάποια άλλα να καταρρέουν. Το όνειρό μου να γίνω μια διάσημη δικηγόρος και να κατακτήσω το χώρο νόμιζα ότι είχε καταρρεύσει, τελικά όμως αναβλήθηκε και τώρα ήρθε η μεγάλη ώρα!! Ξέρεις ποια ήταν η χειρότερη στιγμή; Όταν σταμάτησα να έχω όνειρα, και τα μόνα όνειρα που μου απέμειναν ήταν αυτά που έβλεπα στον ύπνο μου. Αλλά ήταν και κάποια άλλα Άρια, τα δικά σας. Το όνειρο του Ιάσονα ήδη πραγματοποιείται και όλα δείχνουν ότι και για το δικό σου θα έρθει σύντομα η ώρα. Ξέρεις τι κατάλαβα όλα αυτά τα χρόνια; Ότι για να δεις τα όνειρα αρκεί να κοιμηθείς, για να τα πραγματοποιήσεις όμως, πρέπει να ξυπνήσεις! Κι εγώ τώρα ξύπνησα Άρια. Κάλιο αργά παρά ποτέ, λένε. Έφτασε επιτέλους η ώρα να πραγματοποιήσω κι εγώ το μεγαλύτερο όνειρό μου. Έζησα τον έρωτα, έναν πετυχημένο μέχρι πριν λίγο γάμο, το όνειρο του να αποκτήσω παιδιά, μόνο το επαγγελματικό μου όνειρο είναι αυτό που έμεινε πίσω. Και νομίζω ότι είναι η πιο κατάλληλη ώρα για αυτό, τώρα που τα υπόλοιπα φαίνεται να παίρνουν το δρόμο τους. Και θα σου δώσω μια συμβουλή. Να μην αφήσεις κανέναν, μα κανέναν να σε αποσπάσει από το στόχο σου.

-Με αποσπάς εσύ μαμά... Αν φύγω από την ομάδα κανένα όνειρό μου δεν θα πραγματοποιηθεί. Και εκτός από το ποδόσφαιρο δεν έχω κάποιο άλλο στόχο ή όνειρο για τη ζωή μου γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι κάτι θα μπορούσε να μου στερήσει ό,τι αγαπάω περισσότερο.

-Εγώ σου το στερώ Άρια;

-Ναι μαμά! Πώς θα είμαι μέλος της ομάδας από τη Θεσσαλονίκη;

-Μισό λεπτό Άρια, δεν απαιτώ από σένα να έρθεις μαζί μου. Θα ήταν παράλογο να σου ζητήσω κάτι τέτοιο. Είσαι πλέον μεγάλη για να καθορίσω εγώ το μέλλον σου και τη ζωή σου. Εξάλλου εδώ έχεις τα πάντα, ποια είμαι εγώ που θα σε αναγκάσω να ξεκινήσεις μια καινούρια ζωή, επειδή εγώ θέλω να κυνηγήσω το απωθημένο μου;

-Είσαι η μαμά μου και θα έρθω μαζί σου!

-Άρια...

-Μαμά, σε παρακαλώ! Έχω πάρει την απόφασή μου.

-Άρια, πρέπει να το σκεφτείς ξανά! Θα είναι  πολύ δύσκολο για σένα...

-Για τα δύσκολα γεννήθηκα μαμά! Αυτό μου έλεγες πάντα, το ξέχασες; Θα έρθω μαζί σου, εκτός και αν εσύ δεν με θέλεις!

-Εννοείται πως σε θέλω Άρια!! Θα είναι υπέροχο να έχω την κόρη μου δίπλα μου!! Αρκεί να είσαι σίγουρη για αυτό. Θέλω να το σκεφτείς πολύ καλά!

-Θα με έχεις μαμά!

-Σε ευχαριστώ κορίτσι μου, σημαίνει πολλά για μένα! μου λέει και με σφίγγει στην αγκαλιά της.

-Θα έρθω σε καμιά εβδομάδα όμως. Πρέπει να τακτοποιήσω κάποια πράγματα πρώτα.

-Εννοείται αγάπη μου, όπως θέλεις. Πάρε το χρόνο σου να το σκεφτείς όσες φορές θέλεις, μέχρι να είσαι απολύτως σίγουρη για την απόφαση που θα πάρεις. Δεν θέλω να έρθεις στη Θεσσαλονίκη και να είσαι δυστυχισμένη!

-Δεν θα είμαι μαμά, θα έχω εσένα!

-Σ' αγαπάω πολύ κοριτσάκι μου!

-Κι εγώ!

-Θα ψάξω για σχολείο μόλις πάω, σε μια βδομάδα περίπου ξεκινάτε. Μην το αφήσουμε για τελευταία στιγμή! Τι θα έλεγες να ψάξω αν υπάρχει γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου στη Θεσσαλονίκη; Σίγουρα θα υπάρχει!

-Θα τα κανονίσω εγώ αυτά μαμά. Θα συμβουλευτώ και τον Κώστα. Μην ανησυχείς! Εσύ φρόντισε τον εαυτό σου και τη δουλειά σου!

-Εντάξει, όπως θέλεις. Λοιπόν, πρέπει να φύγω. Θα μιλήσουμε το βράδυ σύμφωνοι;

-Σύμφωνοι. Καλό ταξίδι μαμά! Να προσέχεις!

-Κι εσύ να προσέχεις. Φιλάκια!

-Αντίο μαμά!

Τώρα πρέπει να οργανωθώ. Αρχικά πρέπει να πάω στο σπίτι και να πάρω μερικά ρούχα. Μετά πρέπει να πάω να βρω τον Κώστα, τον Άρη, τον Άγγελο. Και από αύριο πρέπει να αρχίσω να μαζεύω βαλίτσες. Θεέ μου τι πάω να κάνω; Μήπως πρέπει να το σκεφτώ ξανά; 

Όχι Άρια, πήρες μια απόφαση, το υποσχέθηκες στη μαμά, δεν μπορείς να το πάρεις πίσω τώρα! 

Σωστά! Για την ώρα χρειάζομαι καθαρά ρούχα και το φορτιστή μου. Ευτυχώς ο μπαμπάς θα είναι στη δουλειά. 

Η σκέψη μου αυτή διαψεύδεται με το που ανοίγω την πόρτα του σπιτιού, καθώς ακούω τον πατέρα μου να μιλάει στο τηλέφωνο. Υπέροχα... Μεταβολή κι έφυγα. Δυστυχώς για μένα όμως, έχει ακούσει την πόρτα να ανοίγει και εμφανίζεται πριν προλάβω να φύγω.

-Άρια, καλημέρα! Άρια! Περίμενε!! Κάθισε λίγο να μιλήσουμε... τον ακούω να φωνάζει πίσω μου.

Τον αγνοώ. Κατευθύνομαι στο δωμάτιό μου και αρχίζω να μαζεύω γρήγορα τα ρούχα μου σε ένα σάκο. Αρκούμαι στα απαραίτητα, θα έρθω να αύριο να μαζέψω τα υπόλοιπα. Κατεβαίνω κάτω και πηγαίνω τρέχοντας προς την πόρτα

-Άρια, σε παρακαλώ, περίμενε πέντε λεπτά να μιλήσουμε. Και φόνο να είχα κάνει θα είχα το δικαίωμα να μιλήσω!

-Φόνο έκανες μπαμπά! Σκότωσες την οικογένειά μας!

-Άρια, σε παρακαλώ, πέντε λεπτά μόνο.

-Μετρημένα, λέω καθώς συνειδητοποιώ ότι έχω μεγάλη περιέργεια να δω τι μπορεί να έχει να πει.

-Άρια, ξέρεις ότι σ' αγαπάω έτσι; Ό,τι κι αν έγινε με μένα και τη μαμά δεν έχει καμιά σχέση με σένα. Γιατί με αποφεύγεις;

-Γιατί έτσι σου αξίζει! Ξέρεις μπαμπά... Σε θαύμαζα! Ήσουν ο ήρωάς μου και...

-Άρια, κανείς δεν είναι τέλειος! Όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη.

-Το θέμα είναι τι κάνουν για να τα διορθώσουν. Κι εσύ δεν κάνεις τίποτα μπαμπά! Η μαμά έφυγε για τη Θεσσαλονίκη κι εσύ δεν έκανες καμιά προσπάθεια να την πείσεις να μείνει. Διάλεξες τον εύκολο τρόπο, να τα παρατήσεις!

-Άρια, δεν έχει νόημα πια, ράγισε το γυαλί!

-Εσύ το ράγισες! Και δεν προσπαθείς να το κολλήσεις ξανά. Αυτό είναι το χειρότερο. Δεν έχεις το θάρρος να την διεκδικήσεις ξανά, να ζητήσεις έστω μια συγγνώμη!

-Άρια, η μητέρα σου δεν θέλει ούτε να με δει, πόσο μάλλον να με ακούσει.

-Προφανώς! Την απάτησες μπαμπά! Πώς τόλμησες μετά από τόσα χρόνια να της το κάνεις αυτό; Είναι πολύ βαρύ! Αν ήθελες όμως, θα μπορούσες να προσπαθήσεις να σε συγχωρήσει. Αλλά δεν θέλεις έτσι; Αυτό είναι! Θέλεις να μείνεις με την Ντίνα έτσι δεν είναι; Είσαι ερωτευμένος μαζί της!

-Άρια, δεν μπορείς να καταλάβεις...

-Σταματήστε να μου λέτε όλοι το ίδιο πράγμα! Καταλαβαίνω μια χαρά. Γιατί δεν της ζητούσες να χωρίσετε ρε μπαμπά; Γιατί έπρεπε να την πληγώσεις με αυτόν τον τρόπο;

-Άρια, την μητέρα σου την αγαπάω...

-Δεν νομίζω να το σκεφτόσουν και πολύ αυτό όταν την ώρα που σε είδε η μαμά με την Ντίνα να κάνετε δεν ξέρω κι εγώ τι...

-Άρια! Πρόσεχε πώς μου μιλάς! Είμαι ο πατέρας σου! μου φωνάζει.

-Εσύ να προσέχεις τι κάνεις και τι παραδείγματα μου δίνεις! Μέχρι τώρα σε θαύμαζα, τώρα σε λυπάμαι! Γιατί θα μας χάσεις όλους και θα μείνεις μόνο με τη γραμματέα σου. Και για να ξέρεις, μεθαύριο φεύγω. Θα πάω να ζήσω με τη μαμά στη Θεσσαλονίκη.

-Άρια, τι λες; Περίμενε! Άρια! φωνάζει και τρέχει πίσω μου.

Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ και βγαίνω από το σπίτι μου. Δεν τον αναγνωρίζω τον πατέρα μου! Πλέον είμαι σίγουρη ότι θα φύγω. Οι όποιοι ενδοιασμοί είχα διαλύθηκαν μετά τη συζήτησή μου μαζί του. Φτάνω στο σπίτι του Ιάσονα και ανοίγω επιτέλους το κινητό μου, που είχε κλείσει από μπαταρία από χτες βράδυ. Τρεις αναπάντητες και ένα μήνυμα από τον Άγγελο. Μπορώ να φανταστώ πόσο θα έχει ανησυχήσει. 

Πώς θα αφήσω τον Άγγελο άραγε; Τι, τώρα θα πρέπει να χωρίσουμε; Όχι! Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω! Όχι, εμείς θα είμαστε για πάντα μαζί! Έτσι δεν έχουμε πει; Δεν μπορώ όμως να φύγω και να απαιτήσω να μην χωρίσουμε. 

"Καλημέρα μωρό μου. Ελπίζω να είσαι καλά. Να περάσω να σε πάρω μόλις τελειώσω να πάμε καμιά βόλτα και να μιλήσουμε; Φιλάκια!! Σ' αγαπάω πολύ!!" γράφει το μήνυμα. "Πάρε με μόλις τελειώσεις." του στέλνω. Έχω κακό προαίσθημα για αυτήν την συνάντηση για κάποιο λόγο. Πρέπει να μιλήσουμε, να ξεκαθαρίσουμε τι θα γίνει με μας. Αλλά πριν από αυτό πρέπει να μιλήσω στον Κώστα και να βρω τον Άρη.

Μετά από μισή ώρα:

-Έλα μωρό μου, τελειώσατε; ρωτάω τον Άγγελο μόλις σηκώνει το τηλέφωνο.

-Ναι, εσύ πού είσαι;

-Στο σπίτι του Ιάσονα.

-Να περάσω από εκεί;

-Άγγελε, πρέπει να δω τον Κώστα. Υπάρχουν κάποια θέματα που πρέπει να κουβεντιάσουμε. Να σε πάρω μετά;

-Εντάξει, πάρε με όταν τελειώσετε. Σ' αγαπάω πολύ!

-Κι εγώ, φιλάκια!

Αμέσως παίρνω τον Κώστα.

-Έλα Άρια.

-Γεια σου Κώστα. Τι κάνεις;

-Εγώ καλά. Εσύ;

-Καλά κι εγώ.

-Προς τι η απουσία σήμερα τότε;

-Δεν σου είπε ο Άγγελος; ρωτάω διστακτικά.

-Μου είπε ότι θα μου εξηγήσεις εσύ. Λοιπόν, ακούω.

-Κώστα είναι πολλά...

-Άρια, ελπίζω να έχεις πραγματικά μια καλή δικαιολογία. Είσαι πλέον αρχηγός και...

-Όχι Κώστα, δεν είμαι! Και δεν θα έρθω ποτέ ξανά για προπόνηση! ξεσπάω.

-Άρια τι λες; Τι έγινε; Κλαις;

-Θα σου εξηγήσω από κοντά. Μπορείς να βρεθούμε;

-Σε δύο ώρες στην καφετέρια απέναντι από το σπίτι μου, γιατί έχω κάποιες δουλειές πρώτα.

-Εντάξει, τα λέμε εκεί. 

Όχι Άρια! Μην κλάψεις πάλι! Είσαι δυνατή!

Το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι ο Άρης.

-Έλα Άρη.

-Πού είσαι;

-Μόλις έφτασα στο σπίτι. Μπορείς να βρεθούμε;

-Ναι, αλλά γρήγορα. Σε δύο ώρες έχω ραντεβού με τον Κώστα.

-Σε ένα τέταρτο είμαι εκεί. Αλλάζω κι έρχομαι. Βασικά πάμε για καφέ;

-Ναι! Σε είκοσι λεπτά στο γνωστό μέρος!

-Έγινε, κλείνω.

Αργότερα...

-Καλώς την, έλα κάθισε! μου λέει ο Άρης και με αγκαλιάζει.

-Τι κάνεις; Πώς πήγε η προπόνηση;

-Άσε την προπόνηση τώρα. Πες μου, πώς είσαι;

-Άρη, το πήρα απόφαση. Μεθαύριο φεύγω.

-Κοίτα, κάνεις το σωστό. Δεν σου λέω ότι εκεί θα είναι όλα τέλεια, ούτε ότι θα προσαρμοστείς αμέσως. Θα είναι δύσκολο. Μπορεί όμως να σου ανοιχτούν και νέοι δρόμοι. Ξέρεις τι εννοώ... Η Θεσσαλονίκη είναι μεγάλη πόλη, έχει γυναικείες ομάδες και θα έχεις περισσότερες ευκαιρίες να εξελιχτείς. Όπως σου είπα, το σωστό είναι να σταθείς στη μητέρα σου. Εγώ δεν θα σου πω ούτε να μείνεις, ούτε να φύγεις. Απλά έχε κατά νου ότι το σωστό δεν μας κάνει απαραίτητα κι ευτυχισμένους. Την απόφαση πρέπει να την πάρεις μόνη σου.

-Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι; Θα προτιμούσα να μου επέβαλε κάποιος τι να κάνω παρά να διαλέξω από μόνη μου.

-Άρια, πρέπει να φερθείς ώριμα. Πρέπει εσύ να αποφασίσεις για τη δική σου ζωή!

-Νομίζεις ότι είναι εύκολο; Πόσο ώριμη μπορεί να είμαι στα δεκαεφτά μου;

-Άρια, ηρέμησε! Ψύχραιμα! Βάλ' τα όλα κάτω και σκέψου. Η ζωή δεν είναι μονόδρομος, ίσως αυτή είναι και μια ευκαιρία να γνωρίσεις καινούρια πράγματα.

-Δηλαδή μου λες να φύγω;

-Όχι, σου λέω και τα θετικά που μπορεί να έχει αυτή η ιστορία, γιατί εσύ δεν είσαι σε θέση να τα δεις. Μένεις μόνο στα αρνητικά. Και σου τα λέω αυτά επειδή ξέρω ότι έχεις πάρει την απόφασή σου, αλλά χρειάζεσαι κάποιον να σε σπρώξει!

-Αχ ρε Άρη, πώς με καταλαβαίνεις...

-Άρια σε ξέρω τόσο καλά που μπορώ να καταλάβω ανά πάσα στιγμή τι σκέφτεσαι. Και να σου πω ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά σου αυτή τη στιγμή; Ο Άγγελος!

-Το κατάλαβες κι αυτό;

-Άρια, σου είπα. Τέτοια πράγματα τα μυρίζομαι από χιλιόμετρα. 

-Σου έχω πει ότι ώρες τρομάζω μαζί σου; Δεν μπορώ να σου κρατήσω τίποτα κρυφό! Ούτε να σου πω ψέματα!

-Ευτυχώς!!

-Χωρίς πλάκα, αλήθεια με τρομάζεις!!

-Ναι, αλλά μ' αγαπάς και δεν μπορείς να κάνεις χωρίς εμένα. Ρε Άρια, θα μου λείψεις...

-Κι εμένα ρε Αρούλη!

-Αλλά μην νομίζεις ότι επειδή θα είσαι μακριά θα μου γλιτώσεις! Ακόμα και από μακριά μέσα στο μυαλό σου θα είμαι! Τέλος πάντων, τι θα κάνεις με τον Άγγελο Άρια;

-Μακάρι να ήξερα...

-Κοίτα, εγώ πιστεύω ότι, αν το θέλετε, η σχέση σας θα αντέξει και από απόσταση. Το θέμα είναι αν εσείς θα αντέξετε την απόσταση εννοώ ότι εσύ εκεί ίσως γνωρίσεις κάποιον άλλον και ο Άγγελος εδώ...

-Άρη, δεν πάω Θεσσαλονίκη για να βρω καινούριο αγόρι! Εννοείται πως εγώ δεν θέλω να χωρίσουμε. Το θέμα είναι πώς θα το πάρει ο Άγγελος και αν εκείνος θα αντέξει τη δέσμευση από μακριά. Και δεν ξέρω αν αξίζει να τον ταλαιπωρήσω έτσι...

-Πρώτον, ο έρωτας δεν είναι ταλαιπωρία. Αν αγαπιέστε πραγματικά, που αγαπιέστε, θα αντέξετε την απόσταση. Εξάλλου, τρεις ώρες είναι η Θεσσαλονίκη, θα πηγαινοέρχεστε!

-Από πότε μου έγινες εσύ τόσο ρομαντικός; Σε χάλασε η Ιωάννα μου φαίνεται...

Η Ιωάννα είναι η κοπέλα του Άρη εδώ και έξι μήνες. Ακόμα δεν το πιστεύω ότι ο Άρης κράτησε σχέση τόσο πολύ. Το ρεκόρ μέχρι πριν ήταν ένας μήνας, και πολύ λέω. Με την Ιωάννα, όμως, ήταν διαφορετικά και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή. Η Ιωάννα δεν ήταν σαν τις άλλες κοπέλες που  έμπλεκε ο Άρης. Και είναι και από τις λίγες κοπέλες που συμπαθώ. Κάνουμε και παρέα, κάποιες φορές. Εγώ μεσολάβησα για να τα φτιάξουν, όχι να το παινευτώ. Είδα τον Άρη να αλλάζει σε πολύ μικρό διάστημα για χάρη της και ήταν για καλό. Σταμάτησε να παίζει με τη μία και με την άλλη και αφιερώθηκε στο να την κερδίσει. Και τελικά τα κατάφερε. Και ο καινούριος Άρης είναι πολύ καλύτερος!

-Η παρέα μαζί σου με χάλασε, που έχεις τρία χρόνια σχέση, σε λίγο πάτε και για γάμο, δηλαδή έλεος...

-Καλά καλά κορόιδευε. Στα χνάρια μου βαδίζεις Άρη μου, δεν το βλέπω εγώ; Αλήθεια πώς πάει με την Ιωάννα;

-Υπέροχα!

-Φταίω να σε δουλέψω εγώ τώρα;

-Όχι σοβαρά. Είμαστε πολύ καλά και... Άρια νομίζω ότι... την... αγαπάω!!!

-Ουάου! Θαύμα κυρίες και κύριοι! Ο κύριος "δεν δεσμεύομαι, δεν ερωτεύομαι" όχι μόνο ερωτεύτηκε, αλλά ομολογεί ότι την αγαπάει κιόλας. Απίστευτο! Της το είπες;

-Όχι βέβαια!! Και σταμάτα να με δουλεύεις!

-Τι περιμένεις ρε Άρη για να της το πεις;

-Να της το πω λες;

-Εννοείται. Θα την πάρεις, να πάτε κάπου ρομαντικά, θα της προσφέρεις ένα λουλούδι και θα της το πεις, απλά!

-Έλεος Άρια! Δεν είμαι εγώ για τέτοια σκηνικά.

-Δεν θέλω αντιρρήσεις! 

-Καλά, αλλά το λουλούδι με τίποτα!

-Ωραία τότε θα της πάρεις ένα κολιέ ή ένα βραχιόλι, κάτι τέλος πάντων.

-Καλά, κάτι θα κάνω.

-Έτσι μπράβο!

-Τι θα κάνω χωρίς τις συμβουλές σου τώρα; Πες μου!

-Κανόνισε να με πάρεις τηλέφωνο σε μια εβδομάδα και να μου πεις ότι χώρισες!

-Ούτε καν! Ποια νομίζεις τέλος πάντων ότι είσαι; Σε λίγο θα μας πεις ότι εσύ κρατάς τη σχέση μας... διαμαρτύρεται.

-Δεν είναι και τελείως ψέμα. Πάντως εννοείται ότι θα συνεχίσω να σε συμβουλεύω, γιατί αλλιώς η καημένη η Ιωάννα θα τα βρει σκούρα με εσένα που έχει μπλέξει!

-Ας πρόσεχε! λέει και γελάμε και οι δύο.

-Λοιπόν πρέπει να φύγω. Θα τα πούμε... λέω και σηκώνομαι.

-Μ' αρέσει που θα μιλούσαμε για τα δικά σου.

-Καλύτερα έτσι, ξεχάστηκα κι εγώ λίγο.

-Αν είναι έτσι, χαίρομαι που βοήθησα.

-Πάντα με βοηθάς Άρη...

-Εντάξει, όχι άλλα μέλια τώρα, φύγε.

-Καλά...

-Κι εγώ σ' αγαπάω!! μου φωνάζει καθώς φεύγω.