~Fata viam invenient.

–Οι μοίρες θα βρουν το δρόμο.~

•Βιργίλιος, 70-19 π.Χ., Ρωμαίος ποιητής.

Valery.

«Καλημέρα!» είναι ευδιάθετος και με πολλή όρεξη, καθώς μπαίνει στο δωμάτιο μ' ένα πολύ πλατύ χαμόγελο.

«Καλημέρα!» πλαταίνει αυτόματα και το δικό μου χαμόγελο όταν τον δω. Η ενέργεια του με ξεσηκώνει. Με πλησιάζει αργά, το ένα του χέρι είναι πίσω από την πλάτη του και είναι ξεκάθαρο πως κάτι κρατάει. Η περιέργεια μου χτυπάει κόκκινο και προσπαθώ κρυφά να δω τι είναι αυτό που δεν μου δείχνει. Είναι δώρο; Για μένα; Μ' αρέσουν τα δώρα!

«Πώς είστε ωραία μου μπαλαρίνα;» σκύβει μπροστά μου ιπποτικά, κάνοντας με να γελάσω ξανά. Μοιράζομαι ένα συνωμοτικό βλέμμα με την κολλητή μου, που χαμογελάει με υψωμένα φρύδια. Τα πράσινα μάτια του λάμπουν στον τρόπο που κρυφογελάμε. Είναι απίστευτος, υπέροχος!

«Εδώ, στον αγώνα!» σφίγγω χαριτωμένα τη γροθιά μου υψώνοντας τη ελαφρά, όμως αυτή τη φορά ρίχνω τη ματιά μου στη Stacy που μου χαμογελάει όσο πιο ενθαρρυντικά μπορεί.
«Εσύ όλα καλά;» ύστερα από λίγο γυρίζω και πάλι σε αυτόν. Το όμορφο χαμόγελο του Jason απλώνεται ακόμα περισσότερο στα χείλη του.

«Μια χαρά!» κάνει μια παύση, περνώντας τη γλώσσα του πάνω από τα ξεραμένα χείλη του. Το τζιν και το μαύρο φούτερ του πάνε πολύ. Γενικά το χαλαρό στυλ του πάει πολύ.
«Αυτά είναι για σένα!» ελαφρώς αγχωμένος και με το χαμόγελο του να μετατρέπεται σε ντροπαλό, εμφανίζει ένα μπουκέτο με λευκά τριαντάφυλλα που τόση ώρα ήταν κρυμμένα πίσω από την πλάτη του. Τα χείλη μου χωρίζονται από την έκπληξη και η κίνηση του μοιάζει ονειρική στα μάτια μου. Τα κοιτώ με θαυμασμό· τα λευκά είναι τα αγαπημένα μου.

«Σε ευχαριστώ πολύ! Δεν ήταν ανάγκη!» μουρμουρίζω μαγεμένη, καθώς πιάνω τα λευκά άνθη στα χέρια μου. Με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ πως η Stacy έχει καρφώσει το μαύρο της βλέμμα πάνω του, ενώ τα μάγουλα της έχουν κοκκινίσει ελαφρά. Οι άκρες των χειλιών μου τραβιούνται σ' ένα πονηρό χαμόγελο.

Της αρέσει;
Έχει γούστο να της αρέσει!

Για ακόμα μια φορά σήμερα η πόρτα πρώτα χτυπάει κι ύστερα ανοίγει. Μέσα μπαίνει ο Stephen, επίσης εντελώς χαλαρά ντυμένος, κρατώντας στα χέρια του την επαγγελματική του τσάντα. Μας καλημερίζει με άνεση, βγάζοντας το μπουφάν του.

«Σαν πολλή κίνηση δεν έχει το δωμάτιο μου σήμερα;» αναρωτιέμαι παιχνιδιάρικα υψώνοντας το φρύδι. Ξεσπάνε σε γέλια στην αντίδραση μου και η καρδιά μου ελαφρύνει. Δεν θα τα παρατήσω, ποτέ δεν τα παρατάω. Είμαι δυνατή. Πιο δυνατή από αυτό.

«Καλή διάθεση! Πολύ μ' αρέσει αυτό!» ο Stephen σχολιάζει, κλείνοντας μου το μάτι και χαμογελάω με ειλικρίνεια.

«Stephen, να σου γνωρίσω τον Jason! Είναι ο άνθρωπος που με έβγαλε από το αυτοκίνητο τη μέρα του ατυχήματος. Ο ήρωας μου, δηλαδή!» κάνω ένα σχόλιο μεταξύ σοβαρού και αστείου και τον παρατηρώ να αφήνει ένα μικρό γελάκι, σκύβοντας το κεφάλι ντροπαλά.
«Jason, ο ένας και μοναδικός Stephen! Είναι ο φυσικοθεραπευτής που με έχει αναλάβει!» κάνω εν τέλει τις συστάσεις και κάνουν την τυπική χειραψία.
«Τη Stacy την ξέρεις!» ανασηκώνω τους ώμους και μουρμουρίζει ένα «όντως» χαιρετώντας κι εκείνη φιλικά. Η κολλητή μου ανταποδίδει.

«Λοιπόν, θα σας παρακαλούσα να βγείτε έξω για να ξεκινήσουμε με τις ασκήσεις.» τους χαμογελάει ευγενικά και τόσο η κολλητή όσο και ο Jason γνέφουν θετικά, καθώς μαζεύουν τα πράγματα.
«Σε δύο ώρες υπολογίζω πως θα έχουμε τελειώσει. Μπορείτε να ξανά έρθετε τότε.» συνεχίζει και αφού η Stacy με αγκαλιάσει και ο άντρας που με έσωσε με χαιρετήσει από μακριά, βγαίνουν παρέα από το δωμάτιο. Όταν η πόρτα κλείσει, γυρίζει να με κοιτάξει πονηρά.
«Και τώρα οι δύο μας!» κουνάει τα φρύδια ακόμα πιο πονηρά με νόημα και γελάω δυνατά.

Alec.

Το κινητό μου ηχεί για τρίτη γαμημένη φορά παντού μέσα στο ήσυχο σπίτι, αναγκάζοντας με τελικά να τυλίξω όσο πιο γρήγορα μπορώ μια πετσέτα γύρω από το σώμα μου και να βγω σαν τρελός από το μπάνιο. Σχεδόν τρέχω μέχρι το δωμάτιο γλιστρώντας κάθε δύο βήματα και απαντάω την γαμω-κλήση χωρίς να δω ποιος είναι. Ορκίζομαι, μόνο οι γονείς μου θα γλυτώσουν το βρίσιμο αυτή τη στιγμή!

«Ποιος;» ρωτάω με άγρια, κοφτή, λαχανιασμένη φωνή.

«Διέγραψες τον αριθμό μου, Alec;» τη φράση της συνοδεύει ένα ελαφρύ γέλιο. Η βαθιά ερωτική φωνή της κάνει κάθε κύτταρο του κορμιού μου να μουδιάσει και την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά στη σκέψη πόσο ημερών έχω να να την ακούσω. Ο λαιμός μου ξεραίνεται απότομα και χρειάζεται να κάτσω στο τέλεια στρωμένο κρεβάτι μου.

Galena.

«Ναι.» ψεύδομαι, μ' ένα μειδίαμα να έχει απλωθεί στα χείλη μου. Και έλεγα τι να κάνω για να διασκεδάσω!

«Γιατί είσαι λαχανιασμένος; Τι έκανες;» η φωνή της βγαίνει κόφτη και χάνει επί τόπου όποια ερωτική χροιά είχε προηγουμένως. Ο εγωισμός μέσα μου μεγαλώνει τόσο πολύ που το χαμόγελο μου φτάνει ως τα αυτιά και μόνο στη σκέψη πως ζήλεψε επειδή θα μπορούσα να είμαι με άλλη.

«Να μη σε νοιάζει!» γρυλίζω.

«Πολύ καλά!» ξεροβήχει.
«Θέλω να σου ζητήσω κάτι.» αρχίζει. Κάτι μέσα μου απογοητεύεται. Δεν την νοιάζει αν είμαι καλά, θέλει απλώς χάρη.

«Φυσικά και θέλεις.» θέλω να αναστενάξω με πικρία, όμως τελικά την ειρωνεύομαι. Πόσο χρόνο έχω χάσει μαζί της, θεέ μου... Την ακούω που παίρνει μια βαθιά ανάσα για να μη μου απαντήσει όπως πραγματικά θέλει. Χάνει την υπομονή της, οπότε μάλλον κάτι κάνω καλά! Χαμογελάω.

«Σήμερα βγάζω τον γύψο από το πόδι, και ήθελα να σε ρωτήσω αν μπορείς να έρθεις να με πάρεις να πάμε μαζί γιατί, προφανώς, δεν μπορώ να οδηγήσω.» η καρδιά μου σταματάει για μερικά λεπτά. Γιατί θέλει να την πάω εγώ; Τι αμαρτίες πληρώνω...
«Και έπειτα, βρήκα κάποια ξεχασμένα ρούχα σου στο σπίτι μου και θεωρώ πως είναι καιρός να τα πάρεις. Όταν θα με γυρίσεις έλεγα να πάρεις και αυτά.» συνεχίζει, κόβοντας μου κάθε όνειρο για πιθανή επανασύνδεση. Κλείνω τα μάτια μου απογοητευμένος.

Ηλίθιε.

«Μάλιστα, κατάλαβα.» ξεφυσάω.
«Τι ώρα έχεις ραντεβού;» ο τόνος μου είναι εντελώς αδιάφορος, όμως η καρδιά μου χτυπάει πολύ γρήγορα. Νιώθω ακόμα πράγματα για εκείνη, παρόλο που ξέρω ότι δεν πρέπει να είμαστε ξανά μαζί. Και κάτι μέσα μου δεν θέλει κιόλας. Έχω βαρεθεί να την κυνηγάω κι αυτό έρχεται σε φοβερή αντίθεση με τα αισθήματα μου για εκείνη.

«Στις δώδεκα. Σε μια ώρα πρέπει να είμαι στο νοσοκομείο με λίγα λόγια.»

«Σε μισή ώρα θα είμαι κάτω από το σπίτι σου. Σου δίνω περιθώριο δέκα λεπτών, μετά θα φύγω.» ανακοινώνω αδιάφορα και τερματίζω την κλήση πριν προλάβει να απαντήσει. Χαμογελάω στη σκέψη ότι θα κοιτάει το τηλέφωνο αποσβολωμένη και πολύ, πολύ έξαλλη! Αναστενάζω ικανοποιημένος. Δεν της αρέσει να της το κλείνουν. Αλλά δεν πειράζει, θα της περάσει. Ξίδι. Παίρνω μια ανάσα καθώς αρχίζω να ντύνομαι.

Σήμερα κάποια θα βγει εκτός ορίων.

(...)

Το αυτοκίνητο μου είναι σταματημένο εδώ και οκτώ λεπτά με το ρολόι μπροστά από το σπίτι της. Χτυπάω τα δάχτυλα μου στο τιμόνι, μουρμουρίζοντας ασταμάτητα όποιο στίχο ξέρω από κάθε τραγούδι που παίζει στο ράδιο για να μην αρχίσω να βρίζω που πέφτω στην παγίδα της κάθε φορά. Αλλά εγώ φταίω που είμαι καλός, καλά μου κάνει!

Έχω αρχίσει ήδη να χάνω την υπομονή μου κι αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο όταν η πόρτα της ανοίξει και μια υπερβολικά περιποιημένη Galena, αρχίζει να πλησιάζει το αμάξι με άνεση. Χρησιμοποιεί τις πατερίτσες με μεγάλη ευκολία κάτι που το θεωρώ λογικό πια. Ένα μήνα της φοράει, σίγουρα τις συνήθισε. Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και μπαίνει στο αμάξι. Κλείνει την πόρτα όπως πάντα δυνατά, κάτι που με κάνει να θέλω να της ουρλιάξω σαν μανιακός.

Μαλακισμένη.

«Πάντα στην ώρα σου!» σχολιάζει καθώς με κοιτάει με ένα από τα γνωστά της χαμόγελα που πάντα με έκαναν αλοιφή. Μα για έναν περίεργο λόγο, αυτό δεν συμβαίνει πια. Πλέον το βλέμμα της μόνο ενόχληση μου προκαλεί. Παράλληλα, επιδιώκει ασταμάτητα μια οπτική επαφή που μόνο χαζός θα ήμουν για να της τη δώσω. Δεν θα με ρίξεις τόσο εύκολα, Galena. Όχι πια.

«Πάντα αργοπορημένη.» μουρμούριζω κάτω από την ανάσα μου χωρίς όρεξη, όσο εξακολουθώ να μην την κοιτάω. Βάζω μπροστά τη μηχανή και ξεκινάω, με το άσχημα σοκαρισμένο βλέμμα της πάνω μου. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και επαναφέρει το χαμόγελο της.

«Πως είσαι;» ξεκινάει και πάλι τη συζήτηση ύστερα από λίγο με τουπέ και αποφασιστικότητα. Δύο χαρακτηριστικά της που πάντα με έβγαζαν από τα όρια μου.

«Μια χαρά!» απαντώ σταθερά.

Ένα, δύο, τρία...

«Εσύ δεν θα με ρωτήσεις τι κάνω;» δεν αντέχει άλλο, εκρήγνυται εκνευρισμένη, σταυρώνοντας τα χέρια κάτω από το στήθος της. Ο τόνος της φωνής της έχει ανέβει αισθητά σε εκείνα τα ντεσιμπέλ που μπορούν να σπάσουν μέχρι και τζάμια. Κρατιέμαι με δυσκολία να μη γελάσω στα νεύρα της.

Bingo!

Δίνω νοητά ένα χαμόγελο επιβράβευσης στον εαυτό μου, ενώ συνεχίζω να έχω το βλέμμα μου στραμμένο στους γεμάτους δρόμους. Ούτε αύριο δεν θα φτάσουμε αν συνεχίσει έτσι η κίνηση.

«Ω, σωστά! Πώς το ξέχασα...» ψελλίζω τάχα λυπημένος. Με κοιτάει με ανυπομονησία, παρόλα αυτά ακόμα δεν ρωτάω. Και μάλλον το καταλαβαίνει, γιατί αποφασίζει να ρίξει τα μούτρα της και να δείξει ότι της έχω σπάσει τα νεύρα. Οπότε, όπως πάντα, σχεδόν με διατάζει.

«Ε ρώτα!»

«Εσύ τι κάνεις;» ρωτάω αδιάφορα, όσο προσπαθώ με δυσκολία να πνίξω ένα γελάκι. Ρουθουνίζει έξαλλη, καθώς απαντάει με κοφτή φωνή: «Καλά».

Alec-Galena

1-0.

Η υπόλοιπη ώρα μέχρι το νοσοκομείο περνάει σε απόλυτη ησυχία με το ράδιο να μην αφήνει χώρο για ανούσιες συζητήσεις. Όταν φτάσουμε, βγαίνω από το αυτοκίνητο κι αφού κλειδώσω αρχίζω να περπατάω με εκείνη να με ακολουθεί με κατεβασμένα μούτρα. Μπαίνουμε στο τεράστιο κτήριο και πηγαίνουμε αμίλητοι ως τον τρίτο όροφο. Στη σκέψη του τι συνέβη την τελευταία φορά που ήρθαμε εδώ κάνει το στομάχι μου κόμπο. Ελπίζω σήμερα να μην έχουμε καμία έκπληξη. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα νιώθω το βλέμμα της πάνω μου, σαν να θέλει κάτι να μου πει, όμως δεν μπαίνω στον κόπο να ανταποδώσω.

Άλλαξαν οι ρόλοι και τα έχασες, Galena;

«Θα περιμένεις εδώ;» αναρωτιέται σιγανά, μόλις φτάσουμε έξω από το ορθοπεδικό ιατρείο.

«Μπα, λέω να πάω να πάρω έναν καφέ.
Όταν τελειώσεις έλα στο κυλικείο!» της απαντώ στον ίδιο ήρεμο τόνο, κοιτώντας στο κινητό μου: οι περισσότερες ειδήσεις μιλάνε για μια υπερταλαντούχα μπαλαρίνα που είχε κάποιο ατύχημα, με μερικές από τις πηγές να αναφέρουν και το όνομα της: Valery Fairy. Τα μάτια της Galena γουρλώνουν στο γεγονός ότι τόλμησα να την απορρίψω, ενώ το στόμα της ανοίγει ελαφρά.

Alec-Galena

2-0.

Γνέφει θετικά σοκαρισμένη, την ώρα που εγώ απομακρύνομαι από κοντά της.

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

Η Galena βράζει στο ζουμί της χωρίς να μπορεί να ηρεμήσει ούτε λίγο. Κοιτάει με ζήλεια και θλίψη τον άνδρα που μέχρι πριν λίγες μέρες φιλούσε το χώμα που πατούσε και τη λάτρευε σαν θεά να απομακρύνεται και νιώθει το αίμα να της ανεβαίνει στο κεφάλι! Έχει μετανιώσει. Πολύ. Και τον θέλει πίσω, μα εκείνος δεν της δίνει σημασία! Στο μυαλό της δεν σταματούν να γυρίζουν σκέψεις, δεν μπορεί να καταλάβει αυτή την τόσο ξαφνική και εκνευριστική αλλαγή του Alec.

'Μα τι στο καλό έχει πάθει;' σκέφτεται μέχρι και την στιγμή που ο γιατρός της βγάζει τον γύψο. Δεν ξέρει τι είναι, μα δίνει υπόσχεση στον εαυτό της·

Ο Alec θα γίνει δικός της ξανά.

Την ίδια στιγμή, η Valery κάνει βόλτα στους διαδρόμους του νοσοκομείου με αργά βήματα κι ένα μπαστούνι που της έδωσε ο Stephen για να τη στηρίζει. Ήθελε απεγνωσμένα έναν χυμό, οπότε τι καλύτερο από το να πάει στο κυλικείο και να πάρει; Πήρε, λοιπόν, το μπαστουνάκι της και ξεκίνησε. Πίσω της, πιστά την ακολουθεί η Stacy, σε ετοιμότητα για κάθε πιθανό στραβοπάτημα που μπορεί να κάνει την μπαλαρίνα να πέσει. Της υποσχέθηκε πως θα είναι εκεί για να την πιάσει και το κάνει. Κάθε μέρα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Τα πήγε πολύ καλά με τις ασκήσεις. Ο Freddie Kouk δείχνει και πάλι θετικός και αισιόδοξος, κάτι που όσο κι αν δεν ξέρει ακριβώς γιατί, της έδωσε δύναμη. Περισσότερη απ' όσο περίμενε.

«Stacy, μπορείς να μην είσαι πίσω μου σαν χαμένο κουτάβι;» ψιθυροφωνάζει εκνευρισμένη από όλη αυτή την προσοχή και τα αμέτρητα «μη» και «όχι», αν και κατά βάθος την απολαμβάνει αρκετά. Την προσέχουν για το καλό της κι αυτό της αρκεί.

«Γαβ!» της γαβγίζει παιχνιδιάρικα κι όσο κι αν δεν το θέλει, η κοπέλα με τα μαύρα μακριά μαλλιά ξεσπάει σε γέλια χωρίς ωστόσο να σταματήσει να περπατάει ούτε για λίγο.

'Μάλλον όχι!' σκέφτεται, ενώ χωρίς να το καταλάβει το βήμα της γίνεται αυτόματα πιο γρήγορο.

«Valery, πιο σιγά.» ο προειδοποιητικός της τόνος της περνάει παρατήρητος. Η Valery δεν φοβάται μην πέσει. Η Valery έχει ενθουσιαστεί σαν παιδάκι που τα καταφέρνει. Οπότε, την αγνοεί κανονικά.
«Ρε Valery!» η κοπέλα μιλάει ξανά λίγο πιο έντονα, κάτι που κάνει τη Valery να στριφογυρίζει τα μάτια της με απόγνωση. Μα γιατί απλώς δεν σταματάει;

«Μα κοίτα πόσο καλά πάω! Δες μ-» η φράση της κόβεται απότομα στη μέση και της θέση της παίρνει ένα σιγανό «ωχ», καθώς πριν το καταλάβει συγκρούεται πάνω σε ένα γυμνασμένο στέρνο που την αποπροσανατολίζει.

Ο Alec από την άλλη, που τόση ώρα κοιτάει το κινητό του και διαβάζει -τι ειρωνεία- ένα άρθρο για το ατύχημα της μπαλαρίνας, το μόνο που προλαβαίνει να δει είναι μια κοπέλα μικρή, μετρίου αναστήματος να πέφτει ξαφνικά πάνω του.

Και σαν μαριονέτες της ίδιας της ζωής, οι κλωστές που τους κρατάνε τινάζονται. Και η ζωή τους φέρνει κοντά.

Η Valery παραπατάει, σχεδόν χάνει την ισορροπία της, όμως τα γυμνασμένα γεμάτα τατουάζ χέρια του Alec τυλίγονται πριν το καταλάβει κανένας από τους δύο απαλά γύρω από τη μέση της και την πιάνει. Τη σώζει από το χτύπημα.

Το στήθος της κολλάει στο δικό του, η καρδιά της ένα με τη δική του. Τα σπάνια κεχριμπαρένια μάτια της ενώνονται με τα όμορφα μπλε δικά του και, για πολύ λίγα δευτερόλεπτα, και οι δύο χάνονται ασυναίσθητα σε αυτόν τον τόσο όμορφο συνδυασμό των ματιών τους.

Τα βλέμματα τους κλειδώνονται και το σύμπαν γέλασε πονηρά. 

ΓΕΙΆ ΣΑΣ ΚΟΤΟΠΟΥΛΆΚΙΑ ΜΟΥ!🐥🐥

ΤΙ ΚΆΝΕΤΕ; ΠΏΣ ΕΊΣΤΕ;
ΕΛΠΊΖΩ ΚΑΛΆ!

Πείτε μου τα νέα σας!

Θυμάστε που σας έλεγα ότι κάθε Πέμπτη, τυχαία, ο διευθυντής του μαγαζιού μου δίνει ρεπό; Τι ήτανε να το πω ρε μαλάκα, αυτή την εβδομάδα ΔΕΝ μου το έδωσε Πέμπτη.

Πάμε στο κεφάλαιο;

ΓΝΩΡΊΣΤΗΚΑΝ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ!!
Αχ, πόσο μου αρέσει αυτό το κεφάλαιο!! Αυτό και το 11 είναι από τα αγαπημένα μου.

Δεν θα σχολιάσω καν το σπάσιμο νεύρων που κάνει ο Alec στη Galena. Είναι απλά επικό.

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο ψηφίστε και σχολιάστε.

Αντιιιιοοοοοςςςςς🥰🍟.

-Δέσπ.