-Άρια.. σήκω.

-Μμ... τι ώρα είναι;

-Ώρα να πας στον αγώνα!

-Καλά ρε Άρη! Μην φωνάζεις..

-Λοιπόν, έλα να σου ευχηθώ καλή τύχη για να φύγεις!

-Θα έρθεις μετά με τη μάνα μου έ;

-Εννοείται! Λες να χάσω τον αγώνα σου;

-Λοιπόν, φιλάκια.. τα λέμε μετά!

-Θα σκίσεις! Δείξε σε όλους ποια είσαι κοριτσάρα μου!

-Έφυγα..

Νιώθω πολύ έτοιμη για αυτόν τον αγώνα! Ο Χρήστος μου δίνει μια τεράστια ευκαιρία και πρέπει να δείξω ότι την αξίζω! Παίρνω τηλέφωνο τον Άγγελο, να του ευχηθώ και αυτού καλή επιτυχία! Αντίπαλοι αντίπαλοι, αλλά...

-Καλημέρα μωρό μου, τώρα θα σε έπαιρνα κι εγώ!

-Καλημέρα... τι κάνεις;

-Τώρα ξύπνησα και θα ετοιμαστώ για να πάω στο γήπεδο.

-Μάλιστα... με την Κέρκυρα ε;

-Ναι.. η νίκη στο τσεπάκι μας!

-Σιγά ρε.. γίνατε και Μπαρτσελόνα! Πόσα θα τους βάλεις;

-Μμ.. να σκεφτώ! Τουλάχιστον τρία! Εσείς με Παναιτωλικό έτσι;

-Ναι, δεν είναι και τόσο εύκολος αντίπαλος, αλλά πιστεύω θα τα καταφέρουμε.

-Δεν σε φοβάμαι εσένα! Μάγεψέ τους!

-Θα προσπαθήσω.. Λοιπόν, σε αφήνω γιατί ήρθε ο Πάνος να φύγουμε. Καλή τύχη μωρό μου!

-Επίσης αγάπη μου! Τα λέμε μετά.. Στείλε μου μήνυμα στο ημίχρονο..

-Έγινε.. φιλάκια και χαιρετισμούς στα παιδιά και τον Κώστα!

-Μας έπιασε φλυαρία πρωί πρωί; με ρωτάει ο Πάνος.

-Σκάσε ρε! Με τον Άγγελο μιλούσα..

-Το κατάλαβα! Αφού γελάνε και τα μουστάκια σου..

-Εξυπνάδες.. Λοιπόν πάμε;

-Θα περιμένουμε και τον Άλεξ! Κουβέντα Άρια!

-Καλά..

-Μην ξεχνάς ότι πρέπει να συνεργαστείτε άψογα σήμερα.. Όλη η ομάδα στηρίζεται πάνω σας!

-Το ξέρω Πάνο! Μην ανησυχείς θα φερθώ ώριμα, ελπίζω και ο Άλεξ το ίδιο..

-Το ίδιο θα κάνει κι αυτός.. κατά φωνή!

-Καλημέρα.. μας λέει ο κάφρος.

-Καλημέρα, του απαντάει ο Πάνος.

-Ούτε καλημέρα δεν λες; Και μετά φταίω εγώ.. λέει στον Πάνο.

-Σκάσε! Του λέω..

-Πω.. καλά! Δεν ασχολούμαι ηλίθια..

-Σκάστε και οι δύο τώρα! Άντε πρωί πρωί... Πάμε!

Έχει το ταλέντο να μου σπάει τα νεύρα! Και είχε ξεκινήσει μια χαρά η μέρα μου.. Πήραμε το λεωφορείο για το γήπεδο. Σε όλη τη διαδρομή ο Πάνος προσπαθούσε να ανοίξει κουβέντα για τους τρεις μας, αλλά δεν του κάναμε τη χάρη. Εγώ έστελνα μηνύματα με τον Άγγελο και ο άλλος είχε βάλει τα ακουστικά και άκουγε μουσική. Από ένα σημείο και μετά σταμάτησε και ο Πάνος τις προσπάθειες να γίνουμε μια ωραία παρεούλα, όταν επιτέλους φτάσαμε. Καθώς μπαίναμε στα αποδυτήρια είδαμε το Χρήστο να μας γνέφει.

-Άλεξ και Άρια ελάτε μια στιγμή να σας πω!

-Καλημέρα Χρήστο, του λέω.

-Καλημέρα, λοιπόν, ακούστε με μια στιγμή. Τις τελευταίες μέρες στις προπονήσεις δείξατε πολύ καλό πρόσωπο και οι δύο. Ελπίζω το ίδιο να κάνετε και σήμερα. Ξέρω ότι έχετε κάποιες διαφορές, αλλά δεν πρόκειται να σας αφήσω να καταστρέψετε την ομάδα και τη δουλειά που κάνουμε. Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.. μεγάλα παιδιά είστε, ώριμα σκεφτείτε και πράξτε αναλόγως! Τα λέμε μετά..

-Ώριμο παιδί εσύ.. ας γελάσω! Λέω στον κάφρο.

-Τραβάς κανένα ζόρι κοριτσάκι μου; Εσύ ήσουν αυτή που είπες να αφήσουμε τις διαφορές μας και να μην δίνουμε σημασία ο ένας στον άλλον. Σου μίλησα εγώ; Όχι! Τότε τι με τσιτώνεις;

-Μην με ακουμπάς εμένα! Κάνε στην άκρη..

-Περίμενε! Επειδή εσύ δεν βάζεις μυαλό! Τον άκουσες τον Χρήστο; Εσένα μπορεί να μην σε νοιάζει, εμένα όμως αυτή είναι η ομάδα μου! Και δεν πρόκειται να αφήσω μια ηλίθια να μας χαντακώσει!

-Πρώτον, μάζεψε τη γλώσσα σου! Δεύτερον, υπονοείς κάτι;

-Όχι! Σου το λέω ξεκάθαρα.. Εσένα ομάδα σου είναι ο ΠΑΣ και μπορεί να μην σε νοιάζει ο ΠΑΟΚ. Δεν είναι και παράλογο.. ένα μήνα έχεις που ανήκεις εδώ, δεν είναι εύκολο να γίνεις μέλος της οικογένειας του ΠΑΟΚ! Και δεν θα γίνεις ποτέ!

-Σκάσε! Μπορεί να μην είμαι ΠΑΟΚ, όχι! Ούτε και θα γίνω ποτέ! Αλλά έχω μάθει να σέβομαι τους ανθρώπους που με βοηθούν και μου δίνουν ευκαιρίες και αυτή τη στιγμή ο ΠΑΟΚ με στηρίζει! Δεν είμαι αχάριστη! Θα τη ματώσω τη φανέλα, ακόμα κι αν δεν είναι της ομάδας που αγαπώ!

-Ναι; Να το δω τότε!

-Θα το δεις! Βλαμμένε!

Μπήκα στα αποδυτήρια να αλλάξω. Ακούς εκεί να μου πει ότι δεν νοιάζομαι για το καλό της ομάδας! Μαλάκας! Μετά από λίγα λεπτά βγήκαμε στο γήπεδο, πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον Χρήστο και ετοιμαστήκαμε για να αρχίσει ο αγώνας. Είδα στην κερκίδα τη μητέρα μου και τον Άρη να με κοιτούν περήφανοι! Νιώθω τόσο τυχερή που έχω δίπλα μου ανθρώπους να με αγαπούν! Από τη μία η μάνα μου, παρά τα προβλήματά της είναι εδώ και με στηρίζει! Είναι περήφανη για εμένα, ίσως βλέπει σε εμένα αυτό που δεν μπόρεσε η ίδια να γίνει, έτσι μου είχε πει μια φορά ο μπαμπάς. Ο μπαμπάς μου... τι να κάνει τώρα άραγε; Μακάρι να ήταν εδώ τώρα! Αλλά δεν είναι εδώ, γιατί ο ίδιος το επέλεξε! Επέλεξε μια ξένη και όχι την οικογένειά του! Βλέπω τον Άρη να μου κλείνει το μάτι! Του χαμογελάω και παίρνω τη θέση μου για τη σέντρα με τον κάφρο. Περιμένω να ακούσω το σφύριγμα του διαιτητή για να του δώσω την πάσα. Τον κοιτάζω στα μάτια, με κοιτάζει κι αυτός! Πρώτη φορά παρατηρώ τα χαρακτηριστικά του. Είναι σφιγμένος, αγχωμένος για τον αγώνα.. Φαίνεται στα μάτια του.. Η σφυρίχτρα με βγάζει από τις σκέψεις μου και το παιχνίδι ξεκινάει.

Το πρώτο δεκάλεπτο φεύγει έτσι.. αλλά σιγά σιγά αρχίζουμε να βρίσκουμε τα πατήματά μας στο γήπεδο. Η μπάλα κυκλοφορεί άνετα από την άμυνα στο κέντρο και από το κέντρο στην επίθεση, αλλά δυσκολευόμαστε να πατήσουμε περιοχή. Γύρω στο 25ο λεπτό τραυματίζεται ο ένας από τους δύο αμυντικούς μας και μέχρι να τον εξετάσει το ιατρικό επιτελείο, τρέχω στον πάγκο να πιω λίγο νερό. Ο Χρήστος φωνάζει και τον κάφρο και αρχίζει να μας τα χώνει!

-Είστε σοβαροί; Γιατί δεν παίζετε καθόλου μεταξύ σας; Ο καθένας δίνει πάσα στο κοντινό του εξτρέμ! Αν δεν παίξετε μεταξύ σας δεν μπαίνουμε στην περιοχή ούτε του χρόνου! Κανονίστε την πορεία σας! Δεν γίνεται να βάλουμε γκολ από τη σέντρα! Συγκεντρωθείτε μην σας πάρει και σας σηκώσει!

-Εντάξει Χρήστο, λέμε και οι δύο με μια φωνή.

-Τον άκουσες έτσι; μου λέει ο κάφρος.

-Παράτα με! Κοίτα τη δουλειά σου!

-Άκουσέ με! Παίζουμε δίπλα δίπλα, πρέπει να συνεργαστούμε.

-Ωραία, τι θέλεις;

-Να με κοιτάς, να συννενοούμαστε.

-Εντάξει.

-Άρια..

-Τι;

-Το έχουμε!

Ο αγώνας συνεχίζεται κανονικά, με εμένα και τον Άλεξ να συνεργαζόμαστε κάπως καλύτερα.. Στο 37' από ένα κόρνερ βγαίνουμε με τον Άλεξ αντεπίθεση, ο Άλεξ μου δίνει πάσα περίπου στη σέντρα. Από εκεί φεύγω με μια γρήγορη κούρσα, αδειάζω τον αμυντικό με μια ντρίπλα και φτάνω απέναντι στον τερματοφύλακα, σουτάρω και ..... ΓΚΟΛ!!

Όλη η ομάδα έρχεται κατά πάνω μου και όλοι μαζί πανηγυρίζουμε. Ενώ πανηγυρίζουμε, βλέπω τον Άλεξ να είναι στον πάγκο και να πίνει νερό. Πόσο γαϊδούρι πια; Αλλά θα το παίξω ανώτερη, δεν θα ασχοληθώ! Το πρώτο μου γκολ είναι γεγονός! Κοιτάζω στην κερκίδα και βλέπω την μάνα μου και τον Άρη να χειροκροτάνε πανηγυρίζοντας! Αφιερώνω το γκολ στον Άρη με μια κίνηση και γυρίζω στη σέντρα. Ο Χρήστος μου φωνάζει "Μπράβο" είναι ευχαριστημένος, το βλέπω.

Φτάσαμε πλέον το 45' και ο διαιτητής έχει δώσει δύο λεπτά καθυστερήσεις. Το πρώτο έφυγε ήδη, ο Παναιτωλικός κερδίζει κόρνερ που λογικά θα είναι η τελευταία φάση του ημιχρόνου. Το κόρνερ εκτελείται, έρχεται στην περιοχή, ένας παίκτης του Παναιτωλικού σουτάρει με δύναμη, ο τερματοφύλακας αποκρούει, όμως ...... δεύτερη και φαρμακερή! Ο ίδιος παίκτης σουτάρει ξανά και κάνει το 1-1. Όχι μόνο ο Παναιτωλικός πάει στα αποδυτήρια με θετικό αποτέλεσμα, έχει και την ψυχολογία με το μέρος του.

Στα αποδυτήρια ο Χρήστος μας εξηγεί μία αλλαγή στο κέντρο και πώς θα πρέπει να συνεργαστούμε με τα εξτρέμ. Μας αφήνει και πέντε λεπτά να πάρουμε μια ανάσα. Πηγαίνω στα δικά μου αποδυτήρια, έχω μήνυμα από τον Άγγελο. "2-0 εδώ, το πρώτο δικό μου, το δεύτερο ο Νίκος. Ξεκαθάρισε το ματς από τώρα! Εκεί πώς πάνε τα πράγματα;" Ξεκινώ να πληκτρολογώ την απάντηση, όμως ανοίγει ξαφνικά η πόρτα και μπαίνει ο κάφρος.

-Φύγε! Θέλω να αλλάξω.

-Τι να αλλάξεις; Σε δύο λεπτά μπαίνουμε..

-Τι θέλεις ρε Άλεξ;

-Μπορείς να μην με αποπαίρνεις συνέχεια;

-Συγγνώμη.. τι θέλεις;

-Δεν θέλω κάτι, απλά.. αυτά που είπε ο Χρήστος..

-Τα άκουσα Άλεξ! Τα καταλαβαίνω με τη μία, δεν θέλω επεξηγήσεις!

-Καλά.. Λοιπόν, πάω εγώ και..

-Γεια σου Άλεξ! Έφυγες! Του λέω σπρώχνοντάς τον προς τα έξω.

-Μαζευτείτε! Βγαίνουμε, ακούω τον Χρήστο!

-Βλάκα! Με καθυστέρησες! Δεν πρόλαβα να..

-Να τι; Να στείλεις μήνυμα στον γκόμενο;

-Σε νοιάζει;

-Κρίμα... λυπήθηκα πολύ!

-Σκάσε! Και προχώρα, οι άλλοι έχουν ήδη βγει..

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε, ο χρόνος κυλάει, αλλά το γκολ που θα μας δώσει τη νίκη δεν έρχεται. Στο 80' περίπου βρίσκομαι με τη μπάλα λίγο πιο μέσα από τη μικρή περιοχή και ετοιμάζομαι για το σουτ, όταν βλέπω τον Άλεξ να μου κουνάει το χέρι. Είναι μόνος του στο σημείο του πέναλτι, σε πλεονεκτική θέση για γκολ, όμως πιστεύω στον εαυτό μου. Σουτάρω με τη μία, ενώ ο άλλος χτυπιέται! Άστον να χτυπιέται.. τώρα που θα μπει το γκολ όμως.. Γαμώτο! Δοκάρι!!

Βλέπω τον Άλεξ να έρχεται κατά πάνω μου, γεμάτος νεύρα!

-Τι κάνεις; Μου λες;

-Παράτα με!

-Είσαι ηλίθια; Εγωίστρια! Θα το είχα βάλει...

-Είχε πολλές προοπτικές, δοκάρι πήγε!

-Αν μου έσπαγες τη μπάλα θα το κάρφωνα!

-Μην είσαι και τόσο σίγουρος!

-Άλεξ! Άρια! Γυρίστε να μαρκάρετε! Ο Χρήστος μας επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Ο χρόνος εξακολουθεί να τρέχει άσκοπα! Κι έτσι φτάνουμε κοντά στο 90'. Ο βοηθός δείχνει τρία λεπτά καθυστέρηση. Τώρα μας έρχεται η έμπνευση εμάς.. Το σημερινό ματς κάτι έχει με τις καθυστερήσεις. Από αντεπίθεση ξανά βρισκόμαστε στην επίθεση εγώ και ο Άλεξ! Ο Άλεξ έχει τη μπάλα, αδειάζει τον πρώτο αμυντικό και έχει έναν ακόμα. Εγώ όμως είμαι μόνη μου, αν μου δώσει πάσα το γκολ είναι σίγουρο! Με κοιτάζει, τώρα θα μου δώσει.. Μα τι κάνει; Πάει να τον περάσει; Θα τη χάσει τη μπάλα! Δεν μπορεί μόνος του!

-Άλεξ! Δώσε μου πάσα! Είμαι μόνη μου! Άλεξ!!!

Είναι τρελός; Πάει να περάσει τον αμυντικό όμως εκείνος του κλέβει τη μπάλα και φεύγει προς την εστία μας. Η μοναδική και η καλύτερη ευκαιρία που είχαμε να κλέψουμε το ματς πήγε χαμένη! Τα τρία σφυρίγματα του διαιτητή σημαίνει τη λήξη και την πρώτη απώλεια βαθμών της χρονιάς.. Εξαιτίας του!! Τώρα μας παίζει και τον στεναχωρημένο, κάθεται κάτω με το κεφάλι μέσα στα χέρια του. Πηγαίνω από πάνω του, όχι για να τον παρηγορήσω, αλλά για να του τα χώσω! Σιγά να μην τον λυπηθώ!

-Για χαρείτε ρε έναν αρχηγό! Χαρείτε τον!

-Φύγε! Μου φωνάζει χωρίς να σηκώσει τα μάτια του να με κοιτάξει..

-Εγώ είμαι η αχάριστη, που δεν νοιάζομαι για το καλό της ομάδας. Ενώ ο αρχηγός μας.... που δεν δίνει πάσα για να βάλει μόνος του το γκολ και να πάρει όλη τη δόξα..

-Σκάσε! Δεν ξέρεις τι λες! Μου λέει, ενώ σηκώνεται θυμωμένος.

-Εξαιτίας σου, χάσαμε τους τρεις βαθμούς! Αν μου έδινες πάσα τώρα θα είχαμε νικήσει! Αλλά σιγά μην έδινες εσύ πάσα σε εμένα. Εγωιστή!

-Δεν έχω δικαίωμα στο λάθος δηλαδή; Αν τον περνούσα...

-"ΑΝ!" Με το αν δεν γράφεται η ιστορία.

-Ξεχνάς τι έκανες πριν; Ακριβώς το ίδιο! Οπότε μην μιλάς!

-Καμία σχέση, ήταν τελείως διαφορετική φάση! Τώρα ήμουν εντελώς μόνη μου, ήταν σίγουρο γκολ!

-Έγινε! Δεν αλλάζει τώρα!

-Ένας ατομιστής είσαι και τίποτα άλλο! Θέλεις να λέγεσαι και αρχηγός..

-Περιμένω να δω μέχρι πού θα το φτάσετε, μας διακόπτει ο Χρήστος. Τι έγινες Πήρατε αρκετή εκδίκηση ο ένας από τον άλλον;

Αυτόματα, και οι δύο κατεβάζουμε το κεφάλι, χωρίς να έχουμε καμιά δικαιολογία να ξεστομίσουμε.

-Σας μιλάω; Τι έγινε τώρα; Δεν έχετε καν το κουράγιο να με κοιτάξετε στα μάτια; Για να σας δω λοιπόν τώρα! Να ακούσω! Μια δικαιολογία.. Δεν μιλάτε! Πολύ ωραία.. ελπίζω μέχρι αύριο να έχετε βρει μια καλή δικαιολογία! Φεύγετε, να μην σας βλέπω!

Μπαίνω στα αποδυτήρια έτοιμη να κλάψω, όταν ο κάφρος με ακολουθεί.

-Είδες τι κατάφερες με τις μαλακίες σου; με κουρδίζει περισσότερο.

-Απλά μην μου μιλάς αυτή τη στιγμή!

-Εσύ φταις για όλα!

-Τι είπες ρε μαλάκα;

Δεν ελέγχω τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή! Αρχίζω και βρίζω τον Άλεξ, ενώ ταυτόχρονα τον αρχίζω στις γρήγορες, όσο μπορώ δηλαδή, γιατί είναι και ντούκι. Έχω ξεφύγει τελείως, δεν σκέφτομαι! Προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και ξεσπάω πάνω του. Μέχρι που κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο. Τα δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν σαν ποτάμι από τα μάτια μου και παραιτούμαι από κάθε προσπάθεια να τον χτυπήσω και να τον βρίσω. Πέφτω πάνω του εξαντλημένη και... αυτός με κλείνει στην αγκαλιά του.

-Ηρέμησε Άρια..

Λίγα δευτερόλεπτα χρειάζονται για να συνέλθω. Τινάζομαι από πάνω του και σκουπίζω τα μάτια μου.

-Φύγε! Τον διατάζω.

-Είσαι καλά; με ρωτάει.

-Να μην σε νοιάζει! Φύγε τώρα!

-Καλά, όπως θέλεις.. Σίγουρα είσαι καλά;

-Έφυγες!

Αλλάζω στα γρήγορα, παίρνω τα πράγματά μου και βγαίνω έξω. Ο Άρης με περιμένει έξω από το γήπεδο. Ξέρει πώς νιώθω αυτή τη στιγμή και είναι ο μόνος που μπορεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Με κλείνει στην αγκαλιά του, όπου μπορώ ελεύθερα να ξεσπάσω!

-Ηρέμησε! Πάμε μια βόλτα να τα πούμε, να χαλαρώσεις!

-Δεν πρέπει να φύγεις;

-Σε τρεις ώρες, έχουμε χρόνο.

-Η μάνα μου;

-Έφυγε, της είπα ότι θα γυρίσουμε μαζί..

-Έρχεται ο Άλεξ, θα του τα πω ένα χεράκι.

-Άρη όχι! Σε παρακαλώ! Πάμε να φύγουμε, κάν' το για εμένα!

-Καλά, όπως θέλεις!

Ο Άλεξ με κοιτούσε στεναχωρημένος, όμως ένα άγριο βλέμμα του Άρη ήταν αρκετό για να τον κάνει να πάρει τα μάτια του από πάνω μας και να ασχοληθεί με το κινητό του, ενώ φύγαμε κι εμείς.

Πήγαμε μια μεγάλη βόλτα με τον Άρη. Δεν μιλήσαμε καθόλου για τον αγώνα. Περάσαμε δυο ώρες ευχάριστες, μέχρι να φύγει ο Άρης. Γύρισα κι εγώ στο σπίτι μου, να ξεκουραστώ και να ηρεμήσω. Α.. και να σκεφτώ τι θα πω αύριο στον Χρήστο!

Στην ώρα μου όπως υποσχέθηκα (παρόλο που γράφω φυσική αύριο)!

Ακούω εντυπώσεις... Θα.... φάνε καλά τώρα τα πουλάκια μου από τον Χρήστο... :Ρ

Ευχαριστώ για την τεράστια στήριξη που έφτασαν την ιστορία μου στο νούμερο 5 (#5) στην κατηγορία Εφηβική Φαντασία!! Να είστε καλά!! <3