Μπαίνω επιτέλους στο σπίτι μας μετά από έναν ολόκληρο μήνα. Ωχ! Τι βαλίτσες είναι αυτές; Μετακόμιση κάνουμε; Ποιανού μπορεί να είναι οι τρεις βαλίτσες; Επαγγελματικό ταξίδι ο μπαμπάς πάλι; Και αυτές οι κούτες; Τι στο καλό γίνεται; Θα μου εξηγήσει κανείς;

"Είναι κανείς εδώ; Γύρισα!" φωνάζω. Καμιά απάντηση. Κάτι ακούγεται από τον πάνω όροφο. Ο Ιάσονας θα είναι. Δικές του να είναι οι βαλίτσες; Μήπως ξενοίκιασε και θα έρθει να μείνει μαζί μας; Αχ τέλεια! Ας πάω πάνω να δω.

-Ωχ μαμά εσύ είσαι; Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα, δεν θα έπρεπε να είσαι στη δουλειά; Ποιανού είναι οι βαλίτσες κάτω; Του Ιάσονα; Μαμά κλαις; Τι συμβαίνει επιτέλους!;

-Άρια... 

Η μαμά με παίρνει αγκαλιά προσπαθώντας να κρύψει τα δάκρυά της. 

-Θα σου τα εξηγήσω όλα αγάπη μου.

-Τι να μου εξηγήσεις μαμά; Τι έγινε; ρωτάω ανήσυχη.

-Έγινε ότι...

-Μίλα μαμά επιτέλους!

-Χωρίζουμε με τον πατέρα σου, μου λέει ήρεμα χωρίς να κλαίει πια.

Ορίστε; Αυτοί χτες δεν ήταν που... Ξαφνικά έρχεται στο μυαλό μου το χθεσινό τηλεφώνημα με τον Ιάσονα και ακαριαία καταλαβαίνω τι προσπαθούσε να μου πει. Τι χαζή που είμαι!

-Άρια, πριν πεις οτιδήποτε να σου εξηγήσω. Φταίμε και οι δυο, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, δεν έχει σημασία. Είναι καλύτερα για όλους μας έτσι, πίστεψέ με.

Πώς μπορεί να είναι τόσο απαθής; Μιλάει σαν να συμβαίνει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο!

-Η απόφαση πάρθηκε και από τους δυο μας, συνεχίζει.

-Μπορείς να μου πεις το λόγο;

-Απλά καταλάβαμε ότι δεν ταιριάζουμε πια.

-Μετά από τόσα χρόνια;

-Άρια, μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα καταλάβεις!

-Μια χαρά μπορώ μαμά, δεν είμαι μικρή. Είστε τόσα χρόνια μαζί, ξαφνικά αποφασίσατε να χωρίσετε;

-Αριάδνη μου -ωχ να τα και τα Αριάδνη, τα πράγματα είναι σοβαρά, πολύ σοβαρά!- δεν είναι τόσο απλό. Από καιρό έχει δημιουργηθεί ένα κενό στη σχέση μας. Δεν τα πηγαίναμε και πολύ καλά, άλλο που εσύ δεν το καταλάβαινες.

-Μια χαρά το καταλάβαινα, απλά δεν πίστευα ότι τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά για να χωρίσετε. Τα ζευγάρια όταν συναντούν δυσκολίες λύνουν αυτές, όχι τη σχέση τους. Τόσο εύκολα τα παρατάτε εσείς; Δεν αξίζει μια παραπάνω προσπάθεια ο γάμος σας; Κι εμείς; Δεν σημαίνουμε τίποτα για εσάς;

-Άρια, μην το λες αυτό, είσαι πολύ μικρή για να καταλάβεις.

-Δεν είμαι μικρή! Άλλοι φέρονται σαν μικροί εδώ μέσα, της φωνάζω και κάνω να φύγω. Μέχρι που θυμάμαι τις βαλίτσες. Θα πάει σε άλλο σπίτι ο μπαμπάς; ρωτάω.

-Για την ακρίβεια... Εγώ θα φύγω!

-Τι; ρωτάω σοκαρισμένη.

-Και... Αριάδνη μου -άντε πάλι το Αριάδνη, τι θα ακούσω πάλι;- θα πάω στη Θεσσαλονίκη. Μόνιμα!

-Ορίστε; Από πού και ως πού στη Θεσσαλονίκη;

-Τι από πού και ως πού βρε Άρια, από εκεί είναι η μητέρα μου το ξέχασες;

-Ναι την οποία βλέπεις δυο φορές το χρόνο. Δεν έχετε και τις καλύτερες σχέσεις, όπως είναι γνωστό!

-Εντάξει, ένας φίλος από τα παλιά μου προσέφερε μια πολύ καλή δουλειά. Θα βρω κι ένα σπίτι που μπορώ να μείνω, οπότε...

-Οπότε τι μαμά; Δεν μπορείς να μας παρατήσεις έτσι και να σηκωθείς να φύγεις! Γιατί σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου;

-Άρια! Μην το ξαναπείς αυτό! Εννοείται πως δεν σας παρατάω. Εσύ και ο Ιάσονας είστε ό,τι πολυτιμότερο έχω. Ο Ιάσονας, μεγάλωσε δεν με έχει ανάγκη πια, εσύ αν θες μπορείς να έρθεις μαζί μου. Θες όμως;

-Για σένα είναι όλα τόσο απλά! Πώς μου ζητάς να αφήσω ό,τι έχω και να έρθω να ζήσω μαζί σου στο πουθενά; Γιατί σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου;

Δεν αντέχω άλλο εκεί μέσα. Πρέπει να σκεφτώ ψύχραιμα τα τελευταία γεγονότα και να συνειδητοποιήσω τι έγινε. Χτυπάω πίσω μου την πόρτα, προλαβαίνω όμως να ακούσω τη μαμά να κλαίει ξανά. Νιώθω ότι τα πάντα γύρω μου έχουν γκρεμιστεί. Λοιπόν , ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Οι γονείς μου χωρίζουν και η μαμά μου μετακομίζει! Σε άλλη πόλη... Και για να κάνει το καθήκον της ως καλή μάνα μου προτείνει να πάω μαζί της. Στη μέση του πουθενά, χωρίς φίλους, χωρίς το σχολείο μου, χωρίς την ΟΜΑΔΑ μου, χωρίς... τον Άγγελο. Δεν γίνεται να είναι τόσο εγωίστρια! Δεν είναι η μαμά μου αυτή, η ψύχραιμη, υπομονετική μαμά μου. Κατεβαίνω στην κουζίνα να πιω λίγο νερό και να συνέλθω. Ξαφνικά ακούω βήματα, ο πατέρας μου θα είναι. Μα καλά με ποιον μιλάει; Λογικά με κάποιον στο κινητό του.

"Ναι σου λέω, άστα να πάνε! Ήρθε χτες στο γραφείο και μας είδε με την Ντίνα. Πώς να δικαιολογηθώ μετά, ήδη με υποψιαζόταν. Γύρισα χτες βράδυ σπίτι να τη βρω, να προσπαθήσω να την ηρεμήσω, αλλά ήταν ανένδοτη. Ξέρεις πώς είναι η Βάσω τώρα... Δεν μπόρεσα να της αλλάξω γνώμη! "Χωρίζουμε!" μου είπε. Δεν ξέρω αν θα είχε νόημα να προσπαθήσω να την πείσω. Τώρα πρέπει να δω τι θα κάνω. Θα πρέπει να φύγω από το σπίτι, να δω τι θα πω στα παιδιά, στην Άρια βασικά που δεν ξέρει τίποτα, γιατί ο Ιάσονας το έμαθε χτες. Αυτός θα καταλάβει, δεν τον φοβάμαι. Η Άρια όμως; Το κοριτσάκι μου μεγάλωσε κι αυτό. Δεν μπορώ να της πω ψέματα, αν της πω την αλήθεια όμως θα πληγωθεί πολύ και θα πέσω στα μάτια της. Σε καμία περίπτωση δεν το περίμενε αυτό από εμένα. Με είχε πρότυπο, με θαύμαζε, τώρα τι να θαυμάσει έτσι που τα έχω κάνει... Τι θα της πω;

-Τίποτα να μην της πεις!! Τα άκουσα όλα!! Είσαι ο πιο ανεύθυνος άνθρωπος του κόσμου! Διέλυσες την οικογένειά μας! Ποιος ξέρει πόσο καιρό μας κοροϊδεύεις...

-Άρια, μισό λεπτό να σου εξηγήσω...

-Τι να μου εξηγήσεις; Τα ανεξήγητα; Είχες δίπλα σου την καλύτερη γυναίκα του κόσμου και της φέρθηκες με τον χειρότερο τρόπο! Δεν ντρέπεσαι; Δεν έχεις ίχνος αξιοπρέπειας πάνω σου; Με τη γραμματέα σου; Πώς μπόρεσες;  Δεν ξέρω τι να πω. Ή μάλλον ξέρω! Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ!!!!

-Άρια σε παρακαλώ, άκουσέ με.

-Άσε με! Μην με αγγίζεις!

Δεν αντέχω άλλο και ξεσπώ σε κλάματα. Ανεβαίνω στο δωμάτιό μου, κλειδώνω την πόρτα και πέφτω με λυγμούς στο κρεβάτι μου. Ο πατέρας μου μου χτυπάει την πόρτα. Βάζω τα ακουστικά μου και τον αγνοώ. 

Η ζωή μου έχει γίνει μπάχαλο! Και τι;  Εννοείται πως δεν πρόκειται να μείνω με τον πατέρα μου! Αλλά αυτό σημαίνει ότι...  πρέπει να ακολουθήσω τη μαμά στη Θεσσαλονίκη; Δεν μπορώ να τα αφήσω όλα και να ξεκινήσω μια ζωή από την αρχή! Μα γιατί πρέπει να ξενιτευτούμε; Μια χαρά θα ήμασταν κι εδώ. Αυτή η μαμά ώρες, ώρες...

[...]

Τι στο καλό, με πήρε ο ύπνος; Τι ώρα είναι; Τι μέρα; Έξω πάντως είναι κάτι ενδιάμεσα από μέρα και νύχτα. Λογικά θα είναι απόγευμα. Πού στο καλό είναι το κινητό μου; Ωχ πήγε οκτώμισι η ώρα. Είχα ραντεβού με τον Άγγελο! Ορίστε, δεκατρείς αναπάντητες από αυτόν, τέσσερις από τον Ιάσονα. Μπράβο Άρια! Γιατί κοιμάμαι τόσες ώρες; Και ξαφνικά περνάνε από μπροστά μου όλες οι τελευταίες εικόνες... Γιατί να είσαι τόσο ανεύθυνοι οι γονείς μου; Γιατί να είναι τόσο απαίσια η ζωή μου; Τι φταίω πια;  

Φοράω καθαρά ρούχα γιατί αυτά τα φοράω από χτες στην παραλία. Μαζεύω τα μαλλιά μου -ούτε μπάνιο από την προπόνηση δεν πρόλαβα να κάνω- και κατεβαίνω κάτω. Κανείς. Μόνο ένα σημείωμα από τη μαμά: "Αν θελήσεις κάτι πάρε με τηλέφωνο. Θα είμαι με την Κατερίνα. Σ' αγαπάω πολύ!"

Καημένη μαμά! Άδικα την κατηγόρησα, είναι λογικό να θέλει να φύγει μακριά από όλους και από όλα. Ο άντρας που αγάπησε την πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο. Πώς μπόρεσα να της μιλήσω έτσι; Μα καλά και αυτή γιατί δεν μου είπε την αλήθεια; Δεν το πιστεύω πως ακόμη και τώρα δεν θέλει να εκθέσει τον μπαμπά και να τον μειώσει στα μάτια μου. Για αυτό και δεν μου είπε τίποτα για την Ντίνα. Πόσο φτηνή κι αυτή! Την είχαμε βάλει μέσα στο σπίτι μας. Η μαμά την συμπαθούσε πολύ. Έλεγε πως δύσκολα βρίσκεις βοηθό σαν την Ντίνα, που να μπορείς να την εμπιστευτείς τόσο. Και η μαμά της εμπιστεύτηκε ό,τι πολυτιμότερο είχε, τον άντρα της. Και αυτή την χτύπησε πισώπλατα. Κι εγώ όμως την συμπαθούσα. Όταν ήμουν πιο μικρή και ερχόταν σπίτι μας, μου έλεγε υπέροχες ιστορίες και με έπαιζε, χωρίς να κουράζεται. Ήταν παντρεμένη, χώρισε όμως πριν από δύο χρόνια. Και είπε τώρα να χωρίσει και τη δική μας οικογένεια στα δύο...

Παίρνω τηλέφωνο τον Ιάσονα.

-Άρια!!

-Έλα Ιάσονα, τα έμαθα όλα.

-Πώς είσαι;

-Το θέμα δεν είναι πώς είμαι εγώ, αλλά πώς είναι η μαμά.

-Η μαμά είναι με την Κατερίνα και θα είναι μια χαρά. Εσύ θέλεις να έρθεις να κοιμηθείς εδώ απόψε, να μιλήσουμε κιόλας;

-Ναι, αλλά θα έρθω σε λίγο, πρέπει να βρω τον Άγγελο.

-Εντάξει, έλα όποτε θέλεις. Θα σε περιμένω.

Παίρνω κατευθείαν τον Άγγελο.

-Μωρό μου πού είσαι; Γιατί δεν σηκώνεις το τηλέφωνο; Ανησύχησα!

-Καλά είμαι, απλά με είχε πάρει ο ύπνος και δεν το άκουγα.

-Δεν πειράζει. Χαίρομαι που είσαι καλά. Κοίτα, τα έμαθα... Λυπάμαι πολύ Άρια.

-Τι ακριβώς έμαθες;

-Για τους γονείς σου ρε Άρια, ότι χωρίζουν!

-Αυτό μόνο;

-Ε ναι, τι άλλο;

-Τίποτα θα σου πω από κοντά. Να έρθω από εκεί;

-Άστο καλύτερα, δεν είναι καλή ιδέα. Είναι οι μαμάδες μας εδώ, δεν θα έχουμε ησυχία. Θες να περάσω να σε πάρω να πάμε καμιά βόλτα;

-Εντάξει, σε περιμένω. Μην αργήσεις γιατί πρέπει να πάω στον Ιάσονα μετά.

-Σε ένα τέταρτο είμαι εκεί. Σ' αγαπάω πολύ!!