Ήθελε να μάθει. Στο κάτω κάτω δικαιούται να ξέρει για αυτά που νιώθω για εκείνη. Η Άρια μπήκε στην καρδιά μου από την πρώτη στιγμή, θα μπορούσα να της εμπιστευτώ τα πάντα, παρόλο που την ξέρω μόνο λίγες εβδομάδες. Κάτι με τραβάει σ' αυτό το κορίτσι, και αυτό το κάτι ήρθε η ώρα να το μάθει!

-Πες μου Πάνο..

-Εντάξει. Όλη αυτή η συμπεριφορά μου είναι γιατί.... Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή! Πριν από εμένα, οι γονείς μου απέκτησαν την αδερφή μου και μετά από τέσσερα χρόνια έκαναν εμένα. Παρόλο που είχαμε μια σχετική διαφορά ηλικίας, ήμασταν πολύ δεμένοι. Την αδερφή μου τη θαύμαζα και ήθελα πολύ να της μοιάσω. Ήταν η καλύτερή μου φίλη. Έπαιζε και αυτή ποδόσφαιρο. Και ήταν εκείνη που με μύησε στο ποδόσφαιρο. Στην αρχή το μισούσα, αν μπορείς να το φανταστείς.. Τέλος πάντων, τα χρόνια περνούσαν, η αδερφή μου έγινε αρχηγός στον ΠΑΟΚ, στην εθνική και μας έκανε συνέχεια περήφανους με τις εμφανίσεις της. Ήξερε όμως ότι δεν έχει πολύ μέλλον και στα δεκάξι της έκανε αίτηση για ένα αθλητικό κολέγιο στην Αμερική, όπου και τη δέχτηκαν. Εκεί θα είχε πολλές ευκαιρίες. Ήμασταν όλοι τόσο χαρούμενοι για αυτήν, όμως εγώ ήμουν ταυτόχρονα και πολύ στεναχωρημένος που θα έφευγε. Έχανα όχι μόνο την αδερφή μου, την καλύτερή μου φίλη και το πρότυπό μου. Το βράδυ πριν φύγει έκλαιγα συνέχεια και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Η Άλκηστη με άκουσε και ήρθε να με παρηγορήσει. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια της: "Μην κλαις χαζούλη. Θα έρχομαι να σε βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται! Και θα έρχεσαι κι εσύ. Ευκαιρία να επισκεφτείς την Αμερική που τόσο ονειρεύεσαι! Εξάλλου εσύ μου έχεις πει ότι θες κάποια μέρα να με δεις στην τηλεόραση να παίζω μπάλα. Στο υπόσχομαι, θα τα καταφέρω, αλλά όταν γίνει αυτό εσύ δεν θα με δεις από την τηλεόραση, θα είσαι στην κερκίδα αδερφούλη, να με καμαρώσεις!" Με πήρε αγκαλιά και αποκοιμηθήκαμε οι δύο στο κρεβάτι μου. Το πρωί την πήγαμε στο αεροδρόμιο, δεν έκλαιγα πια. Ήξερα ότι η αδερφή μου φεύγει για να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο όνειρό της! Και ήμουν χαρούμενος για αυτήν και σίγουρος ότι μια μέρα θα μας κάνει όλους πολύ περήφανους!

-Τι έγινε μετά;

-Η Άλκηστη ενσωματώθηκε γρήγορα στην ομάδα ποδοσφαίρου του κολεγίου και σύντομα θα έπαιζε και τον πρώτο της αγώνα. Οι γονείς μου κλείσανε εισιτήρια για να πάμε να τη δούμε. Ο αγώνας ήταν Κυριακή. Θα φεύγαμε Σάββατο πρωί και θα γυρνούσαμε την Τρίτη. Επιτέλους θα πήγαινα Αμερική και θα έβλεπα την αδερφή μου να παίζει ποδόσφαιρο σε πολύ υψηλό επίπεδο. Όμως...

-Πάνο είσαι καλά; Έχεις ασπρίσει! Τι έπαθες;

-Την Παρασκευή το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν από το κολέγιο της Άλκηστης. Το λεωφορείο το οποίο μετέφερε την ομάδα είχε ατύχημα.Τέσσερις νεκροί και οι υπόλοιποι πολλοί σοβαρά τραυματισμένοι. Καλούσαν τους γονείς μου για αναγνώριση. Ναι, μας έλεγαν ότι η Άλκηστη είναι νεκρή. Οι γονείς μου πανικοβλήθηκαν. Η μητέρα μου ως η πιο ψύχραιμη μου εξήγησε την κατάσταση. Έφυγαν για την Αμερική, αφήνοντας με με τους παππούδες μου. Ήταν οι χειρότερες μέρες της ζωής μου. Έγινε ακόμα χειρότερο όταν οι γονείς μου επέστρεψαν, με την Άλκηστη. Δεν ήταν όμως πια κοντά μας. Είχε φύγει για πάντα.

-Έλα, μην κλαις. Τελείωσε!

-Για εμένα δεν θα τελειώσει ποτέ! Αυτό το γεγονός έχει σημαδέψει τη ζωή μου. Ωρίμασα απότομα, αναγκάστηκα, έζησα το θάνατο στα δώδεκά μου. Έπρεπε να μάθω να ζω με την απώλεια του πιο αγαπημένου μου προσώπου. Καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο μου ήταν αυτό.

-Σίγουρα ήταν απαίσιο, όμως κοίτα τώρα, προχώρησες. Βγήκες δυνατός από όλο αυτό. Εννοείται ότι δεν μπορείς να την ξεχάσεις και δεν πρέπει να την ξεχάσεις, όμως οι πληγές σου θα γιατρευτούν με το χρόνο.

-Δεν περνάει μέρα που να μην τη σκέφτομαι. Δεν πρόλαβε καν να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Στην προσπάθειά της να το κάνει έφυγε για πάντα. Είναι πολύ άδικο..

-Είναι πολύ.. όμως η αδερφή σου σε βλέπει από εκεί πάνω και σε προσέχει. Θα είναι πάντα δίπλα σου.

-Υπάρχουν στιγμές που τη νιώθω δίπλα μου, άλλες που τη βλέπω στον ύπνο μου. Όμως κρατάνε τόσο λίγο και μετά το όνειρο τελειώνει. Γυρίζω ξανά στην απαίσια πραγματικότητα. Όμως κάτι άλλαξε τελευταία! Θα αναρωτιέσαι τόση ώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με εσένα και γιατί σου τα λέω. Είσαι ίδια η Άλκηστη Άρια! Της μοιάζεις τόσο εμφανισιακά όσο και ψυχικά. Είστε τρομακτικά ίδιες. Ξέρεις, καμιά φορά σκέφτομαι -όσο αστείο ή περίεργο κι αν σου φανεί αυτό- ότι ήταν γραφτό να σε γνωρίσω. Εννοώ ίσως ήρθες για να καλύψεις το κενό της αδερφής μου. Μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά..

-Δεν θα μου φαινόταν ποτέ γελοίο κάτι τέτοιο. Και τώρα καταλαβαίνω πολλά..

-Κοίτα, αν έχεις πρόβλημα καταλαβαίνω. Ποιος θα ήθελε να αντικαταστήσει τη θέση κάποιου πεθαμένου.. Όμως κάνοντας παρέα μαζί σου, νιώθω πιο κοντά στην Άλκηστη, νιώθω ότι κάποιες στιγμές είναι εδώ κοντά μου. Κι έτσι καταφέρνω να καλύψω κάπως το κενό που άφησε φεύγοντας..

-Δεν έχω κανένα πρόβλημα! Μιλάς σοβαρά; Ίσα ίσα, θα χαρώ πολύ να σε βοηθήσω να το ξεπεράσεις. Όσο μπορώ φυσικά.. Δεν μπορώ να πάρω τη θέση της αδερφής σου, όμως σε διαβεβαιώνω ότι από εδώ και πέρα έχεις έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει και μια φίλη που θα είναι εδώ για σένα οτιδήποτε κι αν χρειαστεί!

-Αλήθεια το λες;

-Αλήθεια! Σου χρωστάω πολλά.. και εκτός από αυτό σε συμπαθώ άπειρα!

-Δηλαδή τώρα γίναμε B.F.F που λέει και η Ολίβια;

-Κάπως έτσι.. χαχαχα. Να σε ρωτήσω κάτι άσχετο..

-Ακούω..

-Με την Έλενα.. τι γίνεται; Εννοώ παίζει κάτι;

-Ναι, τα έχουμε!

-Κάνεις πλάκα;

-Όχι, γιατί;

-Γιατί τόσο καιρό δεν έχω καταλάβει τίποτα.

-Είμαστε διακριτικοί, όσο μπορούμε!

-Μπράβο, πολύ χαίρομαι! Πόσο καιρό είστε μαζί;

-Εννιά μήνες, από τα Χριστούγεννα πέρυσι.

-Εντάξει, πρέπει να ήμουν πολύ στον κόσμο μου για να μην το καταλάβω έτσι..

-Χαχαχα, μάλλον. Τέλος πάντων, δεν πάμε σχολείο τώρα, μην χάσουμε και άλλη ώρα..

-Έχεις δίκιο, πάμε!

Όταν φτάσαμε στο σχολείο είχε ήδη ξεκινήσει η επόμενη ώρα και δεν μπορούσαμε να μπούμε. Πήγαμε στην πίσω αυλή, εκεί δηλαδή που μαζευόμαστε πάντα, για να μην μας πάρει το μάτι κανενός καθηγητή. Α, είναι και ο Άλεξ εδώ με αυτήν την Ειρήνη. Έλεος αυτός ο Άλεξ!

-Φεύγουμε από εδώ; Προτιμώ να μας δει καθηγητής παρά να δω αυτούς να σαλιαρίζουν, μου λέει η Άρια.

Δεν έχει και άδικο. Η Ειρήνη ήταν ωραία κοπέλα, αλλά από χαρακτήρα άστα να πάνε. Κάθε μέρα και με άλλον. Και όποτε είχε "ελεύθερο χρόνο" έτρεχε στον Άλεξ. Το ίδιο φυσικά έκανε και ο Άλεξ. Δεν το ενέκρινα καθόλου αυτό, αλλά ο Άλεξ δεν είναι άνθρωπος που δέχεται εύκολα να κάνει αυτό που θα του πεις. Κοντεύει να την φάει εντομεταξύ..

-Έχεις δίκιο, πάμε. Περίμενε μόνο να του πω κάτι.

-Οκ, σε περιμένω εδώ, πήγαινε.

-Ει, σταματήστε και λίγο. Ανάσα δεν παίρνετε!

-Τι είναι ρε;

-Να σου πω Ειρήνη, δεν έχεις καμιά δουλειά να κάνεις; Έλα να φεύγεις..

-Άλεξ, άκου πώς μου μιλάει..

-Έλα κουκλίτσα μου δρόμο, φωνάζω σηκώνοντάς την από το πεζουλάκι και σπρώχνοντας την για να φύγει.

-Καλά Πανούλη, θα τα πούμε..

-Έλα κοπέλα μου, στο καλό!

-Τι έγινε ρε; Είσαι γεννημένος για να κάνεις χαλάστρες;

-Σκάσε ρε! Τι έγινε; Είσαι καλά;

-Δεν σου τα είπε η φίλη σου; Κοπάνα μαζί κάνατε, τι λέγατε τόση ώρα.

-Πού ξέρεις ότι κάναμε κοπάνα;

-Το φαντάστηκα, λείπατε και οι δύο. Δεν στα είπε;

-Στο περίπου, θέλω να τα ακούσω από εσένα. Γιατί πλακώθηκες με το Γεωργίου πάλι;

-Για μαλακίες..

-Για μαλακίες; Εσύ ήσουν γεμάτος αίματα Άλεξ..

-Τίποτα δεν είχα μωρέ, παράτα με!

-Άλεξ, τι έχεις πάθει τελευταία; Δεν είσαι εσύ, εννοώ ήσουν πάντα οξύθυμος, αλλά τώρα το έχεις παρακάνει ρε φίλε! Δεν σε αναγνωρίζω! Τι έχεις πάθει;

-Αυτή η ηλίθια φταίει για όλα!

-Άλεξ, μην ακούω βλακείες, η Άρια φταίει που πλακώθηκες με τον Γεωργίου;

-Ναι, αυτή φταίει για όλα! Παράτα με τώρα!

Σηκώθηκε κι έφυγε! Δεν μπορώ να τον καταλάβω! Τι του έχει κάνει η Άρια, είναι εξαιρετική κοπέλα! Δεν νομίζω να μπορεί κάποιος να την μισήσει.. Εκτός από τον Άλεξ βέβαια! Το θέμα είναι γιατί αντιδράει έτσι.. Θα το ανακαλύψω σύντομα. Ωχ, τον σταμάτησε η Άρια και κάτι του λέει. Είμαι σε απόσταση που μπορώ άνετα να ακούσω τι λένε.

-Άλεξ..

-Τι θες γαμώτο;

-Ήθελα να σου πω για πριν..

-Τι;

-Ευχαριστώ που.. με υποστήριξες στο διευθυντή και..

-Μην το παίρνεις πάνω σου ηλίθια! Ήταν μόνο μια στιγμή αδυναμίας! Είχα φάει τόσες μπουνιές, δεν ήξερα τι έλεγα.

-Και αν δεν είχα επέμβει θα είχες φάει ακόμα περισσότερες. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως λένε και κανένα ευχαριστώ!

-...

-Περιμένω Άλεξ!

-Σιγά μη σου πω κι ευχαριστώ! Μην νομίζεις ότι άλλαξε κάτι, ακόμα σε μισώ και θα σε μισώ για πάντα! Αυτό που έγινε στο γραφείο ήταν τυχαίο και δεν πρόκειται να ξανασυμβεί! Σε μισώ!!

-Αμοιβαία τα αισθήματα! Φωνάζει η Άρια ενώ ο Άλεξ απομακρύνεται

Πλησιάζω την Άρια.

-Έλα, μην του δίνεις σημασία. Υπερβάλλει.

-Δεν υπερβάλλει, ούτε κι εγώ! Τον μισώ! Πώς πίστεψα ότι θα μπορούσε να γίνει για μια στιγμή άνθρωπος;

-Άρια, άσχετα με το τι λέει τώρα ο Άλεξ, σε υποστήριξε γιατί ήταν το σωστό. Ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται έχει αισθήματα Άρια.

-Τα μόνα αισθήματα που έχει είναι πώς να να πληγώνει και να μειώνει τους άλλους! Αυτό βλέπω εγώ!

-Έλα, ηρέμησε τώρα.

-Θα τον σκοτώσω! Το ορκίζομαι!

-Χτύπησε το κουδούνι. Πάμε πάνω να βρούμε τα κορίτσια;

-Ναι, πάμε..

Έτοιμο.. πώς σας φάνηκε; Ο Πάνος αποκαλύφθηκε και ανοίχτηκε στην Άρια για το πρόβλημά του. Επομένως διαλύεται κάθε υπόνοια για μεταξύ τους "άλλα.." συναισθήματα!

Αφιερωμένο στην @pylolia την οποία ευχαριστώ για τη βοήθειά της!! <3

Αν σας αρέσει ψηφίστε και σχολιάστε! Σας ευχαριστώ!! <3