Τελευταία μέρα, σκέφτομαι ξαπλωμένη στην ξαπλώστρα μου απολαμβάνοντας τις τελευταίες καυτές ακτίνες του ήλιου. Από αύριο πίσω στην πραγματικότητα: προπονήσεις, φροντιστήρια, σχολείο... Μα πότε τελείωσε κιόλας το καλοκαίρι; Β' Λυκείου φέτος, προτελευταία χρονιά στο λύκειο και ακόμα δεν ξέρω τι θα κάνω στη ζωή μου. Ή μάλλον ξέρω, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Τελευταία χρονιά στην ομάδα, του χρόνου πρέπει να πάω σε γυναικεία, αν θέλω να συνεχίσω. Στα Γιάννενα όμως δεν υπάρχει. Ούτε να σκεφτώ δεν θέλω ότι θα σταματήσω το ποδόσφαιρο.

Πω, πω! Τι ζέστη είναι αυτή! Ελπίζω να μην καώ τελευταία μέρα. "Αααααα", ούρλιαξα καθώς κάποιος με έβρεξε με παγωμένο νερό. Ανοίγω τα μάτια μου και... Φυσικά! Ποιοι άλλοι; Ο Άγγελος και ο Άρης.

-Είστε τελείως τρελοί;" τους φωνάζω ενώ τουρτουρίζω από το κρύο.

-Μμ, εγώ είμαι λίγο, αλλά για αυτό φταις εσύ κυρία μου!! προσπαθεί να με καλοπιάσει ο Άγγελος.

-Ναι καλά, εμένα δεν με ρίχνεις με κάτι τέτοια!! του λέω.

-Σε έχω ρίξει εδώ και καιρό, να σου θυμίσω!

-Θα μου το πληρώσετε και οι δύο!! λέω και κάνω την αδιάφορη. Όποιος φτάσει πρώτος στη σημαδούρα, φωνάζω και βουτάω στη θάλασσα αφήνοντας πίσω τον Άγγελο και τον Άρη. Σε λίγα δευτερόλεπτα έχω φτάσει και κοιτάζω θριαμβευτικά τα δύο αγόρια να καταφτάνουν τελευταία και... καταϊδρωμένα! 1-1, τους φωνάζω, πάω για την ανατροπή!!

-Έτσι ε; λέει ο Άρης. Πρέπει να δράσουμε Άγγελε!

-Άσ' την να χαίρεται, τώρα που μπορεί, λέει ο Άγγελος και ξαφνικά με αρπάζει και με βουτάει στο νερό.

Ευτυχώς πρόλαβα να πάρω ανάσα. Αχ, δεν με αφήνει να βγω. Έι! Θα πνιγώ αγάπη μου! Τελικά με αφήνει και μου λέει:

-2-1... Αριάδνη μου!!

Πόσο νευριάζω όταν με λένε έτσι. Βασικά είναι υπέροχο και το όνομά μου και το υποκοριστικό του, αλλά το Αριάδνη το έχω συνδυάσει με άσχημα πράγματα. Έτσι με φωνάζουν οι καθηγητές όταν έχω κάνει κάτι ή οι γονείς μου όταν είναι θυμωμένοι.

-Αυτό θα το δούμε Αγγελούκο!! του λέω δήθεν απειλητικά. "Όποιος φτάσει πρώτος στη στεριά", φωνάζω και αρχίζω να κολυμπάω γρήγορα προς τα έξω.

-Όχι πάλι! ακούω τον Άρη να λέει.

Χα! Θα σας δείξω εγώ αγόρια! Έπρεπε να το σκεφτείτε καλύτερα πριν τα βάλετε μαζί μου! Αχ τι είναι αυτό στα πόδια μου;; Όχι, με πρόλαβε...

-Άσε με Άγγελε!!! Άσε με κάτω!!

-Να σ' αφήσω; Όχι! 3-2!! Ποιος νικάει τώρα;

Και προχωράει προς τα έξω έχοντας με στους ώμους του.

-Ποιος είναι για κοκορομαχίες; φωνάζει.

Αμέσως βουτάει ο Αντρέας και η Εύη - δύο παιδιά που μένουν εδώ στην Πρέβεζα και κάνουμε παρέα τα καλοκαίρια εδώ και χρόνια. Η νίκη φυσικά είναι δική μας. Είμαστε αχτύπητο δίδυμο!! Στο μεταξύ κοντεύει να σουρουπώσει, οπότε βγαίνουμε να στεγνώσουμε και να ετοιμαστούμε.

-Έλα μαζί μου! με φωνάζει ο Άγγελος.

Τον πιάνω από το χέρι και τον ακολουθώ.

-Πάμε στα βραχάκια, μου λέει. Δεν θα χάσουμε το τελευταίο ηλιοβασίλεμα των διακοπών μας!

Αχ ο γλυκός μου!! Σκαρφαλώνουμε στα βράχια και καθόμαστε στην κορυφή αγκαλιά. Πραγματικά το θέαμα είναι φανταστικό.

-Από αύριο πίσω στα δικά μας ε; μου λέει.

-Ναι! Η αλήθεια είναι ότι μου έχουν λείψει οι προπονήσεις.

-Ναι, και μένα! Τελευταία μας χρονιά φέτος στην εφηβική ομάδα, πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας. Αν είμαστε καλοί, θα μας πάρουν και του χρόνου!

-Εσένα σίγουρα θα σε πάρουν στην ανδρική ομάδα. Εγώ να δω τι θα κάνω...

-Κάτι θα βρούμε και για σένα, μην ανησυχείς!

-Μέχρι τότε όμως πρέπει να επικεντρωθούμε στο φετινό πρωτάθλημα. Θα σου πάρω τον τίτλο του αρχηγού φέτος, να ξέρεις.

-Να χαίρεσαι!

-Θα το δούμε αυτό!! Ο προπονητής είπε ότι αύριο μετά την πρώτη προπόνηση έχουμε συγκέντρωση, όπου θα ανακοινωθούν οι νέοι αρχηγοί. Κανονικά κάθε χρόνο αλλάζει, μην κοιτάς εσύ που τους έχεις μαγέψει και σε βάλανε δύο συνεχόμενες χρονιές.

-Ξέχνα το μικρό!

-Τι μικρό ρε Άγγελε; Μια μέρα μόνο με περνάς!! Βασικά ώρες...

-Γεννήθηκα πρώτος, άρα είμαι μεγαλύτερος! Καλά οι μαμάδες μας ούτε να γεννήσουν δεν μπορούσαν χωριστά!

-Τους θαυμάζω τους γονείς μας. Και τους ζηλεύω μερικές φορές. Είναι τόσα χρόνια μαζί και είναι τόσο δεμένοι.

-Δεν έχεις να ζηλέψεις τίποτα! Κι εμείς θα είμαστε μαζί για πάντα!!!

-Σ' αγαπώ!

-Εγώ να δεις...

Ο Άγγελος με αγκαλιάζει και μου δίνει ένα φιλί. Τρία χρόνια είμαστε μαζί και ακόμα να συνηθίσω το φιλί του. Τον αγαπώ!!! Τον αγαπώ!!! Μακάρι να είμαστε πραγματικά μαζί για πάντα!

-Έι, πιτσουνάκια τελειώνετε!! Πρέπει να φύγουμε! μας φωνάζουν τα παιδιά από κάτω.

-Ένα τελευταίο, μου λέει και με φιλάει γλυκά.

-Πάμε, μας περιμένουν, ψιθυρίζω και απομακρύνομαι.

-Φύγαμε, μου λέει.

Μαζεύουμε τα πράγματά μας και γυρνάμε στο σπίτι. Βάζουμε τα τελευταία πράγματα στις βαλίτσες και περιμένουμε τη μαμά του Άγγελου να έρθει να μας πάρει. Πάει και αυτό το καλοκαίρι, σκέφτομαι ενώ μπαίνω στο αυτοκίνητο. Αντίο Πρέβεζα! Του χρόνου πάλι...

-Άρια, θα κοιμηθείς σπίτι μας απόψε, μου λέει η κυρία Κατερίνα, μαμά του Άγγελου.

-Πώς κι έτσι; Έγινε κάτι; ρωτάω.

-Όχι, απλά οι γονείς σου έχουν μια δουλειά και θα σε φιλοξενήσουμε εμείς. Δεν χάρηκες;

-Εννοείται, απλώς ανησύχησα μήπως έγινε κάτι.

-Τέλεια!! πετάγεται ο Άγγελος. Μαμά να σταματήσεις στο μαγαζί πριν το σπίτι να πάρουμε ταινία.

-Εντάξει. Αν είναι να παραγγείλετε και πίτσα μετά.

-Σούπερ, λέει ο Άγγελος.

-Και τα ρούχα μου για αύριο στην προπόνηση; ρωτάω εγώ. Δεν περνάμε από το σπίτι να τα πάρω;

-Περνάς αύριο Άρια. Δεν έγινε τίποτα, με καθησύχασε η κυρία Κατερίνα.

-Εντάξει. Ξέρετε τι έτυχε στους γονείς μου; επιμένω εγώ καθώς κάτι δεν μου αρέσει σε αυτήν την ιστορία.

-Θα σου εξηγήσουν από κοντά κορίτσι μου.

-Δηλαδή συμβαίνει κάτι σοβαρό; ρωτάω ταραγμένη.

-Όχι βρε Άρια, ηρέμησε. Δεν μου είπαν από το τηλέφωνο, ήταν βιαστικοί. Μην ανησυχείς πάντως. Αν ήταν κάτι σοβαρό, θα μου το έλεγαν.

-Και γιατί δεν πήραν εμένα τηλέφωνο; ξαναρωτάω εγώ.

-Σε πήρε η μητέρα σου, αλλά μάλλον δεν θα έπιανε το κινητό. Ηρέμησες τώρα;

-Ναι εντάξει.

-Όπως πάντα υπερβολική, με πειράζει ο Άγγελος.

Δεν έχει και άδικο είναι η αλήθεια. Αλλά αν έπαθαν κάτι και η κυρία Κατερίνα μου το κρύβει; Όχι Άρια, μην κάνεις τέτοιες σκέψεις. Ξέχνα το! Απλά κάτι τους έτυχε. Μα τι μπορεί να είναι αυτό;

Τα πουλάκια μου... Μήπως θέλουνε να μείνουν μόνα τους; Επιτέλους! Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχουν απομακρυνθεί κάπως και για αυτό φταίνε οι δουλειές. Ο πατέρας μου είναι γιατρός και τρέχει όλη μέρα, για να μην αναφέρω τα σεμινάρια και τα συνέδρια που τρέχει κάθε τρεις και λίγο. Η μάνα μου πάλι είναι δικηγόρος και τρέχει και αυτή από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και όταν είναι σπίτι, πάλι έχουν διάβασμα ή προετοιμασία για τη δουλειά. Τους χρειάζεται ένα διάλειμμα, να μείνουν λίγο μόνοι τους, να ξαναέρθουν κοντά. Γιατί δεν πάνε κανένα ταξιδάκι; Πρέπει να τους το προτείνω φαίνεται. Τα τόσα χρόνια γάμου μάλλον έχουν περιορίσει την φαντασία και τον ρομαντισμό.

Σε λίγο φτάνουμε στο σπίτι του Άγγελου και ανεβαίνουμε στο δωμάτιό του.

-Πάω κάτω να παραγγείλω. Βολέψου εδώ μωρό μου! μου λέει.

Ας πάρω τον αδερφό μου μην τους κάνει καμιά χαλάστρα.

-Έλα Ιάσονα. Μην πας από το σπίτι, ο μπαμπάς και η μαμά ...

-Άρια, το ξέρω, σε παρακαλώ κάνε υπομονή μέχρι να δούμε τι θα γίνει, μαζί θα το περάσουμε.

-Ιάσονα τι λες; Το έχεις χάσει τελείως; Εγώ χαίρομαι για αυτούς και εξάλλου είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό που συμβαίνει σε όλα τα ζευγάρια.

-Άρια, ίσως είναι οριστικό..

-Τι οριστικό παιδί μου τι λες; Πάλι ήπιες; Αν το μάθει ο προπονητής σου...

-Άρια!!!! Ηρέμησε, δεν έχω πιει! Κοιμήσου σήμερα στον Άγγελο και μιλάμε αύριο.

-Καλά. Φιλάκια!!

-Α καλά, ο Ιάσονας έχει τρελαθεί τελείως, λέω στον Άγγελο που στο μεταξύ έχει μπει και ακούει την συζήτηση.

-Να σου πω, θα αφήσεις τον κόσμο στην ησυχία του επιτέλους; Να δούμε κι εμείς την ταινία μας! Πρέπει να κοιμηθούμε νωρίς, μην σέρνεσαι κιόλας αύριο στην προπόνηση που θες να εντυπωσιάσεις... μου λέει κοροϊδευτικά.

-Καλά, καλά κορόιδευε εσύ. Θα δεις αύριο...

-Έλα, ησυχία τώρα. Ξεκινάει η ταινία.

Αφού τελειώνει η ταινία, ξαπλώνουμε για ύπνο. Σκέψεις γεμίζουνν το μυαλό μου για τη νέα σεζόν που αύριο ξεκινά, μέχρι που με παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά του Αγγελούκου μου!