Οι επόμενες μέρες μέχρι την Παρασκευή κύλησαν ήρεμα. Οι προπονήσεις ήταν όντως πολύ απαιτητικές, όμως δεν είχα πρόβλημα. Με τον Αλέξανδρο υπήρχαν μικρές κόντρες, αλλά προσπαθούσα να τον αγνοώ για να μην μου δημιουργήσω θέματα. Ο Πάνος τελικά φαίνεται πολύ καλό παιδί και συνειδητοποιώ με έκπληξη ότι αυτό το παιδί μου εμπνέει εμπιστοσύνη. Του έχω ήδη ανοιχτεί αρκετά, ενώ τον ξέρω μόνο πέντε μέρες. Ελπίζω το ένστικτό μου να μην με διαψεύσει! Σιγά σιγά άρχισα να γνωρίζω και τα υπόλοιπα παιδιά στην ομάδα, που παραδόξως δεν δείχνουν να έχουν κανένα πρόβλημα μαζί μου. Μάλιστα την Πέμπτη, ο Πάνος με κάλεσε να πάω για καφέ μαζί του και την παρέα του, αλλά πρώτον το ότι στην παρέα ήταν και ο Αλέξανδρος, δεύτερον το ότι ήμουν πτώμα από την εξαντλητική προπόνηση, με έκαναν να αρνηθώ. Έτσι προφασίστηκα μια δουλειά και το απέφυγα, όμως ο Πάνος μου είπε ότι το Σάββατο, μετά την προπόνηση, δεν θα τη γλιτώσω και ότι θα βγω μαζί τους. Θα είναι και κορίτσια στην παρέα, θέλει να μου τα γνωρίσει λέει, θα κάνουμε καλή παρέα. Σίγουρα.. ναι.. οπωσδήποτε! Θα πάω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, δεν μπορώ να αρνηθώ δεύτερη φορά. Είναι αγένεια και ο Πάνος είναι τόσο καλός μαζί μου, είναι φίλος μου βασικά! Ναι, είναι φίλος μου! Είναι ο πρώτος φίλος μου εδώ και τελικά δεν είναι όλα τόσο τραγικά! Αν εξαιρέσεις βέβαια ότι μου λείπουν οι παλιοί μου φίλοι και ο Άγγελος.

Σάββατο πρωί και να ξυπνάς στις εφτά, απλά απάνθρωπο!! Έβαλα τα ρούχα της προπόνησης, μάζεψα το σάκο μου και τα ρούχα που θα φορούσα μετά που θα πηγαίναμε για καφέ, έφαγα λίγα μπισκότα και ξύπνησα τη μαμά να με πάει στο γήπεδο.

-Μαμά, μετά θα αργήσω να γυρίσω, θα βγω με τα παιδιά.

-Ποια παιδιά; με ρωτάει ξαφνιασμένη.

-Από την ομάδα ρε μαμά, ποια παιδιά;

-Σωστά. Ε, πρέπει να πάμε κάπου, λυπάμαι δεν μπορείς να πας!

-Πού να πάμε ρε μαμά;

-Για ψώνια.

-Ούτε καν! Εσύ υποτίθεται ότι πνίγεσαι στη δουλειά..

-Είπα να κάνω ένα διάλειμμα για να περάσω λίγο χρόνο με την κόρη μου, τόσο κακό είναι;

-Ναι, γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα και έχω κανονίσει.

-Όπως το κανόνισες θα το ξεκανονίσεις!

-Μαμά, δεν γίνεται!

-Άρια, δεν θα το συζητήσουμε. Πρέπει να πάμε και από τη γιαγιά σου μετά.

-Μαμά όχι σήμερα!

Για κάποιο λόγο ήθελα να πάω με τα παιδιά. Αν και στην αρχή το έβλεπα σαν αγγαρεία, τώρα ήθελα πολύ να πάω, παρόλο που θα ήταν και ο ακατανόμαστος μαζί. Απλά προσπαθώ να τον αγνοώ και αυτός είναι λίγο πιο διακριτικός, χωρίς όμως να σταματάει να με προκαλεί. Βγήκα από το αυτοκίνητο θυμωμένη με τη μητέρα μου που βάλθηκε να μου κάνει χαλάστρα τώρα που βρήκα κι εγώ παρέα. Σπάνια έχω τέτοια προβλήματα με τη μάνα μου. Είναι άνετη γενικά, αρκεί να μην ξεφεύγω.

-Θα σε περιμένω στο σπίτι στις δώδεκα!

-Ξέχνα το! Θα πάω με τα παιδιά σου είπα!

-Άρια, έτσι και δεν είσαι σπίτι στις δώδεκα θα γίνει χαμός!

-Παράτα με μαμά! είπα και βγήκα από το αυτοκίνητο χτυπώντας την πόρτα πίσω μου.

Ήταν απαράδεκτη η μάνα μου! Δεν σκόπευα να γυρίσω πίσω για κανέναν λόγο.

Κατευθύνθηκα με νεύρα προς τα αποδυτήρια μου όταν έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό και προς λύπη μου δεν ήταν τοίχος.

-Δεν βλέπεις μπροστά σου;

Ο Αλέξανδρος! Ό,τι χειρότερο μπορούσε να μου τύχει αυτή τη στιγμή! Τα νεύρα μου ήταν ήδη χάλια.

-Σόρρυ, λέω και πάω να φύγω, δεν έχω όρεξη για καυγάδες..

-Άνοιξε τα μάτια σου πρωί πρωί ηλίθια! Θα σκοτώσεις κανέναν!

-Θα σκοτώσω ευχαρίστως εσένα, αν δεν σταματήσεις αυτή τη στιγμή! Φωνάζω.

-Δεν θα προλάβεις! Θα σε σκοτώσω πρώτος εγώ!

-Άντε παράτα μας μαλάκα!

-Σκάσε βλαμμένη, είπε και σήκωσε το χέρι του.

Ότι τι θα με χτυπήσει;;

-Έλα ρε χτύπα με αν τολμάς! Τι έγινε μαζεύτηκες; Δεν θα με χτυπήσει;

-Ούτε αυτό δεν αξίζεις!

-Τι γίνεται εδώ; ακούω τη φωνή του Πάνου.

-Τίποτα.. απαντάω.

-Άλεξ πας καλά; Τη χτύπησες! φωνάζει και είναι έτοιμος να του ορμήσει.

-Πάνο ηρέμησε! Δεν με χτύπησε!! Εννοείται πως δεν με χτύπησε..

-Αν την ξαναπειράξεις θα έχεις να κάνεις μαζί μου!

-Άντε παράτα μας ρε μαλάκα.. είπε κι έφυγε, αφήνοντάς μας μόνους.

Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα μου! Πρώτα η μάνα μου, μετά ο Αλέξανδρος..

-Είσαι καλά; με ρώτησε ο Πάνος παίρνοντάς με αγκαλιά. Πόσο ζεστή ήταν η αγκαλιά του.. Τα νεύρα μου ξαφνικά εξαφανίστηκαν.

-Καλά είμαι, απλά η μέρα μου δεν ξεκίνησε και τόσο καλά.

-Έλα, μην αγχώνεσαι, θα καλυτερεύσει στην πορεία. Δεν πιστεύω να ξέχασες την υπόσχεσή σου..

-Δεν την ξέχασα, θα έρθω.

-Πάμε; Θα αργήσουμε.

-Πάμε..

-Άρια..

-Τι είναι;

-Σόρρυ για τον Άλεξ, δεν φέρεται έτσι συνήθως.

-Έτσι φέρεται πάντα βασικά, αλλά τέλος πάντων. Είπα ότι δεν θα του δίνω σημασία.

-Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις!

-Απορώ πώς κάνεις παρέα μαζί του.. ειλικρινά!

-Γνωριζόμαστε από μικρά, και όσο και αν δεν συμφωνώ μαζί του σε κάποια πράγματα που κάνει είναι ο κολλητός μου και τον αγαπάω.

-Δηλαδή μετά θα είστε ξανά όπως πριν;

-Ναι, σε λίγες ώρες.. πάντα έτσι είμαστε εμείς.

-Πάμε;

-Φύγαμε!

Η προπόνηση τέλειωσε γρήγορα. Πήγα να αλλάξω γρήγορα για να φύγω με τα παιδιά. Το κινητό μου χτύπησε.

-Έλα μωρό μου..

-Καλημέρα, τι κάνεις;

-Καλά, μόλις τελείωσα από την προπόνηση.

-Πας στο σπίτι;

-Όχι, θα πάω για έναν καφέ με τα παιδιά και μετά.

-Γιατί δεν πας να ξεκουραστείς λίγο;

-Δεν είμαι κουρασμένη και δεν θα πάμε για σκάψιμο, για έναν καφέ θα πάμε.

-Εγώ λέω να πας σπίτι σου.

-Εγώ λέω να σταματήσεις να μου λες τι να κάνω!

-Άρια..

-Γεια σου Άγγελε, θα τα πούμε μετά!

Του το έκλεισα στα μούτρα! Τι έχουν πάθει όλοι σήμερα, έχουν βαλθεί να μου σπάσουν όλοι τα νεύρα;

-Άρια είσαι έτοιμη; με φωνάζει ο Πάνος.

-Έρχομαι...

Πήγαμε στα Starbucks με τον Πάνο, τον Γιάννη, τον Άλκη και τον Άλεξ.

Οπ, είπα Άλεξ; Όχι! Αυτό είναι δείγμα οικειότητας, δεν θα έπρεπε.. και με τον μαλάκα λοιπόν!! Ευτυχώς η παρουσία του πέρασε απαρατήρητη, καθώς ήταν απασχολημένος με το να στέλνει μηνύματα στο κινητό του. Ευτυχώς, δεν θα άντεχα άλλες φασαρίες..

-Δεν θα έρθουν τα κορίτσια ρε; ρώτησε ο Γιάννης τον Πάνο.

-Αλλαγή σχεδίων, η Ολίβια έπρεπε να πάει να ψωνίσει για τον αγιασμό.

-Έλεος!

-Έλα μωρέ τώρα, δεν την ξέρεις;

-Η Ολίβια ποια είναι; ρωτάω.

-Μια τρελή, για τα σίδερα μιλάμε, λέει ο Άλκης.

-Είναι καλή κοπέλα, θα τη γνωρίσεις! λέει ο Πάνος.

Το κινητό μου χτυπάει, είναι η μάνα μου. Δεν το σηκώνω. Με παίρνει τρεις φορές συνεχόμενες, αλλά το αγνοώ. Δεν θα μου σπάσει κι άλλο τα νεύρα! Επιτέλους σταμάτησε. Όχι γαμώτο ξαναχτυπάει, είναι ο Άγγελος, τι θέλει τώρα και αυτός;

-Έλα Άγγελε, τι θέλεις;

-Πού είσαι;

-Όπου γουστάρω είμαι, είπα ενώ διέκρινα τον Αλέξανδρο να σηκώνει για πρώτη φορά το βλέμμα του από την οθόνη του κινητού του και να με κοιτάζει.

-Άρια, πες μου που είσαι σε παρακαλώ.

-Για καφέ, σου είπα.

-Σε ποιο μέρος;

-Τι θέλεις ρε Άγγελε γαμώτο;

-Να μου πεις πού είσαι, αλλιώς δεν ησυχάζω.

-Μην αρχίζεις τις υστερίες γιατί θα τα πάρω στο κρανίο!

-Πού είσαι Άρια;

-Στα Starbucks γαμώτο, ικανοποιήθηκες;

-Θα μείνεις πολύ εκεί;

-Άγγελε, άντε παράτα με!

Του το έκλεισα στα μούτρα για δεύτερη φορά. Τα νεύρα μου είναι χάλια, τι έχουν πάθει όλοι σήμερα;;

-Ερωτικό καυγαδάκι; ρωτάει ο Αλέξανδρος.

-Εσύ ασχολήσου με το κινητό σου και μην μας τα πρήζεις, του απάντησα.

Δεν μου έδωσε σημασία, επέστρεψε ξανά στο κινητό του.

Ο Πάνος άρχισε να λέει βλακείες για να ξαναφτιάξει το κέφι. Έπιασε! Έκλαιγα από τα γέλια σχεδόν.

-Άρια...

Εε;; Ακούω καλά; Η φωνή του Άγγελου; Γυρνάω και βλέπω τον Άγγελο να στέκεται μπροστά μου.. Μήπως ονειρεύομαι; Όχι, είναι αλήθεια!!

-Άγγελε!!! πέφτω στην αγκαλιά του που τόσο μου έχει λείψει.

-Μου έλειψες τόσο πολύ! λέει και με φιλάει δυνατά.

-Κι εμένα αγάπη μου!

-Έλεος!! ακούω από πίσω μου τη φωνή του Αλέξανδρου.

-Τι κάνεις εδώ με αυτούς; με ρωτάει.

-Πάμε να φύγουμε; του λέω αποφεύγοντας την ερώτηση γιατί διέκρινα ένα ύφος ζήλιας στη φωνή του.

-Πάμε..

-Παιδιά, σόρρυ πρέπει να φύγω.. καταλαβαίνετε..

-Ναι βρε, λέει ο Πάνος. Δεν θα μας συστήσεις;

-Α, ναι, φυσικά. Από εδώ ο Άγγελος και από εδώ ο Πάνος, ο Άλκης, ο Γιάννης και.. ο Αλέξανδρος.

-Χάρηκα, είπε ο Άγγελος, αν και δεν το έδειξε ιδιαίτερα.

-Κι εμείς, λέει ο Πάνος, μόνο που αυτός δείχνει να το εννοεί.

-Ωραία παιδιά, εμείς φεύγουμε.

-Γεια, είπαν όλοι -εκτός από τον αχώνευτο φυσικά!

-Ευχαριστώ που ήσουν ψύχραιμος, είπα στον Άγγελο.

-Ήμουν, με το ζόρι κρατιέμαι..

-Ρε Άγγελε..

-Άρια, ήσουν μόνη σου με αυτούς, καταλαβαίνεις πώς νιώθω;

-Άγγελε..

-Άρια, κοίτα, καταλαβαίνω. Είναι συμπαίκτες σου, πιθανώς κάποιοι από αυτούς θα γίνουν φίλοι σου, αλλά κατάλαβέ με κι εσύ!

-Ζηλεύεις;

-Λογικό δεν είναι;

-Αφού εγώ μόνο εσένα θέλω ρε μωρό μου..

-Ναι, αλλά μπορεί κάποιος από αυτούς να θέλει εσένα..

-Δεν με νοιάζει καθόλου. Εσύ είσαι ο κόσμος μου όλος! Μόνο εσένα αγαπάω!

-Να είμαι ήσυχος!

-Ναι.. σταματάμε τώρα να το συζητάμε; Πόσο θα μείνεις;

-Μέχρι αύριο το βράδυ. Πετάω στις οκτώ.

-Τέλεια!! Θα το κάψουμε!! Κάτσε να πάρω τη μάνα μου να της πω ότι ήρθες.

-Να μην την πάρεις! Το ξέρει, με αυτήν συννενοηθήκαμε, για αυτό σου έλεγε να πας σπίτι αλλά ως γνωστή ξεροκέφαλη έκανες του κεφαλιού σου πάλι..

-Μ.. γλυκούλα ξεροκέφαλη όμως ε;

-Ναι.. είσαι και μετριόφρων την τρέλα μου..

-Χαχαχα, για αυτό με αγαπάς όμως!

-Για αυτό και για άλλα πολλά.. Πού θα πάμε;

-Ξέρω το τέλειο μέρος! Έλα..

Όλη μέρα κάναμε βόλτες με τον Άγγελο! Αργά το απόγευμα πήγαμε να αλλάξουμε για να βγούμε και βράδυ. Πήγαμε σε ένα μπαράκι κοντά στο σπίτι μου, το είχα βάλει στο μάτι από τις πρώτες μέρες! Είχε τέλεια μουσική! Κατά τις δύο παρά πήραμε το δρόμο για το σπίτι. Φτάναμε στο τετράγωνό μας όταν είδαμε τον Αλέξανδρο να κατευθύνεται προς το μέρος μας αγκαλιά με μια κοπέλα -ο Θεός να την κάνει! Ασυναίσθητα έσφιξα το χέρι του Άγγελου.

-Μπα μπα; Βγήκε βόλτα το ζευγαράκι; μας ρώτησε ειρωνικά. Είχε πιει σίγουρα, όχι τόσο όμως που να μην καταλαβαίνει τι του γίνεται.

-Σε νοιάζει πολύ; του απάντησα.

-Καθόλου..

-Άλεξ.. ποια είναι αυτή, ρωτάει το τσόλι παραπονιάρικα. Αυτή και αν ήταν λιώμα από το ποτό.

-Μία μωρό μου δεν την ξέρεις..

-Πάμε να φύγουμε, ψιθυρίζω στον Άγγελο και τον πιάνω από το χέρι για να φύγουμε.

-Εσύ δεν μας μιλάς; πετάγεται ο άλλος.

-Μην του απαντήσεις μωρό μου σε παρακαλώ.

-Οκ, για χάρη σου!

-Δεν μας καταδέχεσαι ε; συνεχίζει ο μαλάκας. Δεν φταίω εγώ για ό,τι θα ακολουθήσει.

-Δεν γουστάρω να μιλάω σε κάτι τύπους σαν κι εσένα..

-Σωστά, μιλάς μόνο με αυτούς του είδους σου, τους φλώρους!!

-Χαχαχα, γέλασε το τσόλι που κουβαλούσε μαζί του ο άλλος.

-Για μαζέψου μαλάκα, δεν με ξέρεις δεν σε ξέρω, μη μου μιλάς, αν θες να έχουμε καλά ξεμπερδέματα.. τον απειλεί ο Άγγελος. Τι το ήθελε τώρα αυτό, θα ανάψουν τα αίματα!

-Μην τα βάζεις μαζί μου φλωράκο, κατάλαβες;

-Θα σε φοβηθώ ρε;

-Άγγελε, πάμε να φύγουμε!! επεμβαίνω.

-Ναι, ναι! Πάτε να φύγετε μην τις φάει ο καλός σου.

-Βούλωσέ το γιατί .. προσπαθώ να πω αλλά με διακόπτει.

-Γιατί τι ρε ηλίθια; Θα φοβηθώ κι εσένα νομίζεις; Αρκετά τσαμπουκάς μου το έχεις παίξει.. μαζέψου γιατί..

-Αν ξαναπειράξεις την Άρια θα σε κάνω μαύρο στο ξύλο, στο υπόσχομαι!

-Μη μου πεις...

Φύγαμε κατευθείαν πριν ξεφύγει κι άλλο η κατάσταση, ενώ το τσόλι -στην κοσμάρα του- μας φώναξε "Καληνύχτα" πριν τη συμμαζέψει ο μαλάκας.

-Ας το ξεχάσουμε, σε παρακαλώ, δεν αξίζει να ασχολούμαστε..

-Θα του κάνω τα μούτρα λες κι έχει τρακάρει με νταλίκα αν ξαναβρεθεί μπροστά μου ή αν σε ξαναπειράξει!

-Άγγελε, ηρέμησε μωρό μου.

-Έλα, το ξεχνάμε! Πάμε σπίτι..

-Πάμε, νύσταξα! Και έχω να σε πάω σε πολλά μέρη αύριο!

-Σιγά εσύ μωρέ, μια εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη και μας κάνεις τον ξερόλα!

-Είμαι..

-Σ΄αγαπάω!

Την επόμενη μέρα, αφού καταφέραμε να σηκωθούμε στη μία η ώρα το μεσημέρι γυρίσαμε πάλι όλη τη Θεσσαλονίκη. Μου είχε λείψει τόσο να περνάω ώρες μαζί με τον Άγγελο! Τον λατρεύω, τον λατρεύω!! Δεν πρόλαβα να τον χορτάσω και έπρεπε να φύγει κιόλας. Το πρωί είχε προπόνηση... Τον πήγα με τη μαμά στο αεροδρόμιο, αποχαιρετιστήκαμε χωρίς κλάματα αυτή τη φορά, αφού σύντομα θα κατέβαινα Γιάννενα!!

Έτοιμο και αυτό το κεφάλαιο! Σας άρεσε;

Ακούτε ένα τραγούδι αφιερωμένο στον Άγγελο!!!

Όταν αγαπάς σε λιμάνια, σταθμούς και σε τρένα πηγαίνεις και

τρέχεις και πας.

Όταν αγαπάς δεν υπάρχει γραμμή να χωρίζει τι θέλεις, τι πρέπει, τι μη.

Όταν αγαπάς το μυαλό δεν μιλάει, η καρδιά μου απαντάει σε ότι ρωτάς

Ακολουθεί κεφάλαιο από την πλευρά του Άλεξ!!!!!